This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
I així comencem la primera entrevista d'aquest recte final del matí de Tarragona Ràdio,
una entrevista amb un esportista d'elit, però que intentarem que sigui el menys esportista possible,
perquè ens interessa molt entrar en qüestions a personal sense entrar en la vida privada,
per dir-ho així, sense entrar més enllà d'on ens deixin passar.
Però ens interessa molt saber com viu, com és el dia a dia i com viu aquesta gran experiència
de portar un bronze en una competició a nivell mundial.
Doncs això, tothom, l'atleta tarragonina, la Natàlia Rodríguez.
Connectem amb la nostra unitat mòbil, amb Josep Perdila, que em sembla que ja està amb la Natàlia.
Josep, bon dia.
Hola, bon dia, Núria.
Ja hem dit que no traspassem la línia del privat, però sí que ens interessa saber,
entre altres coses, com compagina, com li ha sentat això del bronze a la Natàlia Rodríguez
i com compagina la seva feina esportiva amb la seva feina de regidor a l'Ajuntament.
Sentar-li l'hi ha sentat molt bé, perquè la veiem contenta.
Però està estupenda, eh?
Està estupenda.
Però això ja d'abans.
A més la veiem contenta, se la veu emocionada, avui a més la veiem amb les imatges de la rebu d'ahir
a l'estació de l'Ave del Camp de Tarragona, visibilment emocionada.
Home, i no és per menys, eh?
Home, 200 persones van anar a rebre-la.
200 persones, autoritats, amics, família, un pilar dels xiquets de Tarragona.
Vaja, què més es pot demanar quan arribes a Tarragona?
La seva filla, potser també, no?
La seva filla, també l'hem vist a la televisió.
Ens acompanya, doncs, la Natàlia Rodríguez.
Natàlia, bon dia.
Hola, bon dia.
Imagino que això, molt emocionada, i va ser un moment maco, oi?
Sí, no, la verdad que me impresionó muchísimo.
Era algo que me esperaba, no que estuvieran todos allí esperando, pero superó con crecer mis expectativas.
Sí, superó.
El del pivà ja va ser bestial, eh?
Sí, sí, fue una pasada.
La verdad que me emociono, me emociono mucho.
Com has dormit avui, Natàlia, després de tants dies fora de casa, avui ja estàs a casa, ja has dormit a casa, com has dormit?
Pues muy bien, la verdad que muy bien, muy bien, muy cansada, fueron muchas horas de viaje, dormimos muy poquito en el avión y, bueno, sobre todo relajada, después de haber competido y, bueno, te quedas muy bien, somos relajados.
Perquè què vas pensar quan vas veure tota aquella gent, quan vas arribar a Tarragona, què et va passar pel cap?
Pues, sobre todo la sensación que se me queda es de que he hecho bien las cosas.
Porque, a ver, sí que es verdad que yo soy la que se exige, la que sé que sí me han salido las cosas bien o mal,
pero para mí es muy importante el apoyo y tengo muchísimo apoyo aquí en Tarragona y la verdad que soy muy contenta, ¿no?
Muy emocionada de ver que están todos ahí apoyándome.
Com han estat aquelles dues setmanes a Corea, Natàlia?
Perquè pràcticament ja heu estat dues setmanes.
Com es viu en una concentració així?
I, sobretot, com són els moments previs a una carrera tan important com una final, a muntos mundials?
Com es viu? Quines sensacions es tenen?
Bueno, la verdad que ha sido, como tú dices, pura concentración en todo momento.
Tenía muy claro lo que iba allí.
Mi objetivo era conseguir la media de oro.
Y, bueno, pues la verdad que muchísima atención, sobre todo en las rondas previas,
porque quieres pasar lo más cómodamente posible sin desgastar y, bueno, son carreras en las que llevas con muchos nervios
y cuesta muchísimo controlar esas ganas, ¿no?
Entonces, la verdad que mucha tensión.
Llegaba momentos que notabas que la energía ya estaba al máximo, que no tenías más.
Y, bueno, era ir controlando sobre todo esas sensaciones.
¿Alguna tècnica per fer-ho, per controlar aquestes sensacions, aquestes emocions?
Técnica, no sé, habrá gente que tenga técnicas, pero yo creo que, en mi caso, pues tengo ya experiencia de otros campeonatos
y, bueno, pues te das cuenta de que, a ver, que has entrenado para eso y nadie te ha obligado a estar ahí.
Mucha gente lo que le pasa en ese momento se bloquea porque nota muchísima presión y, bueno, parece que están fuera de lugar.
