This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Encara no fa ni un mes, si no ens falla la memòria ni l'agenda,
és clar, va ser un 12 de novembre que amb la unitat mòbil
ens vam traslladar fins a Torreforta i concretament a la nova seu de Leura.
Les parets encara feien oloreta de pintura,
l'exterior un magnífic jardí i un magnífic hort projectant-se cap al futur
en convertir realment un espai comunitari de la ciutat de Tarragona
i del seu entorn més immediat, que és el barri de Torreforta.
Parlem de la Fundació Leura i aquesta nova seu,
que s'ha inaugurat aquest matí i després s'han de rebre totes les visites
i les autoritats han volgut trucar Montse Grisó, la directora de Leura,
la tenim a l'altre costat del fil telefònic. Montse, bon dia.
Bon dia, Jolanda, que gusto oírte.
Doncs a mi també.
Que bien hablas, que bien hablas.
Muchas gracias, hija, i tu que bien escuchas.
Oye, ¿quedau algun canapé, alguna cosita?
Oye, que puedes venir rápidamente.
Bueno, en cuanto acabe, en cuanto acabe voy para allá.
Os venís, os venís.
A veure, Montse, ja està això.
Un cop inaugurat, ja estava en marxa.
Però un cop s'ha inaugurat, s'han donat totes les benediccions,
ara continua treballant i de valent, no?
Sí, sí, sí.
Eso es lo que esperamos.
Y no solamente el proyecto de la Casa Montserrat
y de los pisos asistidos.
La Casa... Sí, dime, dime, dime.
No, yo lo que te quería comentar, que ya lo explicamos en su día,
pero como teníamos tantas teclas que tocar, concretándolo un poco,
y como debes tener el discurso bastante reciente de este acto,
un poco la Casa Montserrat, que es lo que quiere ser.
Porque me llamó mucho la atención cuando hablamos la primera vez
de que te habías un poco, pues, mirado en otros proyectos que hay en ciudades europeas
en cuanto a crear un centro comunitario,
más que una casa de acogida, estrictamente, ¿no?
Sí, sí. En Europa existen muchos los centros comunitarios,
pero ya llevan años trabajando en ello.
Y lo que pasa con estos nuevos proyectos es que hasta que empiezas a dinamizarlos,
la gente o los profesionales los miran con un poco de riojo,
como diciendo, ¿qué quieres hacer?
Porque los profesionales están acostumbrados a programa, proyecto, resultado.
Y en Europa es un poco más informal.
Es puertas abiertas y a partir de las puertas abiertas hablamos con las personas,
detectamos necesidades y simplemente por el hecho de hablar ellas mismas programan.
Son proyectos a medida, más que partiendo de un estereotipo,
seguramente que es necesario para el profesional,
pero en determinados contextos pues hay que hacerlo un poco a medida, ¿no?
Sí, porque además tiene su cierto grado de lógica.
Si trabajamos para las personas, son las personas a lo mejor con las que nosotros estamos,
si hacemos un programa no estamos equivocando en algo,
porque sus necesidades o sus ideas no son las que nosotros estamos plasmando.
Porque nosotros muchas veces navegamos en nubes y ellos nos hacen aterrizar en la realidad.
Que a veces hace falta, ¿no?
Mantener ese equilibrio, ir levitando, toco el suelo, levito, toco el suelo, ¿no?
Yo puedo escucharte y decir, bueno, pues yo lo puedo programar,
lo que tú me dices, pero lo programo así, ¿vale?
Pero con la necesidad de la persona.
No con mi necesidad, sino con la necesidad de la persona.
Entonces yo como profesional puedo hacer el programa y puedo temporalizarlo,
que esa sí que es mi función.
Pero siempre con la demanda y viendo si es real o no de esas personas.
De todas maneras, hoy insistimos, acto institucional,
pero las puertas están abiertas ya desde hace un cierto tiempo.
Y bueno, yo me imagino que primero la gente del barrio va mirando
qué es esto que ponen aquí, qué hacen aquí.
¿Cuánto nos habrán preguntado si estabais por la puerta?
¿Y aquí qué van a hacer, no?
Sí, sí.
¿Y qué contestáis a cualquier vecino que os pregunte aquí qué van a hacer?
Es una entidad de la fundación que trabajamos para mujeres y niños.
Y habrá actividades para mujeres.
¡Uy, qué bien!
Nos dicen.
¡Uy, qué bien!
Pues mira, para la semana que viene ya tenemos un café para las mujeres vecinas.
Ah, muy bien.
Para presentarles un poco el tema y que se impliquen, ¿no?
Sí, porque lo conozcan y pierdan a lo mejor ese miedo,
a lo mejor esa idea preconcebida que no es tal,
pues que lo vean tal cual es.
