This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
.
Doncs bé, ara passen tres minuts del primer quart de dotze del matí,
seguim en directe des de Ràdio d'Esvern i parlem,
perquè tenim aquí a l'estudi, a Manuel de Donato,
l'artista encarregat d'inaugurar el celler de Can Gínastà
en aquesta nova temporada de l'any del 2023.
L'exposició s'inaugura precisament avui,
com dèiem a l'inici del programa,
a dos quarts de vuit del vespre.
La mostra es diu Natura Intrat
i volem conèixer una mica què hi ha al darrere d'aquesta natura
feta a partir de ferro.
Saludem el Manuel. Manuel, bon dia.
Hola, bon dia.
Bon dia, gràcies per venir fins aquí, fins l'emissora.
És un plaer.
Ens havíem trobat ja anteriorment, recordem,
per parlar també de la mostra que vas exposar
a l'espai de lliure creació de la Carme Malaret.
La Carme, sí.
Ja fa un temps, per això, va ser el maig del 2021.
El maig del 21, sí.
Sí.
Ja fa temps, per si.
Sí, oi?
Si profeixes contestar en castellà i té més fàcil,
també endavant, eh?
Que problema.
Doncs bé, recordem que es passa per aquí, per Sant Just,
però ara ho fas en una sala una mica més gran, no?
I imagino que també amb més obra, no?
Veurem més obra teva.
No sé si serà així, però ara ho esbrinarem.
natura nitrat, que crec que he dit intrat abans,
ho he dit malament, no?
És natura intrat.
Intrat.
Intrat.
Què vol dir, això, per començar?
Què vol dir natura intrat?
Eso es como muy peculiar, sobre todo por haciendo un pequeño canto,
una pequeña referencia al espacio expositivo,
como es canjin, que es la expresión,
es introducción a la naturaleza,
en la introducción a la natura,
haciendo alusión al tema floral,
al tema vegetal,
que es, digamos, la base
y para mí un cierto encanto del modernismo,
que es un estilo que me ha gustado siempre mucho,
y fíjate que mi expresión ahora es en hierro,
es geométrico,
pero hay una parte emocional con el modernismo.
Algú, cuando vegi las peces,
pot dir, ostres,
¿cómo conecta el ferro amb la natura?
Sí.
Son un poco antagónicos, ¿no?, quizás?
Aunque el hierro viene la natura, también.
Sí, claro, muy buena observación, sí.
Lo del hierro es una especie, una deriva de mi formación.
Yo vengo del mundo clásico, del mundo de la talla,
del mundo de la restauración,
y está ahí una interconexión muy directa con el hierro.
El tema siguiente es el que están estrechamente ligados
y hacen que la composición, al final, sea algo más compleja,
es lo abstracto y lo geométrico.
Entonces, intentar una de esas dos cosas,
la verdad es que es una batalla en la que me he metido bastante dura
y yo creo que, al final, estoy a un punto que creo
que lo resuelvo con una cierta soltura, ¿no?
Sí.
Tens el...
Hi ha algun objectiu que vulguis descobrir a través d'aquesta geometria,
a través d'aquesta abstracta entre ferro i naturalesa,
o de la natura, directament?
És a dir, vols esbrinar alguna cosa de tot això?
La cuestión está en hacer algo diferente.
En la naturaleza es todo igual y no.
Es ese contrasentido, ¿no?
De a veces parece todo igual, pero podemos ir a un bosque
y parece igual, pero no hay ningún árbol igual.
Eso ahí hay mil árboles y no hay ninguno igual.
A lo que he conseguido llegar, a través de la geometría,
con respecto a ese ligazón que puede tener con la naturaleza,
que voy exactamente igual.
Es decir, de la forma más sencilla posible,
intento expresar la mayor cantidad de emotividad.
Entonces, las que hay arriba,
salvo lo que es estrechamente ligado con la naturaleza,
que son los juncos, hay que visitarla,
hay que mirarla al mismo tiempo que se visualiza
desde el primer punto, ¿no?
No hay que apartar la vista e ir rodeando.
Entonces, es como una especie de diálogo
con lo que se está mirando,
que me parece tremendamente apasionante.
El diálogo entre el visitante y esta obra.
Sí, la obra en conjunto y la obra en particular de cada uno.
No hay nada que uno observe con un poco.
Tampoco hace falta de detenimiento.
