logo

Arxiu/ARXIU 2007/JA TARDES 2007/


Transcribed podcasts: 160
Time transcribed: 2d 12h 58m 25s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

Una setmana més, la Sala Trono bull d'activitat.
Vam començar força el 2007,
no només programant teatre, cada divendres,
sinó també dansa, concretament els dijous.
I avui li toca el torn pel que fa a la dansa d'una coreògrafa,
també intèrpret, que es diu Cecilia Colocrai,
i que ens presenta la seva creació sola.
De tota manera, primer saludem el Joan Negrier,
el programador de la Sala Trono.
Joan, bona tarda.
Hola, què tal, com es feu?
Bé, vosaltres?
Un pas estupendus.
Estupendus, cansat, suposo una miqueta...
Bé, cansats, però com que va bé i ens agrada,
com sempre dient, doncs aquí som i palante.
Palante, resistiendo, i no sé si està cansada
o com acaba, després de cada actuació,
la Cecilia, que la tenim a l'altre costat del fil telefònic.
Cecilia, bona tarda.
Buenas tardes.
Hola, què us passa a les bailarines?
Després de les actuacions,
us quedàis com, buah, relajades, hechos polvo,
o no, amb ganes de seguir bailant?
Hombre, seguidita, després de les actuacions,
primero viene como un subidón
y luego viene, no, como que te quedas un poco vacío
de alguna manera porque das mucho, ¿no?, en escena.
Vienes a Tarragona hoy mismo a presentarnos
una pieza que además has coreografiado tú.
Sí.
¿Es lo que acostumbras a hacer?
¿Haces tú misma las coreografías
o también te gusta interpretar, bailar coreografías de alguien?
Me estoy bastante acostumbrada a trabajar
haciendo las coreografías y la interpretación,
pero en este caso, bueno, es como todo un reto para mí
porque es mi primer solo, que siempre he trabajado en grupos
y, bueno, como uno está un poco más expuesto
y más solo, realmente.
Joan, no sé si tu controles tant la dansa com el teatre.
Home, sí, perquè...
Des de la sala trono, sí, ho dic perquè com que sou tanta gent
i que potser s'han especialitzat.
Sí, sí, no, som molta gent, tampoc no som tants.
El que passa és que els que hi som
intentem controlar una miqueta tot
perquè no et quedi res penjat.
Com la vau pescar, la Cecília,
i quin tipus de dansa fa ella?
Bé, doncs la Cecília Colacrai
la va contactar, com cada una de les funcions de dansa,
l'Anna Corredor, que és que s'encarrega,
bueno, després de haver vist 40.000 funcions de teatre
i coneixent-la com la coneixia la Cecília des de fa molt temps.
Cecília, i què tipus de dansa ens vas a interpretar?
Qual és tu especialitat?
Bé, jo soc bailarina de dansa contemporània,
però bé, estem també en un moment
que la dança està molt influenciada
por altres disciplinas.
Llavors, jo crec que mi treball està bastant influenciat
amb el teatre,
o el que té a veure amb la dança-teatre,
o com se le quiera llamar un poc a això.
Claro, perquè és el que dicem sempre,
la gent busca un hilo argumental de fondo.
Bé, hi ha de tot.
Jo, en mi cas, necessito treballar sobre algun tema,
o alguna idea en concreto,
i després, quan et pones a treballar,
sempre van apareixen altres caminos.
Però, sí, en mi cas, sí,
necessité partir des de un siti un pocuito claro,
que tenia que haver sigo con un argumento,
con una mini-historia que me monte un poc jo,
i de ahí empecé a treballar
el que té a veure amb el moviment
i com a poner una idea en el cuerpo,
o en una calidad,
o en un estado físico, digamos.
Pues cuéntanos, Cecilia,
¿cuál és el hilo argumental,
la excusa aquesta que te ha llevado a crear sola?
Bien, un poquito la excusa,
en realidad, fue como sumándose,
porque empecé desde montar
solo cuatro minutos de la pieza,
y de ahí, como poco a poco,
tuve la necesidad de decir,
ah, pero aquí no se acabó la idea, ¿no?
