This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
25 anys de ràdio.
Bona tarda i bon dijous.
Benvinguts a aquests 25 anys de ràdio.
Avui és el darrer programa d'aquesta curta setmana
que només se'ns ha deparat, doncs això, 3 dies.
Uns 3 dies que tornareu, recordo, a escoltar, si voleu,
el diumenge, dia 1 de maig.
Però anem a veure què és el que ens ocupa avui.
Recordar-vos també que us trobeu a Tarragona Ràdio, al 96.CTFM.
També ens podeu sentir per la xarxa a internet, a tarragonaradio.cat i per la TVT.
Avui us hem d'avisar que estem molt, però que molt espirituals.
Hem triat dues entrevistes que es van fer l'any 2007,
mesos diferents, però que tenen alguna cosa en comú.
A veure si ho trobeu, no us diré el què.
De primer, escoltarem una entrevista que va ser en directe aquí,
als Estudis de Tarragona Ràdio,
en el qual, des de mans unides,
van convidar a les nostres comarques, aquí a Tarragona,
el missioner a Amèrica,
Luis Jesús López Rivera.
Recordarem aquesta sentida i bonica entrevista
que li va fer la nostra companya Iolanda García.
Mesos més tard, el 30 d'abril també del 2007,
visitaven la nostra ciutat, els monjos del Tíbet.
Vàries representacions d'aquests monjos del Tíbet
van estar a Sant Escreus.
I el nostre company Josep Sunyer va estar allà amb ells
i els va fer una entrevista que avui també recordarem.
Com us dèiem, avui un programa molt espiritual
i que comencem, doncs mira, d'aquesta manera.
Spirits in the material world
és el tema que avui hem triat per obrir el nostre programa
de la mà dels polis.
Molt bona tarda, sigueu benvinguts a 25 Anys de Ràdio.
There is no political solution
To our troubled evolution
I've no faith in constitution
There is no bloody revolution
We are spirits
In the material world
Our spirits
In the material world
Our spirits
In the material world
Our spirits
In the material world
Our so-called leaders
With words they try to jail
We are spirits
They subjugate the meek
But it's the rhetoric of failure
We are spirits
In the material world
Our spirits
In the material world
Our spirits
In the material
We are spirits
In the material world
In the material world
In the material world
In the material world
In the material world
Doncs com us dèiem, el 13 de febrer de 2007, als estudis de Tarragona Ràdio i Gràcies a Mans Unides, vam tenir l'oportunitat de parlar amb el missioner a Amèrica, Luis Jesús López Rivera.
Però en aquesta entrevista no estava sol, també ens acompanyava Maite Rodríguez, delegada a Tarragona de Mans Unides, conversava amb ells i Holanda García.
Fa uns dies, des d'aquest mateix programa, parlàvem de l'inici de l'activitat de Mans Unides per aquest primer semestre de 2007.
Ens acompanyava i avui també ho fa la seva delegada a Tarragona, Maite Rodríguez. Maite, molt bon dia.
Hola, bon dia.
En tot cas, la Maite ve amb qualitat de delegada, lògicament, però també acompanyant la persona amb la qual conversarem d'aquí uns moments.
Es tracta de Luis Jesús López Rivera, missionero en Amèrica, donde ha vivido muchísimos años y concretamente en Perú.
Luis Jesús López, muy buenos días.
Buen día a todos los residentes.
Gracias por acompañarnos. Yo no sé usted estos días cómo lo está viviendo de Perú, no solo por cómo es Perú, sino por ejemplo el clima, que ahora lo comentábamos, ¿no?
Porque ahí hace frío ahora, ¿no?
Allí estamos en verano ahora.
Ahora en verano, exacto.
Ahora en verano y es la época de lluvias.
Y aquí ya de lo que se ha encontrado, ¿eh?
Hace menos frío que en agosto o julio, que entonces allí sí baja la temperatura mucho.
Pero a mí me ha sorprendido porque no me parece invierno, me parece más que primavera, diríamos.
Ahí están en plenos carnavales ahora también, ¿no?
Ahora se están celebrando los carnavales. Ha terminado en el caso de Puno la fiesta de la Candelaria, en la octava, y comienzan ahora los carnavales.
Pero primero los de la parte boliviana y luego los de la parte peruana.
Se viven muy intensamente, ¿verdad? Este tipo de celebraciones y de fiestas.
