This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Hola, molt bona tarda, benvinguts al vostre programa Una finestra verd del món. Avui saludarà els nostres amics, la nostra amiga Carima. Què tal, Carima, com estem? Hola, doncs... Com ha anat el viatge? Ha anat bé, però així corrent, una mica corrent. Tard i aquí hi ha una multitud avui. Una multitud. Una multitud.
També el Joan. Què tal, Joan? Com estem? Hola, bona tarda. Mira, aquest... Com va la salut? Aquesta setmana va millor, perquè la setmana passada he estat tot el dia a l'hospital. Ah, sí? Sí. Però bé, no? De les 10 de la matí fins al 20 del vespre. Fem proves o en tractament? Sí, m'han fet samens de tot el dia. Sí? T'han trobat bé? Sí. O ben fotut? M'han trobat sang i tot. Ah, bueno, bueno. Prove, no?
Segurament avui després d'aquest programa trobaràs millor. Segurament. Segurament. Segurament. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí. Seguro que sí.
que se nos perdió por Roma muchos años, ¿no? Y bueno, qué suerte tenerte aquí, ¿no? ¿Qué tal? ¿Cómo estás? Bueno, un placer volver a este programa, esperando que todos nuestros oyentes estén atentos a lo que aquí se va a hablar, porque este programa sí es importante, porque trata de la salud.
Bona tarda, molt bé. Feliz d'estar aquí.
perquè este és un dels meus temes favorits. Perfecte, molt bé. I el pare, el pare Andric, què tal, com estem? Mira, cada vegada tinc més salut i més... I més anys. I més anys cada vegada. I a José, no? Què tal, José? Com estem?
Pues estamos bien, bien y contentos de compartir una tarde más, como se suele decir ahora, en gran familia. Hoy es como la película aquella La familia y uno más. Sí, sí. Hoy overbooking. Bueno, hoy ha llegado Mari Carmen después de un largo peliplo. ¿Dónde has estado? Pues he estado de vacaciones, desde el 3 de septiembre hasta el 21. Ya. Me cogí mi vacaciones. Ya ves, si vienes de vacaciones y te encuentras con un nuevo amigo aquí, ¿no? Sí.
Sí, pero cuéntanos, ¿qué tal ha ido ese retiro? ¿Ha sido un retiro o no? Ha sido genial. Bueno, he estado en un sitio que está en la montaña, no hay cobertura, ni televisión, nada, todo natural, árboles, animalitos y tal. Sí, y entonces se practica un taller de salud integrativa, que es una alimentación que se dice higienista. Ya, sí.
que es la combinación correcta de los alimentos. Y entonces el cuerpo funciona correctamente. Si comes muchas proteínas o muchos hidratos o muchos dulces, el organismo tiene que hacer un sobreesfuerzo para...
Para digerir todo eso, ¿no? Entonces si haces una correcta alimentación con los productos que necesita tu cuerpo, pues tus órganos van genial y te pierdes peso, te desintoxicas y va muy bien. Y te encuentras genial, ¿eh? Cuáratelo para tratar este tema en otros programas, que seguramente los tocaremos, ¿eh? Y también en este programa, que seguro que tiene que ver mucho con lo que vamos a hablar, ¿no?
Y saludamos también a Lirio, ¿no? ¿Qué tal, Lirio? ¿Estás contenta hoy? Estoy súper contenta. Aquí tanta gente maravillosa, no hay a cual irle. Pues este tiempo ya ha sido de eclipses. Yo he estado muy atenta a esta situación porque tengo un círculo de mujeres que...
Trabajamos con la astrología y ha habido mucha energía con los eclipses, muchos cambios. Ha llegado el otoño, que aquí en Barcelona se disfruta muchísimo y más yo ahí en el bosque. Así que es una temporada de muchos cambios, de mucha purificación, de limpieza, de amor. Y aparte pues estamos aquí con un gran amigo que ahora le toca hablar a él, el protagonista del bosque.
Claro que sí, porque hoy tenemos aquí, tenemos el honor, la suerte, el placer de tener a Ismael Arnau, ¿no? Un hombre, no sé cómo calificarlo, ¿no? Tal vez un biosanador, porque él practica la biosanación energética, ¿no? Exacto, buenas tardes ante todo. Muchas gracias por...
La oportunidad de darme a conocer en estos medios de esta radio. Y sí, me dedico ya hace más de 19 años al mundo de la sanación donde con los años he ido perfeccionando una técnica que le llamo la biotransmutación energética. Y la biotransmutación energética es nada más y nada menos la energía de la vida, transmutamos esa energía para ofrecerla a través de la imposición de manos, como hacía Jesús, para poder recuperar y ayudar a las personas que se sienten en problemas emocionales
que és el 90% de les causes de les malalties que tenim en el món físic. Entonces, claro, en esas terapias que se va realizando, se llega a enseñar, incluso a participar al propio paciente, en que él es responsable en gran parte de recuperar su propia salud. Pues, molt bé, avui parlarem de la bioenselació energètica. Comencem ja.
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Bé, aquí estem. Estem amb l'Ismael.
I avui parlarem de la biosanació energètica, sanació, no? Biotransmutació. Biotransmutació. Biotransmutació. Biotransmutació. Biotransmutació. Biotransmutació. Biotransmutació.
Bueno, el tema de la biosanación, en este caso, yo me denomino biosanaciones energéticas, pero dentro del ámbito de biosanaciones energéticas he podido realizar, o tengo de hecho varios cursos, que el más principal, que es la base fundamental de todo, es la biotransmutación energética. ¿Por qué llegué yo a este punto?
Ese punto de llevar a ese razonamiento fue consecuencia de tantos años dedicándome al mundo de la sanación, ayudando a tantas personas con serias dificultades de salud, llegué a comprender que tienes que conectar con algo superior. Y ese algo superior es el cielo, Dios, la energía que emana del cosmos, del campo energético universal, del campo energético humano. Entonces, lo más importante que hay que aprender, en primer lugar,
Estar con esa paz interna, encontrar ese equilibrio, y sobre todo la fase fundamental es tener un punto de anclaje, porque todo el mundo habla de energía.
En todo el mundo sabemos lo que es la energía, pero ¿cuántos terapeutas, y de hecho llevo varios años viajando en diferentes países, ¿cuántos terapeutas no son capaces de encontrar un punto de anclaje donde vamos a encontrar esa energía que es el enchufe, que nos va a nutrir nuestro campo físico, cuerpo físico energético, para poder relanzar o proyectar a través de la imposición de manos esa sanación?
Porque imagina un momento que estamos en este estudio y hay muchos aparatos, todos ven los aparatos, pero si no tenemos la fuente fundamental que nos da y nutre esa energía, ¿para qué nos sirve? Tiene ese escaparate de aparatos. Entonces, con los años fui perfeccionando esa técnica, en primer lugar, encontrando ese punto de anclaje. En segundo lugar, empezar a entender que alrededor de todo lo que necesite...
También hay elementos energéticos como movimientos técnicos de energía. Encontrar el punto de anclaje, los grados y la latitud donde cada persona de manera individual se va a conectar con la fuente. Con el tiempo, conforme uno va haciendo sanaciones y va viendo el camino que va desarrollando, ayudando a personas que tienen verdaderos problemas emocionales que restan de la infancia...
y no son capaces de liberar esos patrones, al final, en algún lado del cuerpo, toda esa energía cerca del emocional va a parar. Puede ser el corazón, puede ser el páncreas, puede ser el hígado, puede ser el estómago... Sobre todo lo más importante, ¿no? Cuando yo empecé a entender que los problemas emocionales, en primer lugar, se nutrían en el plexo solar, que es el centro de nuestras emociones, el sol, donde nosotros tenemos toda esa energía. Pero a consecuencia de ahí, ¿dónde iba a parar?
Al corazón. Y el corazón es la puerta del alma, donde sopla, en este caso, Dios, el Espíritu Santo, donde sigue el alma. Y el que hay en este punto energético, en ese sentido, tenemos un órgano muy importante, que es que regula nuestro sistema humanitario, que es el timo.
Y ahí vamos subiendo a lo que es el chakra de garganta, que es la resonancia del ser, que es el altavoz, donde tenemos que expresar nuestros sentimientos. Claro, si todos no somos capaces de entender que tenemos que trabajar de manera reiterativa esos puntos energéticos que nos hacen funcionar y podemos conseguir, como a lo mejor vulgarmente, soplar la chimenea para sacar todo ese hollín que nos está bloqueando...
Aparece la enfermedad mental, la enfermedad física y espiritual. Porque todo va relacionado. O sea, somos energía. Y todo el mundo estamos aquí con un propósito de vida. Y el día que dejamos esta asistencia, volveremos a la fuente, al lugar de procedencia. Pero mientras tanto, tenemos la responsabilidad de cuidar nuestro cuerpo físico. Es el auto. Es el auto que nos va a llevar a hacer los propósitos. Exactamente. El vehículo.
que nos va a llevar a realizar todos los propósitos de vida que tenemos que expandir ese conocimiento. ¿Cuántas personas están en el mundo pensando tengo algo que hacer y no soy capaz de entender lo que me está sucediendo?
¿Cuántos hemos estado pensando? ¿Y por qué me está pasando a mí? ¿Por qué tengo esta desgracia? ¿Por qué me pasa esto? Perdona. Somos responsables de nuestras vidas y somos responsables de nuestra situación. Y en nuestras manos tenemos todos el poder de cambiar las pautas a través de la energía. La energía es fundamental, porque si no hubiera energía, ahora mismo no podríamos hablar por estos aparatos.
Nosotros somos un cuerpo físico, pero tenemos un cuerpo que tenemos diferentes capas energéticas, hasta conectar con la fuente de la divinidad. Entonces, claro, cuando uno empieza a entender y mirar hacia adentro, podrá entender que hay hacia afuera. Pero mientras que estemos mirando hacia afuera, nunca sabremos mirar hacia adentro. Nuestras preocupaciones, nuestros miedoes, nuestros temores, nuestra forma de pensar, de reaccionar en palabra, forma y hecho.
Entonces, cuando uno encuentra el equilibrio, entra en concordancia con los demás. Claro, hablarlo es, a lo mejor, difícil de entender, pero lo más difícil es ponerlo en marcha. Nosotros todo lo dejamos para mañana, para mañana, para mañana. Y ahí es donde verdaderamente nos sentimos que no avanzamos nada.
Claro, aparte de las experiencias que puede tener cada uno de nosotros, espirituales, de diferentes formas y matices que algún día se podría hablar en un programa, lo más importante es que tenemos que creer y ver que somos parte de una creación, de un todo perfecto. Y entonces cuando entendemos eso, nos sentimos unidos con Dios, con los pensamientos que puede tener cada uno y con el universo. Pero aquí hoy estamos por un propósito. Y todos estamos aquí porque ya está pactado.
