logo

Arxiu/ARXIU 2011/MATI T.R. 2011/


Transcribed podcasts: 700
Time transcribed: 13d 15h 34m 27s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

Tothom, un programa de Tarragona Ràdio
on tots som iguals i a l'hora diferent
Modificant una mica el nostre horari habitual dels dilluns al matí
Molt bon dia, benvinguts a l'espai Tothom a Tarragona Ràdio
on ja sabeu que intentem parlar de diferents aspectes
de diversos aspectes relacionats amb temes de discapacitat
Avui m'agradaria començar d'una manera una mica diferent
recordant-vos les vies de participació
al Facebook ens podeu trobar a facebook.com barra Tothom
al Twitter també ens podeu trobar a twitter.com barra Tothom TR
i el nostre correu electrònic a tothom arroba tarragonaradio.cat
En els propers minuts parlarem de diferents temàtiques
El titular del dia seria per holl relacionat amb les eleccions
d'ahir diumenge que les persones cegues han fet un pas enrere
en aquestes eleccions municipals del 22 de maig
ja que no han pogut votar de manera secreta
com sí que va passar, com sí que venia succeint
en els anteriors comissis
Volem saludar la Meritxella Imery
que és responsable de comunicació de l'Associació Catalana
per la integració del CEC Meritxell, molt bon dia
Hola, bon dia
Què és exactament el que va passar ahir?
Per què no es va poder votar de manera secreta, Meritxell?
Doncs bé, el que va passar és que
com tu bé has dit
a les últimes eleccions
les generals, les europees i les autonòmiques
teníem un sistema
en què les persones cegues
a sol·licitud podíem
votar secretament
mitjançant un kit preparat
Això s'està portant a terme
a les últimes eleccions
perquè hi va haver una modificació
de la llei electoral el 2007
i bé, el que ha passat
és que precisament les eleccions municipals
van quedar a regulació posterior
per veure com funcionava aquest sistema
què passava, si anava tot bé
o això
En aquell moment nosaltres pensem que sí
que potser era lògic
perquè era un sistema nou
però clar, han passat
quatre anys i mig
des d'aquesta regulació
i realment
no s'ha fet res
per intentar
trobar un sistema
que garantitzi
aquest dret a les eleccions municipals
I quina és l'excursa
entre cometes
o el que us diuen
perquè clar, no s'entén
que si a les europees
es va poder votar
amb el sistema del kit
del vot accessible en Braille
a les del Parlament de Catalunya
també
a les estatals
també
què passa amb les municipals?
Quina és
quina és la
la diferència
en aquest sentit?
Bé, nosaltres com a entitat
ens hem anat adreçant
al Ministeri
des de fa ja
molt de temps
dient doncs
que arribaríem a aquest punt
si no es feia res
i l'última resposta
contundent
que tenim
és del gener
d'aquest any
dient-nos
que en principi
no es faria res
per les municipals
per la seva complexitat
sense entrar en detalls
clar, però on
rau aquesta complexitat
realment?

sembla ser
que
després de donar-hi
moltes voltes
el tema va
certament
és cert que
a les eleccions municipals
hi ha més llistes
els ajuntaments
doncs
cada ajuntament
és
és diferent
i els kits
s'han de fer
doncs diferent
el que passa
que no ens podem oblidar
que és un sistema
a sol·licitud
clar, d'igual manera
se sol·licita
al Parlament
o se sol·licita
a les estatals
no?
vull dir que
sí, de fet
clar, per exemple
doncs
totes les persones
que voten
en un mateix municipi
tindrien el mateix kit
vull dir que no seria
tampoc una cosa
personalitzada
absolutament
de totes maneres
nosaltres com a entitat
el que sí que volem dir
és que
no ens hem tancat
en banda
que hagi de ser
aquest sistema
sinó que
estem oberts
a qualsevol possibilitat
i realment
estudiar-ho
bueno
doncs
també
a opinar
si se'ns deixa
que no se'ns ha deixat
i a pensar
doncs
una mica
per on poden anar
les coses
el que no pot ser
és que un dret fonamental
que ja havíem adquirit
doncs
el perdem
no?
