logo

Arxiu/ARXIU 2005/JA TARDES 2005/


Transcribed podcasts: 582
Time transcribed: 6d 0h 13m 53s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

Pues ahora lo que te espera, más que un sueño, casi es una pesadilla.
Cógete fuerte, eh?
A la Quimpons, que m'agradan molt, eh?
Diu, ¿qué hago con la clasificación?
Le pongo un marco, marco.
Humor, humor, Núria.
Aquestes horas de la nit una mica d'humor, una mica d'humor.
Donem la benvinguda a la Núria la setmana passada,
com vam canviar una mica el format del programa,
no la vam poder tenir nosaltres,
però avui tornem a gaudir de la seva companyia.
Núria Cartanyà, bona nit.
Bona nit, buenas noches, Marco.
Buenas noches.
Sempre nàstic.
Control antidoping.
La procedència del nostre convidat d'avui, el Marco,
està una mica dubtosa.
Aquí els companys deien, no, que és d'Andalusia,
no, que és d'Extremadura.
Marco, aclara, lo vaya, para todo el mundo que lo sepa.
¿De dónde eres?
Soy de nacimiento de Sevilla, ¿no?
Pero me siento extremeño al 100%,
porque prácticamente he vivido casi toda mi vida allí.
Mi familia es extremeña y nada, pues...
Por los sentimientos, es extremeño.
Pero te has adaptado además muy bien a Tarragona, me parece, ¿no?
¿Estás contento aquí en la ciudad?
Sí, estamos muy bien.
Tanto mi mujer como yo estamos muy bien adaptados
y la verdad que hemos encontrado una comodidad.
¿Tienes tu rinconcito ya en Tarragona,
el típico restaurante donde siempre vas a cenar o el bar?
¿Algún rinconcito que te guste?
Sí, bueno, tenemos varios sitios donde nos reunimos con los compañeros,
otras veces quizás más privados,
pero sí, claro, en todos sitios siempre te vas haciendo tú.
Sí, dínos uno, ¿algún rincón de Tarragona que te guste especialmente?
¿Para ir a pasear o...?
Nada, pues bueno, quizás ahora no es el tiempo más indicado,
pero me gusta mucho la parte antigua
y nos solemos mover un poquito por ahí también,
cuando vamos quizás más solos
y cuando vamos con más compañeros, pues bueno,
por la Rambla, por la zona ya con más...
Con más vidilla, ¿no?
Sí, con más chicha.
De totes maneras, ¿entens el catalán, Marco?
Bueno, voy cambiando.
Entiendo un poquito, pero hablarnos, ¿no?
De todas maneras, digo, te ha sido bastante fácil adaptarte a Tarragona
porque indirectamente tienes familia en Tarragona, me han contado.
Sí, sí, como buen extremeño,
pues tenemos muchas familias que emigró hace tiempo
y tengo aquí bastantes parientes que viven aquí.
Y me han dicho eso que tu mujer, se puede decir, ¿no?
Que es pariente de Jesús Ramiro.
No.
No, llaman a enredar, ya está.
Llaman tú a Natalia.
Soy yo, soy yo.
¿Tú?
Es su mujer, sí, es prima de mi madre.
La mujer de Jesús Ramiro es prima de mi madre.
Vale, Jesús Ramiro que es de esos hombres que lo viven, ¿eh?
Sí, sí, sí.
Que se nota cuando está en el campo.
Sí, sí, hombre, vas de acridar.
A ver, tema un poco polémico, me han dicho.
Hombre, no lo digas, yo lo digo.
Por aquí, por la redacción, los compañeros,
te tienen un sobrenombre.
¿Lo sabes?
Sí, sí.
¿Sí? ¿Cómo te llaman, Marco?
Coronita, ¿no?
Coronita.
Con la cerveza, atención.
¿Pero es como sabía?
Sí, sí.
Y ve que es suprano en filosofía.
Porque eres rubito y fresquito.
Yo añadiría doradito, ¿eh?
Que te ha un moreno que toma.
¿Qué tal se lleva esto?
Bueno, bien.
Con humor y, bueno, sabemos que aquí King es...
No tiene otra cosa que hacer.
Van pensando y mira.
Aparte de esto, a nivel deportivo,
en los vestidores del Nastic, ¿tienes un sobrenombre también?
No, aquí no.
Quizás sea el primer sitio donde aún no lo tengo.
¿No?
No, aquí en...
Pues, hombre, compañeros.
En las que todavía, por lo menos no me lo dicen.
Companys del Marco, traía un sobrenombre que a la chica te da bastante así.
Hablando de coronitas y tal, ¿te gusta la cerveza?
Sí, como buen sevillano también, con mi parte de Sevilla que tengo,
sí, me gusta mucho la cerveza.