Aquí no se ha movido nada si no hay nadie que diga, voy a mover esto. Por mucho que uno insista, siempre hay alguien que te puede ayudar a aportarte algo para que se te abra una puerta en el camino.
Y yo tengo bien claro que en este camino que llevo recorrido, y gracias a Dios he viajado mucho en México y sigo viajando, he encontrado muchísimas buenas personas. Tengo la suerte de trabajar con médicos que están muy abiertos a esto, que son personas como nosotros que sufren también, que tienen sus problemas y que sufren ataques también psíquicos, esas cosas, y del pánico. Entonces, cuando uno trabaja esa energía, y lo más importante, yo siempre parto de la base,
que el que está frente a ti es parte de ti. Y no puede haber sanación si no hay amor y perdón. Y tenemos que ser como parte de esa persona y ayudarse a perdonarse a sí misma y a entender... Y lo primero cuando he llegado a una sanación le digo a las personas ¿Cuál es tu primer propósito? ¿Por qué has venido a verme? No, porque mi hija, el trabajo... Y le digo, no te equivocas. Tu primer propósito es estar bien. Porque si tú estás bien y de aquí sales bien...
Todo tira bien la vida. ¿Te das cuenta? Ah, mira, más hacia afuera que hacia adentro. Ese es el mayor error que estamos cometiendo. Entonces, sí he ido perfeccionando. He visto muchísimas personas con muchísimos tipos de problemas de salud, problemas incurables, que se han podido recuperar, pero tengo el primer convencimiento que nuestro cuerpo físico tiene más de 50 billones de células. Cada célula trabaja de una manera individual.
Aunque todos son un conjunto y uno se dedica a hacer huesos, otro un órgano determinado, el ojo, la boca, la mano. Pero entre todas ellas, cuando hay un conflicto, que no somos capaces de entender que tenemos ese bloqueo, nosotros estamos haciendo daño a esas células. Creemos el cortisol, etc. Igual que esa célula se enferma, nuestra mente puede optar en darle las órdenes necesarias para decir que tenemos que revertir esa enfermedad. Porque tenemos ese poder. El problema es que no somos conscientes de ello.
Y ahí está el grave problema de las personas. Vamos a tomar una poción que nos ha traído aquí José. A ver si somos un poco más conscientes. Y continuamos enseguida con Ismael. Apasionante.
Answer me Are you near if rain should fall Am I to believe You will rise to count this storm For so great a treasure worth
Promises, promises are mine to give you. Mine to give. Here you are called to see.
Bona nit.
Bueno, pues aquí continuamos más Ismael, un tema apasionante, ¿no? Y bueno, Ismael, yo te quería preguntar, claro, para llegar a todo lo que has llegado, y yo sé además que tú tuviste una experiencia personal interesante, que me gustaría que nos comentaras aquí, ¿no? Bueno, hay varias, pero te voy a compartir dos muy interesantes, o no, tres. Una, recuerdo en el año 76, yo tenía 11 años, imagínense, yo he vivido desde entonces, tuve una experiencia cercana a la muerte.
Estaba jugando con unos amigos en un edificio que estaba medio abandonado. Entonces un amigo vio un golpe a un ladrillo, salió un montón de avispas y yo retrocedí, me caí por el hueco de un ascensor y me golpeé la cabeza y perdí el conocimiento. Recuerdo ofrecientemente y de forma indubitada que en aquel momento yo estaba levitando y vi a mi cuerpo inerte en el suelo
y había un perro muerto allí en el suelo. Entonces, claro, yo sentí una atracción de una luz y en aquel momento llegaron unos seres que se pusieron a mi alrededor y me decían, tranquilo, no tienes que partir, que todavía no es tu momento. Tienes que volver a seguir viviendo. Y yo, no, o sea, yo me quería ir, pero sentí como un gran estruendo y entonces volví a mi cuerpo físico. ¿Qué la tenías en esa época? 11 años. Entonces, cuando tuve esa experiencia...
Bueno, me pude levantar, tenía dos costillas rotas, una gran brecha en la cabeza, y bueno, llegaba mi padre con mi tío, que venían a recogerme, porque mis amigos fueron a avisarlos, y eso fue mi primera experiencia cercana a la muerte. En el año 2005-2006, si no mal recuerdo, yo trabajaba de autónoma en aquel entonces con un camión, y esto es un hecho que os voy a quedar todos congelados.
Iba a una empresa en Ripollet, que es una cooperativa, que lo hice el nombre, se llama Estampados Unión, donde había un joven que cada día que iba para allá, dejaba la mercancía, yo hablaba con él, le hablaba conmigo, y me acuerdo que ese día 31 de julio empezaron las vacaciones.
Bueno, pues ya ha llegado, me carga el camión. Yo le había dejado unas ánimas, que es como unas grandes bobinas, que hacen las estampaciones para la ropa de pronto y moda, que repartían aquel entonces en Montigalá, que hay mayoristas. En Badalona, sí. En Badalona, vale. Entonces yo me despido de él y queremos que después del día 11 de septiembre, después de la viada, que era 12, iba yo a recoger esa mercancía, ¿no?
Yo me despido de él, llego a mi casa y todavía estamos trabajando en aquel momento con ese cliente repartiendo ropa y pedidos de Tejano, ropa que se había traído de China y otra que se fabricaba aquí, hasta el día 6 y 7 de agosto, porque tenían que preparar sus patrones para en septiembre, cuando venían ellos, la segunda quincena, tenían que tener toda la ropa preparada por todas las tiendas mayoristas que van a venir para la temporada de otoño.
El día 12 de septiembre yo fui a la empresa esta y, claro, al llegar allí me extrañó muchísimo porque había otro joven que me estaba descargando, ¿no? Y me estaba descargando, entonces yo le pregunté, digo, oye, ¿tu compañero dónde está? Que siempre me está descargando y no está descargándome aquí, ¿no? Y dice, no, ya no volverá más a trabajar. Y, claro, hay algo que me sorprendió mucho
Porque el día 6 de agosto, antes del día 12 de septiembre, yo a este joven me lo encuentro en mi pueblo, yo bajaba a la calle Llamada de Viver y ahora está el Mercadona y tienes que ir un poco a la derecha a cruzar para volver a bajar a la bajada, ¿no? No cruzar ni la misma esquina. Y cuando gira a la esquina ya me encuentro a este joven todo vestido de blanco.
Me lo encuentro de blanco vestido y yo digo, oye, ¿qué haces por este pueblo? Y él apenas hablaba y me sonreía. Y digo, bueno, que te has comprado un piso para venir aquí a vivir, no te ibas de vacaciones. Y entonces él me sonreía y digo, bueno, te has comprado un piso. Y dice, bueno, de eso hay algo. Y yo tenía prisa porque iba con mi hijo y dos niños que son cubanos en aquel momento, que eran pequeños. Digo, mira, tengo prisa que no sé si me iba a la playa o a la piscina.
Y yo creo que no íbamos a la playa. Entonces, yo ando 5 metros, digo, qué raro que este joven esté aquí. Sube hacia arriba, me subo a la esquina y ese hombre había desaparecido. Bueno, yo ya cuando estaba en esa empresa, el día 12, lo primero que me vino a la mente, digo, bueno, está pidiendo la cuenta y se pone a trabajar la SEA o en algún sitio de estos. Y yo pregunto por él y me dice, no volverá más a trabajar aquí. Digo, ¿por qué?
Dice, porque él, lamentablemente, el día 31, cuando se fue a su casa, la moto tuvo un accidente y falleció. Y yo dije, no, no puede ser, si yo le coné el día 5 o 6, y dijo, Ismael, no me gusta esta broma, porque él es mi primo hermano, su padre y mi padre son hermanos y estamos destrozados. O sea, llegué a casa sin poder gesticular una palabra. Decía, no puede ser, si yo vi a este joven...
Hablé, era agosto, un calor infernal, porque eran las tres y pico, cuatro de la tarde, que entregamos ropa todavía a Montigala, y me dejó pues en shock, fuera de control, y digo, bueno, esto es increíble, ¿no? Otra prueba que tuve, que es la tercera, es cuando mi madre falleció, yo no pude despedirme de ella, ella falleció en Belviche en el año 2006.
Al año siguiente, yo tenía sueños muy raros con mi madre, y al año siguiente, en el 2007, yo estaba viendo la televisión, así como medio dormitado, la televisión se apaga y va como una bola de luz, se abre como una canepla grande y se presenta a mi madre. Ella era una mujer joven.
joven, tendría unos 25 años, en aquella época cuando mi madre falleció no tenía ninguna relación, soy sincero, porque ella era una mujer que no era niñosa, no preguntaba cómo estaba mi hijo, qué había de nacer, tenía celos, y me distancié ciertamente de ella, le tengo que decir, porque soy humano y también recolzco mis fallos, ¿no? Entonces mi madre se presentó y dijo, mamá, ¿qué haces aquí?
Digo, vengo a hablar contigo. Digo, ¿qué necesitas? Digo, en primer lugar, hijo, quiero que sepas que el día que dejé vuestra asistencia, mira, me dio un vuelco al corazón, porque mi madre no era una mujer, era más bien brusca, pero la habían reeducado. Dijo, el día que dejé vuestra asistencia, yo no entendía lo que me pasaba ni lo que me sucedía. Iba a vuestro lado y nadie me podía entender ni me podíais ver. Pero, hijo mío, ahora estoy bien.
Ahora me siento bien y la verdad que vengo pues a hablar contigo, ¿no? Y dije, mire mamá, yo tengo temor porque veo sombras en la casa, últimamente pasan cosas extrañas, que de hecho mi hijo el pequeño una sombra lo levantó delante mío y cayó boca abajo, casi se rompe la cabeza contra la mesa pequeña del comedor, se partió los dientes, ¿no? Y ella para no darme miedo, dijo, mire, no tengo mucho miedo. Metió la mano en la esquina y dijo, ni son muy buenos ni muy malos.
Así lo dijo. Y después le dice mi madre, bueno, hijo mío, me tengo que marchar. Digo, ¿y dónde vas? Y me dijo, me voy al otro extremo de la galaxia. Digo, estás muy lejos. Digo, está a millones de años luz de vuestro planeta. Otra cosa que me impactó. Entonces mi madre me dice lo siguiente, quiero que le digas a tu padre y a tus hermanos que el día que dejéis vuestra asistencia no os preocupéis que yo vendré a buscaros.