No deja indiferente, ¿por qué?
Pues porque no hay una escultura.
Hay varias en una misma.
Comentas que la natura es toda igual, pero no.
Llavors, las esculturas teves, más o menos,
aniran para esta línea, ¿no?
Son todas iguales, pero no.
No son todas iguales.
Todo nace de un punto y de una primera línea, ¿no?
Y a partir de ahí, es como un viaje.
Uno sale y lo que realmente apasiona
es no sé dónde voy a llegar.
Y al final del trayecto, he descubierto una forma,
he descubierto algo con el que ese trazo
que al principio no me daba nada,
pues al final me produce una gran satisfacción.
Hombre, siempre no es así.
pero la gran parte de las ocasiones
sí que he conseguido el logro cuando menos es
en mayor o en menor medida satisfactorio.
I les peces són inèdites?
És a dir, comentàvem a l'inici
que vam tenir l'oportunitat de veure peces teves
a l'espai de la lliure de la Carme Malaret, que digui.
Però en aquest cas són peces inèdites,
són peces que s'han fet expressament
per aquesta mostra, per aquesta natura intrat?
Hi ha una pequeña retrospectiva
perquè amb la premura del temps
per fer la exposició
no hi ha capacitat per fer tanta obra
i no se dispone de tanta obra.
Tanta producció.
Claro, és que ha habido una...
Digamos, la comunicació ha sigut un espai molt breu
doncs no hi...
Sí que hi ha part que se ha fet
i hi ha part que he tingut que tirar
de fondo de mi exposició en particular.
De archivo, diga'm, no?
Sí, per dir-ho algun mot, sí.
Això és perquè ha anat en poc espai i temps?
És a dir, hi ha hagut poc espai
entre el moment en què ha tan comunicat
que exposaves i el moment de l'exposició?
Sí, molt poc.
Hi ha hagut pocs mesos?
Però també és un altre repte.
Quiero decir, que al fin y al cabo
llegar a aconseguir una figura,
una forma o una mera satisfacción
de lo que uno hace,
pues bueno, aquí la premura del tiempo
ha sido otro condicionante a resolver
y no es más importante que eso.
Una adiciente más que una...?
Sí, porque a ver,
normalmente en las exposiciones a este nivel,
cuando son una colectiva,
bueno, no se puede distraer
con los otros componentes de esa exposición,
pero cuando lo hace uno solo,
necesita, por lo menos yo necesito,
espacio y tiempo para crear cosas, ¿no?
La emotividad, a veces las ganas,
se refleja en todo ese espacio
en el que uno está preparando cosas.
Pero es claro,
usted tiene que exponer mañana.
Mañana, pues también lo haré.
Sí.
Y ya está.
Clar, si tens la capacitat de poder-ho fer,
també és un repte personal artístic,
que deu comportar també encara més feina
per fer-ho en menys temps.
Claro.
Però pensar-ho igualment, clar.
Sí, no és el major problema que és,
es decir, en vez de poner una escultura reciente,
un trabajo reciente,
tengo cosas que ya están algo más maduras.
Además está bien porque algunas de ellas
vienen de ese punto,
de ese ostracismo anímico
que nos produjo la consabida pandemia.
Entonces, en mi caso,
ha sido un balón de oxígeno,
ha sido como un refugio
para que ese tiempo tan desagradable
me afectase lo menos posible.
Y es un poco lo que refleja
y eso no sé cuánto me durará,
pero de momento me gusta llevar siempre
una o dos piezas
que reflejen ese estado de ánimosas circunstancias
que en mayor o menor medida
cada uno las resolvió como pudo.
Exactamente.
¿Por qué el ferro?
¿Por qué el hierro como material
a trabajar también con la conexión
con la naturaleza?
Es decir, ¿cómo encuentras
esa aproximación con el hierro?
Si quieres que te diga la verdad,
no lo sé.
Está bien, está bien.
Siempre he estado muy ligado
al tema del hierro.
Algo que me ha atraído mucho,
porque mi trabajo siempre ha sido así,
es la dificultad
y sobreponerse a las dificultades.
Y el hierro,
por dureza,
por características del material,
ya tiene esa dificultad añadida.
Y es una especie como de,
también, como decías antes,
de la exposición,
como un reto, ¿no?
