This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Música
Prepareu els pitets que aquí comença l'empaig, l'embafada, el gran festí, la bacanal radiofònica.
Aquí comença Empanar Puntural, un programa cuinat per Pol Dígler, Perran Pujol, Adriano Calero, Carles Martínez, a Ràdio d'Esvern.
Ai, ai, ai. La RAE defineix el terme tristesa com afligit, melancòlic, que denota rencança.
Bé, ho diu així amb un català amb tres L's aminades, però ja ens entenem.
Però el que sí és que l'altra RAE, la que ens interessa, la Real Acadèmia d'Empanats,
diu, tristesa, aquell que no ha pogut anar al Festival de Sitges.
Sí, estimats oients i orientes, òbviament no estem parlant dels meus companys Adriano i Carles,
que potser els haureu vist per les nostres xarxes fent alguna que altra crítica, alguna crònica del festival.
A vegades una mica desincronitzats, però no, no, no.
La tristesa ve d'un servidor, que és aquest, el Pol, que es va quedar sense entrades per aquesta voràgine
que suposo que ens explicaran els meus companys d'entrades volant pertot arreu.
També degut a mil coses de la feina i la presentació del nou curt que han realitzat els de Fergat.
Aquí ja deixo la primera falca de l'editorial.
Així que, per part meva, he passat d'assistir, aquesta és la segona falca,
he passat d'assistir al Festival Coma Competidor l'any passat amb el curt Horroscope.
Aquest any ha sigut un vindundi que no he pogut ni veure, ni el Joaquín Reyes fent de les seves al jurat.
Així que avui seré un simple espectador més i deixarem pas, per a bien o per a mal,
als meus companys Adriano i Carles, que sí que se n'han passat hores i hores i hores de cinema.
Sort, sort, que encara ens queden segones oportunitats amb vindundis com jo,
com en el Terror Molins o el Cardo Terror, on, per sort, podrem veure algunes de les grans pel·lis que han passat pel festival.
Així que, amics i amigues, avui sí, comencem l'especial Sitges 2021.
¡Vale, dale! ¡Es la música súper triste!
¡Vamos al flow! ¡Vamos al flow!
Buah, tío, eh, o sea, por un momento, por un momento he tenido ganas de volver al pasado
y empezar a regalarte mi acreditación. Esto que se lleva tanto en Sitges, ¿no?
Gente que comparte acreditaciones y tal.
¡Uy, uy, uy! ¿Aquestaña?
¿Aquestaña?
¿Aquestaña ha pasado alguna cosa?
No, no ha habido avalanchas este año, más allá de las propias de las colas, ¿no?
Y de gente que, como tú, pues, hasta último momento estaba intentando alcanzar el visionado de una u otra película
y que, hey, en muchos casos lo han conseguido.
Porque eso es lo que tiene Sitges al final.
Que tienes que estar siempre disponible, siempre conectado a internet, esto lo digo como prensa,
para ver si se libera una de las entradas de aquella gran película que querías ver
y, efectivamente, si estás conectado, mientras ves películas, debes tener un ojo apuntando al móvil.
Sí, sí, como la Play 5.
Exacto. Pues si ese es el caso, sí, o como el Trueba.
Como las vacunas.
O como el Trueba también.
Pero si tienes la capacidad de ver en dos direcciones como Trueba,
en ese caso quizás consigues ver todas las películas que te propones.
Que en este caso, Carlas, ¿cuántas han sido, tío?
¿Cuántas peleas? Pues treinta y...
¿Has llegado a contar?
Treinta y siete.
¿Estamos ahí?
¿Tantas?
¿Tantas?
¿Tantas? ¿37? ¿Me estás diciendo que...?
¿A Compatición?
Estamos, estaríamos...
Yo diría...
¿Qué hubies son unas...?
No, no, no.
Están parlando de lo que ya había a Compatición.
Lo que pasa es que nos ha...
O sea, ya habían un huevo de películas a Compatición,
cada año ya han un fútima de pelis a Compatición,
pero pelis que nos ha trasladado a Game Beasts
y que se morían entre las treinta y las cuarenta películas
en los diez días del siete al diecisiete que a dos horas del festival.
No, que no se preocupen los oyentes
que vamos a hacer una cobertura de festival
como siempre basada en el Palmarés,
que es la mejor guía que hay
y no necesariamente la guía a la que debemos hacerle caso.
Es decir, nosotros vamos a repasar las películas ganadoras
que en este caso creo que han sido bastante justas,
pero no penséis que ni mucho menos aquí están todas las que son
o todas las que os recomendamos.
Han sido justas, lo que pasa que ya lo veremos,
que ha habido cosas que deslucen también.
Ahora entraremos por ya.
Los exaecos, ha habido muchos exaecos y eso yo creo que desluce
cuando en un Palmarés de repente ves que se reparten premio.
Esto ha molestat, ¿eh?
Lo haig de veure.
No, bueno, no es que m'hagi molestat, es que queda lleig.
Yo creo que això es una cosa puntual que tú fas,
de dir, hòstia, pues en un festival aquest premi se'l parteixen dos.
Però quan tu comences a embotir-ho,
jo crec que aquest jurat d'aquest any,
este Reyes, Estalasca...
Cuéntanos, cuéntanos, Antonio Trasorras...
Quines era el...
Quines componían el jurador d'aquest año?
Bueno, és perquè no primer donem pas a que,
bueno, òbviament avui és un especial,
fem una mica de xarxes mentre el Carles busca,
perquè el Carles, si no el coneixeu,
quan busca algú pica molt fort.
Molt, molt fort.
Agafa les mans del goril·la de Sitges
i les estampa contra l'ordinador.
Sí que diré...
Si us sembla bé, entenem un moment a les xarxes socials
Sisplau, perquè jo no puc més amb aquesta tristó, eh?
Ara seguim, ara seguim.
Vinga.
Ens podreu trobar a...
Facebook Empanada Cultural.
Twitter Empanada Cultura sense L.
Instagram Empanada Cultural.
Tots els podcasts a Spotify
i els videocasts a YouTube.
Cinema.
¡Bravo!
¡Qué coste, qué coste, qué coste!
¡Qué falta el aullido!
Yo sé que te lo has currado mucho, pero que sepan los oyentes que este año, como el leitmotiv,
era ese gran hombre lobo, el recuerdo y la memoria de Licántropa,
en este sentido, al rugido, diríamos, o al gruñido del gorila,
le ha llegado el aullido del lobo continuamente.
Y había otra cosa, que era esa musiquilla de...
Que ho trobem a la mítica peli aquella de Disney, dels tres porquets i el llop,
es n'anava escoltant a les projeccions aquesta musiqueta.
Faré un comunicat... Faré un petit comunicat de què?
Em sap molt de greu, espectadors, perquè, clar, jo no he estat aquest any,
llavors jo he intentat muntar com bonament he pogut els audios d'aquesta...
E un ignorante, e un ignorante.
Llavors he sigut un ignorant, em sap molt de greu, demanar disculpes,
a engañar-se les costes cada programa.
Em sap molt de greu, Diego, ¿vale?
O sigui, fins aquí al...
Tornem, tornem, sisplau, tornem.
Tornem a l'alegria amb aquesta cançó.
Lo importante es que el oyente tenga claro que al gorila le acompañaba un lobo
y, por lo que parece ser, también tres terditos, ¿no?
Sí, tres terditos, exactamente.
Pero vamos a meternos de lleno, es verdad.
Paul nos ha tenido que frenar en un par de ocasiones
porque las pasiones que nos impulsan a ver 30 películas
también nos impulsan a no callar en esta cobertura
y hay que darle un poquito de orden.
Y yo creo que la mejor manera de empezar para ubicar al personal
es con la gran ganadora del festival, ¿no?
Ya entraremos en otros matices y en esos exaecuos que nos comentabas.
Sí, esto hay que comentarlo.
Estoy contigo, Carles, al final, si un palmarés tiene sentido
es precisamente porque se toman decisiones firmes
y se toman decisiones incluso arriesgadas.
Oye, y los demás ya dirán.
Pero como tú estabas comentando, es un palmarés decidido
por una serie de figuras que no sé cuánto tienen que decir
sobre el cine, ¿no?
¿Alaska, por un lado, has comentado?
Sí, es decir, a ver, han integrado el jurado de esta...
54...
Exacto, para caer muy rápido.
