This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
.
Benvinguts al segle XXI, l'era de l'exposició.
Fa anys pensàvem que només serien cosa dels realities, no?
Gran Hermano, Supervivientes, inclús els talent shows com ho té, no?
Però no, amb l'arribada d'internet a les masses tot va canviar.
Xarxes socials, YouTube, TikTok, tot tipus de streaming, only fans.
I ja no parlem del merder actual del Pegasus o el Judici Online a Johnny Depp i Amber Heim.
Però això ja és un maló que avui no obrirem, perquè exposar-se té aquest doble significat, no?
Que és fer-se veure, fer-se escoltar, fer-se notar, però ara fer-se vulnerable, no?
Posar-se davant d'una càmera sempre té riscos.
Però més encara si en comptes de la clàssica pressió televisiva dels directes en públic
i un realitzador, no?, que et va dient què has de fer i et va marquant els passos,
doncs aquest cop estàs al sofà de casa jugant per xapar videojocs, prenent una Coca-Cola
i xerrant de la vida, de les coses, amb absoluts desconeguts, no?
És en aquest moment on es produeix aquest fenomen que és la proximitat.
però com ja va deixar clar els components d'aquest programa, fa uns programes, no?
No només estem en l'era de l'exposició, sinó també aquesta era dels ofendiditos, no?,
de la generació de Vidra, de tots aquells que busquen un moment precís per deixar caure les demandes,
algunes judicials com Vox, però la gran majoria utilitzant el poder del poble,
que és a dir, la manipulació de masses per xarxes.
Què passa, doncs, si un Twitter està tranquil·lament jugant i deixa anar comentaris que ho fan en algú?
Cancelat!
Què passa si a algú de YouTube se li passava al cap fer servir alguna paraula una mica gruixuda?
Banejat!
Què passa si a streamers espanyols se'ls acut marxar a Andorra?
És que allà tinc els meus amics!
Doncs aquesta és més fàcil, no?
Un altre streamer, com ara Ibai, aprofitarà la situació i la resta ja és història.
Repetim, en una era on exposar-se online és més perillós que fer-ho televisivament
o inclús estar a un nivell d'exigència bastant semblant en quant a ètica, moral i humana
com el que li requerim a un polític, doncs potser que en parlem una mica, no?, avui.
I d'això en parlarem, justament, d'exposar-se,
sigui en el sentit literal com a acte de mostrar un contingut,
com pel metafòric d'alçar-se com una figura pública, no?,
en tot el que això comporta.
Això sí, nosaltres, els empanats, sabem una cosa del cert.
Aquí, de moment, ni ens han cancel·lat, ni ens han banejat, ni ens han buicotejat.
Però dic de moment. Per què? Perquè potser algun dia algun il·luminat
amb poc a fer tirarà de maroteca i llavors potser sí que haurem d'anar a Andorra.
Però no pels amics, sinó per l'exili.
Vols dir que això passarà, tio? Vols dir, Pons?
No ho sé, jo ja he agafat el meu etiquet a calde.
Som massa poc coneguts nosaltres.
Nosaltres ens podem permetre tot tipus de luxe precisament per això.
Això està bé.
No ens banejaran perquè no tenim difusió.
per què ens silencien. Aquest és el perquè.
Serà això, serà això.
Bueno, los que nos estáis viendo,
ja os debéis estar preguntando qué le ha pasado a Carles,
que ha migrado un poquitito a nivel capilar, no?
Sí, sí, sí. Ha venido de Turquía, ja.
Exacto, ja ha venido de Turquía.
El tío ya por fin se puede plantear ligar un poquito.
I de hecho, creo que ni se llama ni Carles, no?
Este tío aquí que nos acompaña, Marco Bertolio.
Marco Bertolio nos acompaña.
Y es otro de estos rostros de la empanada.
Por favor, que se exponga.
Que se exponga con su voz, al menos.
A ver cómo suena esa voz.
Hola, qué tal. Muchas gracias por invitarme.
Pero yo creo que tú no hablas así, ¿no?
Tú normalmente cuando hablas a un micro,
¿qué sueles decir?
¿Qué sueles decir cuando le hablas a un micro?
Bueno, suelo decirlo,
pero de manera un poco diferente.
Konichiwa, minasan.
Ah, amigo mío.
Lo suele decir en japonés.
Ah, vale.
En vasco, en vasco, sí, sí.
No, porque claro, hoy tenemos a un invitado,
que es Marco Bertolio, como ya estáis escuchando,
que viene además por muchos motivos.
Viene porque se expone, eso está claro.
Se expone, nos contarás hasta qué punto te expones.
Como lo hemos escuchado también, habla en japonés.
Es decir, que si se expone en algún lugar, es en Japón.
Ya sabéis que nosotros siempre estamos a un pasito
de irnos para así, al menos yo.
Si no es el festival de cine asiático,
es un colega que me puede transportar de nuevo a Japón,
al menos por la hora, durante la hora que dura la empanada.
Pero si hoy Marco está aquí es precisamente
porque es otro empanado cinematográfico como nosotros.
Porque esto no lo sabes.
No, no lo sabía.
Pero Marco, Marco no fue compañero de academia,
pero vivimos la misma experiencia académica
en tiempos diferentes para el mágico Luis Ayer, ¿no?
Hostia.
Profesor de cine.
Luis Ayer, ahora.
Un grande, Luis Ayer.
Claro, tú lo conociste en Band Apart.
Exacto.
Yo tuve la suerte de ir a sus clases en el CEC.
Exacto, en la escuela de cine veterana.
Y no solo eso, ¿no?
No solo es que hayas estudiado cine,
sino creo que algunos pinitos has hecho en el cine, ¿verdad, Marco?
Bueno, en el cine no.
Cuando estábamos estudiando sí que algún cortometraje,
el típico ese cutre que no quieres enseñar a tus amigos en la vida.
Al pusarrem, al pusarrem.
No te preocupes, que estás preparado.
Y eso es todo.
Eso es todo con el cine, pero no, no, no es todo como veréis
porque Marco tiene un pie muy bien posicionado en la tele y en internet.
Ah, molt bé.
Pachacana, vas a dir que te escribía els guions del cine, de cortes peles.
También, también.
No, lo que veo es que Marco es mucho más simpático en pantalla
que en directo en la radio, ¿eh?
Eso me lo comentaron un día.
Pues lo vas a desarrollar, destino.
Sí, sí.
Hagamos una cosa, porque nos vamos a exponer, como siempre hacemos,
en mil perspectivas lo vamos a hacer.
Pero antes, eso sí, por favor, informemos de qué manera lo vamos a hacer,
con qué secciones.
Así que, ¿cómo era?
¿La agenda?
¿La agenda?
Bueno, abans, ¿on ens trobaran?
Ah, sí, eso siempre.
Que potser en el futur Andorra, pero de moment a les xarxes.
Y después anem al menú del día.
Vamos a ello.
Lo siento, Marco, la versión japonés de este menú no la tenemos.
Pues primero de todo iremos contigo.
Que sí, que creo que nos tienes que contar muchas cosas del cine, de Japón y de la exposición.
Y sobre todo, de tu canal de YouTube, que me parece que la parte, vamos, por cien...
Bueno, en relación a este problema, si todo nos parece grande, no te preocupes.
Bueno, no voy a hacer la broma barata y tiquita.
Pero la cuestión es que a esa gran entrevista le va a seguir, como siempre, la sección de cine,
como siempre porque yo aprieto, con Red Rocket.
En este caso, de nuevo volvemos a tocar el tema de la exposición.
Una exposición muy típica hoy en día en las nuevas tongadas, ¿no?
En las redes sociales, pero que en este caso apelan más a una exposición pornográfica.
¿Ah?
A una exposición pornográfica.
OnlyFans.
Sí.
Bueno, OnlyFans, empezamos con el tape, con el VHS.
Y ya veréis cómo después del VHS llegó el internet y la cagamos, ¿no?
Porque Red Rocket, que nos habla de un personaje que ha hecho porno y que vuelve a su origen,
a su origen humilde, con una mano delante y con otra detrás, ya veréis que es literal,
en el fondo nos permite hablar de un actor que a su vez, en sus orígenes, también picoteó con el porno.
Y en este caso no hablo de Stallone, ¿vale? Sino de Simon Rex.
Quizás no lo conocéis, pero cuando veáis imágenes de él enseguida sabréis quién es.
Oye, ¿y por qué Red Rocket? Porque la estrenan este viernes.
De hecho, cuando lo escuchéis ya estará estrenada.
Y porque es una de las mejores pelis que pude ver en el Barcelona Film Fest,
que al menos este año no le dedicaremos un especial, pero que suene, que suene.