Y las tapitas y tal.
También, también.
Vamos a escuchar una canción relacionada con Marco, que, bueno, ahora nos la valorará.
Es que además eres de la generación Marco, ¿no?
Sí.
¿Pues por eso que te pusieron Marco o qué?
No, no, bueno, pues mi padre...
¿Quién historia tu nombre?
No, fue mi padre que le gustaba el nombre y, nada, se le metió en la cabeza a ponerme Marco Antonio
y me puso Marco Antonio.
Hombre, a Marco Antonio te llamas, ¿eh?
Sí, sí, sí.
A eso es muy Tarragón y muy Gladiator, ¿eh?
¿No?
Sí, sí.
Qué daño.
Pero bueno, nombre artístico, futbolístico...
Sí, Marco, Marco.
Marco.
Aparte del fútbol, sabemos que te gusta el básquet, que eres un asiduo a los partidos del CBT, al menos.
Sí, sí, la verdad que también, pues, estuve un año federado allí en mi pueblo, al baloncesto de pequeño y es un deporte que también me gusta, como muchos otros también, como el tenis.
O un deporte de los más tranquilitos, me han comentado que es pescar, la pesca.
La pesca, como hoy, sí.
¿Y dónde vas a pescar? ¿Tienes tu rincón también?
No, aquí no, aquí no he pescado nunca, soy de río, yo soy de interior.
Es que el francolino da mucho, el francolino da.
Soy de interior y siempre he pescado en río, en pantano, entonces aquí todavía no tengo ningún rinconcito.
Hablando, bueno, pasamos al tema mujeres, que los futbolistas dicen muy mujeriegos, pero yo todo el mundo que me he encontrado tiene ya pareja estable, yo ya encantadores y familiares, y me han dicho que tú también eres así, ¿no?
Que eres muy familiar.
Sí, yo estoy casado ya hace año y medio y con una relación ya de hace bastante tiempo.
¿Os conocisteis aquí o...?
No, ella es de Badajoz y la conocí cuando estuve jugando allí en el Badajoz y llevamos ya pues muchos años juntos y esperemos que...
¿Te la trajiste para acá?
Sí, sí, ella ya se vino cuando nos casamos, se vino conmigo a vivir a Murcia y de Murcia ya se vino aquí también, a Tarragona.
Muy bien, aunque me han comentado también, y aquí está la parte oscura, que tu mujer tira mucho de tarjeta de crédito.
No, ella es poco gastosa.
Es que me han dicho, la dona del marco le agafa la tarjeta de crédito y bueno, pim, pam, pim, pam.
No, no, ella es poco gastosa, la verdad que en ese sentido no me puedo quejar.
Bueno, que dice que a veces vais de compras con compañeros, ¿no?
Sí, sí, sí, claro, cuando salimos pues con más compañeros y ya se reúnen, sí, salen de compras, hacer sus charlas y sus cosas y se reúnen y nada, pero tampoco me la deja tiritando.
Muy bien.
Compañeros del Nastic, supongo que pues bueno, más o menos en el tiempo que está aquí, que estáis aquí, que hace ya mucho ya, salís con todos, pero ¿tienes algún compañero así del alma? ¿Alguien con quien te lleves mejor?
Sí, bueno, con quien más tiempo paso, porque también tuve una etapa con él en Murcia, fue con, incluso vivimos juntos, ¿no? Pues fue con Diego Torres y prácticamente pues estamos todo el día juntos.
Diego Torres, majo, ¿no? Y a pasar por aquí el Diego Torres, sí, dijo que nos cantaría algo, al color esperanza, que se prendería la canción color esperanza y la cantaría.
Pues yo te recomendaría que no cante.
Que no cante.
A nivel ya de juego, como deportista que eres, me han comentado que tienes un saque potente, ¿eh?
Sí.
Así como largo, que te sale toda la fuerza, venga.
Sí, la verdad es que cada vez que me dicen cómo juego siempre el saque de banda, ¿cómo sacas de banda?
Y, pero bueno, sí, es una faceta que llego ya hace muchos años, desde que estaba en el Betis, que nada, la sigo practicando y a veces dan más frutos y otras veces menos.
Bueno, tú de momento la sacas, después ya quien la recoja ya se apañará.
Sí, después tienen que ser los compañeros quienes la tienen que meter.
Que de todas maneras dicen que antes de sacar la pelota, te la refriegas por la camiseta.
Yo eso no voy a ver mai.
Eso porque aquí tienen la costumbre de mojarme demasiado el campo.
Como allí lo tenemos más seco, por allí por el sur, aquí está mojada la pelota y se resbala.
Entonces, simplemente por secar el balón.
Cuestiones prácticas, ¿eh?
Sí, sí.