Y mira, cuando ves una cosa tal cual es, pues ya no hay ideas negativas.
Claro, formalmente será la semana que viene que entra toda la gente del entorno,
los vecinos, a conocer de lleno el proyecto vuestro.
¿Eh?
Es la semana que viene que, digamos, formalmente entran los vecinos a conocer el proyecto.
Exactamente, exactamente.
O sea que muy bien.
Bueno, ¿y cómo tenéis el tema así en tendencia?
Ya habéis acabado pintura, chapa y pintura, licatado hasta el techo, todo ya está bien.
¿Cómo ha quedado?
Sí, pero faltaba poquito, ¿eh?
Faltaba poquito cuando fuimos nosotros.
Sí, nada, faltaba, pues ahora faltan unos detallicos de limpiar,
aquello que no se ve, aquello que nadie va a criticar,
pero que nosotros, a mí si se fijan, pero no.
Bien, bien.
¿Y el proyecto de huerto y el jardín y todo esto también está en danza?
El proyecto de huerto, ahora ya para enero, se pone en funcionamiento.
Claro, porque para la primavera empieza, tiene que empezar a dar su sur.
Claro, hay que plantar ahora.
Sí, nos pondremos en contacto con, nos han dicho aquí, además hoy,
con una asociación de vecinos que a lo mejor tienen una persona que está acostumbrada a trabajar en huertos
y que nos podría hacer un servicio.
Pues mira, la semana que viene ya estamos en contacto con ellos.
Claro, este centro tiene que trabajar por el barrio y el barrio también se tiene que volcar en el centro, ¿no?
Oye, sí, porque los productos eran para la Fundación Leura y para quien quiera a precio de costo,
no a precio de costo, a precio de lo que se quiera, cada uno de lo que quiera pagar, yo qué sé.
Claro, no. De momento es lo que tú decías, cubrir las necesidades de la propia organización de los pisos tutelados.
Sí, sí, sí, sí. Y no solamente cubrir, es el hecho de trabajar, de sentirse útil, de aquello de que me como, me lo he trabajado yo.
Es algo más de que, mira, yo me lo como de aquello. No, no, es que yo me lo he trabajado,
yo he visto cómo ha crecido, yo he visto cuál es el proceso, yo he visto cómo se tienen que cuidar las cosas,
porque si no las cuido, pues no hacen nada. Y todo es de todos, todos tenemos que cuidar de todo.
Son momentos difíciles para determinados sectores de nuestra sociedad y es curioso que los que más trabajáis en esto
sois los que menos os quejáis. Por eso da gusto hablar con vosotros.
Bueno, bueno.
Monse, a ver, otra cosa. Habéis tenido representantes políticos, institucionales,
les has visto aquello bien, predispuestos y contentos, y ganas de mojarse también en un futuro para ir a más.
¿Cómo has visto el panorama entre tú y yo?
Yo los he visto bien, pero ya sabes que ellos saben hacerlo.
Es su trabajo, ¿no?
Es su trabajo. Pero yo la verdad es que los he visto con ganas de implicarse.
Porque es que en Tarragona, a ver, vas a Barcelona y encuentras casas de estas, pues puedes encontrar cuatro o cinco.
Es que en Tarragona no hay ninguna, ni había idea de tener ninguna. O sea, que es una cosa nueva.
Y yo me volcaría para una cosa de estas. Porque hay mucha ilusión.
Podemos generar muchas cosas. Y además positivas. Y lo que queremos es que sea positivo.
Estamos seguros.
Lo que se vende es negativo. Pues no. Nosotros vamos a vender positividad.
Aparte hay otra cosa. El equipo humano que rodea todo el trabajo de esta casa.
¿Verdad? Que sí, que tú lo has comprobado.
Lo he comprobado. Y que realmente no solamente hay una formación que es imprescindible para trabajar en estos temas, sino muchísima pasión y muchísimo entusiasmo.
Es verdad.
Pues nada, señora Grisó, que disfruten mucho de su casa. Que es la de todos.
Que es la de todos. No es mi casa ni la casa de nadie. Es la de todos.
Pues por eso se lo digo.
No quiero que queden por eso.
Y tenemos pendiente que cuando pasen fiestas nos iremos a hacer otro programita por allí.
Muy bien. Muchas gracias.
Y esperemos que ya sea con las vecinas, que ya estén allí integradas y estén haciendo cosas. ¿De acuerdo?
Muy bien. Gracias, Yolanda.
Muchísimas gracias, Monse. Enhorabuena a todas las que lleváis adelante la Fundación Eura.
Gracias.
Y felices fiestas.
Igualmente.
Hasta pronto.
Adiós.
Hasta luego.
Hasta luego.