logo

Arxiu/ARXIU 2008/ENTREVISTES 2008/


Transcribed podcasts: 1247
Time transcribed: 17d 11h 24m 11s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

La plaça Friqui, al punt de les 12, i a prop del Mercat Central
començarà ja la seva cingladura, que dirien els cursis entre vostès i jo.
Ara els tenim aquí, una bona representació d'aquesta colla de grups
que enguany arriben des del sud de la península
i estem encantats de la vida perquè podrem conèixer la manera de fer el Friqui
amb el món del teatre de carrer de grups andalusos.
La ciutat de Tarragones devintre l'antic escorxador, un pati andalús.
D'aquí uns moments arribarà, esperem que sigui així,
i probablement s'estigui escoltant, buscant aparcament pel cotxe,
David Sánchez, de la companyia Passavarret Joglars,
però els friquis són molt puntuals, autèntics professionals
que ja fa una estoneta que estan entre nosaltres
i els agraïm moltíssim que abans de fer la seva presentació
s'hagi aturat aquí a l'estat de les festes.
Jo intentaré, en la mesura del possible, pronunciar els noms bé,
però com que estan ells aquí, si jo m'equivoco,
doncs que em rectifiquin, que no passa absolutament res.
Nos acompanyen.
Rafa, de la companyia Chimichurri.
Rafa, buenos días.
Rafa, eres tú.
Es que me equivocaba.
Aquí estoy.
También está Marina, que está, pero no quiere hablar
porque ella es contorsionista.
Las contorsionistas no hablan.
No se le da bien hablar, se le da bien doblarse.
¿Y los que habláis os dobláis?
No, yo, por ejemplo, no.
Tú solo hablas.
Bueno, pues está bien repartido, la cosa es equilibrada.
Nos complementamos.
Manolo Carambolas, buenos días.
Buenos días, ¿qué tal?
¿Qué tal las canicas?
Porque digo yo, no sé qué tiene que ver.
Muy bien, sí, bueno, y nada, y hago también mimos.
O sea, que sería como que...
¿Pero hablas?
Sí, sí, claro.
Ah, a ver si a la entrevista me la vas a chafar solo con el mimo.
No, no, es que lo mismo también puedes hablar.
Lo que pasa es que como no hay espejo...
Vale, vale.
Oh, acaba de hacer aquello clásico de los mimos de las manos.
Es magnífico.
Aquí es donde yo tengo la dificultad.
Daniel y Alberto, buenos días.
Buenas.
¿Qué tal?
Son de la compañía Infoncundibles.
Perfecto, no te has foncundido finalmente.
Bueno, es que están sallando, ¿eh?
Un ratito, hombre, me la iba a jugar en directo.
Perfecto, perfecto.
A ver, ¿de dónde venís vosotros?
Nosotros venimos de Sevilla.
Pero acabáis de llegar de Italia, que habéis estado actuando, ¿no?
Sí, este fin de semana, del 11 al 14, hemos estado en, digamos, Génova, para no liarnos.
Y llegamos anoche mismo.
Y venís de Sevilla.
Y en Sevilla, que hay como mucha tirada, ¿no?, al tema del teatro de calle.
Parecía que era una cosa más...
No conocemos el teatro de calle andaluz aquí.
Hace mucho que no hemos visto a nadie que venga.
Digamos que en Sevilla y en Andalucía en general hay bastante, digamos, creatividad en ese aspecto.
Lo que no hay es un circuito.
Déjame hacer una acotación.
Se está riendo cuando lo dice.
Debe estar pensando.
Allí hay un mucho friki como nosotros.
También es que tengo al friki de Manolo Carambola en frente, que me está haciendo mueca, como él es mimo.
Entonces me está provocando que me ría.
Es lo que tenemos la gente que nos dedicamos a esto, que no sabemos cuándo trabajamos y cuándo no.
Entonces, yo creo que sí que hay bastante mundo dedicado al arte.
Lo que no hay es un circuito donde moverse.
Y, bueno, tenemos que viajar fuera, como hicieron nuestros abuelos, y aquí estamos trabajando.
Pero plazas frikis como la de Tarragona sí que hay.
Y vosotros me imagino que vais a festivales, os contratan un poco por libre.
Sí, no, no, no.
Estamos, digamos, todo el verano trabajando, pero no en Andalucía, digamos, que no es la mayoría del trabajo que hacemos.