Barcelona Film Fest, que nos regaló grandes películas y en especial este Red Rocket, por cierto,
de Sid Baker, el de Florida Project.
Ah, oh, peliculón.
Peliculón, eh?
Ah, és el mateix director.
Peliculón i cineasta.
Hòstia, molt bé, molt bé.
I després on anem?
Doncs, bueno, si a l'editorial ha deixat anar això d'exposar-se i a sobre de videojocs, gamers i tot,
doncs acabarem parlant de l'exposició que podeu trobar ara mateix al Palau Robert,
que és Nova Pantalla, que és, bàsicament, parlarem sobre el videojoc a Catalunya.
I no vol dir si els catalans juguem o no, que també, però és si els catalans hacemos coses.
Hacemos coses i hacemos videojuegos.
Hòstia, ojo.
O sigui que tu sí que vens en una exposició de veritat.
Sí, sí, que és el que tocava, Adriano.
Ja, ja, de hecho, lo que tocava era hablar de a Pitxatpong, ver a ser takul, que está expuesto...
No él, eh?
Pitxatpong?
Sí, sí, funciona muy bien.
El tailandés ya sabes que tiene mucha salida aquí.
la exposición que está expuesta en Fabra, en Fabra y Coutts, pero que bueno.
Pero ya no está.
Que tiene que esperar.
¿A cara está?
Hasta los 20 de mayo.
Y arribaré.
Los 20 de mayo el tiempo para abordarla.
Por favor, empecemos.
Andavan.
Bueno, pues aquí estamos.
Aquí estamos con el momento de la verdad, sobre todo, bueno, con el momento de entender
un poquitito mejor la imagen, la figura de un youtuber, que al final, aunque nosotros picoteemos
con esas redes sociales, nos gusta pensar que no, que estamos en el ámbito radiofónico.
Pero bueno, también hemos jugado un poquitito a esto, con muy poco éxito, en el fondo.
Y, hostia, me siento muy orgulloso de al menos conocer a alguien que lo ha hecho con bastante
más éxito y por muchos motivos que nos explicarás ahora, Marco.
Primero de todo, ¿no?
Primero de todo, tu canal de YouTube.
¿Cómo se llama?
¿Qué nos cuentas ahí?
Mi canal de YouTube se llama Shimaru no Daivoken, que es básicamente la gran aventura
de Shimaru.
Que Shimaru vendría a ser una abreviación de Shiori, que es mi pareja, y yo, que soy
Marco.
Sabéis que a los japoneses les gusta mucho el tema de abreviar cosas, de hacerlas monas,
¿verdad?
Con la cultura.
Cookies.
El kawaii.
El kawaii.
El kawaii, exacto.
Kawaii.
Kawaii.
Ah, importante.
Vaya, ya ven...
Han de borrar un programa.
Han de borrar un programa.
Aquí hablamos del kawaii, Marco.
y, de hecho, lo hizo Bea, ¿no?
Sí.
Una colaboradora del programa.
Mi madre me dijo que para acordarse de la palabra kawaii, ella se imaginaba que yo
kawaii.
A nosotros ven fe el rabé.
Por eso ya no es cookie, ¿eh?
Nosotras ven fe al kawaii.
Kawaii que es.
Kawaii que es.
Ven fe yo, nosotros.
Y, de hecho, por eso se nos quedó kawaii.
Es verdad, porque kawaii creo que empata mejor con la idea del kawaii que no...
Bueno, igual sí, sí, le pones una caquita de la rale.
Ahí está.
La caquita de la rale, en el fondo, es puro kawaii, ¿no?
Veo que vas entendiendo el concepto de kawaii, exacto.
Bien, bien, bien.
Vamos, y de la caca, esto es importantísimo.
Pero, ¿vosotros hacéis kawaii?
Entonces, es decir, podemos considerar que vuestro programa de YouTube, ¿no?
Has comentado tu pareja Shiori, más que tu pareja, tu mujer, ¿no?
Sí, sí, sí, sí, sí.
Tu esposa, tu amada.
Exacto.
Shiori y Marco, que me encanta, en Japón pasa a ser Shimaru.
Exacto.
Shi viene de Shiori, como os imaginaréis, y el japonés es un idioma silábico, por
lo tanto no pueden pronunciar Marco, sino que sería como Maruko.
Y ese Maru...
Que no Marika, ¿eh?
¿No?
O sea, Shiori y Mariko.
Puede ser que también, pero no, en todo caso es que, por cierto, Mariko es un nombre
japonés también.
De Marikondo, claro.
De hecho, no os acordáis del mítico manga que se oía, Marika, Marika.
Estaban llamando a un personaje, y eso es un meme en la actualidad.
Vale, volviendo al Maruko, sería tu nombre en japonés.
Sí, exacto.
Y es genial, porque esto de que las parejas realmente acaban siendo un tándem y un híbrido.
La Brangelina.
Exacto.
Hostia, es Brangelina, pero versión japonesa que sería Shimaru.
Y Shimaru no Daiboken, a mí me suena como a esos títulos de...
De hecho, podría ser el título de una peli de Hayao Miyazaki, ¿no?
Estas pelis de animación que tanto nos gustan.
Se podría llamar Shimaru no Daiboken, ¿no?
Tiene un punto así como muy épico.
Ojalá, así nos promocionarían también.
Bueno, tranqui, tranqui.
Poco a poco.
Esto es petarla, esto es venir a empanada a petarla.
Shimaru no Daiboken apela un poco a eso, ¿no?
A esa idea casi de cuento, de título...
Es decir, no hacemos contenido kawaii, pero sí que ciertamente todo el contenido japonés
que hagas tiene que tener elementos un poquito kawaii para estar un poco en son, ¿no?
Con la sociedad esta de lo mono, de lo kuki.
De lo kuki.
O sea que, en el fondo, vosotros, si no lo he entendido mal, porque he intentado nutrirme
de muchos vídeos, aunque claro, mi japonés es nulo, entonces me quedaba mucho más con
esa esencia que comentas, Marco, ¿no?
Muy kuki, de puesta en escena, es evidente que hay una puesta en escena.
Y también veía ciertos enredos de pareja, ¿no?
Es decir, siempre con un tono cómico.
Pero si yo te pregunto, Shimaru no Daiboken es un YouTube, es una cuenta de YouTube, ¿no?
De pareja, que bajo el filtro del kawaii aborda, ¿qué?
Lo cotidiano.
Es un blog de nuestros viajes, del día a día, de lo que hacemos, últimamente de opiniones
sobre cosas.
Y poco a poco ir creando una fanbase, ¿no?
Sí.
Que es una base de fans, que eso es lo que queremos para poder seguir creciendo y dedicarnos
algún día plenamente a esto.
Oye, yo si lo subtituláis en español, ¿puedo ser un fan vuestro?
Mira, aquí entro, perquè vaig estar mirant vídeos, mirant-los, perquè escoltant-los
no en tenia massa, però vaig activar els subtítols automàtics que genera YouTube i són
molt graciosos.
Ostres.
Perquè, òbviament, és un despropòsit de YouTube.
Hablando de subtítulos, te habrás fijado también, Paul, que está lleno de subtítulos,
de hecho, sus vídeos están llenos, pero en japonés también.
Exacto.
Yo decía, hostia, ¿qué pasa?
Que están hablando otro dialecto que tienen que subtitularlo?
O que el acento de Marco es así como un Aquarius de Rafael hablando inglés en japonés
y toca subtitularlo o qué?
De hecho, no, porque la fonética en japonés y en español se parece bastante.
Es decir, nosotros no pecamos de tener un acento malo en japonés.
De hecho, siempre nos halagan.
Y la...
Pero todo a tu mujer, ¿no?
A tu mujer siempre tiene buen acento ella, ¿no?
Si no, ella no tiene...
Pues si no ha salido aún que, evidentemente, Shiori, con este nombre, ella sí que es, ¿no?
Nativa japonesa.
Tú simplemente tienes una facilidad para el japonés acojonante, ¿no?
Facilidad o que llevo estudiándolo siete años.
Siete años.
Exacto.
Muy importante.
Llevar estudiándolo no es ponerse cada día con un libro, sino, pues, por ejemplo,
yo cuando volví de Japón, me acuerdo que aquí en Barcelona hacen quedadas de japoneses
con españoles dos veces a la semana y yo me iba siempre a esas quedadas.
Es decir, que mi motivación principal era, quizá que se veía alguna japonesa, pues, guapo.
Conocer a Shiori, en el fondo, ¿eh?
Claro.
Y uno tiene que ser fiel a sus motivaciones reales, ¿no?
Entonces, pues, yo iba allí para ver si podía practicar al japonés con alguna chica que estudiaba por ahí
y a veces sí, a veces no, a veces con algún chico que también nos lo pasamos súper bien
y al final era...
