This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Les dones, en general, ja sabem com anem,
però si a sobre ets dona i ets gitana,
sembla que tens una càrrega una miqueta més complexa, no?
Jo ja vaig dir una vegada al Parlament de Catalunya,
l'any passat, que tenim els gitanos que pensem i parlem en català,
han patit dues classes de coses, de contrarietats,
com a catalans, com a gitanos,
i jo, una tercera, com a dona.
I som invisibles, però ara ja comencem a estar a tot arreu una mica,
el que passa és que tampoc se'ns valora potser massa.
I comencem a deixar la bata de cola, també?
No, és que la bata de cola és una cosa que se'ns ha ficat,
però és una cosa que es fica a qualsevol persona,
perquè normalment no és una bata de cola, no és una cosa gitana,
una bata de cola és una cosa d'Andalusia, vull dir, no?
Sí, sí, però de seguida és allò...
Però és el que es fiquen, és el que diuen.
Jo m'he negat a posar Niña Pastòria o alguna música de fons que fos flamenca,
tot i que us agradi i canteu com m'han pot agradar a mi.
No, no, no, és que...
Els gitano ens agrada cantar i ens agrada ballar
i ens agrada estar sempre alegres i contents.
A mi també m'agrada cantar, no sóc gitana, eh?
És la nostra manera de ser, això no ens ho canviarà ningú,
que tampoc volem canviar perquè nosaltres estiguem i siguem dones gitanes
i volem estar a tot arreu,
el que no canviarem mai serà de ser gitanes.
Els nostres valors i les nostres maneres de ser no les canviarem mai.
I això s'entén des dels altres col·lectius de dones?
Jo crec que sí que ens estan molt bé.
Perquè a vegades també passa amb altres col·lectius de dones
que tenen una cultura, una religió diferent,
des de dones que poden pertanyar a l'islam,
dones d'altres col·lectius,
sembla que des d'aquesta mirada tan occidental
i tan de tota la vida volem entrar a canviar
i en tot cas, no sé què penseu,
però si heu de canviar alguna cosa sou vosaltres
que hi teniu la paraula, no les altres dones.
És que aviam, qui vulgui canviar és un mateix el que vol canviar.
Nosaltres com a dones ens sentim molt bé,
com a dones i com a gitanes,
el que passa és que volem estar a tot arreu com qualsevol altra dona.
I hi ha dones preparades,
que encara que no se sàpiga,
com ara aquí hi ha,
i avui a la xerrada que es farà aquesta tarda a les 5,
també hi ha una altra noia que també serà,
hi haurà moltes dones que estan preparades,
que estan a la universitat,
que estan treballant,
que estan estudiant.
El que passa és que aquestes dones és el que has dit tu,
la imatge és invisible,
però cada vegada estem més a tot arreu.
Era el que calia, primer que tot,
formació i educació, no?
Pues sí, és la base principal.
Sense això, Emilia, tia Emilia o Mercedes, qui vulgui.
Educació, formació, sin això no hi ha salida.
Hombre, és el nostre reto,
és el nostre reto de tots els gitanos hoy,
és que la joventú,
dins de uns pocos anys,
lleguem al nivell de los fallos.
I la única salida para llegar ahí és la educació,
això, por supuesto.
I per això estem luchant,
no la federació,
sinó en España entera.
Estamos luchant per això,
perquè els nens i niers tenen les grans.
Que hace uns anys no teníem access,
ni podíem ni siquera fomentar.
D'acord, vull fer una carrera.
No se podia, por què?
Por què no?
Sí que vull comentar una cosa.
La bata de cola, jamás,
jamás digáis que es de los gitanos,
porque no es gitano.
Es de Sevilla.
Se hace en la feria de abril.
Entonces, que no la han aplicado nosotros,
no está muy bien como otros estereotipos
que nos han colgado.
Todos son estereotipos.
Porque es que nos conocemos.
Bueno, pero porque vosotros lo habéis querido.
Venga, venga.