Parece que voy de reto en reto.
y luego yo creo que,
desde un punto de vista visual,
lo que estoy haciendo,
yo creo que es el elemento adecuado
para lo abstracto,
como lo concibo yo,
y para la geometría.
Creo que el hierro,
he hecho algunas cosas en madera,
no terminan de gustar,
y sin embargo,
cada vez he profundizado más en el hierro
y me gusta como queda.
¿Sí?
Sí.
I a l'hora de treballarlo,
¿també es un material agraído
o en respecte?
¿Teniu bona relació
amb el ferro
i les mans
i les peces que treballin?
Sí.
Es que el hierro,
además,
es duro,
pero si uno acierta
con lo que quiere hacer,
es muy agradecido.
Qualsevol ho diria.
Sí.
Perquè a través de quines peces,
eines t'ajudes
per crear,
per exemple,
estos yuncos que decías
o altres peces
que tenen unes dimensions
considerables,
no?
Hi ha unes peces de ferro
més petites,
uns quadrats,
uns cups,
unes llances de ferro,
també.
Amb quins materials
ho treballes,
quines són les eines?
Perquè, clar,
el hierro no és com el barro,
que se puede moldear
con las manos.
O sigui, aquí, no?
Entenc que ha d'haver-hi
un intermitge
entre les teves mans
i el material.
El proceso ya
resume en parte
lo que quiero hacer.
Es decir,
en principio
es un dibujo inevitablemente,
siempre hay un dibujo detrás
y a continuación,
si hay dudas
sobre el resultado final,
siempre hay una maqueta.
Entre lo que es
la escultura final
y el dibujo
hay una maqueta.
Y ahí voy viendo
si las proporciones,
el tamaño,
un poco las circunstancias
por englobarlo todo,
es lo adecuado o no.
Luego, al final,
claro,
el hierro es mucho más duro.
Entonces,
de lo que trabajo
es de trabajo
con tres tipos
de soldadura
y luego, pues,
pequeña herramienta
eléctrica de mano,
porque, evidentemente,
yo no soy un herrero.
Entonces,
manejar el hierro
tengo que hacerlo
de la forma más ágil
y cómoda posible
porque, si no,
sería un trabajo eterno,
que es de lo que
no se trata tampoco.
Pero has habido
de adquirir
algunos conocimientos
como ferrer
y herrero.
Como herrero.
Herrero,
¿qué diga?
Venían dados.
O ha sido casi
causa consecuencia.
El herrero,
es que no sé
que en una vida anterior
posiblemente fue herrero,
no lo sé.
Sí,
pues es,
entonces tengo mucha conexión
habiendo trabajado
mucha madera.
Tengo una conexión
muy especial
desde el trabajo
propiamente dicho
hasta la emoción
de tocarlo
y pasear las manos
por la pieza
o por una chapa
que está todavía
por hacer.
Porque en familia
conoces si hay alguna persona
que se dedicó
a esto anteriormente,
digamos,
en tus antepasados
de tener alguna artesanía
más dedicada al hierro.
Pues,
si quieres que te diga,
la verdad no lo sé.
Yo tengo,
hice por curiosidad
mi árbol genealógico,
pero claro,
ahí no se ponen,
digamos,
actividades
ni oficios.
Las profesiones,
sí.
Así que tenéis
un buen entendimiento
con el hierro.
Sí,
además,
fíjate,
el tema de los juncos
tiene una doble emotividad,
una emotividad añadida,
como es,
es un recuerdo infantil.
Yo nací en una masilla
y había unas balsas
y había juncos.
Transcurrido el tiempo,
no sé ni cómo ni por qué,
de una forma muy espontánea,
me salió de hacer juncos,
independientemente
de que sea decorativo,
posiblemente de lo que hago
sea lo más comercial,
porque el arte tridimensional
ya es complicado
por sí mismo,
o sea,
a la hora de decir,
bueno,
pues ya que expongo,
me lo paso muy bien,
disfruto mucho
con lo que hago,
pero siempre hay que haber
un fondo comercial,
porque si no,
es complicado.
Claro.