Casi salimos más fuera, ¿verdad?
Sí.
Me pueden decir mis compañeros.
Manolo, ¿tú también?
También, también.
¿Tú eres tú solo y eres tu compañero?
Sí, en principio sí.
Así no te peleas con nadie.
Sí, bueno.
Y tienes problemas a la hora de repartir el sueldo, ni nada.
Pero bueno, también hay mucha soledad, la soledad del artista.
Jolín, y encima mimo.
Solo, mimo.
Sí, sí.
Nada más que hace falta que me ponga aquí dos gotas.
Que dura, debe ser tu vida.
No, Manolo, ¿tú de dónde vienes?
Yo soy de Málaga.
De Málaga.
Y bueno, como decía allí, quizá a lo mejor en Andalucía, también todo esto del circo es algo que, bueno, a lo mejor un respeto por las compañías que vienen por detrás no es que esté empezando, pero sí que es bastante pionero.
Y hay muy pocas las compañías que nos estamos moviendo de circo fuera de España y que a lo mejor la ayuda tampoco es tan fuerte como se ve en el norte, la verdad.
A ver, nosotros quizá porque estamos acostumbrados a este espacio de la Plaza Friki desde hace muchos años, pero sí que vemos muchísimas compañías de circo, teatro, porque afortunadamente cuando planteamos teatro de calle hay de todo, circo, música, teatro, mimo.
Contorsionistas como Marina, que ya que no hablan música, es la capacidad de hacer el espectáculo total a corta distancia.
¿No? Es lo que vosotros proponéis, me imagino.
Claro, claro, no, no, no. Y aquí en Tarragona en particular tenéis una cultura increíble.
Somos muy cultos aquí.
No, no, no.
Estamos muy preparados.
Como mínimo, y la parte que yo conozco, referencia al teatro de calle, hay cosas como Reu, el trapezi de Reu, o como este mismo fin de semana que ha sido el Festival de Tárrega,
que digamos que son, a nivel de circo y teatro de calle, son las más grandes de toda la península.
Sí, muy conocido también por el ambiente, por todo el ambiente, el circo y tal.
Aquí gusta mucho, con la fama que tenemos de sosos, pues no, gusta, gusta.
Justo lo contrario, soy un referente para el resto de teatro de calle y de festivales y eventos de este tipo.
Bueno, esta conversación empieza bien, pinta bien, nos vamos a llevar bien, yo creo que sí, porque nos estamos echando flores, que está muy bien sobre todo un ambiente.
Hombre, también hay que decir que nosotros cada vez somos más, y entonces ya se igualará, en Andalucía.
O sea, todo poco a poco, ¿eh?
Rafa, ya que Marina no habla, que recordemos, es la contorsionista, ¿de dónde venís vosotros?
Nosotros también venimos del sur, esto va, ¿no? Sí, es que no me oigo.
Venimos del sur, pero un poquito más al sur, somos de la Patagonia argentina.
No somos muy andaluces, sin embargo, nuestra sangre sí.
O sea, tenéis antepasados andaluces.
Sí, como toda Argentina, digamos.
¿Pero estáis instalados en Argentina, normalmente?
No, no, estamos instalados en Madrid, también por comodidad, y nos estamos desplazando mucho en España,
entonces el medio nos está viniendo bastante bien, y bueno, llevamos ocho años por aquí, por la península.
¿Y sois tú y Marina?
Sí, en este caso somos dos, la compañía también tiene una versión trío, pero bueno, a Tarragona hemos venido los jefes.
Muy bien, como debe ser, claro, aquí la aristocracia del teatro de la calle, no solo faltaría.
Oye, una cosa, Daniel, vosotros sois dos también.
Sí, dos hermanos.
Y encima hermanos.
Sí.
Soy rara la gente del teatro, ¿eh?
Sí.
Uno que trabaja solo, dos que son hermanos.
Es que, frikis.
Porque es más barato trabajar con la familia y...
Supongo, se queda todo en la casa.
Claro, y dices, pues mira, los gastos comunes, no sé...
El circo siempre ha sido gente de familia de circo y nosotros somos los primeros de una familia de circo.
O sea, que vosotros seréis el punto de partida de una larga generación que se prevé en el futuro.
Ya.
Tiene esa pinta, tiene esa pinta.
Sí, ¿verdad?
Tienen pinta de aquellos que luego cuando son viejitos van a las radios y dicen, sí, nosotros empezamos.
