This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Arriba com cada divendres l'espai que dediquem a parlar
sobre les novetats cinematogràfiques en cartellera
a Ocin a les Gavarres, però avui amb un apartat especial
i és que ja està en marxa des de fa una setmana
al BAF, el Festival Internacional de Cinema Asiàtic de Barcelona.
Una cita obligada per als cinèfils més enllà
que et pugui agradar o no el cinema asiàtic
que no para de donar sorpreses.
L'Esther Ferrer hi ha anat, ha vist un munt de pel·lícules
i tornarà aquest cap de setmana
i volem que ella ens introdueixi en el món del cinema asiàtic.
Esther, bona tarda.
Hola, bona tarda.
Bona tarda, Maia. Estàs aquí, ens ho sents?
Sí, sí.
Ah, molt bé.
Jo ho veig bien, però com estic aquí, ho sent, sí.
La Maia Torrecillas és una de les directores,
de les codirectores del BAF,
del Festival Internacional de Cinema Asiàtic de Barcelona
i volem parlar amb ella en termes generals sobre el festival.
Doncs no res, Maia.
Primer que res, felicitats, eh?
Perquè jo he estat el cap de setmana passata
aquí veient totes les pel·lícules que he pogut
i més n'hauria dit si hagués pogut
i realment el balanç molt, molt positiu.
I després de felicitar-te, jo voldria que em diguessis,
ja esteu en el dotze any, no?
Sí, a dia.
Sí, que em diguessis una mica fent història.
Quins eren els vostres objectius quan vau començar?
Quins són els actuals?
Si heu canviat el posicionament d'espectador?
Si heu vist que realment, doncs, sense pensar-ho,
el tipus d'espectador us ha anat canviant
o us ha demanat una sèrie de coses que han anat variant.
Una mica feia el balanç en aquest sentit, no?
De com vau començar, on esteu i quin espectador teníeu?
Pues mira, nosotros empezamos un poco
porque nos hicieron una propuesta
de hacer un ciclo de cine japonés
y la verdad es que para serte sincera
no sabíamos mucho de cine asiático
pero era el momento que se estaba viendo el boom en Europa
en que se empezaba a abrir en todos los festivales
y dijimos, mira, ¿por qué no empezamos con esto?
Porque parece que es realmente lo que hay que traer, ¿no?
Hay que empezar a traer cine asiático aquí
porque no se ve nada y estrena muy poquito.
y al principio yo creo que era
bueno, gente igual de curiosa que nosotros
viendo lo que hay
pero nuestro público ha crecido con nosotros
y se ha formado con nosotros de alguna manera.
Se ha formado con lo que le hemos ido trayendo
y con lo que ellos han ido viendo
en otros festivales
y bueno, en lo que se ha visto en las carteleras.
Sí, sí, es cierto.
A ver, el BAS está bien situado en Europa,
está bien situado dentro de lo que es el panorama
de festivales internacionales dedicados al cine asiático
pero nos falta, yo creo que nos falta para ir más allá
y para realmente la parte esta ambiciosa que tenemos más
afianzar una parte de la estructura
para poder empezar a traer aquí más cineastas
que yo creo que es lo que nos está pidiendo ahora mismo el público
para que pueda empezar a venir parte de la industria.
Sí, yo recuerdo el año pasado cuando vino John y tú
la oportunidad que tuvieron toda la gente que estaba en la sala
de hablar con él y conocerlo
que bueno, a más de uno este año nos ha vuelto a volver locos
con Vengeance, ¿no?
Claro, ¿y qué vamos a hacer?
porque no tenemos presupuesto para traer a tanta gente
y este año tenemos muchos invitados de la sección de emergentes
que eso es lo que es más interesante
la gente que está empezando, que llevan dos, tres películas
y gente muy joven del sureste asiático, de China, de Japón
tienen interés en venir aquí, los coreanos también
entonces yo creo que esta es la parte que bueno
que estamos bien situados para potenciar todo esto
para que vengan y ellos son los cineastas del futuro de alguna manera
Mi pregunta un poco iba en esta línea que estás diciendo tú ahora
la siguiente pregunta sería, ¿hay una sensación de que os habéis estabilizado
y de que ahora crecer un poco más ya sería un salto al vacío
o de que es posible seguir creciendo y que venga más público
y de que bueno, pues también si vienen directores no ya tan emergentes
sino más consagrados, ¿esto lo veis posible o creéis que a lo mejor por la crisis
la cosa ha quedado un poco estabilizada y ahora es difícil crecer?