Entonces,
en este caso,
ese baile de juncos
que he hecho
y que he conseguido,
creo que con,
bueno,
pues un cierto equilibrio
y tal,
es muy comercial,
pero a su vez
muy emotivo,
porque me recuerda,
me recuerda a mi infancia,
nunca habías puesto
tantos juncos juntos
y ayer cuando,
bueno,
ayer no,
antes de ayer
terminamos de montar
la exposición
y hoy que he subido
un poco para recordar,
a ver qué,
pues ha sido curioso
porque ha sido
un traslado emocional
a una etapa de mi vida
que hace bastante tiempo
que ha transcurrido
y fíjate,
ese viaje en el tiempo
es de una emotividad añadida,
¿no?
Es curioso,
a veces la vida,
sin quererlo,
porque tampoco es que tenga,
soy muy mecánico,
de hecho,
el hecho de hacerlo
el hierro,
la geometría,
lo abstracto,
soy como muy directo,
los trazos y tal,
pero sin embargo aquí
como una especie de abandono,
¿no?
Es el tema floral,
aunque sea geometría también,
pero el tema floral
ya como si suavizase
un poco la intención
del plano escultórico
al final.
Y veura que esta pesa
taboca a turnar
a Manuel Donato
cuando era más pequeño
y veía esos,
esos landes,
¿no?
Sí, recuerdo,
claro,
yo recuerdo esa etapa
de juego
en la masía
donde nací,
claro,
con mucha emoción
porque fueron años felices,
la naturaleza también brinda
muchos espacios
por descubrir,
¿no?
Claro,
además,
fíjate,
el mundo de lo geométrico,
tal como concibo yo
la escultura,
es que no hay,
tuve una experiencia
hace unos años
con niños,
que fue,
bueno,
más de una,
que fue maravillosa,
porque estos no se cortan
un pelo a decir
lo que piensan,
eso es la sinceridad persona,
¿eh?
Lo sueltan y ya está,
entonces,
¿sabes lo divertido que es?
Es que si hay diez niños
o si hay veinte,
hay veinte opiniones
y lo bonito de todo
es que todas son válidas,
no hay ninguna
mejor que otra,
no se trata de quién acierta
o quién no acierta,
todo lo que cada uno diga,
por muchos que haya,
es válido,
que me parece estupendo,
es decir,
somos iguales,
como decía antes,
y diferentes al mismo tiempo,
somos iguales
porque
la opinión que damos
es igualmente válida
por muy diferente que sea,
y en esa diferencia
también está la distinción
entre unos y otros.
Claro,
¿y qué te van aportar
aquests infants a la obra,
con estas diversidades
de opinión
y sinceridad
sin filtros?
Pues fue mucha emoción,
claro,
es que
no se trata
de acertar
o ser más que el otro,
o yo me he empollado
el libro,
que es que no se trata
de eso,
es lo espontáneo,
que es lo divertido.
Esta tarde,
cuando supongo
que tendré que decir algo,
Sí,
si no te lo han dicho
que sepas que sí,
tendrás unos minutos.
Diré que
la forma con la que hay que verlo,
tal como lo entiendo yo,
es que lo vean
con la parte de niño
que nos queda.
La sociedad al final
nos fuerza tanto
a querer ser adultos,
a abandonar la etapa de niño
cuando es una etapa maravillosa,
espontaneidad,
de divertimento,
de estar un poco,
digamos,
aislado
de todo lo que nos rodea,
tanto bueno
como malo,
por supuesto,
y esa es la mejor forma
de verlo,
sin aportar nada,
solo lo espontáneo,
que es tremendamente divertido,
así,
ya está,
si es que no hay que complicarse
tanto la vida.
Clar que no,
m'agrada la filosofía.
Estic veient
algunes fotografies
de quan vas exposar
a l'Espai de Lliure Creació,
hi havia una part
d'estos yuncos,
no?,
pero una peça
una mica més petita,
que crec que la cangina
estarán més,
no?,
que comentabas,
i hi havia una altra part
que hi havia incluso
unes llaunes metàl·licas,
como de gasolina
o de algunos productos,
no?,
o, digamos,
productos varios,
¿son peces que tornem a veure?
No.
Representadas,
no?
Cuando subas,
supongo que vendrás,
lo que predomina
son juncos
y alguna de las que
de aquí había parecidas
cuando hice la exposición
en Espai de la Carma,
son parecidas
pero no son iguales.
Vale.
Sí,
hi ha una part
que potser sí cabeu,
pero no,
eh?
No he hecho ninguna igual,
salvo los juncos,
que obviamente
no puedo hacer juncos diferentes,
porque sería muy complicado.
