This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Fins demà!
Un programa cuinat per
Benvinguts al segle XXI, l'era de l'exposició.
Fa anys pensàvem que només serien cosa dels realities, no?
Gran Hermano, Supervivientos, inclús els talent shows com ho té, no?
Però no, amb l'arribada d'internet a les masses tot va canviar.
Xaxes socials, YouTube, TikTok, tot tipus de streaming, only fans.
I ja no parlem del merder actual del Pegasus o el Judici Online a Johnny Depp i Amber Heim.
Però això ja és un meló que avui no obrirem,
perquè exposar-se té aquest doble significat, no?
Que és fer-se veure, fer-se escoltar, fer-se notar,
però alhora fer-se vulnerable, no?
Posar-se davant d'una càmera sempre té riscos.
Però més encara si en comptes de la clàssica pressió televisiva,
dels directes en públic,
i un realitzador, no?, que et va dient què has de fer
i et va marcar els passos,
doncs aquest cop estàs al sofà de casa jugant,
per exemple, a videojocs, prenent una Coca-Cola
i xerrant de la vida, de les coses,
amb absoluts desconeguts, no?
És en aquest moment on es produeix aquest fenomen
que és la proximitat.
Però com ja va deixar clar els components d'aquest programa,
fa uns programes, no?
No només estem en l'era de l'exposició,
sinó també aquesta era dels ofendiditos, no?,
de la generació de Vidra,
de tots aquells que busquen un moment precís
per deixar caure les demandes,
algunes judicials com Vox,
però la gran majoria utilitzant el poder del poble,
que és a dir, la manipulació de masses per xarxes.
Què passa, doncs, si un Twitter està tranquil·lament jugant
i deixa anar comentaris que ho fan en algú?
Cancelat!
Què passa si a algú de YouTube
se li passava al cap fer servir alguna paraula
una mica gruixuda?
Banejat!
Què passa si streamers espanyols
se'ls acut marxar d'orra?
És que allà tinc els meus amics!
Doncs aquesta és més fàcil, no?
Un altre streamer, com ara Ibai,
aprofitarà la situació i la resta ja és història.
Repetim, en una era on exposar-se online
és més perillós que fer-ho televisivament
o inclús estar a un nivell d'exigència
bastant semblant en quant a ètica, moral i humana
com el que li requerim a un polític,
doncs potser que en parlem una mica, no?, avui.
I d'això en parlarem, justament,
d'exposar-se, sigui en el sentit literal
com a acte de mostrar un contingut,
com pel metafòric d'alçar-se
com una figura pública, no?,
en tot el que això comporta.
Això sí, nosaltres, els empanats,
sabem una cosa del cert.
Aquí, de moment, ni ens han cancel·lat,
ni ens han vanejat, ni ens han boicotejat.
Però dic de moment, per què?
Perquè potser algun dia algun il·luminat
amb poc a fer
tirarà de maroteca
i llavors potser sí que haurem d'anar a Andorra,
però no pels amics, sinó per l'exili.
Vols dir que això passarà, tio?
Vols dir, Pons?
No ho sé, jo ja he agafat el meu etiquet a calde, eh?
Som massa poc coneguts, nosaltres.
Nosaltres podem permetre tot tipus de luxe
precisament per això.
Això està bé.
No ens vanejaran perquè no tenim difusió, eh?
Exacte.
Perquè ens silencien.
Aquest és el perquè.
Será eso, será eso.
Bueno, los que nos estáis viendo,
ya os debéis estar preguntando
qué le ha pasado a Carles,
que ha migrado un poquitito a nivel capilar, no?
La barba le ha migrado de nuevo.
Ha venido de Turquía, ya.
Exacto, ya ha venido de Turquía.
El tío ya por fin se puede plantear ligar un poquito.
Y de hecho, creo que ni se llama ni Carles, ¿no?
Este tío aquí que nos acompaña, Marco Bertolio.
Marco Bertolio nos acompaña.
Hola, ¿qué tal?
Exacto, otro de estos rostros de la empanada.
Por favor, que se exponga.
Que se exponga con su voz, al menos.
A ver cómo suena esa voz.
Hola, ¿qué tal?
Muchas gracias por invitarme.
Pero yo creo que tú no hablas así, ¿no?
Tú normalmente cuando hablas a un micro,
¿qué sueles decir?
¿Qué sueles decir cuando le hablas a un micro?
Bueno, suelo decirlo, pero de manera un poco diferente.
Konichiwa, Minasan, Madre Ves.
Ah, amigo mío.
Lo suele decir en japonés.
Ah, vale.
En vasco, en vasco, sí, sí.
No, porque claro, hoy tenemos a un invitado,
que es Marco Bertolio, como ya estáis escuchando,
que viene además por muchos motivos.
Viene porque se expone, eso está claro.
Se expone, nos contarás hasta qué punto te expones.
Como lo hemos escuchado también, habla en japonés.
Es decir, que si se expone en algún lugar, es en Japón.
Ya sabéis que nosotros siempre estamos a un pasito de irnos para Asia,
al menos yo, ¿eh?
Si no es el festival de cine asiático,
es un colega que me puede transportar de nuevo a Japón,
al menos por la hora, ¿eh?
Durante la hora que dura la empanada.
Pero si hoy Marco está aquí es precisamente porque es otro empanado cinematográfico como nosotros.
Pues, Paul, tú esto no lo sabes.
No, no lo sabía.
Pero Marco, Marco no fue compañero de academia,
pero vivimos la misma experiencia académica en tiempos diferentes
para el mágico Luis Ayer, ¿no?
Hostia.
Profesor de cine.
Le van a dar a la banda CEC, ¿no?
Un grande, Luis Ayer.
Claro, tú lo conociste en banda part.
Exacto.
Yo tuve la suerte de, bueno, de ir a sus clases en...
En el CEC.
En el CEC, exacto.
En la escuela de cine veterana.
Y no solo eso, ¿no?
No solo es que hayas estudiado cine,
sino creo que algunos pinitos has hecho en el cine, ¿verdad, Marco?
Bueno, en el cine no.
Cuando estábamos estudiando sí que algún cortometraje,
el típico ese cutre que no quieres enseñar a tus amigos en la vida.
El posaremos, el posaremos.
No te preocupes, está preparado.
Y eso es todo.
Eso es todo con el cine, pero no, no.
No es todo como veréis porque Marco tiene un pie muy bien posicionado
en la tele y en internet.
Ah, muy bien.
Pachacana vas a decir que te escribía los guillons de cine, de portas peles.
También, también.
No, lo que veo, lo que veo es que Marco es mucho más simpático en pantalla
que en directo en la radio, ¿eh?
Eso me lo comentaron un día.
Pues lo vas a desarrollar después.
Sí, sí.
Va, hagamos una cosa.
Porque nos vamos a exponer, como siempre hacemos,
en mil perspectivas lo vamos a hacer.
pero antes, eso sí, por favor, informemos de qué manera lo vamos a hacer,
con qué secciones.
Así que, ¿cómo era?
¿La agenda?
¿La agenda?
Bueno, abans, ¿on ens trobaran?
Ah, sí, eso siempre.
Que potser en el futur Andorra, pero de moment a les xarxes.
I después anem al menú del día.
Vamos a ello.
Lo siento, Marco, la versión japona de este menú no lo tenemos.
Pues primero de todo iremos contigo.
Que sí, que creo que nos tienes que contar muchas cosas del cine, de Japón y de la exposición
y sobre todo de tu canal de YouTube, que me parece que la parte, vamos, por cien...
Bueno, en relación a este problema, si todo nos parece grande, no te preocupes.
Yo, esto, pues no, no voy a hacer la broma barata y tiquito.
Pero la cuestión es que a esa gran entrevista le va a seguir, como siempre,
en la sección de cine, como siempre, porque yo aprieto, con Red Rocket.
En este caso, de nuevo volvemos a tocar el tema de la exposición.
Una exposición muy típica hoy en día en las nuevas tongadas, ¿no?
En las redes sociales, pero que en este caso apelan más a una exposición pornográfica.
¿Ah?
A una exposición pornográfica.
¿Only Fans?
Sí, bueno, Only Fans, empezamos con el tape, con el VHS, y ya veréis como después del VHS llegó en internet y la cagamos, ¿no?
Porque Red Rocket, que nos habla de un personaje que ha hecho porno y que vuelve a su origen, a su origen humilde,
con una mano delante y con otra detrás, ya veréis que es literal,
en el fondo nos permite hablar de un actor que a su vez, en sus orígenes, también picoteó con el porno.
Y en este caso no hablo de Stallone, ¿vale?
Sino de Simon Rex.
Quizás no lo conocéis, pero cuando veáis imágenes de él, enseguida sabréis quién es.
Oye, ¿y por qué Red Rocket?