Sola es una mujer,
una mujer bastante actual en un punto,
pero mi idea es que sea un poco atemporal,
es una mujer que se va encontrando,
que, no sé, para mí es bastante real
en el punto de los cambios de humores,
el ir descubriéndose y descubriendo un poquito
en la sociedad en la que está viviendo,
teniendo ilusiones y desanimándose por otras cosas,
no sé, es como un poquito pasando por diferentes momentos
de la vida de esta mujer.
Por tanto, es una obra de altibajos,
como dices tú, pues a veces debe ser muy energética
y a veces debe ser como así,
más apagada, más tranquila, ¿no?
Sí, sí, sí, bueno,
yo creo que en realidad cuando uno va creando algo
nunca puede estar ajeno a uno mismo,
¿no?
que una obra tiene que ver con uno, siempre.
Pero bueno.
Y sobre todo si es un proyecto tan personal.
Cecilia, ¿qué has hecho con la música?
¿De dónde la has sacado?
Con lo musical siempre, cuando me, no sé,
cuando empiezo a pensar algo,
empiezo a dar voces a todos los conocidos
y en realidad es como una recopilación
de diferentes compositores,
algunos que conocí hace mucho tiempo
y que vas guardando y dicen
algún día con esto quiero hacer algo.
Y fue un poquito de eso.
Después, bueno, está, uso un tema de Chabela Vargas
que para mí es como bastante,
es como un poco, es una parte de esta mujer,
la historia de Chabela.
Pero eso, es como una recopilación
de diferentes músicos.
¿Y cómo se trabaja una coreografía?
Bueno, más que nada, ¿cómo se crea?
¿Das voces, coges la música
y a partir de aquí le pones movimiento
o es al revés?
Primero sale el movimiento
y después se acopla a la música.
¿Cómo va?
Ay, se escucha un poco más.
A ver, yo no creo que haya una sola forma
de crear una coreografía.
Yo, o sea, dentro de la pieza,
dentro de la obra,
en realidad hay diferentes momentos.
Algunos que salieron
desde que tenía muy claro lo musical
y a partir de ahí me generó, digamos,
alguna calidad en especial
y otros momentos que tenía muy claro
lo que quería hacer físicamente
y a partir de ahí busqué la música para eso.
Después, bueno, hay un músico
que me ayudó a hacer un poquito
la recopilación y hay un momento
en que hay unos sonidos,
un tema que lo compone él,
que eso sí fue pedido especialmente.
Mira, que aquí quiero dar esta idea
de copas, de bar, de tal.
Y entonces él creó un poquito
a partir de esa idea.
Pero creo que no hay una sola manera
para crear.
Muchas veces también te pones a improvisar
y a partir de lo que improvisas
coges ideas o materiales o movimientos
o muchas veces lo tienes antes en la cabeza
que en el cuerpo.
Pero no creo que esa es solo una manera
de hacerlo.
Joan, ¿qué es diu de la Cecília?
¿Qué nos en puedes decir respecto al currículum,
respecto a la seva manera de ballar?
¿Qué tiene de especial la Cecília?
¿Por qué la he de dar a ver?
Bueno, he de dar a verla
porque es una aposta
diferent, és a dir,
que hem de començar amb la dança,
però la Cecília
és una proposta,
podríem dir,
com la més íntima,
més ingénu,
més senzilla,
saps?
Sí.
Sí, senzilla de moviments.
És una cosa
molt, com ho diria,
molt bonica, no?
Bonica, poètica.
És una preciós...
És un bombonet.
Ai!
Un bombonet, Cecília,
que guai, eh?
Sí, perquè no és tant
de retroprojeccions,
de música forta,
saps?
De moviments ràpids,
ni canvis bruscos,
sinó que és una cosa
com, sí,
lleugera, poètica,
maques,
i te'n vas,
com amb un suspiro,
saps?
Que bonic.
Sí, sí.
Ala, nena,
que guai, eh?
Sí, sí.
Ostres.
Qué bien, no?
Bueno,
¿qué hacéis?
Esto no lo he preguntado
todavía a nadie
y es interesante.
¿Qué vas a hacer
antes de empezar
la coreografía,
la representación
esta noche?
Supongo que calientas
un poco, no?
Sí, bueno,
ahora estamos yendo
a montar
todo el tema
de luces
y luego sí,
intento calentar
un poco el cuerpo,
que también hay
millones de formas
de despertar el cuerpo.