Entonces,
la de las latas
es también que,
pues,
todo lo hago con,
por series,
¿no?
Que esa fue una serie
de crítica
a la contaminación,
al mal uso
y luego al mal uso
en cuanto a lo que es
lo posterior,
que es el reciclaje.
Y puse un montón de latas
de aceites,
de productos varios,
siempre de la automoción,
que hubo personas
que decían,
mira,
el Golden,
¿no?
Pero es que esto,
¿qué es esto?
Todo el mundo decía,
si parece al Golden.
Y,
y,
pues,
la verdad sí,
cuando lo vi,
digo,
pues,
es verdad,
tiene un cierto aire
porque tenía mucho,
tenía mucha base arquitectónica,
independientemente del colorido.
La llevé porque,
por romper un poco
el,
el,
ese punto diferente
dentro de,
de,
de la exposición,
¿no?
el color,
y luego la intencionalidad también.
En aquest cas,
¿cuántas obras
veurem al celler?
¿Cuántas peces?
Hay 13 obras,
ocho juncos,
tienen una altura
de dos metros,
hay una que es,
fue un canto
a,
a un escultor
con el que tengo
mucha sintonía,
más que por lo que hace
como personaje,
que me parece muy interesante.
Luego hay una silla
que he hecho,
que he hecho,
bueno,
como diría un francés,
diría,
es una frivolité,
¿no?
Pero es,
es un espacio
para,
para admirar
y para ver
la pieza grande.
La pieza más grande
es un canto
de esta
a Jorge Oteiza
y
la silla
es para mirar.
No para sentar.
No, no,
es para sentarse.
¿Para sentar también?
Sí,
es para sentarse.
No sé si debería decirlo,
pero bueno,
el punto está
en que,
a ver,
qué grado
de intencionalidad
de forma espontánea
tiene la gente
para las personas
que vengan
para sentarse.
Vale.
Porque está para eso.
¿Y está disponible
para que eso suceda?
Sí.
¿No está,
digamos,
precintada
o está,
digamos,
cercada?
No.
Entonces,
lo divertido es,
a ver,
¿quién se sienta?
No,
yo no voy a decir nada.
Claro,
iba a decir,
tenías que poner una cámara
y al final de la exposición
ver las reacciones
y las interacciones
de las personas,
¿no?
Con las obras,
casi.
Ah,
bueno.
Como experimento ya,
digamos,
antropológico.
Sí,
siempre que vea
que haya,
no sé,
tres,
cuatro,
cinco personas,
un poco en función
de las personas
que están en ese momento
en sala
y luego las que se siente
pues sacar un tanto por ciento
para hacer una valoración
estimada,
tampoco hace falta
ir al reloj.
Luego ahí,
las otras están,
también son de dos metros,
es un juego de cartabones,
también es una serie,
que no sé hasta dónde
voy a llegar,
porque es jugar
con cartabones
contrapuestos,
¿no?
Vale.
No sé si ahora
de momento he hecho seis,
aquí solo hay dos,
no sé hasta dónde
voy a llegar,
que esto también
es la emoción,
¿no?
Es el inicio,
creo,
voy a crear esta serie
a ver hasta dónde
yo,
hay veces que las hago,
son tan parecidas
que tengo que consultar
con las hechas
porque si no,
parece que estoy
repitiéndolas otra vez
y no es así,
incluso a mí
la intención
de hacer eso
parecido
pero no igual
me engaña,
¿no?
Es que parece que es así
y luego resulta
que no lo es
y que también
ese es un
es un aliciente añadido,
no es todo,
no es solo trabajo,
trabajo de mano,
trabajo con máquinas,
soldadura y tal,
es el,
es decir,
he conseguido
hacer algo
que es parecido
pero no igual,
¿no?
Porque no me gusta
mi vida
y yo creo que
cosas iguales
las he hecho
en muy pocas ocasiones
y aquí,
evidentemente,
la habitual
un poco con la que voy
es que no hago,
no repito cosas,
como te digo,
salvo los juncos
que obviamente
no tendrían ningún sentido,
o sea,
tengo que repetirlos
porque es un tema floral.
Claro,
claro,
es como la vida mateixa,
al final no hayan
dos días iguals,
¿no?
Exactamente.
Darrere d'aquesta obra,
quina és la teva intencionalitat
cap a l'espectador,
cap a la sala,
cap als espais
que ocupen les obres,
¿hay alguna voluntat expressa
cap a la gent que ho veu?