Porque la estrenan este viernes, de hecho, cuando lo escuchéis ya estará estrenada,
y porque es una de las mejores pelis que pude ver en el Barcelona Film Fest,
que al menos este año, no le dedicaremos un especial, pero que suene, que suene.
Barcelona Film Fest, que nos regaló grandes películas, y en especial este Red Rocket, por cierto,
de Sin Baker, el de Florida Project.
Ah, oh, peliculón.
Peliculón, ¿eh?
Ah, és el mateix director.
Peliculón i cineasta.
Hòstia, molt bé, molt bé.
Molt bé, molt bé.
I després, on anem?
Doncs, bueno, si a l'editorial ha deixat anar això d'exposar-se i a sobre de videojocs, gamers i tot,
doncs acabarem parlant de l'exposició que podeu trobar ara mateix al Palau Robert,
que és Nova Pantalla, que és, bàsicament, parlarem sobre el videojoc a Catalunya.
I no vol dir si els catalans juguem o no, que també,
però és si els catalans hacemos cosas.
Hacemos cosas y hacemos videojuegos.
Hòstia, puta.
O sigui que tu sí vens en una exposició de veritat.
Sí, sí, que es lo que tocaba, Adriano.
Ya, ya, bueno, no, de hecho lo que tocaba, lo que tocaba era hablar de a Pichatpong,
ver a Setacool, que está expuesto, no él, ¿eh?
¿Pichatpong?
Sí, sí, funciona muy bien.
El tailandés ya sabes que tiene mucha salida aquí.
La exposición que está expuesta en Fabra, en Fabra y Coutts, pero que bueno.
Pero ya no está.
Que tiene que esperar.
¿A qué hora está?
Hasta los días de mayo.
Ya arribaré.
Los días de mayo hay tiempo para abordarla.
Por favor, empecemos.
Bueno, pues aquí estamos, aquí estamos con el momento de la verdad, sobre todo, bueno,
con el momento de entender un poquitito mejor la imagen, la figura de un youtuber, que al
final, aunque nosotros picoteemos con esas redes sociales, nos gusta pensar que no, que
estamos en el ámbito radiofónico, pero bueno, también hemos jugado un poquitito
a esto, con muy poco éxito, en el fondo, y me siento muy orgulloso de al menos conocer
a alguien que lo ha hecho con bastante más éxito, y por muchos motivos que nos explicarás
ahora, Marco.
Primero de todo, ¿no?
Primero de todo, tu canal de YouTube, ¿cómo se llama?
¿Qué nos cuentas ahí?
Mi canal de YouTube se llama Shimaru no Daivoken, que es básicamente la gran aventura de Shimaru,
que Shimaru vendría a ser una abreviación de Shiori, que es mi pareja, y yo, que soy
Marco, sabéis que a los japoneses les gusta mucho el tema de abreviar cosas, de hacerlas
monas, ¿verdad?
Con la cultura.
Cookies.
El kawaii.
El kawaii, exacto.
Kawaii, kawaii.
Ah, importante.
Vaya, ya ven, han de borrar un programa, han de borrar un programa.
Aquí hablamos, aquí hablamos del kawaii, Marco, y de hecho lo hizo Bea, ¿no?
Sí.
Una colaboradora del programa.
Mi madre me dijo que para acordarse de la palabra kawaii, ella se imaginaba que yo
kawaii.
Ah, no, antes ven feo el rabé.
Por eso ya no es cookie, ¿eh?
No, antes ven feo al kawaii, kawaii que es, kawaii que es, y de hecho por eso se nos
quedó kawaii.
Es verdad, porque kawaii creo que empata mejor con la idea del kawaii que no, bueno, igual
sí, sí le pones una caquita de la arale.
La caquita de la arale en el fondo es puro kawaii, ¿no?
Veo que vas entendiendo el concepto de kawaii, exacto.
Bien, bien, vamos, y de la caca, esto es importantísimo.
Pero, ¿vosotros hacéis kawaii?
Entonces, es decir, podemos considerar que vuestro programa de YouTube, ¿no?
Has comentado tu pareja shiori, más que tu pareja, tu mujer, ¿no?
Sí, sí, sí, sí.
Tu esposa, tu amada.
Exacto.
Shiori y marco, que me encanta, en Japón pasa a ser shimaru.
Exacto.
Shi viene de shiori, como os imaginaréis, y el japonés es un idioma silábico, por lo
tanto, no pueden pronunciar marco, sino que sería como maruco.
Y ese maru...
Que no marica, ¿eh?
O sea, shiori y marico.
Puede ser que también, pero no, en todo caso es que, por cierto, marico es un nombre
japonés también.
De maricondo, claro.
De hecho, ¿no os acordáis del mítico manga que se oía marica?
Ah, sí, sí, sí.
Marica.
Estaban llamando a un personaje, ¿eh?
Ahí está.
Y eso es un meme en la actualidad.
Vale, volviendo al maruco.
Exacto.
¿Sería tu nombre en japonés?
Sí, exacto.
Y es genial, porque esto de que las parejas realmente acaban siendo un tándem y un híbrido...
La Brangelina.
Exacto.
Hostia, es Brangelina, pero versión japonesa que sería shimaru.
¿Y shimaru no daiboken?
A mí me suena como a esos títulos de...
De hecho, podría ser el título de una peli de Hayao Miyazaki, ¿no? Estas pelis de animación que tanto nos gustan.
Se podría llamar shimaru no daiboken, ¿no? Tiene un punto así como muy épico.
Ojalá, así nos promocionarían también.
Bueno, tranqui, tranqui.
Poco a poco.
Esto es petarla. Esto, venir a empanada, es petarla.
Shimaru no daiboken apela un poco a eso, ¿no? A esa idea casi de cuento, de título...
Es decir, no hacemos contenido kawaii, pero sí que ciertamente todo el contenido japonés que hagas tiene que tener elementos un poquito kawaii.
Para estar un poco en son, ¿no? Con la sociedad esta de lo mono, de lo kuki.
De lo kuki. O sea que, en el fondo, vosotros, si no lo he entendido mal, porque he intentado nutrirme de muchos vídeos, aunque claro, mi japonés es nulo.
Entonces me quedaba mucho más con esa esencia que comentas, Marco, ¿no?
Muy kuki, de puesta en escena. Es evidente que hay una puesta en escena.
Y también veía ciertos enredos de pareja, ¿no? Es decir, siempre con un tono cómico.
Pero si yo te pregunto, Shimaru no daiboken es un YouTube, es una cuenta de YouTube, ¿no? De pareja, que bajo el filtro del kawaii aborda, ¿qué? Lo cotidiano...
Es un blog de nuestros viajes, del día a día, de lo que hacemos, últimamente de opiniones sobre cosas y poco a poco ir creando una fanbase, ¿no?
Sí.
Es una base de fans, que eso es lo que queremos, para poder seguir creciendo y dedicarnos algún día plenamente a esto.
Oye, yo si lo subtituláis en español puedo ser un fan vuestro, ¿eh?
Mira, aquí entro, perquè vaig estar mirant vídeos, mirant-los, perquè escoltant-los no en tenia massa, però vaig activar els subtítols automàtics que genera YouTube i són molt graciosos.
Ostres, òbviament...
No té res a veure, ¿no?
Es un desprepòsit de YouTube.
Hablando de subtítulos, te habrás fijado también, Paul, que está lleno de subtítulos, de hecho, sus vídeos están llenos, pero en japonés también.
Exacto.
Yo decía, hostia, ¿qué pasa? ¿Que están hablando otro dialecto que tienen que subtitularlo?
¿O que el acento de Marco es así como un Aquarius del Rafael hablando inglés en japonés y toca subtitularlo o qué?
De hecho, no, porque la fonética en japonés y en español se parece bastante, es decir, nosotros no pecamos de tener un acento malo en japonés, de hecho, siempre nos halagan.
Sobre todo a tu mujer, ¿no? A tu mujer siempre tiene buen acento ella, ¿no?
Sí, no, ella...
Pues si no ha salido aún que, evidentemente, Shiori, con este nombre, ella sí que es, ¿no?, nativa japonesa, tú simplemente tienes una facilidad para el japonés acojonante, ¿no?
Facilidad o que llevo estudiándolo siete años...
Siete años.
Exacto.
Muy importante.
Llevar estudiándolo no es ponerse cada día con un libro, sino, pues, por ejemplo, yo cuando volví de Japón, me acuerdo que aquí en Barcelona hacen quedadas de japoneses con españoles dos veces a la semana y yo me iba siempre a esas quedadas.
Es decir, que mi motivación principal era, quizá que se veía alguna japonesa, pues, guapo, pues, tener ligas con ella.
Conocer a Shiori, en el fondo, ¿eh?
Claro, y uno tiene que ser fiel a sus motivaciones reales, ¿no? Entonces, pues, yo iba allí para ver si podía practicar al japonés con alguna chica que estudiaba por ahí y a veces sí, a veces no, a veces con algún chico que también nos lo pasamos súper bien.
