logo

Entrevistes de La Rambla (radiodesvern)


Transcribed podcasts: 316
Time transcribed: 5d 3h 43m 53s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

Ara escoltes, ràdio d'esgern.
Comencem ja la segona hora de l'Arrambla,
el magazine de matins de ràdio d'Esgern.
Ara passant 13 minuts, a les 11 del matí,
esteu sintonitzant el 98.1 FM.
Fem l'entrevista del dia,
que també podeu seguir pel canal de YouTube de l'emissora.
I avui tenim de convidat el veí Sant Justenc Natxo Villarroel,
medalla de bronça al campionat d'Espanya de triató de llarga distància,
que es va disputar el passat dissabte, 25 de maig,
al Mediterranean Epic Triathlon d'Europesa del Mar,
una cursa organitzada per la Federació Espanyola de Triathlon
per tercera vegada, és a dir, va ser la tercera edició.
Saludem el nostre convidat.
Bon dia, Natxo.
Bon dia, què tal?
Bé, molt bé. Vinga, va.
Primer de tot, et desitgem felicitats
i l'enhorabona per la fita esportiva aconseguida.
Moltíssimes gràcies.
Era la primera vegada que pujaves al podi en una triató?
Eh, no.
O sigui, en un triadó, no.
En un campionat d'Espanya, individual, sí.
Sí? Molt bé.
I era la primera vegada que feies una triató de llarga distància?
No.
La verdad, no te sé decir a cuánto llevo.
Ostres.
Perdí un poco la cuenta. Creo que van ocho o nueve.
Uau.
Què significa que sigui una triató de llarga distància?
És a dir, quines...
Bueno, quants quilòmetres fas a cadascuna de les parts de la triató?
Bueno, o sea, tenemos el deporte...
En lo que es triatlón, la disciplina es la de las más largas.
Tenemos otra que es más larga, que pasa a ser por etapas,
pero bueno, etapas me refiero a días.
Pero tenemos esta que es de las más largas en un solo día.
Tenemos 3.800 de natación,
180 kilómetros de bicicleta y 42 kilómetros corriendo.
Segona marató.
Uau. O sigui, fas en una prova d'aquestes que dura un dia?
En quant temps es fa, aquesta prova?
En mi caso, 8 horas, 24 minutos y algunos segundos.
Uau. Per tant, fas en una mateixa prova...
Fas una marató, és a dir, aquests 42 kilòmetres,
180 amb bici i després...
Nadar.
Sí, però al revés.
Nadem, bici i correm.
Uau, que fort.
En quant temps portaves entrenant per a aquesta prova?
En temps de setmanes o de temps d'anys.
Bé, suposo que tu entrenes no només per a aquesta prova,
sinó en general per anar competint.
Correcte. De fet, tinc un altre Ironman en quatre setmanes.
En Vitoria Gasteis.
Uau. Així que sí.
Amb quines sensacions vas acabar la competició?
No sé com et vas plantejar aquest repte en concret.
Amb sensacions d'alegria,
per posar-me en un podi d'una carrera de nivell nacional,
o sigui, un campionat de Espanya, que era la primera vegada.
I amb molt de patiment.
Perquè, al final, un Ironman es fa llarg
en els últims quilòmetres,
encara que els ritmes no són molt exageradament agobiants,
perquè, al final, s'ha de treballar molt en ritmes aeròbics,
però sí que es fa molt extenuant.
A nivell de fatiga residual i a nivell de fatiga mental, també.
Com entrenes la part mental? Com això com ho practiques?
Són molts anys d'entrenar i moltes hores d'entrenar sol, també.
Perquè, al final, això és un esport individual
i podem entrenar en companyia, que moltes vegades ho faig,
però la gran majoria dels entrenaments són en solitari
i, mentalment, vaig passant.
Hi ha dies que, òbviament, es passa pitjor,
perquè no hi ha ganes, el cos està cansat,
però, al final, és això, és posar-te a fer-ho
i dir que no hi ha gaire ganes, però vaig i ho faig.
Va, ho faig igual.
Si no surt com havia de sortir, encara que sigui, que surti.
Al final, calculo que totes aquestes hores d'entrenament en solitari,
en el que és la part mental, al final m'ajuden a poder aguantar-lo.