Sí, The Cat Sitges, el jurado de la sección oficial,
estamos hablando, que son Ali Abasi, Alaska,
Antonio Trasorra, Trasorra es el crítico de cine.
Este sí tiene mucho que decir, ¿no?
Luna María Lidón y Joaquín Reyes.
O sea, que sería el jurado de esta edición.
Muy cachondo que el actor de...
Hostia, el director de Tarde para la Ira.
Sí, el Raúl Arevalo.
Raúl Arevalo estaba como jurado de Brigadún.
Ese gran espacio que aquí a casa al Pol le encanta, ¿no?
I, a més, lo veías cada día en el Meliá,
estabas siempre ahí en la zona de la terraza,
tomándose algo, hablándose con alguien...
No lo he visto en el que se dice, eh?
Si no recordo malament, corregiu-me, eh?
Però crec que un altre del jurado de Brigadún
és el Roger del Terror Molins.
Hostia.
És possible?
Por ahí estaba.
Un dels que muntan...
Por ahí estaba, pero no te lo podemos confiar.
Jo crec que sí, perquè vaig veure una foto que penjava.
Diría que sí.
Justament Brigadún és la secció que hem tocat menys.
És a dir, hem estat al Meliá,
hem estat al Cinema Prado,
hem estat al Cinema Retiro, al Tramuntana...
Pero el Brigadún lo hemos visto en la distancia,
es cierto.
Ho hem vist com una mica...
Es cierto, estábamos muy ocupados
viendo la selección oficial, lo sentimos, Pol.
No, lo sentimos.
També us diré una cosa.
Jo sí que vaig veure el mini-reportatge
que fan cada any TV3
i també és una cosa que em rebenta
i jo entenc que no tens temps d'explicar
totes les seccions,
inclús aquestes paral·leles
o les, mentre comentes, molt comentes, minoritàries.
Però, hòstia, no pots dir
ni de secció oficial de curs qui ha guanyat.
Ja està, està aquí mi...
Perquè em sembla, home, tio, de curs,
entenc que també...
És una secció oficial igual, eh?
Sí, sí, i de cortos hablaremos,
però vinculados al Melies d'Argent,
que això sí que les han dado bastant bombo,
al Melies d'Oro,
però sí que és cierto que los cortos
al final quedan un poquito arrinconados
i ara ja sí, por favor,
por pel·lícules ganadoras
com l'AM, no?
És a dir, la gran pel·lícula
que aquí tots els ollentes
quan escuchen el programa
segurament ja saben
que havia ganat
és este cordero, no?
Este cordero islandès.
Sí, tio.
És una pel·lícula prima d'O,
de nominació d'Orient.
Sí, sí, sí.
Valdimar Johansson
és qui dirige,
que havia estat
treballant, digamos,
en una parte més tècnica
para pel·lículas de Hollywood
i que ara
ens brindà
su primer debut
en el largo
i havia passat
també
per Cannes.
O sigui,
aquesta pel·lícula
havia passat
per allà.
No havia generat,
com, diguem,
molta...
Expectativa, no?
Sí, no havia sido
una pel·lícula
muy aplaudida.
Sí que se había llegado
el premio a la originalidad
en Answer 10 Regards,
pero no es una pel·lícula
que, digamos,
había destacado espacialmente
en Cannes.
Sin embargo,
en Sitges,
que yo creo que tiene
algo mucho de pel·lícula
de Sitges,
como aborda el fantástico,
ahí sí que se ha posicionado
con premios
y yo creo que con una respuesta
por parte de la gente
muy satisfactoria.
Sí, o sea,
lo que quería decir
con esta expectativa
es que,
como muchas de las películas
que llegan a Sitges
siendo un festival,
de reconocimiento
aquí en Cataluña
y en España,
pero quizás
no puede competir
con festivales
de primera categoría
como son Cannes,
Berlín...
Bueno, pero a nivel de terror,
Still Hardline,
Model X...
Sí, en ese sentido,
Sitges es Sitges,
eso es evidente,
pero yo lo digo
vinculando a los festivales
de primera línea europeos,
¿no?
¿Qué sucede?
Que muchas de estas películas
que acaban llegando a Sitges
han hecho su primera incursión
en Cannes,
en la Berlín Ale,
en Venecia,
en la mostra,
y cuando llegan a Sitges
ya han generado
mucha expectativa,
ya son esas pel·lículas
que todo Dios quiere ver
y no fue el caso de Lamb.
Lamb es una película
que te enteras
de que viene de Cannes
en el momento
que estás leyendo
su sinopsis
y en el momento
que buscas,
ok, ¿vale la pena ver o no?
Y evidentemente
que valió mucho
la pena verla.
Es una pel·li
que aborda
el tema de la maternidad
con muchísima complejidad
y evidentemente
con ese paso
en el fantástico
que mencionaba Carles.
Así,
fem Cincentives,
¿no?
Això funciona més en català,
el Cincentives.
Sí, sí, sí,
anem a explicar una mica breument
en què consisteix
aquesta Lamb
que jo crec que
tampoc s'ha de desvalar molt,
és una mica complicat
dir-ho perquè
tot juga
al voltant del títol
d'aquest
Cordero, ¿no?
En qualsevol cas
anem a donar
cinc cèntims,
com hem estat fent
en els vídeos
d'Instagram
que allà
durant el festival.
Que ahí siguen, eh?
Per el que quiera
volver a vernos los getos.
Lamb,
perquè us feu la idea,
és a dir,
és una pel·lícula
que comença ja
posant-nos
unes idees
que tenen
alguna cosa
de biogràfic
de Johansson,
perquè els seus avis
eren grangers,
grangers d'Islàndia.
Llavors ens explica
les rutines del camp
de la Maria
i de l'Invar,
una jove parella
interpretada
per Numi Rapaz,
la famosa actriu
que ja porteu veient,
de les pel·lícules
de Salander,
que també s'ha posicionat
a Hollywood
amb alguna pel·lícula
del Guy Ritchie
de Sherlock Holmes,
crec que era la segona,
i l'altre actor
és menys conegut,
ojo el nom,
Hilmir Snaer-Gudnason.
I si no el penses així,
no funciona.
No funciona.
Ara ja estan saliendo
aquí unes manos negras
de la mesa,
o sea,
con ese nombre
puedes invocar al diablo,
realmente.
Bueno,
en qualsevol cas,
aquests dos grangers,
tenen doncs
aquestes rutines
del camp
en una petita zona
de les muntanyes
d'Islàndia.
Fins que un bon dia,
què passa?
Doncs que els hi neix
una criatura,
i amb això,
us ho estic dient tot,
no revelaré res més,
deixem-ho en criatura.
No és una criaturita,
no és que tierna la criatura,
no,
és que tierna,
que ternida.
I què li passa,
què li passa
en les extremidades i tal?
Bueno,
en qualsevol cas,
deciden adoptar-la.
Però quedan fora de cap.
La criatura que la granja
els està donant,
decideixen adoptar-la.
Vale,
un moment,
això m'està recordant
l'any passat de Sitges,
30 monedes.
Vale,
els primers capítols
de la serie,
de la Iglesia,
que es van...
La primera escena
de Tres de Monedas,
no l'heu vist,
no?
Bueno,
se puede comparar,
argumentar,
pero ni mucho menos
en el toro.
Es decir,
la sensación que uno tiene
cuando está percebiendo
esta película
es que nos está hablando
de una historia
casi costumbrista,
¿no?
De ese entorno irlandés
y una relación familiar
y de pareja
de la cual no sabemos mucho
y además esa criatura
que entendemos
que es un momento
muy importante
en esa pareja,
la llegada de esa criatura
siempre queda
en fuera de campo
o parcialmente
en fuera de campo.
De alguna manera
no se nos está presentando
la esencia
de ese hijo
o hija
y evidentemente
ahí se está jugando
con una sorpresa
a futuro
dentro de lo que es
el largo mitad.
Exactamente.
I també és interessant
veure com això
que acabes de dir, Adri,
es veu, diguéssim,
matisat,
dimensionat
per tota una serena
de referències
del western
que jo crec que té molt.
Hi ha alguna cosa
de folk horror,
realment,
i després hi ha una referència
que jo també
volia aportar
que ja és més concreta
i més autoral,
que és
Ote Sanec
de Jan Svanmayer.