Y, al final, era... Yo creo que a mí lo que me gusta es comunicarme con la gente y cuando lo hago en otro idioma, pues, me gusta aún más.
Esto es lo que tenemos los guías, ¿no? De hecho, voy a hacer aquí un inciso. Claro, a Marco lo podría haber conocido perfectamente en el CEC o en el Bandapart, pero si lo conozco es de la profesión.
Exacto.
De la gran profesión que nos une a muchos, que es el guiar. El guiar. Y que el guiar siempre tiene ese puntito de showman y de exponerse.
Totalmente.
Con la excusa de que tú estás, pues, explicando, nutriendo, aportando conocimiento. Pero ya ahí había una exposición clara.
Exacto.
Que veo que has sabido desarrollar muy bien. Y yo te pregunto, ¿por qué Japón? O sea, ¿cómo se inicia tu apetito por la realidad japonesa?
Bueno, yo justamente acababa de estudiar en Bandapart, acababa de estudiar cine y quería ir a algún lugar lejos para grabar algún tipo de cortocumental y demás porque era el tema que más me gustaba.
Tenía varias opciones y no tenía dinero. Entonces, la opción más factible que se me presentó fue hacer un programa de au pair. No sé si sabéis.
Sí, me suena, me suena. Nani.
Exacto. De Nani. De ir a cuidar a los hijos de una familia con la excusa de enseñarles inglés y que, bueno, pues que estuvieran en contacto con otras culturas.
Estaba a punto, tenía familias interesadas en Estados Unidos, en Madagascar y en China.
Y estaba a punto de irme a China porque siempre me había atraído mucho más el rollo oriental hasta que creo que fue el último mes que me contactó una familia que vivía cerca de Tokio que me propuso de ir y no sé por qué, pero...
Fue el puto destino, tío. O sea, realmente...
Y dije, hostia, no sé, me apetece más Japón que China ahora.
Más orden. Desde luego más orden, ¿eh?
Sí, eso sí.
Más presión también.
Pero en esa época no hablabas ni chino ni japonés, ¿no?
No, nada, nada. De hecho, la idea era ir allí, era ir allí y aprender un nuevo idioma, o sea, integrarme al 100% con la cultura porque iba a estar unos seis meses.
¿Cuánto hace de eso?
Fue en 2014, hace siete años.
Hostia, pues ya lo has dicho bien, siete años aprendiendo japonés. ¿Qué os parece? Porque claro, aquí sí, ha soltado un par de frasecitas que hasta yo me las aprendo, pero veamos cómo suena Marco y sobre todo Shiori cuando se presentan en su canal de YouTube, que es uno de los vídeos que seguramente tú también has visto, Paul. Veamos cómo suena y cómo se presentan.
¡Suscríbete al canal!
Ahora Shiori si este, porque yo sí que sé, en el fondo me hago el ignorante, pero estoy entendiendo perfectamente lo que dice. Shiori se está presentando y ahora pasas a presentarte tú.
Exacto.
Pero, Paul, creo que querías comentar algo.
No, no, que em sembla interessant, ya només els vídeos que havia vist i ara amb aquest extracte, per l'audiència, però realment, clar, venim, o sea, el canvi de idiosincrasia, de com es parla aquí, de com som aquí, cap allà, ¿no?
Hi ha d'haver una estripada, ¿no? Com una... O sigui, suposo que per tu també, quan vas començar a generar tot aquest contingut, tu ja havies entrat tant en aquesta comunitat, per dir-ho així, de...
Hi ha molta explosió, ¿no? Hi ha molt el... Quasi la fusión en el sentit del parlador a l'hora aquest, de...
Sí, ese punto, ese punto también como muy kawaii, ¿no? Sí, sí, sí, sí.
Que ya no solo son pequeños iconos visuales, sino que también son actitudes. Yo he de decir que en los vídeos que he visto sí que explotáis esa parte kawaii o más naif o más kuki a través del subtítulo, ¿no?
Y a través del diseño gráfico, que realmente tiene un papel muy importante en vuestro canal, pero sí que es cierto que vosotros, aunque jugáis roles diferentes, hay una puesta en escena, como hemos comentado, ¿no?
De hecho, si nos quieres comentar tú, Marco, pero no siento esa actitud kawaii deliberada, ¿no?
No, no, no. La actitud kawaii va con personalidades y hay japoneses que tienden más, pues, a tener una actitud más kawaii.
Sobre todo está más pronunciado en el sector femenino, creo, ¿no? Pero nosotros no vamos por ahí.
De hecho, lo único kawaii que puedes encontrar son a veces algunas frases que decimos, ya deliberadamente para que suene kawaii.
Y el tema de los subtítulos que comentabas, sí, todos los vídeos están subtitulados, no porque no se nos oiga bien, no porque seamos extremadamente considerados con la gente, pues, sorda, sino porque los subtítulos, de hecho, son una parte más de la imagen en el sentido que ayudan a enfatizar, a ridiculizar, a hacer más gracioso, más divertido todo lo que se está diciendo.
Por eso que a veces aparecen con letras más grandes, con animaciones incluidas, con luces, con colores diferentes, porque son iguales de importantes que la imagen. De hecho, muchas veces ayudan a respaldarla.
Claro, y es esto, ¿no? Estamos hablando de cómo tu origen o tus primeros pasos hacia Japón parten de lo profesional, de esta au pair que fuiste durante seis meses, como mínimo, y ahora nos estamos ya entregando a un conocimiento y un dominio que, evidentemente, supongo que ha sido adquiriendo sobre la cultura japonesa, el hecho de estar conviviendo.
¿Cuántos años hace que estáis ya casados con Shiori?
Tres años.
También eso entiendo que, os vi, es un plus total, ¿no?
Intensivo.
Total, japonés inmersivo.
De hecho, estar con ella lo que me ayudó fue hablarlo más rápido.
No aumentar tanto vocabulario, ni maneras de decir, ni gramática, pero sí hablarlo más rápido.
Es decir, a pensar con menos tiempo.
Claro, claro.
Pero es cierto que entre este punto actual, ¿no?
Que vemos que es, evidentemente, un punto de culminación y el origen, claro, han pasado siete años de aprendizaje, pero de vivencias, ¿no?
También en Japón.
Sí, Japón es mi segunda casa.
Yo, en mi corazón, tengo un espacio para Japón siempre.
Es un lugar al que, hasta que me muera, querré volver siempre, aunque lo dejase yo con mi pareja.
Es un lugar en el que estoy muy conectado y el que me ha enseñado muchas cosas, me ha emocionado de muchas maneras.
Lo siento realmente como mi segunda casa.
O sea, que en este caso, no es aquello de, si el puerto cambia, tú volverás a buscar, no una en cada puerto, sino otra en el mismo puerto, ¿eh?
Bueno, si es de mujeres o de chicas o de personas, me da igual dónde buscarlas, siempre y cuando…
Hombre, como para mí Japón es un lugar muy importante, sí que me gustaría que fuera una persona que entendiera esa cultura, ¿no?
Obvio.
Que pudiera compartir con ella esa parte tan grande que ha…
No, no, que Japón se ha convertido en mí.
¿Y cuándo te capta ese nivel? Porque, hostia, estamos hablando de un origen, ¿no?, casi anecdótico a un desarrollo ya, pues esto, deliberado, ¿no?
Sí, esto es una pregunta que siempre me hacen, sobre todo japoneses, que me dicen, ¿por qué te interesa tanto Japón?
Yo creo que ellos realmente no son conscientes de lo único que es su país, porque en Japón hay muchas cosas, trabajos, maneras de pensar, maneras de hacer, que sólo existen en Japón y en ningún otro país del mundo.
Entonces, si te preguntas por qué a mí me gusta Japón, bueno, primeramente te diré que a mí lo que me gusta son las personas y hablar con personas me gusta.
Entonces, cuando yo, yo como guía, como tú, Adriano, he hablado con muchas personas de muchos países diferentes y puedo ver que más o menos todos nos parecemos en cierto nivel, ¿verdad?
¿Qué pasa cuando llegas a Japón y ves que los esquemas mentales que tienen ellos ahí, que la manera de hablar, de comunicarse, es tan, tan diferente, para lo bueno y para lo malo, ¿eh?
Obvio, obvio.
A lo que tenemos nosotros y a lo que has visto hasta ahora, que me crea una especie de atracción muy fuerte.
Entonces, a mí cuando me dicen, ¿a ti Japón qué te gusta? Digo, bueno, no es que me guste o que no me guste, es que me atrae muchísimo por esa gran diferencia que hay.
