logo

Arxiu/ARXIU 2008/ENTREVISTES 2008/


Transcribed podcasts: 1247
Time transcribed: 17d 11h 24m 11s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

Gavino, Diego, muy buenos días.
Buenos días.
Gracias por atender nuestra llamada, porque me parece que ibas un poquillo mal de tiempo y de agenda, ¿no?
A esta hora de mediodía, ¿no?
Siempre tengo tiempo para Tarragona Radio.
Qué bien. Oye, antes de hablar del espectáculo,
desde primeras horas de la mañana, cuando dábamos el sumario,
especulábamos aquí en la radio, incluso ahora,
alguna oyente, si tenías algún enemigo,
porque eres una persona que cae bien a todo el mundo.
Pues alguno debo de tener por ahí.
¿Pero que tú sepas?
Pues seguro que alguno tenga, no te lo voy a decir quién,
pero alguno tendré, digo yo, no...
Sí, alguno, pero yo intento no hacerle daño a nadie,
pero vamos, que alguno tendré.
Pero a ver, con ser buena persona no es suficiente,
porque a veces eres buena persona y hay gente que le caes gorda.
Pues eso, que tendré mucho.
A ver, pues yo no sé, pero...
Tendré muchos, pero vamos, yo intento no hacer daño a la gente.
No lo sé, si he hecho algo, intento que haya sido sin querer, vamos.
O sea, que el consejo va un poco bíblico, ¿eh?
No hacer a los demás lo que nos quiera que te hagan a ti y todas esas cosas.
Sí, y a ver, como dice Sabina, un poco dice, me dijo un día Sabina,
te pienso votar en las próximas elecciones, eres un ecuménico.
Me dijo que era un ecuménico.
Sí, bueno, eso te lo podías tomar de muchas maneras,
pero yo como con ese carácter que tienes te lo tomaste bien, claro.
No, ecuménico lo que dices que como quiere el buen rollo, yo con todo, bueno, pues...
Y que te haces con todo el mundo, piense lo que piense, ¿eh?
No, no, no te creas.
Ah, pues no eres tan ecuménico, ¿ves?
No, no, no, yo no soy tan ecuménico.
Es que lo que pasa es eso, que pues tengo esta imagen así,
pero vamos, te quiero decir que yo tengo también mi mal carácter,
y cuando algo no me gusta, pues lo digo y me cabreo
y le digo a la gente lo que pienso.
O sea, que no, no, no, tampoco soy tan así como la gente se piensa.
Claro, aquí quería llegar yo, porque tú tus momentos de grito
y tus momentos de irritación y de malos modos también debes tener.
No, lo que pasa es que...
Tampoco, ¿no? Si eres el chico 10.
No, chico 10 no soy.
No.
Pero lo que... No, no, no, chico 10 no soy.
Lo que pasa es que a veces, pues eso, pues a veces en el trabajo, pues,
me gusta hacer las cosas bien y me gusta que si yo me entrego,
pues quiero que se entregue todo el mundo.
Entonces, nada más, pero...
Y bueno, pues entonces para eso tienes que poner tu carácter.
Y lo tengo.
Tengo muy mala leche también, pero vamos, que intento no hacer daño a nadie.
Eso me siento mal.
Bueno, dejamos este bonito tema.
Vale.
Y hablamos del espectáculo no mucho, porque claro,
es que es difícil hablar de un espectáculo que todavía se tiene que ver.
Porque, a ver, cuando alguien nos cuenta su vida,
normalmente intentamos subir.
En tu caso, no solo eso, sino que vamos a un teatro y pagamos una entrada.
Por lo tanto, y teniendo en cuenta que ya va para tres años, ¿no?
No, Seasons.
¿Seis?
¿Seis años ya?
Sí, sí.
Y oye, ¿has ido añadiendo cosas?
Porque claro, si estás explicando tu vida...
No, porque...
¿O te paraste hace seis años...?
Es que no es mi vida, o sea, realmente.
No doy una, ¿eh?
No, no, no.
Bueno, tengo que decir que tiene que ver con Gavino,
pero Gavino es un personaje.
Un personaje y...
Y bueno, hay muchas cosas que son ficción.
El espectáculo está construido de una manera donde, bueno, pues se habla del éxito,
se habla del fracaso, tiene todo una dramaturgia.
O sea, no puedo ir añadiendo cosas.
Puedo añadir a lo mejor algún gag, alguna cosita pequeña,
pero ya el espectáculo está ya montado, ¿no?