Ella me dio un abrazo que jamás sentí ese amor tan profundo de mi madre. Yo dos pasé hacia atrás y desapareció. Al día siguiente, pues bueno, le comenté eso a mi hermana, porque mi madre vino y había un pendiente porque no me pude despidir de ella. Pero era una mujer joven y la habían...
ha modificado el 100% de su forma, su conduta, como era en este plano, al plano espiritual. Fueron tres experiencias, con muchas más que he tenido, pero esas son las que realmente me han llevado a marcar mucho en la vida. En primer lugar, el accidente, una experiencia cercana a la muerte, este joven que se me presentó, que yo leí con él y lo pudo tocar, y la tercera experiencia, la de mi madre, que ya se presentó para hablar conmigo y para marcharse.
Es algo que me marcará siempre la vida. Entonces, si tenía yo ciertas ideas de la vida espiritual, de Dios y demás, eso me afianza mucho más en la búsqueda interna de esa espiritualidad que es la conexión con la divinidad, con Dios, como queremos llamarle. Pero todos pertenecemos a un creador.
Hay una mesa, alguien hizo esta mesa. Hay estos vasos, alguien hizo estos vasos. Entonces hay una conciencia que está por encima de nosotros. Y esa conciencia es la que está eligiendo y moviendo las mentes del amor, la compasión y sobre todo lo más importante, el tener la buena fe de hacer las cosas bien hechas.
Inside I'm still a boy Still fumbling the ball Still reaching for the safest place I know Overwhelmed by all the pain I see in the world today Making sense of nonsense every day When I hold those little hands Makes me feel like I'm a man Makes me vulnerable and fragile all the same
Bona nit.
Bona nit.
Bueno, pues interesante, ¿no? Nos hemos quedado todos en silencio aquí escuchando a Ismael, ¿no? Estas experiencias...
Para él impactantes, ¿no? Y que no sé ahora, después de tanto tiempo, si todavía la recuerdas con esa emotividad, en esa emoción, o la ves de otra manera ya, o la ves como algo normal, porque seguramente dentro de tus experiencias con pacientes, al igual te habrás encontrado con más de un caso similar, tal vez, ¿no? Sí, me he encontrado algunos casos similares. Tengo varios casos, de hecho, reales.
Yo me solo he residido en una casa en México de una familia que tengo muchísima amistad, son médicos, y recuerdo una cosa muy clara. Tienen como un pequeño despacho donde tiene una oficina.
Y yo venía a hacer las sanaciones y les decía si íbamos a comer, ¿no? Entonces estaban, en este caso, dos personas que viven allí, la madre y la hija. Y yo me fui a acercar y estaban haciendo un documento y me decían, quieto, que me calles, que me calles. Y yo veía un ser allí y me decía, soy Felipe. Bueno, me dijo su nombre.
Y entonces, chus, que es un negativo de Jesús, ¿no? Entonces, cuando termina de hablar...
Van a comer, yo no me acuerdo nada, y a la noche nos podemos hablar. Oye, Ismael, ¿qué está pasando? ¿Qué hay que decir esta mañana? Dijo, oye, ¿quién es Chur? Me decía, ¿Chur? No, no, no, no caigo. Sí, Jesús. Ah, vale. Dice, resulta que...
Era un amigo que estaba estudiando en la náhuatl para hacerse doctor y en segundo curso para tercero tuvo un cáncer, que son dos hermanos gemelos, y él lamentablemente falleció. La doctora, que se llama Erika, ella le permitió si quería compromiso de boda, pero no... lo quería como un amigo. Entonces yo recibí un mensaje y me dijo...
quiero que vayas a poner unas flores, porque ya él era de voto de la Virgen de la Inmaculada, y tienes que ir a la Virgen Inmaculada a ponerle unas flores. Vale. En un templo, en Ciudad de México. Y entonces le dije que las flores se tenían que poner en los pies de la Virgen. Era plena pandemia. Yo he viajado en plena pandemia a México, porque tengo muchísima gente que me pedían que fuera, ¿no? Cuando llegamos a...
al lugar que buscamos una flor, que es una iglesia hermosa, muy antigua, chiquita, y cuando entramos vemos a la Virgen de la Inmaculada que está muy elevada. Venimos con las flores y me dice, oye, pues fíjate que cómo le hacemos llegar las flores a la Virgen. Y justamente un señor que cuida aquello que venden cosas de estampitas y tal, el vino y dijo, ah, mira, por fin alguien trae las flores a mi Virgencita. Bueno,
Él agarra, las flores se las lleva, le va a poner un cesto con agua, con la sorpresa nuestra que pone unas escaleras y sube arriba y le pone a los pies de la Virgen, le pone las flores. Entonces, bueno, imagínense, llori, llori, la emoción, ¿no? Pero fíjate que yo vi pasar el alma y tengo fotos donde...
el alma sube hacia arriba, hay dos querubinis y la imagen de la Virgen el manto se pone rosa y la corona se pone con un sol gigante lo tengo captado en fotografía es otra prueba de que ese alma tenía ese pendiente y tenía que trascender a la Virgen después tengo otra experiencia si la puedo contar esta ya es más bonita yo tuve una experiencia y yo nunca había hablado del Padre Pío
No había hablado de Padre Pío. El día 22 de septiembre, a las seis y media de la tarde, que creo que eran las dos y media o tres y media de la mañana hora de España,
Yo estaba tumbado en la camilla, descansando un poco, porque tenía un consultorio con dos y tenía un espacio, y me puse en manos en cruz a orar, y a lo mejor puede haber ateos como un ateo, pero yo voy a contar mi propia experiencia. Vi a un franciscano en los pies, en los pies de la camilla, el hombre me miró, yo lo miré, mi sonrío desapareció. Cuando entró la siguiente paciente,
en este caso, Mari Carmen, la que era la persona en la que me organizaba la agenda, ella hacía fotos, ¿no? Entonces, en una de esas fotos que tengo en la frente, se ve la cruz, la cara de Jesús, pero lo más importante es que se ve la cara del Padre Pío reflejada en la frente.
Se ve la cara del padre Pío reflejada en la frente. Y tengo fotos que yo puse al padre, si quieres, las voy a enseñar, ¿no? Y se ve la cara del padre Pío. Entonces, yo indagando quién es esto hombre. Entonces, una de mis pacientes, que también me ha organizado cosas en Monterrey, me dijo, oye, Ismael, si es el padre Pío, no lo veo. Digo, si yo veo una cara, no sé quién es. Y entonces ya entendí
Que aparte que podemos estar todos asistidos por la divinidad, en aquel momento yo sé que después me enteré, fíjate que es coincidente, que la misma hora que se apareció el Padre Pío fue la hora de su disfunción.
La misma obra. Lo subí a una página web, pues la tengo tapadita porque la estoy modificando. Pues fue algo impactante porque yo nunca había hablado del Padre Pío. Nunca, la verdad. Bastante pena tener algo que lo hacía yo para saber quién era el Padre Pío. 22 de septiembre casi como hoy. Era el 23, la madrugada, hora de España. Como hoy. Exacto. Y tengo en la cara del Padre Pío... Y tengo en otra foto que dice en un lugar...
Tengo la frente, se pone pío, me sale la frente. Hace poco estuve en San Giovanni Rotondo, que acabo de decir.
Y yo no sé si ustedes creen que existen ataques psíquicos. Yo les puedo demostrar que sí que existe. Yo, el segundo día de estar aquí, volví a recibir un ataque psíquico porque no quieren que estuviera viéndome al Padre Pío, que me queda claro. Pero en el mes de julio estuve en Santiago de Compostela, en el Instituto Europeo Campus Tele, donde impartí un curso y enseñé al Instituto, que a lo mejor llegamos a un acuerdo para que trabaje con ellos, ¿no?
Tengo una foto que me hace en la entrada y haces unos negativos y ves claramente mucho mejor la cara del Padre Pío. O sea, todos estamos protegidos por un ser de luz. Todos tenemos un ángel de la guarda. Y yo tengo un ángel de la guarda que cuando yo empecé en este mundo de la sanación, que estuve nueve meses sin dormir, señores, nueve meses sin dormir,
Recuerdo que iba al médico, me daba una pastilla para dormir, otra no me dormía ni por la lotería. Fui a buscar a un doctor por lo privado. Me recomendó, me recitó Datoland 7,5. Bueno, me tomaba tres. Tres, no me dormía. Estuve nueve meses sin dormir. Quemé la centralita de mi camión en aquel entonces, que me costó 600.000 euros la reparación, más el IVA, más el cambio del aceite, que fue 7.800 euros.
Empezar a ver las personas que... Si, por ejemplo, yo hablaba enfrente, había una persona que se doblaba y ya había lo que tenía en el pulmón.
Estaba comiendo en un restaurante y veía a las personas en los pulmones. Y entonces veía dos seres que estaban ahí, como sus ángeles, que le están esperando para llevárselo. Y mi ángel de la guada o alguien me decía, esa persona ya está... A punto de irse. Exacto. Y muchas cosas que podía contar, que no haría falta 20 programas, ¿no? ¿Qué vengo a decir? Cada uno puede tener la creencia. Que quiera creer más o no creer en Dios. Ya es cuestión de cada uno y es muy personal y muy respetuoso. Pero yo digo una cosa...
Desde que me he pasado todo despertar, todo lo que he pasado, he visto auténticos infiernos. Y supongo que me entendéis. Cada vez más me afianzo a la palabra de Dios. A Dios. ¿Me pueden decir que he perdido el juicio? Bueno, pues bendito sea mi juicio, que lo perdí. Pero yo he encontrado a mí mismo porque todo el mundo, crean o no crean, si tienen una desgracia, ¿qué dicen primero? Ay, Dios mío.
Ay, Dios mío, que la Iglesia no puede gustar más, que no puedan gustar menos. Yo no voy a juzgar lo que hace el estamento. Se tiene que juzgar el hecho que hacen las personas. Hay gente, yo he conocido gente millonaria.
Muy rica y gente muy pobre. Y ser buena persona no es patrimonio ni de rica ni de pobre. Es patrimonio de las personas. Y hay gente rica que te dará todo. Y hay gente rica que te lo quitará todo. Y hay gente mala que te asaltará, te robará, como hay gente pobre que no te asaltará. Entonces hay que tener bien en cuenta que todas las religiones parten del mismo árbol. No hay misma base.
La base principal del árbol, el tronco, es Dios. Cada una rama, judea, musulmanes y cristianos, asgnósticos, lo que tú quieras. Pero, ¿cuál es la fuerza que mueve este universo? Es el amor. ¿Tenéis hijos? Sí. ¿A vuestros hijos los queréis o los amáis? Los amamos. ¿Los amáis? ¿Tu hijo le pasa algo en China? ¿Vos vas a buscar porque lo quieres o lo amas? Porque lo sientes o porque lo amas. Se siente si le pasa algo. Claro. La conjetura es, ¿qué es lo que ayuda a suar a una persona? El amor.