Hostia, por fin, ¿eh? Es que no me extraña. O sea, ¿os sabéis? ¿Os recordáis, no? Cuando hablo de cine asiático, lo que suelo decir, esa idea de poder salir de tu realidad, que claro, evidentemente con este mundo ya tan globalizado y tan capitalista, pues a veces cuesta, pero sí que es verdad que casi todas las personas que me han hablado de Japón me han dicho, ¿quieres ir en un lugar que no tenga nada que ver con lo que conoces?
Aunque parezca muy similar, ves a Japón, ¿no? Pero tú te estás ahorrando algo. Es que te estás ahorrando de que en Japón eres... O sea, puede que en el canal de YouTube hayas ido ganando cierta fama, pero es que tú en Japón también eres bastante conocido, ¿no?
O lo fuiste en una época.
Bueno, una época sí.
Una época de tu vida. ¿Qué pasó en esa época? Que este es un poco lo que estaba intentando, este gap de siete años, que evidentemente ha hablado mucho de sí, pero que me suena que te dio al menos una experiencia televisiva alucinante, ¿no?
Cuéntanos.
Sí, la verdad que sí. Era la tercera vez que venía a Japón, era en 2018, y estaba a punto de hacer... Bueno, llevaba tres meses haciendo lo que había hecho en años anteriores, que era pues trabajar en una especie de café en donde, bueno, tenía que hablar con la gente en inglés.
Ese era todo el trabajo que tenía que hacer.
Ah, simplemente eso, ayudarles a practicar inglés.
Sí, porque representa que los japoneses, cuando quieren practicar inglés, ¿qué haría una persona? Pues sería una quedada con gente. ¿Qué pasa? Que si van a una quedada, esto implica que ellos tendrán que empezar conversaciones con otra gente.
Son... Les da tanta vergüenza hacer eso que prefieren ir a un sitio a pagar y que les vengas a abrir tú la conversación en inglés.
Grande.
Entonces este era mi trabajo. Otro trabajo que tenía era estar pues en una agencia donde pues hacíamos de extra para anuncios de Pokémon una vez.
¡Oh!
Otros pues para documentales en donde hacía pues de minero chileno.
¡Hostia!
Ya te buscaré un rol de...
Sí.
Búscale un rol en el próximo corto.
Un día pues promocionando también pues fideos de estos instantáneos y yo pues me vestía de pollo y otro se vestía pues de lechuga y otro de zanahoria.
Y esos extremos, ¿no?
Sí, sí.
Claro, es que es gracioso, ¿eh?
Porque me hace también, Marco, que antes me has comentado en un momento, pero no te creas, ¿eh?
Es decir, que tenemos este canal de YouTube donde podemos ser, exponernos, ¿no? Volviendo un poco a la temática del programa, exponernos de manera deliberada y sin complejos.
Me dices que a veces cuando salís de ese canal de YouTube y te acercas más a lo que es el concepto televisivo japonés, hay cierta censura, ¿no?
Como en toda televisión, pero que quizás, hostia, se miran más algunos registros y comentarios desde una perspectiva moral y a su vez es lo que decimos.
Después te encuentras estas realidades totalmente idas de la olla, ¿no? En la calle.
Si querés, te acabo de explicar el cómo fue lo de la tele, el caso que estaba haciendo estos trabajos y digo...
Y me acuerdo que en Japón, cuando tú llegas a Tokio, en el aeropuerto de Narita, hay siempre el equipo de televisión del Yuwananishini Nippon-e, que es ¿qué has venido a hacer a Japón?
Entonces, ellos lo que hacen es ir con la cámara y el micro y la primera pregunta, la que abre el programa también, es ¿qué has venido a hacer a Japón?
Siempre a extranjeros.
Siempre a extranjeros, siempre.
Entonces, si tú has venido a hacer algo interesante, digamos que te van a seguir y te van a hacer algún programa.
Normalmente te hacen un programa y se acaba.
A los tres meses de estar en Japón, ya me habían entrevistado en el aeropuerto y les dije que quería hacer un viaje en bicicleta de Tokio hasta Okinawa,
que son unos 2.500 kilómetros menos 1.000 kilómetros de mar que hay entre medio.
Y lo iba a hacer en bicicleta, iba a pedirle a la gente que me dejase dormir en su casa y así sería una excusa para ir aprendiendo y mejorando el japonés, aprendiendo el nuevo vocabulario.
Decidieron hacer tres episodios de toda esta aventura en bicicleta.
Hasta la fecha, digamos, 11 episodios que me han hecho.
Ah, porque has continuado haciendo, pero ya no en bicicleta, ¿no?
Bueno, una vez me invitaron a venir para estar un mes haciendo un viaje que duraba una semana abriendo un mapa y poniendo el dedo en cualquier parte del mapa y tenía que apañármela sobre cómo ir allí.
Hostia.
¿Y quién ponía el dedo en el mapa?
Yo.
Vale, vale, pero sin saber.
Sí, me invitaron a otro programa que era para, creo que era para como The First Dates, pero en versión japonesa.
Amor a primera vista.
Me acuerdo que me pagaron el viaje, pero para ir un fin de semana y me fui un fin de semana dos días a Tokio solo por eso.
Qué gran dir.
Que també entenc que si hi ha aquesta vessant que a tu et pagaven per obrir conversa en la copateria...
Això t'ho tenen al bar, no?
Sí, sí, no, em refereixo a un First Dates ja deu ser que a la gent li deu costar horrors, no?
Connectar amb... o no?
Sí.
O no ho veies.
A veure, va ser el programa més hortera que vaig fer.
En el sentit que...
O sigui, totes les cites eren en un parc infantil.
Oh, què?
Ostia, o sea, era mujeres, hombres y viceversa.
No, pero sí, pero había también chicas...
Chiquipar edition, ¿no?
Sí, ostras, y había... sí, no fue la mejor experiencia.
Bien, bien, nos vamos acercando a la idea de la exposición.
Porque hemos visto que Marco se expone de una manera deliberada, compuesta en escena, con su pareja,
pero tocando lo que hemos comentado.
Pero es verdad que en estos episodios de experiencias niponas te has ido exponiendo a veces de manera sorprendente, ¿no?
Sí, de hecho, me acuerdo que estrenaron el primer episodio y yo estaba en Hiroshima.
Es decir, me quedaban dos meses para llegar a Okinawa y un día estaba comiendo fuera de un conbini.
Un conbini son tiendas 24 horas donde hay absolutamente de todo.
Y estaba comiendo fuera, sentado en el suelo, como un mendigo.
Y me vino un señor, sin decirme nada, con un yogur, creo, con un helado, me lo dio con una sonrisa y se fue sin decirme nada.
Y miedo, lo primero.
Entonces, claro, le dije, perdona.
Que puedo comer, ¿eh? Gracias.
Bueno, era un gesto bonito, le digo, muchas gracias.
Lo primero, digo, hostia, pero, ¿por qué?
Y me dice, te he visto por la tele.
Ánimo.
Ánimo.
Ánimo.
Ánimo.
Sí, gambate, que es como una expresión que se utiliza mucho.
Ánimo es, gambate significa ánimo, esfuérzate y da lo mejor que puedas.
Vamos allá, ¿no? Dalo todo.
Exacto.
Palmadita.
Exacto. Y entonces, él me dijo esto y yo estaba tan emocionado que era la primera
vez en mi vida que alguien me reconocía de la tele, ¿sabes? Que yo antes de estudiar
cine también estuve en el Instituto del Teatro.
Ah, vale.
Estuve allí y a los actores, pues ya sabes que nos gusta un poco todo el tema de que
nos reconocen.
Exponernos, ¿no?
Sí, somos un poco egocéntricos en este sentido. Entonces, yo me emocioné tanto que le pedí
yo una foto a él.
El primero que me reconoció en mi vida, ¿no?
Exacto. Yo quería tenerlo como recuerdo.
Exacto. Y fue desde Hiroshima hasta Okinawa en estos dos meses donde cada día me van
a reconocer, como mínimo una persona me va a reconocer por la calle.
Iba con la bicicleta y cuando veía un coche al lado que empezaba a frenar y miraba por
la ventana y yo digo, vale, me han reconocido. Me decían, sí, efectivamente. ¿Eres Marco?
¿O eres el chico que me ha acuinado en bicicleta? Te hemos visto por la tele. Y te invitaban
a comer. A veces te daban cosas que se habían comprado para ellos, te daban agua.
No, eso no. No tanto.
Esta es mi familia. Ven a casa, por favor.
Pero sí, sí. Y entonces me acostumbré tanto y me gustaba tanto esto que llegaban las 12,
me entraba el hambre y digo, ostras, ¿qué? No me para nadie para que me invite a comer
o algo.
Por favor, ¿qué pasa? ¿Que en este pueblo no ven la tele o qué?