Explicaves això
que no us tanqueu
amb aquest sistema
i és que en principi
s'havien de realitzar
també proves pilot
a nivell de l'estat espanyol
en aquestes eleccions municipals
que finalment
tampoc s'han fet
bé, clar
el que passa
quan es fan les coses
corrents
i de pressa
per una mica
quedar bé
perquè s'han de fer
doncs
és que fa
des del març

el març
va ser quan
es va aprovar
en el Congrés
que s'havia de fer
una prova pilot
potser una mica
per pressió mediàtica
per pressió de les entitats
etcètera
i d'alguns partits
més minoritaris
no?

llavors bé
el govern
es troba
que ha de fer
alguna cosa
com a mínim
per dir que ha fet
alguna cosa
i comença
a investigar
sobre una possible prova pilot
el sistema
que
s'ha intentat
implementar
és més de caire informàtic
el que passa
que sí que he de dir
que nosaltres
no l'hem pogut
veure directament
no el coneixeu
de primera mà
no
el que tenim
són informacions
extraoficials
perquè el Ministeri
no ens ha donat mai detalls
i bé
doncs
aquest sistema
sembla ser
que
el que ha passat
és que precisament
el dijous passat
la Junta Electoral Central
l'ha tirat enrere
per no ser
suficientment garantista
doncs
Meritxell Calderac
suposo
continuar treballant
continuar dialogant
i sobretot
això
estendre la mà
a que entitats
com la vostra
doncs col·labori
i acabi aconseguint
un sistema
viable i fiable
no?
Sí, de fet
és el discurs
que vam fer
una mica ahir
quan vam convocar
tots els mitjans
de comunicació
per protestar
va ser precisament
que bé
hem arribat a aquest punt
no podem entendre
com no es garanteix
aquest dret fonamental
però bé
que nosaltres
com a entitat
sempre hem estat oberts
a proposar
i a col·laborar
en aquesta prova pilot
per exemple
no s'han retingut en compte
pensem que alguna cosa
potser tenim a dir
ja vam fer una sèrie
de propostes
home, com a mínim
com a impulsors del vot accessible
jo crec que teniu molt a dir
bé, bueno
no tenim solucions màgiques
però sí que és veritat
que hem investigat molt
en altres països
sabem una mica què s'està fent
i de fet
ja des del 2004
que ho estem investigant
i estem portant propostes
el que passa és que
realment
en els últims temps
no se'ns ha fet
cap mena de cas
Déu-n'hi-do
Déu-n'hi-do
doncs Meritxella
Imerich
de l'Associació Catalana
per la Integració del SEC
que com deia
continua treballant
i ja sabeu
que teniu
els microfons
de Tarragona Ràdio
per a la vostra disposició
moltíssimes gràcies
per atendre'ns
Meritxell, bon dia
Gràcies a vosaltres
Tothom
un programa de Tarragona Ràdio
perquè les diferències
són d'allò més normal
I si parlàvem
amb la Meritxella Imerich
del tema del vot accessible
ara volem canviar d'àmbit
i per això hem escollit
la música de Michael Bublé
de fet no l'hem escollit nosaltres
l'ha escollit la propera convidada
que passarà
doncs
pel telèfon
del tothom
us expliquem
de seguida
parlem amb ella
amb la Patrícia Carrascal
us expliquem
les seves aventures
les seves històries
per aconseguir
la seva gossa Pigall
i ara em diré
ostres
hi ha moltíssima gent
potser doncs
a Tarragona també
que té gos Pigall
doncs sí
però la Patrícia Carrascal
és de Valladolid
i ha estat una
de les primeres persones
en explicar
a la xarxa
i en escriure
un blog
una pàgina web
sobre aquesta història
sobre la seva aventura
i si ho defineix ella
als Estats Units
per anar a buscar
a la que ara
doncs
la porta enlloc on va
l'Abrili
la seva gossa Pigall
doncs aquest matí de dilluns
a l'Espai Tot Home
a Tarragona Ràdio
hem convidat
la Patrícia Carrascal
ella és de Valladolid
té 25 anys
i ens explicarà
la seva història
amb la seva gossa Pigall
la seva pàgina web
a internet
ara de seguida
en parlem
tenim ja a l'altre
l'altre lloc
de l'hilo telefònic
hablemos ja con
Patrícia Carrascal
Patrícia, buenos días
Hola, muy buenos días
En primer lugar
pedirte perdón
porque te hemos atracado
directamente
en este horario
intempestivo
de trabajo
de lunes por la mañana
y bueno
has accedido a hablar
con nosotros
Nada, no pasa nada
Yo quiero empezar
dándote las gracias
ya de antemano
porque realmente
te hemos hecho
un pequeño atraco
Patrícia
queremos hablar contigo
y lo decía yo
en la introducción
del programa
porque gente
que tiene perroguía
gente que tiene perroguía
hay mucha
e incluso aquí en Tarragona
pues tenemos muchos usuarios
que tienen perroguía
pero a nadie
parece
que se le había ocurrido
la idea
de crear un blog
a partir de esa experiencia
que tienes tú
con Brillin
Vamos por el principio
vamos por partes
¿Cuándo te interesas tú
por tener un perroguía?