És a dir,
és una obra
de stop motion,
d'aquest mestre
xecoslovac
de l'stop motion
on justament
hi havia una parella
que davant
de la tragèdia
d'una pèrdua
perdó,
en aquest cas
era més
la tragèdia
de no poder
engendrar vida
de si havien adoptat
una criatura
que era
com d'árvores,
com rames
d'árvoles.
Un grup
de guadalines
de galàxia.
De grup xecoslovaco.
Jo crec que
allà també hi ha
alguna cosa.
Sin embargo,
l'am va
en altra direcció.
Un horror thriller
nórdico.
Un horror thriller
que bebe entre
varias realidades
que estás apuntando aquí.
Incluso podríamos hablar
de la cabeza borradora
de Lynch
y de esa relación
tan especial
que se pueda tener
con la vida
que engendras
o la vida
que decides cuidar
y que de alguna manera
te viene dada.
Pero evidentemente
con un tono
como decíamos
al principio,
que fluye,
que avanza.
Hay cierta pausa.
Evidentemente
no podía ser
de otro modo
si estamos
en un territorio
perdido
de Islandia.
Y no es que juegue
tampoco
a la gran sorpresa final.
No os penséis
que es una película
que lo está basando
todo en ese gran giro
de guión
cuando se descubra
la esencia
de la criatura.
No, precisamente
la gracia de la película
es no basarlo todo
en ese juego.
En esas trampas.
En esas trampas.
Yo creo que
la calidad de esa película
se basa en precisamente eso.
En una construcción
de personajes
muy cuidada
que además
de alguna manera
mutan
ante la llegada
de un tercer personaje
que sería el hermano
y por lo tanto
el cuñado
de Nome y Ratat.
Y ese triángulo
que nunca acaba siendo
un triángulo amoroso
pero que ya veréis
que se puede ir apuntando
y que de alguna manera
lo que nos está hablando
continuamente
es de la familia,
del sentimiento
de protección paternal,
también del sentimiento
de posesión,
de posesión paternal
y maternal
evidentemente
y de cómo eso
al final se puede enfrentar
a la gran madre
que en este caso
es la gran madre naturaleza.
Exactamente.
Hay algo realmente ecológico
en esa película
y hay mucho simbolismo,
es una peli realmente simbólica.
Podría entrar el año pasado
a Terror Molins,
¿no?
Perfectamente.
Esa obra...
Ecoterror,
la naturaleza se revela
porque he vuelto aquí
a venir a hablar de mi libro,
la naturaleza se revela
en Editorial Hermenauten,
último capítulo,
que sigue a la venta,
comprarla,
comprarla.
Exacto,
para la oyente
que ande despistado
y pensando
vaya chalaos,
aquí se está recuperando
la temática
o el leitmotiv
en este caso
del Festival de Terror Molins
del año pasado,
que ya sabéis
que es un festival
que siempre recoge
de alguna manera
las faltas de Sitges
y acaba rematando
hacia el gol.
y que a modo de etiqueta
era el ecoterror.
Exacto.
Entonces,
la película
que, como tú bien dices,
podría estar en Molins
del año pasado,
pero que está en este Sitges
y que gana,
y que gana merecidamente
y no solo gana película,
gana dirección,
en este caso
ese gran premio
que es el premio
Citizen Kane
a mejor dirección
o a dirección revelación
y por otro lado
tiene otro premio
también muy relevante
y sobre todo
para el gran público
que es la actuación femenina.
Aquí se ha mencionado
el nombre
de la actriz protagonista,
No Mi Rapaz,
que por cierto
es una actriz
que evidentemente
no suena,
como os he dicho,
de Millennium
o de Sherlock Holmes,
pero que es una actriz
que tiene una conexión
con nuestra tierra
o con una tierra más sureña
dentro de esta península ibérica
como es España
y lo hace a través
de una paternidad.
El padre de No Mi Rapaz
era un guitarrista
de flamenco.
Sí,
ya que digo.
Exacto.
Y por eso
No Mi Rapaz
tiene unos rasgos
que evidentemente
no parece que estén hablando
de esa tierra escandinava
donde suele trabajar.
Principalmente
ella trabaja en Suecia
pero acaba haciendo papeles
para películas noruegas,
películas escandinavas.
De hecho,
en este festival de Sitges
ella tuvo una participación
también muy importante,
un protagónico
en otra película,
no vamos a confundir al personal,
pero simplemente
que se queden con ese título
que se llama
El viaje de Trip,
y On The Dagger.
Es una película noruega.
¿Cómo de alguna?
Y On The Dagger.
Y On The Dagger,
el título original.
Y ahí, bueno,
evidentemente
sería una peli más Sitges
en cuanto a cafre,
caótica,
violenta
y provocadora de risas.
Humor negro
por un tubo.
Recuperando lo que has dicho
del padre de No Mi Rapaz,
Rogelio Durán
es el nombre
del padre
de Rapaz,
ese guitarrista
rapatista flamenco.
Quan vaig veure
el tráiler del LAMP
em va recordar
per versió d'autor,
ovejas asesinas.
Bueno,
és que el Pol i jo,
comenta el Pol,
aquesta peli
de las asesinas
que fem constant.
Black Sheep,
una peli
que yo creo
que era una especie
de Peter Jackson
de Tu madre
se ha comido a mi perro
o Brain Dead,
portada al terreny australiano.
No sé si australiano
o no pas a l'Andesa,
però en qualsevol cas,
oye,
bienvenidas las ovejas
encocadas
de algún producto
que se convierte
en unos Mazingers,
en unas ovejas,
se convierten
en unos tios catxas
i empiezan a matar a la pell.
Hòstia,
pues mira,
una invasión.
Pero es porque
hay una escena
del tráiler,
si no lo acuerdo malament,
de LAMP,
que hay un passadís fosc
y que se...
Y digo,
uah,
te recuerdas
a Ovejas asesinas,
Adriano,
y hay un momento
que es épic,
que es como
aquest moment de terror
pero cómic,
que están mirando
un passadís fosc
y son,
¿Quién hay ahí?
Y la cámara
se va apropant
al passadís fosc
y se hace...
Y claro,
pero aquí hay un momento
que hagas vivo.
Es verdad,
te imaginas
Dwayne La Roca Johnson
en modo
Oveja Asesina.
O sea,
balando,
balando.
No es el tono de LAMP
pero algo hay en LAMP
que pueda recordar ahí.
A ti tienes ganas de verlo.
Pero ¿qué os parece
si hablamos
de la otra gran película?
Porque al final
ha habido muchas,
ha habido muchas
y muchas que no estarán
en este palmarés
que iremos repasando.
Pero hostia,
cuando hablamos de pelis
y mencionamos además
que esa película
pueda tener premio
a Dirección Revelación,
eso me invita
y nos invita a hablar ya
de la dirección, ¿no?
¿Cuál es la película
que se haya llevado
la mejor dirección en Sitges?
En este caso es Nitram.
De nuevo,
otra película
que no llegaba directamente
a Sitges.
Palabras mayores.
Es una película
que ahora recuérdamelo,
Carlas,
¿por dónde había pasado?
¿Por qué festival había pasado?
Pues mira,
concretamente Nitram
había pasado
por el Festival de Cannes
donde se llevó un premio
de Mejor Actor
para el protagonista
Caleb Landry Jones.
Premio que repite en Sitges.
Exactamente.
Porque hemos hablado
de la mejor interpretación femenina,
no mi rapaz,
pero es que de nuevo
la interpretación masculina
va para una película
que tiene doble premio, ¿no?
Sí, sí, sí.
Por un lado es dirección
para Justin Carseill,
el director de Nitram,
que a su vez es el director
de grandes películas, ¿no?
Como la banda de Kelly.
Hostia, exacto.
Tiene un Macbeth.
El tío tiene un Macbeth,
por cierto,
muy interesante.
Ofrece una visión postraumática
de Lady Macbeth
que yo creo que no se había visto tanto
y realmente sienta...
A ver, no,
tampoco diremos que sienta cadrea,
pero es una peli muy recomendable,
es un director muy recomendable.
Sí, de hecho,
yo creo que Justin Carseill
es un director
para tener en cuenta
y de alguna manera
esto justifica su premio.
Pero como estábamos mencionando
de esa película,
también rescatamos el premio
a mejor interpretación.
Ahí la has dado.
