This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Ràdio d'Esvern, la ràdio de Sant Just, 98.1.
I a les 11.15 toca l'entrevista del dia.
Perquè tot el que passa a Sant Just passa per la justa.
De dilluns a divendres de 10 a 1 en directe a Ràdio d'Esvern.
Sabeu que es coneixen més de 30.000 sardanes
i n'hi ha uns quants milers d'enregistrades?
¿Voleu conèixer quan i on van ser estrenades o a qui van estar dedicades?
Si us agrada les sardanes i teniu curiositat,
tot això i més ho trobareu al programa L'Audició
que s'emet tots els dilluns de 8 a 9 del vespre
o en les seves repeticions.
Us hi esperem!
Sentiu, és la sintonia del Benvinguts, Benvolguts i Bentrobats.
Prepareu-vos a escoltar les interessants entrevistes
i les curiositats d'aquí i d'arreu.
Fem ràdio amable, parlollent tranquil i culturalment curiós.
Benvinguts, convidat i amanitat.
Benvolguts, viatges, història.
Ben trobat, cultura.
Tot això ho escoltareu en el Benvinguts, Benvolguts i Bentrobats
aquí, a Ràdio d'Esvern.
Ara escoltes Ràdio d'Esvern
Sintonitzes Ràdio d'Esvern
La Ràdio de Sant Just
98.1
Prepareu els pitets, que aquí comença l'empatx,
l'embafada, el gran festí, la bacanal radiofònica.
Aquí comença Empanada Cultural
Un programa cuinat per
Paul Dittler
Adriano Calero
I Egan Moreno
A Ràdio d'Esvern
Estimats radioeficionats, benvinguts a una nova empanada.
Aquest cop una mica tètrica, aquest cop un xic desesperada.
Veniu, veniu, ja heu amb el Paul
que avui, lamentablement, us parlarà del dol.
Ni Halloween ni Tons Sants ens poden preparar per tal espant.
La pèrdua és quelcom massa privat
però avui tocarà fer-ho realitat.
Amb aquest ritme encià de fons
ens endinsem en la pitjor de les pors
perquè, ja ho deia Víctor Català,
la solitud ben ben es marcarà.
Però no patiu, no us entristiu
que nosaltres de tot en fem mofa
i si no en creieu, escolteu aquesta última estrofa
perquè empanats i empanades
siguem sincers.
Del dol no crec que n'heu après res
amb aquest poema de P3.
Que consti...
Hòstia, hòstia.
És el tercer intento
tercer intento d'editorial, hoy.
A veure, si no pots mantindre aquí el to seriós
quan fas poesia, tio...
Deixa'm-ho llegir.
És que és poesia lliure, llavors, clar...
La llibertat d'anar mirant les vostres cares...
Mira, m'he aguantat molt, eh?
És veritat, és veritat.
Però m'estava plorant.
Sí, però ara ja no, eh?
Estava plorant.
Vale, tercer intent.
Aquest programa ha començat tres coses
perquè no ho sapigueu
perquè, òbviament, no ho veureu mai
aquestes preses falses.
I si ho llegim a tres veus.
Va, intentem-ho fer ràpidament.
Ho llegim a tres veus, que serà molt guant.
Vull dir? Sí, sí.
Va, vinga, va, ràpidament.
Però pausa, no.
Pausa, perquè pots tornar a posar la música?
Jo faig la segon paràvem.
Vale, va, cada una una, cada una una.
Perfecte.
Vinga, va.
És anà molt ràpid, és anà molt ràpid, lent.
He de llegir del lloc, eh?
Llegis, vinga, va.
Llegis el teu?
Tim, Tim empanada.
Vinga, fem-ho, fem-ho.
Ara sí, ara sí, ara.
Yeah.
Oh, yeah, mira, mica.
D'on llegeixo, d'aquí o d'aquí?
On vulguis, on vulguis, Ari, on vulguis.
Estimats radioeficionats, benvinguts a una nova empanada.
Aquest cop, una mica tètrica.
Aquest cop, un xic desesperada.
Veniu, veniu, jaieu amb el pol,
que avui, lamentablement, us parlarà del dol.
Ni Halloween ni tots saps.
Ens poden preparar per tal espany.
La pèrdua és quelcom massa privat,
però avui tocarà fer-ho realitat.
Amb aquest ritme encià de fons,
ens endinsem en la pitjor de les pors,
perquè, ja ho deia Víctor Català,
la solitud, ben, ben, ens marcarà.
Però no patiu, no us entristiu
que nosaltres de tot en fem mofa.
I si no em creieu, escolteu aquesta última estrofa.
Per campanats i empanades,
siguem sincers.
Del dol no crec que n'hagheu après res
amb aquest poema de P3.
Ara sí, quasi me lo compliques.
Ja, ja, ja.
Bueno, és tan malo que lo podríem repetir una tercera, eh?
Jo, avui tenim temps.
Jo, avui tenim molt de temps.
Sí, segurament.
Bueno, queda claro que...
Hola.
Queda claro que...
Vamos de cachondeo.
Esto está clarísimo.
Aunque hablemos del duelo.
Sí, sí.
Y...
Parlem de la pèrdua de temps que ha sigut així.
Exacte.
Molt bé, molt bé.
El duelo del triombo.
Però el més important...
Que tornem a tindre l'Ari.
Exacte.
Que tornem a tindre l'Ari, collons.
La veu, la veu del programa.
Bueno, l'has presentat com a moreno, eh?
Ole, morena!
Morena!
I hem de morena.
Bueno, tornem.
A vegades hem fet aquestes presentacions de convidats.
L'Ari és el tercer cop, jo crec que ve.
Però val la pena remarcar...
Fem una presentació d'Ariadna Salvador,
terapeuta d'enfocs relacional especialitzada en mindfulness,
en treball de la veu, cos i emocions.
Artista, escriptora i cantant.
i jo faig això i brujita.
I la veu del programa.
I la veu del programa que ho han dit ja en un schwarzer.
La veu del programa, però per algun despistat.
Per algun despistat.
Entonces, vamos con el duelo.
Exacte, vamos.
Aunque aquí hay bienvenidas.
Aquí hay bienvenidas.
Será el duelo al final del programa, no?
Que te volveremos a perder.
No.
No, por favor.
Sí, pero por unas semanas de programa, claro.
A mí serà un bon duelo, perquè són dos accions que serán...
Estàs jugant con el juego de palabras, no?
Sí, sí, sí.
El duelo del olvido i el duelo de la competició.
Però si hay un duelo aquí, és otro.
I és que se nos marchan, tío, Pol.
Al final se nos marchan, eh?
Todos.
No nos quieren.
Es veritat.
No nos quieren.
Nos utilizan.
Nos utilizan.
Vuelan después, no?
Sí.
Ara haureu escoltat la intro.
Utilizan empanada.
A la intro haureu escoltat que ha caigut el nom de Carles Martínez
i ha entrat Edgar Moreno.
Tot i que Carles Martínez tornará...
Pol sí, sí.
Volverà.
Volverà.
És com les pel·lis de Marvel.
Thor volverà en Miss Marvel.
Doncs aquí...
A Ferran encara l'estem esperant.
I a Ferran també algun dia tornarà.
Vindran col·laborant.
Tots anem a menjar.
Bueno, no ens liem.
Ens anem al menú del dia, que avui hi ha dos plats,
però crec que som bastant tensos.
de potentes i fugosos.
Que rico.
Ens podreu trobar a...
Facebook Empanada Cultural.
Twitter Empanada Cultura sense L.
Instagram Empanada Cultural.
Tots els podcasts a Spotify i els videocasts a YouTube.
Menú del dia.
Ari, Ari, te quería pedir...
Va a venir, va a venir al programa
y me acabo de dar cuenta, quizás soy un despistado,
que no tenemos una intro a festivales.
Porque esto de meter los festivales en el cine,
no, no, no.
Ya hay tantos festivales.
Tenemos tanta chicha en festivales
que hay que crear que tenemos que hacer una nueva sección.
Edgar Moreno.
Exacto.
Y no sé si va a grabar festivales.
Yo creo que no.
Hicimos otra sección.
Venfe Exposiciones.
Exposiciones.
Pero no venfe festivales.
Pero no hicimos festivales.
Hoy no te vas de aquí sin hacer un...
Vaya, vaya.
Vaya, vaya.
Festivals.
¿Y por qué digo esto?
Porque sí, vengo con un festival.
Con un festival de cine asiático
que ya hay rigor aquí, ¿no?
Rigor cada noviembre como Molins.
Exacto, Molins aquí.
Aquí lo tenéis en la imagen.
Nos visitará, bueno, ya nos está visitando, ¿no?
O tú más bien a él.
Sí, sí, sí.
La semana que viene.
Esta es la semana de Lassian.
De Lassian, al menos por mi parte.
Sé que vosotros tenéis también chicha.
¿Y por qué en el duelo, no?
Porque esto es como otra de estas...
A ver, como calzas.
¿Cómo lo justificamos?
Bueno, vamos a decir que tenía previsto venir con una película que tenía ese componente
de cine asiático, que está rodada en Estados Unidos por Cogonada, que es un cineasta, ¿no?
De ascendencia asiática.
Cosa que a Larry y yo la envís y le hemos estudiado.
Pero os advertí con tiempo que no, porque al final estaba en manos ya, ¿no?
De este gran monstruo que en este caso no es Sitges, sino que es el festival de cine asiático
y vi que ahí había mucho talento, incluso superior.
Pero di qué nombre es la peli descartada.
El nombre de la peli es After Young, ¿eh?
Despidiendo a Young, la podéis ver en Amazon, no está nada mal.
Es una peli que de hecho, conforme la vas pensando, incluso se vuelve más atractiva, ¿no?
En la memoria.
Pero que a pesar de que habla del duelo, no es la única que lo hace.
De hecho, de las pelis que os quiero tratar un poquitito en el festival de cine asiático,
veréis que el duelo está presente.
Y por otro lado, al final el cine asiático me hizo sufrir un duelo hace muchos años,
que después quedó en nada, ¿no?
Nosotros recordáis el PAF.
Pero tú seguro que podrías recordar un poco al Blackmagic.
Exacto, el PAF al DAF.
No, pero no AMU, AMA, AMA.
Barcelona Asian Film Fest.
Ah, o sea, simplemente el cine asiático ha cambiado el término Barcelona del principio
al final, y evidentemente de organización que lo gestiona.
Vale.
Pero antiguamente estaba el PAF.
Yo me inicié en estos mundos del cine asiático desde Barcelona, gracias al PAF,
que diría que es más o menos 2000, 2001.
Pues en el 2010 hicieron su última edición y se fueron al DAF.
O sea, los que están en el DAF, los del cine de autor, antiguamente eran los del BAF.
Suena muy bien así, con siglas.
Pero el tema es que pasaron del cine asiático al cine de autor en general, donde también
había un espacio para el asiático.
¿Handas con tu castaná en tu teatro?
Sí, sí.
No, no pasa nada.
¿Qué pasa?
¿Qué después?
¿Qué después de haber disfrutado durante 10 años de cine asiático en chorro,
¿no?
En aquella época creo que era para mayo.
Pero me encuentro totalmente abandonado por ese festival.
Y, oye, como suele ser la vida.
Cuando celebraron el DAF, que era mayo, y no hubo BAF, pensábamos que no volvería a ver
cine asiático durante semanas, meses, quizás años.
Mentira.
A los, diríamos, tres meses, en junio, empieza el Asian Field Fest.