O sea, que en el fondo, progresivamente, te fuiste viendo expuesto en una sociedad,
eso sí, que de alguna manera te facilitaba las cosas. Entiendo que no debe ser lo mismo
exponerse ahora en territorio español o en el barrio donde te han visto crecer, que
exponerse en una realidad que, como bien hemos comentado en tu momento, es una realidad muy
diferente a la conocida.
Es fuga de cerebros total, ¿eh? O sea, es una fora a trabajar, ¿eh?
Sí, sí, sí.
En ese sentido, bien. O sea, esa exposición nunca te molestó.
Todo lo contrario.
Esa exposición nunca me molestó tan bien porque yo tenía una relación muy buena
con el director del programa y entonces, digamos que ellos cortaban solo las mejores
partes.
Vale.
Entonces, sí, digamos que la gente tenía una imagen de ti de persona, no sé, no sé,
como un ángel, ¿no? Casi.
¡Oh, amigo mío!
O sea, que no hacías nunca nada malo, ni ningún... Pero para ellos hacer cosas malas
también es hacer humor negro, que yo soy un gran fan del humor negro. Entonces, ni se me
pasaba por la cabeza hacerlo y se lo hacía el director, cortaba esa escena, pero sin
miramientos.
¿Ves? Ah, ok. O sea, de nuevo, esa exposición sí que te la puedes permitir en tu canal de
YouTube, ¿no? Ese humor negro al tanto, ¿no?
Tampoco.
Tampoco tanto. Es decir, lógicamente tengo más libertad ahí. Puedo hacer algunas bromas
un poquito más mías, pero sé perfectamente dónde está el límite de la audiencia japonesa
y qué cosas yo no puedo decir. No sé si conocéis a David Suárez.
No, yo no, al menos tú. ¿David Suárez?
David Suárez es uno de los cómicos que utiliza el humor negro de manera más bestia que hay
en España.
¿Vale?
Es decir, incluso lo han censurado aquí en España alguna vez, ha ido a juicio alguna vez.
¿No sería este tío de las babas?
Sí, sí, sí, es este.
Ah, vale, sí. Esto para ellos es inimaginable.
Es prisión seguro, ¿no?
Ni se imaginan un humor así. De hecho, no es que ni entenderían que es humor.
Claro, eso dirían, ¿por qué?
Es porque se toman las bromas de manera racional, la ironía no la cogen nunca, entonces intentarían
buscarle la versión racional a eso. Pensarían, ostras, pues tiene un... Bueno, le gustan
cosas raras.
Que también pasa en Japón, ¿no?
Sí.
Es curioso, es curioso. Vamos a ir acabando, Marco, pero...
Pasa, pero no lo exponen.
Vale. Sí, no lo utilizan como un producto de mercado.
Sí, es algo que escondes.
Es curioso, porque al final es una línea muy fina. Simplemente, antes de... No te
despedimos, porque te quedas aquí con nosotros, por favor, y, hostia, y si tienes que meter
baza, así sea en japonés, sobre mi sección y sobre la de Paul, encantados.
Muy bien.
Pero para ir acabando, porque es algo que me genera cierta duda, ¿no? Como por un lado
nos comentas que hay cierto control, cierta racionalidad de la exposición en Japón,
y por lo tanto, hostia, habrá pasos que no habrá que dar si uno se empieza a ofrecer
como un producto, ¿no? Al final está claro que nos volvemos
producto en el momento que estamos, o que podemos ser consumidos, en el fondo en Parada
Cultural también es un producto, ¿no? Pero es un pelín diferente cuando el producto
pues ya pasa a ser tú, tu vida, ¿no? Tu propia figura, tu propia imagen, tu realidad
de pareja, ¿no? Hostia, es verdad. Todo esto de hecho empieza porque me comentabas que
ahora habías estado en Japón y que tu encuentro con los suegros había sido grabado, ¿no?
Sí. Y había salido en la televisión.
Sí, sí, sí, sí.
Ahí hay una exposición total.
O sea, hay un reality ya total, ¿no?
Sí, aquí, claro, fue complicado pedirle a los padres de Shiori, de hecho fue ella quien
se lo pidió, porque creíamos que si salíamos por la tele en un momento así tan importante,
pues sería una buena exposición para el canal de YouTube. De hecho, ella hizo unos
jerseys, los cosió con nuestros nombres de YouTube ahí. Me acuerdo que el día que salió
el primer episodio, estábamos mirando en YouTube y nos subieron en 10 minutos mil
seguidores.
Paul, ya sabes, ponte a hacer sudaderas, me cago en la hostia.
Sí, sí, en plan nuestras caras.
Esto es lo que nos falta a nosotros, unas sudaderas con la empanada cultural. Pero no, en este
caso era Shimaru no Daivoken, ¿no?
Exacto.
Las sudaderas de Shimaru no Daivoken.
Exacto.
Y, bueno, pues nada, ahí estás expuesto pero siempre con control y siempre en el fondo
haciendo lo que te gusta, ¿no, Marco?
Exacto, sí. De hecho, YouTube tú muestras una parte de ti, que es la parte graciosa,
y hasta muestras lo que quieres mostrar y lo que no, pues te lo guardas.
Esa es la idea. Esa es la idea, ¿no? Lo que pasa es que todos sabemos dónde hay veces
que se dan más pasos en esa búsqueda. No hablaremos ahora del sueño americano en
relación ni a Japón ni a nuestra realidad, pero sí, ¿no? Como ese gran sueño americano,
como la búsqueda, ya sea del reconocimiento como actor o ya sea de, hostia, de un modus vivendi
que disfrutemos y que nos lleve más lejos, en esa búsqueda muchas veces pues se pierde
la cabeza y también se rompen o se fracturan un poco los límites de esa exposición donde
el personaje se come a la persona o la persona acaba diciendo, me da igual, lo expongo todo,
lo expongo todo como mi propio cuerpo, como el porno, como un poco lo que viene ahora,
que es la sección de Red Rocket.
També et dic, eh, si vols exposar el teu humor negre, xutem el Carles i et quedes
aquí al programa perquè mira que nosaltres el fem servir.
Pol es un grande de l'humor negro, Pol es un grande, ya lo verás, ya lo verás.
De hecho, eh, ya lo verás, ya lo verás.
Pero vamos allá, vamos a Red Rocket, ¿no, Oriol?
Cap a cinema.
Por favor, atentos a este pedazo de tema.
Sí, sí, sí, así es, chicos, así es, lo estáis escuchando bien.
Como he comentado en el menú del día, hoy nos vamos con Sim Baker y su última película
que es Red Rocket, pero es que también, como lo oís, hoy empezamos esta sección de cine
con, ¿os suenan, no?
Por favor, nada más y nada menos que NSYNC.
Usted iba a decir los Backstreet Boys.
Ahí estáis, ahí estáis, ahí estáis.
Backstreet Boys.
Ahí estáis, ¿cómo se nota que sois hijos de los noventas, eh, vosotros?
Mira, si os tengo que soltar la reta y la de Band Boys con las que me machacaron la
infancia, pensar que esto...
Ah, pensar que es que te machacabas.
La vida, no, no, yo no me machaco con esas cosas, no.
Soy más de Japón.
Pero la cuestión es que los que hemos nacido en los 80 tuvimos que suceder los New Kids
on the Block, New Kids on the Block, igual lo suena, el hermano de Mark Wahlberg, por
ahí, después los que habéis somentado.
Pero no, estos son los NSYNC, que por si no los ubicáis, estas siglas, ¿no?
El Ricitos, el Ricitos de Oro del Justin Timberlake, su grupo.
Vale, vale, vale.
¿Y por qué narices está sonando esto de fondo?
Si a mí me...
Bueno, no es que me la traiga floja, no, no, más bien me irrita, me irrita este tipo
de canción.
Bueno, pues sorprendentemente, Bye Bye Bye, es el leitmotiv musical de la película que
hoy nos ocupa, de la película de Sean Baker.
Bueno, no es que sea el leitmotiv, es que es casi un himno, es el himno musical.
Y, bueno, si conocéis a Sean Baker y te debe sonar por Florida Project, no es un director
que se las dé de la pompa comercial jodibudiense, ¿no?
No, más bien es al contrario, es un referente del cine indioamericano, ¿no?
Que no tiene complejos, es verdad, que maneja un cine naturalista, que intenta abordar realidades
muchas veces a la sombra, ¿no?
De este capitalismo feroz.
Pero, bueno, uno no lo esperaría tirando de NSYNC para su banda sonora.
Pero, oye, lo ha hecho y funciona, ¿eh?
Porque, claro, el bueno de Sean Baker no es que utilice esta canción para mantener
el discurso que ya proponía Bye Bye Bye, sino para darle una relectura.
Estaríamos hablando casi como de Kubrick cantando bajo la lluvia en la naranja mecánica, ¿no?
Sí, sí, sí.
Que ya nunca, aquellos que vimos en la naranja mecánica, nunca pudimos escuchar cantando
bajo la lluvia de la misma manera.