I després, no sé si et podria dir que és part de família,
perquè vinc de família que és esportista
i, talbè saqueu un poc d'ahir, un poc de la loucura que tinc i així.
Uau, que fort.
Tu creus que s'ha de tenir algun component genètic per aguantar?
Que potser hi ha gent que entrena i entrena
i no aconsegueix fer aquests Ironman o fer aquestes competicions?
A veure, com a entrenador, perquè soc entrenador de triatrón, justament,
a nivell genètic, per fer un triatrón, no, no és indispensable.
Sí, per a buscar un rendiment x, buscar un alt rendiment,
sí que un component genètic ens ajudaria a...
Però després, per poder acabar-lo, fer un finisher,
no, no cal, un component genètic simplement és entrenar.
De fet, en l'EPIC,
vaig tenir un pupilo que es debutava i sense cap problema.
Ho va completar en 11 hores i mitja, aproximadament, no ho recordo bé.
I bé, al final és això, és entrenar, bàsicament.
És posar-te dia a dia, setmana a setmana,
les hores que es puguin treure i portar-ho endavant.
Nacho, explica'ns una mica com vas començar en el món de...
No sé si practiques algun altre esport a part de la triatló,
però explica'ns una mica com va començar, no?, aquesta...
Aquest vincle amb l'esport i amb la triatló.
Actualment no, no hago ningún otro deporte.
Antes sí, cuando empecé esto, en el 2006.
Qual que tenies, quants anys, llavors?
Tenía 13, 12 años, 12, 13 años tenía.
Vale.
De hecho, el primer triatrón que lo hice, ya lo hice con 13.
En el 2007, principios de 2007.
Pero empecé a entrenar con 12 años.
En su momento sí que hacía muchos deportes, a la vez.
Era hacía, bueno, lo que era nadar, bici y correr.
Hacía básquet, hacía handball, fútbol, lo que me diera tiempo.
A esa edad, al final, el cuerpo aguanta lo que sea.
Y el vínculo con este deporte, al final, empezó un poco...
Eh...
Pues bueno, cambié de escuela justo ese año.
Y una persona que trabajaba en esa escuela tenía un grupo de running.
Y todo esto, perdón, en Argentina.
En ese momento estaba viviendo en Argentina.
Y como mi familia, bueno, mi apellido paterno,
es de familia ciclista,
se me conocía por el apellido ciclista.
Entonces, el profesor que estaba en la escuela me dijo...
Cuando cambié de escuela, si no quería empezar a hacer duadrón,
que es otra modalidad parecida, lo único que es correr, bici y correr.
Y si me gustaba nadar, podía hacer triadrón más adelante.
Y yo dije, bueno, a ver qué tal.
Y así empezamos.
Ostres, i al moment de començar a competir
de forma ja més, bueno, una mica més seriosa,
quant te'l planteges?
Eh...
Esto fue...
Terminé de la escuela en el 2010.
Esto fue en el 2012.
En el 2012 hubo ahí un impasse de qué hacer con mi vida.
Si irme a estudiar a algún lado
o empezar a hacer del triadrón algo un poco más serio
o buscar más un alto rendimiento.
Ese fue el input de decidir qué hacer.
Y cuando arribas aquí a Catalunya,
comences a competir ja en competicions o en triadlons d'àmbit nacional?
Primer vas començar a competir a Catalunya?
O combines ara mateix també les dues?
Bueno, cuando llegué, 2015,
empecé por lo grande, una competición internacional.
De hecho, vine para hacer el 70.3,
el medio Ironman de Barcelona, que se hace en Calella.
Y después de ahí, me gustó Barcelona y me quise quedar.
Empecé a tramitar todo lo que se hizo en los papeles y demás.
A día de hoy tengo doble nacionalidad.
Molt bé.
Ara mateix ets el tercer de tota Espanya
en la modalitat de llarga distància.
Com portes a tenir aquest títol, per dir-ho així?
És a dir, no sé si hi ha encara una càrrega més de responsabilitat
o de voler seguir entrenant encara més
o de marcar-te amb objectius més ambiciosos per a les properes curses?
Entrenar, sempre entreno més.
De hecho, sacando el día siguiente,
que es el domingo que me lo tomé de descanso,
además, teníamos que volver para Sanyuus,
el día siguiente se estaba entrenando, el lunes.