Venga, no, no, porque vosotros lo habéis querido.
¿Por qué nos conocemos?
Porque vosotros no lo habéis querido.
¿Sabéis algo de los gitanos?
En realidad, ¿sabéis algo de la cultura?
No, no, no, nada.
Por eso os hemos invitado.
Pues llevamos seis siglos en España,
no llevamos un año ni dos ni tres,
sino que está escrito esta parte,
llevamos seis años en España.
y somos como si nos hemos creado en las cuacas
que aquí no ha habido nadie.
Que les echas un poco incestidida y no existen.
Hombre, que se os ha marginado, eso está clarísimo.
Eso no lo puede discutir nadie, ¿no?
Pero, aparte de todo esto,
aparte de todo esto,
hoy, que tenemos esta poca posibilidad
y estas ventanas abiertas,
y eso, hoy hay mucho estereotipio.
Hoy, en el siglo XX, por favor.
No nos conocéis, pero además, otra cosa.
¿Vosotros dejáis que os conozcamos?
Es que también nos estereotipáis
con elementos que vosotros os saquéis.
Esto, igual a gitanos,
cuando no tienen nada que ver con nosotros.
Pero vosotros os sabréis al resto de la sociedad.
Sí, sí.
Lo que pasa es que no nos conocéis.
Yo he estado trabajando en muchos sitios
y he dado alguna charla en la Universidad del Vallebrón
y me preguntaron unas chicas,
muchísimas chicas que estaban estudiando
y les faltaba, pues eso,
dar una charla con una mujer gitana,
una mujer mayor, como soy yo.
y no te imaginas las preguntas que me hacían.
Es que te sentías mal.
Yo salí mal de esa clase, ¿no?
¿Por qué, tía Emilia?
¿Por qué?
¿Por qué?
Porque yo es que jamás he escuchado hablar de un gitano.
Y a una chica de veintitantos años.
No he escuchado nunca hablar.
Y si alguna vez he escuchado hablar de los gitanos,
es cuando veas a un gitano por la cera,
ves a la otra cera.
No tengas ninguna clase de relaciones
con ningún gitano ni ninguna gitana.
Pero no saben decir,
no saben decir esas cosas que hoy,
hace poco,
hoy hay mujeres universitarias
más que hombres universitarios.
Que en el poco que llevan...
¿Creéis que todo el mundo piensa igual?
Casi todo el mundo.
Sí.
Sí, casi todo el mundo.
¿Tú también lo crees, esto?
Sí, sí, casi todo el mundo.
¿A estas alturas vosotros creéis que,
yo por ejemplo que tengo dos hijos,
les voy a decir que si ves a un gitano,
no apártate de él?
Hombre, no así,
pero te voy a hacer una pregunta directamente.
Contéstame con tu corazón.
¿Tú casarías a tu hija con un gitano?
Yo quiero que mi hija sea feliz.
Bueno.
Una buena, contesta.
Me da igual, quiero que sea feliz.
Sí, muy bien.
Y si es con un gitano,
sea con lo que sea,
me guste o no me guste,
me callaré,
pero quiero que sea feliz.
Que sí, que está muy bien.
Es una pregunta...
Sí, sí, no, no,
y tienes razón,
y es una pregunta que pone al límite siempre.
Exactamente.
Y yo he hablado con muchísimas personas
porque he recorrido el mundo entero
tanto a pie con burros
como cometería a Jesucristo
como en avión.
Fue que a ti se hemos adelantado, ¿no?
Vaya.
Pero yo no soy racista, ¿no?
¿Y tus hijos los meterían
donde viviesen gitanos?
No.
¿Tú vivirías en un piso
que vivieran cuatro familias de gitanos
y cuatro payos?
No.
Yo creo que...
Pero, tía Emilia,
yo creo que tienes razón
que nos hemos querido conocer.
Claro.
Pero aparte también...
Y tú no dirías el planteamiento de decir
tú te irías a vivir a un sitio
donde hubiera conflictividad
independientemente
de donde fueran esas personas.