Lo mismo pasa ahora con...
De hecho, ahora es mi canción de...
Favorita.
También te digo una cosa, es que estas canciones que las escoltas y yo me estoy cansando, ¿sabes?
Porque ya me imagino los bailes allá de cuatro tíos...
Va, te lo voy a poner fácil, te lo voy a poner fácil, Paul, porque la canción tiene
que sonar, he dicho que es el himno musical de esta película, pero vamos a hacer que
te guste más, vamos a hacer que esta canción te guste mucho más, porque es posible que
te guste mucho más, sobre todo si le metes ahí unas guitarrillas y unos tupés, ¿no?
¿Te la imaginas esta canción en plan rockabilly?
Vamos a escuchar la versión 60s de...
De Palp.
Vamos a dejarla ahí de fondo.
Ah, que esto me agrada.
Sí, porque en el fondo NSYNC da mucho de sí, ¿eh?
Estos tíos siguen vendiendo derechos, pero vamos a la peli en cuestión, que es Red
Rocket.
¿Por qué os digo que funciona esta canción, no?
Porque lo que te hace es releer las imágenes que estás de alguna manera disfrutando, ¿no?
¿Cómo empieza la película?
Pues con esta banda sonora que os estaba comentando, no con la versión Palp, sino como la anterior,
y lo que vemos en pantalla es un tío, un tal Mickey Sabour, Mickey el Sable, también
podría ser traducido como tal, que está viajando de LA a Texas City con lo puesto,
en Vaqueros, un tío, vale que hace buen tiempo, pero lo vemos ahí con una camiseta
de tirantes, y con una actitud un poco de esto, de lo que os decía, una mano delante
y otra detrás.
De hecho, cara amagullada, evidente pelea, y aunque el tío es un guaperas, porque es
un guaperas, ronda los 40 y largos, pero se ve un tío atlético, alto atlético, la sensación
a derrota simpática que emana el personaje es brutal.
Y eso lo entendemos muy bien cuando finalmente sale del bus, se pone a caminar y llega a casa
¿de quién?
De su exmujer, y la exmujer vive con su exsuegra, con la madre de esta, ¿no?
Y entonces ahí lo empezamos a entender todo, ahí lo empezamos a entender todo, ahí ya vemos
que este tío es un troán, que este tío, que es nuestro prota, ¿no?
El prota de la película, no es que se fuera a comprar tabaco y nunca volviera, pero parece,
parece.
De hecho, de nuevo, se va a perseguir el sueño americano, o se fue a perseguir el sueño americano.
O sea, es un loser en totes las...
Bueno, bueno, esto es algo que vamos a ir entendiendo a lo largo de la película, pero
lo que está claro, lo que está claro es que cuando se fue a perseguir el sueño americano,
bien no se tuvo que comportar tal como la reciben en casa, ¿no?
Es decir, pues como se suele luchar por el sueño americano, con mucho egoísmo, ¿no?
Y un poquito arrollando a todos, pero es que además en el caso de Mickey Saber, con
este nombre artístico que esperabais.
Es que saps a qué em sona, ¿no?
Se dedica al porno.
Y saps a qué em sona, ¿no?
A Dirk Diggler.
A Dirk Diggler, es que...
A Boogie Nights, ¿no?
Claro, es que después de desarrollar un poquitito la peli, retomaremos esta idea
de cómo cuántos actores y actrices empezaron en el porno, como una búsqueda de reconocimiento
y acabaron donde tenía que acabar, que es en el cine, no siempre con una buena crítica
por lo que habían dejado a sus espaldas, ¿no?
Pero sí, Mickey Saber se las ha dado de actor porno durante un tiempo, vuelve a su casa,
un origen humilde y ya nadie le espera, ya nadie lo quiere.
De alguna manera, como la canción que sonaba, está pasado de moda.
De eso nos está hablando esa intro de NSYNC, ¿no?
O sea, bella gloria, ¿no?
Una vieja gloria, pero sobre todo un tío ya derrotado, que de alguna manera ese bye-bye-bye
podemos entender qué es lo que le están diciendo a este tío nada más llegar.
Chaito.
Chaito.
Claro.
Pero es lo que necesita, es un welcome back.
Porque está empezando la película.
La peli no ha hecho nada más que empezar.
Y de la misma manera que me parece una presentación de personaje acojonante esta peli, la que ofrece
la de Sim Baker, no os olvidéis, ¿eh?
No os olvidéis, estamos hablando de Sim Baker, un cineasta que quizás a lo largo de la película
nos habla o de una redención o de la crónica de una muerte anunciada, pero que en el devenir
de esta historia, de lo que sobre todo nos va a hablar, es de una realidad criticable, ¿no?
Siempre con un cine muy político, como os he dicho, siempre abordando estos márgenes
a la sombra de las realidades del capitalismo tan feroz, de hecho el contexto histórico
es el 2017, es decir, Trump en pleno apogeo, ya veréis que hay evidentemente mucho jovencito
con la idea de Trump, y es que Sim Baker sí tiene una gran capacidad, aparte de definir
muy bien a los personajes, de mezclar actores profesionales con actores naturales y hacer
que todo funcione muy bien, es también los retratos que hace de los espacios.
Cuando vemos la película iniciar, hostia, estamos entre Galveston y Texas City, y yo
al menos no he estado en mi vida ahí, pero puedes, tienes la sensación de que conoces
esa ciudad, de que sientes su clima, de que puedes percibir los aromas al alrededor, ¿no?
De esa naturaleza que de nuevo va salpicada por las refinerías que ocupan el espacio de
Texas, ¿no?
¿Y aquel personaje al pintan rollo redne?
No, no, no, no, es un guaperas acabado, que viene de hacer porno en Los Ángeles y
vuelve porque necesita un lugar donde caerse muerto, que ya veréis que ese mano delante
y detrás, es que es literal, en muchos momentos lo veremos que ni con ropa, ¿no?
Pero, pero bueno, no os quiero descubrir mucho más de lo que le espera a Mickey Sabor en
ese Texas natal, simplemente antes de que pasemos al tráiler y que pongamos un poquito
de imágenes, voz, sobre todo antes de acabar hablando de Simon Rex, que es el protagonista
y que junto a Sean Baker son las grandes, ¿no?
Son las dos almas de esta película, una en la creación y otra en la interpretación,
que hace un papelazo y es un tío en el fondo que lleva malviviendo el mundo de la interpretación
casi desde sus orígenes.
Entenderemos el porqué, ¿no?
Pero antes le vamos a poner rostro, voz y sobre todo imágenes a esos paisajes.
¿Salen penes?
Sí, salen penes.
Oye, y bien, bien, bailando al son de la maratón que hace el tío.
Ya verás, ya. Por favor, pero en el tráiler no, lo siento, siento decepcionar.
We're going to step a foot in Texas again.
I know, this is unexpected.
Oh, nothing with you is unexpected.
Your last job is over 17 years ago. That's quite a gap.
Well, you know, I've worked almost every day for the last 17 years.
I moved back in with my wife last week.
Don't call the cops.
Fuck.
Nine.
Really?
Eight.
We decided to make a run of it.
I just need a place to crash for a couple of days. What's the big deal?
Mikey, go fuck yourself.
All right, look, I'm going to be straight with you.
I'm an adult film actor.
¿Para qué estás de vuelta, Mr. Hollywood?
¡Miki! ¡Bienvenida, hombre!
Estoy en el top de mi juego ahora mismo, en cada nivel posible.
Estàmina física, mi mente es muy fuerte,
estoy tomando 5HT3 para serotonin en mi cerebro.
Sí.
Con mi habilidad y habilidad, no hay que desviar lo que puedo hacer.
El universo está a mi lado, bro.
Antes de mucho tiempo, será como si aún estamos maravillados.
Estamos aún maravillados.
Puede haber muchas versiones de esta canción.
Toma.
What the fuck.
Sí, bueno, veis, va dando giros.
Y de hecho, habéis escuchado que hay otra posible versión,
que es la que nos va a acompañar a partir de ahora en la sección,
que es la de una de las protas,
porque evidentemente nuestro Simon Rex,
haciendo de Mickey Sabre,
se rodea no solo de su exmujer, de su exsuegra,
sino de todo este conjunto de personajes secundarios que navegan por Texas
y entre ellos hay, como decía, el propio personaje,
una suerte de extraterrestre por su candidez, por su belleza, por su naturalidad,
que es esta actriz que canta, que es Susana Son,
que es una primeriza en el mundo de la interpretación,
pero de un nido, el papelazo que se curra,
consigue dar la talla con Simon Rex
y sobre todo lo bien que canta esta tía, ¿no?
Sí, sí, sí.
Lo bien que canta.
No sé si...
Sí, t'anava a dir una cosa.
Com a pel·li estàs dient que són com una mica els estrats post-porno.