Yo creo que a mí lo que me gusta es comunicarme con la gente
y cuando lo hago en otro idioma, pues, me gusta aún más.
Esto es lo que tenemos los guías, ¿no?
De hecho, voy a hacer aquí un inciso.
Claro, a Marco lo podría haber conocido perfectamente en el CEC o en el Bandapart,
pero si lo conozco es de la profesión.
Exacto.
De la gran profesión que nos une a muchos que es el guiar.
El guiar.
Y que el guiar siempre tiene ese puntito de showman y de exponerse.
Totalmente.
Con la excusa de que tú estás, pues, explicando, nutriendo, aportando conocimiento.
Pero ya ahí ya había una exposición clara.
Exacto.
Que veo que has sabido desarrollar muy bien.
Y yo te pregunto, ¿por qué Japón?
O sea, ¿cómo se inicia tu apetito, ¿no?
Por la realidad japonesa.
Bueno, yo justamente acababa de estudiar en Bandapart, acababa de estudiar cine
y quería ir a algún lugar lejos para grabar algún tipo de corto documental y demás,
porque era el tema que más me gustaba.
Tenía varias opciones y no tenía dinero.
Entonces, la opción más factible que se me presentó fue hacer un programa de au pair.
No sé si sabéis qué es eso.
Sí, me suena, me suena.
Nani.
Exacto.
De nani.
De ir a cuidar a los hijos de una familia con la excusa de enseñarles inglés
y que, bueno, pues que estuvieran en contacto con otras culturas.
Estaba a punto, tenía familias interesadas en Estados Unidos, en Madagascar y en China.
Y estaba a punto de irme a China porque siempre me había atraído mucho más el rollo oriental,
hasta que creo que fue el último mes que me contactó una familia que vivía cerca de Tokio,
que me propuso de ir y no sé por qué, pero...
Fue el puto destino, tío.
O sea, realmente...
Y dije, hostia, no sé, me apetece más Japón que China ahora.
Más orden.
Desde luego más orden, ¿eh?
Sí, eso sí.
Más presión también.
Pero en esa época no hablabas ni chino ni japonés, ¿no?
No, nada, nada.
De hecho, la idea era ir allí, era ir allí y aprender un nuevo idioma,
o sea, integrarme al 100% con la cultura porque iba a estar unos seis meses.
¿Cuánto hace de eso?
Fue en 2014, hace siete años.
Hostia, pues ya lo has dicho bien, siete años aprendiendo japonés.
¿Qué os parece?
Porque, claro, aquí sí ha soltado un par de frasecitas que hasta yo me las aprendo,
pero veamos cómo suena Marco y sobre todo Shiori cuando se presentan en su canal de YouTube,
que es uno de los vídeos que seguramente tú también has visto, Paul.
Veamos cómo suena y cómo se presentan.
¡Suscríbete al canal!
Ahora Shiori existe, porque yo sí que sé, en el fondo me hago el ignorante,
pero estoy entendiendo perfectamente lo que dice.
Shiori se está presentando y ahora pasas a presentarte tú.
Exacto.
Pero, Paul, creo que querías comentar algo.
No, no, que em sembla interessant, ya no més els vídeos que havia vist i ara amb aquest extracte,
per l'audiència, però realment, clar, venim...
O sigui, el canvi de idiosincràsia, de com es parla aquí, de com som aquí, cap allà,
hi ha d'haver una estripada, no?
Com una...
O sigui, suposo que per tu també, quan vas començar a generar tot aquest contingut,
tu ja havies entrat tant en aquesta comunitat, per dir-ho així,
de... allà també hi ha molta explosió, no?
Hi ha molt el... quasi la fusión en el sentit del parlar l'hora aquest de...
Sí, ese punto, ese punto también como muy kawaii, no?
Sí, sí, sí.
Que ya no solo son pequeños iconos visuales, sino que también son actitudes.
Yo he de decir que en los vídeos que he visto sí que explotáis esa parte kawaii o más naïf o más kuki
a través del subtítulo, ¿no?
Y a través del diseño gráfico, que realmente tiene un papel muy importante en vuestro canal,
pero sí que es cierto que vosotros, aunque jugáis roles diferentes,
hay una puesta en escena, como hemos comentado, ¿no?
De hecho, si nos quieres comentar tú, Marco, pero no siento esa actitud kawaii deliberada, ¿no?
No, no, no. La actitud kawaii va con personalidades
y hay japoneses que tienden más, pues, a tener una actitud más kawaii.
Sobre todo está más pronunciado en el sector femenino, creo, ¿no?
Pero nosotros no vamos por ahí.
De hecho, lo único kawaii que puedes encontrar son a veces algunas frases que decimos,
ya deliberadamente para que suene kawaii.
Y el tema de los subtítulos que comentabas, sí, todos los vídeos están subtitulados,
no porque no se nos oiga bien, no porque seamos extremadamente considerados
con la gente, pues, sorda, sino porque los subtítulos, de hecho,
son una parte más de la imagen en el sentido que ayudan a enfatizar,
a ridiculizar, a hacer más gracioso, más divertido todo lo que se está diciendo.
Por eso que a veces aparecen con letras más grandes, con animaciones incluidas,
con luces, con colores diferentes, porque son iguales de importantes que la imagen.
De hecho, muchas veces ayudan a respaldarla.
Claro, y es esto, ¿no?
Estamos hablando de cómo tu origen o tus primeros pasos hacia Japón
parten de lo profesional, de esta au pair, que fuiste durante seis meses como mínimo,
y ahora, ¿no?
Nos estamos ya entregando a un conocimiento y un dominio que, evidentemente,
supongo que has ido adquiriendo sobre la cultura japonesa,
el hecho de estar conviviendo.
¿Cuántos años hace que estáis ya casados con Shiori?
Tres años.
También eso entiendo que, hostia, es un plus total, ¿no?
Intensivo.
Total, japonés inmersivo.
De hecho, estar con ella lo que me ayudó fue hablarlo más rápido.
No aumentar tanto vocabulario, ni maneras de decir, ni gramática,
pero sí hablarlo más rápido.
Es decir, a pensar con menos tiempo.
Claro, claro.
Pero es cierto que entre este punto actual, ¿no?
Que vemos que es, evidentemente, un punto de culminación y el origen.
Claro, han pasado siete años de aprendizaje, pero de vivencias, ¿no?
También en Japón.
Sí, Japón es mi segunda casa.
Yo en mi corazón tengo un espacio para Japón siempre.
Es un lugar al que, hasta que me muera, que revolver siempre.
Aunque lo dejase yo con mi pareja.
Es un lugar en el que estoy muy conectado y el que me ha enseñado muchas cosas.
Me ha emocionado de muchas maneras.
Lo siento realmente como mi segunda casa.
O sea, que en este caso no es aquello de, si el puerto cambia,
tú volverás a buscar no una en cada puerto, sino otra en el mismo puerto, ¿eh?
Bueno, si es de mujeres o de chicas o de personas, me da igual dónde buscarlas.
Siempre y cuando, hombre, como para mí Japón es un lugar muy importante,
sí que me gustaría que fuera una persona que entendiera esa cultura,
que pudiera compartir con ella esa parte tan grande que Japón se ha convertido en mí.
¿Y cuándo te capta ese nivel?
Porque, hostia, estamos hablando de un origen casi anecdótico
a un desarrollo ya, pues esto, deliberado, ¿no?
Sí, esto es una pregunta que siempre me hacen, sobre todo japoneses,
que me dicen, ¿por qué te interesa tanto Japón?
Yo creo que ellos realmente no son conscientes de lo único que es su país.
Porque en Japón hay muchas cosas, trabajos, maneras de pensar, maneras de hacer,
que solo existen en Japón y en ningún otro país del mundo.
Entonces, si te preguntas por qué a mí me gusta Japón,
bueno, primeramente te diré que a mí lo que me gusta son las personas.
Y hablar con personas me gusta.
Entonces, cuando yo, yo como guía, como tú, Adriano,
he hablado con muchas personas de muchos países diferentes
y puedo ver que más o menos todos nos parecemos en cierto nivel, ¿verdad?
¿Qué pasa cuando llegas a Japón y ves que los esquemas mentales que tienen ellos ahí,
que la manera de hablar, de comunicarse, es tan, tan diferente?
Para lo bueno y para lo malo, ¿eh?
Obvio, obvio.
A lo que tenemos nosotros y a lo que has visto hasta ahora,
que me crea una especie de atracción muy fuerte.
Entonces, a mí cuando me dicen, a ti, Japón, ¿qué te gusta?
Digo, bueno, no es que me guste o que no me guste,
es que me atrae muchísimo por esa gran diferencia que hay.
Hostia, por fin, ¿eh? Es que no me extraño.