En mi caso es lo contrario, o sea, yo sé que estoy ahí porque quiero y, bueno, y las demás.
Pues son unes rivales que han entrenado igual que yo, ¿no?
Y, bueno, yo creo que...
So todo te quedas más tranquilo pensando esas cosas.
Clar, a més, es un esport que, pràcticament, si em permés l'expressió, yo me lo guiso, yo me lo como.
Sí que hi ha molta gent al teu voltant, però és un equip que ets tu, tu i tu, damunt de la pista.
Això té encara més pressió, Natàlia?
A ver, la verdad es que si estoy ahí ha sido porque no soy por mi sola, porque yo tengo claro lo que quiero y he entrenado para eso,
pero tengo muchísima ayuda, pues, lo que es mi entrenador, sobre todo, es mi entrenador, o sea, es mitad y mitad, sin él no hubiera llegado ahí.
Y luego, pues, tengo mucho apoyo familiar, cuando tengo algún problema muscular, pues, están los físicos, los médicos, y todos ponen su granito de arena para llegar ahí.
Pero sí que es verdad que en ese momento estás totalmente sola y te lo juegas todo a una.
O sea, si corres bien, si mentalmente sabes controlar esas tensiones, pues, sabes que vas a rendir muy bien, pero, claro, depende de ti.
Una de las imatges que va donar la volta, almenys a Tarragona, no sé si va a la volta al món, vaja, quan vas a ensenyar el mocador dels xiquets.
Jo almenys no coneixia aquesta vinculació amb els xiquets de Tarragona.
Bueno, a mí siempre me han gustado mucho los castells, me han atraído mucho y, bueno, ahora, pues, ya da la casualidad que un compañero de entrenamiento, pues, están a colla,
me ha aficionado un poquito y la verdad que lo disfruto un montón.
Y, no sé, a ver, yo, todas las collas de Tarragona para mí son, forman parte de Tarragona y representan a Tarragona.
Pero siento un vínculo especial con una de los chiquets, la verdad.
Et veurem amb la camisa o no, però? Et veurem amb la camisa dels castells o què?
Yo creo que sí. Sí, un pasito ya para eso.
Ya queda poc, ¿no? I, escolta'm, un cop arribes ara a casa i mires una mica enrere,
què penses una mica del teu pas també per aquests Mundials?
Pues, bueno, sobre todo lo que lo he visto como una prueba de fuego, como han comentado en otras ocasiones,
porque venía del Mundial de Berlín, este era el siguiente Mundial, era donde realmente tenía que demostrar
que aquello no había sido fruto de la casualidad, el cruzar de la meta en primer puesto,
y, bueno, y sabía que lo tenía en mi mano, o sea, yo sabía las posibilidades que tenía,
que podía estar ahí y quería demostrarlo.
Eran muchas tensiones que tenía que controlar por muchas cosas, ¿no?
Porque también me iba a encontrar con atletas que estuvieron implicadas en aquel incidente
y, bueno, pues muchas cosas.
Entonces, sobre todo me quedo con la satisfacción esa de que lo he superado
y que he mostrado a mí misma que estoy ahí, que sigo ahí.
Ara, el 2012 a Londres.
Sí, sí.
Ho diu convençuda, això m'agrada.
I, escolta'm, ahir, quan vas arribar a casa, què vas fer?
Just quan vas arribar a casa?
I a entrenar.
Jo havia fet aquesta pregunta perquè un ocellet molt atxivat.
Diu, van a Tàbia i només arribar ja van a entrenar.
Quan descansa van a Tàbia?
Bueno, lo que pasa es que al decidir ir a entrenar,
pues la gente se ha pensado que voy a hacer series, ¿no?, a toda pastilla, pero que va.
O sea, era simplemente un rodaje para soltar un poquito las piernas, la musculatura
y, bueno, activarles un poquito de cara a la competición que tengo el sábado.
S'ha d'estar en forma sempre?
Un atleta ha d'estar sempre en forma?
Sí, a ver, sí que es verdad que también he estado un par de días que he descansado totalmente ahí en Corea,
que hacía falta porque es mucho desgaste ya no tanto a nivel físico sino a nivel mental,
pues también necesitas relajarte un poquito.
Y, bueno, ya tuve un par de días así de descanso y ahora pues hay que volver a ponerse las pilas.
¿Vas a tenir contacte amb Tarragona cuando estaves a Corea?
Sí, como pude, porque, bueno, tenía los móviles sin servicio, que hubo ahí un poco de follón.
