logo

Arxiu/ARXIU 2005/ENTREVISTES 2005/


Transcribed podcasts: 1390
Time transcribed: 18d 4h 18m 22s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

Dos minuts, un quart d'una del migdia.
Aquí seguim el matí de Tarragona Ràdio.
Deixem enrere l'hora anterior que ens ha mantingut ocupats
en temes d'actualitat seriosos, si ens permeten l'expressió.
No és que el que ens ocupi ara sigui seriós, ni de bon tros,
és molt seriós, però està més relacionat amb el temps de lleure,
amb l'àmbit de l'espectacle i la cultura.
I estem particularment contents perquè aquest cap de setmana
s'estrena al Teatre Metropol de Tarragona,
un espectacle de dansa que esperem que tombi molt i molt
i per diferents indrets.
És un espectacle signat per la companyia Patas Arriba,
l'espectacle du per títol Isles, i s'estrena demà dissabte.
I avui hem pogut treure del teatre l'Asson Nuales, l'Aranxa Sagardó
i les responsables absolutes d'aquest espectacle,
tot i que hem comptat amb moltíssima col·laboració.
Perquè vinguin aquí al matí de Tarragona Ràdio.
Asson, Aranxa, molt bon dia.
Bon dia.
Bienvenides, digo que os hemos sacado del teatro,
i esto hay que explicarlo, porque este espectáculo
no solo se estrena en Tarragona,
sino que la producción se ha hecho en Tarragona,
se ha trabajado en el Metropol.
Le habéis tomado las medidas al escenario
tantas veces como habéis podido y querido.
Y esto a nosotros nos hace una particular ilusión,
francamente, que sea Tarragona el sitio
en el que habéis trabajado.
Y concebido el espectáculo, ya estaba concebido antes.
Estaba concebido con anterioridad,
porque tuvimos que presentar un proyecto,
el espectáculo, para que nos concedieran
la ayuda a la creación.
Entonces, ya este espectáculo viene ya
desde el año pasado.
O sea, el proyecto lo presentamos el año pasado
y nos concedieron la ayuda a finales del año pasado
y ahora es cuando estrenamos.
O sea, que imagínate el tiempo que llevamos ya preparándolo.
Bueno, vamos a hacer un poco,
a conocernos un poco mejor.
Primero que todo, compañía Patas Arriba,
sois vosotras dos.
Y para cada espectáculo, como ahora me comentabais,
digamos que creáis un nuevo cuerpo de baile
y un nuevo colectivo de coreógrafos.
Bueno, sobre todo a nosotros nos encantaría
mantener este cuerpo de baile.
Como que más quisierais, ¿no?
Pero es muy difícil tener una empresa
como una compañía de danza
y mantenerla durante un año continuado
y durante el tiempo.
Entonces, en cada producción
hay bailarines que sí que se mantienen,
que sí que continúan con nosotros
y otros bailarines que por trabajo,
por circunstancias, van con otras compañías.
Pero vamos, casi siempre cambian los elencos.
Casi siempre hay gente diferente, gente nueva,
que también te aporta cosas nuevas,
que es muy importante para el trabajo,
que a veces el trabajar con diferentes personas
te aporta otro tipo de material humano
y también artístico, ¿no?
Claro.
Pero vosotras como compañía Patas Arriba,
¿cuánto tiempo lleváis juntas?
Cinco años.
Cinco años.
Empezamos en el 2000.
Os empezáis a conocer un poco, pues, ¿no?
Bueno, ya nos conocíamos anteriormente.
Sí.
Nos conocimos en Barcelona.
Estudiamos las dos en el Instituto del Teatro de Barcelona
y estábamos en diferentes cursos,
pero al poco tiempo coincidimos en Valencia
trabajando en una compañía,
la compañía de Vicente Saez.
Y a partir de ahí fue cuando, bueno,
decidimos que queríamos tener un proyecto.
Las dos nos gustaba...
Somos muy emprendedoras
y teníamos ganas de hacer nuestro proyecto personal, ¿no?
Y empezamos a trabajar con la compañía.
Empezamos siendo solamente cuatro bailarines.
Y, bueno, desde el año 2000 hasta ahora
hemos hecho cuatro espectáculos.
El primer espectáculo de la compañía
somos solamente las dos
y con música en directo,
con cuatro músicos que tocan percusión
y un músico de Bangladesh que toca el sitar.
Luego hicimos otro espectáculo con seis bailarines.