Sí,
algunos estiramientos
siempre son necesarios
e ir despertando
y más que nada
la parte física
y después lo que es
ponerte un poquito
en lo que vas a trabajar,
¿no?
A mí, no sé,
me sirve mucho
tirarme un momento
a tierra
y simplemente respirar,
pensar un poco
en las ideas
de la pieza,
porque justamente
como no es solo coreografía
o si levantas la pierna
o no la levantas,
tienes que poder estar tú,
¿no?
interpretar un poquito
las ideas
más allá de las formas.
¿Hasta qué punto
podéis improvisar?
Tengo momentos
improvisados,
pero, o sea,
el trabajo
tiene sus momentos
muy claros,
a ver,
que yo quiero,
bueno,
quiero que este momento
tenga esta calidad,
esta idea,
es más circular,
es más,
es más denso,
o sea,
que cada momento
tiene su espacio,
tiene una estructura
y tiene una idea clara,
pero dentro de eso
me permito
en cuestión movimiento
poder ir,
componer
en cada,
quizás,
en cada presentación,
no en todos los momentos,
¿eh?
Solo hay un par de lugares
que cuando los empecé a probar
me era,
me parecía que tenía más que ver
con un momento más espontáneo
que realmente
lo que me esté sucediendo
en ese momento
en relación a la idea
a ponerme a hacer
una coreografía
de eso.
Bueno,
¿tienes ya más ideas
en la cabeza
para próximas coreografías?
Sí.
No te paran, ¿no?
Yo creo que cada vez
que calientas un poco
o que...
Sí,
siempre quieres cambiar algo,
¿eh?
Creo que cada bolo
ha sido diferente,
porque siempre,
uno,
porque mira,
tal y cual,
pero creo,
eso también te da
mucho más gustito
y también te pone
más nerviosa,
¿no?
Porque nunca sabes bien
cómo,
qué es lo que va a suceder.
Cecilia Colocra
y muchísima suerte
esta noche en la sala.
Muchísimas gracias.
Un beso,
chao.
Adéu.
Adéu, adéu.
Joan,
et toca vendre el producte,
ho has fet molt bé de moment.
Però ens hauries de dir...
que cada dança no és el meu fort,
un fort és el teatre.
Sí, sí, però escolti,
jo que...
Però bueno,
mira, és que a mi em va agravar molt,
jo et dic.
Jo a base d'entrevistes
me vaig apassionant més
perquè trobo que ha de ser molt bonic
de veure i de fer.
Home, i tant que sí,
en sèrio, eh?
És que realment es produeix
com una horeta o 50 minuts
que ho duren a la majoria
d'espetacles de dança,
com una mena de màgia especial
que no es pot explicar
si no ho has vist, no?
Sí, es fa difícil d'explicar, de fet.
Exactament.
No, a l'hora de dir de què va.
Com que és tot tan abstracte,
tot és tan artístic, no?
Que no té res concret o tangible,
ens costa d'accessar paraules,
per tant, ho has de viure i sentir-ho, no?
Doncs Joan, ens hauries de dir l'hora
perquè jo vaig una mica perduda
amb això de la dansa,
és igual que el teatre?
Sí, sí, la dansa és exactament
igual que el teatre.
Els dijous, les 9 i mitja de la nit.
Molt bé, dijous 9 i mitja,
dos quarts de 10,
entrades, on les aconseguim?
Entrades, com sempre,
a l'Orraconet i a la sala.
Passa que, clar, amb les hores que són ja,
sempre aquesta mateixa nit
potser ja que vagin directes a la sala, no?
Ah, exactament.
Ara ja millor que se'n vagin a la sala
perquè o que truquin per telèfon
al telèfon de la sala,
que és el 977-22-2014,
i confirmim si en queden o no.
Encara en queden poques, eh?
Però per avui encara ens en queden a la sala.
Doncs Joan, Agria, no marxis massa lluny
perquè nosaltres ara d'aquí
no reconectem amb les notícies,
però després continuem parlant
sobre la sala Trono,
sobre el teatre que ha d'arribar divendres.
Perfecte.
Fins ara, Joan.
Fins ara.