Como estamos en verano y el clima es más suave, pues la gente aprovecha también para divertirse.
Es habitual y es de agradecer que Manos Unidas cada año intenta que alguna de las personas que trabajan de cerca con los sectores más desfavoridos de nuestro planeta,
pues vengan aquí a Tarragona y nos hablen de su experiencia.
No porque el auditorio busque aventura, no es ninguna aventura la pobreza, todo lo contrario, sino para, un poco yo diría, confirmar aquellos valores que muchos puedan tener.
Es decir, realmente estoy apostando por un trabajo importante que están haciendo una serie de personas en diferentes lugares del mundo.
Usted está trabajando en los barrios más pobres de Juliaca. Es una gran urbe, si no lo tengo mal entendido, y de grandes contrastes además, como el propio Perú.
Así es. O sea, en el Perú hay sectores que tienen un nivel de desarrollo y la gente que trabaja en el sector minero, pues hay sectores con grandes ingresos.
O también por el turismo. Hay sectores que se han desarrollado mucho, pero en el país, lógicamente, quedan zonas donde no se dan esas posibilidades y la gente vive situaciones económicas muy precarias.
Juliaca es una ciudad que hoy tiene 250.000 habitantes. Cuando nosotros llegamos hace 30 años allá tenía 25.000.
La situación que hay en el campo es una economía, diríamos, allá de sobrevivencia, para ir tirando, pero sin posibilidades de mejorar, digamos, los ingresos de la familia, en muchos casos.
Y también vivimos unos años de violencia en el Perú por la presencia en la zona también de Sendero Luminoso, y eso hizo que mucha gente migrase del campo a la ciudad y buscase un futuro en ella.
Si no me equivoco, claro, yo en la macroeconomía me pierdo, pero yo tengo entendido que es un país que está experimentando un crecimiento económico medio, aceptable, razonable,
pero que, lógicamente, no llega a las grandes mayorías de la sociedad.
Es un país donde más del 50% de las personas padecen pobreza, no sé si extrema, yo diría que casi, casi, ¿no?
Un 30% está en pobreza extrema.
En pobreza extrema, el resto pobreza, y un porcentaje muy elevado también es población indígena, porque parece que en América no es suficiente con ser pobre,
sino que si también eres indígena y eres niño o eres mujer, todavía lo tienes peor, ¿no?
Hay más imaginación.
Yo trabajo en la zona, digamos, de mayoría indígena o mestiza, ¿no?
Entonces, lógicamente, son zonas de mayores niveles o índices de pobreza, ¿no?
Como usted decía, es cierto que la economía peruana está creciendo, pero crece por el sector minero,
que hay una demanda de materias primas muy fuerte, ¿no?
Pero son empresas extranjeras que dejan poco para el desarrollo del país.
Y el otro sector que está creciendo también es el sector turístico.
O sea, Perú se ha convertido, por la historia que tiene, por las cosas que quedan del imperio incaico,
o por la selva, en un lugar turístico, pero claro, son ciudades como Cusco, Arequipa,
centros urbanos también importantes los que tienen esa posibilidad.
Otras zonas tienen menos recursos o menos cosas que mirar.
Hoy día las personas viajan muchísimo.
Perú es uno de los destinos turísticos, tengo entendido, más solicitados en los últimos años.
Todos estos turistas, yo me imagino que ni ven, ¿no? Esos paisajes de pobreza y de necesidad.
Lógicamente, a veces hay gente que se interesa por las situaciones en que la población,
otras gentes van en plan de descanso o de conocer cosas nuevas y pasan, pero como diríamos, pasan sin mirar.
Como le decía antes, Juliaca es una ciudad que ha crecido mucho,
entonces los sectores urbanos marginales, que llamamos allá, viven en una situación de con las justas.
Nosotros, por un lado, atendemos una parroquia que tiene 60.000 habitantes, mayoría católica.
También hay otros grupos religiosos, como evangélicos o adventistas,
con los cuales nos llevamos bien, sin pelear, ¿no?
Bastantes peleas dan otras cosas, ¿no?
Sí, otros temas nos ganan más la atención, ¿no?
Entonces, otra cosa es, tenemos un centro, que es el Centro de Promoción Urbano-Rural,
que es a lo que Manos Unidas, desde acá, de España, apoya, ¿no?