Aunque hizo un amago, ¿eh?
El Asian aprovechó el relevo del BAF, dio una proyección de 30 pelis, se paró dos
años y ya ha vuelto con fuerza hasta el punto en el que estamos hoy.
Son 10 ediciones, ya.
10 años desde el año 2011 con ese parón de dos.
Oye, y veréis, con mucha chicha, con mucha chicha.
Ja, ja veig.
I muy buen cine.
I muy buen cine.
Molt bé, abans que acabi la cançó, jo havia pensat de fer tot el programa rimat.
Vinga, va, vinga.
Però no, és més weu.
No, nosaltres amb l'Ari fem una secció conjunta l'any passat.
L'any passat.
La setmana passada, o l'últim programa va ser amb l'Edgar que vam portar l'espacial
de Marvel, aquest cop fem una altra secció conjunta, jo amb l'Ari, i portem una
pel·lícula que realment ens va impressionar moltíssim.
Ens va impactar moltíssim.
És una pel·lícula que es diu Men, d'Àlex Garland, que és un director que
coneixem bastant aquí.
Ex-Machina, ¿no?
Ex-Machina, Anikilation, Debs i tal, però que té una proposta molt diferent i és
una proposta on toca molt de prop al tema del dol, però també toca altres temàtiques
que...
Que ja parlarem.
Oye, pero yo aquí veo mucho texto, eh.
Te quejas de mí, yo traigo un festival entero, eh.
Mentira.
¿Tú con una peli, todo esto?
No puede ser.
Vale, va, pues anem cap a cinema, cap a festivals, doncs.
Festivals?
Cinema.
Pues bien, como os acabo de prometer hace cuestión de unos instantes, ¿no?
Vamos con el Asian Film Festival.
Vuelvo a explicar la anécdota, ¿verdad?
No, no.
En bucle.
Asian Film Festival, eh.
Festival de cine asiático por excelencia en la ciudad de Barcelona, que cumple este
año 2022 10 ediciones y que empezaron en el 2011 con 30 películas proyectadas.
Eso sí, ya en los cines Girona, hay cines Girona de Barcelona, la gran sede.
Y este año han proyectado una 111.
De hecho han bajado, ¿eh?
Porque el año pasado fueron 138, pero bueno, ya están sobre esas cifras de más de 100 películas,
5 secciones y principalmente, como os decía, en la sede del Cine Girona de Barcelona.
Pero oye, ¿qué os parece si para ir agilizando un poquito el proceso, ¿no?
De rememorar y recordar estas grandes películas.
Ponemos la promo del Festi, porque al final es una promo bastante extensa que nos permite
ver así en plan collage un poquitito de imágenes.
Además, le pone un poquitito de música a mi sección.
Por favor, Paul, tú me lo vas pinchando a nivel visual.
No, no lo haré.
Y tú, Uriol Sisplau, a nivel musical.
Y ya os cuento, ya os cuento que en el fondo, Paul, puedes estar tranquilo porque no me voy
a perder hoy, ¿eh?
No me voy a perder en que si el palmarés del festival, que ha dejado 20 películas
premiadas, ni me voy a perder con las películas que no están en el palmarés.
No, lo vamos a hacer fácil.
Vamos a ir a las tres grandes películas del festival.
Tus grandes películas.
Dos.
Dos, dos, que generaron un hype increíble.
Ahora entenderéis por qué.
Hay unos nombres, hay unos autores detrás que mueven muchísimo público.
Y una tercera película, que es la que finalmente ha ganado, que, hostia, sin lugar a dudas,
esta vez sí, no como Si Suen Sitges, esta vez sí, es un peliculón y deja en mal lugar
a tíos como Hirokazu Koreeda, el cineasta japonés, o Parcha Wook, el cineasta coreano.
Estoy hablando de un cineasta chino que se llama Lee Rui Jun y que yo no tenía, aunque
ya lleva siete u ocho obras, no había tenido el gusto de conocer a través de su cine.
¿Y son películas las Sebas que han arribado aquí?
Las tres películas, no, perdona, las tres películas de las que os voy a hablar se han presentado
en la selección oficial del Festival de Cine Asiático, siendo la de Retour to Das
de Lee Rui Jun la ganadora, y las anteriores pelis de Lee Rui Jun no me suenan ni mucho menos.
Es decir, he estado mirando un poquitito, sí que es cierto que se mueve a veces en ese
terreno del documental o la ficción con aires de documental, pero no, no lo conocía,
no lo conocía, y oye, como tenemos chicha, porque estas tres pelis, aunque solo son tres,
dan mucho que hablar, vamos a ello y vamos a empezar en un crescendo de calidad.
En vez de empezar por Lee Rui Jun, os lo voy a hacer esperar, lo dejamos para después de
la publi, y nos vamos con Koreeda, que en este caso para mí es quien ha firmado la película
más fallida de las tres, no voy a decir que es una mala película, pero, hostia, siendo
Koreeda uno esperaría mucho más.
Estoy hablando de Broker, Broker de Koreeda, que por favor, Uriol, suena así.
He de decir que me ha costado muchísimo encontrar una canción que no destile cursilería, y esto
es lo que mantiene el equilibrio, porque he de reconocer que si por algo falla esta peli
Broker es empezando por la música.
¿Sabéis ese pollo seco al que se le pone mayonesa?
Pues da la sensación de que, hostia, cuando estaba ya musicalizando la película, Koreeda
dijo, aquí hay que meter intención emocional, esas notitas, esos acordes que van ahí en
el momento adecuado, bueno, esta podríamos decir que es la música más aséptica y en
el fondo muy, muy Koreeda, aunque sabéis que el compositor de esta peli es Jail Jung, que
quizás os suena a, pues esto, a coreano, porque es coreano este compositor, pero es quien
firma Okja, o Parasite, de Bong Joon-ho, o el juego del calamar, que cuando hablamos
de Corea, pues parece que sea requisito fundamental hablar del juego de calamar serie o Parasite
película.
Pues sí, Jail Jung, el señor que estamos escuchando, el compositor de la película de
Coreeda, Broker, firma también estas películas, y hostia, le precede cierta fama, pero ya os
digo, en Broker no funciona muy bien.
¿Por qué?
¿Por qué os lo digo esto?
Porque hay un abuso de la música y una insistencia de trabajar la emoción desde ella.
Entonces, ¿habéis notado que si el compositor es coreano, quizás es que estamos hablando
de un equipo coreano?
Sí, sí, sí, Coreeda es japonés, pero estamos ante una producción 100% coreana, dado hoy
el origen japonés del director extraña, pero si analizamos su filmografía vemos que
la anterior película, la del 2019, es justo otra película fuera de su comfort zone, es
La Verité, o La Verdad, en Francia, con Catherine Deneuve, Juliette Binoche, y es en francés.
Sí, de hecho Coreeda, bueno, todos lo han hecho, ¿no?
Park Chan Book, si analizamos su filmografía también vemos, que siempre hay, o Bong Joon-ho,
siempre hay esa escapada de los grandes cineastas asiáticos, esa escapada al mundo desconocido,
a Occidente, en este caso, a Corea, que es un país vecino, y os preguntaréis, ¿por
qué?
¿Por qué narices?
Quizás para poder rodar con Song Kang-ho.
Song Kang-ho está en la peli.
Ya sé que, bueno, ya me miras con cara de qué narices es Song Kang-ho.
L'he visto la cara, ya sé quién es.
Sí, sí, sí, sí, pero para el nom.
Però et dic una cosa, estic veient tots els noms que surten en el reparto aquí de Film
Infinity, de la pel·lícula, i hi ha més guions en els seus noms, saps?
Tipo, Kang-ho, Dong-won.
Sí, això sempre, això sempre.
No, no, no, és que és alucidant quan ho veus tot seguit i dius, hòstia, això
és com el Miquel Martí i Pol.
Ah, exacte.
I Pol Miggler.
Profemu Fácil, Profemu Fácil.
El Song Kang-ho es, coño, el padre de la familia de Parasite.
Es el actor coreano por excelencia, que es que lo pones en una peli y la peli ya funciona
gracias a él.
Otra actriz bastante conocida que también aparece es la Duna Bae.
Que la Duna Bae, de hecho, salía en Sense8.
Es esta, ¿verdad?
Sí, exacto.
Me hace un carles, ¿eh?
Me estás haciendo un carles.
Pínchamelo, por favor.
Pínchamelo, vale.
El tema cual es, que ya trabajó Coreeda con Duna Bae en AirDoll, pero en su fin,
que todo el elenco actoral es coreano, que todo el equipo técnico es coreano, y cuál
es la excusa para que Coreeda se vaya a Corea a grabar, pues las Baby Box, señores.
Las Baby Box.
¿Sabéis de lo que hablo?
No.
¿No?
Baby Box.
Cajetas de bebés.
Cajetas de bebés.
Espacios designados al abandono de un bebé.
Hostia.
Que por las circunstancias que sea, pues o no se quiere o no se puede criar.
Esto parece algo como de siglos pasados, porque aquí en Barcelona...
Como un urfana.
Teníamos la Casa de la Misericordia, no sé si lo sabéis, la Calle Ramalleras, ahí
en el ramal.
Sí.
Tenéis aún un pequeño vestigio del orificio por el que introducían a los bebés, aquellas
madres o familias que no podían hacerse cargo de ellos.
¿Te sacaba ticket?
Esto, sí, no, no.
No, tenías una pequeña ranura donde podías meter una donación.
Ah.
En serio, ¿eh?
Pero esto desapareció en Barcelona en el año 1931, después de tres siglos y medio, más
o menos.
Parece ser que en Corea es todo lo contrario.
Desde el 2009 se está haciendo esto.
Hay de un aumento.
Se propuso, se propuso desde una iglesia, ¿no?
La iglesia Yosarán, al sur de Seúl, se propuso recibir a los, ¿no?
Pues a los bebés o a los huérfanos o a aquellas madres que no podían criarlos.
Y el párroco, ¿no?
El reverendo Lee de esta iglesia dice que llevan recogidos más de 1.500 bebés y evidentemente
los recogen y los crían, ¿no?
El tema es serio.
A ver, no nos engañemos.
Y en Corea está generando una controversia increíble.
Por eso sorprende un poquitito el tono con el que Corea se lo toma.
A ver, Corea ya sabemos que tiene, como hace de la realidad un mundo de refugio, ¿no?
De esta realidad también como cruda y cruel, ¿no?
Un lugar de refugio que a veces pueda resultar incluso naif.
Pero, joder, hostia, estamos hablando de un tema muy importante, ¿no?
Y parece que al final sea simplemente una excusa para presentarnos a estas familias disfuncionales
tan típicas de Corea.
De hecho, ¿qué os parece si le ponemos un poco de imágenes, le ponemos tráiler al asunto
y seguimos hablando al respecto?
¿Qué le somos?
Es el pianito, ¿no?
Es el pianito, ¿no?
Venga, ya empezamos ahí con todas, ¿no?
Grandes emociones, grandes emociones, la lagrimilla, es lo que digo que, hostia.
Sí, que abusan demasiado este recurso.
Sí, sí, y al final esto hace que la peli, que empieza con mucha potencia, vaya perdiendo
fuelle, ¿no?
Bueno, no sé si lo habéis entendido a través de este coneano tan bien adquirido que todos
tenemos, pero ya os lo explico yo, no sufráis.
Tenemos una joven mamá que abandona a su bebé, ¿eh? De ahí, ¿no? También el planteamiento
inicial de la sección.