Y es que lo hemos comentado
en más de una ocasión,
Carlas,
como es una peli
que es potentísima,
que cuando la acabas de ver
tienes una sensación
de que te ha atrapado por dentro
y mucho, mucho de ello
no lo tiene solo la dirección,
lo tiene, de hecho,
la interpretación.
Claro.
Es decir, en este caso
estos dos premios
son más que justificados.
Sí, pero como te decía,
si se hubiese quedado
en este premio
a mejor dirección
dividido,
te lo hubiese comprado,
te hubiese dicho
mira, Adri, ok,
pero el problema
es que hay demasiados
exaecuos,
como ya iremos viendo
un poco,
en ese palmarés.
En cualquier caso,
de ese exaecuo
que estás diciendo,
de mejor actor,
ahora entraremos
en esa otra parte,
que es otra película
que ahora revelaremos.
Pero la sensación
que me está dando
es que al hablar
de estas interpretaciones
tú ya estás pensando
en el hecho
de que tanto
Naomi Rappard
como Caleb,
mejor actriz
y mejor actor,
comparten el premio
con otros dos actores,
actor y actriz,
que en este caso,
ya que lo has comentado,
yo creo que
no pasa nada
por mencionar la película
de la cual han salido
estos otros dos ganadores.
Estamos hablando
de Lucifer, ¿no?
Sí, exactamente,
la peli austríaca
Lucifer,
producción de Ulrich Seidel,
ese director
tan perturbador
del sótano, ¿no?
Exactamente,
la trilogía del amor,
oye,
¿está en su línea o qué?
Perdona,
del amor,
paraíso,
la trilogía paraíso
que era fe,
amor y felicidad,
creo que eran estas
las tres propuestas.
Y ahora,
no es él el que vuelve,
no es Ulrich Seidel
el que está detrás
de la cámara,
sino un director austríaco
que por lo visto
tiene una trayectoria
como en cine
muy perturbador también,
que se llama
Peter Brunner
y en ese caso
su película son
dos actores,
un actor y una actriz,
que son justamente,
como bien apuntabas,
los que comparten
premio
en mejor interpretación
masculina
y mejor interpretación
femenina.
En el caso de la masculina
es Franz Rogowski
en un papel
como de esquizofrénico,
muy torturado,
con una visión
del mundo
muy limitada
y en una zona
también montañosa,
que también nos estamos
yendo a unas montañas,
no islandesas
sino austríacas,
y está viviendo
en una especie
de choza
en medio del frío,
en medio de la montaña
y de la niebla
con su madre,
una mujer rapada,
tatuada,
exalcohólica,
que por cierto
también se ha llevado
este premio.
Es precisamente
la que comparte
con Numi Rapaz,
ese gran premio
de interpretación
femenina.
Y que se llama
Suzanne Jensen.
Unos premios
que yo creo
que eran los que
realmente se merecían
ocupar
esas posiciones
de mejor premio
masculino
y femenino.
creo yo
que Caleb
Blandry Jones
y Numi Rapaz
sí que se merecen
un premio
pero
luce más
un palmarés
que piensa
en esos actores
de la película
austríaca
de Lucifer
que no son conocidos
y que se dejan
la piel literalmente
que no compartir
y deslucir.
Yo lo que veo
o puedo imaginar
a través de esta elección
porque he de decir
de antemano
que yo no he podido
ver Lucifer
así que no puedo
opinar sobre
estas interpretaciones
pero confío mucho
en tu mirada
y de alguna manera
puedo entender
que como tú dices
en un festival de Sitges
tenga más sentido
acabar premiando
estas interpretaciones
que a veces quedan
un poquito al margen
de las líneas comerciales
del cine
pero claro
que luce más
también poder decir
en tu palmarés
que estás votando
a Nomi Rapaz
que estás premiando
a Nomi Rapaz
y que estás premiando
a Caleb
que en el fondo
son dos actores
de mucho más
reconocimiento internacional
que a su vez
están participando
en pelis
de mucho más peso internacional
porque aquí
nos ha comentado
hemos hablado bastante
de Lam
que tuvo esa trayectoria
ese camino hacia Sitges
pasando por Cannes
pero es que hostia
Nitram hizo lo mismo
Nitram ganó
primera actuación
y es que Nitram
no solo es de Justin Carciel
sino que Nitram recuerda
y recupera una historia
desgraciadamente
recordada aún
en la actualidad
que nos muestra
como un personaje
un personaje
cercano
a la realidad
del monstruo
acabó matando
a 25
o 35 personas
ahora me baila
el número
lo que sí recuerdo
es que fue
al finalmente
culpado
de ese gran asesinato
masivo
en la isla
de Tasmania
exactamente
exactamente
es la matanza
de Port Arthur
de 1996
y que puede recordar
a otras matanzas
donde las armas
han tenido
un papel muy importante
que es el diablo
de Tasmania
el diablo
seguramente
es la etiqueta
que yo creo
que más le conviene
en cualquier caso
como digo
es decir
que está muy bien
como recupera
el tema
del comercio
con las armas
de lo fácil
que es adquirir
un rifle 22
en una tienda
y ir coleccionando
escopetas en casa
para luego
cargarte
esa es una
de las personas
no sé si lo sabeu
fa uns días
o abans d'ahir
va sortir
que el Walmart
aquella cadena
de supermercats
de Estats Units
prohibía
que las pantallas
de tele
mostressin
imatges
de videojocs
violents
pero al costat
seguían venent
armas
genial
ya sabemos
que lo que mueve
el dinero
se permite
no nos engañemos
porque al final
sí que es cierto
que es una película
que agurda mucho
el tema de las armas
pero a mí me da la sensación
que al final
Justin Carson
se siente muy cómodo
esta aproximación
al monstruo
en esta aproximación
a seres
que directamente
cuando entendemos
de dónde viene
su fama
entre comillas
la sociedad
los aparta
es decir
no queremos saber
nada de un tipo
o que viola niños
o que asesina
de manera masiva
en un centro turístico
como es el de
por Arthur
en el fondo
esto nos lleva
muchas veces
a sentirnos incómodos
ante una película
que nos muestra
la realidad humana
la realidad más tangible
y más cercana
incluso una realidad
que pueda generar empatía
en el espectador
de un auténtico asesino
entonces ese tío
lo humaniza
Cargill está humanizando
al asesino
de la misma forma
que humanizaba
Lady Macbeth
hasta cierto punto
en esa versión
que entregó
no sé si en el 2015
o 2016
que salía Marion Cotillard
y el Fassbender
que estaba muy bien
yo creo que hay algo
ahí de línea
que atraviesa
discursiva
hablábamos como
ese Cargill
muchas veces
aborda personajes
en conflicto
que acaban llevando a cabo
auténticas locuras
muchas veces
en conflicto
con su relación
maternal
esa relación
maternofilial
que parece que apunte
ya a una
hecatombe
en vida
pero por otro lado
es un tío
que también acaba
mostrando
todos aquellos factores
que llevan
a las acciones
de alguna manera
todo puede ser
leído
en detalle
y en el origen
se acaba encontrando
el motivo
muchas veces
del desenlace
y él lo que hace
es acabar responsabilizando
no
ni a la madre
ni al primo
ni al vecino
es decir
mostrarnos
de manera muy sutil
y de manera
diría también
casi indirecta
la posible responsabilidad
de todo el mundo
en una acción
como la de
como la de este tipo
que no recuerdo
la vamos a llamar
me parece bien
Paul
el diablo de Tasmania
porque al tractament
no te vas a ver
el monstruo de San Pauli
o sea
aquella destrucción
total
la persona
enfermizo
no
tú te estás acercando
a un personaje
perfectamente
podría acabar
teniendo una familia
al final de la película
es decir
a ti te está mostrando
un personaje
que es torso
no
un personaje
que ya viene torcido
pero que
en ese torcimiento
podrías seguir
teniendo una vida pacífica
en amor
y en compañía
o no
o ir acabando
o ir enfocado
hacia el delirio
todo aquello
que no funciona
en sociedad
yo creo
y esto Carson
lo está apuntando
es responsabilidad
de esa propia sociedad
es decir
el ser humano
funciona muy bien
anulando todo aquello
que no le satisface
y anulando todo aquello
también
que no hace posible
el funcionamiento
de nuestra estructura
bueno
eso es una anàlija mecánica
¿no?