Y es a través de ese trabajo que intentamos, digamos, ayudar a la gente a lo que llamamos allá
inserción social o inclusión social, ¿no?
O sea, darles algunas posibilidades para mejorar sus condiciones de vida, de vivienda,
a veces también de educación de los hijos.
Una cierta formación, un cierto aprendizaje para intentar mover los hilos
que les permitan crearse una vida, un futuro.
Así es. Tenemos un programa, digamos, de educación en valores con la gente joven.
Sabemos que la adolescencia en todos los lugares es conflictiva, entre comillas, ¿no?
Entonces, tenemos unos programas para ayudar a esa buena relación entre padres e hijos,
pero también un poco a que los jóvenes se conozcan mejor y conozcan la realidad en la que estamos, ¿no?
Entonces, el CPUR, así llamamos al centro, ¿no?
Tiene un posicionamiento en ese sector de jóvenes y, pues, serían unos 2.500 a 3.000 jóvenes
los que cada mes pasan por los cursos que da el CPUR, ¿no?
Usted, por supuesto, por su experiencia está mucho más...
No nos puede, pues, realmente decir si esta reflexión es correcta.
La pobreza crea muchísima... Es fruto de la injusticia.
La pobreza en muchos casos crea violencia.
Y los medios de comunicación, hoy día con las parabólicas y todo esto,
pues, yo me imagino que también rompen un poco esa resignación, entre comillas,
que podían tener los pobres antiguamente.
Usted que lleva ya más de tres décadas trabajando con estos colectivos de personas marginadas,
¿ha visto cómo han experimentado un cambio?
Estamos aquí viendo la inmigración que llega buscando una oportunidad, una vida mejor,
y en muchos casos también atraídos por esas falsas expectativas de riqueza
que hoy día llegan también a estos países y a estos lugares tan abandonados.
¿Usted ha visto este cambio que ha experimentado la sociedad en la que vive?
Sí. O sea, las aspiraciones de los padres era, diríamos, mejorar la vida familiar
o que los hijos estudien.
Cuando se han ido a la ciudad, los jóvenes ven televisión,
ven las expectativas a veces que se generan o se meten un poco en la mente de las personas
y creen que las cosas son más fáciles que lo que son, ¿no?
Entonces, no es fácil hacerles entender que allí las posibilidades que el país ofrece
no son las que uno sueña, o que incluso cuando deciden emigrar y venir a España
o a Chile o a otros países, las cosas no les van a resultar fáciles.
O sea, a nadie les resulta fácil abrirse camino en la vida, ¿no?
Nuestro planteamiento es mejorar la educación para que ellos esas capacidades que tengan
las puedan un poco luego poner en ejercicio, ¿no?
Un problema que tenemos y por eso Manos Unidas nos ha invitado a venir este año
es justamente el tema educativo, ¿no?
Una cosa que a mí me llamó la atención cuando llegué al país es que los niños no tienen libros de texto, ¿no?
Entonces, se va a la clase con un cuaderno y un lapicero.
El profesor dicta y los niños lo que captan lo van apuntando, ¿no?
Entonces, terminan una primaria sabiendo leer y escribir,
pero el nivel de comprensión del lenguaje es muy bajo, ¿no?
Cuando esa gente luego, digamos, continúa estudios o incluso se hace profesional,
pues tú te das cuenta que el nivel que tienen la mayoría es muy, muy, muy bajo, ¿no?
Y si encima los que realmente son los más esforzados, los más valerosos,
emplean ese valor para irse de su país a buscar una oportunidad,
el país está perdiendo sus mejores activos, ¿no?
Así es.
La gente a veces con más iniciativa, con más capacidad de riesgo, es la que se va del país, ¿no?
Porque los sueldos que trabajando allá se reciben tampoco posibilitan, digamos,
el que va uno a salir de la pobreza, ¿no?
O sea, te dan para vivir o te dan para ir tirando, que se dice allá, ¿no?
Pero sin poderte hacer, digamos, hacer realidad expectativas o esperanzas
o pensar que los hijos van a estar mejor, ¿no?
La gente que se ha venido del campo tenía ese deseo.
Mucha gente es analfabeta y pensó que con los hijos, con una secundaria bien hecha,
pues iban a encontrar trabajo, ¿no?
Hoy se dan cuenta que con una secundaria bien hecha o regularmente hecha no hay ninguna posibilidad.