Dura ahora 35 aquí en la China.
O sea, que lo que pasa es que, bueno, pues eso,
tiene que decir que ya está escrito todo, ¿no?
No es un espectáculo de, ah, Gavino sale ahí, improvisa y cuenta su vida.
No, no.
Está todo bastante escrito, ¿no?
Hombre, lógicamente, viniendo de un actor con experiencia,
esperas encontrar un trabajo de actor en el escenario,
no un monólogo así improvisado de Cabaret, ¿no?
No, pero bueno, un monólogo improvisado de Cabaret también es interesante.
Pero es otra cosa.
Y luego otra cosa también, lo que has dicho tú, lo de contarnos tu vida,
pues hay que decir, a mí lo que más me gusta es leer autobiografías,
es lo más interesante que hay.
Una cosa es leer una biografía, otra que te venga el vecino
y cada día te dé el parte de lo que le pasa.
No, es que, bueno, no se trata de eso,
pero, por ejemplo, leer autobiografías me encanta
porque que la gente te cuente su vida es maravilloso.
Bueno, oye, hay gente para todo en este mundo.
No, cuando monté esto me dije, oh, gente,
estas son tus memorias con lo joven que eres.
Le digo, bueno, a lo mejor un niño de, yo no le digo,
bueno, ponerte ahora con la edad que tienes a contar tus memorias,
le digo, bueno, a lo mejor mis memorias son más interesantes que las tuyas,
que tienes 80 años, ¿sabes?
Hay vidas muy intensas.
Interesante, que entretenga al espectador, que le haga reír
y que tenga calidad al espectáculo, creo que lo tiene.
Pero un poco en tu manera interpretativa está ese hacer reír,
pero también dejar ese punto, esa media tristeza de vez en cuando,
esa ternura, ¿no?
Bueno, sí.
Un poco por el perfil de tus personajes que hemos visto en el cine, por ejemplo.
Sí, es trágico media.
Exacto.
Eso, donde la gente se ríe de lo mal que lo pasa el personaje.
O sea, que el personaje, la gente se ríe, pero el personaje por dentro a lo mejor está sufriendo.
Y eso es lo que habla Una noche con Gavino, habla mucho de eso, ¿no?
Pues habla de cuando en la mili le dijeron inútil, que inútil total.
Yo estuve en...
Hay cosas que son ciertas, te cuento, hay cosas que me invento, ¿no?
Y que mi abuela me dijo, mi neto es inútil, pero no total.
Entonces, todavía le queda algo de utilidad a este chico, ¿no?
Sí, exactamente.
O sea, que sí que intentas introducir experiencias y momentos de tu vida que encajen bien, ¿no?
Con otras cosas que, lógicamente, son de creación.
Sí, sí, sí, sí, sí.
¿Cantas también?
Sí.
¿Y qué cantas, Gavino?
Yo empecé contando...
Yo empecé con este espectáculo contando cosas de mi vida,
pero me di cuenta de que al final el que lo contaba era un personaje.
Entonces, fui inventándome cosas.
Ese personaje se fue inventando y el personaje fue convirtiéndose en otro Gavino,
que no soy yo, que se parece, pero que no soy yo.
Y canto lo que me gusta.
Pues canto, bueno, canciones de los 50.
Canto una canción de Cilia Cruz, que se llama Songo, se llama Buzundanga.
Canto Elvis Presley, aparece mucho en la función,
porque Elvis Presley me impactó mucho de pequeño.
Pues, ¿sabes? De tot.
De tot.
Y...
O Gavino, fa de tot.
¿Y qué tal cantas?
Canto mauve.
Sí.
Mauve, mauve.
¿Y no te dedicarías a cantar?
¿Cómo te voy a decir?
Yo qué sé.
¿Qué te voy a decir?
Pues yo creo que no lo hago mal, vamos.
A mí me parece muy bien que digas clases muy bien,
porque la falsa modestia es insoportable.
No, no, falta modestia no.
No, yo creo que he mejorado.
He estado 10 años dando clases de canto,
entonces creo que ya, bueno, pues he mejorado mucho
y creo que no sale mal.
¿Y vas haciendo...
Sí, perdona.
Así que ya está.
Sale mi profesora de canto también en la función.
Que le traje.
Oye, una cosa.
Seis años haciendo esta obra de teatro,
pero te ha permitido hacer otras cosas, ¿verdad?
¿O no?
Sí, lo que pasa es que he estado bastante concentrado
con la función.