¿A partir de qué edad
más o menos
o de qué situación
decides tú
tener un perroguía
Patricia?
Pues más o menos
yo creo que me entró
el gusanillo
en la facultad
cuando estaba estudiando
bueno
estudié periodismo
y estudié con un compañero
que era invidente
también
y solicitó el perroguía
me dijo
bueno
pues es que he estado pensando
que nosotros
el día de mañana
en nuestra profesión
vamos a necesitar
viajar bastante
y claro
con un
con un bastón
te puedes apañar
pero
si tienes un perroguía
te da mucha más seguridad
mucha más independencia
a la hora de
de moverte
de viajar
de coger un tren
o un autocar
entonces
yo lo estuve pensando
digo bueno
no sé
en qué terminaré
trabajando
cuando termine
la carrera
pero sí que es cierto
que un perroguía
pues te da
mucha más libertad
y mucha más independencia
y ya ahí empezó
el gusanillo
luego empecé a conocer
gente que tenía
perroguía
y me empezaron a decir
que era como
pasar del bastón
al perroguía
era como pasar
de un 600
a un Mercedes
que bueno
que no tenía nada
que ver
el cómo te podías
mover por la calle
con el perro
luego te preguntaré
por los cambios
y por el cambio
en tu vida
que seguramente
ha sido
muy grande
pero
luego
claro
tú decides
pedir ese perroguía
desde que tú lo decides
hasta que te lo dan
¿cuánto tiempo pasa?
hasta que tú vas a buscarlo
pues pues
en mi caso
fueron tres años
tres años
yo lo solicité
a la Fundación 11
del Perroguía
en 2006
en junio de 2006
y estuve en lista
de espera
dos años y medio
hasta que ya un día
pues llamé
para preguntarles
para informarme
a ver si me quedaba
mucho en la lista
de espera
y ellos mismos
en la Fundación
del Perroguía
me dijeron
que existía
la posibilidad
de apuntarme
a otra lista
de espera
para ir a buscar
mi perro
a Rochester
a Estados Unidos
porque tú en principio
¿dónde creías
que lo ibas a buscar?
¿a Madrid?