De todas maneras, hay que seguir apostando por la educación y por la formación que sería la base.
Aprovechando un poco esta larga experiencia que tiene usted trabajando en Perú y con estos colectivos,
comentaba antes el trabajo que hacen otras iglesias.
Pero también en estos últimos 30 años hemos visto cómo ha cambiado el papel de la sociedad
en cuanto a aquello que llamamos solidaridad con la aparición de muchísimas organizaciones no gubernamentales
que operan en diferentes países del mundo.
Crea una cierta complejidad el hecho de que haya tantas entidades diferentes trabajando en una misma zona.
A veces, como decimos en catalán, en cada lavado perdemos una sábana.
Es decir, de tantas cosas y no se está bien coordinado, no se están perdiendo recursos muchas veces.
Mire, o sea, en algunos lugares del Perú puede pasar eso, ¿no?
En ciudades donde nosotros vivimos a 3.850 metros de altura, hay menos instituciones que en otros sitios, ¿no?
Usted va a zonas de la costa o vamos a decir a Cusco y ahí va a encontrar cosas como las que usted dice, ¿no?
O sea, se cruzan muchas cosas.
En el caso nuestro hay algunas ONGs en Juliaca, ¿no?
También las otras iglesias, digamos, tienen un trabajo social, no vamos a negar eso, ¿no?
Pero, digamos, hay demasiada población.
Entonces, con lo que a veces nos cruzamos son con los programas sociales que los gobiernos...
El propio gobierno peruano.
A veces intentan implementar, ¿no?
El problema ahí es que a veces comienzan y duran unos meses y desaparecen.
A veces se hacen más por razones políticas que por, digamos, paliar el hambre de la gente o mejorar la educación de los sectores populares.
Comentaba que por la larga época de violencia de Sendero Luminoso, muchísimas personas habían abandonado sus aldeas, sus pueblos, habían abandonado el campo en definitiva.
Una de las soluciones podría pasar por ahí, reactivar el que es la labor agrícola para poder repoblar determinadas zonas y crear una fuente de riqueza como más cercana a la propia mentalidad probablemente del pueblo indígena.
¿O eso ya es imposible?
Yo creo que el campo tiene algunas posibilidades, ¿no?
El problema es que necesita una política agraria en el gobierno que potencie, digamos, los recursos propios de la región.
Yo creo que en el caso de Puno, por ejemplo, todo lo que es alpacas y fibra de alpaca o carne de alpaca, para gente, por ejemplo, que tiene colesterol, no tiene grasa, ¿no?
O, digamos, el tema de truchas en pis y granjas, en el lago, en las lagunas que hay allá en las alturas.
Y el otro tema, en el que nosotros estamos más implicados, es en el de granos andinos, ¿no?
¿Qué es exactamente este trabajo que hacen ustedes?
Es un poco desarrollar la quinoa y la cañigua.
Son gramíneas adaptadas a esa altura que, digamos, aunque las condiciones climatológicas no sean muy positivas, tienen más resistencia a esos climas,
tienen un valor nutritivo, digamos, mayor que el trigo.
Entonces, lo que nosotros hacemos es posibilitar su siembra, ¿no?
Y luego la compra de la cosecha y la transformación de la cosecha y su comercialización.
La idea es mejorar los ingresos del campesino, ¿no?
Si recursos hay.
Algunos recursos hay.
Lo que falta a veces es voluntad política de hacer las cosas mejor, ¿no?
En el otro caso que usted me decía de que esa gente regrese al campo, no.
Porque en el campo, digamos, todavía de Puno, los pueblos grandes tienen luz, tienen algunos servicios.
En el campo, la mayoría de comunidades no tienen luz.
Por lo tanto, temas sanitarios, temas de salubridad, pues volveríamos atrás, ¿no?
Y los hijos, o sea, quizá los papás, ellos dirían regresamos al campo, ¿no?
Los hijos que han nacido en la ciudad o que ya han crecido ahí, que han hecho un poco su vida ahí,
ven las cosas que la ciudad ofrece, entre comillas, ¿no?
No quieren ir al campo, ¿no?
Quieren quedarse en la ciudad.
Recursos hay, personas capacitadas también, personas dispuestas a trabajar al lado de estas personas que, bueno,
que llevan muchos años de lucha también.