¿Tú te irías a vivir
a un piso con marroquins?
Sí.
¿Sí?
Yo digo, precisamente,
vas a hablar con una persona
que está con...
Mi vecino es pakistaní.
El otro vecino de allí
es marroquín.
Ni uno.
Pues entonces...
¿Pero por qué tienen que ser...
Ni uno.
Pero, Mercedes,
es lo que te estoy diciendo.
Ya piensas que hay problemas.
Mercedes,
¿qué es lo que te estoy diciendo?
Que no hay que plantearlo en los términos
si eres gitano, payo o marroquí.
Que tienes que plantearte en los términos.
Se vive bien ahí.
Dan problemas.
Si dan problemas,
me da igual de donde sea.
No voy.
Si no dan problemas,
me voy a vivir.
Pero eso lo hace con cada bloque.
No lo sabes hasta que no vives.
No lo sabes.
A ver, que sí,
que yo lo entiendo.
¿Qué es la fama del gitano?
Que mete la pata,
que es muy constructivo,
que es muy guarro,
que ensucia las caras,
que no la limpia.
Tenemos una mala costumbre,
y también me meto yo,
de generalizar mucho.
Claro.
Y no hay dos personas en la vida
que sean iguales.
Pero mirad,
en Tarragona, por ejemplo,
hay un colectivo amplísimo de gitanos
que son tarragonins.
Y que tú vas a la plaça de la Font
y tú saludes a un,
saludes a l'altre,
et prens una cervesa.
Es que ni penses,
ni si son gitanos
o deixan de ser.
Són gent de Tarragona
que toda la vida
t'hi has relacionat.
dins dels gitanos
com els payos,
el nivell de renda
fa molt.
Hi ha molta gent
que viu en condicions
extremes de pobresa
payos
i extremes
de pobresa gitanos.
Sí.
Aquests no pujaran mai
ni es podran integrar
perquè els hi falta
el fonamental.
Un mitjà de vida
i l'educació, no?
Claro.
Exactament.
Per tant,
aquest tractament
segurament és diferent.
Però tu ho has dit,
que són gitanos
i no gitanos.
gitanos i no gitanos.
Però llavors allà
no miren si n'hi ha
de gitanos o no gitanos.
No és un tema
de renda i pobresa
que no pas d'ètnia?
Avui en dia dic, eh?
No, jo penso
que ens classifiquen
a tots igual.
Què passa?
Que el gitanos
té una cosa,
que els que ens coneix
de veritat,
el que de veritat
tracta amb nosaltres
com ara aquí a Tarragona,
vens a Tarragona
i preguntes pel gitanos
de la plaça La Font
i tothom,
si el gitanos
de la part alta
el coneix tothom
i et coneixen
i parlen
i jo soc de Barcelona
però la persona
que no ha tractat bé
amb el gitano
la paraula gitano
l'espanta.
Perquè inclús
jo vaig estar parlant
jo vaig estar parlant
amb l'Eugènia
que és una noia
dels Mossos
i va dir
diu sí,
ens passa una mica
com a nantos
que fan
ai que vindrà el gitano
amb els nens
o ai que vindrà
el mosso
i et portarà a la presó
si et portes malament.
Sempre és aquestes coses,
vull dir,
és una cosa
que ens tenen
d'aquesta manera
i costarà molt
de sortir d'això.
I creieu que
vosaltres no heu de fer res
per fer aquest acostament?
Que vosaltres, vull dir,
no heu de fer també
algun exercici
o alguna cosa
perquè la gent
doncs perdi,
perdi aquesta
espècie de reticència
o de negativa
a relacionar-se,
a abrir-se.
Vosaltres no tenéis
que posar nada
de vuestra parte
des d'aquest punt de vista.
Pues claro que sí,
¿por qué no?