sí
lo que pasa que
en anàlija mecánica
ti puedes ver
ressonancias
lo que pasa que
suporta más
a un terreny
no tan psicodélic
no tan
ubric
no tan
ubric
no tan
la forma
no
a nivell guió
a nivell història
sí que té això
lo que pasa que
hi ha un tractament
molt interessant
també hi ha coses
en el cas de Nitra
en aquesta pel·li
que estem comentant
on ell es grava
amb una càmera
hi ha moltes imatges
d'ell
veient-se a si mateix
a través d'una camereta
que s'emporta de viatge
i aquí jo crec
que hi ha motius
de reflexió
no obstant això
crec que és una pel·li
que tampoc és
que senti
una càtedra especial
sobre la figura
del boig
del psicòpata
i tot això
sinó que hi ha
petits apunts
de molt interès
a la pel·lícula
però tot
sempre
sembla com que
estigui aterrant
en aquesta visió
d'humanitzar
el monstre
però jo crec que
tampoc lo pretende
no pretende
sentar una càtedra
no pretende
perquè jo crec
que cada monstre
tiene una realidad
por así decirlo
i al final
se puede hablar
del monstre
en términos generales
però cada uno
i lo que hace
cada uno
ofrece una realidad
distinta
o te muestra
un mundo
tras él
distinto
y yo creo
en este caso
lo que hace Cargill
es centrarse
concretamente
en el diablo
de Tasmania
centrarse directamente
en este personaje
y por lo tanto
eso no se pueda
extrapolar
hacia el resto
del mundo
o hacia el resto
de sociedades
dentro de este planeta
tan torcido
en el fondo
ven bis
pero avancemos
porque si no
no llegaremos
jamás al final
aquí se comentaba
en otros momentos
como es un festival
donde los premios
están muy repartidos
y donde aunque
hayamos hablado
de mejor dirección
y mejor película
inevitablemente
tenemos que volver
a hablar de términos
como mejor película
a partir de menciones
especiales
porque por ejemplo
se le ha dado
una mención
a la película
The Innocence
una película
que si no me equivoco
es de producción noruega
y es una película
dirigida por
Skillvok
¿de acuerdo?
y esta la veré
molins
¿Sí?
Sí, sí
que recordem
va ser guionista
de Telma
una película
que va passar
per Sitges
que va guanyar Sitges
diria
millor guió
aquesta no era
ecoterror
també
sí
tenia bastant
d'això
a través de la bruxería
no había una conexión
amb la natura
claramente
había una conexión
amb la natura
y amb certa bruxería
sobretot
en els poders
sobrenaturales
que pugui tenir
una jova
que li comence
a pasar una cosa
que estaría
casi podríamos decir
ya como que
las palabras salen
un poco
como en las críticas
que hemos ido escribiendo
Adri
como a medio camino
entre la locura
y la bendición
o entre la locura
y los superpoderes
una reescritura
del arquetipo femenino
en tanto que bruja
en tanto que joven
o sea
es decir
había muchas posibilidades
de esa figura femenina
en su adolescencia
y aquí estábamos hablando
de la película
¿no?
Telma
que pasó en su momento
mejor yo
en Sitges
y que de alguna manera
está conectada
con The Innocence
simplemente
por la figura
de este personaje
de Skilfog
que es ese director noruego
muy joven
que estuvo ahí también
dando ruedas de prensa
hablando de sus referencias
hablo de Hitchcock
sobre cómo construye
la intriga
cualquier caso
muy rápidamente
es el director
de una primera peli
que se llama Blind
sobre una chica ciega
y que era interesante
cómo trabajaba
el montaje
sobre lo que ella cree
estar viendo
y lo que finalmente ve
a través del tacto
o sea
era una peli
donde había un trabajo
de montaje
muy interesante
donde la ceguera
influía en el lenguaje
y después esa
The Innocence
que ha llegado a Sitges
que ha ganado
en Sitges
la mención especial
y que yo creo
que él ya da
un paso más allá
porque yo no la he podido
ver tampoco esta peli
Carla
es una historia
muy interesante
donde nos sitúa
en una zona
residencial
de Noruega
de una clase media
podríamos decir
familias de procedencia
inmigrante
o locales
de Noruega
que conviven
en esos bloques
de cemento
de no sé cuántos pisos
y ahí los niños
pues en las tardes
y las mañanas
de verano
salen al patio
que hay ahí debajo
al bosque
y se van a jugar
pero qué pasa
pues que de repente
uno de esos niños
empieza a demostrar
pero como quien se saca
el yo-yo
y empieza a jugar
con el yo-yo
que el tío
tiene poderes telequinésicos
entonces la protagonista
una chiquilla
que pues ha mudado
en ese bloque de pisos
de residencial
de Noruega
empieza a entablar
amistad con el chaval
y ahí empieza a surgir
todo un tratamiento
diría
de el tema
super heroico
de los poderes
sobrenaturales
que se trata
como si fuera
un juego de niños
alejado
de la visión
de los mayores
o sea
todos esos juegos
se quedan
pues entre las escaleritas
lo que pasa en el patio
lo que pasa en el bosque
y los adultos
vienen un poco
al margen de eso
pero qué pasa
que hay niños
que no controlan
ahí está el tema
no es para hacer el bien
como en Superman
sino es para hacer el mal
pero tampoco
podríamos hablar
de hacer el mal
cuando son niños
que en el fondo
tampoco saben
ni lo que están haciendo
no controlan
sus poderes
que era com l'anti-Superman
que es deia
el niño
o el hijo
o es que no me recuerdo
com es deia
el que pasa es interessant
que treguis
aquesta pel·lícula
que creu que era
el hijo
o el niño
una pel·lícula
que va passar
sense pena ni glòria
que era el superheroi
era com un Superman
pequeño
pero ahí sí que
ejercía como niño
de terror
aquí no
a d'inocents
jo crec que hi ha
un dilema
molt interessant
entre
si aquests nens
són tan nens
com semblen
o sí que hi ha
algú d'adult
és a dir
fins a quin punt
els podem jutjar
a l'hora de utilizar
els seus poders
sobrenaturals
per fer mal
hay algo muy interesante
en lo que estás comentando
que conecta además
con la película
de la cual venimos
que es Nitram
donde yo en todo momento
sentía que era un personaje
que tampoco había ido
esperando
las etapas de madurez
y por lo tanto
no había sabido llegar
a la edad adulta
aunque es un tío
que ya luce
con apariencia
de 30-40 tacos
pero al final
siempre hay una reflexión
sobre
qué te exculpa
del mal
y muchas veces
es aquello de
que desconozcas las leyes
no te exime
de tu culpa
esto te lo suelen recordar
todos los agentes
y las fuerzas policiales
pero en el fondo
siempre suele haber
reflexiones
en Sitges
sobre todo
que se habla tanto
del mal
y que además
yo creo que
esto que se ha comentado
aquí sobre
el ecoterror
tiene siempre presencia
da igual que cojas
ese tema
como leitmotiv
un año
porque al año siguiente
va a volver a haber
numerosas películas
que aborden
ya no es el tema
de la madre naturaleza
y de nuestra relación
tan conflictiva
con ella
sino esto
el espacio
perfecto
para una velada
terrorífica
pues muchas veces
es ese espacio
de Lucifer
esa cabaña
perdida en la montaña
o esa cabaña
en un entorno
irlandés
en época veraniega
donde las noches
nunca llegan
y donde esas luces
¿sabes?