Es una obviedad, ¿por dónde pasaría la solución?
Desde este llamado primer mundo, a veces dices, bueno, no sé yo por dónde cogería todo esto.
Bueno, ustedes que están tan cerca de estas personas y de estas realidades,
¿realmente podemos cogerlo por algún sitio las personas que vivimos en el llamado primer mundo?
Bueno, yo creo que...
La aportación económica está clarísima, pero ¿qué quiere que le diga?
Con la aportación económica solo, no sé, uno no cree que sea suficiente, ¿no?
Yo creo que hay un problema cuando miramos la situación de los países,
o la mayoría de países del tercer mundo, que yo creo que es un problema que va más allá
de la voluntad buena o mala, o a veces incluso de la solidaridad que como personas podemos tener.
Yo creo que hay que cambiar un poco las estructuras, ¿no?
Yo creo que una relación comercial más justa entre los países más desarrollados
y los menos desarrollados posibilitaría.
Por ejemplo, en el Perú se habla de firmar un tratado de libre comercio con Estados Unidos, ¿no?
Pero claro, es un libre comercio que no es libre.
Estados Unidos tiene subsidios a su producción agrícola, ¿no?
Es libre para Estados Unidos.
Pero el Perú no deja que el Perú los tenga.
Entonces, un tratado, por ejemplo, yo pienso que en Estados Unidos significaría que los productores de arroz,
de maíz, de algodón, se irían a la ruina.
Porque Estados Unidos puede poner esa misma mercadería en Perú más barato que lo que nosotros producimos.
Y eso que los sueldos son muy bajos, ¿no?
Y la otra cosa que a mí me parece es, bueno, que hoy quien manda realmente no es el gobierno de turno,
son las empresas transnacionales acá o allá, ¿no?
Y un problema que tenemos en Perú es el tema minero, ¿no?
O sea, por ejemplo, por la demanda de materias primas que hoy hay en el mundo, sobre todo en China y la India,
los precios han subido mucho, ¿no?
Pero si uno mira los precios que pagan o los sueldos que pagan en el país donde son esas materias primas, es para llorar, ¿no?
Con una explotación indiscriminada y con beneficios que van a estas transnacionales, claro.
Y por eso pienso yo que ahí un poco la sociedad civil diríamos a aquellos que no somos parte de esas empresas tendríamos que obligar,
en el caso peruano se dice, a que de las sobreganancias que tienen en este momento dejen algo más para el desarrollo del Perú.
Nos queda un minuto para que lleguen las noticias.
Yo estoy segura que los oyentes querrían saber muchísimas más cosas.
No hay problema, ¿no, Maite?
Porque esta tarde estaréis en la Cámara de Comercio a las siete y media.
Sí, sí. Esta tarde a las siete y media. Padre Luis explicará todo esto y muchas más cosas,
porque yo estoy desde ayer con él y cada vez que hace una intervención es diferente.
Aprendes algo nuevo. Yo sospecho que a los señores de la Cámara de Comercio les pasará como el año pasado, ¿eh?
Que dirán que tenemos que cerrar.
Y ya le digo yo porque...
Sí, sí, que no dirán que la Sazamatra decían que nos tenemos que marchar.
Maite, 25 segundos. Mañana la marcha de la solidaridad.
Mañana la marcha y como ya Tarragona entera sabe de qué va,
salimos a las nueve de la mañana al Campo de Marte,
recorremos los 18 kilómetros de rigor,
la juventud de 11 centros de secundaria, que serán unos mil chicos,
trabajan por un centro educativo de Uganda
y nos encontraremos para terminar y despedirnos a las cinco de la tarde en la Plaza de La Fon.
Sembla que trabajéis a la radio. Mira, la una pone...
Maite, Padre Luis, muchísimas gracias. Buenos días.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
A vosotros.
Gracias a vosotros.
Gracias a vosotros.
Tant el Lama Tenzin Xerab
com el venerable Lonsang Adondi Rinpoche
parlen anglès
i és per això que ens acompanya el Ricardo
que és del centre manantial
que ens farà d'intèrpret
i d'entrar allà al saludar amb ell.
Ricardo, què tal?
Bon dia.
Bon dia.
Com estem?
Molt bé, gràcies.
Esteu en un lloc privilegiat
perquè estem just al costat
de l'obra de Santes Creus.
Un lloc certament espiritual, eh?