És a dir, aquí, a part de boguinats,
però fa temps, fa bastant de temps,
hem parlat d'aquella sèrie Adult Material,
que era com l'interior,
de com es gesta tota la ilustria pornográfica.
Però aquí és com l'aftermath,
o sigui, què passa quan abandones aquest lloc de treball,
per dir-ho així, o no?
O la pel·lícula també centra...
Hi ha algun moment de centrar...
Claro, no és que hi hagi una crítica al mundo del porno como tal
o, no sé, ¿no?,
o una inmersió en la realidad del porno,
sino más bien todo lo contrario, ¿no?
Es decir, lo que nos permite el porno en este caso
es hablar de este tipo de personaje,
un personaje que a la hora de la verdad...
Mira, de hecho, el propio Simon Rex, ¿no?,
cuando habla de él, dice...
Hay muchas de estas personas en todos los ámbitos de la vida, ¿verdad?
Refiriéndose al carácter del protagonista, ¿no?
Dice, no sé cómo diagnostaría clínicamente
el tipo de personalidad, ¿no?, de Mickey Saber,
pero sería como una personalidad delirante, sociópata,
narcisista y sin conciencia de sí misma.
Y él mismo dice, ¿no?, Simon Rex,
y ves a muchas de estas personas en Hollywood,
en el porno y en el cine convencional, ¿eh?
Muchos soñadores, ¿no?
Las personas que no se dan cuenta de lo que están diciendo,
que muchas veces son ridículas, o son hirientes, ¿no?
Pero en esa búsqueda ambiciosa del sueño americano,
pues son capaces, ¿no?, de arrasar con todo, ¿no?
Es de eso de lo que nos está hablando.
Porque la figura del porno no es que sea una figura,
como por ejemplo también se nos está mostrando últimamente,
de empoderamiento, ¿no?,
en esta aceptación del siglo XXI del porno,
pues como otra herramienta más de creación o de exposición.
O sea, muchas veces hay discursos positivos al respecto.
Pero no es que nos esté criticando el porno como tal,
nos está criticando las personas,
que muchas veces en ese entorno pornográfico,
va a salir una expresión que no quiero desarrollar
porque si no os voy a ir jodiendo la peli,
que es Sweetcase Pimp.
Sweetcase Pimp.
¿Sabéis lo que es un pimp, no?
Un pimp es un chulo, ¿no?
Un proxaneta.
Y Sweetcase, ¿no?
Es decir, en el mundo del porno...
Ah, nómada, ¿no?
También hay mucho buscador de talentos
que o bien se meten en el propio porno
o bien se quedan solo fuera, ¿no?
Comerciando con qué?
Pues comenzando con almas en pena o con almas naives.
O en pene.
O en pene, exacto.
De hecho, quiero hacer un inciso en base a la peli
porque, claro, no tiene absolutamente nada que ver, ¿no?
Y ahora dirá, este cabrón, en serio...
Mira cómo lo falca, ¿no?
Y dirá, ¿qué me estás contando?
No, porque a la hora de la verdad
es lo que él mismo dice, ¿no?
Hay una exposición que muchas veces
se te puede ir de las manos, ¿no?
Me acuerdo un día que comentándome
sobre un programa que viviste en Japón,
me decías que uno de los otros invitados que llevaron,
que también era un personaje,
en una situación similar a la tuya, ¿no?
Un occidental, no recuerdo de qué país.
O sea, el tío tenía muchísimo...
Como una actitud muy invasiva, ¿no?
Continuamente él quería ser la estrellita y tal.
Y esto es un poco el personaje.
O sea, en el fondo el personaje de Simon Rex
así utiliza además su cuerpo y el sexo,
es esto, ¿no?
Es este personaje que por la búsqueda del sueño americano
está dispuesto a exponer lo que sea
y a exponer a quienes sean, ¿no?
Sí, sí, exactamente igual.
Ese tío era así, ¿no?
Un poquito, sí, la verdad.
No saco el pen en ningún momento, pero...
Allá el pixelan rápido, ¿no?
Sí, sí, exacto.
No, de fet, sí, sí, sí.
Ens van portar a un lugar de aguas termales
y allá no pixelan, es decir, pixelan el porno,
pero porque encara está prohibido por ley
ensenyar a los miembros
y si lo haces, pues te vas a la presó.
A cogeran de...
Exacto.
Te vas a la cárcel también por beber una cerveza
si ibas a conducir, ¿eh?
¿En serio?
Sí, no se andan con hósties ahí.
Ni se te ocurra beber una cerveza ni...
Y si haces las dos, te ves una cerveza
y ensayas el rabo, ya estás jodido, ¿no?
Exacto.
De hecho, hay algo muy curioso ahí.
Sí, la soukas.
Oye, pues Simon Rex, mira,
se fumó unos petas con papel
de la bandera americana
en el momento Trump, ¿no?
Que tiene mucho de discurso deliberado, ¿no?
Ensélla el rabo continuamente
y vamos, birras, no es que se...
No, no, ni te cuento.
O sea que no.
En ese sentido, esto no puede pasar, ¿no?
Esto...
Ah, no, no, no, no.
Pero en cambio sí que tengo entendido
que hay mucha peña que ha acabado en Japón
aprovechando su imagen de occidental, ¿no?
De blanco, para el mundo de la interpretación
pero también para el mundo del porno, ¿no?
En el mundo del porno...
Tendríamos que investigar.
Tengo un amigo que me ha dicho que no,
que ahí no hay blancos en el mundo del porno.
Yo nunca me he metido en eso, así que no lo sé, pero...
No, ¿y negros hay por eso o no?
Tampoco, menos.
Tampoco.
Yo que también tengo un amigo...
Es curioso, pero siguen dando miedo en Japón, ¿eh?
¿En serio?
Sí.
Yo me acuerdo que hablaba con...
Porque os he dicho que tenía el trabajo este
de hablar con la gente, cuatro horas al día.
Qué gran trabajo, ¿eh, tío?
Sí.
Y había un japo que me decía
que él iba un día por la calle
y vio a un negro pues muy alto y muy fuerte
y pasó por al lado y tenía tanto miedo
y se iba imaginando tantas cosas
que cuando pasó por al lado el negro
le dijo él al negro.
le dijo, por favor, no me pegues
que no he hecho nada.
Oye, pero no son racistas, ¿eh?
Muy importante.
No, no, se asustó tanto
y mientras lo veía venir
se imaginó tantas cosas en su cabeza
que cuando se cruzaron fue él
quien, de hecho...
Y el otro...
¿What?
Sí, sí.
Están desquiciados ahí ellos
porque es que...
La otra le iba a querer ir a...
¡Cancelado!
Sí, sí, sí.
¡Bam!
Yo flipé tanto con esto.
Un poco como el Dave Chappelle.
Igual es el tío que le ha saltado
el Dave Chappelle.
Ah, mira, pues ya le ha fotado el Chappelle
a hoy.
No, es que no sé si te has enterado
pero el humorista Dave Chappelle
que no tiene pelos en la lengua
ni en un show
ni en la calva tampoco, ¿no?
Es negro y calvo como yo.
El tío pues ha sido atacado
en medio de un show, ¿eh?
Pero un tío que ha hecho
una suerte de...
Ell és el rei...
Ell, potser el trident
que sempre hem portat aquí
a Empanada
que és Louis Siquei,
Ricky Gervé
i Dave Chappelle
que són tres humoristes
que són màxims
en quant a humor negre.
Doncs aquest cop li ha tocat
el Dave Chappelle
ahir a la nit
que el van embestir
un tio del públic
va saltar
que es veu que portava
una pistola.
Mentida.
O sigui, de mentida
però sí que portava
una navalla també el tio.
Però només va ser
un placaje
que si veieu el vídeo...
Alguna broma que va fer
que no...
A veure, és que clar...
Tenc cuidado con las diómas, eh?
És que el show
el show de Chappelle
qui s'atreveixi
a mirar-lo a Netflix
bueno, reparteix
i dur.
Ell sempre ho diu, eh?
Això sí, ell no és
ni racista
ni sexista
ni res.
Ni homòfob ni...
Jo odio a los blancos.
Ja està, ell ho té molt clar.
A partir d'aquí
que cada uno
haga su comparativa.
Ho diu amb tot humor.
Home, és un comedia,
el que passa és que és un tio
que està molt vinculat
a la lluita
pels drets
de les persones afroamericanes
sobretot allà...
I seria un poco
l'antítesis
de lo que comentábamos,
de la moral políticamente correcta
él va a muerte.
Oye, porque nos estamos...
Exacto, hay que cortar.
Sí, sí, hay que cortar.
Pero no sin antes
daros un par de claves
sobre esta peli.
Pero sí, es verdad,
yo estoy hasta las narices
ya de esta melodía.