Me encontré con gente en la piscina,
me dice, ¿qué estás haciendo por acá, que se está entrenando?
Y digo, sí, al final hay que seguir, esto no queda ahí.
En cuanto a una carga, bueno, puede ser, sí,
que de cara a las siguientes carreras de ámbito nacional,
puede ser que se me tenga un poco más en cuenta
o que yo me ponga una presión, además, que soy de depresionarme bastante.
De hecho, creo que por eso estoy donde estoy hoy en día,
por mi autoexigencia.
Pero puede ser, sí, que se me ponga un poco más de presión
o que se me tenga más en cuenta.
Ojalá que se me tenga más en cuenta,
porque la verdad es que no me tiene nadie en cuenta.
És molt dur el tema dels entrenaments.
Com te'ls planteges?
Com és un dia d'entrenament o una setmana d'entrenament?
Les que tu fas, eh?
Sí, al final eso varia un poco porque las cargas siempre van variando.
Hay semanas que se meten más horas, semanas que se meten menos.
Pero, a ver, son semanas,
pueden ser semanas previas a un Ironman, por ejemplo,
semanas de 26 horas, 27 horas de entreno a la semana.
O sea, es como si fuese un trabajo a jornada completa, prácticamente.
Y esto, combinarlo con la familia que tengo,
el trabajo que tengo y todas las cosas
que se tienen que hacer en casa.
Al final, bueno, levantarme a las 5 y media de la mañana todos los días,
ir a nadar a las 6 y media, llegar a casa, desayunar algo...
Desayunar algo, algo, eh?
Algo, porque, claro, hasta nadar una hora, ya si acaso, desayuno.
Muchas veces sí, es que no me da tiempo.
Si tuviese que desayunar antes de ir a nadar,
me tendría que levantar a las 3 de la mañana.
Es que soy de digestión lenta,
entonces desayuno lo justo y necesario,
un café, algo para tener algo en el estómago y para nadar.
Vale.
Y después eso, desayunar algo, ahí sí, con un poco más de carga,
llevar a la PEC a la escuela.
Si hay que hacer alguna cosa de ir a, no sé, super, lo que sea,
me lo saco encima lo más rápido que pueda y volver a entrenar,
al final, porque después, sacando los días de running,
que son más cortos, los días de bici suelen ser tres horas,
cuatro horas, y si no se hace largo.
Al final, entre una cosa y la otra, hay que volver a casa,
preparar comida, seguir así preparando cosas,
tengo que trabajar, porque al final mis pupilos me preguntan una cosa,
a veces me escriben mientras estoy entrenando, no les puedo responder,
tengo que modificar los entrenos, porque los entreno de forma online, ¿no?
Entonces, me tengo que sentar con el ordenador,
modificar entrenos, revisar entrenos, dar feedback y estar en casa también,
existir un poco para la familia y demás.
La verdad que dicho así, puede que parezca sencillo,
pero la verdad que es un no parar en todo el día.
Ya, ya, no, no, si només parles de les que has dit ja,
és com, uà.
Comentes que, a més a més de tu entrenar per les teves competicions,
també ets entrenador, explica'ns una mica aquesta faceta de com va començar,
quan vas començar a ser entrenador, a qui entrenes,
perquè també, en les teves xarxes socials,
hem vist que ets el fundador i coach d'un grup que es diu Endurance Sports,
coach Ohana Koa.
Exactament, Ohana Koa Team.
Això al final és un club que creamos este año, también.
Pero te respondo a la misma pregunta.
Esto empezó...
A ver, desde que empecé con el triatlón,
siempre quise hacer algo relacionado.
Siempre me quise dedicar a algo del deporte.
Nunca me vi haciendo mucha otra cosa saliendo del deporte.
De hecho, a día de hoy, soy entrenador y asesor de finanzas personales también,
pero mi centro es el deporte.
Entonces, siempre quise hacer algo así.
Bueno, al final, cuando empecé con esto,
empecé a formar también a la part que iba entrenando.
Me fui sacando formaciones de entrenador,
título de entrenador personal, etcétera.
Y esto empezó...
Empecé a entrenar a gente en el 2012, aproximadamente,
cuando empecé con el alto rendimiento.
Fue un poco ahí de la part que ya empecé también,
porque al final era o estudiaba algo
o me iba a hacer un poco más de profesional deporte.