Tenía activado el rumi, pero no sé qué pasó, que al final no pude utilizar el móvil.
y, bueno, pues a través de Facebook y de e-mails y tal, pues pude estar un poquito de contacto.
¿Vas a ser de regidora a Corea?
Muy poquito.
Sobre todo para controlar que mi equipo estuviera trabajando, ¿no?
Que no sé si aquí ahora no.
Ah, sí, m'agrada.
És de Corea, ja ho veieu, no?
No, clar, és que segur que ja tots ho sabeu, però per als que no ho sàpiguen,
la Natàlia és atleta, però també és regidora de l'Ajuntament de Tarragona des de fa uns mesos.
Això, no sé si és una cosa que tu fa un any, potser, m'imagino que ni t'imaginaves, o què?
No, per nada. O sea, ha sido todo esta temporada, ha sido todo muy rápido, muchas cosas nuevas,
y bueno, pues hemos ido asimilándolo como hemos podido, pero sí que es verdad que tiene muchísimo apoyo también
para poder seguir entrenando y preparando mundial en condiciones.
Pep, digues.
Jo m'agradaria preguntar-li, respecte, ara que has tret el tema, no?, de la Natàlia dedicada a això,
a fer de regidora de l'Esports, que és més difícil fer una cursa com la que ella acaba de fer
o haver de dir-li a alguna de les entitats esportives, que segurament ella coneix personalment
i té amics i tal, de dir, mira, us hem de retallar la subvenció en guany.
Que amb això, amb aquests problemes, s'hi ha trobat, jo crec.
Em comenta la Núria, Natàlia, què és més difícil?
Fer, per exemple, una final dels 1.500 o com a regidora haver de dir,
és que no tenim diners, és que les subvencions són les que són, és que hem de retallar...
què és més difícil, Natàlia?
Buah, les dues coses tenen su puntito.
Hombre, sí que és veritat que, bueno, el correr es algo que he hecho siempre
y, bueno, tenen mis tensiones, mis nervios, pero es algo que controlo,
que sé hacer y se supone que és més fàcil.
La verdad que ha sido un palo muy gordo, pues, tener que...
Sobre todo, pues, como deportista, ¿no?, porque és una situació que és complicada,
que tener que asumir que tienes menos ayuda, pues, yo me siento un poquito, pues,
en el otro lado también, ¿no?, y cuesta mucho lo que pasa, que, bueno,
que es una situación que afecta a muchas áreas, que no es algo que hayamos decidido,
que no nos hayamos sacado de la manga y, bueno, pues, hay que asumirlo así y ya está.
Ha sido un poquito difícil, la verdad, de afrontar eso.
Com es compagina el fet de ser adueta professional?
I ara, regidora, com t'estàs compaginant?
Bueno, ara és una època un poquito rara, ¿no?, porque es pura competición,
los entrenamientos, pues, son de cara a la competición, no son tampoco de carga.
Y, bueno, pues, es un poquito rara, o sea, no tengo una rutina establecida, de momento.
Entonces, supongo que ya a partir de septiembre, octubre, cuando empiece la siguiente temporada,
pues ya será otra historia y ya tendré mi ritmo, podré trabajar en condiciones en lo que es mi cargo de concejal.
Quan se m'ha acabat de sentar, ha passat l'estiu, ara comencem la temporada,
venen les festes de Santatèque, la Natàlia.
L'any passat parlàvem amb tu perquè vas ser la pregonera al balcó de l'Ajuntament fent la crida amb l'alcalde.
En guany també estàs al balcó com a regidora.
Com han canviat les coses en un any, no?
Pues se han cambiado mucho, pero bueno, sobre todo, yo creo que voy a seguir disfrutándolas igual, o mejor.
Com les viuràs? Com tens per i viure-les, aquestes festes?
Pues igualmente, o sea, a pie de calle y como concejal, o sea, de las dos maneras.
Yo sé disfrutarlas muchísimo.
I amb la família, amb la nena, no m'imagino?
Sí, sí, sí. He visto que hay muchísimos atos también para los infantiles, para los chavales,
y bueno, pues también estaré con ella ahí.
Algún moment de les festes que diguis, aquest no me lo puc perdre,
perquè l'any passat em va agradar moltíssim, o potser ho vaig descobrir,
en guany no me lo puc perdre.
La baixada.
La baixada.
Sí, lo tengo clarísimo.
Et va agradar la baixada, eh?