Sí,
bueno,
ya empieza
por las ganas,
porque tengo una química
muy especial con Sánchez,
no sé por qué.
Bueno,
i amb Quim Déu
també ens consta,
comissari de l'exposició
de Mons,
també.
També tinc molta relació
amb l'esposició
és una persona
con la que sintonitzem
molt bé.
doncs,
sempre lo digo,
perquè,
a més,
ho repito molt,
és la emotivitat
amb la que
hago els casos
i amb la que
expongo,
el espàció al que voig,
el poble al que voig,
o la ciutada al que voig.
Ese ja és el primer aliciente
i a partir d'ahí
tot fluye.
Les ganes,
el equilibrio,
possiblement,
no vull dir que si la exposició
hubiese sido en otro sitio
con la premura
del montatge i tal,
pues hovieses d'he dit
que no,
això tampoc.
Però,
hi ha que ir a Sánchez,
se va,
de lo modo que sea,
hi ha que ir
i hi ha que organitzar-lo.
Entonces,
este tipo de exposició,
sobretodo
quan no són colectivas,
és un poc reto també.
que, sobre todo,
que salgan bien
por las personas
que van a venir a verlo
y por uno mismo.
La diferencia
con el taller
es que hay un mayor grado
de exigencia.
Al taller
estoy en mi mundo,
¿no?
Y ahí es mi creación
y el que viene a verme,
pues si te gusta bien
y si no te gusta también.
Pero en el espacio expositivo
es diferente.
Soy yo
el que tengo que esforzarme
y el que tengo que adaptarme
a lo que voy a hacer.
En este caso,
pues la sala,
las personas que van a hervir
a verla
y,
como siempre digo,
pues mantener
la herramienta de precisión
siempre es una balanza,
que lo que haya
al otro lado
del plato
en el que estoy yo
esté equilibrado,
¿no?
Clar,
clar.
Seran un conjunt
de 13 obres
con estos ocho yuncos
o les vuit canyes,
¿no?
o metàl·liques
que veurem
que la gent interactui,
forma part també
d'aquesta performance,
d'aquesta exposició,
entenc,
és a dir,
el que comentaves
de la cadira,
¿no?
també,
que cadascú interactui
de la manera
com ho senti,
basant-nos també
en aquesta emocionalitat
o intencionalitat
que explicaves.
Et volíem preguntar també
qui ha estat
part també del comissariat
o qui també t'ha ajudat,
no sé si en aquest cas
has estat tu mateix
que has col·locat
i ordenat
les peces
al mateix celler
o has tingut
una ajuda
a un comissariat.
Entre comillando,
la decoración
de la sala
l'ha hecho
la obra
Avaringo
con la que ya
també col·labore
en el espai
que es un tema
que parece
visto desde fuera
que no es relevante
pero sí que lo es
y mucho.
Como
esa media vueltecita
de tuerca
que es la que termina
de regalar las cosas,
que desde el inicio
o desde el principio
parece que no es importante
pero lo es
y mucho.
Y luego
el tema
de la iluminación
que claro
la sala
la sala
es muy
es muy complicada
y la iluminación
es
o tiene que ser
muy sugerente
sino muchas veces
las piezas
no se ven
no tienen
ese punto
atractivo
que es
Yanida
que nos ha ayudado
con el tema
me ha ayudado mucho
con el tema
de la luz
la verdad es que
hasta que no se
no se mete uno
en faena
ves el antes
y el después
y ahí es donde está
la importancia
y la relevancia
tanto de la decoración
y el posicionamiento
de las piezas
como la iluminación
Estás satisfet
pero
de la obra
que presentarás
avui
que inaugurarás
mucho
que esperem
que visiti
molta gente
content
Sí
porque además
me marché
el martes
hacer dos viajes
fue una cosa
muy
mover pesos
pensar que era más grande
pesa 200 kilos
no he parlat
d'això
pero te n'anava a preguntar
com ha estado
también el movimiento
de estas piezas
la gestión
o la organización
al trasllad
Bueno
dentro
si me lo preguntas
dentro de un mes
un mes y medio
mi espalda te contestará
Sí, exacto
Ya veremos cómo va
pero
sobre todo ese esfuerzo
y ese cansancio
que siempre está ahí
¿no?