El amor mueve el universo. ¿Y quién es la causa que mueve ese universo en ese amor? ¿Es Dios? Es Dios. Esa fuerza que no vemos es la que está rigiendo todo lo que estamos, con dependencia de lo que pueda pasar en este planeta, porque la responsabilidad que pasa aquí está en nuestras manos. Yo soy un papá y le digo, toma, ahí tienes el juguete. Cuidarlo, cuidarlo. Ahora, si tú lo rompes, sé responsable de lo que estás rompiendo. No soy yo. Y yo te puedo educar.
Tú eres el responsable de lo que tienes que hacer. Entonces, claro, en este mundo, la responsabilidad de lo que pasa en el mundo, ¿de quién es? De nosotros. Nada más. Hay guerras por intereses económicos o lo que sea, pero la responsabilidad de que este mundo funcione es nuestra. Claro, yo siempre parto que para poder sanar a una persona, en primer lugar, tienes la plena convención que es un acto de amor. Y el amor sana. Y el que no lo quiera ver, pues tiene un serio problema.
Pero que es así, o sea, he visto tantas personas, he tenido casos de personas desahuciadas. Tuve hace unos años en Argentina una mujer que vino ya en fase terminal y le dije, dame cinco días, dame cinco días. Y la señora pues tenía cáncer en el cerebro, en los pulmones, en los riñones, en todas partes de su cuerpo. Dame cinco días.
Vino el primer día, en cambio. Segundo día, se encontraba mejor. Tercer día, oye, ya me encuentro. Ven cinco días. Me fui yo de Buenos Aires. Cuando regreso a la semana, me llevo un WhatsApp, la doctora dijo, en toda mi vida profesional, en toda mi vida profesional, solo he habido dos personas que se han curado de la noche a la mañana. Entonces, ¿qué decimos? ¿Es una curación instantánea? No, es milagrosa. Porque yo siempre, mis sanaciones, creas o no creas,
Estoy llorando. Mi primera palabra. Señor, dame tu fuerza y tu luz para que dentro de mis manos entre esta persona para que todo resquizo de enfermedad, angustia, miedo, preocupación, desaparezca de su camino. Señor, cuídalo y bendícelo. ¿Por qué? Una bendición es lo mejor que podemos hacer. Estamos bendiciendo independientemente que utilicemos la energía que tengamos que utilizar. ¿Por qué? Porque si tú a una persona, oye, papito, hombre, qué bueno, me da mucho gusto, vete, ¿cómo te encuentras? ¿Cómo está la familia? Hemos llegado a una sociedad que el vecino sube ni lo conoces en el ascensor. No te importa.
O sea, nos han vuelto aislados de esa unión como seres humanos, ¿no? Entonces, independientemente de que hagamos la sanación que yo pueda hacer, que hago muchos tipos de sanaciones, lo más importante que es el objetivo claro y concreto. Y ese objetivo claro y concreto tiene que ir acompañado de qué? De un ferviente deseo de lograrlo. Y decirle, tú puedes, échale ganas.
Ahora, lamentablemente algunos se tienen que ir porque está pactado, pero siempre hay alguien que te dice, bueno, le damos una segunda oportunidad. Pues dámosle otra oportunidad a la musiquilla, porque más de uno se está concentrando aquí y está meditando en otros planos.
Bona nit.
Fins demà!
Fins demà!
Fuerza, fuerza, vital.
¿Sí o no? ¿Cómo veus, Joan? Escuchando se aprende. Escuchando se aprende. Y leyendo también, ¿no? Yo también, porque las cosas no pasan porque sí, ¿no? Lleguen solas y si no las puedes sacar, te las quieres. Sí, sí. Hay algo importante que ha dicho él, ¿no? Esa fuerza que mueve el mundo, ¿no?
Esa fuerza que todos sentimos y que se está desmitralizando. Esa fuerza espiritual. Sí, ¿no? Claro. Y el chico la tiene porque tiene unos nietos y tiene...
En fin, tiene, bueno, y bisnietos y todo ya. Y bisnietos, sí. Entonces, fíjate, le une un hilo, unos hilos a toda la familia, ¿no? Ya tengo un bisnieto más chico que cada uno tiene un mes. Un mes. Un mes. Un mes. Y su esposa hasta hace poco, bueno, que la acompañó, pero bueno, lo superaba en edad, superó los 100 años, ¿no? Sí, sí. En fin. Pues un hombre de mucha historia. Un hombre de mucha historia que usted ha vivido varias épocas
El avance, la modernización y la decadencia. Al vivir de la guerra. Sí. No, no, y lo de Los Ángeles, seguro, porque a él le cayó una bomba cuando vivía en las franqueras del Valles, un bombardeo cubo.
I bueno, al costat, no? Et va tocar al costat. O sea, me tapo la mitad, hasta la cintura me tapo. Porque cuando cae la bomba, se abre la tierra, se abre, forma una redonda, y ahí me tapo. Y lo que pasa que era caliente, yo decía, mamá, que en crema, que en crema. Y me estiraban, y estaba tapado. Me podían sacar. Ya sí. L'experiencia dura. Supercapados, ya.
No le tocaba. Y vi también cómo allá en el gallinero había un hombre que era un vecino que estaba allí en el... en el final, están canchándose, ¿no? Y cae la bomba y le cae en medio de la cabeza. No se vio más el tipo. Oye, la tripa y eso quedó como 200 metros en una viña que había allí. Además no se encontraba nada. Pedacitos de carne, pescadas en el... en el final del gallinero.
Sí, sí, una experiencia dura, ¿no? Sí, lamentablemente es una desgracia en la guerra. Y más una guerra civil entre españoles, ¿no? Pero lamentablemente pues el poder intentar doblegar y dominar es la mayor decadencia que podemos sufrir la destrucción del ser humano al propio ser humano, ¿no? La existencia del desamor.
Sí, por supuesto. Si tú te respetas a ti mismo y respetas a tu familia, tienes que respetar al resto de las personas. Entonces, las personas no se ven como tal, sino como un objeto para conseguir un propósito, ¿no? Eso es lo peor. Y la gente caiga en esa trampa, en ese propósito, ¿no? Pero bueno, esperemos nunca tener que vivir esa situación ninguna de las que estamos presentes. Bueno, él nos ha dado ahora la clave, la primera clave.
de la fuerza que mueve el mundo, ¿no? Y esa fuerza que mueve el mundo seguramente tiene mucho que ver con la fuerza de sanación que lo utiliza, ¿eh?
Pero no marchéis porque, mira, ahora en la segunda hora, ¿eh? ¿Quieres decir algo pequeño? Es que he recibido esta mañana un poema de Fecundo Cabral que dice, si queréis que el amor y la felicidad lleguen a tu vida, es muy fácil. Hay que escuchar el corazón antes que intervenga la cabeza. Muy bien. Muy bien.
Exacte. Doncs no marxeu, perquè ara aquesta segona hora continuarem amb aquesta força, amb aquesta força curativa, que el nostre amic Ismael poc a poc ens anirà explicant de quina manera funciona i com s'utilitza. Perfecte. Doncs vinga, no marxeu, que ara tornem. Fins aviat, eh? Never give up, never slow down, never grow old, never ever die young.
Bona nit.
Bona tarda, són les 6 i us parla Mercè Roura. L'espera de la votació al Congrés dels Diputats del debat sobre la delegació de competències d'immigració a Catalunya ha enfrontat d'una banda Junts i Podem i de l'altra el PSOE i el PP. Ho ha seguit la nostra companya Mont Carvajal.
Junts ja havia assumit al principi del debat que la proposta no tiraria endavant per la negativa, entre d'altres, de Podem. La seva portaveu, Miriam Nogueres, els ha acusat de centralistes i anticatalans. I quan ha arribat el seu torn el diputat de Podem, Javier Sánchez, ha insistit en el racisme que el seu parer té la proposta.
Si l'argument és que no poden traspassar les competències perquè els catalans som uns delinqüents o perquè els catalans som uns racistes, aquesta serà la prova de cotó que és tan anticatalana i centralista l'extrema dreta com ho és l'extrema esquerra. Sempre escullen l'extrema Espanya. Aquí, el que han pactat el Partit Socialista i Junts és una llei per decidir què administració ejerce el racisme i la pressió sobre la població inmigrante.
També hi ha hagut un frontament dialèctic entre el PSOE i el Partit Popular. Escoltem el socialista Javier Zaragoza i el diputat del Partit Popular, Martín Blanco.
Porque si alguien delegó competencias a Cataluña fue a Aznar y fue para conseguir los votos para su investidura de Pujol. Y así se esconden en un discurso puramente destructivo. Porque la realidad es que su hipocresía no tiene límites. Es que no hay ni un solo mantra, ni un solo dogma del nacionalismo que el PSOE no haya comprado para mantener a Sánchez en la Moncloa. Ni uno solo. Gabriel Rufián, d'Esquerra Republicana, ha demanat a Podem que permetin el debat i afegeixin esmenes després.
Permitamos que esto avance y mejoremoslo en enmiendas. Nos van a tener al lado. De verdad. Se lo pido. Ayúdennos. Porque, hombre, es que no cuela. La resta de socis de legislatura estan a favor de la delegació de competències a Catalunya perquè diuen que la proximitat millora la gestió. Sumar, per exemple, ha dit que no es tracta d'un xec en blanc sinó de responsabilitat compartida.
I més qüestions, ho acabem de saber. L'Ajuntament no ha donat finalment els permisos encara al Barça per tornar al Camp Nou. El consistori considera que la seguretat dels aficionats és el més important i que no es donen les circumstàncies com per poder tornar. L'atenent d'alcaldia, Laia Bonet, també ha dit que els tècnics han de treballar des del rigor i la legalitat i que ho faran de manera conjunta amb el club perquè es torni a jugar a l'estadi.
Terrer punt de cultura, Musiquem Lleida, programa 11 actuacions en la seva vintena edició. El festival tindrà lloc del 3 al 5 d'octubre i comptarà en concerts gratuïts amb música clàssica, jazz i folk. Per aquesta edició han hagut de triar entre un centenar de propostes. Notícies en xarxa
Aquest proper dissabte a la tarda surt el petit camell, corre cuit a partir de les 5 de la tarda des de la plaça de la Vila, amb aquest cercavila del camell petit. Després, a tres quarts de sis, hi ha la passada dels gegants nous. Un moment per poder conèixer els gegants que ens visiten de fora de Catalunya. Els anfitrions, el Miquel i la Montserrat i el Bernat i la Candelera ballaran el so de la música i rebran aquestes colles, aquestes parelles de gegants convidats.
A la tarda també de dissabte a les 6 a la plaça de la Llibertat hi ha un recital de cançó i ball a càrrec de Pierre Cançons i Boleros A les 7 a la tarda a la plaça de la Llibertat també quadre de flamenc Marisol que organitzen doncs
Fins demà! Fins demà!