I tant.
Per això estem aquí.
Saluda, si vols, amb ells.
No sé si m'entendran
si els dic bon dia.
Suposo que sí, no?
Sí.
Què tal? Bon dia.
Good morning.
Good morning.
Good morning.
Els hi podíem preguntar d'entrada
què és així, essencialment
què és el que ens aportaran aquí
de les seves pràctiques
que ensenyaran?
Can you say roughly
what sort of things
you're going to teach here
and what type of practices
you will do?
So we are here going to do
Buddhist rituals or technique
to generate sort of mental tranquility
in the form of psycho-healing.
Vamos a hacer algunas prácticas
de psicosanación
para paz mental
which is passed down to us
by our own master,
one of the former
healing masters of Tibet.
Y esas prácticas
han sido pasadas a nosotros
por un lilaje
de un maestro muy importante
que es el Zongren Poche.
And also we are doing
Tibetan astrology
initiations.
También haremos
iniciaciones
de astrología tibetana.
And also giving teachings
and lectures
which cover
the subjects like
what is Buddhism,
what are the concepts
of Buddhism,
what is the meditational steps
in Buddhism.
y también haremos charlas
sobre
qué es el budismo,
qué pasos hay que tomar,
los básicos del budismo.
So they would like to know more about your monastery or daily life in the monastery,
and whereabouts your monastery
is in India.
Our monastery
is in South India,
one of the three
biggest monasteries
in India.
Nuestro monasterio
está al sur de la India,
es uno de los tres
más importantes que hay.
And it's called
Garden Shantze Monastery.
Y se llama
Garden Shantze Monastery.
And life
at the monastery
starts at 5 a.m.
where we wake up
to meditation.
La vida,
digamos,
cotidiana
comienza
a las cinco
de la mañana
donde todos
levantamos
y hacemos
nuestra meditación
personal.
And then
6 a.m.
to 8 a.m.
is a
prayer time
where all the monks
assemble in a prayer hall
and do prayer
and then have
their breakfast.
And then
9 a.m.
to 11.30 a.m.
is time
to receive
teachings
from the
various teachers
you can
available
in the monastery.
And then
at 12
we have
lunch
and after that
we have
to attend
classes
to learn
Tibetan grammar,
English,
Maths,
Tibetan history
and all
other subjects.
Después a las 12
comienza
digamos
clases más
normales
como por ejemplo
la lengua
tibetana,
gramática,
geografía,
política,
cosas así.
And then
at 6
we have
dinner.
and then
7.30
the bell
will be
rung
and at that
time we have
to assemble
in a very big
sort of open
debate courtyard
where we have
to debate
on a
class-wise
basis.
and at 7
there is
a big
bell
that
is
to
and
everyone
has to
reun
in a
big
patio
where we
do
debates.
So we have to
debate by
clapping our
hands.
So we have to
debate on the
subject we have
learned during
the daytime.
And at
10.30
the debate
finishes.
after that
one returns
to one's own
quarter
the room
and some
they do
meditation
some
they revise
what they have
learned
some
they
memorize
text.
And at
12
most
no go
to bed.
And at
12
everyone
has to
sleep.
It's
a good
time.
I'm
here because
it's a member
of a
UNG
that
is
to
know
the
investigation
education
and the
spread of
the
Tibetan
and the
meditation
and also
formed by
a group
of
buddhistos.
That's why
they are
around.
So
ask us
how is
this
UNG
and what is
the most
important
to
externalize
this
knowledge
outside
and beyond
the
doors
of
the
monastery.
So
basically
can you
talk
about
Tibetan
Healing
Foundation
who
started
it
and
what
the
process
is
happening
right
now
in
Spain.
So
the
Tibetan
Healing
Foundation
is
established
right
now
theoretically
in order
to preserve
the healing
practices
of Tibet
and also
in order
to
sort of
socially
help
Tibetan
people
in
India
as well
as
Tibet
people
in
Tibet.
So
the
Tibetan
Healing
Foundation
is
formed
for
to
disseminate
all the
techniques
that
their
master
passed
to
them
the
master
Nguyen
Poché
So
soon
we hope
that we
are going
to
legalize
the
Tibetan
Foundation
here
in
Spain.
We
hope
that
this
time
we
can
legalize
a
Sukkosal
in
Spain
called Tibetan
Healing
Foundation
in
Spain
which
we
are
in
trámite
to
do it.