Mira, ahora mismo el público estamos estabilizados, no vamos creciendo
yo creo que nuestros fans siguen viniendo
entonces yo creo que vamos ganando público unos años y luego perdiendo otros
porque hay gente curiosa que se acerca pero igual luego no es su tipo de cine
¿sabes?
y nosotros no queremos pasar solo cine comercial
podríamos optar por traer mucho cine comercial y llenar las salas
pero no nos interesa solo eso
queremos traer cosas diferentes, queremos traer nuevos valores
y queremos traer cine de autor
el cine de autor es más difícil
y es más difícil, o sea, lo entendemos también
o sea, estamos trayendo, por ejemplo, tenemos un director aquí de Malasia
que trabaja en Singapur que se llama Sherman Ong
que él es un artista visual aparte de cineasta y fotógrafo
entonces su cine entra más dentro del arte
y entra más dentro de lo que tú podrías ver en un museo
pero este tipo de cosas las queremos traer y las queremos mostrar
pero nunca llegan a las salas con 200 personas
porque es otro tipo de obra artística
o sea, que seguís un poco convencidos de que hay que enseñar nuevas formas de mirar
y de hacer cine, ¿no?
y no venderse tan fácilmente
que no es venderse porque siempre sigue sorprendiendo determinado cine
como por ejemplo el de Johnny Tuken
yo no entiendo porque no tiene más distribución
es verdad
porque es un cine que puede ser muy comercial
pero vosotros queréis seguir un poco en ambos lados del río, ¿no?
claro, queremos hacer las dos cosas
o sea, seguiremos trayendo a Johnny Tuken
a Bong Joon-ho, a todos los grandes, ¿no?
el problema es que a la hora de traer invitados
que es de lo que hablábamos hace un poco
si yo quiero traer a Bong Joon-ho
es que no va a venir
no va a venir porque está solicitadísimo
y luego porque son autores que tienen un nivel muy alto en su país
son muy famosos
entonces lo que te piden para venir aquí
el BAF todavía no tiene ese presupuesto
o sea, yo sé que damos la imagen de un festival muy grande
pero no lo somos
somos un festival que estamos llegando muy lejos en unas cosas
y en otras cosas no tenemos el presupuesto
o sea, no tenemos una estructura muy afianzada
y ahí se tienen que mojar las instituciones
nosotros de verdad que damos la mitad de nuestra vida
lo damos todo lo que tenemos
o sea, y recibimos críticas muy constructivas
por parte del público
que yo animo a que nos las sigan dando
pero que muchas cosas son
son porque no tenemos más medios económicos
y porque somos un equipo muy pequeño
no es una excusa, no lo digo como una excusa
sino que lo digo para que se entienda
que el BAF no es tan grande como parece
no es un festival tan grande como parece
sí, sí, y además siempre que hemos podido
hemos defendido este festival desde Tarragona Radio
yo quería decirte otra cosa
porque para ganar a lo mejor a aquella persona
que todavía está un poco reticente
sería, dinos tres cosas, dos o las que tú quieras
para deshacer el típico mito del cine asiático
que la gente lo primero que te dice
uff, que lento
un poco para deshacer este
que ya parece difícil convencer a una persona
que empieza por ahí
pero yo creo que es fácil deshacerlo
y me gustaría que nos dijeras algo
como para poder contrarrestar
al que rápidamente te dice eso
uy, que lento, ¿no?
bueno, claro, que lento
porque el ritmo
el ritmo y la manera de ver la vida
y la filosofía en Oriente
es diferente a la occidental
ellos, bueno, creo que lo dijimos también
hace dos o tres años
cuando hablábamos del cine chino precisamente
para ellos los silencios
y el tiempo son muy importantes
forman también parte del ritmo
o sea, el ritmo no es solo aceleración y velocidad
sí, sí, desde luego
el ritmo de la vida es silencios
espacios vacíos
espacios muertos
y luego la parte acelerada
o sea, son las dos cosas
entonces, para mí
el cine asiático
y sobre todo
es lo que me atrae muchísimo
es que es un cine de sensaciones
y de emociones
o sea, una película
como Where Are You
de Masahiro Kobayashi
que la pasamos mañana
a las seis y cuarto de la tarde
en el Rex
es una película
de la que, bueno
te puede llegar o no llegar
lo que te está diciendo
pero se habla muy poco
y es una
es un niño que se queda
totalmente abandonado
por su familia
y es una crítica social
a una sociedad
como la del Japón
que está tan acomodada
Sí, es que Kobayashi
es como
Kobayashi es
uno de los autores
más interesantes
ahora mismo en Japón
muy personal
tiene su propia productora
sí, sí
y trabaja al margen
de los grandes estudios
o sea, no tiene nada que ver
con un cine comercial
y con un cine mascado
y con un cine que te puedes esperar
lo que te va a contar
o sea, él va directo
a la yugular
de los problemas sociales
de Japón
y te los muestra
pues eso
casi en tiempo real
que puede echar para atrás
a muchas personas
pero si tú te estás
la hora y media en la sala
te removerá cosas
te dará que pensar
entonces yo creo
que es un poco la parte
que aquí estamos mal acostumbrados
porque se ve muchísimo
cine en Estados Unidos
y el cine
es que el cine es entretenimiento
pero el cine también es arte
yo creo que también
es una de las cosas
que hay que tener muy clara
el cine es arte
Bueno, y ya en la recta final
¿qué recomendarías
de este fin de semana
entre viernes, sábado y domingo
que aún tenéis platos fuertes
como para introducirse
y como para el que busca
algo muy especial?