De dissabte torna a haver-hi concerts de part del Llobregat a partir de les 11 amb el grup Serramango, a la una de Papes en la Popos i després música amb Dijoc. I l'activitat ja es passa diumenge al matí amb la 38a trobada de gegants i capgrossos amb 21 colles participants als gegants en Molins de Rei, colles a Catalunya i també colles convidades tres de fora, una del País Bàs francès, una altra de Navarra i una altra del País Bàs. Durant el matí de diumenge el protagonisme absolut
pels gegants i capgrossos, plantada de gegants a les 9, mostra de gegants i inici el cercavil a partir de dos quarts de 12. També hi haurà concert d'agost pel matí de diumenge a 11 a 1 a la Federació Obrera, visita patrimonial al Museu del Naixement a les 12 del migdia, visita guiada a aquest museu i ja de cara a la tarda a la plaça de l'Església.
campionat d'estir a la corda a partir de les 5, Tardeo a la plaça del Mercat a partir de les 5 i activitat també a la granja concert de salt 150 al Parc de la Sèquia a partir de les 6 i la resta de programació que s'allargarà diumenge i també dilluns 29 de setembre festivitat de Samy Cup i la farmàcia de Guàrdia avui dimarts és la roca del carrer Major 31
La ràdio nostra, ràdio Molins de Rei. Si ets el que encara recordes, cantes i balles les cançons dels 80 i els 90, ets de la Generació Xics. Una selecció de números 1 de les millors dècades de la música pop, rock, un disco i el que faci falta. Generació Xics.
Tornem a viure junts allò que escoltaves en vinil o en cintes de caseta al teu Walmart. Generació Chi, la banda sonora de la teva vida. Amb Toni Ramoneda, els dimecres de 8 a 9 del vespre a Ràdio Molins de Rei. La meva germana està buscant informació sobre beques per al meu nebot, que té dificultats d'aprenentatge, però no se'n surt.
Justament tinc uns amics que l'han demanat per al seu fill, que té un trastorn de l'espectre autista. Heu de mirar els ajuts per als alumnes amb necessitats específiques de suport educatiu. I creus que els podríem trucar perquè ens expliquin com hem fet? No cal. Al web educació.gencat.cat trobareu tota la informació necessària. I si tot i això teniu algun dubte, truqueu al 012. Genial, ara mateix ho busco. 012, la millor resposta. Generalitat de Catalunya.
Us agradaria saber més sobre la història de la primera meitat del segle XX, sobre Hitler i l'Alemanya nazi, i com ells van abocar el món, el major conflicte bèl·lic i el genocidi més gran mai vist? Doncs aquí intento explicar-ho també com sé.
Avui omplim els carrers de festa que Sant Miquel ja torna a ser aquí. Celebrarem amb els amics i amigues que és la festa major de molins que la cultura ens omple de vida i ens fa gaudir tants moments compartits. Surt al carrer i no et quedis a casa que vull fer festa amb tu
La ràdio nostra, Ràdio Bolíms de Rei.
Fins demà!
Me quedo con quien me pide ponme un WhatsApp cuando llegues. Y se alegra más que yo si tuve un golpe de suerte. Me quedo con esa magia de una lágrima compartida. Me quedo con quien me ayudó a encontrar aquella salida.
La gente luminosa La que baila porque sí La que sonríe a todas horas Con la que respiras lento La que te regala tiempo Y si un día no lo tienes
Fins demà!
Y se alegra más que yo si tuve un golpe de suerte. Me quedo con esa magia de una lágrima compartida. Me quedo con quien me ayudó a encontrar aquella salida.
Fins demà!
La gente luminosa, esa que no se preocupa de la marca de tu ropa, la que pone a la alegría siempre en su menú del día, gente que ilumina el mundo, gente guapa como tú. Gente que hace lo que siente aunque sea temblando, que le saca la lengua a la vida sin hacer daño y sin
Fins demà!
Bueno, pues aquí estamos, estamos con Ismael y también estamos con Francisco, que una vez más desde Madrid nos trae un nuevo tema. Adelante, Francisco. Hola, buenas tardes, Carlos. Te pongo la musiquita, un momento. Allá va, espérate. Cuando quieras.
Bueno, pues mira, hoy tenía pensado hablar sobre otro tema muy interesante, siempre, como sabes, basado en las enseñanzas ocultas, llamadas esoterismo también, por algunas personas. Pero mira por dónde me he encontrado un artículo esta tarde en el diario El Mundo sobre el trabajo que hace el jefe de la Unidad de Cuidados Paliativos del Hospital del Niño Jesús.
Y sinceramente me ha tocado la conciencia y digo, creo que debía opinar sobre ello. Así que lo expongo aquí en tu emisora. El titular del diario decía lo siguiente. El pediatra es el jefe de la unidad, como he dicho. El pediatra que ha atendido a 800 niños antes de su muerte.
Dice este hombre, en el trance de morir algunos preguntan si van a sentir dolor o no. Como bien saben quienes me siguen y leen en las redes sociales y en algún otro sitio, lo que suelo escribir está basado, como he dicho, en las enseñanzas ocultas. Y en este caso no va a ser diferente. Con la excepción de que mi explicación irá dirigida más bien...
a las personas que tengan algún niño en fase terminal. Como supongo que la mayoría de estos padres no saben nada de ocultismo, intentaré explicarlo de la manera más sencilla posible, o sea, para cualquier mentalidad abierta. Llamamos muerte al momento en que la vida sale del cuerpo físico, incluyendo con esa vida los deseos, sentimientos, emociones...
pensamientos y expresiones en general de la persona. O sea, lo que se queda en el momento de la muerte aquí es el cuerpo físico solamente. Lo que significa que ese cuerpo ya no se puede expresar como lo había hecho antes y desde el momento de su nacimiento. La vida que vivifica, que da vida a nuestros cuerpos, a nuestros cuerpos físicos, en realidad es la vida divina de Dios.
que también vivifica a todo ser o forma viviente, aunque la nuestra esté más evolucionada. Quiero decir que, como en la planta, esa vida hace que un cuerpo nazca, crezca, se desarrolle y muera cuando llegue su momento. Los deseos, sentimientos, hábitos, etcétera, de un animal son como los nuestros, aunque también, claro,
Más elevados son los nuestros porque nuestra evolución es superior gracias a lo que llamamos mente, a nuestro discernimiento. Luego entonces nosotros tenemos un cuerpo físico como los otros reinos. Una vida como el del vegetal y unos deseos y sentimientos, emociones, etcétera, como el animal.
Lo único que nos hace humanos o superiores a esos reinos es la capacidad de reconocernos como un yo, un yo individual, con conciencia de sí mismo, y también nos diferencia, como he dicho, el poder del discernimiento. Cuando dormimos, ese sueño ocurre porque la conciencia de nosotros mismos, más lo que he dicho de los deseos, sentimientos...
Y la mente, todo eso junto, sale del cuerpo y le dejan solamente ocupado por la vida que le anima, que le vivifica. Nosotros, como conciencia de ser un yo independiente y con esos deseos, sentimientos, hábitos y con la mente, pasamos al mundo de los muertos cada noche para restaurar el cuerpo físico que hemos dejado dormido.
Como consecuencia, el cuerpo, aun estando vivo y conectado a todo lo demás, como es lógico, no puede pensar, ni desear, ni actuar, etc. Puesto que todo eso, que es lo que le dirige y controla, está fuera de él. O sea, nosotros estamos fuera de él como seres que deseamos, sentimos y pensamos.
La diferencia entre las salidas nocturnas y la salida definitiva de la muerte es que en la muerte se rompe el cordón etérico, que tiene un color así plateado muy brillante, que es el que une el cuerpo con todo lo demás mencionado. Es decir, con la persona, puesto que el cuerpo, que es materia física, no desea ni piensa por sí mismo.
Claro que la pregunta que se puede hacer cualquier padre en estos casos es ¿por qué se muere un hijo siendo niño? Y para responder a esa pregunta debemos creer en la reencarnación. Todo ser humano está compuesto por lo dicho anteriormente, o sea, el cuerpo físico, la vida, deseos, sentimientos, mente, etcétera.
Pero eso es lo que en ocultismo llamamos personalidad, o sea, lo que creemos ser aquí cada uno de nosotros. Todos sabemos que por encima de la mente está la voluntad que debe controlar a dicha mente, igual que la mente está por encima de los deseos a los que también debe dominar por medio del distrañimiento. ¿Qué significa esto?
Pues que la voluntad, así como la conciencia que nos habla, pertenecen y representan al Espíritu creado por Dios, esa vida divina. Es decir, la voluntad y la conciencia no son parte de la personalidad, ni se quedan en el cuerpo, ni por la noche cuando dormimos, ni en el momento de la muerte, como es lógico. Así que,
Para comprender todo esto debemos tener claro que somos un espíritu creado por Dios que reencarna para evolucionar gracias a las experiencias y que ese espíritu utiliza esa personalidad para conseguir todo eso. El cuerpo, la vida, etc. Cuando ese espíritu cumple el destino, entre comillas, programado en las cosas y hechos más importantes...
abandona ese cuerpo o personalidad para extraer las lecciones correspondientes de lo que ha sido su vida. O sea, para extraer la esencia espiritual que le hace evolucionar. Y de acuerdo con eso, y al cabo de un gran descanso y preparación para una nueva vida, ese espíritu vuelve a renacer con un destino con nuevas oportunidades de desarrollo, nuevas relaciones, nuevos disfrutes de la vida, pero también...
¿Qué destino puede tener un asesino, un Hitler o cualquier otro dictador, un violador o maltratador, una persona que ha abusado de otras y les ha hecho sufrir, alguien que ha inventado algo que ha hecho enfermar a mucha gente, etcétera, etcétera, etcétera?
Por supuesto que puede ser variado el destino que puede tener, pero siempre tendrá muchas cosas malas en diferentes sentidos, por toda la maldad que ha hecho. Pues lo mismo que una persona altruista, fraternal, servicial, cariñosa, etc., recibirá mucha felicidad y salud en otra vida futura, así los que han cometido una serie de barbaridades, como en los ejemplos que he dicho,
tendrán un destino duro en diferentes aspectos incluyendo el de la salud y lo mismo que un buen espíritu que merece premios y felicidad por lo que hizo en otra vida lo disfruta con su familia porque también hicieron méritos para ello pues así la familia del que cometió esos muchos errores sufrirán por ese hijo porque ellos también tendrán alguna deuda del pasado con él
Esa es la ley de acción y retribución, o sea, la ley de consecuencia o de causa y efecto, que dicen algunos también. Pero también que menciona la Biblia y que dice que recogemos el fruto de lo que hemos sembrado. Nuestro karma o deudas del pasado pueden ser de hace miles de años y no sabemos por qué nos vienen ahora. No sabemos qué hicimos ni cómo lo hicimos.