In
what
place?
Do you know
the place
or is
ready to say it?
Here in
Taragoras
in
Catalonia.
Very
good.
What
means
Turku?
Because
he
considered
this
title
designation
can you explain
what the title
of Turku
means and
who gave
it to
you?
Turku
literally
means
sort of
reincarnated
being.
Turku
significa
literalmente
ser
reincarnado.
So
it's
a little
bit
different
from
the
normal
rebirth.
Es
un
poco
diferente
al
renacimiento
cotidiano
digamos.
So
normal
rebirth
are
conditioned
by
one's
own
past
karma
and
one's
own
action
of
one's
mind.
But
Turku
is
more
less
conditioned
by
one's
commitment
dedication
and
prayer
to
reborn
again
as
a
human
being
and
to
serve
other
people.
En
cambio
cuando
uno
está
conceded
es
porque
se
reconoce
que
en
vida
pasada
has
hecho
un
esfuerzo
especial
para
reencarnarse
en plan
de dar
servicio
desde
el momento
que
naces.
Estás
atado
al servicio
puede
decir algo.
Luego
hablaremos
enteros
más
en
profundidad
pero
¿hay
algún
truco
rápido
para
tranquilizar
la
mente?
es
una
manera
rápida
de
hacer
la
mente
calma?
Sí,
hay una
forma más rápida
que es
precisamente
recibir
las
psicosalaciones
que hacemos
aquí.
Pero
este calma
mental
no durará
mucho
tiempo.
Si quieres
que algo
dure
mucho
tiempo
necesitas
seguir
un
camino
no es
algo
que
puedes
aprender
de un
día
otro.
No hay
un
truco
rápido
no hay
magia
pero
hay que
cultivar
la mente
es decir
hay que
enseñarla
a
pensar
so
one
has
to
cultivate
the
mind
or
teach
it
how
to
think
one
has
to
train
one
mind
step
by
step
si
se
tiene
que
entrenar
la
mente
paso
a
paso
so
this
is
what
is
buddhism
all
about
ha
descubierto
alguna
cosa
que
le
ha
sorprendido
de la
propia
mente
alguna
cosa
que
ha
sorprendido
mucho
si
yo diría
que
precisamente
lo que
me ha
sorprendido
es la
flexibilidad
de la
mente
lo
flexible
que
es
la
desconocemos
mucho
nuestra
propia
mente
somos
grandes
desconocedores
de nuestra
propia
mente
que es
lo que
donde
se va
a
basar
estas
prácticas
estas
técnicas
para
abordar
problemas
cotidianos
por ejemplo
me imagino
una persona
que tenga
muchos
problemas
que piense
que la
vida
solo
le
castiga
desde
buddhismo
que
hacia
donde
lo
conducirían
que
le
enseñarían
ok
so
can
you
people
who
for
example
feel
that
life
is
very
hard
or
is
very
punishing
how
would
buddhismo
show
them
a way
to
get
out
of
that
mindset
basically
the
buddhismo
explain
about
the
law
of
karma
so
one
can
sort
of
view
about
one's
own
world
but
thinking
that
whatever
happened
now
it
is
the
result
of
past
karma
and
just
by
going
through
all
this
bad
time
is
also
a way
of
exhausting
or purifying
the
past
karma
and
there is
another
sort of
mental
technique
which
makes
your mind
not
be
troubled
by
the
bad
times
the
mind
can
go
sort
of
peaceful
transaction
or
peacefully
through
the
midst
of
all
these
problems
and then
with that
there are
techniques
to teach
the mind
to not
apegar
to the
difficult moments
it's like
if you had a
ecuanime
that doesn't
buy the
movies
that are
going to be
happening
it's
always
a question
of
advancing
to
do
a
step
more
and
where does
this
path
lead you
to
the
path
of
contemplation
meditation
where does
it lead you
to
it will
train
your mind
and then
as a result
of
training
your mind
it will
sort of
change
your mind
transform
your mind
ok
lo que
haces
entrenar
tu mente
y al
entrenar
tu mente
a través
de la
práctica
lo que
haces
acaba
cambiando
la percepción
o la
realidad
tuya
propia
to a higher
level of
mind
where the clarity
is more
where the stability
is more
where the calmness
is more
where your vision
is more
long-sighted
y esta realidad
nuevo que se produce
hace que
todo está visto
en plan
más
largo
más amplio
más largo
entonces
eso te produce
un desapego
que
en ese desapego
hay la felicidad
la bienestar
y la calma
hay un libro
estos días
que se vende
por aquí
que dice que
el alma
está en el cerebro
que piensa
hay un libro
que se vende
porque
es
el día de
St.