Y a su vez también tenía que vivir de algo.
No podía seguir porque no tenía subvenciones de nada,
no tenía ayuda de nadie.
Entonces, al final hay que vivir de algo.
Entonces, bueno, fue un combinar un poco.
Empezar con el alto rendimiento
y también empezar a intentar entrenar gente,
que no es fácil, porque al final es un mundo que hoy en día,
y más online, que está bastante explotado.
Y bastante mal explotado.
Porque hay gente que no voy a entrar mucho más en tema,
porque es un tema un poco polémico,
pero al final hay gente que regala un poco el trabajo.
Y eso hace que las personas que nos queramos dedicar a esto
se nos complique un poco más el tema.
Por lo general hay gente que tiene dos trabajos,
entonces, bueno, el otro lo hace por hobby
y nos termina perjudicando un poco.
Claro.
Pero bueno, lo del OJANA, al final es un club que formamos este año.
¿Qué al forma? ¿Tú?
Sí, y bueno, al final el que da la cara visible soy yo,
pero realmente esto fue una idea de uno de mis pupilos
y de mi pareja, que también hace triadrón.
Al final me empezaron a decir...
Bueno, uno de mis pupilos se quedaba sin club,
porque se iba a donde estaba y me decía...
El año que viene hacemos un club o me quedo como independiente.
Entonces, me empezó a insistir, mi pareja también,
me decía, vamos a hacerlo, ¿por qué no?
Y bueno, vamos.
Total, era uno de mis sueños siempre ser presidente de un club,
llevar un club adelante.
Y bueno, vamos a intentar a ver qué sale.
Así que ahí estamos, es el primer año que estamos con el OJANA Koa
y al final lo que es el Endurance Sport OJANA Koa Team es...
OJANA Koa, perdón, el Team Nova.
Es mi parte de entrenador,
o sea que es un adosado a lo que tenemos en el club.
Aparte de lo que es el club como tal,
ofrezco mis servicios como entrenador a la gente que esté en el club
o a la gente que lo quiera en sí, en general.
¿Y qué feu en el club?
¿Feu per fer entrenaments o com funciona, una mica?
La idea era esto,
si era gestionarlo y hacer entrenos presenciales.
El que pasa es que al final gestionar y manejar masa de gente,
volumen de gente es complicado.
Al final todos tienen que conseguir a una misma hora,
que les vaya bien.
Y entonces estamos ahí en proceso todavía
de gestionar todo lo que es la parte presencial.
Sí que hacemos quedadas, hemos hecho algunas quedadas
en fin de semana para salir en bicicleta,
hacer algún entreno puntual previo a alguna carrera,
pero de momento entrenos presenciales como tal no lo estamos teniendo.
Por un tema de esto de que al final es complicado encontrar huecos
que a todo el mundo le vaya bien, instalaciones,
por ejemplo, el tema de piscina es muy complicado encontrar un lugar
que no cedan un carril, que el precio al final no sea muy elevado,
porque hoy en día los carriles para nadar son bastante caros en sí.
Y después que la gente le venga bien es horario,
porque al final son horarios que les quedan libres de cursillos,
que les quedan libres de clases y no sé,
o son al mediodía que a algunos no le va bien,
o muy temprano en la mañana, o muy a última hora de noche,
y al final es complicado.
Hacerse un hueco hoy en día con la parte presencial,
pero sí que es una cosa que queremos hacer y demás.
Pero después lo que hacemos es eso.
Intentamos hacer algunos entrenos puntuales de fin de semana,
como paravernos, reuniones, porque al final no todo es entrenar,
también intentamos juntarnos a comer algo, a tomar algo, etcétera.
Molt bé. I a nivell de...
Bueno, quan tu fas aquests entrenaments on-line,
és de gent que et demana consell,
de gent que vol assolir alguns objectius
i tu els ajudes a assolir-los, a nivell esportiu.
Parlem, o quin tipus d'entrenaments són?
Bueno, de todo un poco.
Al día de hoy tengo de todo un poco variado.
O sea, gente que busca un rendimiento X,
gente que simplemente lo quiere hacer por hobby
y gente que lo quiere hacer por salud.
Después tenemos también la rama de la gente
que es debutante en el deporte.