a Madrid

o sea que no te habías
planteado ni siquiera
ir a Estados Unidos
a buscar al perro
que va
yo como no tenía
ninguna prisa
dije bueno
primero termino mi carrera
con calma
y ya cuando me den el perro
pues ya me lo darán
no tenía prisa ninguna
entonces bueno
pues ya me dijeron
que existía esa posibilidad
y que la lista
era más corta
porque como se apunta
menos gente
hay menos gente
que se atreve
a ir hasta allá
es que hay que estar
luego allí
tres semanas
en una escuela
de entrenamiento
entonces claro
no todo el mundo
se lanza
a ir hasta allá
y bueno pues
yo en un principio
dije que no
pero bueno
este compañero mío
de facultad
se había apuntado
a la lista de Rochester
de Estados Unidos
y volvió con un perrito
entonces bueno
yo vi que era
era increíble
era muy disciplinado
la única diferencia
que había
con los perros
de la escuela de Madrid
era que las órdenes
había que dárselas
en inglés
pero era aprenderse nada
unas cuantas órdenes
muy concretas
y el perro
la verdad es que
te llevaba muy bien
guiaba estupendamente
estaba muy disciplinado
y bueno
pues empecé a conocer
un poquito
el mundo
de los perros
de allí
de Rochester
y ya me decidí
y entonces cuando te decides
supongo que pasado el tiempo
pues te llaman ya
para irte a Rochester
y te encuentras
en un avión
yendo para
para Estados Unidos
a buscar a tu perra guía

me encuentro con otros
cinco compañeros
que iban como yo
a buscar sus perritos
a la aventura
exactamente
con una intérprete
todo hay que decirlo
la once pone
un intérprete
porque claro
de las seis personas
que llevan
no tienen por qué
saber inglés
claro
qué pasa cuando llegas allí
Patricia
porque nos decías
que estás tres semanas
en Estados Unidos
qué es exactamente
qué pasa
qué sientes tú
cuando llegas allí
un país desconocido
gente desconocida
un idioma también
que tienes que depender
en cierto modo
de una intérprete
cómo se vive todo eso
pues te sientes
un poco
un poco desubicado
al principio
porque es que
bueno
en Estados Unidos
es todo
todo a lo grande
todo
llegas al aeropuerto
de Detroit
y directamente
ya te va a buscar
el instructor
el que ha entrenado
a los perros
que te van a entregar
te recogen una furgoneta
coge a todo el grupo
a las seis personas
con las maletas
y la intérprete
y te lleva
hasta la escuela
a Rochester
ya ese mismo día
desde el aeropuerto
vas directamente
a la escuela
de entrenamiento
te entregan
tus habitaciones
cada uno
entra en su habitación
y bueno
la verdad es que
es increíble
lo bien preparada
que está la escuela
para las personas invidentes
porque en todas las puertas
hay letreros en braille
en todos los pasillos
hay una especie
de barandas
de pasamanos
para ir
no hace falta
moverse con bastón
por la escuela
tú te puedes mover
tranquilamente
sin bastón
y sin perro guía
que no te vas a perder
¿tenemos que tomar ejemplo
Patricia de eso?
yo creo que sí
hay que pillar ejemplo
de ahí
no eres la primera compañera
que nos lo comenta
vamos a hacer
un poco
de avance rápido
porque para no
tampoco hacerlo demasiado
largo
aunque es muy interesante
hablando del tema
del blog
¿cuándo te surge
a ti la idea
de ir escribiendo
todo lo que pasa
en Rochester?
porque por ejemplo
personalmente
yo conozco tu blog
porque un día
me empiezo a interesar
por el tema
de los perros guía
empiezo a buscar
en Google
el tema de los perros guía
y encuentro una muchacha
que está escribiendo
que ya ha vuelto
de Rochester
cuando yo te encontré
ya habías vuelto
de Rochester
hacía poquito
que habías vuelto
yo me pongo a leer
todo esto
me quedo fascinado
con unas ganas enormes
de ir a Rochester
y de conocer
todas tus experiencias
¿cuándo sale esa idea
de tu cabeza?