El hecho de marcharme
el martes
francamente cansado
y a tarde
el cansancio
se minimizó muchísimo
por el hecho
de que
había una gran satisfacción
el resultado
es francamente bueno
Sí, eso compensa
Sí
Una cosa con la otra
De estar agotado
a no estarlo
Claro
Esa es la gran diferencia
Sí
Y luego
la satisfacción
del
del trabajo bien hecho
cuando menos
con la voluntad
de haber hecho bien
el trabajo
Otra cosa es que
la opinión
de cada uno
que venga a verla
será la que sea
¿no?
Pero la base
y la intencionalidad
es esa siempre
que quede todo
lo mejor posible
Per anar acabant
¿Cuántos kilos
de ferro
irían a las Pai?
Ay, a las Pai
perdón
al Sallé
Pues no sé
Bueno, es un aproximado
Pues aproximadamente
Mira, la grande
pesa 200 kilos
Los juncos
no mucho
que evidentemente
son juncos
Las otras
pesan una media
unos 70 kilos
cada una
y hay tres
pues 7 por 3
21
más 200
media tonelada
podríamos decir
casi
Sí, aproximadamente
500 kilos
más o menos
que están esperando
que vayamos a verla
la exposición
¿no?
Hoy a partir de las 7 y media
estarás tú mismo
presentándola
también imagino
que si hay alguien
que se acerca
y tiene ganas
de hablar contigo
pues también lo podrá hacer
¿no?
Sí, por supuesto
Que también
es un avantatge
¿no?
A vegades
tener un propio artista
durante el día
de la inauguración
porque ayuda
a entender
a potser conéixer
o interactuar
d'alguna manera
a qüestionar
¿no?
Es un punt a favor
tant pel públic
com per tu mateix
per conéixer
també el públic
a visita
La exposición dura
hasta el 24 de febrero
¿no?
Son muchos días
para estar aquí
pero sí que tengo
proyectado
bajar
en dos ocasiones
jueves, viernes
y sábado
por la mañana
No sé cómo lo haré
para comunicarlo
o tal
o sea de forma espontánea
También hay una
doble intención
para ocupar ese espacio
que es
bajar unas piezas
de hierro
y no sé
si en el plano escolar
esto hay que mirarlo
en 40 días por delante
es posible
que se pueda llegar
a efecto
o no
o con un grupo
de personas
digamos
a nivel
de asociación
o algo
jugar con esas piezas
y construir
una
una escultura
que luego se desmonta
es decir
desarrollar ese punto
de creatividad
que muchas personas
se piensan que no tienen
y sí que la tienen
lo que pasa es que
no la fomentan
es así de fácil
y a mí
me va muy bien
porque utilizo
ese tiempo
es un doble motivo
añadido
por el
por el que igual
bajará
a ver la exposición
que siempre
siempre hay que recordarla
y luego es
de alguna forma
compartir
toda la creatividad
y todo el desarrollo
este emocional
que produce
pues
la escultura
lo abstracto
y el mundo
geométrico
nos veiem
entonces
aquest vespre
Manuel
a las 7 y media
a dos quarts de 8
al seyer de Can Ginestà
per veure aquesta
natura
a partir de ferro
sota el títol
natura intrat
que recordem
fins al 24 de febrer
estará obert
en horari
doncs
de la masia
de Can Ginestà
és una obra
que crec que no es poden perdre
per segona vegada
et veiem aquí
a Sant Jús
i crec que
doncs
aquesta
si no t'han vist anteriorment
ara sí que és la seva
oportunitat
i Manuel
t'agraïm també
tota aquesta explicació
hem tocat una mica
diferents qüestions
que volíem
que esperem també
que els oients
doncs
tinguin una idea
una mica més àmplia
de la teva obra
de la teva feina
de la teva voluntat artística
i ens veiem aquest vespre
a inauguració
sin más dilación
Molt bé
muchísimas gracias
por invitarme
y espero que
que las personas
que vengan
disfruten
de lo que hago
Sí home
segur que sí
que vagi molt bé
molts èxits també
i hasta pronto
Muchas gracias
vi bàsiccarn!'s
sengca
T television
me
giants
My missionaries in a foreign field
For some reason I can't explain
I know St. Peter won't call my name
Never an honest word
And that was when I ruled the world
For some reason I can't explain
I know St. Peter won't call my name