Luego se arrepiente. Esto le permite entrar en contacto con dos traficantes de bebés que
se acaban asociando con ella, ¿no? Y que ya estaban ahí haciendo uso del bebé de esta
señorita. ¿Y qué pasa? Pues que ya empezamos con la familia disfuncional, ¿no? Dos traficantes
de bebé, un bebé y una mujer madre que no se quiere hacer cargo de él. Entenderemos
por qué. Y en paralelo siempre, ¿no? Una pareja de detectives mujeres, entre las que
está precisamente Dona Bae, ¿no? Que, hostia, que le acaban dando un punto de vista también
muy contradictorio, ¿no? Con lo que Corea se supone nos quiere contar, ¿no? Un punto
de vista policial que lo único que hace, ¿no? Es sentar las bases de lo que no funciona
en el fondo de la sociedad cuando él parece jugar en la contra, ¿no?
¿Por qué se salva al final la peli? Porque no he venido a decir que sea un bodrio de
película. Pues porque Corea era tiene esa gracia, ¿no? Corea era creo que es el único
dotado, ¿no? Para hacer de esto, de este tema tan complejo, algo ligero, a medio, ¿no?
A medio gas entre unas risas, ¿no? De media sonrisa y eso sí, esas lágrimas forzadas
que os decía. Y de nuevo, no solo Corea era y su gran trabajo actoral, ¿no? Porque Corea
era un crack también disponiendo a los actores y dirigiéndolos, sino a uno de esos actores,
¿no? Que es Son Kang Ho, que ya lo he comentado. Lo que no he comentado es que se llevó
el premio en Cannes. Sí, a eso voy. Corea presentó la peli en Cannes. De hecho, todas
estas tres películas de las que os quiero hablar, todas han pasado por festivales y
todas han llevado premios. En el caso de Broker, siendo la más irregular, solo ha recibido
el premio del mejor actor, es Son Kang Ho, en Cannes. Bueno, lo unido. Lo unido. Evidente.
Pero a mí es pregunta seria, ¿vale? Vamos a ver. Pero tipo, es que las películas
coreanes o xines. O sigui, no sé si és pel temps, però sempre tenen els exteriors
com... O sigui, tu veus una estètica molt cuidada. És com quan graven a, jo què
sé, a Londres, que sempre està en núvol, no? I la llum es filtra. I quan hem vist el
tràiler i amb alguns fotogrames per aquí, sempre veus aquesta llum com molt...
Blanquinosa. Molt blanquinosa. Molt blanquinosa, no? Però que estem a un exterior. Dubto que tinguin
un panel enorme per tota la ciutat. Jo, si jo... Tu que veus molt més cineasiàtic...
Bueno, és el cas d'aquesta pel·lícula, eh? Perquè en Corea ara tens pel·lícules que no juguen
amb aquesta línia. Però sí que és cert que aquesta és una pel·li molt lumínica. És a dir,
que és que sembla una celebració de la vida. Vale. És una pel·lícula que s'està movent en el drama
contínuament, però que tu no tens la sensació de drama. De fet, és el que ha dit, no?
Hi ha com un riure a mig gas que contínuament s'està plantejant, ja sigui pel treball
actoral o per aquestes imatges que es van filtrant. Finalment, el color, la llum, se't va
filtrant, no? Aunque tu no lo sepas, tu, ojo, si lo sabe. I, sin lugar a dudas, lo que
tu dices, esta és una pel·lícula muy lumínica y con cierto tono naif, no? Que al final
parece una mala imitación de Corea, no? És a dir, tu ves al Corea, ves a l'artista,
a l'artista que, hostia, narices, lo tenéis en... Nadie sabe. Corea no s'havia
hablado de familias disfuncionales, del abandono, de una manera mucho más
aséptica, pero muchísimo, como es la primera peli que, no? Que le hace
famoso de alguna manera, que nadie sabe, que habla de una familia de hijos
totalmente abandonados por su madre. Al principio la madre va y viene, desaparece
durante días, pero ya hay un momento que no vuelve. En un primer momento
cuentan también con ciertos ahorros y el hijo mayor acaba haciendo las
funciones de padre y madre. Vale. Pero al final es de nuevo, esta familia
disfuncional creada a partir de una hermandad que tiene que salir adelante
y sobrevivir, y ni mucho menos estamos oyendo el pianito este apuntando lo que
tenemos que seguir. ¿Algún trauma que indirectó la familia?
Bueno, es interesante todas las variaciones que va haciendo sobre esta
idea, porque la última, que para mí fue un peliculón y que ganó Cannes,
La Palma de Oro, es la de un asunto de familia. Y de nuevo lo mismo,
¿no? Aparentemente si es una familia, ¿no? Con unos lazos de sangre que les
vinculan, pero también con unas, ¿no? Es una familia muy variopinta que vive
al margen de la ley, evidentemente, y hostia, pero ahí sí que había una
potencia, había un amor por los personajes con credibilidad, con coherencia,
¿no? No como aquí, que es lo que os digo. Parece que Corea le ha sentado
mal y tiene un pie apoyado en esta comercialidad coreana que últimamente
tanto se hace notar, ¿no? Pero hay que avanzar y precisamente teniendo en
cuenta que la de Corea no es la mejor, no perdamos más tiempo, porque además
eso es lo que os decía, es una peli de 129 minutos que se acaba haciendo
larga. Y no porque yo no abrace los metrajes largos, veréis que las tres
películas que presento, todas exceden las dos horas.
Y yo creo que no te dejan presentar al Asian si dura menos de dos horas.
No te doy. Has visto por suerte mucha peli de 90 minutos que se agradece en
festivales, ¿no? Porque claro, si no estás tragando, claro, si no estás tragando
dos, más dos, más dos. Pero es cierto que esta sí se hace larga porque acaba
divagando, acaba divagando, ¿no? Empieza con una muy buena propuesta sobre
análisis sobre el abandono, la familia, etcétera, y al final acaba divagando en
una suerte, ¿no? Pues de esto, de repetición emocional que no profundiza. Le sobra emoción,
le falta profundidad. Y acabo con una reflexión súper interesante en relación a
esta peli de un crítico que se llama Ángel Quintana, que me pareció brutal lo que
dijo, ¿no? Dijo, en tiempos de Ryusuke Hamaguchi, nos encontramos el año pasado para
hablar de él, ¿te acuerdas? En tiempos de Ryusuke Hamaguchi, el director de Drive
My Car, el cine del autoexilio de Coreeda tiene algo de anacrónico. Y es total, ¿no? Es
decir, ese anacronismo que vemos en el cine comercial coreano está en Coreeda siendo
un gran autor, pero está, como apunta Quintana, en su autoexilio, es decir, en
la verité y en broker, deja que desear, volvamos a un asunto de familia y por favor
Coreeda vuelve a Japón o vuelve a hacer el cine que tú sabes, hombre, está aquí.
Tío, está aquí, de hecho, no lo saben.
Está aquí. Seguimos, seguimos y para seguir, de nuevo, hay que cambiar esta realidad
musical por una poquitito más propia del thriller, ¿no? De hecho, la música que está
sonando de fondo de manera algo silenciosa es la música de Chu Jung Wook, el compositor
fiel de Park Chan Wook, ¿eh? Park Chan Wook, con quien viene colaborando, o sea, Park Chan
Wook todo el mundo lo conoce, sí, el de la trilogía de Old Boy, ¿no? Sympathy
por Mr. Vengeance and Lady Vengeance, ¿no? Que son dos pelis diferentes.
Son la hostia.
Y Old Boy, que esa sí que es el gran peliculón. Pero bueno, tienes The Handmaiden, tienes la anterior
serie que ha hecho adaptando a Jean Le Carré, ¿no? La chica del tambor, producción
británica, es decir, es un tío muy conocido también, que impactó con Old Boy, pero que
ya tiene una muy buena película en el año 2000, es decir, tres años antes de Old Boy,
que es Joint Security Area. Pues este compositor que estamos escuchando ya formó parte de esa
banda sonora y le ha seguido acompañando. Y hostia, ¿también abusan de la música en
la película? Sí, pero con una gran diferencia. La música se vuelve diegética, la música
narra, ¿eh? La música no es la salsa, que os decía antes, para intensificar emociones,
no. La música narra, es una herramienta más de esta capacidad técnica. Y tiene además
este classy, ¿no? Este tono clásico, pero lírico que también, y que tanto nos recuerda
al cine de Parchambok, ¿no? Pero ahora dejemos que suene y metámonos directamente con el
argumento de la peli para no liar al personal. Porque ya os he dicho que tenía tonito de
thriller, ahora ha variado, ¿no? A algo también como más alegre. Y es que es una peli que se
mueve continuamente entre el melodrama, y ahí también que justifique, ¿no? Esta música
insistente entre el melodrama más clásico y el thriller, o un noir, ¿no? Os diría
que en Parchambok siempre estamos... Sí, se me llama un noir una mica, ¿no? El noir y
el thriller, ¿no? El eros y el thanatos. O sea, yo siempre digo que Parchambok es como
una suerte de Hitchcock hormonado, ¿no? Sí, sí, porque, hostia, es que es muy Hitchcock,
es decir, me hace gracia cuando a veces hablamos de cine asiático porque puede que en Broker
aún se mantenga cierto espíritu, pero aquí menos. Es decir, Parchambok es un tío que
ha vivido muchísimo del cine accidental y se nota en sus películas, aunque tiene su
sello, ¿no? Es decir, Parchambok no es solo cine asiático, es cine en general, ¿no?
¿Y de qué va la película? ¿De qué va este thriller amoroso o este melodrama, ¿no?
No, no, no. Pues tenemos a dos protagonistas que sostienen continuamente y lo hacen de
maravilla la película. Es un veterano detective, ¿no? Haeyun y Sore, la viuda de un hombre
que acaba de morir al principio de la película de manera accidental mientras escalaba. Y digo
de manera accidental entre comillas, es aparentemente. El detective sospecha lo contrario, ¿no? Tenemos
a estos dos personajes enfrentados, el detective y la posible criminal, la asesina de su propio
marido. Y conforme vamos avanzando, evidentemente, esta relación de investigación acaba también
en una relación emocional, ¿no? Porque esa sospecha también es casi el motor, ¿no? De
una suerte de sentimientos, de pasiones y de obsesiones. Muy Hitchcockiano también, ¿no?
¿Sabes de qué me recuerda? ¿Te recuerdas cómo va a exportar a Nenú Fares Negros?
¿Sí?
Que ya la investigación y el investigador y la posible asesina, ¿no? También una relación
o así en última, ¿no? Bueno, es que al final suele suceder, ¿no? Como el secuestrado
o la secuestrada muchas veces acaba también desarrollando una relación, ¿no?
Small Crims, eso.
Sí, Small Crims. De hecho, es una peli. Small Crims. Pero ya os digo, hay muchos elementos
interesantes que suman...
En este caso, él no hace ese papel de... Perdona, como del secuestrador, sino que es al
revés, como el que la salva.
Sí, sí, exacto. Él es el detective.
El malo, entre comillas, era el muerto.
Es lo que se va entendiendo poco a poco. A ver, el muerto era un señor mayor. Es decir,
mientras tú tienes un equilibrio en las edades del detective y la sospechosa, por otro
lado, tienes a un señor mayor muerto, que es normal que se sospeche de ella, porque era
el típico tío que narraba sus ascensiones, ¿no? Montañista y escalador, que narraba,
¿no? E ilustraba a través de las redes sociales para que aprendices pudieran hacer lo que él
consigue, ¿no? Y de repente muere en unas situaciones un poco demasiado...