Vamos a ver,
estamos en esto,
para eso estamos luchando
y estamos trabajando
para abrirse,
a ver,
yo ahora te mentiría
si dijera,
vamos a ver,
todos los gitanos
estamos abiertos,
todos los gitanos
somos lo mejor del mundo.
No,
hay bueno,
hay malo
y hay mediano,
como en todos los sitios.
Como en todos los sitios.
Pero lo que no debemos de hacer
es que yo hablo,
por ejemplo,
ahora de los no gitanos,
porque yo nunca digo payos,
de los no gitanos,
¿qué pasa?
¿Que todos son malos?
¿O todos son buenos?
Habrá.
Entonces,
si yo trato
con algún
payo o no gitano
que es mala persona,
tendré que decir
que esta persona
no es buena persona,
pero no toda,
sino esta persona,
no los demás.
Y eso es lo que debemos.
Pues es básico, ¿no?
Exacto,
es que además
tenemos que quitarnos
todas estas cosas.
Oye,
yo he tratado
con muchos gitanos,
por ejemplo,
gente que no son gitana
y son personas normales,
no somos normales,
somos normales.
¿Que hay algún sumo normal?
Por supuesto que lo hay.
Son muchos siglos,
de presión
para de un día para otro
quitarse las dos partes,
un poco esa...
Pero ya empezamos,
ya podemos...
Todo es atávico.
Por cierto,
a ver,
Mercedes,
tú como gitana,
mujer joven,
¿qué dificultad
te ha planteado
en la evolución
de tu vida
a ser gitana?
Encontrar un puesto
de trabajo,
integrarte en el mundo,
no sé si de estudios,
no estudios,
no hace falta
que pongas ejemplos personales
si no te apetece,
pero un poco
como te has visto tú
limitada por el hecho
de ser gitana.
Sí,
a ver,
que yo estudié administrativo,
no tuve ningún problema,
tampoco...
¿Tú ibas a clases
y tus compañeras
eran no gitanas?
Una discriminación,
pero positiva.
Sí,
o sea que...
Llamaba un poquito
la atención
porque era gitana,
pero era positiva.
Y nada,
después me puse a trabajar
con el tema
de la asociación
que se montó allí
en Barcelona,
en hospitales,
y claro,
yo no he salido de ahí
y entonces mi mundo
siempre ha sido
tratar con gitanas
y si tengo una reunión
con el ministro
de no sé qué,
esperan ver a una gitana
y no he tenido problemas,
pero sí sé
de muchas gitanas,
muchas gitanas,
que sí que tienen
muchos problemas
en el tema de vivienda,
porque llaman por teléfono
y le dicen que sí,
pero cuando se presentan
y la ven tan morena,
ya el piso
ya está ocupado.
con el tema
del trabajo también,
que llaman
y llevan el currículo
ni la muchacha,
yo que sé,
lo mismo es para limpiar
y cuando se presenta allí
el puesto
también está ocupado
y eso no es un caso
sino miles de casos.
¿Sabes qué estaba pensando
ahora cuando lo explicabas
y no hace falta
decir nombres,
determinadas cadenas
de ropa
que las chicas
son así como monísimas?
Yo no he recordado
de visto nunca
ninguna gitana.
Pues mira que
hay muchas.
No he dicho marcas.
Pues mira que hay muchas
porque ahí sí que las cogen
porque lo venden todo.
Ahí, ahí, ahí.
¿Otro estereotipo?
Sí.
Porque seguro
que hay alguna gitana
que ni hace palmas
ni sabe vender.
Seguro.
No, sí que hace palmas.
Gitana, eso hacemos
algunas.
¿Todas?
Eso lo llevamos
hace años.
¿Eso es un estereotipo?
No, pero los estereotipos
buenos no los dejamos.
Sí, vale, vale.
Eso no es lo que te ha ido.
Eso no es lo que te ha ido.
Estos días estáis
y bueno y en este trabajo
desde las asociaciones
con mujeres no gitanas.
Gracias a ti Emilia
porque me estás rectificando
el lenguaje
y creo que es muy diferente.