esa clariana
que siempre tendríamos
acaba provocando
también una serie
de una suerte
de perturbación mental
aprovechando lo que has dicho
yo creo que hay
una pequeña alusión
digo pequeña
porque tampoco la desarrolla
pero hay una pequeña alusión
a lo mitológico
en Lamb
porque esas tardes
noches
donde
hostia
la luz del sol
noches blancas
hasta todas horas
es decir
realmente
van como medio dormidos
y contaba el director
en una entrevista
Johansson
que es en esta época
donde vas dormido
todo el día
donde a veces
esas cosas
que ves en la lejanía
pueden pasar por
extrañas criaturas
yo creo que Lamb
es el perfecto ejemplo
para jugar con ese simbolismo
con todas esas imágenes
es cierto
está bien
oye
que os parece
si comentamos rápidamente
tres premios
que suelen ser siempre importantes
como son
mejor guion
mejor fotografía
y mejor música
porque joder
llevamos mucho rato
escuchando
una pedazo de playlist
de banda sonora
en el fondo
que es la que se ha llevado
el premio
y que además
conecta de nuevo
al final las empanadas
ya sabéis que
tienen siempre ingredientes
pegaditos
y suculentos
que van de la mano
y es que joder
si hablabas de poderes
telequinéticos
si nos estabas hablando
de como en The Innocence
estos niños
o un niño al menos
tenía esa capacidad
si hablamos del premio
a mejor música
hablamos de
Mona Lisa
and the Blood Moon
de la nueva película
de Amir Pour
una cineasta
de origen iraní
que en su momento
ya nos abordó
ah sí sí
aquí Paul nos está apuntando
un momento muy especial
desde una perspectiva sonora
exacto
esa gran canción
titulada Mona Lisa
en boca
en voz
de Dean Martin
el gran crooner
de esos años
50-60
a ver a ver
pues así empieza
la película
pues chicos
que sepáis
que así empieza
la película
con esta banda sonora
que mutará
en cuestión de minutos
hacia la electrónica
que nos venía acompañando
y es una banda sonora
que ha sido premiada
y no solo
por lo que pueda parecer
de que es la perfecta playlist
para ponerse en una novelada
de fiesta
porque tiene estas entradas
de músicas clásicas
o incluso
de músicas populares
de corte más clásico
o directamente
de compositores
de música clásica
y es que en el fondo
Amir Pour
siempre lo deja muy claro
que cuando ella compone
sus películas
y utilizo el término componer
porque dice que cuando ella
piensa en sus personajes
en las escenas
que quiere rodar
muchas veces llega a ella
primero de todo
por una canción
por una música
es muy linch
y creo que es además
una de las virtudes
de algunos cineastas
y traballa
a ver la posada
en Asena
o sea
Amir Pour realmente
esto por otro lado
como comentábamos
Amir Pour ya tuvo presencia
en Sitges
en el año
si no me equivoco
2014
exactamente
con una chica
vuelve a casa sola de noche
que parece un título
de película
de Hong San So
una chica
vuelve sola
a casa de noche
y de hecho
era una historia
muy particular
donde mezclaba mil géneros
donde las costuras
de esa hibridación
si que se notaban
un poco más
sí un poquito
pero oye
acababa funcionando
y nos hablaba
de una vampira
que en el fondo
era una justiciera
en una ciudad inventada
de Irán
porque como os comentaba
también
ella tiene origen iraní
filmada en Detroit
por eso la peli
filmada en Detroit
ella está criada
en Estados Unidos
nació en el Reino Unido
de origen iraní
y criada en Estados Unidos
y eso es algo
que se nota mucho
en esta nueva película
que por cierto
no solo se ha llevado
mejor banda sonora
sino que también
se ha llevado
el premio
de la crítica joven
el que era
Carmen Jovan Anus
y también
abría el festival
fue la inauguración
del festival
porque
esos poderes telequinéticos
de alguna manera
surgían
ante esa gran
luna de sol
de sangre
de sangre
y de alguna manera
eso ya apunta
a un detalle
sobre lunas de sangre
hay una película
de hombres lobo
que es en compañía
de lobos
de Neil Jordan
que en el fondo
lo que te hace
es reescribirte
la historia
de la caperucita roja
en clave
de una noche
de regla
una noche
donde se sufre
la regla
digamos
se sufre a través
de presencias
de hombres lobo
que tienen un punto
seductor
pero también
tienen un punto maligno
esto era en compañía
de lobos
y ahora justamente
la película
que inaugura
Sitges este año
está en Mona Lisa
de Blood Moon
de Amir Pour
yo creo que también
podría tener
un poco
como una especie
de noche
no sé si de regla
pero son varias noches
pero pasan cosas chungas
ha habido varios errores
en relación a esta película
una que la gente
se atrevió a decir
los periodistas
se atrevieron a decir
que era la primera película
dirigida por una mujer
que inauguraba Sitges
entonces yo no me he ido
al almaraque
de todas las 50 o 60 ediciones
que llevamos
no 54
¿no?
se han comentado
pero sí que recuerdo claramente
y yo estaba presente
como en el 2001
o 2000 o 2001
no recuerdo exactamente
la película que inauguró
el festival de cine de Sitges
era precisamente
American Psycho
el año 2000
esa adaptación
de la novela
de Brett Eastonelli
que no recuerdo
la cineasta
que dirigía
que dirigía
y guionizaba
La Sagona Park
no sé
bueno
no
La Sagona Park
no
muy buena referencia
Adri
porque sí que es verdad
que vi muchos periódicos
como la primera película
que inaugura
de hecho yo pensaba
que era la primera mujer
en inaugurar
porque hay muchas ganas
de que eso sea así
porque hay muchas ganas
de que eso sea así
o sea al final
y era la misma
Amir Pour
tiene varias declaraciones
y en una de ellas
dice que está muy contenta
evidentemente
de inaugurar
Ana Lili Amir Pour
Ana Lili Amir Pour
bueno
semblaba la canchoquilla
de Ana Belén
de Agamipú
bueno bueno
es que había gente
que le llamaba
la película
de la Amir Pour
que ha entrenado aquí
un peliculón
para mí
un peliculón
pero un peliculón festivo
es decir
de nuevo
si lo que estáis buscando
es una película
que siente cátedra
no la vais a encontrar
es una película
que juega
pues como ya hacía
en esa primera película
que apareció en Chiches
de Título Infinito
jugar con muchos géneros
y por un lado
pues te toca
las pelis de aventura
de los 80
por otro lado
te toca todo ese pulp
y esa cultura pop previa
que tanto se iba
hacia el romance
como hacia
la versión más sangrienta
del cine
y todo eso lo hace
pues como tú bien comentabas
en unas noches de delirio
ese es el otro gran error
que se ha cometido
y es que hay varias noches
en la película
aunque es cierto
que da la sensación
de estar presenciando
una única noche
una única realidad
un microcosmos
un microcosmos
exacto
y siempre con esa luna
que yo creo que sí
que tiene algo de luna de regla
la luna al final
es un símbolo
que se puede llevar a esto
es muy femenino
dentro del imaginario
pues de Gilbert Durán
o de todos los que
divagaron
y sentaron cátedra
sobre el tema
del imaginario
y el simbolismo
y siempre está
como que
todo el relato
de Mona Lisa
que como decías
es este pequeño microcosmos
donde hay cosas que pasan
y que de repente
quedan en esa callejuela
esa violencia
que ha caído
en esa callejuela
y que se retoma
al final
y todo parece
de una forma orgánica
pero siempre
como te quería decir Adri
con esta luna de sangre
que casi un poco
como que
es como un tecido
que lo observa todo
es como un demiurgo
la luna casi es como
un demiurgo
en esa película
hay una participación
coral
de personajes
que empezaría
con el protagónico
que es esta Mona Lisa
que de hecho
se llama Mona Lisa Lee
porque es de origen
coreano
y en la película
aparece
a ciertos kilómetros
de la ciudad
de Nova Reans
encerrada en un manicomio
a partir de allí
ante esa luna
y sus poderes telequinéticos
le ayudan a salir
y acaba cometiendo
una serie de fechorías
aceptadas por el espectador
porque en todo momento
está simpatizando
con la posibilidad
de su libertad
es una libertad merecida
puede haber ahí
también una lectura
más críptica
sobre el merecimiento
de una libertad
luchada y ansada
desde hace mucho tiempo
y entra en contacto
con toda una serie
de personajes
un poco los deseredaros
de la noche
que tanto son
el Ed Skrine
¿no?
Sí, que salía Deadpool
el villano de Deadpool
haciendo de rapero cool
que escucha música tecno
y luce su ropa
fulosforescente
¿no?
y con esa realidad
también húmeda
nocturna
totalmente matizada
por los neones
que van encontrando
en el camino
y después también
se encuentra
la Kate Hudson
una stripper
que resulta ser
una muy buena tía
simpática
cercana
pero como buena
superviviente
de la noche
pues también
acaba buscando
la rentabilidad
y el interés
de todo aquello
que le llega
y en este caso
los poderes telequinéticos
y no acabaríamos
¿no?
porque hemos dicho
el nombre de la actriz
de la de
Ana Mona Lisa
Jung Jung Seo
Jung Jung Seo
Jung Jung Seo
coreana
protagonista en Burning
en Burning
que la habíamos visto
en Burning
peliculón
Lee Chang Dong
en la edición
y una peli de carácter
muy distinto
una peli muy profunda
que adaptaba
un relato de Murakami
y lo adaptaba
desde la mirada
de Lee Chang Dong
el cineasta coreano
estuvo en Sitges
en su momento
ahora no recuerdo
si llevó algún premio
pero se los merecía
porque era una
gran obra maestra
pero chicos
hablada de la música
y este premio joven
y esa gran inauguración
¿qué os parece
si hacemos lo que
hemos prometido?