Entonces, apunta a ella como la sospechosa.
Exacto. Sí, porque tienes una muerte demasiado extraña para un hombre tan experimentado.
Por otro lado, el muerto es un cargo importante, ¿no? En el departamento de migración. De hecho,
aquí está uno de los elementos que me gusta de la película, es que ella es china. Ella
es china y se supone que tiene un pasado, evidentemente, como todos, pero un pasado a esconder y si ha
conseguido permanecer en Corea, se supone que es gracias a la relación con este hombre
que acaba de morir, ¿no? Además, ella, que te he dicho que mantiene esta... Están sobre los 40,
¿no? El detective y la mujer. Ella es mucho más joven y más bella que el muerto. Como os decía,
es china y está aclarado. Claro que es una fe en fatal, pero una fe en fatal con mucha originalidad,
¿eh? Con muchísima originalidad porque es lo que os decía, ¿no? Aquí no estamos tanto en esa mirada
de los años 50, ¿no? De perversión hacia la mujer, sino todo lo contrario, hacia una relación
de amor con cierta... Muy sincera, ¿no? Muy sincera en un entorno muy oscuro, muy noir, ¿no? Y, oye,
vamos a ver el tráiler, porque creo que es el momento de que veamos el tráiler, les pongamos
cara y voz a estos dos personajes.
El tráiler es el tráiler, ¿no?
y es el tráiler, ¿no?
perquè en pantalla hem posat el tràiler
però jo li estava mirant a l'arreglant
i ja!
Mola, mola.
Jo la encuentro quejas a la pel·lícula,
ara us ho comentaré així ràpidament,
però és potente, té una factura increïble.
Ja só escutando els dos tràilers,
perquè jo no estava vien el tràiler,
però els estava escutant, i jo pensava,
com quan he escutat el tràiler de...
I a vegades els tràilers no, tampoc és que sean
100% fiables, però en aquest cas us puedo dir
que mentre es escutava el de Broker de Coreeda,
recordava la pel·li i decía, ostia, que mal, tío.
I estava escutando això i decía, que crack, que crack.
Que crack, però si de algo pueda pecar esta pel·lícula,
és de un exceso efectista,
és de ese dominio que té...
O sigui, no ens vam a engañar,
és a dir, Parchambuque és un tío
que té una consciència total
sobre les herramientes narrativas
i sabe usarlas, i sabe usarlas
i les sabe fer des de hace muchísimos anys.
I a vegades abusa un poquitito,
és a dir, aquí cabrí el miedo
en plan Christopher Nolan,
que la técnica se lo coma,
que pierda el espíritu,
que pierda el alma, ¿no?
Por suerte no, ¿eh?
En este caso no.
Pero está ahí en esos límites
que muchos de nosotros podríamos decir,
ostia, perfecto, impecable,
qué dominio, ¿no?
De todo, ¿eh?
No estamos hablando solo del buen uso de la música,
sino estamos hablando de una dirección,
de hecho un montaje acojonante,
cuestiones por las cuales se ha llevado premios, ¿eh?
En este caso,
Parchambuque con Decision to Live,
que no sé ni si había salido el título, perdonad.
Decision to Live, ¿eh?
El título de la película es la peli que también presentó
en Cannes, ¿eh?
Como broker de Coreeda,
pero en este caso no solo ganó el mejor montaje,
sino que también la mejor dirección.
Y yo en este sentido lo aplaudo, ¿eh?
Lo aplaudo.
Además, es que tiene a dos actorazos.
En este caso, de nuevo,
podemos hablar del elenco actoral,
los hemos visto, ¿no?
Por un lado,
la actriz que originalmente es china,
que es Tan Wei.
Yo la conocí hace muchísimos años,
en el 2007,
en una película de Ang Lee,
Deseo Peligro.
Me pareció un peliculón.
Tony Leung.
Y de nuevo,
tenemos esta relación tórrida,
pero en conflicto,
en este caso no por un crimen,
sino por cuestiones políticas.
Aquella película de Deseo Peligro
hablaba de la ocupación japonesa en China,
siendo ella una joven metida
en cuestiones revolucionarias,
acaba viendo como muchos de sus compañeros
son detenidos y torturados,
incluso asesinados,
pero ella acaba desarrollando
una relación así también muy intensa,
pasional,
sordida,
con uno de los vendidos,
de los chinos de cargos políticos
vendidos a Japón, ¿no?
En este caso era Tony Leung,
el de In the Mood for Love,
¿no?
Voy ahí conectando nombres.
Tan Wei,
un papelazo que se calza
que hace que tú también
acabes deseándola.
Evidentemente hay una mirada
y una narrativa
que Park Chan-wook
ha presentado muy bien.
El punto de vista de la película,
a veces equivocadamente siento,
es a través del actor protagonista,
que en este caso es Park Hae-il.
Ya salía en Memories of Murder,
en The Host,
de Boon Jung-ho,
aunque no llamaba tanto la atención,
como Song Kang-ho,
que también aparecía
en esas películas coreanas, ¿eh?
Y ahora,
si estáis curiosos
y queréis verlo antes de que llegue
Decision to Live,
porque Decision to Live
llegará a los cines,
lo podéis ver en Netflix,
en una peli así,
correcta,
que se llama Alta Sociedad,
¿no?
Una película típicamente coreana.
Pero volviendo,
y para acabar con esta peli,
ya lo he comentado
y lo hemos podido notar, ¿no?
El juego de géneros
es potente,
porque, hostia,
hay un diálogo continuo
entre el melodrama
y el thriller
y no chirría ninguno de los dos.
Hace nada hablábamos,
a raíz de Sitges,
de Venus,
de Balagueró,
que cómo había intentado
mezclar géneros
y, hostia,
era un pastiche malísimo
porque era episodico,
porque no había un diálogo
entre ellos.
No lo sentías,
es decir,
aquí lo sientes
en el momento que lo analizas,
pero la peli funciona.
La peli funciona,
quizás,
de nuevo,
requiere demasiados minutos
para contar la historia
que quiere contar,
pero la película funciona.
Funciona en un híbrido
de géneros,
diríamos,
al nivel de asbestas.
No es tan buena
como asbestas,
pero, de nuevo,
lo mismo.
Los géneros dialogan
sin que veamos las costuras,
¿no?
Sin que veamos
estas costuras.
Oye,
nos vamos a ir
a la siguiente peli,
pero un par de cositas
y una,
en concreto,
relacionada con
Decision to Live,
el tema del montaje,
porque es premiado
y algo que últimamente
veo mucho en su cine,
¿no?
Cómo la narrativa,
¿no?
Cómo las narraciones internas
de la película
se apoderan de la cámara
en paneos sin corte
que cambian escenas,
¿no?
De esto,
desde una perspectiva,
¿no?
De director técnica
gusta mucho
porque continuamente
estamos en un plano
que no es un plano
no es un plano secuencia
ni mucho menos,
no es un plano largo.
Se hace largo
por cuestiones técnicas,
por pequeños trucos,
pero la sensación
de estar en esa narrativa
por capas,
¿no?
Que dan,
que tiene saltos
de puntos de vista
y que juega muy bien
en la intriga,
en el suspense
y esto aquí
lo lleva
a un nivel de excelencia,
ya lo había sentado
en La chica del tambor
que es esta serie
de John Le Carré
que, por cierto,
sale Thorin Spurk,
¿no?
Sí, sí, es vital.
Sale el Skarsgård
donde alguien
está narrando algo
y en el momento
que lo imaginan
ese paneo
te lleva a ese espacio
y esto es algo,
hostia,
muy cinematográfico,
¿no?
Donde el tiempo
y el espacio
se diluyen
para en pos
de la narración
o de la película.
Esto me pareció
acojonante
y de nuevo acabo
con una frase
que no es mía,
esta película
y es una frase
que nos habla
un poco de la pompa
amorosa
y sexual
de esta película
en boca de la protagonista,
¿no?
En el momento
que tú dices
que me quieres,
tu amor
se marcha,
¿no?
Your love is over,
¿no?
Tu amor se acaba.
En el momento
que tu amor acaba,
el mío empieza.
Y ya marca ese tono
noir, ¿no?
Sí, sí.
De la peli.
Fatal, ¿eh?
Es fatal.
Ah, fatal,
pero ya veréis,
ya veréis.
Y nos vamos
al gran peliculón
de este festival.
Lástima que
nos vamos quedando
sin tiempo
y cada vez hay que recortar más,
pero sin lugar a dudas
es de esas películas
que están buenas
que habla por sí sola,
así que no me necesito,
no me necesita,
no me necesita.
Y estoy hablando
de Return to Dust,
¿eh?
Volviendo al polvo,
volviendo al polvo
de Lee Ruijun,
peliculón que de nuevo
no solo ha ganado
el Asian Film Festival
de este año,
sino que es una película
que ya venía apuntada
por otros festivales,
en este caso
dejamos Cano a un lado,
nos vamos a la Berlinale,
se proyectó
en selección oficial,
aunque no se llevó
ningún premio allí,
donde sí ha salido premiada,
ha sido
en la Seminchi
de Valladolid,
¿no?
En la Seminchi
de Valladolid
se llevó,
¿cómo le llaman allí?
La Espiga de Oro,
¿no?
Exacto,
la Espiga de Oro.
De fet,
he visto abans
la del parche,
que guanyar el montaje.
Exacto,
antes no sé si ha quedado claro,
montaje en la Seminchi,
dirección en Cannes,
esto,
Decision to Live,
pero ahora que estamos hablando
de la película china
de Lee Ruijun,
Return to Das,
Espiga de Oro,
que viene a decir
la mejor película,
¿no?,
de la Seminchi
de Valladolid.
Hòstia,
y lo es.
Y de alguna manera
todos estos errores,
errores que he mencionado,
grandes errores en parche,
perdonad,
en Corea,
en Broker,
¿no?,
con esa pérdida de contacto
con la realidad
que no le favorece
a la reflexión
que quiere ofrecer,
y ese exceso,
quizás,
de efectismo
en la película
de Park Chan-wook,
todo esto muere,
muere en Lee Ruijun,
porque es la película
más sincera,
más honesta
y más bella
con esa profundidad dramática
que también contiene,
que he visto,
ya no solo en el
Asamblea Film Festival,
que he visto en este año,
sin lugar a dudas.
De nuevo,
un metraje potente,
131 minutos,
pero para nada,
pasa lo contrario
con las anteriores.
Bollero diría,
miro el reloj,
¿no?,
aquí no miro el reloj,
es potentísima.
Un cine que te recuerda
al Yashanké,
¿no?,
que os pueda asustar
un poquitito más,
¿no?,
porque tiene ese tono
contemplativo,
esa mirada,
¿no?,
que sienta una cámara
en un plano fijo
y parece que no va más,
pero es que se cuece
a fuego lento
y como las comidas
a fuego lenta,
como estas empanadas culturales
que a veces van muy aceleradas
en el fondo,
funciona,
funciona,
¿no?,
funciona y funciona de maravilla.
De hecho,
me gustó una frase
que leí de la Seminchi
que decía,
es un canto
a la idea de sobrevivir
con dignidad
y muestra la importancia
de la naturaleza
en nuestras vidas
y cómo discriminamos,
por otro lado,
a los marginados.
Todo esto está allí
en un argumento particular,
¿no?,
tenemos dos personajes
que ya os imagináis,
dos marginados
en el noroeste
de la China,
¿no?,
en una tierra
totalmente agrícola,
¿no?,
que nada tiene que ver
con esos Shanghái
y Benjing
que últimamente nos presenta
también el cine chino.