Pero los molinos de Dios muelen lentamente, pero muelen todo muy bien. Y la ley de consecuencia no perdona nada porque con cada karma que sufrimos es una enseñanza que recibimos. Así que, resumiendo, el espíritu, que es el verdadero ser humano, sufre cuando está dentro del cuerpo físico por todo lo que ocurra en él.
sea una enfermedad, sea un accidente, o sea simplemente porque ve cómo la persona, esa personalidad, le maltrata al cuerpo sabiendo, claro, el espíritu sufre porque sabe que le hace falta para experimentar y evolucionar en la Tierra. Ejemplos, los alcohólicos, drogadictos, etc. maltratan el cuerpo. ¿Qué ocurrirá en su próxima vida con ellos, con sus cuerpos físicos? Y en fin, termino. Pero una vez, una vez,
Ya que ese espíritu, o yo, se desconecta de él, del cuerpo, dicho espíritu, en lo que quiero dejar claro como resumen, dicho espíritu no siente ningún dolor, por muy grave y dolorosa que sea la enfermedad. Ni el trance de la muerte, ni después de la misma. Todo lo contrario, puesto que la enfermedad está en el cuerpo físico. Si nos desconectamos del cuerpo físico, todo es...
Felicidad, buena salud, disfrute de la vida en el más allá. Adiós Carlos, buenas tardes. Gracias Francisco, un abrazo desde aquí. Muy interesante.
Bueno, pues después de escuchar a Francesco, ¿no? ¿Qué te ha parecido lo que nos ha comentado hoy? Ha coincidido con algunas cosas, ¿no? Sí, he coincidido en la mayoría de las cosas. Hay un tema que a lo mejor le voy a rebatir, ¿no? Pero para mí la palabra karma no es un pago. Todo lo contrario. Es una nueva oportunidad para resaciar todo lo que hicimos mal.
Porque no hay un Dios que castigue, que sea vengativo. Tú has hecho algo mal y tienes que reaprobar una nueva signatura. Entonces, la palabra, lo que a mí me fue transmitido, es una enseñanza al karma. Pero has enseñado que algo se ha hecho mal y ahora tienes que hacerlo bien, la tarea. Entonces, para mí es una nueva oportunidad. Es cierto lo de volver a este mundo...
Quizás estoy demasiado de información, pero os voy a contar la última experiencia que fue muy real, hace ya años. Yo estaba dormido y siempre hay dos seres, como de dos metros y medio, quizás un poco más altos de forma traslúcida, ellos vienen a buscarme. Entonces yo me levanto de mi cuerpo, yo estoy tumbado en la cama, me veo, que salgo de mi cuerpo, esos seres están ahí, cruzo la puerta...
Y al cruzar la puerta del pasillo me encuentro en otra dimensión. Y lo que voy a decir es, puede sonar muy loco, pero es mi experiencia personal. Yo en aquel momento estoy con esos dos seres y hay una persona sentada en un sillón. Pero previamente yo veo a esa persona que se acerca y se sienta en ese sillón.
Yo cuento un total de 27 personas que son ancianos en el centro. Yo creo que era un ser superior. Y en ese momento llegaron dos personas, dos seres que iban de blanco, portaban una bandeja de plata y todo un reborde de oro. Y lo más significativo fue cuando en aquel preciso momento yo me veía y me reconocí que era yo. El que estaba en la silla me veía a mí.
Pero lo más loco de todo es que en aquel momento uno de aquellos señores empezó a sacarme como unas lombrices y las colocaba en aquella bandeja. Pero lo más sorprendente es que tuve unos desdoblamientos de mi propio desdoblamiento viendo cómo me sacaban aquellas lombrices, que ya vemos archivos acásicos, como quieran llamarlo, y justamente en aquel preciso momento dijeron, y ahora mismo ya está preparada para volver.
Esa acción la vi yo muy clara. De forma automática, cuando yo vi esos desdoblamentos, aquellos seres, como mentalmente, pues hay una fuerza que me va a traer a mi cuerpo, me acompañan, se abre esa puerta dimensional, me veo hacia mí mismo, me giro dentro de mi cuerpo. ¿Qué digo con esto?
Para mí, mi opinión personal siempre digo, no tengo que prevalecer sobre los demás. Es una forma de decir, te hemos preparado de nuevo para que vuelvas a este mundo a hacer aquello que quedó pendiente en las otras versiones de tu vida. La vida es infinita. El universo es infinito y podemos estar en cualquier parte. Pero hay un creador
que me hicieron ver eso para decirme claramente, después de todas las pruebas que tuve, decir no te preocupes que hay vida después de esta vida para volver a esta vida física para seguir tu camino de evolución. Es la conclusión que he sacado yo.
Sí, sí, bueno, el karma es la parte, digamos, denominativa oriental, pero sería lo que es la ley de la causa, afecto al que hace algo, pues tiene sus consecuencias, ¿no? Es un poco para educarnos, ¿no? La ha enfocado así, Francisco, no es que sea negativo ni positivo, sino que es una ley, ¿no? No, no, sí, sí, entiendo. Pero no es negativo para nosotros. No, no es negativo, es una oportunidad. Sí, es una oportunidad.
Para reparar lo que has hecho. Es la ley de causa y efecto. Por supuesto. En Oriente se dice karma y Dharma y aquí se dice causa y efecto en Occidente. Exacto. Una cosa, Ismael, has dicho que te sacaban como unos gusanos y tú has dicho algo de los libros acásicos. Yo pienso que los archivos acásicos es como un discódulo que te sacan todas las memorias para no recordar tus otras vidas para no seas aventajado en los siguientes cursos. Ah, vale, vale.
Vienes con esa pequeña memoria que te queda en la mente, pero tú tienes que empezar de ser, empiezas siendo niño, tienes que aprender a leer, escribir, a escuela, compartir, hasta que llegue la edad de ser más adulto cuando uno toma conciencia de lo que es. Lamentablemente todo el mundo no toma conciencia. Y en ese despertar espiritual que podemos tener, no todos, sino gran parte de las personas, nos empezamos a cuestionar ¿qué hago yo en esta vida? Sé que tengo algo que hacer, algo que me inquieta, pero no sé definir
¿Qué es lo que tengo que hacer? Claro, es difícil, pero lo más importante es lo que decía al principio, ¿no? Primero hay que entenderse lo que te pasa interiormente para exponer después tus pensamientos, tus acciones para ese camino que tienes que abrir.
Claro, nadie te lo va a dar peladito en la boca. O sea, lo tienes que hacer tú. ¿Por qué? Porque es una forma de esa transformación que tenemos de cambiar de una mentalidad a lo mejor más física, más la relatividad de lo que existe alrededor, pero cuando se te abre ese panorama de que hay algo mucho más allá...
Entonces te das cuenta que la vida no es solamente esto, hay conceptos espirituales, que es lo que realmente te llena y te nutre el alma. Sin esa nutrición, qué vida más aburrida, ¿no? Más vacía, ¿no? Entonces llega ese punto, o sea, entonces lo que a mí me llena cuando empiezo a hacer mis sanaciones, que veo que las personas en un semblante, cabiz baja, dolorida y tal, salen con un semblante, los ojos le brilla, sin dolor, con esa sonrisa, es lo que me nutre a mí.
¿Por qué? Porque estoy haciendo lo que me gusta. Y poca gente está haciendo lo que le gusta. Y es una cosa que me llena el alma. El poder decir, oye, esta persona normal que ha venido, qué bueno que se va. Y mañana un poco mejor. ¿Por qué? Porque es el compromiso que adopté antes de venir a este mundo. Ahora sé cuál es mi compromiso. Y he tenido que pasar una serie de circunstancias difíciles y duran la vida para afinar, tomar la verdadera conciencia de lo que tengo que hacer y lo que soy.
No, yo quería aprovechar para preguntar a Ismael, porque estamos hablando... Ismael es una persona que estamos conociendo con un trabajo determinado, muy especial, que es la sanación, ¿no? Nos está hablando de experiencias vividas que le han llevado, por un camino determinado, a descubrir cuál es su propósito de vida, ¿no? Sí.
Ese acuerdo olvidado que de alguna manera ha puesto al día y se ha puesto a caminar en esa dirección que es la que él necesitaba encontrar. Entonces yo lo que quería era preguntarle, por un lado, un sanador...
Nace o se hace. Porque también nos has hablado de que haces formaciones y esas formaciones están encaminadas a llegar a conectar, a mejorar o a tomar conciencia y conectar con la energía universal para...
¿Para qué? ¿Para mejorarse uno? ¿Para volverse sanador? Entonces un poco la pregunta está ahí. ¿Cuál es tu trabajo exactamente aparte de la sanación con esta formación? Bueno, primero vamos a hablar de la primera pregunta que me acabas de hacer, muy buena, se nace y se hace. Y coincide que ambas son así. Tú has nacido con ese propósito.
Tú vienes aquí al mundo porque haces un compromiso con Dios o con quien queráis pensar, con el universo, y tú naces con ese propósito. Y vas a parar una familia determinada que a lo mejor esa familia tiene un linaje que ha sido anteriormente sanador, etc. Pero claro, hasta que tú no llegas a formalizarte y hacerte ese sanador, tienes que recorrer un amplio camino por el desierto, sufriendo esas penalidades, esas tristezas, ese rechazo,
Incluso de la propia familia. Dice este, perdió el juicio, se ha vuelto loco y no sé qué se habrá fumado. Bueno, bendita sea mi locura. Y entonces te hace a ti mismo. Entonces tomas, en este caso, conciencia de quién soy yo, el hombre que soy. Sé lo que soy. Y eso es muy importante. Sé lo que soy y sé lo que quiero.
Sin menoscabar la dignidad de nadie, sin hacer daño a nadie. Hago lo que yo creo con todo el respeto a todos los que pueden estar delante mío, detrás y a mis lados. ¿Por qué? Porque yo hago mi cometido de vida, es mi propósito de vida. Como el que quiere ser piloto de avión, como el que quiere ser sacerdote. ¿Sacerdote qué significa la paz sacerdote? Un compromiso que tiene, con su espíritu y con Dios. Y es muy respetuoso. Hay gente que no lo entenderá. Eso ya es un problema que tiene esa persona.
Los cursos que doy a la formación, creo que te lo he comentado más de una vez. Yo tengo una enseñanza y tengo la suerte que he sido guiado por un ser que se llama Zarina, la que me ayudó. Y lo que quiero dejar bien claro, que no es un curso para...
de notar más uno sobre el otro ni de menos acabar la dignidad de otros terapeutas que hagan otro tipo de terapia que se merecen mi total respeto. Yo he que dejar unas enseñanzas, un legado, un propósito, para que aquellos lo puedan aprovechar y aprender. Porque cuántas personas están intentando buscar ese camino y a lo mejor no es más adecuado. Pero con lo que yo enseño y lo que yo estoy impartiendo...