Somos abranjebelas.
O sea, ¿os sabéis? ¿Os recordáis, no?
Cuando hablo de cine asiático, lo que suelo decir,
esa idea de poder salir de tu realidad,
que, claro, evidentemente con este mundo ya tan globalizado y tan capitalista,
pues a veces cuesta,
pero sí que es verdad que casi todas las personas que me han hablado de Japón
me han dicho, ¿quieres ir a un lugar que no tenga nada que ver con lo que conoces?
Aunque parezca muy similar, ves a Japón, ¿no?
Pero tú te estás ahorrando algo.
Es que te estás ahorrando de que en Japón eres...
O sea, puede que en el canal de YouTube hayas ido ganando cierta fama,
pero es que tú en Japón también eres bastante conocido, ¿no?
O lo fuiste en una época.
Bueno, una época sí.
Una época de tu vida.
¿Qué pasó en esa época?
Que este es un poco lo que estaba intentando,
este gap de siete años,
que evidentemente ha hablado mucho de sí,
pero qué me suena que te dio al menos una experiencia televisiva alucinante, ¿no?
Cuéntanos.
Sí, la verdad que sí.
Era la tercera vez que venía a Japón,
era en 2018,
y estaba a punto de hacer...
Bueno, llevaba tres meses haciendo lo que había hecho en años anteriores,
que era trabajar en una especie de café
en donde tenía que hablar con la gente en inglés.
Ese era todo el trabajo que tenía que hacer.
Ah, simplemente eso, ayudarles a practicar inglés.
Sí, porque representa que los japoneses,
cuando quieren practicar inglés,
¿qué haría una persona?
Pues sería una quedada con gente.
¿Qué pasa?
Que si van a una quedada,
esto implica que ellos tendrán que empezar conversaciones con otra gente.
Les da tanta vergüenza hacer eso
que prefieren ir a un sitio a pagar
y que les vengas a abrir tú la conversación en inglés.
Grande.
Entonces este era mi trabajo.
Otro trabajo que tenía era estar en una agencia
donde hacíamos de extra para anuncios de Pokémon una vez.
Otros para documentales en donde hacía de minero chileno.
¡Hostia!
Ya te buscaré un rol.
Búscale un rol en el próximo corto.
Un día promocionando también fideos de estos instantáneos
y yo pues me vestía de pollo
y otro se vestía de lechuga y otro de zanahoria.
Esa que es extremos, ¿no?
Claro, es que es gracioso, ¿eh?
Porque me hace gracia también, Marco,
que antes me has comentado en un momento.
Pero no te creas, ¿eh?
Es decir, que tenemos este canal de YouTube
donde podemos ser...
Exponernos, ¿no?
Volviendo un poco a la temática de palabra.
Exponernos de manera deliberada y sin complejos.
Me dices que a veces cuando salís de ese canal de YouTube
y te acercas más a lo que es el concepto televisivo japonés,
hay cierta censura, ¿no?
Como en toda televisión,
pero que quizás, hostia, se miran más
algunos registros y comentarios
desde una perspectiva moral
y a su vez es lo que decimos.
Después te encuentras estas realidades
totalmente idas de la olla, ¿no?
En la calle.
Si querés, te acabo de explicar cómo fue lo de la tele,
el caso que estaba haciendo estos trabajos
y digo...
Y me acuerdo que en Japón,
cuando tú llegas a Tokio,
en el aeropuerto de Narita,
hay siempre el equipo de televisión
del Yuwananishin in Pong-E,
que es ¿qué has venido a hacer a Japón?
Entonces, ellos lo que hacen es
ir con la cámara y el micro
y la primera pregunta,
la que abre el programa también,
es ¿qué has venido a hacer a Japón?
Siempre extranjeros.
Siempre extranjeros, siempre.
Vale.
Entonces, si tú has venido a hacer algo interesante,
digamos que te van a seguir
y te van a hacer algún programa.
Normalmente te hacen un programa
y se acaba.
A los tres meses de estar en Japón,
ya me habían entrevistado en el aeropuerto
y les dije que quería hacer un viaje en bicicleta
de Tokio hasta Okinawa,
que son unos 2.500 kilómetros,
menos 1.000 kilómetros de mar que hay entre medio.
Y lo iba a hacer en bicicleta,
iba a pedirle a la gente que me dejase dormir en su casa
y así sería una excusa para ir aprendiendo
y mejorando el japonés,
aprendiendo el nuevo vocabulario.
Decidieron hacer tres episodios
de toda esta aventura en bicicleta.
Hasta la fecha, digamos, 11 episodios
que me han hecho.
Ah, porque has continuado haciendo,
pero ya no en bicicleta, ¿no?
Bueno, una vez me invitaron a venir
para estar un mes haciendo un viaje
que duraba una semana abriendo un mapa
y poniendo el dedo en cualquier parte del mapa
y tenía que apañármela sobre cómo ir allí.
¿Y quién ponía el dedo en el mapa?
Yo.
Vale, vale, pero sin saber.
Sí, me invitaron a otro programa
que era para, creo que era para como The First Dates,
pero en versión japonesa.
Amor a primera vista.
Me acuerdo que me pagaron el viaje
pero para ir un fin de semana
y me fui un fin de semana dos días a Tokio solo por eso.
Qué grande.
Que també entenc que si hi ha aquesta vessant
que a tu et pagaven per obrir conversa en la bateria...
Això t'ho donen al bar, ¿no?
Sí, sí, no, em refereixo a un first date
ja deu ser que a la gent li deu costar horrors, ¿no?
Connectar amb... o no, o no veies.
Sí, a veure, va ser el programa més hortera que vaig fer
en el sentit que...
O sigui, totes les cites eren en un parc infantil.
Oh, qué.
Hostia, o sea, era mujeres, hombres y viceversa.
No, però...
Sí, però había también...
Chiqui Park Edition, ¿no?
Sí, ostres, hi havia...
Sí, no...
No fue la mejor experiencia.
Bien, bien, nos vamos acercando a la idea de la exposición.
Porque hemos visto que Marco se expone de una manera deliberada,
compuesta en escena, con su pareja, pero tocando lo que hemos comentado.
Pero es verdad que en estos episodios de experiencias niponas
te has ido exponiendo a veces de manera sorprendente, ¿no?
Sí, de hecho, me acuerdo que estrenaron el primer episodio
y yo estaba en Hiroshima.
Es decir, me quedaban dos meses para llegar a Okinawa
y un día estaba comiendo fuera de un conbini.
Un conbini son tiendas 24 horas donde hay absolutamente de todo.
Y estaba comiendo fuera, sentado en el suelo, como un mendigo.
Y me vino un señor, sin decirme nada, con un yogur, creo, con un helado,
me lo dio con una sonrisa y se fue sin decirme nada.
¡Qué grande!
Miedo, lo primero.
Entonces, claro, le dije, perdona.
Que puedo comer, ¿eh? Gracias.
No, bueno, era un gesto bonito, le digo, muchas gracias.
Lo primero, digo, hostia, pero, ¿por qué?
Y me dice, te he visto por la tele.
¡Ánimo!
¡Ánimo!
¡Ánimo!
¡Ánimo!
Sí, gambate, que es como una expresión que se utiliza mucho.
Ánimo es...
Gambate significa ánimo, esfuérzate y da lo mejor que puedas.
Vamos allá, ¿no? Dalo todo.
Exacto.
Palmadita.
Exacto.
Y entonces, él me dijo esto y yo estaba tan emocionado que era la primera vez en mi vida
que alguien me reconocía de la tele.
¿Sabes qué?
Yo antes de estudiar cine también estuve en el Instituto del Teatro.
¡Ah, vale!
Estuve allí y a los actores, pues, ya sabes que nos gusta un poco todo el tema de que
nos reconocen.
Exponernos, ¿no?
Sí, somos un poco egocéntricos en este sentido.
Entonces, yo me emocioné tanto que le pedí yo una foto a él.
El primero que me reconoció en mi vida, ¿no?
Exacto.
Yo quería tenerlo como recuerdo.
Y fue desde Hiroshima hasta Okinawa en estos dos meses donde cada día me van a reconocer,
como mínimo una persona me va a reconocer por la calle.
Yo iba con la bicicleta y cuando veía un coche al lado que empezaba a frenar y miraba
por la ventana y yo digo, vale, me han reconocido.
Y me decían, sí, efectivamente, ¿eres Marco o eres el chico que me ha alquilado en bicicleta?
Te hemos visto por la tele.
Y te invitaban a comer, a veces te daban cosas que se habían comprado para ellos, te daban
agua.
No, eso no.
No tanto.
Esta es mi familia, ven a casa, por favor.