El siguiente que estrenamos el año pasado
con siete bailarines,
que ha recibido muchos premios.
O sea, que cada vez es una historia nueva.
Sois muy valientes, ¿no?
Porque, claro, afrontar como empresa,
que dices tú, espectáculos de danza.
Lo que pasa es que no vamos a ir de quejicas como siempre
porque yo hablo por la experiencia de Tarragona.
Si miramos hace diez años ahora,
el público ha aumentado muchísimo.
La oferta también ha aumentado mucho en cuanto a danza.
Hay compañías de una altísima calidad,
lo cual hace que el público se aficione.
Ha cambiado mucho el panorama.
Pero aún así hay que ser valiente, ¿no?
Hay que ser valiente porque la danza contemporánea
es muy amplio el concepto de danza contemporánea.
Entonces, hay gente que tiene un poco de miedo
a asistir a ese tipo de espectáculos.
Danza clásica es obvio lo que es, ¿no?
Tú vas sobre seguro.
En danza contemporánea hay un mar ahí
que no sabes qué vas a encontrar cuando llegas al teatro.
Entonces, más que nada,
es que se conozca la compañía
y el trabajo de esta compañía
y que te guste.
Entonces, ya creas, como tenemos nosotros,
un pequeño club de fans, ¿no?
Que ya conocen la compañía en nuestro trabajo
y vienen a vernos.
Y en Tarragona,
como nunca habíamos actuado hasta ahora,
intentamos conquistar al público este fin de semana.
A ver si podemos.
Hombre, Arantxa, a ti yo imagino
que te hace particular ilusión
porque tú eres de aquí.
Sí, mucha ilusión.
Claro, dices, hombre, es jugar en casa, ¿no?
Sí, pero da muchos nervios, ¿eh?
También, también es cierto.
Fíjate que decías lo del gusto por la danza.
Todavía hay muchísimo público
que la cosa del tutú,
y lo digo con el máximo respeto,
gusta mucho,
pero también hay mucho público
que está descubriendo
que detrás de lo que se llama
danza contemporánea
puede haber un lenguaje
un poco críptico
pero también puede haber
un lenguaje artístico
realmente claro, transparente
y que llega al gran público, ¿no?
Esto lo estamos descubriendo.
Este espectáculo está concebido,
somos cuatro coreógrafos,
cada uno, bueno,
Asun y yo,
que somos españolas,
luego hay un americano
y un danés
y cada uno vive la danza
de una forma distinta.
Ha aprendido
en un contexto diferente,
ha evolucionado
de una forma diferente también
y ha hecho una creación
completamente autónoma
al resto de los coreógrafos.
Entonces,
el que venga
puede disfrutar
de distintas pinceladas
de entender la danza,
de formas de entender la danza.
Entonces,
yo creo que también
es enriquecedor
para el público,
puede ver
qué tendencias hay ahora mismo
en Europa
o en América
o aquí justamente, ¿no?
Cómo se está viviendo la danza
y cómo está evolucionando también.
Estos días,
si no me equivoco,
vosotras que sois las expertas
me corregiréis,
Maurice Béjar pasaba
por España
para celebrar
pues tantos años
de profesión,
tantos reconocimientos
y mostraba,
hacía como una recopilación
de espectáculos
de danza anteriores
y hay espectáculos
y la danza,
la llamada danza contemporánea,
realmente no tiene fecha
de caducidad.
No.
Son espectáculos concebidos
con tanta pureza
y con tanto sentimiento
y dices, bueno,
es que se mantienen en el tiempo,
¿no?
Y esto lo estamos viendo
en muchos espectáculos
de compañías jóvenes
que además tienen un prestigio
impresionante por todas partes.
Hablemos del espectáculo
de estas islas,
el nombre está más que escogido
precisamente
por estos cuatro coreógrafos diferentes,
¿no?
Cada uno da su visión
de la danza
y cómo habéis trabajado
el hecho de que sean
cuatro islas diferentes
pero las ponéis
sobre un mismo océano,
¿no?
Sí.
Bueno,
como te estaba comentando antes,
las cuatro islas,
tú,
es un viaje,
un viaje entre islas,
¿no?
Entonces,
cada uno se plantea
su mundo dentro de su isla,
lo que quiere reflejar,
lo que artísticamente le inspira
a él ese momento,
¿no?
Entonces,
por ejemplo,
en mi pieza particular
que se llama
Tan lejos tan cerca,
yo vivo en frente
de una isla,
vivo en Santa Pola
y tengo en frente
a la isla de Tabarca.