Así sea por Susana Son
o por el pulp
de la versión anterior,
vamos a escuchar a Susana Son,
que es una cantante
que es alucinante,
y vamos a escucharla
con un tono mucho más agradable
para acabar lanzando
una serie de curiosidades
sobre la peli.
Una que nos encanta.
A24,
A24.
Sam Baker, además,
se las hace venir siempre
con mucha gracia.
No necesita que el sello
salga impreso,
sino directamente
el tío en bicicleta,
porque ya veréis
como Simon Rex,
como Vicky Saber,
se dedica a recorrer
todos los territorios
de Texas,
industriales y naturales
con una bicicletilla,
pasa al lado de un mural,
pedazo de mural
de A24, ¿no?
Es interesante
cómo va integrando
Sam Baker
todo aquello
que quiere comentar,
como aquello
que os comentaba
de los petas, ¿no?
Después,
Susana Son,
en la ficción
es Strawberry.
Strawberry.
Ya nos está apuntando
en muchas direcciones
a una fruta muy fresca
y muy dulce
y muy rica, ¿no?
Que en un concepto bíblico
nos habrá de la pureza,
pero ya sabéis
que al menos en LA
Strawberry es una prostituta.
Entonces, el terreno,
exacto.
Sí, no sería como
hay fresca de aquí,
sino un concepto
un poquito más fuerte
que iría de la mano
con este Sweetcase Pimp.
Sweetcase Pimp.
Y sobre todo,
si esto se llama Red Rocket,
no es porque haya
un cohete rojo
que va a despegar
en la película
ni que sea una ilusión.
Sí, sería más bien
una ilusión
a Garganta Profunda
porque Red Rocket
es la manera coloquial
en la que se habla
del pene recto del perro.
Porque cuando el perro...
Sí, también pintarabios.
También puede ser
un pintarabios rojo.
Muy cierto.
O sea, que Red Rocket
ya nos está hablando
de esa sexualidad, ¿no?
Y esa sexualidad
está en pantalla
no explícitamente,
no solo así,
sino también, ¿no?
De alguna manera,
de manera porosa
en las imágenes.
Oye,
y gracias a las interpretaciones,
el discurso tan interesante
y la reflexión tan potente
que hace
sobre esas imágenes, ¿no?
Y personas seductoras,
carismáticas,
que bien podrían tener
un canal de YouTube
y en japonés,
la cuestión es que
estos tíos a veces
pueden ser ciertamente
peligrosos, ¿no?
Porque están dispuestos
a exponerlos todo.
Y con esto
acabaríamos.
Yo recomiendo
encarecidamente
que la veáis
porque no solo yo,
el Festival de Cannes
la llevó a su sección oficial.
Simon Rex
ha ganado el premio
Independent Spirit
como mejor actor.
Ha sido reconocido
también por la crítica
de Los Ángeles.
Es decir,
es una peli
que se estrena
este fin de semana
y que va a dar
que hablar,
pero,
perdona,
Paul,
lo siento,
tengo que acabar
con Simon Rex
y su bagaje pornográfico
porque aquellos
que hayáis visto
las imágenes
y digáis,
me suena este tío,
no por guaperas,
sino por todas las
Scari en las que ha participado,
Scari Movies,
peliculillas de cuarta,
pero es que este buen hombre
empezó en la MTV
buscando también
el sueño americano.
¿Es el que lleva
el peine en el pelo?
No,
no,
no,
no,
no,
es un tío con una,
bueno,
te lo he enseñado antes,
un tío con un perfil griego
muy interesante,
pero es que el tío,
mientras se buscaba la vida,
estaba dispuesto
a hacer ciertas cosas,
pero no todas,
y una de las que hizo
fue masturbarse
delante de la cámara
unas cuantas veces
para el cine pornográfico gay.
Para lubricar la lente,
me pensaba que era.
Sí,
también,
para darle un poco de,
para lubricar un poquitito.
¿Qué pasó?
Los flares.
Que por suerte,
por suerte,
por desgracia,
este tío lo manejó todo
en la época tape,
los 90,
aún,
pero claro,
los 2000 llegaban enseguida
con fuerza en internet
y todo esto ha vuelto a salir,
así que si queréis ver
a Simon Rex
en vez de actuar
dándole a la manivela,
pues seguro que podréis,
pero es que es interesante
como en este caso,
ese bagaje del pasado
acaba cobrando forma
y justifica casi su protagonismo,
que evidentemente
viene ya desarrollado
por su labor interpretativa,
¿no?
Pero como muchas veces,
como comentábamos,
Stallone
o otra serie de actores
de tristes,
Pamela Anderson,
pero a posteriori,
¿no?
Sí, claro.
Y esto siempre dialoga en positivo.
Cuando uno aerea
sus miserias,
así sean sexuales y bonitas,
o sean miserias
como cagarse en la cama
en plan Amber Heard,
todo eso funciona.
Ya veréis como esta peña,
si van a estar cancelados
un tiempito,
pero esto da que hablar
y sobre todo da dinero
a ya cada uno
con las exposiciones
que quiera hacer.
Així que tots a fer caques,
tots a fotre bufetades en directe
y...
Eso,
Will Smith.
Ya arribaremos ya.
Molt bé,
doncs acabem ya el programa
amb la última sección.
Las exposiciones de verdad,
¿no?
Vamos allá.
Videojocs.
No s'ha jojat, eh?
No,
és la banda sonora
d'un videojoc
que crec que hem parlat
algun cop aquí,
però és potser
el gran exponent
de videojocs catalans,
que és Gris.
Quan és lírico, eh?
Conrad Roset.
Sí, sí.
Però avui no estem
per parlar
d'aquests grans jocs
que estem parlant
d'aquest joc.
Ja després el trauré,
però és un videojoc
que ha anat
als grans premis.
Com es deien?
Sí, sí,
los Oscars.
Los Oscars,
no,
los TV Awards de...
Vale,
els Game Awards,
que són...
Ja sabeu que els Oscars
són els Game Awards
del cinema.
Vamos a preguntar,
¿tú qué tal de videojuegos?
Yo perfecto.
¿Sí?
Perfecte.
Soy un gran fan de Hitman,
Red Dead Redemption 2.
Perfecte.
Hòstia.
Tots catalans.
Sí.
Bueno, a ver,
te lo puedo hacer en catalán.
Pero ellos no,
pero ellos seguro que no.
Una gran redempció vermella.
Exacte.
Ui,
això ha sonat
a equip dins de secció
de bola de drac.
La cinta roja.
Exacte.
Doncs bé,
estem avui aquí
per parlar també
d'aquesta nova exposició
que han obert
a Palau Robert,
que és
Nova pantalla,
no?
I a més,
Nova pantalla
que aboca bastant
a un títol
que és curiós,
no?
Perquè és nova pantalla
no només pel contingut
del videojoc,
sinó...
Perquè al final,
òbviament,
una nova pantalla sempre,
no?
Aquests nivells
que has d'anar sobrepassant,
sinó també pel futur,
i jo crec que aquesta exposició
remarca moltíssim
què ens depara
aquest futur
del videojoc,
no només com a indústria,
sabem que el videojoc
sempre es diu,
no?,
que crec que és tipus
el cinema més música,
igual a videojoc
en quant a beneficis,
o sigui,
estem parlant
d'uns paràctis brutals
i el confinament
el que ha portat
de la gent jugant a casa,
no veus.
Però sí que és veritat
que parla també
a nivell nacional,
a nivell local,
a nivell català,
crec que és el que ens interessa
sempre,
val?
Estem parlant d'una exposició
que està feta
pels comissaris
Joan Galí,
que és d'Azucac
i Lúdica,
que són dues publicacions
dedicades
al gènere
del videojoc,
Marc Angrill,
que també és de Lúdica,
i Albert García,
que és de generació digital,
d'ICAT
i de RAC1,
estem parlant també
de periodistes
centrats en això,
però investigues una mica
i els dos primers noms,
hòstia,
són del 92,
tio,
clar,
al final...
que cabrons...
Hòstia,
són més joves que jo,
tio.
Tu te puedes permitir
ser el mayor.
Em sembla que sou del mateix any.
Ah, vale,
són del 91,
sí.
Mira,
ell és més jove.
Tots aquests noms que has dit
em sonaven associacions...
És la gent de nosva eixat,
lo sabes, no?
Em sonaven associacions
independentistes.
També,
segurament,
segurament,
és probable,
és molt probable.
No, no,
però estem parlant
que qui ha creat
aquesta exposició,
al final també,
no només és gent dedicada,
sinó també són les noves generacions,
aquestes noves pantalles,
que també agafen els continguts...
Quan acaba la setmana,
tot el que vols fer
és desconnectar.
O no,
el Club Alternatiu
amb paus verd.
Dibendres a les 9
tenim tota la música
que has de conèixer.
Les novetats
que no escoltaràs
a cap altre lloc
sense oblidar-nos
dels éxits...