Pero sí, sí, y entonces me acostumbré tanto y me gustaba tanto esto que llegaban
las 12, me entraba el hambre y digo, ostras, ¿qué?
No me para nadie para que me invite a comer o algo.
Por favor, ¿qué pasa?
¿Que en este pueblo no ven la tele o qué?
O sea, que en el fondo, progresivamente, te fuiste viendo expuesto en una sociedad, eso
sí, que de alguna manera te facilitaba las cosas.
Entiendo que no debe ser lo mismo exponerse ahora en territorio español o en el barrio
donde te han visto crecer, que exponerse en una realidad que, como bien hemos comentado
en tu momento, es una realidad muy diferente.
Es fuga de cerebros total, ¿eh?
O sea, es una fora a trabajar, ¿eh?
Sí, sí, sí.
En ese sentido, bien.
O sea, esa exposición nunca te molestó.
Todo lo contrario.
Esa exposición nunca me molestó tan bien porque yo tenía una relación muy buena con
el director del programa y entonces, digamos que ellos cortaban solo las mejores partes.
Vale.
Entonces, sí, digamos que la gente tenía una imagen de ti de persona, no sé,
no sé, como un ángel, ¿no?
Casi.
Oh, amigo mío.
O sea, que no hacías nunca nada malo, ni ningún...
Pero para ellos hacer cosas malas también es hacer humor negro, que yo soy un gran fan
del humor negro.
Entonces, ni se me pasaba por la cabeza hacerlo y si lo hacía el director cortaba esa escena
pero sin miramientos.
¿Ves?
Ah, ok.
O sea, de nuevo, esa exposición sí que te la puedes permitir en tu canal de YouTube,
¿no?
Ese humor negro...
Al tanto, ¿no?
Tampoco.
Tampoco tanto.
Es decir, lógicamente tengo más libertad ahí, puedo hacer algunas bromas un poquito
más mías, pero sé perfectamente dónde está el límite de la audiencia japonesa
y qué cosas yo no puedo decir.
No sé si conocéis a David Suárez.
No, yo no, al menos tú.
¿David Suárez?
David Suárez es uno de los cómicos que utiliza el humor negro de manera más bestia
que hay en España.
¿Vale?
Es decir, incluso lo han censurado aquí en España alguna vez, ha ido a juicio alguna vez.
¿No sería este tío de las babas?
Sí, sí, sí, es este.
Ah, vale, sí.
Esto para ellos es inimaginable.
Es decir...
Es prisión seguro, ¿no?
Es que ni se imaginan un humor así.
De hecho, no es que es... es que ni entenderían que es humor.
Claro, esto dirían... ¿Por qué?
Es porque se toman las bromas de manera racional, la ironía no la cogen nunca, entonces intentarían
buscarle la versión racional a eso.
Pensarían, ostras, pues tiene un... bueno, le gustan cosas raras.
Que también pasa en Japón, ¿no?
Sí.
Es curioso, es curioso.
Vamos a ir acabando, Marco, pero...
Es curiosa, pero no lo exponen.
Vale.
Sí, no lo utilizan como un producto de mercado, ¿no?
Sí, es algo que escondes.
Es curioso, porque al final es una línea muy fina.
Simplemente, antes de... no te despedimos, porque te quedas aquí con nosotros, por favor,
y, hostia, y si tienes que meter baza, así sea en japonés, sobre mi sección y sobre
la de Paul, encantados.
Muy bien.
Pero para ir acabando, porque es algo que me genera cierta duda, ¿no?
Como por un lado nos comentas que hay cierto control, cierta racionalidad de la exposición
en Japón y, por lo tanto, hostia, habrá pasos que no habrá que dar si uno se empieza
a ofrecer como un producto, ¿no?
Al final está claro que nos volvemos producto en el momento que estamos o que podemos ser
consumidos.
En el fondo, en Parada Cultural también es un producto, ¿no?
Pero es un pelín diferente cuando el producto, pues, ya pasa a ser tú, tu vida, ¿no?
Tu propia figura, tu propia imagen, tu realidad de pareja, ¿no?
Hostia, es verdad.
Todo esto, de hecho, empieza porque me comentabas que ahora habías estado en Japón y que tu
encuentro con los suegros había sido grabado, ¿no?
Sí.
Y había salido en la televisión.
Sí, sí, sí, sí.
Ahí hay una expresión total.
Hay un realidad total, ¿no?
Sí, aquí, claro, fue complicado pedirle a los padres de Shiori, de hecho, fue ella quien
se lo pidió porque creíamos que si salíamos por la tele en un momento así tan importante,
pues, sería una buena exposición para el canal de YouTube.
De hecho, ella hizo unos jerseys, los cosió con nuestros nombres de YouTube ahí, me acuerdo
que el día que salió el primer episodio, estábamos mirando en YouTube y nos subieron
en 10 minutos mil seguidores.
Pol, ya sabes, ponte a hacer sudaderas, me cago en la hostia.
Sí, sí, en plan nuestras caras.
Esto es lo que nos falta a nosotros, unas sudaderas con la empanada cultural.
Pero no, en este caso era Shimaru no Daiboken, ¿no?
Sí, exacto.
Las sudaderas de Shimaru no Daiboken.
Exacto.
Y, bueno, pues nada, ahí estás expuesto pero siempre con control y siempre en el fondo
haciendo lo que te gusta, ¿no, Marco?
Exacto, sí.
De hecho, YouTube tú muestras una parte de ti, que es la parte graciosa, y hasta muestras
lo que quieres mostrar y lo que no, pues te lo guardas.
Esa es la idea, esa es la idea, ¿no?
Lo que pasa es que todos sabemos dónde hay veces que se dan más pasos en esa búsqueda.
O sea, no hablaremos ahora del sueño americano en relación ni a Japón ni a nuestra realidad,
pero sí, ¿no?
Como ese gran sueño americano, como la búsqueda, ya sea del reconocimiento como actor o ya sea
de, hostia, de un modus vivendi que disfrutemos y que nos lleve más lejos.
en esa búsqueda muchas veces, pues se pierde la cabeza y también se rompen o se fracturan
un poco los límites de esa exposición donde el personaje se come a la persona o la persona
acaba diciendo, me da igual, lo expongo todo, lo expongo todo como mi propio cuerpo, como
el porno, como un poco lo que viene ahora, que es la sección de Red Rocket.
També et dic, eh, si vols exposar el teu humor negre, chutem el Carles i et quedes aquí
al programa, perquè mira que nosaltres el fem servir.
Paul es un grande del humor negro, Paul es un grande, ya lo verás, ya lo verás,
de hecho, eh, ya lo verás, ya lo verás, pero vamos allá, vamos a Red Rocket, ¿no,
Oriol?
Cap a cinema.
Si os plau.
Cinema.
Por favor, atentos a este pedazo de tema.
Sí, sí, sí, así es, chicos, así es, lo estáis escuchando bien.
Como he comentado en el menú del día, hoy nos vamos con Sim Baker y su última película,
que es Red Rocket, pero es que también, como lo oís, hoy empezamos esta sección de cine
con... ¿os suenan, no?
No, por favor, nada más y nada menos que NSYNC.
Usted iba a decir los Backstreet Boys.
Ahí estáis, ahí estáis, ahí estáis.
Backstreet Boys.
Ahí estáis, ¿cómo se nota que sois hijos de los noventas, eh, vosotros?
Mira, si os tengo que soltar la reta y la de Band Boys, con las que me machacaron la
infancia, pensar que esto...
Ah, ¿pasar que te machacabas?
Mira, no, no, yo no me machaco con esas cosas, soy más de Japón.
Pero la cuestión es que los que hemos nacido en los 80 tuvimos que suceder los New Kids
on the Block, New Kids on the Block, igual os suena, el hermano de Mark Wahlberg, por
ahí, después los que habéis somentado, pero no, estos son los NSYNC, que por si no los
ubicáis, estas siglas, ¿no?
El Ricitos, el Ricitos de Oro del Justin Timberlake, su grupo.
Vale, vale, vale.
¿Y por qué narices está sonando esto de fondo?
Si a mí me...
Bueno, no es que me la traiga floja, no, no, más bien me irrita, me irrita este tipo de
canción.
Bueno, pues sorprendentemente, Bye Bye Bye, es el leitmotiv musical de la película que
hoy nos ocupa, de la película de Sean Baker.
Bueno, no es que sea el leitmotiv, es que es casi un himno, es el himno musical.
Y, bueno, si conocéis a Sean Baker y te debe sonar por Florida Project, no es un director
que se las dé de la pompa comercial jodibudiense, ¿no?
Más bien es al contrario, es un referente del cine indioamericano, ¿no?
Que no tiene complejos, es verdad, que maneja un cine naturalista que intenta abordar
realidades muchas veces a la sombra, ¿no?