Estamos hablando de Ma,
la mujer Ma
y el tímido Cao,
¿no?
Ella,
en el fondo,
es una persona
que su propia familia
la hacía vivir
en un granero
con los burros,
con los animales,
es decir,
imaginad,
es una película
que te muestra también
una crudeza
por parte de la familia
siempre,
¿no?,
pues en pos del dinero,
¿no?
Y este señor,
Ma,
que en el fondo,
ya os descubro,
ambos han estado conviviendo
previamente a la película
para trabajar
a esa esencia,
¿no?,
de pareja
que la película
se manifiesta
y se mueve de maravilla
porque es un matrimonio
concertado,
los acaban casando,
la familia de Ma,
¿no?,
hostia,
se lava las manos
y dice,
por fin nos hemos quitado
de encima a Ma,
¿no?
Y el hombre,
en el fondo,
lejos de verla,
porque es una mujer
que tiene incontinencia,
ya veréis,
que continuamente
se está orinando,
que aparentemente
poco puede aportar
en esa vida
tan dura de campo,
ni siquiera en casa,
en la cocina,
¿no?,
algo que se esperaría
en ese machismo
o en esa situación patriarcal,
¿no?,
de esa china rural,
hostia,
pero todo lo contrario,
hay un amor,
es decir,
es una película interesante
para mirarla
desde el patriarcado,
porque hay patriarcado
y la película es evidente,
es,
vive,
¿no?,
estamos hablando
de una realidad rural
que aún vive de ello,
pero hay un amor,
hay un cuidado,
hay un mimo
y hay,
sobre todo,
una relación de equilibrio
al final entre ellos dos,
porque al final
quien cuida
y recibe cuidados
a quien se acaba
esforzando por cuidar,
y ellos dos
nos recuerdan
que la vida en el campo,
que el cuidado
ya no entre las personas
sino el cuidado a la tierra
que te da de comer,
hay una reflexión brutal
por parte del prota
cuando se le cae la comida
y ella le dice
no te lo comas
que ha caído del suelo,
a ritmo chino,
no os lo imagináis así,
y él le dice
¿por qué?
todo lo que crece del suelo
nos da vida
y entonces hace una reflexión
sobre la tierra
potentísima,
¿no?
De hecho,
vamos a ver el tráiler,
por favor,
verlo,
escucharlo,
ya cada uno
con sus posibilidades.
Como un retorno
a los antiguos valores,
¿no?
Totalmente.
Muy interesante.
Pero sin caer
en esos minaris,
en esos minaris naif,
exacto,
minari que te hablaba
de esta imagen
bucólica del campo,
¿no?
O sea,
con una crudeza
que existe ahí.
Austero,
verdadero,
¿no?
Totalmente.
Tonto.
T ignorantos.
¿Qué es lo que me ha hecho?
Totalmente.
¿Qué es lo que te digo?
Como el trabajo y el amor
Lo entenderemos en la película
Como el trabajo y el amor mueve la cámara
No sé si os acabáis de ver en el trailer
Como ese burro que tira del carro
Está de alguna manera
También narrando lo que os decía
Es una película que se fue a Cueza Febolento
Y con planos fijos
Pero que cuando la cámara se mueve
Tiene un sentido muy claro
Y es el trabajo y el amor por el campo
Y el amor también por la familia o esta pareja
Que mueve la cámara
Tiene momentos brillantísimos
Y ya podéis ver
Como la composición, la fotografía
Ese trabajo cromático que está súper bien parido
Realmente hacen de esta película algo superior
Incluso al cine de Yasanqué
Porque creo que aporta un lirismo
Que Yasanqué no tiene
Y eso que Yasanqué son palabras mayores
¿Decías, Paul?
Sí, no, que podemos asegurar
Que es superior a Alcarrás
Sin lugar a dudas, tío
No, no, esto es
Irónic
Esto es claramente
A ver, Alcarrás ya lo hemos comentado
Y lo comentaremos
Estoy convencido que acabará saliendo
En una sección bien parida aquí
Que tiene cosas muy potentes
Pero todo aquello que Alcarrás falla
Esta película lo cubre
Sin necesidad además
De que todo el elenco actoral
Sea actores naturales
Estamos hablando de que
El hombre es un campesino de verdad
Es un actor amateur totalmente
Ella no
Ella por otro lado
Es una actriz china bastante conocida
Ella es Hai King
Y aunque no la había visto
En otras películas
Sí que podéis ver su trabajo
En internet
Wu Renlin
Que es el actor protagonista
Él no
Él literalmente
Respira campo
E interpreta campo
Y acabo
Con la anécdota de la película
Es una película
Que ahora mismo
No se puede ver en China
Vaya
La acaban de banear
Bueno la banearon en septiembre
Es una peli que en un primer momento
Movió muchísimo dinero
Estamos hablando que
100 millones de yuan
De un presupuesto de 2 millones
Es decir
98 millones de yuan
Más de lo que costó
Estamos hablando de unos 14 millones de dólares
En recepción de taquilla
Hostia
Es una película china
Súper arriba
Y para el tono que tiene
Hostia
Bravo
Bravo
Para que películas así también
Generen esa expectativa
Pero joder
China
La ha baneado
De hecho
Tiene un final
Cuando lo veáis
Añadido
Que es
La censura
Ahí
O sea tiene la censura
En la película que yo he visto
Tiene un par de líneas de censura
¿Y por qué?
Pues porque simplemente ofrece una mirada real
Sobre el campo
Sobre la dureza del campo
Sobre la pobreza
Y todo
Y que aparece ahí
La idea esta
De que
Que en el 2011
China como gobierno ofreció
Derruir casas
Y ofrecerles casas
Apartamentos
En lugares
¿No?
De
¿No?
Donde se supone que se vivía mejor
A China no le ha parecido
Que la imagen que muestra de ese país
Es la correcta
Y
Están muy equivocados
Pero bueno
Acabamos con esto
Con esto que es un peliculón
Return to Das
Y nos vamos a otro peliculón
Me parece
Aunque de
Líneas muy distintas
¿Verdad?
Muy distinto
Sí
Mucho
Mucho
Y ahora sí cinema
No festivals
¿Verdad?
No, ahora cinema
Cinema
Zombie
A ver, cántanos algo Ari
En realidad no portem una peli
La portem a ella
Autobombo
Por favor
Canta-nos un poquito en directo
No, no, no
No afinado
No afinado
Bueno
Per què posem aquesta cançó de fons?
Com es diu aquesta cançó Ari?
Es diu
My Men
My Men
Sí
I no
I justament li vaig dir al Pol
Porque
Claro
O sea
La peli que traiem hoy
Se llama Men
Men
Plural
Plural
Plural
I això ja diu bastant
Pero, claro
Es una peli que justamente
Tiene una visión de los hombres
Con el control
Bueno, mal uso del poder
Maltrato, etcétera
Y justamente esta canción
Que es una de las que está en mi disco
Pues también habla de
Un men
O sea
My Men
Pero un men malo
O sea
Un hombre malo
O sea
Que estem parlant
Que el director Alex Garland
S'ha copiat
Ya podem dir oficialment
S'ha copiat
Pide derechos, tia
No podes decir
Ari & Wire
No, no
Que es un estándar de jazz
De toda la vida
Sí, claro
Sí, sí
Claro, claro
També el jazz
També ho copiat
Cuando era bonito
El amor tóxico
Ahora ya no es bonito
Ya no es políticamente correcto
Menos mal
Bueno, pues d'això també va
Justament Men
La pel·lícula que porteu avui
Que no només parla
Òbviament
Ja que parlàvem
Del programa d'avui
Que està centrat en el dol
Però també
Parla d'això
De la toxicitat
Parla
D'aquests
Men
En plural
Però com a alguna cosa molt genèrica
És una classe d'intencions
Recordem el director
Ara ho comentarem
Però el director
És Alex Garland
Ara que s'ha de matitzar
És un home
És un home
És un home
No, no, no
Perquè el sortir del cine
El vam anar a veure junts
I el sortir del cine
Quasi lo mato
Primero de todo
Sí, perquè ella és molt aprensiva
I jo
A veure, Alex Garland
És un director
Que és el director
Que és el director d'Ex-Màquina
És el director d'Aniquilation
Debs
De la sèrie de Debs
Però és un director
Que jo no el tinc
En el meu imaginari
Com un tio gore
Per dir-ho així
Un tio destructiu
I men
Jo li vaig dir a ella
Anem a veure
Perquè és un director
Que m'agrada molt
A més, molt recentment
Havia vist la sèrie de Debs
I va ser com
Vinga, va
Aquest tio que normalment
Tracta la ciència-ficció
Aquí
Res de ciència-ficció
Absolutament
Terror
Terror
Però el que veu en su filmografia
És un tio de ciència-ficció
Sí, sí
És un tio que domina molt
La ciència-ficció
I sobretot la robòtica
En aquest cas
Ni un ni l'altre
Aquí
Terror i tripes
Exacte
Però les tripes
Estem parlant
De la fase final
De la pel·lícula
Però tota la pel·lícula
Es cuina també lent
No et dic contemplatiu
Té bastant de ritme
Però és
Té una part molt poètica
És la que està contemplativa
És una pel·lícula
Molt metafòrica
Ja ho anirem veient
I visualment
Supermuy bella
Exacte
És això que
O sigui que realment
És com un terror
Però amb aquesta visió també
Amb aquesta fusió de poesia
I terror
Uau
I això és molt bon
Estamos en el terror elevado
Ja, és que a mi em fotia
De a 24
Estamos en el terror 24
És a 24
A 24
Per qui no ho recordi
O no ho sàpiga
És distribuïdora
Barra productora
Que dels últims anys
Ho ha patat
I nos financia
I nos financia
Porque sale aquí cada setmana
Ojalá
Però és responsable
Grans pel·lícules
Sota de gènere
O sigui
El terror
L'han maixecat molt
I per bé
És a dir
I aquest cas
Sí, produeixen
I distribueixen
Men
D'Àlex Garland
2022
100 minuts de pel·lícula
Però abans d'entrar en això
Tu Ari
Com a terapeuta
D'enfocs relacional
Especialitzat
En mindfulness
Què ens pots dir?
Com pot relacionar
Aquest concepte del dol?
No, simplement
Bueno
Parlàvem
Enmarcar-nos
I estem parlant del dol
Doncs què és el dol?
Doncs és
Aquest procés
Que segurament ja
Todo el mundo lo sabe
Pero decir simplemente
Que este proceso psicológico
Que pasamos
Cuando hemos sufrido una pérdida
Que tiene varias fases
Que seguro que las sabéis
Venga tots a una
A ver, a ver
Venga, chicos
La negación
La negación
Sería la primera fase
Luego vendía la ira
Luego la negociación
Luego la depresión
Y luego la aceptación
Que sí que es verdad
Que son las fases
En las que se define
Que todos pasamos
Cuando sufrimos un duelo
Pero puede ser
Que nos estén en orden
O sea, normalmente
Se van fusionando
O a veces las pasas
Tres de golpe
Y luego te viene la otra
Bueno
Pero yo el duelo
Lo tengo con esta vida
De mierda, ¿no?
A mí me habrían dicho
No, porque el duelo
En el fondo
Lo puedes plantear como
Lo que provoca tantos suicidios
En Japón, ¿no?