Ya, ya, ya, ya.
Y de pequeñitos, como ya hermanos, y eso, hacíais funciones en casa y todo eso.
Y nuestras payasadas.
O la vocación ha sido tardía.
A ver.
Nuestras payasadas, no.
En mi caso, por ejemplo, la vocación ha sido bastante tardía.
Yo empecé con 23 años a hacer circo y malabares.
Nada más que te costó encontrar la vocación también, ¿eh?
Sí, sí, sí, sí.
¿Eh?
Sí, primero, yo digamos que en las horas que te autoproclamas libre de la universidad,
empecé a hacer malabares y al final en mi trabajo desde hace cinco años.
Oye, ¿y Alberto también empezó tarde o cómo fue la cosa?
A Alberto le hemos puesto una silla altísima que se tiene que agachar para llegar al micrófono.
Alberto, ¿cuándo empezaste también como tu hermano?
¿Quién es mayor de los dos?
Él, Dani.
Bueno, yo lo iba a decir, pero para que no se ofendiera.
Yo empecé hace como seis, siete años.
Mira, ahora te dan un micro para que no te tengas que agachar.
Le hemos puesto la silla alto y encima él es alto también y le estamos dificultando el tema.
Conocí un elemento que era el diabolo y descubrí que se me daba bien.
Empecé a entrenar y, no sé, vi que a mi hermano también le gustaba.
Empezamos a entrenar y un día un amigo nos propuso de actuar en un encuentro de malabares
y nos preparamos un espectáculo y es el que ahora llevamos arriba.
Por favor, sentarse bien que ha llegado el jefe.
Sí, ahora el saludaremos.
Ahora saludaremos el David Sancho, que ya le hemos disculpat,
porque como que hay un cierto presidente, direm que es que no ha trabajado para aparcar.
Ya nos explicará después por qué arriba a estar, por qué arriba a estar, David.
¿Recordáis cómo fue la primera actuación?
Un desastre.
Se os cayó todo, el diabolo, los...
No, no fue tan mal, ¿no?
Bueno, yo, más que la primera actuación juntos, que recuerdo con mi hermano,
que, bueno, esa sí estaba un poco más preparada y sí teníamos un poco más de experiencia en ese momento,
recuerdo mi primera actuación en este mundillo, que sí fue un poco desastre.
No es tan fácil eso de hacer reír como uno se lo piensa y...
Pero bueno, también buenísimo porque en esta profesión se aprende del fracaso más que de los éxitos
y la recuerdo con agrado, aunque me río de imaginar lo que hice en aquella época.
La verdad es que hacer reír es difícil, esto no se ha dicho nunca,
pero que te hagan reír es lo más maravilloso que hay.
Cuando alguien nos hace reír, realmente parece que nos cambia un poco la perspectiva de todo, ¿no?
Hacéis un trabajo social.
Hombre, por supuesto.
Pues para mí, para mí, aparte, independientemente del dinero o lo que nosotros llamamos el cachet,
un plus, digamos, es ver la sonrisa, el aplauso y que la gente te agradezca.
Es como un sobresueldo que ganamos.
Rafa, ¿vosotros qué hacéis? Marina es contorsionista, lo recuerdo una vez más.
Se debe con... Marina, va, dinos algo.
Hola, ¿qué tal?
Ahora ya hemos cogido confianza, ya hemos cogido confianza.
La próxima yo creo que ya nos explicará algo más.
A ver, Rafa, ¿qué hacéis vosotros?
Bueno, yo soy equilibrista y con Marina, bueno, llevamos muchos años trabajando juntos.
Hemos empezado, puede ser tardíamente, sobre todo si lo comparas con los niños que comienzan de muy pequeño o de familia.
Empezamos en el 2000 a trabajar juntos, a hacer algunas acrobacias.
Empezamos muy de a poco, ¿no?
Y bueno, ya son ocho años de acumule, de cositas.
Yo me estoy dedicando a los equilibrios sobre objetos.
Y como te digo, luego con Marina en dúo hacemos algunas cositas acrobáticas.
Equilibrios con objetos, ¿cómo es eso?
Eso me...
Es difícil, ya me lo imagino, pero...
Es difícil y de explicar también.
Bueno, dame una pista.
¿Qué te pones encima de...?
Me subo sobre una especie de cilindros, uno sobre el otro, cualquiera se podría salir rodando para cualquier lado y el reto está en ponerse de pie sin que salgan rodando.