O sea, he estado...
Mira, es algo que yo tenía muchas ganas de hacer.
Mira, cuando yo hacía cine,
me daba mucha envidia la gente que hacía teatro
y que viajaba.
Y yo siempre me sentía como un actor que, bueno,
que no completo, porque no hacía teatro.
Había viajado por los pueblos actuando.
Y entonces ahora estoy haciendo eso, ¿no?
Luego he hecho cine
y ahora estoy haciendo lo que yo quería,
que es viajar por toda España
actuando con mi función, ¿no?
Y bueno, y el cine me gusta mucho,
pero vamos que me encanta el teatro, ¿no?
¿Y oyes está en Tarragona alguna vez?
Sí, en Tarragona.
¿Pero actuando o...?
No, actuando no, actuando no.
¿De vacaciones o de viajes?
De viajes.
Tengo amigos por ahí en Tarragona
y me gusta mucho.
Qué bien.
¿Y cuándo fue la última vez que estuviste?
Bueno, perdón, sí he actuado en Tarragona.
Bueno, he actuado en Salou.
Sí, sí.
Bueno, en la comarca.
Lo dejamos así, la comarca.
No me querían en Tarragona.
¿Cómo que no te querían en Tarragona?
No me querían.
Ahora me han llevado al final.
Además...
A mí Tarragona me parece una ciudad preciosa.
Sí, ¿verdad?
¿Y cuánto hace que estuviste por aquí?
Pues mira, pues puede ser seis meses o...
Ah, pues bien, hace poquito.
Sí, sí, sí.
Muy bien, pues mañana va a ser bueno, ¿eh?
O sea, que si tienes tiempo y quieres aprovechar para ir a la playa, dicen que va a hacer sol,
está todo estupendo.
Es más, te voy a decir, yo fui uno de los que hizo la campaña de Costa Daurada para promocionar
el caso de Costa Daurada.
Es verdad, ahora me acuerdo.
Las playas tan largas, tan anchas, tan largas, decía eso, que lo dirigió Isabel...
Es verdad, playas anchas, es verdad, sí, sí, sí.
Ahora que lo dices ya me acuerdo.
Bueno, pues ¿qué te tengo que preguntar yo?
Era muy bonito, te cuento una anécdota muy bonita, que me hizo mucha gracia porque se
estaba promocionando la Costa Daurada para el resto de España y justo detrás de donde
estábamos haciéndole una pintada que ponía puta España.
Mira, tierra de multiculturalidad, ¿no?
Directamente.
Muchas gracias.
Joder, desde luego la gastronomía, todo eso, te gusta de aquí, ¿no?
Sí, m'agrada molt, molt bon.
Escolta, trobo que parles català i tot, eh?
Parlo tot, parlo tot perquè jo he viscut molt temps a Terrassa.
Ah, clar.
He viscut a la meva filia hasta Barcelona i sí, lo entén perfectament.
Molt bé.
El Teatre Metropol, ja el veuràs, és petitet però és molt boniquet,
és el que tenim, l'únic i ens l'estimem molt.
¿Cuál, el Teatre Metropol?
El Metropol, sí.
Sí, no, no ha estat.
És molt boniquet, ja el veuràs, és petitet, això sí, però el tindràs ple, amb seguretat,
eh?
Ah, sí, sí.
Bueno, con esta entrevista que estamos haciendo, seguro.
Bueno, que ja...
Jo, sobretot, mira, hay una cosa que yo sé que seguramente es poco profesional,
pero es que yo me niego a preguntar por el contenido de l'espectacle y que me cuenten
cosas de l'espectacle.
¿Por qué que luego si vas y dices, ah, sí, sí, eso ya lo dijeron por la ràdio.
No, te va a gustar mucho y la gente se sorprende mucho.
Claro, es que se trata de ir con las ganas de verlo, ¿no?
Exactamente, no se espera que sí, pero por mucho que yo lo cuente, no se espera lo que...
El espectáculo tiene otra magia, porque maravilloso con luces, música en directo y con sorpresas
que no hemos contado.
Toma, que no hay que contarlas para nada.
O sea, aparte, es lo que decíamos al principio, tú caes tan bien que el público lo tienes
asegurado.
Bueno, ojalá.
Gabino, Diego, muchísimas gracias por atender nuestra llamada, un abrazo y mañana te vemos
en el teatro.
Vale, gracias a vosotros.
Hasta pronto.
Suerte.
Adiós, adiós.
Adiós.
Adiós.
Adiós.