Pues mira
hoy tenemos dos obras
muy interesantes
una es
Fifteen Malaysia
a las 6 de la tarde
en el CCCB
que es una película ómnibus
de los
realmente de los 15
directores malasios
más importantes del momento
o sea, ellos son
todo una colla
que trabajan
y se intercambian las tareas
y una vez
uno es el cámara
otra vez es el director artístico
otra vez es un actor
en plan cooperativo absoluto
¿no?
Sí
entonces es una película
que removió bastante
bueno, salen
salen ministros
de verdad
de allí
de Malasia
y bueno
no la pudieron prohibir
porque se distribuyó
por internet
te la puedes bajar
si vas a su web
y no pudieron tampoco
porque bueno
la situación política
en Malasia
no está muy bien
no pudieron tampoco
detener
no pudieron detener
a nadie
y decirles a nadie
que estáis haciendo
porque se convirtió
en un fenómeno social
y es una crítica también
a todo lo que está pasando
en Malasia
y una manera de ver
cómo está la sociedad
y cómo está el cine allí
entonces es muy interesante
y a la noche
hay un clásico
del cine coreano
The Housemate
una película de 1960
que se la restauró
la World Cinema Foundation
que creó
Martin Scorsese
que la se está en Italia
y bueno
se va a hacer un remake
se ha hecho un remake
se han hecho varios
pero el último remake
se presenta ahora mismo
en Cannes
entonces es una oportunidad
de ver la película original
antes de ver la nueva
que si no se estrena
pues ya la traeremos
el BAP el año que viene
esto en lo que es hoy
y mañana
pues tenemos
la que te he dicho
de Kobayashi
tenemos el último
Time Indian
Face
que es una película
que divide al público
unos la odian
y otros la aman
con lo cual
qué mejor que ir a verla
para opinar
desde luego
mucho cine coreano
Modern
en Sábado por la Noche
que es una de las mejores películas
del año pasado
y para los amantes del anime
Summer Wars
muy bien
bueno que hay que decir
que la película de Chiai Minliang
está llena de actrices francesas
de primera línea
para sorpresa
de quien pueda pensar otra cosa
¿verdad?
que a veces
bueno pues
Face
ya podréis ver allí
desde una Fanny Ardán
¿verdad?
bueno
qué más
ahora no me acuerdo exactamente
pero bueno
qué sorprende
porque está lo bueno
y lo mejor
de las grandes actrices
de Cicia Casta
también sale
bueno es que es un encargo
del Museo del Dubre
sí sí
entonces
supongo que
como yo creo que esta es otra
de las películas
que entra más en el arte
en el cine como tal
hay gente que la ve
como pretenciosa
y luego ya te digo
luego hay gente que la ama
profundamente
porque Chiai Minliang
es un autor tan personal
y a los que nos gusta
lo que hacemos
pues bueno
quieres
es esto del completismo
quieres ver todo lo que hace
simplemente por esa razón
ya vale la pena verla
luego te puede gustar
más o menos que las demás
pero está claro
que es uno de los autores
asiáticos
de la década
eso es innegable
Amaya
muchas gracias
por tus recomendaciones
yo personalmente
volveré este fin de semana
y ya tenía en mi agenda
esta Face
y también la de Cobay
o sea que veo
que he acertado
desde un poco probando
he acertado
con lo que tú me has recomendado
o sea que muchísimas gracias
encantado de tenerte aquí
muchas gracias a vosotros
yo animo a la gente
a que se acerque
porque bueno
igual la primera película
no te gusta
pero igual la segunda
y la tercera así
y te enganchas
y realmente Asia es el futuro
y esto es una ventana a Asia
yo creo que esto
pues es lo que se tiene que valorar
no es fácil montarlo
es muchísimo trabajo
y bueno
lo tenemos una vez al año
en Barcelona
y vale la pena aprovecharlo
Barcelona está cerca
de todas partes
desde Lleida
desde Tarragona
podemos ir perfectamente
y no es excusa
porque son 100 kilómetros
más o menos
¿verdad?
y bueno ahí seguiremos
¿no?
unos años la cosecha será mejor
otras peor
pero ahí seguiremos
nos alegremos
cap de semana
doncs intensa Barcelona
maqueta BAF
al Festival de Cinema Asiàtic de Barcelona
n'hem volgut parlar
amb la seva co-directora
la Maya Torrecilla
Maya, gracias
moltes gràcies a vosaltres