Entonces,
yo tenía la sensación
cuando viajaba a esta isla
que está a cuatro millas
de la costa,
la sensación de estar
tan cerca de la costa,
tan cerca de lo que es
una civilización
muy establecida,
bueno,
no es que en Tabarca
no haya civilización,
hay civilización,
pero estás muy apartado
y solamente estás
a cuatro millas.
Entonces,
mi sensación,
o sea,
lo que es mi isla
habla un poco de eso,
de la cercanía
y la lejanía
incluso entre las personas,
¿no?
A veces podemos estar
muy cerca de otra persona
y estamos muy lejos,
estamos totalmente desconectadas
de esa persona
o a veces estamos
muy lejos,
a mucha distancia
y estás deseando
estar con esa persona.
Entonces,
habla un poco de la distancia.
Entonces,
para mí mi isla
es un poco así como
un poco poética.
A mí me gustaría
que pudieran ver a Asun
porque a medida que habla
tiene un movimiento
de los brazos
que a mí me está dejando
realmente alucinada
de qué manera
esos brazos
también van expresando.
Yo creo que ya,
yo creo que está
medio ensayando ya,
¿eh?
En la entrevista.
Arancha,
háblanos de tu isla.
Bueno,
mi isla se llama Vértigos
y está inspirado
en un poema
y también
en lo que es
el Sakura
de la filosofía japonesa
que habla de
cuando están
todos los cerezos
en flor
y la flor del cerezo
es muy efímera
y de repente
viene una corriente
de aire
y justamente
se lleva
todas las flores
al mismo tiempo.
se crea un momento
de belleza
intensa
pero efímero
y tendrías que estar
en ese momento
para poder captarlo,
para poder vivirlo
allí justamente,
¿no?
Entonces pienso que la vida
está llena de estos
bellos momentos
que son muy cortitos
y que te sorprenden
a diario,
bueno,
a diario,
o te sorprenden
gratamente
sin tú esperarlos,
¿no?
Entonces realmente
yo creo que
mi intención
ha sido crear esta pieza
yo digo
para el egoísmo
de tener guardado
uno de esos bellos momentos
y poder repetirlo
las veces que se pueda,
¿no?
Y es una puntilla optimista,
¿no?
Con los tiempos que corren
se agradecen,
imágenes como la que
nos puedes proponer
en tu isla.
Hombre,
de las islas
de vuestros compañeros
podéis hablar un poquito
en nombre de ellos,
¿sí?
Por ejemplo,
la isla que nos ofrece
Mario Zambrano.
Bueno,
la isla de Mario
es muy especial,
es una isla muy especial,
bueno,
él es una persona
muy especial,
entonces su trabajo,
cada trabajo
de cada coreógrafo
lleva a una persona
detrás,
¿no?
Entonces,
en el caso de Mario,
bueno,
él es un lector
empedernido,
entonces su pieza
está inspirada
en los textos
de Virginia Woolf
y habla sobre
las mujeres
del siglo XIX.
Entonces,
los personajes
de esta coreografía
somos Arantxa y yo,
justamente,
él ha querido trabajar
con las dos,
que para nosotras
también es un lujo,
es un lujo,
que nos dirijan
desde fuera,
¿no?
Porque a veces
siempre estar nosotras
ahí a la cabeza
y tal,
a veces cansa muchísimo
y a veces no es tan grato,
¿no?
Es mejor a veces
que haya un ojo exterior,
¿no?
Y que te dirija.
Entonces,
habla un poco
de dos clases de mujer,
¿no?
La mujer conformista,
pero que en realidad
no está conforme
con la vida
que le ha tocado vivir
en esa época,
pero bueno,
que la ha asumido
y se ha quedado ahí.
y luego la otra mujer,
que es la luchadora,
la que intenta salir
de esa rutina,
de bueno,
un poco esa historia
que quiere romper
y quiere un poco progresar
como mujer,
avanzar,
evolucionar,
y la sociedad no la deja.
Entonces,
cada una de vosotras
representa,
¿no?
Esa imagen diferente.
En el caso de Henry Callum,
¿cuál es la propuesta
que nos hace desde su isla?
Ay,
esta es más complicada.
Él ha hecho una propuesta,
ha escogido,
porque nosotros
ofrecimos seis bailarines,
o sea,
la compañía tiene un elenco
de seis bailarines
y a los coreógrafos dijimos,
mira,
son seis bailarines,
puedes trabajar
con quien quieras,
un solo,
un dúo,
un sexteto,
un cuarteto.