De este capitalismo feroz, pero bueno, uno no lo esperaría tirando de NSYNC para su
banda sonora.
Pero, oye, lo ha hecho y funciona, ¿eh?
Porque, claro, el bueno de Sean Baker no es que utilice esta canción para mantener el
discurso que ya proponía Bye Bye Bye, sino para darle una relectura.
Estaríamos hablando casi como de Kubrick cantando bajo la lluvia en la naranja mecánica,
¿no?
Sí, sí, sí.
Que ya nunca, aquellos que vimos en la naranja mecánica, nunca pudimos escuchar cantando
bajo la lluvia de la misma manera.
Lo mismo pasa ahora con...
De hecho, ahora es mi canción de...
Favorita.
Por favor.
También te digo una cosa, es de estas cançons que las escoltas y yo me estoy cansando.
¿Sabes?
Porque ya me imagino los bailes allá de cuatro tíos...
Va, te lo voy a poner fácil.
Te lo voy a poner fácil, Paul.
Porque la canción tiene que sonar.
He dicho que es el himno musical de esta película.
Pero vamos a hacer que te guste más.
Vamos a hacer que esta canción te guste mucho más porque es posible que te guste mucho
más.
Sobre todo si le metes ahí unas guitarrillas y unos tupés, ¿no?
¿Te la imaginas esta canción en plan rockabilly?
Vamos a escuchar la versión 60s de...
De Pulp.
Vamos a dejarla ahí en el fondo.
Ah, que esto me ha agradado.
Sí, porque en el fondo en sí da mucho de sí, ¿eh?
Estos tíos siguen vendiendo derechos.
Pero vamos a la peli en cuestión que es Red Rocket.
¿Por qué os digo que funciona esta canción, no?
Porque lo que te hace es releer las imágenes que estás de alguna manera disfrutando, ¿no?
¿Cómo empieza la película?
Pues con esta banda sonora que os estaba comentando, no con la versión Pulp, sino como
la anterior.
Y lo que vemos en pantalla es un tío, un tal Mickey Sabre, Mickey el Sable, también
podría ser traducido como tal, que está viajando de L.A. a Texas City con lo puesto
en vaqueros.
Un tío, vale que hace buen tiempo, pero lo vemos ahí con una camiseta de tirantes y con
una actitud un poco de esto, de lo que os decía, una mano delante y otra detrás.
De hecho, cara magullada, evidente pelea y aunque el tío es un guaperas, porque es un
guaperas, puede ronda los 40 y largos, pero se ve un tío atlético, alto atlético, la
sensación a derrota simpática que emana el personaje es brutal.
Y eso lo entendemos muy bien cuando finalmente sale del bus, se pone a caminar y llega a casa
de quién, de su exmujer, y la exmujer vive con su exsuegra, con la madre de esta.
Y entonces ahí lo empezamos a entender todo, ahí lo empezamos a entender todo.
Ahí ya vemos que este tío es un truán, que este tío, que es nuestro prota, el prota
de la película, no es que se fuera a comprar tabaco y nunca volviera, pero parece, parece.
De hecho, de nuevo, se va a perseguir el sueño americano o se fue a perseguir el sueño
americano.
O sea, es un loser en todas las...
Bueno, esto es algo que vamos a ir entendiendo a lo largo de la película, pero lo que está
claro, lo que está claro es que cuando se fue a perseguir el sueño americano, bien
no se tuvo que comportar tal como la reciben en casa, ¿no?
Es decir, pues como se suele luchar por el sueño americano, con mucho egoísmo, ¿no?
Y un poquito arrollando a todos, pero es que además en el caso de Mickey Sabre, con
este nombre artístico que esperabais...
Es que saps a qué me suena, ¿no?
Se dedicó al porno.
Y saps a qué me suena, ¿no?
A Dirk Diggler.
A Dirk Diggler.
A Boogie Nights, ¿no?
Claro, es que después de desarrollar un poquitito la peli, retomaremos esta idea
de como cuántos actores y actrices pues empezaron en el porno, como una búsqueda de reconocimiento
y acabaron donde tenía que acabar, que es en el cine, no siempre con una buena crítica
por lo que habían dejado a sus espaldas, ¿no?
Pero sí, Mickey Sabre se las ha dado de actor porno durante un tiempo, vuelve a su casa,
un origen humilde y ya nadie le espera, ya nadie lo quiere.
Porque, de alguna manera, como la canción que sonaba, está pasado de moda.
De eso nos está hablando esa intro de NSYNC, ¿no?
O sea, bella gloria, ¿no?
Una vieja gloria, pero sobre todo un tío ya derrotado, que de alguna manera ese bye-bye-bye
podemos entender que es lo que le están diciendo a este tío nada más llegar.
Chaito, chaito.
Claro, pero lo que necesita es un welcome back.
Porque está empezando la película.
La peli no ha hecho nada más que empezar.
Y de la misma manera que me parece una presentación de personaje acojonante esta peli,
la que ofrece la de Sim Baker, no os olvidéis, no os olvidéis.
Estamos hablando de Sim Baker, un cineasta que quizás a lo largo de la película
nos habla o de una redención o de la crónica de una muerte anunciada,
pero que en el devenir de esta historia, de lo que sobre todo nos va a hablar,
es de una realidad criticable, ¿no?
Siempre con un cine muy político, como os he dicho,
siempre abordando estos márgenes a la sombra de las realidades del capitalismo tan feroz.
De hecho, el contexto histórico es el 2017, es decir, Trump en pleno apogeo.
Ya veréis que hay, evidentemente, mucho jueguecito con la idea de Trump.
Y es que Sim Baker, si tiene una gran capacidad, aparte de definir muy bien a los personajes,
de mezclar actores profesionales con actores naturales y hacer que todo funcione muy bien,
es también los retratos que hace de los espacios.
Cuando vemos la película iniciar, hostia, estamos entre Galveston y Texas City,
y yo al menos no he estado en mi vida ahí,
pero puedes, tienes la sensación de que conoces esa ciudad,
de que sientes su clima,
de que puedes percibir los aromas al alrededor, ¿no?,
de esa naturaleza que, de nuevo, va salpicada por las refinerías
que ocupan el espacio de Texas, ¿no?
¿Y aquel personaje el pinta en rollo red de cosiú?
No, no, no, no. Es un guaperas acabado que viene de hacer porno en Los Ángeles
y vuelve porque necesita un lugar donde caerse muerto.
Que ya veréis que ese mano delante y detrás es que es literal.
En muchos momentos lo veremos que ni con ropa, ¿no?
Pero, pero bueno, no os quiero descubrir mucho más
de lo que le espera a Mickey Sabour en ese Texas natal.
Simplemente antes de que pasemos al tráiler
y que pongamos un poquito de imágenes, voz...
Sobre todo antes de acabar hablando de Simon Rex,
que es el protagonista y que junto a Sin Baker
son las grandes, ¿no?, son las dos almas de esta película.
Una en la creación y otra en la interpretación.
Que hace un papelazo y es un tío, en el fondo,
que lleva malviviendo el mundo de la interpretación
casi desde sus orígenes.
Entenderemos el porqué, ¿no?
Pero antes le vamos a poner rostro, voz
y sobre todo imágenes a esos paisajes...
¿Salen penes?
Sí, ¿salen penes?
Oye, y bien, bien, bailando...
Bailando...
Bailando al son de la maratón que hace el tío.
Ya verás, ya.
Por favor, pero en el tráiler no, lo siento.
Siento decepcionar.
Es más de 17 años atrás.
Es bastante un gap.
Bueno, you know,
he trabajado casi todos los días
por los últimos 17 años.
I moved back in con mi esposa last week.
No, I'm calling the cops.
4, 9, 8.
We decided to make a run of it.
I just need a place to crash
for a couple of days.
What's the big deal?
Mikey, go fuck yourself.
All right, look,
I'm going to be straight with you.
I'm an adult film actor.
Excuse me?
So why are you back, Mr. Hollywood?
You're Mikey.
Welcome back, dude.
I'm on top of my game right now
on like every single possible level.
Physical stamina.
My mind is sharp.
I'm taking 5 HTP
for serotonin in my brain.
Yeah.
With my skill and ability,
there's no denying what I can do.
The universe is on my side, bro.
Before long,
it'll be like we're still married.
We are still married.
I'm doing this.
Puede haber muchas versiones
de esta canción.
What's your name?
Everybody calls Mr. Alberry.
You're like an extraterrestrial
around here.
And fuck with me.
I'm not.
Where were you?
This cute little town
called None of Your Fucking Business, Texas.
I hope you had a good fucking time.
Now it's time to leave.
I think it's cool
you just said,
fuck it.
I'm going to get paid
for doing the thing I love most.