En el fondo
Es como me habían prometido
Una vida
Que no es la que es
En el fondo
Y esto es un duelo
Porque es un duelo
De las expectativas
Claro, sí
Eso también es un duelo
Gente que se mantiene
En la ira
O gente que se mantiene
Yo he hecho la broma, ¿eh?
Pero gente que
La respuesta es la ira
O la repest
O la depresión
Bueno, no es que haya
Muchos tipos de duelo
Es que se puede tener
Un duelo por muchas cosas
No solo por la muerte física
De alguien
Que esa es la pérdida
Principal de la vida
La pérdida del ser humano
Al que quieres, ¿no?
Este programa, Ari
Tenía mil justificaciones
Para hacerse
¿Y cuál es el duelo aquí?
¿Cuál es el duelo?
Claro, claro
Mira, aquí viene el tema
Aquí es el detonant
És a dir, el personatge
Ara que posarem el tráiler
Veureu una mica també
A on va
Però és un personatge
La protagonista
Que a més és la protagonista
Espera, deixa'm-ho buscar
Perquè el nom
Hosti, em costa una mica
Ella es diu
Dígal-li, dígal-li
Moment, Buckley
No sé que Buckley
Sí, Jesse Buckley
Que vam portar
La del...
La CEO
El Countdown
Estamos divagando
Estoy pensando
De hecho, cuando vi su nombre
Pensé, tendré algo que ver
Con Jeff Buckley
Pero no
I'm thinking of ending things
Era como se llamaba
La película de Charlie Kaufman
Aquí
Exacto
No sé cuántos programes
Ay, me suenan mucho
Sí, sí, sí
Está muy bien esta película
Creo que la he visto
Jesse Buckley
Vale, doncs aquest personatge
Ha experimentat una pèrdua
Que te la van dosificant
Durant la pel·lícula
Però ja comença bastant
Empieza con esa pérdida
Comença amb la pèrdua
I a més és una pèrdua
Barrejada amb toxicitat
Llavors, què passa?
Que és un dol
Ella el que fa
És retirar-se
Saps com passa amb Anticristo
Que hi ha una pèrdua
Hi ha un dol
Hi ha un retiro
Espiritual, mental, físico
I de tot
Cap al no-re
Para poder transitar ese duelo
Cap al no-re
En aquest cas
Anticristo era una cabanya
Cabinin de Boots
La típica cabanya en el bosque
Aquí és una caseta
Com si fos, per dir-ho
Si no, un Airbnb
Té una casa sencera
Per ella sola
Però en un poble
Un caserón d'Airbnb
Superpeque, superverde
Ara veureu el tràiler
Però
I allà
El punt de partida
És este retiro
És anar a passar
Aquesta mena de dol
Però molt marcat
Per l'ho tòxic
Però un segundito
O sigui, sobre
Ah, perdona
Sobre el tema
Las uñas tocando el micro
Vale
Pos ràdio
El tema de lo del duelo
Que comentabas
¿Cuál es el duelo?
Pues obviamente que el duelo
Es el punto de partida de la película
Porque se muere pues su pareja
Digamos
Vale, ok, ok
Pero para mí no es el tema principal de la película
Porque como decía Paul
También está muy presente el tema del machismo
Claro
Como segundo tema, digamos
O como tercer tema
O no sé
Bueno, segundo
Y como primer tema
Está el tema de relación de maltrato
Sí
Y relación tóxica
Como decía Paul
Pero el tema maltrato
Relación de maltrato
Es lo principal
El duelo es solo el punto de partida
Y el duelo
El duelo también es un telón de fondo
Claro
Pero es un también duelo
O sea, duelo de haber perdido a esa persona
Pero relata mucho mejor
Las fases que ella vive
Para poder salir
De esa relación de maltrato
Que ha vivido
Vale
Y que está viviendo
Veiem el tráiler
Y entendreu molt bé
Aquesta fugida
D'aquest personatge
Hello
Hi
Mrs Marlowe, yes
Harper, yes
Come in
The words I have to say
It's a beautiful house
Will it just be you staying
Excuse me
Mrs Marlowe
No
Until you give your love
There's nothing more that we can do
Apple from the garden
Yeah, it was delicious
No, no, no
Mustn't do that
Forbidden fruit
Oh, God, sorry
I, I, I
I'm joking
You're tormented
It feels more like
Bueno, com, com veieu
És
M'encanta, m'encanta
Deixem el vídeo de fons
És que se me pone la pell de gallina otra vez
Realment és una pell de gallina
Porque a més
A la que comenceu a veure
El tráiler
Comenceu a veure
Una de les grans metàfores
Que té la pel·lícula
Que és
Que hi ha diversos personatges
No, no, no
El tema de lo de la poma
Vols dir
No, no, no
El tema del que van sortint
Lo de men
Está justificado
Lo de men
De manera literal
Literal
És, és
No sé si el tráiler
És simplemente
El que juega en esa dirección
O toda la pel·lícula
Pero es claramente de género
O sea, yo veo este tráiler
Y veo género
És género total
És terror
Per mi és un terror
Amb molt
Incluso
Podríem dir que és un terror
De nova carn
Perquè hi ha molta nova carn
Sí, sí
Va ser una pena no poder-la portar
Aquesta quan vam fer nova carn
Però
La empanada
Sí, sí
L'empanada se va revolcando
Se va revolcando
Però sí que és veritat
Que és una pel·lícula de terror
Absoluta de terror
La primera part de la pel·lícula
Que és tot el plantejament
I l'inici de vida
Retirada
D'ella
Que és aquests primers dies
Les primeres hores
Però sí que és veritat
Que la pel·li
Són dos pel·lis
La pel·li és ella
En la seva solitud
D'aquest dol
Però alhora
És un dol
El que deies tu
Molt marcat
Per una toxicitat
Llavors és un dol
Com a contratemps
Saps?
Com a contratemps
Que no acaba de
És com
Vull sentir-me dolguda
Però alhora
Cago en la puta
Este senyor
Bueno, claro
Al final és com
De alguna manera
Està revisitando
La memoria
O revisitando
El recuerdo
Y no necesariamente
Tiene que ser
En positivo
Una cosa
Veo que también
Ha pasado por
Can
Esta pel·li
No sé si lo teníais
Previsto comentar
Can
Quincena de realizadores
De Can
I
Algo que no
No m'imaginava
British
Sí
Claro
Alex Garner
Sabia que és British
Però és que
Ja només el personatge
El primer que hem vist
Que és un dels men
Perquè durant la pel·li
Surten molts
Després els direm
Una mica per sobre
Perquè són personatges
Molt metafòrics
Sí, sí
Ara ho parlem
El casero
Que és com
Es diu Jeffrey
Em sembla
Sí, però que és com
El personatge
Una mica més
L'innocent
És aquest
Doncs aquest ja és
Oh, British
British
Warshart
És aquest com
Molt així
Potser és
Irlandejo
Scottish
O de terra endins
Vamos
Però clar
Ja ho heu vist en el tràiler
No ho descobrim massa
Quan tu vas avançant la pel·lícula
I veus que cada un dels men
Que habiten en aquest poble
És el mismo men
És el mismo
Hostia
Pero esto no es un spoiler muy gordo
No, no
Ho heu vist en el tràiler
Ho heu vist en el tràiler
En el tràiler ya sale
Sí
A ver, todo
Es que mira
De hecho con esta pel·li
Me pasó
Que cuando la vimos
Hice un post
Hablando de ella
Porque me dejó
Súper, súper impactada
Pero claro
Pensaba
Es que si digo cualquier cosa
Ya estás haciendo un spoiler
Porque todo es un spoiler
Pero a la vez
Hay que verla
Porque de hecho lo guay
S'ha de beure
S'ha de viure
Se tiene que vivir
Y sufrir
Porque lo guay
Es que te hace
O sea, te provoca
Como hacer en tu carne
El mismo viaje
Que hace la protagonista
Y es muy bestia
A través de la parte poética
La parte simbólica
Metafórica
Y la parte esa visceral
De la sugestión del cine
Para vivir esas emociones
Y a más
Y a más
Como referencia
Abans hablamos
De anticristo
Como aquel retiro espiritual
Pero que el propio retiro
Es un machac
Que sobretot
Para la parella protagonista
O la protagonista
Una altra pel·lícula
Que a més
Es del mateix director
De Trier
Que es Dogville
També persona
Nicole Quimana
Que arriba a un poble
Com una fugitiva
No me'n recordo com anava
Però el poble
Primer la cull
I després la matxacan
I la matxacan
Men va amb aquesta línia
Bàsicament és un poble
Contra ella
Però clar, el poble
Només hi ha homes
Només hi ha home
Llavors és com una gran metàfora
En el tràiler hem vist
Ui no, aquesta poma
No la pots menjar
És la fruta pròpida
Hi ha molta metàfora religiosa
És una pel·lícula
Carregadíssima
Del pecat
I el pecat
Quin és el pecat
També que com és ella
I està representat
De diferents formes
A través dels diferents personatges
I la manipulació de poder
Que exerceixen sobre ella
I el gran pecat
Que el deixo anar a l'aire
Tot i que
No et dic que és un espòiler
Però el gran pecat
Que se li tira a ella a sobre
És el pecat de
No, potser no
Potser vas ser massa víctima
I no ho eres tant
Potser
Jo no m'ho veia a Pol
Això és important
El tema del verdú
La víctima
Quanto a veces
Perquè en el trailer
Hem vist la seva parella
Caure
Que es suïcida
Llavors ella es queda
Com
Hòstia
Llavors
Quina és víctima
Quina és vergú
O sigui
Tu estàs parlant
Del tema de la culpa
Un dels temes principals
És la...
O sigui
Perquè per mi realment
El que representa
Cadascun d'aquests
O sigui
Aquesta multiplicitat
De personatges
Que són el mateix personatge
Que és el men
Que és molt interessant
Perquè és una cosa
Que només veu ella
O sigui
Només és la seva visió
Però nosaltres veiem
Que no
Que és el mateix
Que no som muchos
I el que em fa pensar
És que realment
Som molts parella
Igual que...
O sigui
Quan tu tens
L'emoció
De la por
O la emoció
De la culpa
És només una emoció
Igual que és només
Un men
Un sol actor
Però aquesta emoció
Quan està a dintre
I la està comiendo
Hace que
Que esa culpa
O ese miedo
Se multiplique
I se empiece
Como a propagar
I entonces
Existen
Miles sombras
Miles de sombras
De esa culpa
A més molt diferents
És un hombre
I és solo una culpa
Clar
Perquè
No sé si vols
Mirar-ho ara
Però el tema
Tots aquests personatges
Aquests fragments
De
Digue-li culpa
Digue-li de butxins
Perquè al final
Són butxins
Cap a ella
Tot aquest poble
Que l'assatja
Estem parlant
Que hi ha
A més que són com molt
No sé si dir-li
Estereotips
Arquetips
No sé què són
Però que és com
El personatge
Que és el de la casa
Que comentàvem
Que era com
La innocència
Gairebé el recolzament
Aparentment
I els tinc aquí apuntat
Una mica
Si voleu els mirem
I sempre és el mateix tio
Sempre és el mateix
I és el mateix actor
L'actor és Rory Kiner
Rory Kiner
O sigui que aquest tio és una sort de
Collons
Peter Sellers
Però
Per 10
Sí
Recordo Peter Sellers
Que sempre ha dit
Dos, tres, quatre personatges
A la vegada
Veig que aquí
Aquest tio
Que potser que té
Quatre, cinc personatges
Sis
Més
Més
Més
Són projeccions
Finalment
I estava pensant
Abans
D'elles
Como la máscara
Y puede salir
De ese juego
Del ratón y el gato
Repetim, això no són spoilers
Això són temàtiques
Que ha estat de fons
No, no, no
És que no et pots imaginar
És una d'aquestes pel·lícules
És una d'aquestes pel·lícules
Que no et pots ni imaginar
Per on anirà
Perquè és tan sumament bèstia
És al·lucinante
Jo us dic una cosa
Abans d'entrar amb els personatges
Jo hi ha tres pel·lícules
Que del cine
He sortit fet caldo
Però caldo de físicament
Amb ansietat
I una d'elles
Sí, a més són molt recet
Les tres
Clímax
De Gaspar Noé
Titan
De la de Cornó
I aquesta
O sigui, jo vaig sortir planxat
Jo em vaig sortir
M'has dit dues
Una em sembla pel·liculón
Que és Titan
Clímax, ja sabeu
És mi opinión
És el...