También que me digas
mujeres no gitanas,
mujeres payas
porque si no me lo decís
yo no lo sé
y me gusta más realmente
hablar de mujeres no gitanas.
Estáis hablando con ellas
y aquello que decíamos
que las mujeres no gitanas
se empeñan
en que hagáis su revolución
y no la vuestra.
No queremos.
Entonces uno de los aspectos
que a veces
las mujeres no gitanas
es un poco reticente
estereotipos o no.
el dominio del patriarca,
el sometimiento de la mujer,
la juventud
con la que muchas chicas
se tienen que casar,
los matrimonios
un poco pactados
por imposición familiar.
Pues por eso
os lo estoy preguntando.
La virginidad,
el no sé qué,
el no te puede separar,
el no sé...
Vamos a ver.
Todo equivocado.
Estos son estereotipos
pero además
agrandados.
¿Cuánto daño
ha hecho el cine?
Muy agrandados.
Vamos a ver.
La mujer gitana,
yo no voy a entrar
en virginidades
porque eso es algo
nuestro de nuestra cultura
y se debe respetar.
Y en general
lo respetáis.
Exacto.
Mujeres y hombres.
Exacto.
Y estáis de acuerdo.
Se debe respetar.
Que tampoco,
vamos a ver,
ahora se ha evolucionado.
Antes de los años
ya no estábamos
como estamos hoy.
La vida evoluciona
y nosotros
tenemos que evolucionar
al nivel de vida.
¿Qué pasa?
Que si una mujer
no se casa por el rito gitano
tampoco pasa nada.
¿Vale?
No es como antes
que hoy no pasa nada.
Ni es una obligación.
Sencillamente
es que si tú ahora dices
en las niñas jóvenes
tú quieres hacer el rito gitano
y todas,
todas,
con los ojitos cerrados
te dicen que sí.
Tienen ilusión.
Exacto.
Eso es una ilusión.
Bueno.
Entonces,
esto lo debemos respetar.
Que es que nos metemos
a los hombres.
y vosotras
no sometéis a los hombres.
Sí, claro.
Pero hay una voluntad
de dejar de someterse.
¿Existe esta voluntad
entre las mujeres gitanas?
Pero es que
se habla siempre
del machismo del gitano
pero es que la sociedad
desde el principio
desde la edad
existe el machismo.
Pero vosotras
no queréis combatirlo
o sí?
Sí.
Es que estamos combatiendo.
Es que nosotros
estamos en ello todo.
Nosotros lo pregunto
porque no lo sé.
Pero que va independiente
que nosotras
no ha sido nadie
en la vida.
Toda la vida
hemos trabajado.
Siempre, siempre.
A nosotros nos valoran
un montón
la comunidad gitana
y nuestros hombres gitanos
y nuestros hermanos gitanos
y nuestros padres
nos valoran,
nos quieren,
nos respetan.
Que después hay muchos casos
que no...
Pero es que
cosas buenas y cosas malas
existen en todas las culturas.
Pero hay un cierto matriarcado
porque yo creo
que las mujeres imponen
su ley
en determinados ámbitos.
¿Ves?
Sí, mira,
si es que...
Mira,
la mujer gitana
y estoy hablando
de muchas mujeres gitanas.
A ver,
que igual...
Hablamos en general.
Vamos a hablar en general.
Tú imagínate
si hoy
el machismo,
porque decir un hombre
es machismo.
Nacen ya con el machismo.
Sí, ¿tú crees?
¿Quién?
Sí.
Renado en las venas.
Y a Emilia,
que no,
que hay hombres
que no,
que están en condiciones.
No, no, pero es que ya los oí.
Que hoy, hoy,
hoy,
la juventud ya ha cambiado.
Debemos cambiar ese ámbito.
El por qué,
y te digo muy sencillo.
Yo he tenido siete hijos,
hoy me faltan dos.
Siete varones.
Y esos siete varones,
yo les he dado más respeto
hace ya muchos años, ¿no?