pues unos meses antes
justo surgió
unos meses antes
de marcharme
a por el perro
cuando yo ya supe
que me iba a marchar
unos meses antes
yo pensé
digo
si es que hay muchísima gente
que todavía no conoce
pues que las personas
invidentes
podemos entrar en internet
que podemos utilizar
un blog
un ordenador
un teléfono móvil
aparte de todo
lo que es el mundo
de los perros guía
que es fascinante
digo
hay mucha gente
que todavía piensa
que los ciegos
los invidentes
no sabemos
no podemos utilizar
un ordenador
a mí me gustaría
abrir los ojos
nunca mejor dicho
en todo este tema
entonces empecé a escribir
con la intención
de enseñar
de demostrarle a la gente
que los ciegos
también podemos entrar
en el mundo
de las nuevas tecnologías
de la comunicación
y un poco surgió
por ahí
tú unes tres cosas
que te gustan
que es escribir
internet
y los perros guía
exactamente
por decirlo de alguna manera
y la comunicación
y la comunicación
cuatro cosas que te gustan
entonces
escribías posts
desde el mismo Rochester
desde la misma habitación

me llevé un ordenador portátil
también con la idea
pues de mantener
un poco informada
a mi familia
desde allí
pues que fueran
siguiendo un poco
el proceso
de cómo era
desde que me entregan
a mi perro
cómo son los entrenamientos
quería mantenerles informados
y bueno
aquello fue un boom
porque los
los propios familiares
de mis compañeros
los que estaban allí
también conmigo
decían
bueno
que es que se estaban
enterando de todo
gracias al blog
eras la comunicadora
oficial del grupo
era una especie
de gran hermano
y todo el mundo
dejaba comentarios
hacía seguimiento
casi en vivo
bueno
y porque todavía
no conocía mucho
las redes sociales
pero si en aquel entonces
llego a conocer
twitter o facebook
madre mía
bueno bueno
te esperabas
te esperabas esa reacción
de la gente
no
no te lo imaginabas
que podía llegar
a tanto
que va
y luego después
incluso tuve comentarios
de gente
pues de Perú
de México
de personas invidentes
y periodistas
que les había ayudado mucho
que les había animado
entonces bueno
fue increíble
increíble
crees que si hubiese
hubiese tenido
las redes sociales
o por ejemplo
ahora una persona
que se va
a buscar el perro guía
con el tema
de las redes sociales
está más comunicado
eso fomenta
la comunicación
y explicar lo que está pasando
colgando fotos
incluso audios
vídeos
si porque es como más directo
es una comunicación
muy muy muy directa
es instantánea
entonces se reproduce
muy rápido
pasa de unas personas
a otras
muy muy rápido
entonces es
es increíble
como podemos estar comunicados
estando a miles de kilómetros
de distancia de casa
como podemos estar comunicados
yo no te pido
que expliques
nada de Rochester
aunque nos encantaría
escucharlo
pero animo también
a los oyentes
a que entren al blog
que tú tienes
y lean las entradas antiguas
ahora enseguida decimos
la dirección
pero sí que te pido
que me describas
o que me expliques
un momento
un momento de todos
los que publicaste
yo luego te voy a decir
el que más me gustó a mí leer
ahora dime tú
cuál fue el que más
te gustó publicar
hombre sin duda
sin duda
el día que te entregan
a tu perro
es el momento
que se te queda grabado
coincidimos
coincidimos al 100%
yo disfruté leyendo
la entrada
de cuando estabas
en la habitación
y te dan al perro
animo a todos los oyentes
a que lo lean
dinos cuál es la dirección
dónde podemos encontrar
tu página
es www.viviendoatientas
todo seguido
.blogspot.com
viviendoatientas
.blogspot.com
de todas formas
Patricia
si lo habéis notado
tiene también
un poco
voz de radio
la verdad
porque tú participas
también
en radio
de hecho
ahora algunas de las entradas
de tu blog
y le has dado también
ese mismo nombre
al espacio donde participas
hablan pues de cosas
del día a día
de cosas cotidianas
pero también
desde tu punto de vista
y nunca mejor dicho
¿no?
Sí, exactamente
se llama igual
el espacio en radio
se llama
Viviendo Atientas
y habla un poco
pues cómo es el día a día
para una persona
invidente
las anécdotas
que te ocurren
por la calle
con un perro guía
que no son pocas
porque cuando tú vuelves
seguro que ahora
muchos de ustedes
tienen bueno
muchísimas preguntas
pero cuando tú vuelves aquí
vuelves otra vez a España
vuelves otra vez a tu casa
el perro se tiene que acostumbrar
la perra en este caso
se tiene que acostumbrar
¿es difícil?
¿Cuánto tiempo has tardado
en adaptarte?