Claro, pero como lo hacéis de risa, que sale mal, pues decir, no, es que esto es formado por todo.
Sí, no, no.
Es lo que tienes tú igual, ¿no?
Nuestro truco preferido.
Claro.
Sí, no, el humor está muy presente en todo nuestro trabajo y se agradece. Se agradece del público y desde nosotros también.
Manolo Carambolas, el solitario, ¿qué haces?
Pues nada, el solitario.
A mí este hombre me ha llegado al alma, ¿eh? Lo imagino solo por el mundo, sus actuaciones, como una especie de Charles Chaplin allí, ¿no?
No, no, pero ahora mismo no se está solo y además, bueno...
No, pero ¿qué haces, Manolo? ¿Cómo es tu espectáculo más? Que lo iremos a ver, pero para tener pistas.
Hombre, eso estaba esperando.
Hombre, claro.
Ahora mismo, pues el espectáculo es de mí y de Malabares. Y bueno, también así hay una parte participativa con, bueno, con personas del público.
Dentro de los Malabares, pues decir que estoy también así como especializado con los diabolos, al igual que los infoncundibles.
¿Cómo eran infoncundibles?
Infoncundibles.
Sí, bueno, decir que nosotros nos conocemos y que cuando ellos estrenaron el número así en la Carlota, justo también estrenaba yo también mi número de, pues bueno, uno de ellos de mí mismo.
Y también estaban, Chimichurri también estaban, ¿es verdad?
Sí, sí.
Y bueno, a partir de ahí también hemos coincidido en varios sitios y tal y...
¿Y por qué no hacéis una compañía? ¿Y a ti qué te importa? Bueno, no sé.
Porque es que los infoncundibles no quieren. Es que quieren...
Ah, claro, claro, que ya se les ha subido el pavo.
Bueno, por eso digo yo, venga, pues yo soy solitario.
David, digas, digas, perdona.
No, no, no, que sí es verdad que me acabo de dar cuenta, se acabo de dar cuenta Manolo, que precisamente estamos aquí reunidos, nos ha reunido en la mesa, de casualidad,
a tres compañías que coincidimos en nuestro inicio, todo junto, en 2003 fue, en Córdoba, cuando nosotros estrenábamos y vosotros ya erais un poquito más...
Nosotros no habíamos comenzado, nosotros comenzamos mucho antes, perdón.
Bueno, ya empiezan las tiranteses.
¿Quiere ganar en todo? ¿Es más del sur que yo? ¿Empezó antes que yo?
Porque es de la Patagonia, perdona.
Claro, claro, claro.
Tú de Sevilla, que está más cerquita.
Vaya, vaya, yo creo que Manolo será un poco quien equilibrará la tensión y que quién sabe.
Pero yo no soy el juez, si se quieren pelear, que se peleen.
Que se peleen, que se maten, si quieren, hombre, a golpe de malabares.
Tampoco voy a poner aquí, a golpe de malabares, por ejemplo.
David, ¿quién cambio y quién fe tan guay? ¿En qué cambio? Vamos a hablar en castellano para que no se entiendan nuestros amigos.
No son más guapos que el año pasado. Hay que decirlo.
Por lo menos te voy a decir una cosa. Yo no me he tenido que esconder y no han puesto en peligro mi vida, como otros años los de la Plaza Friki.
Sí, sí. Es que otros años también hemos hecho la rueda de prensa cada día a las 12 de aquí, después del partido.
Selección argentina, selección catalana, con Chaco Bacci de capitán.
Literalmente nos quitaban los micros, los tiraban. Nosotros somos personas educadas.
Este año han tardado, por eso no sabía si vinieron o no, porque han tardado en avisarnos, porque no las tenían todas, a ver qué podía pasar aquí.
Pero bueno, no, la versión oficial es que han instalado aquí unos hinchables muy chulos y estaba jugando yo ping-pong aquí al lado y se me ha pasado.
Bueno, sí, estás perdonado porque nos has dejado con muy buena compañía.
No, pero me lo he pasado bien, además. Están muy bien acompañados, ¿eh? Bueno, han guay aquí.
Sí. A mí lo que me gusta mucho es esto de Patio Andaluz, de la Plaza Friki.
Patio Andaluz es...
La idea esta es muy chula.
La idea un poco de que cada año hemos intentado tematizarlo y este año... La culpa en verdad es de los hermanos infoncundibles, que son los que han hecho un poco a la par de dirección artística con la selección de grupos.