Hace ya bastantes años.
No respeto, sino...
Yo a veces,
ahora lo pienso,
y digo,
si es que de hecho yo
machista este crío.
¿Por qué?
Pues porque el primer plato
de comida ha sido para él
y niña,
planchale esa camisa
a tu hermano.
No le dices,
niño,
planchale ese vestido
a tu hermana.
Eso era antes.
Hoy no es así.
Hoy, créeme que no es así.
No es,
porque eso ha cambiado
al cien por cien.
Y la joventud,
lo veníamos hablando
de las Mercedes y yo
en el coche,
la joventud gitana,
como ve otro cambio,
se tiene que adaptar
a este cambio.
Antes un hombre
que cuidara de quirios
o que fregara cacharros,
pues le decían
que era un subnormal
o un homosexual.
En otra palabra,
maricón.
Sí, sí.
Hoy no,
porque qué mejor
que un padre
que cuide a sus hijos
que un padre.
No tengo por qué
crearlo yo,
que soy abuela
o por qué cambiarlo tú
si tú estás aquí.
Entonces,
eso ya los hombres,
hoy la joventud
que se casa,
ya llevan esa meta.
Que digamos,
que porque nos podemos separar,
¿por qué no nos podemos separar?
¿Pero de hecho os separáis?
Sí, claro, sí.
Por supuesto.
Es una ley gitana.
Es una ley.
No es,
no vamos al juzgado,
no vamos a todas esas cosas
porque no es que creamos mucho
en la ley.
Pero tía Lidia,
no es una trampa,
pero tú me decías,
¿casarías a tu hija
con un gitano?
Y yo te pregunto,
¿vosotros os casáis
con los no gitanos?
Poquitos, ¿eh?
Hay muchos.
No, no, no.
Hoy hay muchos.
Y con una diferencia.
Yo os lo he dicho
hace un rato
a la Mercedes y a la arquitecta.
Vamos a ver.
Es guerrera, ¿eh?
Mira, las dos partes,
los no gitanos y los gitanos,
no queremos que se casen
en payos con gitanos,
pero ninguna de las dos partes.
Pero si no puedes
con esas dos personas
porque realmente se quieren
o lo que sea,
el gitano,
y te lo digo de buena experiencia,
el gitano,
a ver,
acepta y tanto sea
no gitano o no gitana,
la acepta y es una más.
¿Y los payos
o los no gitanos?
No.
¿Quieres decir
que no tienes también
estereotipos y prejuicios,
tía Emilia,
hacia los no gitanos?
Los tenemos porque los vivimos.
No, no, no.
Si no, los borramos pronto.
No, mira.
¿Os relacionáis con no gitanos
habitualmente?
Es que te tienes...
No, no,
es lo que os pregunto
y tenéis buena relación,
¿no?
Vamos a ver.
Con algunos,
con otros ya me imagino que no.
Escúchame,
hoy es inevitable.
Los niños
van a los mismos colegios,
payos, gitanos.
Qué bien,
que vayan a los mismos colegios.
Ya era hora.
Ya no acaba.
A los institutos
van niños,
payos, gitanos,
marroquís,
magrebís
y de todo el mundo,
que es lo que hoy tenemos en España.
¿Que de aquí a unos años
gitanos y magrebís se casen?
Pues posiblemente sí.
Posiblemente sí,
¿por qué?
Porque vivimos juntos
y es inevitable.
Inevitable, ¿no?
Que no queremos ninguno,
ni payos ni gitanos,
decir, bueno,
pues es que es una paya,
la novia de mi hijo y no...
Pero al final cedes,
cedes porque nosotros cedemos mucho
por los hijos
y por las hijas.
Pero no por el hecho
de que queremos la felicidad.
Porque queréis a vuestros hijos
como los quieren los demás.
Sí, no, no, no.
Sí, por supuesto.
Yo no digo que quiero más a mis hijos
que tú los tienes.
No, no, eso no.
Eso no es imposible.