Henry decidió
trabajar con los seis
y ha hecho una pieza
que habla sobre el error,
¿no?
Sí.
Sobre el error
y cómo tú lo planteas,
o sea,
cómo tú vives los errores
de tu vida
y cómo los viven
los que están
en tu entorno.
Entonces,
la coreografía,
estamos bailando
y es como que
nos vamos equivocando.
Yo aviso que está coreografiado,
porque igual hacemos tan bien
que se creen
que nos estamos equivocando,
¿no?
Y luego también
él ha trabajado mucho
con los sonidos del cuerpo,
con los sonidos
naturales del cuerpo.
Te genera la vida,
¿no?
Sí,
a la medida que te vas moviendo.
Los ha grabado
y trabajamos sobre ellos
y aparte,
luego hay una sorpresa
en el vestuario
que también hace sonidos.
Esto no lo puedo desvelar
como una sorpresa.
Es una sorpresa.
Así lo dejamos.
Cada una de las coreografías,
como explicabais,
por los detalles que dais,
son completamente diferentes.
La música también,
la ambientación también
y además el montaje
cuenta con la colaboración
de Jesús Monllao.
Sí, sí.
explicarnos cuál es el papel
de Jesús
y el tema de la música
y algún que otro texto literario
que también se pasea
por las islas, ¿no?
Pues mira,
con Jesús,
bueno,
coincidí yo personalmente
en la gala del espectáculo
del Teatro Metropol
y tuvimos una sinergia
muy buena
y le llamamos
para hacer islas.
Entonces,
nosotros teníamos
bastante claro
qué transiciones
queríamos de una pieza
a la otra.
Jesús es el barco
que nos lleva
de una pieza
para otra pieza, ¿no?
Es la presentación
del siguiente montaje.
Sirve para desconectar
un poco el movimiento,
de que tú veas movimiento
en el escenario,
bailarines,
sirve para de repente
hacer un cambio,
poder despejar tu mente,
él te mete en otro mundo
totalmente diferente
porque la verdad
es que yo ahora
ya digo que no somos
cuatro islas,
digo que somos siete
porque él ha creado
tres islas totalmente
diferentes aparte
y te introduce
en la siguiente pieza,
tanto emocionalmente,
¿no?,
como a nivel visual
o a nivel de expectativa
también.
y hemos funcionado
muy bien,
ha sido bastante,
o sea,
entre todos,
entre los tres
hemos estado decidiendo
qué imágenes,
cómo colocarlas,
cómo ponerlas,
cómo crear el ambiente
y la duración
y la verdad es que,
bueno,
estamos muy contentos,
creo que ha quedado muy bien.
El espectáculo
se estrena mañana,
habrá dos representaciones,
mañana sábado
a las diez de la noche,
el domingo
a las siete de la tarde,
pero esta tarde
también hacéis
una propuesta
muy abierta
sobre todo
a los jóvenes
estudiantes de danza
en Tarragona
que son muchos
y muchas,
más muchas que muchos,
como es obvio
y como suele pasar
habitualmente
y además también
hacéis una propuesta
de un ensayo abierto.
Posteriormente
habrá pues
un pequeño coloquio
con vosotras
y con vuestros compañeros
en la compañía
para que quien lo desee
pues pueda conoceros
un poco mejor
y hablar
y explicar vuestra experiencia
en el ámbito
de la danza.
Explicaros un poquito
lo de esta tarde,
lo de la clase abierta
sobre todo,
porque yo me imagino
que os hace una particular ilusión.
Pues sí,
siempre trabajar con estudiantes,
nosotros siempre nos ha gustado
abrir la compañía
sobre todo
a estudiantes de danza,
a todo el mundo,
pero a estudiantes de danza
porque pensamos
que hay una parte
de educación
en danza
que hay que tener
muy en cuenta,
que la gente
se acerque al teatro,
se acerque a los espectáculos,
se acerque a la danza
de una manera
mucho más concreta,
que no sea
de repente verlo
en la tele
o escuchar en la radio
que hay un espectáculo,
sino vivirlo
intensamente
desde cerca.