Y veis que al final las compañías que vienen son compañías avenidas que vienen y que tienen un trasfondo común, ¿no?
Se llevan muy bien.
Es un poco lo que nosotros intentamos hacer en la Plaza Friki, es crear no un repertorio de espectáculo, sino crear un ambiente que la gente pueda venir y se lo pueda pasar bien y disfrutar de cosas que transcurren durante seis horas, tres días al año y que luego nunca más, tal vez, puedan suceder del mismo modo, ¿no?
De hecho, la manera de hacer teatro de calle de Andalucía no la conocíamos mucho aquí en Tarragona.
No, no, no, no. Por aquí han trabajado compañías así como... ¿Cómo se llamaban esos?
Digamos que la tirada, igual que del mismo modo que compañías catalanas sí que trabajan en Andalucía, pero tampoco no es lo que más trabajen.
Nosotros nos acostumbramos a trabajar como compañía más en el País Vasco por cercanía, pues yo creo que un poco pasa lo mismo con las compañías andaluzas que por aquí vienen, sí, pero no es lo que más hacen.
Muchas compañías se ven con la obligación, si quieren trabajar en Cataluña y el País Vasco, que tenemos unos circuitos un poco más amplios, pues hacer como los chimichurri comentaban, que es moverse a Madrid,
o los Foncu, que también tienen una segunda sede en Madrid, o el Capitán Maravilla, que también está por ahí un poco, es intentar centralizar y trabajar por toda España, ¿no?
Para llegar a todos los festivales y intentar llegar a todas partes.
Aquí tenemos tres compañías de las que actúan, pero ¿hay más?
En total son seis compañías que están actuando. El Capitán Maravilla ha tenido un problema con la capa y va a llegar sobre el mediodía.
Que es un superhéroe.
Sí, es un superhéroe.
Vaya superhéroe, madre mía. Ella se enreda con la capa.
Va a llegar el mediodía. La otra compañía, que son tres, es tal vez la más numerosa, es el Cuarteto Maravilla, que va a estar ahora en la Plaza Corsini, en la Plaza del Mercat, haciendo la presentación.
Oye, que por cierto, vamos a llegar tarde.
No, no, que yo os dejaré ir antes, no os preocupéis.
Lo recomiendo fervorosamente a ellos, ¿eh? Son músicos y payasos de muchísima calidad.
Ah, pero yo no puedo ir.
Ah, te lo grabaremos.
No puedo ir.
Igualmente, hay que decir que nadie ha desayunado porque han dicho que daban champán gratis, cava gratis y...
Sí, bueno, tampoco se van a estirar mucho, ¿eh? No os emocionéis aquí ahora, ¿eh? Que sí que los catalanes somos muy del cava, pero tampoco os creáis que sale aquí por los grifos, ¿eh? Tranquilos, ¿eh?
Bueno, pero también le pasa a los sevillanos, o sea, que no te preocupes.
Está bien, ¿no? Que dicen, no, fino para todos. Y dices, bueno, y tan fino, ¿no?
Y pese a que el denominador común ha sido las compañías andaluzas, tenemos la presencia de los chimichurri y nosotros nos hemos permitido, permitido la compañía Pasabarret hacer una sección junto con los galindos.
Por favor.
Sí, dos secciones. Que somos, tal vez, Pasabarret la compañía más mala de Cataluña, junto con uno de los más veteranos. Hemos pensado que así subíamos un poco el nivel.
De momento la más modesta, parece ser, ¿no?
Yo no, pero lo que sí es que, no sé cómo lo hacen, pero sacan muchos bolos.
¿A que sí?
Buenos no serán, pero bolos...
Bolos. No paran, no paran de trabajar, tienen sus premios, tienen de todo. No sé de qué se quejan, no sé de qué se quejan.
Y es un, bueno, es una actuación, una sección especial con los galindos, que son fragmentos que forman parte del cabaret que hemos estrenado este año, que se llama Payasata, dirigido por el italiano Peter Ercolano.
Pero que Peter no ha venido aquí porque está...
¿Por qué no?
Porque está en Italia.
Aquí lo simplificamos todo rápido.
A ver, desde el punto de vista práctico, antes ha pasado, y además Joan María ha sido testigo, un montón de gente que nos ha preguntado.
¿Dónde se hace la presentación teniendo en cuenta que en la Plaza Corsini está el mercado?