¿mejor guión?
¿Carlas?
Silent Night
Silent Night
Silent Night
de Camille Griffin
¿qué podemos comentar?
que es retrobar-nos
amb la Kira Knight
como mínimo
para muchos de nosotros
que yo no recuerdo
el último cop
que la vaig veure
sinceramente en cine
Kira Knight
para quien no la recorde
por el nombre
aparte de Pirates del Caribe
es la de Orgullo
y Prejuicio
Cronenberg
tiene una para
Cronenberg
aquella peli
sí claro
aquella peli
que reflexionaba
sobre la psicología
sobre Freud
una terapia
un método peligroso
un método peligroso
que salen
sobre Freud
exacto
y Jung
vaya peliculón
no me entran
que siga
Cronenberg
pero no nos perdamos
bueno pues
centrémonos
vamos a hablar un poco
de Silent Night
de Camille Griffin
aquí también estamos hablando
de una directora
y guionista
que hace su primera película
¿vale?
entonces ¿qué nos cuenta?
pues nos cuenta
la historia
como medio
de comedia romántica
de la Kira Knight
su marido
la colega del cole
y sus niños
que se reúnen
en una casa
super majestuosa
así como de campiña inglesa
y ahí van a celebrar
una cena de navidad
pero ¿qué pasa?
que bueno
es la última noche
de la humanidad
porque una nube tóxica
que parece salida
como de
el increíble hombre menguante
de Jack Arnold
está a punto de
intoxicar
los pulmones
de toda la humanidad
y esto
es melancolía
sin la carga simbólica
sin la carga simbólica
que tendría
la melancolía
de Bontrier
Silent Night
te cuenta algo
muy concreto
porque realmente
no indaga mucho
en las posibilidades
de
por ejemplo
mediáticas
que pueda tener
todo el tema
del apocalipsis
de esa catástrofe mundial
toda la parte política
de pullitas
al gobierno
sí que hay cositas
sí que hay detalles
sí que lo voy a revelar
esto
hay un app ministerial
que te dice
cómo suicidarte
es decir
la eutanasia
se vuelve
algo recomendable
por el gobierno
en la película
Silent Night
una pregunta
¿es una peli
guionizada
o escrita
en plena pandemia?
porque estamos hablando
de una pera prima
de la dirección
se ha cocinado
durante la pandemia
yo creo que
evidentemente
también podemos
vernos reflejados
en ese confinamiento
de familias
en una misma casa
que aunque tengan
todos unos lujos
como de clase media
tirando alta
no me la imagino
a la Kira Naila
y haciendo de poder
exactamente
pero sí que tiene
algo yo creo
de pandémico
en cualquier caso
como destacar
así como detallito
aparece un niño
que yo creo
que se come un poco
a todo el reparto
que es
Roman Griffin Davis
el chaval
que aparecía
en Jojo Rapid
de Taika
Waikiki
Waikiki
Waikiki
Waikiki
Waikiki el amor se hace
exactamente
Waikiki el amor se hace
¿cómo es Alcunón?
porque no me está saliendo
Waikiki
esto
Taika Waikiki
director de Jojo Rapid
pues ese niño
hace un papelón
en esta peli
y de hecho es el único
que en la película
como que se posiciona
en un lugar
de duda
y de escepticismo
hacia lo que nos dice
el gobierno
y lo que está pasando
fuera
es el único
que lo pone en duda
eso es interesante
yo creo que aquí
la peli también
tiene una vía
de reflexión
sobre en la era
de la desinformación
que estamos viviendo
pues de realmente
renovar por bueno
todo lo que nos llega
y de hecho al final
la mirada de un niño
siempre se ha utilizado
como una mirada renovada
¿no?
¿cuántos finales de película
acaban con un niño
hablándonos de las posibilidades
del futuro
y en muchos casos
es el niño
o la niña ¿no?
sí
aquel que posee
la mirada más lúcida
menos infectada
menos afectada
precisamente por las
por el exceso de información
no lo hemos mencionado
pero en Mona Lisa
precisamente
en muchos momentos
alguien que parece
tener la cabeza
mejor establecida
es precisamente
el niño
el niño
el hijo de Kate Hudson
exactamente
el que interpreta
al hijo de Kate Hudson
en Mona Lisa
exactamente
ya nos hablabas
de como el niño
de esta familia
de Silent Night
también aporta
una mirada necesaria
al final
el otro detalle
solo muy brevemente
el otro detalle
es que los otros hermanos
de ese personaje
de Art
que es el niño
que os estoy comentando
de Silent Night
Roman Griffin Davis
los hermanos
que aparecen en la película
que son dos gemelos
son sus gemelos
en la vida real
pero es que lo más divertido
es que los tres hijos
son los hijos
de la directora y guionista
Camille Griffin
lo entiendo todo
lo entiendo todo
oye pero
salían en Jojo Rapid
los tres niños
salían en Jojo Rapid
que puedas hacer
de tu estructura familiar
la base
para el mejor guion
de Sitges
y poca broma
la película
que el premio
que el público
ha decidido que sea
la mejor película
es decir
el gran premio del público
que este año
ha ido en paralelo
este año como Sitges
se ha alargado
un poquitito más
para poder dar cabida
a toda esa programación
en formato
del 70% de ocupación
eso ha provocado
que el domingo
que era el gran día
de las maratones
que era el día de despedida
donde la prensa
ya no aparecía
pero daban posibilidad
a todo ese gran público
a consumir
en sesiones de 5
cine
a rabiar
que pasaba
que este año
han alargado
la programación
y eso ha provocado
que el gran premio del público
no haya salido en sábado
ha salido en domingo
y por lo tanto
es un premio
que ha salido en paralelo
a este gran palmarés
pero sí
la película ganaroda
ha sido Silent Night
que no sé si creéis
que se lo tiene merecido
o no
porque aquí hemos mencionado
The Trip
que es la segunda película
más votada
yo se lo hubiese dado
a The Trip
The Trip
de Tommy Wirkola
famós director
Paul
creo que la venguera junts
de Zombies Nazis
sí
pues ahora
fa que está The Trip
exactamente
es The Snow
¿no?
The Snow
exacto
ya te podéis imaginar
un poco el tonito
de la película
sin entrar en realidad
zombie
no, por lo que esteu dient
abans
que era una macarrada
digna
de aquestes
de l'extreme
midnight extreme
potser o no
no tant
o sea no es tan gore
se mantiene más
en la comedia negra
pero no llega
a ese punto gore festivo
a lo best
oye ya que estamos
así para que el personal
no esté perdido
muy rápido
The Trip
va del viaje
de una pareja
¿no?
una pareja
recuerdo
no me rapaz
y en este caso
no recuerdo
el nombre del actor
aquí ahora Carlas
nos lo apuntará
son una pareja
que parece estar
en horas
muy flojas
¿no?
y deciden
para recuperar un poco
esa sensación
de amor
esa complicidad
irse a la cabañita
que el padre de él
¿no?
había construido
años atrás
fuera de la gran urbe
¿no?