Es eso que yo creo
que no termina nunca
No, verdad
Pero pues los primeros
seis meses
sobre todo
son los más duros
porque es un cambio
muy grande para el perro
está en una ciudad nueva
con gente que no conoce
de nada
calles que son
completamente desconocidas
para él
son calles
las calles españolas
no tienen nada que ver
con las calles americanas
aquí hay muchísimo más ruido
más gente
más movimiento
entonces el perro
al principio
pues le llama todo
todo le llama la atención
se quiere parar
bueno
en mi caso
volví en noviembre
a España
y claro
estaba ya toda
la pre-campaña
de Navidad
iba por la calle
y mi perra
iba mirando
todos los escaparates
con las luces de Navidad
se paraba en todos
era una pasada
madre mía
claro
pero bueno
la verdad es que los perros
estos perros
están ya predispuestos
a aprender
están muy bien entrenados
se portan muy bien
y bueno
con darles un poco de cariño
y mantener un poco
la disciplina en casa
y enseñarles
trabajar mucho con ellos
o sea
seguir saliendo a la calle
con ellos día a día
y trabajando con ellos
van mejorando
o sea
el vínculo que se va creando
día a día
entre el perro
y el dueño
eso con los meses
va mejorando
y va creciendo
cada vez más
y entonces
le podemos dar la razón
a ese compañero tuyo
que un día te dijo
en la facultad
te va a cambiar la vida
como si hubieses pasado
de un 600 a un Mercedes
sin duda
sin duda
te cambia muchísimo
incluso más
incluso más
porque el cariño
que te dan estos perros
es que no se puede comparar
con nada
con nada
comentas también
en tu blog
otro capítulo
ya para ir cerrando
la entrevista
Patricia
comentas en tu blog
que uno de los problemas
aparte del cambio
que supone para ti
del cambio que supone
para la perra
es también
la gente
cuando tú llegas aquí
en cierto modo
hay muy poco
hay mucho desconocimiento
la gente
en cuanto ve un perro guía
si ve que es bonito
y tal
pues tiende normalmente
a llamarle
a querer acariciarle
y no entienden
que es un perro
que va trabajando
que es un perro
que te está guiando
y si se distrae
o se despista
tú te puedes desorientar
entonces bueno
pues si el perro
está parado
pues no pasa nada
si tú estás en el autobús
o estás esperando
a cruzar
estás en un semáforo parado
y bueno
alguien le quiere acariciar
no pasa nada
pero bueno
a mí me ha pasado
de ir por la calle
guiando
y gente que le llama
desde la otra acera
entonces el perro
se despista
quieras que no
claro
se despista
no sé que tengas un perro
que sea muy muy centrado
y que pase de todo
pero bueno
mi caso es que
pues he tenido la suerte
por un lado
de que Brillin
es un golden retriever
los golden son
muy simpáticos
muy sociables
pero claro
eso tiene su lado bueno
y su lado malo
que es que en cuanto
alguien viene a saludarle
ella se pone loca
y contenta
claro
se fusiva
entonces también
puede ser un problema
Patrizia no tenemos más tiempo
tampoco te quiero yo robar más tiempo
seguro que se han quedado muchísimas cosas en el tintero
porque bueno pues dudas surgen
preguntas surgen
yo sí que te animo a que sigas adelante
seguiremos leyendo tu blog
seguiremos pendiente de este
www.viviendoatientas.blogspot.com
cuando quieres estás invitada
y espero que la próxima vez que hablemos
sea vía rádio o vía personal
pues ya sea en directo desde aquí
desde Tarragona Radio
cuando queráis
Patrizia un placer hablar contigo
muchísimas gracias
por entrar en directo
en el espacio tothom de Tarragona Radio
nosotros lo hemos de dejar aquí
Fins aquí hem arribat
amb els continguts
de l'espai tothom
d'avui
la setmana vinent
canviarem d'àmbit
canviarem de temàtica
i és que
ens vindrà a visitar
l'Albert Casals
presentarà
el seu
presentant
el seu segon llibre
Sense fronteres
l'Albert és un noi
de 21 anys
que va
amb cadira de rodes
i escriu
les seves històries
mentre viatja
Això serà a partir
de la setmana que ve
a partir de les 11
i alguns minuts
del proper dilluns
aquí a la sintonia
de Tarragona Radio
96.7
de la freqüència modulada
o a tarragonaradio.cat
Fins la setmana vinent