Mucho, mucho. Es que es un ambientazo, es una pasada.
Escolta'm, quan entres per la porta de l'Ajuntament,
ara quan hi ha més a més i vinguis més habitualment,
jo ara pensava, dic, no sé quan vingui a la Natàvia com la veuré,
si amb el xandau, com tots estem acostumats a veure-la,
o vestida, bueno, com se suposo que ha d'anar vestida una regidora.
Què et diuen si entres amb xandau a l'Ajuntament?
Bueno, mira un poquito raro.
Soy un poco un bicho raro.
Però, bueno, supongo que habrá días de todo,
porque sí que, oye, intento mantener un poquito separadas ambas cosas,
pero hay días que vas de bolido
y tienes que enlazar el entrenamiento con tareas de concejal
y, bueno, pues supongo que tendré un mini vestuario en mi coche también
para llevar la ropa i preparada,
pero bueno, será como se pueda.
No es pot separar una cosa de l'altra.
La Natàvia és atleta i ara regidora, no es pot separar, ¿no?
Es difícil, es difícil separarlo, pero bueno,
hay que tener claro también que son cosas diferentes.
Contenta, satisfeta, ¿quín es el teu estat d'ànima ahora?
¿Me está de ánimo? Pues muy contenta.
La verdad que estoy flotando, estoy en una nube.
Sí, porque estoy encantada, pues como me cargo de concejal,
la verdad que con muchísimas ganas,
espero aportar muchísimo en todo lo que pueda
y, bueno, sé que tal y como soy,
que tengo una manera de ser así muy exigente,
pues yo creo que voy a tener también momentos bastante malos
porque, bueno, tampoco voy a poder hacer todo lo que quiera
y voy a tener que centrarme un poquito a lo que hay aquí, ¿no?
Entonces, tengo clarísimo que voy a aportar todo lo mejor que tengo.
M'agradaria preguntarle, Pep, a la Natàlia,
pero si té una, ¿cómo diríamos?, una fita personal,
ara que és regidora?
Perquè jo crec que molta gent,
molts esportistes en aquest cas pensen,
ostres, jo si fos regidora d'esports de l'Ajuntament,
pues cambiaria això, faria això.
Quina fita personal s'ha marcat com a regidora?
M'ho preguntava Núria, Natàlia,
ara com a regidora, a més tu ets esportista,
quina fita et marques?
És a dir, ara que tu a més coneixes tot aquest món,
què canviaries ara com a regidora?
Quina fita et marques?
Bueno, la verdad que he entrado en una etapa un poquito difícil
para hacer cosas nuevas.
Però sobretot la idea que tengo és de,
quizá, apoiar més el deporte base.
El deporte base, jo crec que...
En Tarragona, pues, tenim grans clubes,
és una cia pequeñita,
i la verdad que podem estar súper orgullosos
de lo que tenim, no?
En lo que és el deporte de alto nivell.
Però jo crec que el deporte base és bàsic,
o sigui, hi ha que apoiar moltíssim,
i sin ellos no van a salir deportistas importantes.
Entonces, yo creo que el deporte hay que apoyarlo mucho de raíz.
I tinc encara una altra pregunta.
Sí, digues.
Està preguntant a la Núria.
Mira.
Digues.
És que és molt interessant això que explica la Natàlia.
Escolta, vull saber on posarà la medalla.
Si a casa té una estanteria,
algun lloc especial,
si aquesta ocuperà un lloc especial dins de l'estanteria,
on va aquesta medalla?
Pues no lo he decidido.
No, però per això vol dir que li estàs preparant un lloc que es passi a lot.
La verdad que la llevo conmigo encima todo el día.
La portes aquí?
Sí, la portes aquí.
Ah, sí.
Home, pues escolta, ens la podries ensenyar, no?
Ara heu de fer allò tan típic de mossegar-la.
L'heu de mossegar per veure si és autèntic.
Doncs ara ens ensenya.
Home, tens aquí, Natàlia?
Vinga, va, que té el bòs aquí al costat.
És curiós, això,
perquè porta amb ella la medalla al damunt, eh?
A veure.
Un entrenador vale mucho.
Home, i tant, i tant, eh?
Això s'ha de portar al damunt, que, escolta,
home, veus, la porta ben precintadeta,
molt bé, veus?
Escolta, molt bé, eh?
Pesa molt.
Pues déu-n'hi-do, sí, no?
Sí, sí.
Pesa bastante.
Home, i ahir vas arribar amb això penjat al coll, eh?
No, no, que bonica, eh?