Però sors baldat
No, no, sors
Mira, a mi
Os digo lo que me pasó a mi
De com sors
De l'experiència
Justament, jo
A dintre de la pel·li
Hi havia molts moments
Que era como
Como si estuviera pariendo
Es como de
No, por favor
¿Qué hago aquí?
No, no, quiero ir
Maldiciendo a Paul
En plan
¿Por qué me ha traído aquí?
Pero luego salí
O sea, se terminó
Y como que tiene
O sea, como que realmente
El personaje
Eso es no sé si
Bueno, claro
Hay un arco temporal
Y este arco temporal
También ayuda, claro
Una liberación, digamos
Pues entonces yo salí como
Guau
Liberada y ligera
O sea, lo contrario
Lo contrario de Paul
Esas experiencias, ¿no?
Cinematográficas
Que son en el fondo
Experiencias vitales
Que no es solo un partido
O una tía
Sentada en una pantalla
Sino todo lo contrario
I una cosa
Abans de parlar
Dels personatges
I d'aquesta visió
També em venia
Quan parlaves dels referents
Una cosa molt curiosa
Que em va semblar
A nivell estètic
Em va agradar molt
La semilitud que té
Al seu estil
De musa
Que tenemos esta musa
Que es la
Ya habéis comentado antes
Que se llama
Bacli
Bacli
O sea, vi directamente
Dos musas
De Kieslowski
A Irene Jacob
Y luego a Juliette Binoche
Es verdad
En blue
O sea, como las
Físicamente
Como está retrata
Luego lo ponéis
Por favor, me pillas esto
Las tres tienen
El pelo corto
La misma medida
De pelo
Los mismos rasgos
Y los colores
Que hay en la película
También son muy
Y la parte esa
Como poética
A través del color
A través de la sensibilidad
De la música
Es muy simil
A Kieslowski
Y su musa también
Kieslowski
Que recuerdo
Estas tres películas
La doble vida
De Verónica
Que es la de Irene Jacob
Y luego también
La de
Juliette Binoche
En blue
Exacto
Y de hecho
La actriz
Ahora no recuerdo
La actriz de
La doble vida
De Verónica
La Irene Jacob
Exacto
La Irene Jacob
También tiene
Uno de los capítulos
De azul-rojo
Que es la bandera francesa
También aparece
Y realmente
El tratamiento
Sobre los personajes
Desde una perspectiva estética
Es similar
Es verdad
Lo que tú dices
Y es verdad
Que esta Jessi
Si te fijas
En las tres imágenes
Que las tiene aquí Paul
Es que son exactamente
Podrían ser
El mismo personaje
Son la misma musa
Digamos
Si son women
Foro de la peli
Son women
Claro
Que fuerte
El universo
Bueno yo me
Recuerdo una cierta fragilidad
En esos personajes femeninos
Una fragilidad
Una fortaleza
Y una belleza
En esta también
Que dialogan
Porque al inicio
Está
O sea durante toda la película
Ella es frágil
Porque acaba de
Sufrir
Digamos
Es una víctima
Entonces
Tiene esa sensibilidad
Y esa fragilidad
Pero que al final
Se revela su fortaleza
Su gran fortaleza
Claro
Al final
Al final es interesante
También el arco temporal
Tiene una visión muy femenina
Igual que Kieslowski
Que tiene una visión muy femenina
Sí, curiosamente
¿No?
Sí, sí, sí
A mí la doble librería de Verónica
Por cierto me parece una
Es de mis películas preferidas
Es que es brutal
Le he visto mil veces
Vale, entonces
Estaban comentando
Pues los diferentes papeles
De ese men
De este hombre
Que al final
Le acabas cogiendo
Un asco horrible
Pobre, pobre
Bueno, eso es que es bueno
El Rory Kear
Sí, sí, es buenísimo
Es buenísimo
Entonces el primero
La primera visión del men
Que vemos
Es el Jeffrey
Que es este señor
Que le alquila la casa
Y a ver
¿Dónde lo tengo?
Que no deja comer manzanas
¿No?
Sí, que ya empieza
Con ese detalle
Sí, sí
Con el tema
Entonces, de este me apuntaba
Pues que ya se le ve
Con sutiles comentarios
De graciosillo
Como del típico cuñao
¿No?
Que dices
¿Pero qué más coño
Me estás diciendo?
A més, le repeteix molt
El cognom, diguéssim
Del marit
Y ella le va dient
No, no
Yo em dic tal
Sí, se le ve
Que es un machista
Pero pasivo-agresivo
¿Sabes?
Con sus comentarios
De dónde están
Micromachismos
Micromachismos
Micromachismos
Ex-micromachismos
Bueno, a él ya se le ve
Con este rol
Como del típico cuñao
Que te puedes encontrar
Y luego
Aparece el personaje
Más carismático
Que sería
El señor desnudo
Un señor desnudo
Que aparece
Y que para mí
Encarna perfectamente
La figura de Adán
Que ya sería
Como el hombre primario
Que es casi
Es una mezcla
Un hombre
Como mitológico
Una mezcla entre animal
Y hombre
Más allá de lo humano
A més amb una máscara
No artificial
Sino
Lleno de naturaleza
De plantas
No parla
Només
Es como un animal
Es un caballero verde
Sí
Sin un punto de caballero verde
La cara es
Caballero verde
Totalmente
Que al principio
Da mucho miedo
Pero luego al final
También lo ves
Como alguien
O sea
Lo que me gusta
De este personaje
Es que parece
Como
Alguien a quien temer
Pero luego
Se ve que es alguien
O sea
No sabes bien
Si también
De alguna forma
La está ayudando
Como un animal
Salvatge
Está como purgando
Matacará
O se han atacado
Y es otra de las facetas
De esta masculinidad
Que no representa
Y a la vez también
Es como que
La está también ayudando
A hacer ese
Como ese pasaje
O esa purgación
Sí
O esa purga
Digamos
No, no
Porque totalmente
Porque el poble
Serveix como un purgatorio
Y es mágico
Que bueno es mágico
Quiero decir
Que hay momentos
Es mágica
Es mágica
Este ya no es cae tan mal
¿No?
Porque tenía miedo
No, no
Aquest es el primer
El primer
Que surt
Bueno
A part del de la casa
Pero es el primer
Extrême que surt
Y es horripilant
Es horroroso
Es asqueroso
La escena es
Vale, pero me daba miedo
Al principio
Y por cuando aparez
Sembla
La imagen
Otra imagen como de maltrato
Que sería el típico exhibicionista
Sí
O sea que te da un asco
Pero luego
Vas viendo
Y dices
La exhibición
Es lo más bonito de la vida
Hombre
No, pero me daba miedo
Y eso es lo que quería decir
Y acoso también parece
Que no acabara mucho
Por eso me ha hecho gracia
Cuando has hecho esa reflexión
Entre el estereotipo
Y el arquetipo
Si son estereotipos
Vamos mal
Si son arquetipos
Si ya es un poquito más
Es muy interesante
Porque hay mucha metáfora
Es muy simbólica la peli
Mutan
También mutan
Exacto
No es Promising Young Woman
Vale
Esto es importante
Para nada
Claro, es que si no es dices
Vale, más de lo mismo
¿Para qué me cuentas esto?
No, y tampoco cuando pones
Sí, sigo los siguientes
Sí, sigo los siguientes
Anem por sobra
Que nos queda muy poco
Mira, els dic súper rápido
La otra es el personaje
De la policía
Que encarna como esta doble
Cosa como de
Yo te protejo
Estoy aquí para protegerte
Pero a través de esa
Aparente protección falsa
Te estoy controlando
Y estás atrapada
¿No?
Sería como un poco
Oma o policiadona
No, no
Es el mismo personaje
Todo
Vale, vale
Entonces
Luego el otro
Este súper macabro
Es el niño
Este actor en niño
Que es súper inquietante
Y que aquí habla
Como de esta manipulación
Del hombre
Que sería como
El hombre
Como que juega
Con esa parte maternal
De la mujer
¿No?
De me vas a abandonar a mí
¿No?
Soy el niño
¿No?
Y eso también
Desde el hombre
Se puede jugar a ese rol
Y este ya no es Rory Keener
Este es Sac Rótera
¿No?
Este es un altre actor
¿No?
Si me estás diciendo que es un nen
No, no
Es el mismo
Ah, collons
Es que aquí ya montan
L'actor que es un nen petit
Bueno
Se estará maquillado
A lo mejor
Puts es el cos
Sí, le ponen ahí
La cara del otro
Mientras a ver
El cos debe ser el nen
No, no, no
Si veus el nen
Es espectacular
El que han fet
A nivell de efectes
Vale, vale, vale
Vale
Luego tenemos
El otro persona
Pero aquí esto
Juega con la parte esta
Como maternal de ella
Como a mí no me abandones
Luego
El otro súper interesante
Es el también muy polémico
El tema del cura
El cura
El cura
Es probablemente
El más machacón
En el sentido
Clar
Es el líder
De la culpa
Del pecat
Es como el machaque
Constant cap a ella
La típica culpa
Sí, sí
La moral
La corrupción
Que es casi satánico
Al final
Sí, sí, sí
Un punt
Hòstia, aquest potser
És dels que et matxacames
A la peli
Sí, sí
Y es porque aparte
Es esto
Es tanta, tanta repressión
Que al final
Pues el abuso
No, también
Que hay para romper
Esa repressión
Que tiene
Y luego también
El...
O sea
Apuntarle con esta cosa
Como más de la puta
La sucia
Y todo esto
Del pecado
Del pecado original
Del pecado original
Pero muy de...
Veo que está apuntado
Por varias...
Sí, exacto
Y este también
Está muy relacionado
Con otro personaje
Que aparece con una máscara
Que es el ayudante del cura
Y que tiene la máscara
De Marilyn
También un poco
Haciendo guiño
A él
Lo que encargaba
A él
Lo que encarnaba
Marilyn
De también
Esa visión de la mujer
De la puta
La descarada
La...
¿No?