Pero sí que cedemos más.
Sí que somos...
Cedemos un poco más
a los niños.
Digamos que lleváis
los sentimientos más al límite.
Sí,
esa es lo que yo te quería explicar.
Sí, es verdad.
Eso es así.
Todos lo hacemos
con ese sentimiento.
Todo al límite,
con pasión.
Lloramos con fuerza.
Pasión.
Sois personas apasionadas.
Y eso se lleva en los genes.
Sí, se lleva en el...
Mira,
ni los no gitanos,
ni los no gitanos.
Tenemos muchas cosas en común.
Muchas cosas a favor.
Todo el mundo se querrá
apuntar a ser gitanos
como sigáis así, ¿eh?
No, muchas cosas.
Es un instinto muy profundo
para todos.
Escúchame,
los no gitanos y los gitanos
tenemos más cosas
que nos unen,
que no desunen.
Estoy segura que sí.
Bueno,
pero hay una cosa
que decimos,
¿somos iguales?
Sí,
que somos iguales,
pero no somos iguales.
Y no te digo que seamos
ni mejor ni peor.
Pero no tenemos que ser iguales,
tenemos que tener
los mismos derechos, ¿no?
Sí,
se habla del derecho,
pero yo te voy a decir otra cosa,
lo que hemos dicho
antes de los hijos.
No sentimos igual.
Las cosas malas
que nos pasan a los gitanos,
o por lo menos
no nos demostramos más,
no es que sintamos más,
pero sentimos distinto.
Y las cosas buenas
de los gitanos,
las sentimos distintas
a vosotros.
Y yo te digo el porqué,
te doy la razón.
Vamos a una boda,
unos gitanos,
nos invitan a una boda,
o vamos que no hace falta
que nos van,
y vas a disfrutar,
no, no,
vas a disfrutar,
a disfrutar,
te llevas a toda la familia,
y vas a disfrutar
como aquello es tuyo.
Y vas a un entierro,
y van todos los gitanos
que están a su alrededor
y fuera del mundo.
Hay un gitano en un hospital,
que de eso hemos hecho
muchas cosas,
de la fallí,
porque hasta han denunciado
que hasta el gato
traen a ver al gitano,
a la gitana,
es algo nuestro.
Muchas veces han tenido
que llamar la atención.
Es algo nuestro.
Y no es porque sintamos más
que haya un gitano en un hospital.
No.
Vosotros sois más metódicos,
y perdóname,
más metódicos para todo,
hasta para tener hijos.
Tenéis más sentido
de colectividad,
y nosotros vivimos
de forma más individual,
seguramente.
Es así.
Nosotros planificamos,
los que salgan.
Mucha planificación,
y al final,
al final,
lo que pasa con tanta planificación,
y ya me callo,
que los demás no lo he hablado,
que llegáis a 60 años,
y dices,
bueno,
¿qué tengo yo en la vida?
Ni un hijo,
ni un marido,
que tengo 20 carreras
y estoy aquí,
no merece la pena.
No merece la pena.
Tenéis que apareceros un poco
con las gitanas,
porque tenemos mucho
que ofreceros,
y es verdad.
Yo estoy convencida
que tenemos mucho que aprender
y mucho que enseñar
todas las mujeres.
Muchísimas gracias,
porque me habéis dejado
de hablar demasiado.
Tía Emilia,
¿tienes algún hijo o hija
por casar?
¿Me invitarás a la boda?
Es que me han entrado
unas ganas de ir de fiesta
que no te lo puedes ni imaginar.
A todos casados,
pero tengo un nieto
que está a punto
de tener novia.
Bueno,
ya hablaremos.
Y esto te lo voy a prometer yo,
que si yo te llamo
y no vienes,
entonces lo publicaré.
Si tú me llamas
para ir a la boda
de tu nieto,
yo iré.
A no ser que esté
en un hospital.
No,
no,
no.
Queda hecho,
¿eh?
De verdad.
Más información madam
que se migrías que se PRESENC en