La verdad que sí.
Que me sabe mal por eso,
porque quizás no la valoro todo lo que se merece,
porque es una medalla que ha costado muchísimo conseguirla,
pero tener oro tan cerca,
la verdad que se queda muy grabado.
Què et va dir la teva filla quan la va a veure o la va a tocar?
O petita encara, però...
Sí, que pensava que era un regalo para ella,
que había visto ahí.
Un muñequito más.
Bueno, mira, escolta, ella no te la perdrà, no?
Ella no te la perdrà, la Guadalupe.
Escolta'm, parlaves abans que tu intentaràs aportar
tot el millor de tu per ser regidora.
Ser atleta, què es pot aprendre de l'atletisme per la política?
No sé si es pot aprendre alguna cosa.
Bueno, yo creo que muchas cosas,
porque valorar-se el deporte es de otra perspectiva,
pues sabes lo que cuesta conseguir las cosas a nivel de competición
y, bueno, quizás sabes cómo hay que apoyar a los deportistas,
las necesidades así más directas.
Home, eso es un avantatge, ¿no?
Sí, yo creo que sí.
A ver si es verdad que la concejalía abarca mucho más que eso no solo a nivel de competición,
sino al de ocio, de usuarios, de instalaciones y demás.
Y, bueno, también, en parte, pues en eso tengo experiencia,
porque llevo entrenando muchísimo tiempo en Camp Clar
y veo también, comparto, pues, instalaciones con otros usuarios,
que me conocen también y, bueno, pues me van comentando cositas que creen que hacen falta
y, bueno, pues yo creo que eso también hace mucho.
Normalmente, el teu lloc d'entrenamiento es a Camp Clar, ¿eh, Natàlia?
Sí, sí, sí, entreno ahí todos los días.
¿Hay algún otro lloc de Tarragona, por ejemplo,
que acabas, t'agradi, agafar i anar a córrer,
perdre't per a aquel lloc de la ciudad?
Sí, bueno, es complicado encontrar algún circuito así para perderse,
pero, bueno, lo que es en el río Francolipo
sí que tenemos una zona marcada así los kilómetros
y, sobre todo en épocas así que hacemos bastante carga de volumen,
kilómetros, pues, utilizamos ese circuito.
¿Cuál ves tu agenda hoy? ¿Ara después d'aquí, qué?
Después d'aquí, pues, ir a comer y luego a la tarde entrenar.
Bueno, ve que aquí hi ha un company del diari,
deu dir que estic aquí, después con el diari, después.
Sí, he olvidado del pobre.
Escolta, Pep, ara que diu això d'anar a dinar,
ara com a regidora, jo no sé si, suposo que sí,
que la Natàlia, com a tot esportista del seu nivell,
cuida moltíssim la seva dieta,
com a regidora la convidaran a mil dinars.
Com s'ho pensa fer, això?
Clar.
Bueno, no creo que haya problema porque eso es lo que hemos conseguido.
porque haciendo doble sesión, entrando mañana y tarde,
tampoco me da tiempo a que se acumule nada en el cuerpo.
Muy bien.
Ya lo has dit, se'n va a dinar i se'n va a entrenar,
per tant, rápido se quema.
Ostres.
Déu-n'hi-do.
Natàlia, moltíssimes gràcies.
Avui hem volgut acostar-nos a l'Ajuntament,
just el dia després d'arribar,
de la primera nit ja passada a Tarragona,
per conversar tranquil·lament amb la Natàlia.
Tindrem temps de parlar amb ella com a atleta,
com a regidora i, vaja, com a Natàlia Rodríguez en definitiva.
Gràcies i que vagi molt bé.
Gràcies a vosaltres.
Ja ho sentia, la Natàlia Rodríguez,
acabada d'arribar dels Mundials de Daegua,
arribava ahir en aquesta càvida rebuda
que va tenir a l'estació de la B del Camp de Tarragona.
Ens ha fet molta il·lusió avui venir a l'Ajuntament de Tarragona
i poder conversar amb ella.
I després de parlar amb ella, Pep,
no t'agafen ganes de posar-te el xandall i anar a fer...
Et sents una miqueta malament,
perquè jo també m'aniria a entrenar just després de dinar,
perquè falta molta voluntat per fer això.
Possiblement la quantitat de menjar que mengem tu i jo,
i la consistència no és la mateixa que...
Ens hi haurem de posar, ens hi haurem de posar.
Núria, que vagi bé.
Fins ara, Josep i Joan Maria.
Una abraçada.