O sea, que recién se inicia en triatlón.
O sea, al día de hoy toco todas las ramas posibles que hay
de lo que es el triatlón.
Molt bé.
Nacho, explica'ns una mica també ara els teus objectius.
Tens aquesta tercera posició de triatló,
de campionat d'Espanya, de llarga distància.
És difícil, en el món de l'esport, també,
que, per exemple, ser reconegut,
aconseguir alguna mena d'esponsor o...?
És molt difícil, la veritat és que sí.
A veure, en l'esport en general és complicat destacar,
perquè, al final, hi ha molta gent que vol ser esportista
o que li agradaria ser esportista,
i, al final, és gent que no pot o que es queda en el camí,
perquè, al final, no és només la part de talent,
la part que sigui genètica, el que parlàvem abans,
sinó que és la part mental
d'aguantar tota la pressió, tota la càrrega i demà.
I, si aconseguim passar totes aquestes parts,
després tenim que és això, que hi ha com un en el món,
hi ha, no sé, quants més.
I, si ho anem acotant a nivell espanyol, hi ha moltíssims més.
De fet, a saber, que de tercer o de l'altre,
fa un parell de setmanes,
però sé perfectament que hi ha cinc, sis o set més
que sé que em guanyen.
És a dir, això ho he de dir.
No estaban en esa carrera o no han tenido el día.
Y, bueno, ahí está.
Pero es complicado, al final, hacerse un hueco
en la parte de esto de ser conocido,
de tener reconocimiento, de sponsor.
De hecho, sponsor, a día de hoy, tengo dos,
si podríamos decirlo.
Después, por parte del club,
sé que por ahí es un poquito más sencillo conseguir algo,
porque se interpreta en que se es más visible,
a la masa de gente.
Y es lo que se busca hoy en día,
o por lo menos eso es lo que me dicen,
que buscan masa de gente, no buscan un resultado en concreto.
Entonces, eso es muy complicado.
La verdad, seguir adelante, porque es un deporte caro, además.
De hecho, por ejemplo, el próximo Ironman que tengo,
la inscripción de ese solo Ironman fueron 510 euros.
La inscripción a la cursa, només?
Sí. 510 euros.
Clar, i tu no guanyes res, encara que quedis...
En esta carrera, si quedas entre los cinco primeros,
sí que ganas en efectivo.
De hecho, el otro día en Europeza también me dieron un premio en efectivo.
Pero es que no son premios que están bien,
pero no son premios que alcancen realmente.
O sea, el otro día fueron 700 euros.
Le descontamos la parte de llevar hacienda,
me quedan unos 500 y poco.
Que ja és el que et costa la...
Entró dinero, salió dinero,
porque tenía que hacer la inscripción en ese momento, además.
Así que fue eso, el dinero entró y como entró, salió.
Y después tienes que pagar...
Material, desplazamiento...
Viaje, alojamiento, fícios, nutrición...
El gastó es mucho más, realmente.
Sí, sí.
Por ejemplo, el año pasado, sobre finales de año,
me fui a hacer un aeromade en Cozumel,
y eso fueron otros 500 euros de la inscripción,
700 y pico del vuelo, 200 y pico del alojamiento,
y la comida ya ni sé lo que fue, pero...
Uau.
Es mucho dinero para poco lo que puede entrar, ¿no?
Ganando algo en algunas carreras.
Por eso la importancia de los sponsors,
que igualmente, como te decía antes, es complicado conseguir a día de hoy.
No, Txu, ho hem de deixar en aquest punt.
Ha estat un plaer tenir-te aquí a l'emissora de ràdio d'Esvern.
Muchísimas gracias por la invitación.
Esperem que et vagi molt bé a la propera cursa, d'acord?
I a veure si aconseguim, doncs, algun sponsor.
Bueno, ojalá, ojalá, a ver.
En cuatro semanas tendrán noticias mías
de a ver qué tal fue en este Ironman de Vitoria.
A veure.
Así que nada, estamos en contacto.
Y a ver, ojalá, si alguien quiere dar una mano,
todo lo que se pueda arrimar, todo lo que se pueda colaborar, sirve.
Mejor que nada, va a ser.
Fantástic, Nacho. Doncs una abraçada i que vagi tot molt bé.
Igualment. Muchas gracias. Adéu.