Un poquito de maña para que el balón esté más seco, porque así se puede alejar más, no se resbala de las manos.
Y como el uniforme te lo limpian en el club, ¿no?
Claro.
No lo limpia tu mujer, pues mira, tranquilo y no hay problema.
¿Alguna manía que tengas al salir al campo?
Nada, pues yo creo que lo típico de todo el mundo.
Salgo con el pie derecho, es antiguo, rezo a un Padre Nuestro antes de todos los partidos y pocos más.
Tampoco tengo mucha más manía.
Hombre de unido, ¿eh?
De unido.
Empezáis a salir cinco minutos antes.
Més música, música relacionada amb el Marco d'una manera o d'altra.
Ara en parlem.
Mi mono a medio y yo viajamos con la esperanza de ver a los...
No rigueu, què passa?
Està documentada aquesta entrevista.
És que ho veiem.
A veure, Núria, a partir de demà, tant el Quim Pons com el Joan Andreu Pérez com jo mateix
hem de seguir parlant cada dia amb el Marco i ens hem de seguir trobant els entrenaments.
I clar, vull dir...
No, però la cancioncita tiene su que...
Te han regalado un perrito hace poco.
Sí, sí.
¿Cómo se lleva con el mono a medio?
Esa era la pregunta.
Te han regalado un perro, ¿no?
Sí, sí.
Ahora en las Navidades cuando fuimos, mi suegro regaló un perrito que no ve la que nos está dando.
Sí, que es muy chiquitín.
Es un cachorrito.
¿Qué nombre le habéis puesto?
Ronnie.
Ronnie.
Sí.
¿Por algo concreto?
No, pues nos gustó y nada, pues...
¿De qué raza es?
Que me lo dirás y me quedará igual, pero bueno.
Sí, es un yorsai, te ríes, pequeñito.
¿Quién lo cuida, tú o tu mujer?
Me toca a mí.
¿Te toca a ti?
Mira.
Se lo han regalado a ella, pero el que lo tiene que sacar todas las mañanas soy yo.
Bueno, así haces deporte, que no hacéis mucho.
No, sí, deporte me voy a hacer después, pero antes, la primera hora y con el frío que hace ahora, me toca a mí bajarlo.
De unido.
Entonces, ya para acabar la entrevista, nos tienes que hacer, Marco, una promesa, como todo el mundo, que queda grabada y la tenéis que cumplir, ¿eh?
Si el Nastic consigue lo que se ha propuesto este año, que es la permanencia, y ya estáis, ¿no? Se ve muy fácil.
No, todavía no.
Bueno, bueno, siempre son prudentes.
¿Qué nos prometes si conseguís la permanencia este año?
Pues no sé.
Sencillito y que se pueda hacer.
No sé, a ver qué me propones tú.
¿Qué te propongo?
Me ha coído así en frío.
Jo crec que hauríem d'anar canviant la pregunta, ja, perquè ara és molt fàcil deixar la permanencia.
No, perquè jo...
Clar, no veuen tan fàcil que no s'atreveixen a fer la promesa, potser.
Sí, tu vols dir que ja hauríem de votar per la ciència? És que jo vull que ho compleixin.
Bueno, mira, jo tinc una idea.
Dóna-li alguna pista, va.
Dóna-li opció.
Marco, nos invitas a l'equipo de deportes a...
Jo ja m'encloq.
A una coronita, cada uno.
És fàcil, no?
Sí, sí.
I tu també en te lleves una.
També.
Con un tapé o tal, lo que convenga.
Doncs acabem l'entrevista amb la música que ens ha demanat el Marco, que és muy del sur.
Sí.
I muy auténtica, además.
Sí, sí.
Perdona, no, és que te interrumpia, perquè ve que el Patxigalé, que està allà fora, que després entrarà amb l'Enric Cavallà a la Tartulia, diu que a ells també els convidi la coronita.
També, també.
Ellos també.
Antonio Flores, ¿por qué? ¿Algo en especial te recuerda algún momento?
Porque creo que es un gran cantautor que ya no está con nosotros y, como bien has dicho, de allí, del sur y el cual, pues, me gusta mucho, ¿no?, toda la música que hacía y que es una pena, pues, que no haya podido hacer más disco, ¿no?, después de su muerte.
Marco, gracias.
Vale.
Gracias, don Senoría Cartañán. Marco, que esto ha sido como una pesadilla, pero esperemos que los sueños que antes nos hablabas se consigan y los podamos disfrutar todos.
Sí, nada, esto no es una pesadilla, no, que va, hemos pasado un buen rato y, como bien dices, que ojalá, ¿no?, ojalá que todo al final de temporada, pues, sea igual de bueno y de positivo de como está siendo ahora a mitad de temporada.
Muchas gracias y mucha suerte.
Vale, gracias.