And as long as you're not
hurting anybody,
you do you, man.
I'm not afraid to fight you.
I don't give a...
What the fuck?
Soul bar.
What the fuck?
Sí, bueno,
veis,
va dando giros
y de hecho,
habéis escuchado
que hay otra posible versión
que es la que nos va a acompañar
a partir de ahora
en la sección,
que es la de una de las protas
porque evidentemente
nuestro Simon Rex
haciendo de Mickey Sabour
se rodea
no solo de su exmujer,
de su exsuegra,
sino de todo este conjunto
de personajes secundarios
que navegan por Texas
y entre ellos
hay, pues como decía,
el propio personaje,
una suerte de extraterrestre
por su candidez,
por su belleza,
por su naturalidad,
que es esta actriz
que canta,
que es Susana Son,
que es una primeriza
en el mundo de la interpretación,
pero de un nido
el papelazo que se curra,
no le ha...
O sea,
consigue dar la talla
con Simon Rex
y sobre todo lo bien
que canta esta tía,
¿no?
Sí, sí, sí.
Lo bien que canta.
No sé si...
Sí,
t'anava a dir una cosa,
com a peli estàs dient
que són com una mica
els estrenys post-porno,
és a dir,
aquí,
a part de booginats,
però fa temps,
fa bastant de temps,
vam parlar d'aquella sèrie
Adult Material,
que era com l'interior,
de com es gesta
tota la industria pornográfica,
però aquí és com l'aftermat,
o sigui,
què passa quan abandones
aquest lloc de treball,
per dir-ho així,
o no,
o la pel·lícula també s'entra,
hi ha algun moment de...
Claro,
no és que hi ha una crítica
al mundo del porno como tal,
o, no sé,
o una inmersión
en la realidad del porno,
sinó más bien
todo lo contrario,
és a dir,
lo que nos permite
el porno en este caso
es hablar de este tipo
de personaje,
un personaje que a la hora
de la verdad,
mira,
de hecho,
el propio Simon Rex,
cuando habla de él,
dice,
hay muchas de estas personas
en todos los ámbitos
de la vida,
¿verdad?
Refiriéndose al carácter
del protagonista,
dice,
no sé cómo diagnostaría
clínicamente el tipo
de personalidad
de Mickey Saber,
pero sería como una
personalidad delirante,
sociópata,
narcisista
y sin conciencia
de sí misma.
Y él mismo dice,
Simon Rex,
y ves a muchas de estas personas
en Hollywood,
en el porno
y en el cine convencional,
muchos soñadores,
las personas que no se dan cuenta
de lo que están diciendo,
que muchas veces son ridículas
o son hirientes,
pero en esa búsqueda ambiciosa
del sueño americano
pues son capaces
de arrasar con todo.
Es de eso
de lo que nos está hablando.
Porque la figura del porno
no es que sea una figura
como por ejemplo
también se nos está mostrando
últimamente
de empoderamiento
en esta aceptación
del siglo XXI
del porno
como otra herramienta más
de creación
o de exposición.
O sea,
muchas veces hay discursos
positivos al respecto.
Pero no es que
nos esté criticando
el porno como tal,
nos está criticando
las personas
que muchas veces
en ese entorno
pornográfico
va a salir una expresión
que no quiero desarrollar
porque si no
os voy a ir jodiendo
a la peli
que es Sweetcase Pimp.
Sweetcase Pimp.
¿Sabéis lo que es un pimp?
Un pimp es un chulo.
Proxaneta.
Y Sweetcase.
Es decir,
en el mundo del porno
también hay mucho
buscador de talentos
que o bien se meten
en el propio porno
o bien se quedan
solo fuera.
Comerciando con qué?
Pues comenzando
con almas en pena
o con almas naives.
O en pene.
O en pene.
Exacto.
De hecho,
quiero hacer un inciso
en base a la peli
porque,
claro,
no tiene absolutamente
nada que ver.
Y ahora dirás,
este cabrón.
Mira cómo lo falca, ¿no?
Y dirás,
¿qué me estás contando?
No,
porque a la hora de la verdad
es lo que él mismo dice, ¿no?
Hay una exposición
que muchas veces
se te puede ir de las manos, ¿no?
Me acuerdo un día
que comentándome
sobre un programa
que viviste en Japón
me decías que uno
de los otros invitados
que llevaron,
que también era un personaje
en una situación similar
a la tuya, ¿no?
Un occidental,
no recuerdo de qué país.
O sea,
el tío tenía muchísimo
como una actitud
muy invasiva, ¿no?
Continuamente él quería
ser la estrellita
y tal.
Y esto es un poco
el personaje.
O sea,
en el fondo
el personaje de Simon Rex
así utiliza además
su cuerpo y el sexo
es esto, ¿no?
Es este personaje
que por la búsqueda
del sueño americano
está dispuesto
a exponer lo que sea
y a exponer
a quienes sean, ¿no?
Sí, sí,
exactamente igual.
Ese tío era así, ¿no?
Un poquito, sí,
la verdad.
No sacó el pen
en ningún momento,
pero...
Allá el pixelan
ràpid, ¿no?
Sí, sí, exacto.
No, de fet, sí, sí, sí.
Ens van portar
a un lugar
de aguas termales
y allá...
No pixelan...
Es decir, pixelan el porno,
pero porque encara
está prohibit
para la ley
enseñar a los membres
y si lo fas
pues te vas a la presó.
A coger andé.
Exacto.
Te vas a la cárcel
también por beber
una cerveza
si vas a conducir, ¿eh?
¿En serio?
Sí,
no se andan
con hostias ahí.
Ni se te ocurra
beber una cerveza
ni se...
Y si haces las dos,
te ves una cerveza
y enseñas el rabo
y ahora estás jodido, ¿no?
Exacto.
De hecho,
hay algo muy curioso ahí.
Si la soucas, si la soucas.
Oye, pues Simon Rex,
mira, se fuman unos petas
con papel
de la bandera americana
en el momento Trump, ¿no?
Que tiene mucho
de discurso deliberado, ¿no?
Enseña el rabo continuamente
y vamos, birras,
no es que se...
No, no, ni te cuento.
O sea que no,
en ese sentido
esto no puede pasar, ¿no?
Esto...
No, no, no, no.
Pero en cambio sí que
tengo entendido
que hay mucha peña
que ha acabado en Japón
aprovechando su imagen
de occidental, ¿no?
De blanco
para el mundo
de la interpretación
pero también
para el mundo del porno, ¿no?
En el mundo del porno...
Tendríamos que investigar
a ver qué pasa.
Tengo un amigo
que me ha dicho
que no,
que ahí no hay blancos
en el mundo del porno.
Yo nunca me he metido
en eso
así que no lo sé, pero...
¿Y negros hay por eso o no?
Tampoco, menos.
Tampoco.
Yo que también
tengo un amigo...
Es curioso
pero siguen dando miedo
en Japón, ¿eh?
¿En serio?
Sí.
Yo me acuerdo
que hablaba con...
Porque os he dicho
que tenía el trabajo este
de hablar con la gente
cuatro horas al día.
Qué gran trabajo, ¿eh, tío?
Sí.
Y había un japo
que me decía
que él
iba un día por la calle
y vio a un negro
pues muy alto
y muy fuerte
y pasó por al lado
y tenía tanto miedo
y se iba imaginando
tantas cosas
que cuando pasó
por al lado del negro
le dijo él al negro.
Le dijo
por favor, no me pegues
que no he hecho nada.
Oye, pero no son racistas, ¿eh?
Muy importante.
No, no, se asustó tanto
y mientras lo veía venir
se imaginó tantas cosas
en su cabeza
que cuando se cruzaron
fue él quien, de hecho...
Y el otro...
¿What?
Sí, sí.
Están desquiciados ahí ellos
porque es que...
l'altre le iba a cridar
¡Cancelado!
Sí, sí, sí.
¡Bam!
Yo flipé tanto con esto.
Fue un poco como el Dave Chappelle
igual es el tío
que le ha saltado el Dave Chappelle
Ah, mira, potser és el que
li ha fotut el Chappelle avui.
No, es que no sé si has entratado
pero el humorista Dave Chappelle
que no tiene pelos en la lengua
ni en un show
ni en un show
ni en un show
ni en un show
ni en un show
ni en un show
ni en un show
negro y calvo como yo.
El tío pues ha sido atacado
en medio de un show
pero un tío que ha hecho
una suerte de...
Ell és el rei
ell, potser el trident
que sempre hem portat aquí
a Empanada
que és Luis Ikei
Ricky Gervé
i Dave Chappelle
que són tres humoristes
que són màxims
en quant a humor negre
doncs aquest cop
li ha tocat el Dave Chappelle
ahir a la nit
que el van embestir
un tio del públic
va saltar
que es veu que portava
una pistola
mentida
o sigui de mentida
però sí que portava
una navalla també el tio
però només va ser
un placaje
que si veieu el vídeo
per alguna broma que va fer
que no...