Tengo el primer convencimiento que quiera aprender, porque está metido en este mundo, encuentra ese camino, como el agua que va por las montañas, va para arriba, para abajo, y al final todo vuelve a una fuente, a un río, que va a la desembocadura del mar. El río puede ser yo, y a lo mejor valga la redundancia, no es una cosa de hacerme yo más que nadie, no. El río, somos pequeños ríos que nos juntamos a un gran río que vamos a desembocar el mar. El mar del océano es Dios, es la creación. Y esa creación es la que nos va a dar esa alimentación.
Entonces, yo lo que quiero es que la gente aprenda que tiene esa cualidad y esa capacidad de poder hacer lo que yo hago de mayor o menor medida porque todo tiene un recorrido y un aprendizaje. No porque lo hagas una, dos, tres veces lo vas a hacer bien.
El que se pone ladrillos en su vida primero va a levantar la pared torcida. Pero cuando lleve 5.000 ladrillos, levanta las paredes muy rectas. ¿Qué digo con esto? Método, disciplina y tiempo para aplicarlo. Solamente pido eso. Y yo no me he criado a este mundo sin decir, me lo quedé para mí, solo para mí y enriquecerme yo. No. Ese sería el mayor error que estoy cometiendo. Compartir es lo más importante. Y el que quiera aprender...
Pues oye, no hay ningún problema. Bienvenido sea. Y aquí no hay que aprender porque no le interesa. También es muy respetuoso. O sea, ni amigos ni amigos. Todos somos los mismos para mí. Y ahí dejo la puerta abierta para todo tipo de sensibilidades que puedan entender que si quieren participar en mis talleres, en mis cursos, en mis charlas, oye, bienvenido seas y bendito seas para ver Benito. Nada más.
Es muy interesante eso que tú estás diciendo porque nace dentro de uno, pero uno no sabe por qué lo tiene. Todo el mundo tiene esta capacidad. Pero hay algunos, por condicionamientos familiares, culturales, sociales, no han tenido, como le explicaba yo de un joven que era árabe,
y estaba predestinado un poco a su propio padre que era jefe del Islam pero él dice que un día entró en la Basílica de San Pedro de Roma y allá tuvo un impacto
que aquel día él cambió totalmente. Y después lo ha ido descubriendo, y ahora se ha convertido al catolicismo, y su esposa también, y son jóvenes, pero dice que es una experiencia que ni sabe lo que es, pero que le ha hecho un cambio. Y entonces se ha empezado a leer la Escritura, la Biblia, y con esto le ha dado sentido lógico, porque la cabeza, aunque tenga la experiencia...
Necesitas una explicación. Ahora, la explicación nunca te dará respuesta del otro. La explicación te aclarará si tienes la experiencia. Si tú has ido a la montaña del Sinaí, como aquella señora que subimos a la montaña del Sinaí en Egipto, y dice, ¿y ahora qué hacemos?
Y yo le dije, hija de Jerusalén pecadora, y me puse a reír. Dice, sí, no venimos a hacer nada, sino estar presente, cómo sale el sol. Y entonces ella, y alguna vez hemos hablado con esta señora, dice, es que yo subí en plan turístico.
Pero digo, no, es que se sube, primero porque has de subir en camilla y caminando, te llegas a cansar, y entonces estás así quieto. Pero esto, si no nos lo enseñan de pequeños, no lo hemos aprendido. Se tiene que heredar un poco del ambiente.
Yo cuando he dado clases a niños muy pequeños, siempre les digo, ahora hacemos momentos de silencio. El primer día todos ríen. Pero a la tercera o cuarta vez, dice, ahora no hacemos aquello porque ya han experimentado. El niño es muy sensible a la experiencia, no a entenderlo. Y esto que llamamos afecto o amor.
Y cuando eso se despierta abre un nuevo camino. Quiero decir que todo esto es... cada uno lo tiene que descubrir. No se puede forzar a nadie. Me queda claro. Sí, yo mientras hablaba Ismael y todos los tertulianos estaba pensando justamente en eso, ¿no? De que siempre hay que entender que en este mundo dual pues hay dualidad, ¿no? Es lo que venimos a experimentar aquí
Y que seguramente ahora ya menos de la mitad es bien lógico, racional, ¿no? Estamos en un momento, en un paradigma y en una era en la que estamos pasando hacia el otro lado, ¿no? Y más como decía Lirio, pues obvio, después de este eclipse se va a notar muchísimo más. Entonces, eso, ¿no? Que inclusive...
Se marca bien y me gusta esta mesa, esta tertulia por eso, porque, claro, aquí hay muchos europeos, pero también habemos otros latinoamericanos. Y mientras él hablaba al comienzo todas sus experiencias, nosotros lo comentábamos. Bueno, como español, como europeo, eso es novedad para ustedes. Pocos los han experimentado así como él, digamos que es como una secuencia en su vida, ¿no? Pero para nosotros los latinoamericanos, o por lo menos...
Los que somos un poco más, como yo digo, místicos, holísticos o esotéricos, es una vida normal, es un día a día. Y eso quizás la gente lógica nunca lo va a entender. ¿Pero por qué? Porque puede ser que tenga las mismas experiencias como dice Enric, todos tenemos, todos nacemos con eso.
Pero como lo pasamos por ese filtro tan calculador, tan esquematizado de control, queremos controlar hasta el milagro que nos ocurra. Y si es un milagro, o sea, para que sea un milagro tiene que ser algo místico, no tiene que haber salido de lo racional. Entonces si pasamos todo por ese filtro, no dejamos.
Que el aprendizaje llene, que por lo tanto bloqueamos los canales, ¿no? Yo de lo otro que decían, yo de esta rama de las terapias, pienso, o sea, estas son cosas de las que uno ya trae intrínsecas en uno. O sea, ahí es cuando uno entiende que realmente...
Se crea en lo que se crea, se crea en las reencarnaciones o no se crea, pero siempre hay algo más fuerte. Esa fuente ya nos va a dar como unos dotes, unos dones que ya traemos incrustados en nosotros. Por ejemplo, yo...
O sea, entiendo ese tema de las almas viejas y me siento una alma vieja porque recuerdo muchas cosas. Yo no puedo decir de otra vida, depende la situación. Si veo un déjà vu o algo así, pues sí, pero si no, no puedo decir de dónde me viene. Pero yo la parte astrológica, yo la domino y a mí nadie me la ha enseñado, nunca la he estudiado. Y le puedo decir qué está pasando astrológicamente y lo puedo...
Lo puedo incluso trasladar a lo mundano, lo puedo explicar lo que está pasando en función de la astrología. Pero ya le digo una cosa que yo no la he estudiado en esta vida. Ahora, seguramente en otra vida, si es que hay otra vida, fui muy experta o hacía un trabajo donde tenía que ver con eso. Entonces a eso voy. Y yo entiendo, hablaba él de los archivos akashicos, yo entiendo, o sea, es otra de las cosas que siento de toda la vida. Yo entiendo que ya venimos con una misión, con un propósito
O sea, pero que es un trato que ya hemos pactado. Es algo que ya hemos hecho arriba. Se supone que hay un... No sé, un... Este kármico... ¿Cómo le llaman? Bueno, pero es algo... No, no, no. Me refiero... Acá hay una junta. La junta kármica. Dicen que se llama... Sí, donde están todos los seres iluminados, avanzados, no sé qué. Nos presentamos y nos dan el plan. Nos muestran, ¿no? O sea...
En función de lo que se supone que queremos avanzar o no avanzar. ¿Y lo digo por qué? Porque así como puedo ver la astrología, puedo sacar cartas natales. Entonces tengo que tener una idea para explicarla. Y mi manera de explicarla es eso. O sea, que uno entra a esa junta y le muestra, mira, tus planes. Aquí tienes...
Digamos que todos tus posibles movimientos o combinaciones que puedas hacer. Y uno, por su libre albedrío, decide cuánto quiere avanzar uno en esta vida. Yo puedo querer avanzar mucho, pues me voy a poner una vida durísima para despertar, despertar, despertar y irme bien avanzado. Pero si yo quiero disfrutar de los placeres de la vida...
Del mundo material y carnal, pues voy a ponerme una muy cómoda. Entonces no voy a tener mucho sufrimiento, voy a venir con todo acomodado y no va a haber como cambio, porque no va a haber como la oportunidad de salir de ahí, que Buda lo explica perfecto, ¿no? La vida de Buda y la de Baha'u'llá son perfectas para explicar esos cambios, ¿no? Entonces, en función de eso, yo lo veo como... Está peleada una cosa con la otra.
No, no, por eso. Pero yo estoy explicando cómo yo lo siento de manera natural. O sea, son cosas que nadie le enseña a uno, pero uno como que las tiene, ¿no? Entonces, bueno, esas dos partes. Y luego eso que decía, ¿no? Como que en Latinoamérica somos como más sensibles, nos pueden llamar lo que quieran llamar, ¿no? Pero por lo menos tenemos esa inocencia o algo más puro que puede conectar más rápido con la fuente, con ese canal. Como que más rápido nos ponemos de canales.
Para todo esto. Es parte de la cultura. Sí, sí, sí. Claro, está intrínseco a nosotros. Por eso digo, no es para nosotros como muy fenomenal porque casi que es normal o habitual en nuestros ambientes, ¿no? O por lo menos yo lo que conozco de mí, no es mi experiencia, en Bolivia, de mi casa, somos todas muy así.
Y luego en México también. Y con las personas que me he tocado en la vida siempre tienen algo que ver con eso. Entonces por eso yo fluyo un poco así. Y lo último que decían de lo que estamos conectados pues si todos somos uno, ¿no? A mí me gusta verlo desde la física, ¿no? La física explica con líneas, como si fueran líneas de tiempo.
Lo va explicando donde abre, ¿no? Donde una persona abre. Entonces en la siguiente línea ya se va a topar con otro que está abriendo y otro que está abriendo. Entonces todos nos hacemos uno. Terminamos. O sea, empezamos uno, nos creemos este cuento de que somos esta materia y que estamos divididos y en realidad lo que estamos es dentro de un buzo como almas, ¿no?
como alma que venimos a vivir la experiencia humana y nos creemos que estamos solos y que somos únicos y ahí es donde entra el ego y todo eso. Pero luego si vamos subiendo y viendo las capas, todos estamos unidos, todos estamos conectados, por eso es que sentimos todas las cosas de todos. Bueno, hay autogracia, en muchos países del mundo hay la autogracia, ¿no es cierto? Que cuando una persona está pero muy, muy, muy, que no tiene vuelta,
Es preferible que muera el cuerpo y el alma se va. Más rápido. Bueno, pero tú no vos demanas, ¿no? Pero tú no vos demanas eutanasia, ¿no? No estás bien aquí. No, no, pero esto existe en muchas partes. No, claro que sí. A ver, y el alma se va a donde le corresponde. Podría ir al cielo, podría ir al infierno, podría ir al purgatorio, podría ir. Pero esto existe. Ese tema de la eutanasia es otro tema para tratar un programa entero y más. Aquí no hay tiempo.