Yo les envío hacia la calle Cañellas, no sé si he hecho bien.
Mira, iba a preguntarte lo mismo yo a ti.
Que no sabes dónde, pero cómo puede ser, si tú eres quien organiza.
Sí, pero yo acabo de llegar de la Plaza Friki, que está montando todo el equipo de producción, y me han llamado diciendo, ¿te bajas, te bajas? Y digo, sí.
Yo les envío a la calle Cañellas, iros allí a actuar, porque seguro que están.
No sé, lo cual yo no quiero responsabilidades.
De hecho, el Cuarteto de Maravilla son músicos y gritan, con lo que si tú estás por una de las calles cercanas, pues seguro que llegas, no hay ningún problema.
Bueno, este tema será un poco accidental, quien tenga suerte de encontrarlos, que los encuentre y que disfrute, pero lo que es la Plaza de Atlántica Escuchador, aquí sí que la dinámica es como siempre, ¿no?
Diferentes pases.
Sí, es de siete a una de la mañana, son seis compañías, cada compañía ofrece dos intervenciones, son intervenciones de 25 minutos, abrimos puertas cada 30 minutos.
Siempre hay cinco minutos de impas.
Este año es un pseudo patio andaluz, lo digo porque la gente muy fiel que quiera encontrarse un patio andaluz de verdad, pues que no se decepcione tampoco,
que es una recreación un tanto cómica de lo que sería y es el ambiente que estamos buscando con escenografía, con decoración y sobre todo con las compañías que están participando ahí.
¿Pero echáis algún cantecillo también o no?
Dani, algo de flamenco puede ser que suene con una guitarra por ahí, seguramente.
Más que un patio andaluz, es un patio con andaluces.
Eso está muy bien porque así decoras como quieres, no tiene más.
Yo os voy a dejar porque os tenéis que ir, porque por mí os podíais quedar, pero no voy a ser.
Ya que no sabe la gente dónde tenéis que actuar, por lo menos que lleguéis a tiempo.
Sí, vamos a verlo, ¿no?
Y no os pregunto más por el espectáculo porque hay que verlo.
Perfecto.
Y que haya muchos pases porque ya sabes, David, que se pone de gente que, bueno, que lo de la Plaza Friki es una de las fiestas.
No habíais estado en Tarragona antes, me habéis dicho.
Nunca.
¿Habéis paseado un poquito?
Todavía no.
Toda, la Rambla, la Rambla hemos recorrido y hemos visto, a mí me ha impresionado de momento la estatua de...
del Castell, ¿cómo se llama?
Las Castellers.
Sí, sí, que quiero verlo en directo, ¿no? Se hace.
Sí, pero ¿cuántos días vais a estar aquí?
Hasta el jueves.
Hasta el jueves no, no pilláis.
Ah.
Si habéis venido ayer, hubierais pillado una de las actuaciones, además históricas.
Guau.
En fin, pero quedaron.
No nos podéis hacer uno aquí, vosotros que sois de aquí.
Sí, ahora Joan María y yo, yo de Achaneta, montamos la contorsionista.
Marina, Marina, tú ayudas, sí, que tú sabes.
Hacemos la piña con esos señores de seguridad tan amables y algunos de los que están montando las
mesas de ping-pong.
El Joan María, yo tinc sentit que es una de las personas de Tarragona que millor fa el
pilar de 1.
Sí.
Cada día cuando se ha llegado.
Un pilar de 1, ¿no?
Cada día cuando va al carrer.
Si baja desde la par alta cap a la rádio, fa el pilar de 1 caminando él sol, no tiene
problema.
Pues nada, que iréis a ver un poquito la Tarragona romana, me imagino.
Sí, ¿no?
Hay un anfiteatro, ¿no?
Sí.
Y una copita de chartres, espineta en caragulins, que es lo que se come.
Hacen un poco el guiri, ya que estáis aquí.
Sí, sí, claro, hombre, claro.
Siempre podéis chupar algo de la tradición e incorporarlo al espectáculo.
No te quepa la menor duda.
Ha sido un placer, de verdad, pero sobre todo será fantástico veros actuar esta tarde.
Muchísimas gracias por venir justo antes de la presentación, porque el artista necesita
unos minutos de introspección y os los hemos robado, ¿eh?
Muchísimas gracias, ¿eh?
A vosotros.
Que vaya muy bien.
Un abrazo.
Gracias a vosotros.