A veure, és que clar
és que el show
el show de Chappelle
qui s'atreveixi
a mirar-lo a Netflix
bueno, reparteix
i dur
ell sempre ho diu
això sí
ell no és ni racista
ni sexista
ni res
ni homòfob
ni trans
jo odio a los blancos
ja està
ell ho té molt clar
a partir d'aquí
que cada uno
haga su comparativa
ho diu amb tot humor
home és un comedia
el que passa
és que és un tio
que està molt vinculat
a la lluita
pels drets
de les persones
afroamericanes
sobretot allà
i seria un poco
la antítesis
de lo que comentábamos
de la moral políticamente
correcta
ell va a muerte
oye
porque nos estamos
exacto
hay que cortar
pero no
sin antes
daros un par de claves
sobre esta peli
pero si es verdad
yo estoy hasta las narices
de esta melodía
así sea
por Susana Son
o por
el pulp
de la versión anterior
vamos a escuchar
a Susana Son
que es una cantante
que es alucinante
y vamos a escucharla
con un tono
mucho más agradable
para acabar lanzando
una serie de curiosidades
sobre la peli
una que nos encanta
A24
A24
Sam Baker
además se las hace venir
siempre con mucha gracia
no necesita que el sello
salga impreso
sino directamente
el tío en bicicleta
porque ya veréis
como Simon Rex
como Vicky Saber
se dedica a recorrer
todos los territorios
de Texas
industriales y naturales
con una bicicletilla
pasa al lado de un mural
pedazo de mural
de A24
es interesante
como va integrando
Sim Baker
todo aquello
que quiere comentar
como aquello
que os comentaba
de los petas
después
Susana Son
en la ficción
es Strawberry
Strawberry
ya nos está
apuntando
en muchas direcciones
a una fruta
muy fresca
y muy dulce
y muy rica
que en un concepto
bíblico
nos habla de la pureza
pero ya sabéis
que al menos en LA
Strawberry
es una prostituta
entonces
el terreno
exacto
no sería como
hay fresita de aquí
sino un concepto
un poquito más
más fuerte
que iría de la mano
con este
Sweetcase Pimp
y sobre todo
si esto se llama
Red Rocket
no es porque haya
un cohete rojo
que va a despegar
en la película
ni que sea una ilusión
sí
sería más bien
una ilusión
a Garganta Profunda
porque Red Rocket
es la manera
coloquial
en la que se habla
del pen erecto
del perro
porque cuando
también pinta labios
también puede ser
un pinta labios rojo
muy cierto
o sea que Red Rocket
ya nos está hablando
de esa sexualidad
y esa sexualidad
está en pantalla
no explícitamente
no solo así
sino también
de manera porosa
en las imágenes
oye
y gracias a las interpretaciones
el discurso tan interesante
y la reflexión tan potente
que hace
sobre esas
imágenes
y personas
seductoras
carismáticas
que bien podrían tener
un canal de Youtube
y en japonés
la cuestión es que
estos tíos
a veces
pueden ser
ciertamente peligrosos
porque están dispuestos
a exponerlos todo
y con esto
acabaríamos
yo os recomiendo
encarecidamente
que la veáis
porque no solo yo
el festival de Cannes
la llevó a su sección oficial
Simon Rex
ha ganado el premio
Independent Spirit
como mejor actor
ha sido reconocido
también por la crítica
de Los Ángeles
es decir
es una peli
que se estrena
este fin de semana
y que va a dar que hablar
pero
perdona Paul
lo siento
tengo que acabar
con Simon Rex
y su bagaje
pornográfico
porque aquellos que
hayáis visto las imágenes
y digáis
me suena este tío
no por guaperas
sino por todas las Scari
en las que ha participado
Scari Movies
peliculillas de cuarta
pero es que
este buen hombre
empezó en la MTV
buscando
también el sueño americano
¿es el que lleva el peine
en el pelo?
no
no
no
es un tío
bueno
te lo he enseñado antes
un tío con un perfil griego
muy interesante
pero es que el tío
mientras se buscaba la vida
estaba dispuesto
a hacer ciertas cosas
pero no todas
y una de las que hizo
fue masturbarse
delante de la cámara
unas cuantas veces
para el cine
pornográfico
gay
para lubricar la lente
me pensaba que era
sí también
para darle un poco de
para lubricar un poquitito
¿qué pasó?
los flares
que por suerte
por suerte
por desgracia
este tío lo manejó todo
en la época tape
los 90
aún
pero claro
los 2000 llegaban enseguida
con fuerza en internet
y todo esto ha vuelto a salir
así que si queréis ver
a Simon Rex
en vez de actuar
dándole a la manivela
pues seguro que podréis
pero es que es interesante
como en este caso
ese bagaje
del pasado
acaba cobrando forma
y justifica casi
su protagonismo
que evidentemente
viene ya desarrollado
por su labor interpretativa
¿no?
pero como muchas veces
como comentábamos
Stallone
o otra serie de actores
Pamela Anderson
Pamela Anderson
pero a posteriori
¿no?
es decir
y esto siempre dialoga
en positivo
cuando uno airea
sus miserias
así sean sexuales
y bonitas
o sean miserias
como cagarse en la cama
en plan Amber Heard
todo eso funciona
ya veréis como esta peña
si van a estar cancelados
un tiempito
pero esto da que hablar
y sobre todo da dinero
allá cada uno
con las exposiciones
que quiera hacer
así que
tots a fer caques
tots a fotre bufetades
en directe
y
eso
Will Smith
ya arribaremos ya
molt bé
doncs acabem ya el programa
amb la última secció
las exposiciones de verdad
¿no?
vamos allá
videojocs
videojocs
no sé si no
no sé si no
no
no
és la banda sonora
d'un videojoc
que crec que hem parlat
algun cop aquí
però és potser
el gran exponent
de videojocs catalans
que és Gris
de Conrad Rosset
però avui no estem
per parlar
d'aquests grans jocs
estem parlant
d'aquest joc
ja després el trauré
però és un videojoc
que ha anat
als grans premis
com es deien
los Oscars
los TV Awards
els Game Awards
que són
ja sabeu que els Oscars
són els Game Awards
del cinema
vamos a preguntar
tu què tal de videojocs
jo perfecto
¿sí?
perfecte
molt bé
soy un gran fan
de Hitman
Red Dead Redemption 2
perfecte
hòstia
tots catalans
sí
no a ver
te lo puedo hacer
en catalán
però ellos no
però ellos seguro
que no
la gran redampció
vermella
exacte
això ha sonat
a equip
dins de secció
de volada de drac
la cinta roja
exacte
doncs bé
estem avui aquí
per parlar també
d'aquesta nova exposició
que han obert
a Palau Robert
que és
Nova pantalla
i a més
Nova pantalla
que aboca bastant
a un títol
que és curiós
perquè és
Nova pantalla
no només
pel contingut
del videojoc
sinó
perquè al final
òbviament
una nova pantalla
sempre
aquests nivells
que has d'anar
sobrepassant
sinó també
pel futur
i jo crec que
aquesta exposició
remarca moltíssim
què ens depara
aquest futur
del videojoc
no només
com a indústria
sabem que el videojoc
sempre es diu
que crec que és
tipus al cinema
més música
igual a videojoc
en quant a beneficis
o sigui
estem parlant
d'uns fanatges brutals
i el confinament
el que ha portat
de la gent jugant a casa
no ho veus
però sí que és veritat
que parla també
a nivell nacional
a nivell local
a nivell català
que és el que ens interessa
sempre
estem parlant
d'una
d'una exposició
que està
feta pels comissaris
Joan Galí
que és d'Azucac
i Lúdica
que són
dues publicacions
dedicades
al gènere
del videojoc
Marc Angrill
que també és de Lúdica
i Albert Garcia
que és de generació digital
d'ICAT
i de RAC1
estem parlant també
de periodistes
centrats en això
però investigues una mica
i els dos primers noms
hòstia
són del 92
tio
clar al final
que cabrons
hòstia
són més joves que jo
tio
tu te puedes permitir
ser el mayor
em sembla que són del mateix any
ah vale
són del 91
mira
ell és més jove
tots aquests noms que has dit
em sonaven associacions
em sonaven associacions
independentistes
també
segurament
segurament
és probable
és molt probable
no no no
però estem parlant
que qui ha creat
aquesta
aquesta
aquesta exposició
al final també
no només
òbviament
és gent dedicada
sinó també
són les noves generacions
aquestes noves pantalles
que també agafen els continguts
i vaks
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja
ja