Pero si abrimos este melón aquí, seguro que entramos en un debate a fondo. Muy largo, hay tantas cosas, tantas experiencias de cada uno. A mi mujer le pasó una cosa. Una vez estábamos nosotros, estábamos en Bariloche, y ella sintió en la mañana, me dice, Juan, mi mamá vino, me vino, se sentó aquí en la cama. Yo le dije, ¿pero cómo va a venir a sentarse en la cama? Si yo lo sentí. Bueno, y dice, pero muerto.
Nos fuimos a Chile y ella había muerto. Entonces, según uno de estos mapuches que ve eso, dijo, no, tu mamá murió. No fue ella, fue el alma de ella que vino desprecio de ti.
Hay que tener una experiencia más. Muchas de esas tengo yo muy buenas. Tengo una experiencia, la puedo contar, ¿no? ¿Quieres participar alguno más? Bueno, no sé, es que creo que es bueno, un minuto, aunque sea, porque yo considero que para mí como lo más importante, así que considero en la vida,
Es una autoobservación constante para recibir esa energía de amor que nos mantiene vivas y vivos. Y en ese punto estamos como...
Estamos abiertos a todo este tipo de, como decía Gaby, que estamos abiertos a este tipo de energía de la cual nos ha estado hablando Ismael, que viene como que está en otra dimensión y en otros planos.
Pero, amigos y amigas, es que esto es como un punto de vista de la vida, de que todos tenemos esta oportunidad. Y es como que viene como un regalo también, ¿sabes? Las historias pueden ser muy distintas. Como él decía, es que te tienes que topar también ella, ¿no?,
Partirte no sé cuánto para que algún día, a lo mejor hay otras formas, ¿no? A mí al menos tengo la suerte que me ha tocado esto de alguna forma. Muy suave. Sí, muy suave, muy confort, pero me ha pegado duro en la salud, ¿no? O sea, eso...
Entonces tampoco es que esté tan suave, exactamente. De algún lado se van a agarrar. Pero a lo que voy es que tenemos esa oportunidad de estar atentos a ese punto de dimensión donde podemos experimentar de otra manera, como que se abren las puertas de la...
de la intuición, de la percepción y a partir de ahí experimentar de otras formas la dimensión de otra manera que entonces te da una riqueza pues para poder ser en la tierra para poder pararte de otra forma donde creo que las habilidades y los
los talentos, todo esto se desarrolla con más... con más... con un potencial más amplio, ¿no? Y como que no es que esté lejano a todo, sino que, bueno, como a mí que me decían que estoy aquí para...
O sea, que la familia, no sé qué, que rompa con un... Bueno, tengo un trasplante de corazón, que algunas personas quizás sepan ya. Y esto ha sido de la familia una cosa muy fuerte, porque han muerto muchísimos y decían que yo había nacido para romper con este estigma, que no sé cuántas. Y pues ya se ha costado mucho trabajo que se diga...
pero hay puntos donde va más allá de eso la vida, ¿no? Como sí, a lo mejor es esto, parece que sí, que estoy así por alguna razón muy fuerte, pero luego yo lo tomo a la simple, o sea, no me doy ninguna importancia personal para estar muy libre y muy suave, ¿no? Y yo creo que todos quisieran hablar porque somos un montón y nadie ha hablado casi, entonces la gloria que casi nunca ha venido.
Bueno, ya, obligada. Sí, porque es que cada persona tiene su experiencia personal. Y bajo esa perspectiva tenemos mucho de qué hablar.
Y a mí se me hace muy difícil porque realmente tengo mucho que decir. Ahorita estoy editando mi segundo libro. Yo soy una persona que si hablamos de que cada uno de los que nacemos venimos ya sobre la base de un plan,
que es lo que yo, esa es la introducción de mi libro, que trato de acuerdo con esta introducción del libro, yo digo que trato de implantar en la mente de nuestros lectores
que todos debemos de fluir, ser felices y exitosos, siendo consecuentes con la vida. Porque la vida está ya planeada. Entonces nosotros vamos fluyendo. Entonces, si nosotros entendemos esto, la vida se nos vuelve más sencilla.
¿Y qué pasa? Que cuando la vida es sencilla para nosotros es que realmente llegamos a conocer lo que es la plenitud de la vida. Y el objetivo de este plan es para que nosotros precisamente lleguemos a ese nivel
a ese nivel de entendimiento de que tenemos que fluir con la vida porque todo está planeado y al conocer nosotros la plenitud de la vida entonces podemos realmente bendecir
al creador y con la bendición que nosotros recibimos también bendecimos a otros y los que reciben entonces también aprenden a alabar a bendecir al creador es un plan bonito es precioso y es cuestión de conocerlo entonces mi punto de partida es que la vida es espiritual
la vida no es física, no es material. La cultura que tenemos es la cultura del mundo. Entonces hay un dicho que dice que estamos en el mundo, pero no somos del mundo, porque somos un espíritu viviendo en un cuerpo, lo que digo yo, un espíritu viviendo en el cuerpo para espiritualizar o consensuar el alma
para poder llegar a tener un cuerpo glorificado.
Si pots fer una pregunta a l'Ismael, que abans ja una mica li he comentat fora de micro. Era, en respecte a la sanació, la teva opinió, la teva experiència, tu parlaves del mètode teu de sanació, i jo el que volia preguntar-te és tu com ho entens, que...
Ets tu el que sana? O realment és la persona la que sana? O sigui, el cert que tens davant, perquè moltes vegades jo el que veig, i també per pròpia experiència, hi ha vegades que persones que han fet moltes coses i no sanen, per exemple. Pot ser a nivell físic o a altres nivells, psicològic, fins i tot espiritual. Però potser és que no és el seu camí en aquesta encarnació,
arribar a realment sanar allò saps què vull dir? en canvi altres persones fent coses similars han pogut sanar tu de fet has explicat casos excepcionals que tu has viscut amb la teva pròpia experiència només volia fer la teva visió de qui sana no sé si m'explico ben bé el que vull dir en primer lloc
en este caso yo hablo mío personal yo soy un canal que recibo esa energía a consecuencia de las enseñanzas que he tenido por ejemplo tú puedes ser piloto de avión pero tienes que tener un buen guía que te enseñe piloto de avión y esa es tu responsabilidad
Yo utilizo esa energía porque he tenido la suerte, la destreza, la constancia de seguir ese camino porque no es tan fácil.
Perdón, ¿pero eran espirituales o eran... Sí, estamos hablando físico. No, los maestros. Sí, sí, sí, recomendantes. Entonces, en primer lugar, uno tiene que saber qué tiene en su interior y conectar con esas fuertes, esa energía, aparte que te pueden ayudar en otros niveles de conciencia o dimensionales. Entonces...
Yo soy el vehículo, soy el que da esa energía y empleo mi tiempo haciendo esa energía y la persona que sea receptiva, que todas reciben esa energía, no han encontrado ningún caso, no han sentido nada, son receptivas de esa energía. Y lo más importante, aquí juega un papel muy decisivo, la persona que venga con el convencimiento y las pilas bien cargadas de decir que yo voy a cambiar mi situación personal y revertir esta enfermedad.
Si vienen personas con los brazos caídos por ir con una última oportunidad, si tienen esa fe ciega en el espíritu, en esa energía, o Dios o Jesús sanaba, ya conté un día de Jesús, una cosa de Jesús, sanaba con la imposición de manos,
él no sanaba porque era el hijo 2. Era un hombre físico que tenía esa grandeza divina que él hacía de canal, de voz, de correo de transmisión para hacer llegar a una persona que estaba enferma, sanarla, paralítico que camine, o una persona que tiene una posesión, liberarla. Pero claro, la otra persona que estaba, por ejemplo, poseída, tenía la necesidad de su alma liberarse de esa carga.
¿Qué significa? Tengo la necesidad y tengo que creer que tengo que salir de esta. Ahora, si vienes con las manos bajadas, a mí me encantan los escépticos, porque después son más zapistas que el Papa. Pero me voy a referir que tiene bien una conjunción de ambas cosas. Una mano no la va a una cara. Tienen que ser dos manos. Yo no me refería, perdona, a escéptico mentalmente, sino que es tu destino. Es decir, que esa...
Que quizá tu misión en esta vida o tu destino, no el tuyo, perdón, el de la persona, es que eso no lo va a poder traspasar, sanar o sí. Claro, eso es la lotería, entre comillas. El tema del escéptico es otra cosa. Eso es la lotería. O sea, la persona que puede venir tiene la gracia de decir, ¿sabes qué? Vas a ir adelante. O tu destino será así y te tienes que ir. Pero...
El compromiso en ese momento que te hace llegar a ese punto es posiblemente la llave que te puede abrir a tu sanación personal que te puedas recuperar. O sea, yo no sano. Yo utilizo esa energía para ayudar a sanar a las personas. Y las personas tienen que ser receptivas para creerse que eso les va a ayudar.
Porque si yo toco a una persona y tú estás sano, oye, sería más que Jesús. No, no puede ser. O sea, aquí tiene que haber una conjunción de ambas cosas, para mi punto de vista, para lograr lo más deseado, que esa persona se pueda recuperar. Yo soy sanador porque tengo que tener una figura, como el pintor, como el carpintero. Pero tú eres creativo. Después del balón de la creatividad. Y ya. En ese sentido, tengo clarísimo.
ens queden dos minuts i farem un altre programa ara empezàvem a tocar ja preguntes més de fons que ens van quedar aquí però continuarem espero que l'Ismael torni aquí a la ràdio i fem una segona part i una tercera i les que facin falta hi ha moltes experiències per fer i més preguntes i faltava la d'Albert te vas deixar imponer les mans o no?
Mira, solo se me ocurre decir una cosa, pasar palabra. Bueno, pues, gracias Ismael, gracias a todos. Ens tornarem a veure la propera setmana i segur que repetirem un programa com aquest. Te veo una forta abraçada, amigues i amics.
Bona tarda, són les 7, us parla Mercè Rura, la consellera de Drets Socials Mònica Bertinet Bravo, ha garantit el finançament per construir i reformar nou equipaments socials municipals. Ho ha dit en un acte a Molins de Rei, en un dels municipis que són beneficiaris