¿y qué sucede?
que nos enteramos
y con esto no estoy
destripando la película
porque es el punto de partida
nos enteramos que
lo que tienen previsto
hacer en esa cabaña
es matarse
recíprocamente
ambos
los dos quieren cobrar
el seguro
el costoso seguro
de vida
que les haría millonarios
tras la muerte
del respectivo cónyuge
¿no?
pero ahí se encuentran
con una gran sorpresa
porque el bosque
como hemos dicho aquí
amaga muchas sorpresas
y entre ellas
la posibilidad
de que tres presidiarios
hayan huido de la cárcel
y se estén escondiendo
en tu cabaña
aquí lo dejamos todo
súper divertida
o sea no dejéis
de ver
y siguiendo
la duda que ha quedado
que era ese reparto
que como has dicho
Numi Rapaz
vuelve a estar presente
el otro
su marido
en la película
es Axel Hennig
que algunos
y algunas recordaréis
por la película
también noruega
Headhunters
que era una peli
una comedia
de atracos
así como un punto noir
muy ida de olla
con mucha violencia
y muchas cabezas cortadas
y que ahora vuelve
pues en una peli
también muy violenta
y muy pasada rosca
como es de trip
de hecho este tío
tiene una serie en filming
que me suena que
que aquí el colega
ha querido decir
ah bueno bueno
que nos estamos
vale vale
que no tenemos a Ferran
pero si su sombra
entonces
siempre hay la posibilidad
de que aunque
en nuestras pasiones
entonces pues simplemente
mencionemos
cuál es la mejor fotografía
e iríamos acabando
porque la mejor fotografía
recupera algo
que en Sitges
siempre ha tenido cabida
que es ese gran cine asiático
al final Sitges
llegó a tener
una sección específica
de cine asiático
se llama Focus Asia
y aún siguen premiando
es decir
aún Focus Asia
no está como sección
pero sí como sello
de premio
por así decirlo
y Limbo
en ese sentido
es la gran premiada
porque por un lado
tiene una fotografía espectacular
que es también
lo que le ha dado
el premio
en este caso
es la fotografía
de Cheng Siu Keung
y es una película
que aborda
una realidad
muy oscura
a modo de thriller
a modo de género
una realidad muy oscura
de esa gran miseria
que pueda ocurrir
también
a las sombras
de los rascacielos
de Hong Kong
nos muestra
a través de un blanco
y negro plano
es decir que
no estamos
ante ese blanco
y negro contrastado
del típico
noir del pasado
sino estamos
hacia un blanco
y negro
más propio
del digital
que aplana la imagen
y que llega un momento
que lo que te ofrece
es una información
tan caótica
donde el humano
acaba totalmente
mimetizado
con la propia basura
que le rodea
¿no?
De unido
también lo contrastado
que está
el plano digital
pero sí que
citando
obras del noir clásico
donde yo creo
que el carácter
expresionista
que siempre había
expresionista
de expresionismo alemán
que siempre había
acompañado
esas películas
pues aquí
el digital
como que
ya apunta
hacia otra dirección
pero muy interesante
eso que comentas
esos planos
inundados
de basura
en una Hong Kong
de suburbios
de mucha sordidez
de ese asesino
en serie
que dos policías
tienen que buscar
y de repente
uno pierde la pistola
como si fuera
el perro rabioso
de Akira Kurosawa
es decir
hay algo realmente
muy oriental
y también te diré
Adri
que esa limbo
de por cierto
director
Soi Chang
recupera
¿eres Chao?
Yo soy Chao
¿te soy yo?
mi amigo
esa película
limbo
yo creo que recupera
o incluso diré
que resucita
un género
que estaba muy muerto
como era el thriller
de Hong Kong
o sea
limbo realmente
nos devuelve
esas glorias pasadas
pero más que acción
y más que acción
y nombres que me vienen
a la cabeza
como el de Johnny Toy
y el Action
y todo un tipo de cine
que es cierto
que cada vez
tiene menos presencia
en el festival de Sitges
yo al limbo
lo vincularía más
precisamente
a lo que nos estabas comentando
a ese estereotipo
del género policial
y a través de esa fotografía
en blanco y negro
ante la posibilidad
de un neo noire
aquí no estamos
ante el noir
de nuestro amigo Refn
ese noir de neones
sino todo lo contrario
hay una vuelta
a través de la modernidad
a ese blanco y negro
que en este caso
no está en contrastado
pero que sí que es cierto
que aporta muchísimo
en la película
y vamos
para muestra un botón
es decir
se gana el premio
a la mejor fotografía
y creo que ofrece
mucho más allá
de la propia estética
es una película
que recupera el género
que aporta
aunque tenga
pequeños momentos
de lágrima
buscada
a través de una musicita
esa banda sonora
que dices
oye no le pongas
tanta banda sonora
porque tienes un peliculón
hay unas secuencias
unas secuencias
de persecución
en Limbo
absolutamente
maravillosas
o sea un dominio
de la puesta en escena
del montaje
que tú no puedes dejar
de ver
y decir
es que están
pisándole los talones
a ese asesino
y no hay manera
y no hay manera
y no hay manera
y es que es
hostias
es una maravilla
no deja la imagen
aprovechando esta mención
al cine asiático
que nos da Limbo
que además nos viene de perlas
porque es que el protagonista
de Limbo
se llama Gordon Lamb
y es un actor
que seguramente
pues quizás
no recordáis su nombre
pero habéis visto
si habéis consumido
otro tipo de cine
de Hong Kong
presentaba en Sitges
dos películas
así como No Mi Rapaz
estaba en The Trip
y a su vez estaba
en el premio ganador
de Lamb
Gordon Lamb
protagonizaba en Limbo
como ese policía
obsesionado
con encontrar a la presa
evidentemente también
con un trauma
del pasado
es decir
siempre estamos
en el noir
o en el neo-noir
y en el thriller policial
siempre estamos
ante estos personajes
torturados
y tan torturados
o más que el propio Asisi
¿no?
Hamet, Sportel
o sea
ese detective
oscuro
o sea es decir
es el típico cine
orgiástico
para depende
de qué perfil
de consumidor
y de espectador
¿no?
es ese cine de
¡buah!
sí por fin
pero es que este tío
tiene otra película
muy interesante
también haciéndole
un poco de abandonado
de la sociedad
pero en este caso
no con un rol policial
sino con un
como ex militar
¿no?
ex militar
en ese Hong Kong
ocupado por el Reino Unido
ese Hong Kong
abandonado precisamente
por el Reino Unido
a su suerte
esto daría
hostia
daría discurso
para otro programa
pero simplemente
que sepáis
que Gordon Lamb
también tuvo presencia
en Sitges
a partir de una película
que se llamaba
Han Rolled Cigarette
que no solo nos hablaba
de ese contexto histórico
ya desde el presente
¿no?
de esos abandonados
no sé si lo sabéis
pero por ejemplo
en Estados Unidos
hablan de un número
de suicidios elevadísimo
de todo lo que fueron
excombatientes
de las guerras pasadas
¿no?
es decir
como al final
los militares siempre son
abandonados a su suerte
tras el interés
y el objetivo
obtenido por parte
del gobierno
y en este caso
Han Rolled Cigarette
toma eso
como punto de partida
pero sobre todo
nos habla de una relación
muy interesante
entre dos buscavidas
en este caso
el protagonista
de Gordon Lamb
un Hong Kong
es de pura cepa
y un paquiz
y un pakistaniz
unos
los nuevos buscavidas
de esa realidad
Hong Kong es
bastante interesante
pero que os parece
si acabamos
y acabaríamos simplemente
yo creo que
este año
o este programa
perdonad
no habrá agenda
pero si hablar
no hablar
más bien
mencionar
los títulos
que han quedado
fuera de este palmarés
y que vale la pena
tener en cuenta
por un lado
aquí nuestro amigo
Carlos además
le dedicó una crítica
y yo creo que
demasiado
poniéndola en demasiado
valor
pero estamos hablando
de Last Night in Soho
la nueva película
de Edward Wright
muy esperada
esta sí que había generado
mucha expectativa
yo soy de los que
salí con el ñe propio
de Paul
yo he visto de todo
de críticas
y a més la película
aquesta creo que
l'estrenen
si no recuerdo mal
o aquest divendres
o el següent
Last Night in Soho
sí claro
porque es que estamos
ante pelis
que todas
se van a ver en breve
muchas de ellas
tant de bo
doncs dintre dos setmanes
ens veiem
amb una mica més
d'aquests Sitges
que s'ha deixat
una mica del tintero
bueno
bàsicament
tornem al cine
que parece ser
bueno
ahora toca
ahora sabéis que Sitges
al final
y cualquier festival
y penseu que el següent
serà Molins
el següent
al dintre de dos programes
serà la cobertura Molins
o sea al final
ya veo que
el fin de año de cine
sabéis que ahora mismo
Ferran está en su casa
escuchándonos
y diciendo
y apartando los dedos
y a mañados
i amb això tanquem
la cobertura
del festival de Sitges
un lloc
que està ple de gent
amb boina
una pel matí
i una pel matí
i una pel matí
i una pel matí
i tothom de negra
esto es broma interna
com os imaginareis
molt bé
fins la setmana que ve
no l'altra
visca Sitges
Patonets
Sintonitzes
Ràdio Despert
La ràdio de Sant Just
98.1
La ràdio de Sant Just
98.1
Fins demà!