Entonces,
el abrir esta clase
que los estudiantes
puedan compartir
una clase
con bailarines profesionales
y pueda estar
todo el mundo
implicado
en un mismo,
se va a hacer
en el teatro,
en este caso,
en el escenario
donde se va a representar
ese espectáculo
y luego que eso
que vivan
lo que es un poco
el estar ahí
en el ambiente
de una producción,
de casi un estreno,
los nervios
que tenemos todos,
que eso también
se contagia
y se vive
y la gente lo nota.
Entonces,
bueno,
yo creo que es una idea
muy buena
que ya se ha estado
realizando durante
todo este mes.
Cada sábado
un coreógrafo
ha dado una clase abierta
a una serie
de estudiantes
y ha enseñado
un trocito,
un extracto
muy pequeñito
de la coreografía,
que eso también
es una manera
de acercar,
porque luego cuando
tú has vivido
ese movimiento
en tu cuerpo
y luego lo vas a ver
en el escenario
y sabes lo que cuesta
hacerlo
y luego lo ves
bailado por un bailarín
profesional
que lo hace
de una manera
que parece que sea fácil
pero no es fácil
que son horas
y horas de ensayo.
Precisamente
es donde está
la mayor dificultad
eso que ves
que fluye
como si nada
y ya ves.
Y cuando lo practicas
tú en tu cuerpo
y dices
uy,
es que esto es muy difícil
y luego lo ves
y dices
jolín,
cómo lo hacen.
¿Cómo veis
a los jóvenes estudiantes?
Porque claro,
siempre que hay espectáculos
de danza
obviamente hablamos
y conversamos
con los bailarines
con los coreógrafos
y la verdad
es que es de las profesiones
el proceso de aprendizaje
que es prácticamente
toda la vida
pero cuando haces
los estudios
de danza arreglados
podríamos decir
son de una extremada dureza
y de una dedicación
prácticamente
de jornada laboral
como poco.
Entonces claro,
después cuando ven el panorama
¿cómo los veis vosotros?
¿Los veis dispuestos
a superar cualquier dificultad
y tirar adelante?
Porque la mayoría
parece que sí,
sí que lo tienen clarísimo
que a pesar de las dificultades
quieren seguir adelante.
Es que es vocacional.
Yo creo que quien quiere,
quien le gusta
va a tirar adelante
con condiciones,
sin condiciones
va a conseguirlo.
Pero yo creo
que lo difícil
de esta profesión
es que requiere
muchísima disciplina
que es una cosa
que hoy en día
falta bastante.
Entonces esa disciplina,
esa dedicación,
ese...
porque es muy físico
entonces también
tienes que estar fuerte
porque es agotador
físicamente.
entonces al que le gusta
y el que quiere
y el que lo lleva dentro
lo va a conseguir.
Yo siempre digo eso.
Lo que pasa
es que cuesta un poco
también por el tipo de vida
que llevamos hoy en día.
Parece que eso
de meterte en un estudio
tienes que renunciar
a muchas cosas.
A muchas cosas.
A muchas cosas.
Pero bueno,
compensa,
si no no estaríais
ahí en el escenario.
Vamos a dejar
que os volváis al teatro
porque seguro
que tenéis
muchísimas cosas que hacer
pero nos ha gustado muchísimo.
vuestra compañía
y recordar
que hay un ensayo abierto
a partir de las siete y media
aproximadamente.
A las seis y media
es la clase.
Quien quiera venir
pueden venir
tanto a hacer la clase
con nosotros
como a verla desde fuera.
Muy bien.
Está abierta
para todos los bailarines
de cualquier tipo de técnica
que nosotros
pensamos
que no hay una técnica
o sea
en el clásico
o el contemporáneo
que bailar es bailar
y cualquier persona
que sepa moverse
puede venir
a estar con nosotros ahí
y si no
cualquier curioso
que quiera venir
a ver cómo es una clase
de calentamiento
o de preparación
de espectáculo
puede venir a verla también
y después haremos
un ensayo
general o no general
depende de cómo vaya.
Según como veáis
el panorama.
Según como veamos
y nos hemos encajado
No ensañéis mucho tampoco.
Si no luego no vienen.
Que se creen con las ganas.
Dar una pista
para crear las ganas
y el sábado
ahí a las diez de la noche
puntuales.
Después se abrirá
un tiempo
de conversación
y de tertulia
con Asun
con Arancha
y con el resto
de bailarines
y coreógrafos.
Pues nada
de momento
muchísimas gracias
por acompañarnos
Arancha Sagardó
y Asun Noales
muchísima suerte
muchísimo éxito
y que todo vaya muy bien.
Muchas gracias.
Adiós, buenos días.
Adiós.