Ese símbolo sexual
Pero visto
Desde ese negativo
Y luego tenemos
A otro más
Que sería
El señor
Parroquiano
Borracho del bar
Que también es como
Un acosador
Y también encarna
Pues ese típico
Asqueroso
Que te está
Magreando
En el bar
Y a més
Hi ha moments de bar
Que surten
Tots a l'hora
Llavors clar
Allò ja és
Allò ja és
És el puto infierno
O sigui
És una pel·lícula
Molt infernal
És a dir
No és una pel·lícula
Com si l'estem comparant
Amb Titan
No és una pel·lícula
De todos los públicos
En el sentit de
Ah pues em poso una pel·li
I ja està
No
Perquè acabaràs planxat
Però és una pel·lícula
Que reflexiona molt bé
En moltes metàfors
És una pel·lícula
Que hi ha molts matisos
Que hi ha
Que és de fet
Tesis
Saps que pots parar
Molts moments
Tant religiosos
Com de la naturalesa
Pròpia
De la pròpia casa
Els objectes
Que apareixen
I desapareixen
No fem espòiler
Però ella
L'únic vincle
En fora
És una amiga
La passada
Mi amiga
Que en algun moment
Connecten
Per Skype
O truquen
Con sus interferències
Òbvies
Del general terror
Però
És una amiga
Que la mantienen
Exacte
És com aquesta llum
A fora
Que és com aquest
Pepito Grillo
És aquest personatge
Que li va dient
Bueno però això
Hòstia però això altre
Perquè clar
Ell es va perdent
Sempre és com
Hòstia
Hi ha un moment
Que hi ha certs moments
Que com a personatge
Com a persona
Si et passen totes aquestes coses
Et vas trencant
Et vas fent miques
I vas dient
Hòstia però potser
Potser no tinc jo tanta raó
I no soc tan
Tan santa
I tan víctima
Llavors és una pel·lícula
Que jo crec que reflexiona
Superbé
Tots aquests
Aquestes
Contradicions
Que pot sortir
No només del dol
Sinó de qualsevol
L'experiència vital
Que sigui dura
Bueno i del tema del maltracte
Que també és un tema molt complexe
De la realitat animal
El machirulo
El pàrroco
La culpa
El protector
Però també encarnat
Por una mujer
Perquè muchas veces
Esos discursos
Es como
Cuando el pobre
Cuando el pobre
En el fondo
Discursa
Como si fuera el rico
Y es el primero
Que denuncia
Cuestiones
Que tendría
Que más bien
Luchar
A veces
También pasa
Desde una perspectiva
De machismo
Y me parecía interesante
Tuviera ese elemento
De feminidad
No tiene ningún rol
Al revés
Es anecdótico
Le refuerza el tema
De que
Digamos
La policía
La autoridad
Que no hace nada
Por ella
Y que pasa
La trata un poco
Como de loca
Exacto
Y luego también
Otro tema
Último
Que quería añadir
Era el tema
Del sonido
No solo
A nivel musical
Y visual
Etcétera
Sino
Muy interesante
Como utiliza la voz
Desde momentos
Como
Se ve como algún canto
Que juega con el eco
Etcétera
En el trailer
En aquel momento
Y luego aparte
Ese canto
Y los gritos
Que aparecen
Varios gritos
Que están como
Interconectados
De diferentes personajes
Y son como
Me parece como
Muy poético
Porque tiene que ver
Con ese grito
Como de liberación
Un grito
Que va más allá
Del susto barato
No es el susto
De película
No es un grito
De miedo
Es un grito
De como
De estar
Como transmutando
Algo
Como que va más allá
De
Como desde
De Adán
Hasta ahora
Como si estuviera
Pasando
Por dentro
Entonces la podemos ver
Entonces la peli
Sí, sí
Aquesta pel·lícula
En realitat l'hem portat
Perquè s'ha estrenat
Fa dos mesos
Però l'hem portat
Perquè sabíem perfectament
No ho acabo de llegir
No ho acabo de llegir
Ara
Però que demà passat
El dia 11 de novembre
A la treu
A la treuena
A la treuena Movistar Plus
Vaya
Per això la portava
Avui
No pensis que era
Y avui també
Perquè
El eclipse
Hoy es eclipse de sol
¿Te recordas que et vaig comentar?
Hablando de temas brujiles
Ostras, mira
Avui es
Coincideixen que avui
Es un eclipse de sol
Superpotente
Però comptant que això sortirà
Dintre uns dies
Avui no
Ah, no
Però hoy es dia 8
No?
Sí, 8 de novembre
Y estamos a 8 de novembre martes
Y es un eclipse de sol
Que justo tiene mucho que ver
Con el salir de esas
Como romper esos patrones tóxicos
Vale
Interessante
Así que imagina
So ya tiene un componente
Mucho más brujil
Sí, home
I té una part
Molt màgica
La pel·lícula
El que passa
És que és un terror
Ja per tancar ja
El programa i tot
Però és un terror
Que a vegades
Critiquem molt
Que critiquem molt
Del tema del terror
Del susto
Del defibelio
Però aquí és un
Lo que se'n diu en anglès
Unserling
Aquest terror
Que et desmunta
I que et provoca
Rebuig
I això
Entonces, esto es Movistar
Que en el fondo
No deja de ser agenda
Y mamones
Me habéis
Es que hem d'anar rápido
La mía
La mía
Y es simplemente
Porque claro
El festival de cine asiático
Ha acabado
Pero el festival de cine asiático
Sigue en redes
Hasta el 13 de noviembre
Vale
Es decir, hasta el domingo
Ah, qué bien
Podéis ver alguna película
Interesante
Como
Dinos cuál
Película
Mamón
Mamón
Mamón
Mamón
Mamón
Mamón
Mamón
Mamón
Irani
Premio a mejor dirección
En la sección oficial
Del Asian Field Fest
Recipt
Que gana
En otra de las secciones
Una película de la India
De Bergen
Y yo de todas ellas
Si que es cierto
Que vi el cortometraje
Al Akashu
Que la han traducido
Como toma y corre
Es una peli kirguiza
De Kirguizistán
Hostia, bastante interesante
¿Y eso está online
¿Y eso está online?
Todo esto lo tenéis
Todo esto lo tenéis en Filmin
¿Vale?
Y después
Otra película que tenéis en Amazon
Y que se quedará
Porque no depende del festival
Aunque fue
La inauguración del festival
Sadar Udam
Película de mención especial
En el festival
La inauguración
Y ya os digo
Hostia, una peli muy interesante
De nuevo trama policiaca
Punto de vista
Desde fuera de la ley
Bueno
Tenéis que verlas
Una película compleja
Con un montaje
Es una superproducción india
De unas dos horas
Y 45 minutos
Pero que vale
Muchísimo la pena
Pues en realidad
De genda
Ya que estem
Seguim ràpidament
Es que ahora
Es la época de festivals
Sobre todo de festivals de gènere
Y si hay algo en Catalunya
Són festivals de gènere
Empanada festivalera
Estem encara
Terror Molins
El podem aprofitar encara
Últims dies
By the Fest
De roses
Cotxeres de Sants
De Barcelona
Tot això són festivals de terror
A l'hora
Fantàstic Granollers
I
Com a guindilla
Ja total
És
El dimecres 16 de novembre
Hi ha un nou
Ciné Massacre
D'aquells
Els que els vam entrevistar
Que insulten a les pelis
I que les critican
En modo de coña
I què pel·lícula és?
Saps ya o no?
Va sortir diria
Perquè normalment
Ho amaguen
Però hòstia
Ara m'has matado aquí
Lo pondremos
Lo pondremos en créditos
Lo pondremos en créditos
Lo pondremos en créditos
Ya buscarem
Da igual
Es una peli
A la que se le puede insultar
Sí, sí
Cine malamente
Tratrash
Sara
Bueno, pues oye
Un placer
Un placer
Como siempre
Vuelve
No esperes un año
Porque me doy cuenta
Que viniste para Drive My Car
Un año?
Hace ya
Sí, exactamente
Hace un año
Porque Drive My Car
Drive My Car
En el fondo es una peli
Que pasó por el Festival de Cine Asiático
Ah, vale
Y la comentamos a la semana o a las dos semanas siguientes
A un año
Exactamente un año
Drive My Car
En una peli de Festival de Cine Asiático
Que fuerte
Pasa el tiempo
Más a menudo, por favor
Pasa el tiempo
Compartem el temps
Bueno, doncs el proper programa
Tanquem Terror Molins
I ja veremos
Algo más
Algo más
Algo más
Festival i algo más
Sí, sí
És el que se lleva ahora
Anem a parar
Exacte
Venga, un besito
Pues venga, fila propera
Adiós
Ara escoltes Ràdio d'Esfern
Sintonitzes Ràdio d'Esfern
La Ràdio de Sant Lluís
Durant el ritmo
No more running by the wrong road
Dancing to a different drum
Can't you see what's going on
Deep inside your heart
Always searching for the real thing
Living like it's far away
Just leave all the madness since yesterday
You're holding the key
When you believe it
Shine, sweet breeze
Shine the light on me
You are the magic
You're right where I want to be
Cause we'll be free
Can't be a lie
We'll keep the spirit alive
Holding on
We'll be dancing in the moonlight
Smiling with the rising sun
Living like we've never done
Going all the way
Reaching out to make the changes
Touching in the shining star
The light of the light
The light of tomorrow
The light of tomorrow
Is right where we are
The world's turning back
Cause we're all I'm feeling
Shine, sweet breeze
Shine, love me
You are the magic
You're right where I want to be
I'm, sweet breeze
Together
We'll keep the spirit alive
On and on
All and on
Ooh
Ooh
Ooh
Ooh
Cause there'll be starlight
Starlight
When we're close together
Sharing our feelings
Ooh
Dancing in your eyes
Tonight
Tonight
The light
The light
The light
The light
Shining to the light
Ooh
Ooh
Ooh
Ooh
Ooh
Shine, sweet breeze
Shine, love me
You are the magic
You're right where I want to be
You are the magic
You are the magic
On and on
You are the magic
Master
With my spirit alive
Shine, sweet breeze
Shine, love me
You are the magic
Magic, baby
You are the magic
You are the magic
Scaring me alive
Oh
Oh
Oh
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Amb tots vosaltres,
veus de la parròquia,
compartim notícies, actualitat,
experiències socials i espiritualitat.
Estem en aquesta antena,
els dimecres a dos quarts de vuit del vespre,
en repetició els dissabtes a dos quarts d'onze del matí.
Veus de la parròquia.
Sabeu que es coneixen més de 30.000 sardanes
i n'hi ha uns quants milers d'enregistrades?
Voleu conèixer quan i a on van ser estrenades
o a qui van estar dedicades?
Si us agrada les sardanes i teniu curiositat,
tot això i més ho trobareu al programa L'Audició
que s'emet tots els dilluns de vuit a nou del vespre
o en les seves repeticions.
Us hi esperem.
Treu la llengua.
Treu la llengua fora, al carrer,
quan et treus amb més gent.
Encara que vagis amb pressa,
saluda sempre treient la llengua.
Quan juguis a l'escola, al pati o al parc,
treu la llengua.
A les extraescolars, extra de llengua.
Treu la llengua quan facis un directe o comentis un partit.
Que si marca o no marques, treguis la llengua.
Influencia traient la llengua
o viciant-te a un joc amb amics.
Treu la llengua quan llistis a la dreta,
en una primera cita, abans d'un primer petó.
Els petons de debò es fan amb la llengua.
Treu la llengua arreu i amb tothom.
Estiguis de pas o et quedis per sempre.
Fes-ho com vulguis, però deixa't anar i treu la llengua al parlar.
Treu la llengua.
Comparteix el català.
Ara escoltes ràdio d'Esbert
Sintonitzes ràdio d'Esbert
La ràdio de Sant Just
98.1
Ràdio d'Esbert
98.1
Ràdio d'Esbert
Smooth Jazz Club
Ràdio d'Esbert
La ràdio d'Esbert
Ràdio d'Esbert