George's Day
y hay un libro
que se vende
y hay un libro
que se vende
que se vende
el alma
que se vende
que se vende
que se vende
que se vende
y hay un libro
que se vende
y hay un libro
que se vende
que se vende
en el budismo
no usamos
la palabra alma
como vosotros
entendéis
pero usamos
la expresión
mente de luz
clara
que es la más
parecida
a vuestra alma
y la mente
de luz clara
está en la mente
porque es parte
de la mente
digamos
la mente
tiene muchas formas
entonces
la mente de luz clara
es lo más sutil
de esas diferentes mentes
digamos
es la más
parecida
a la alma
nuestra
¿está en la mente?
¿está en el cerebro?
está en el cerebro
sí, claro
por supuesto
our thinking mind
is a gross mind
digamos
nuestra mente
pensante
es
un diamante
bruto
sin cortar
sin pulir
¿es posible
cortar
este diamante
aquí
en occidente
y con todo
consumismo
que hay?
so
this rough diamond
of our mind
are we able
to shape it
and to cut it
in the west
right now
we do not have
a means
to directly
deal with
our very subtle
mind
so what
we have
a means
to deal
with the rough
mind
gross mind
so as we deal
with the gross
mind
gradually
we will reach
to the subtle
mind
como no
no
tenemos
una herramienta
para llegar
a esta mente
sutil
lo que se hace
es trabajar
la mente
bruta
el diamante
bruta
y al trabajar
esto
poco a poco
se va llegando
a la mente
sutil
for example
in the waking
state of world
when we are awake
our gross mind
has an important role
to play
it is in the play
so in the waking
state
we are more
controlled
we can control
our more mind
than in our
sleeping state
in the sleeping
state
gross mind
subside
but the subtle
mind is there
but we cannot
control
so dream
we cannot
control
que se
digamos que
en la
en la vida
cotidiana
la mente
bruta
puedo decir
algo
es la que
organiza la vida
y lo que es
útil para esto
pero
la mente
sutil
no puede
salir
cuando estamos
dormidos
sale
más
la mente
sutil
pero
no lo podemos
tampoco
controlar
porque
la mente
bruta
nos da
activada
pregúntale
estem parlant
amb l'Obsang
Dondi Rinpoche
es un dels
oslames tibetans
que són aquí
al centre manantial
de Santes Creus
han vingut avui
per parlar amb ells
i per conèixer
aquests cursos
que faran
com mantenir
la ment tranquil·la
davant de problemes
quotidians
volíem preguntar-li
també
si ell
nota
con la mirada
en los ojos
el nivel
evolutivo
d'una persona
o la vibración
si la mirada
lo nota
si notan
la vibración
si la percibe
entiende
he's asking
if
are you able
to
by looking
people's eyes
note
the level
of vibration
they have
yes
this is possible
the energy
level
can be determined
or sort of
perceived
by just looking
at people's
face
and the whole body
can you do it
with an animal
and the tree
or just people
animal
yes
because
animal
and the people
are all the same
yes
with animals
and the people
it can be done
because
basically
at that level
they are two
equales
what would you say
to one of these
businessmen
executive types
yuppie types
who go all the day
with their mobile
what would you advise
them
to do
of course
their main profession
is business
they should do
very good in business
so they should do
their business
but why they are
doing business
is they want
to make money
and why they
want to make money
is they want
to have happiness
but they have
to understand
that
the money
they have
to understand
the money
only cannot
generate happiness
pero tienen
que entender
primordialmente
que el dinero
no puede
el dinero
solo no puede
traerles felicidad
and also
their main
objective
should not
be
to make
money
y yo diría
más
que
su primer
objetivo
no debería
ser
que ganen
dinero
their main
objective
is
to make
happiness
o sea
que yo les diría
que
que sea
su primer
objetivo
el
crear
felicidad
en ellos
y los demás
y el resultado
de hacer eso
es el dinero
no al revés
se entiende
interesante
está muy bien
desde el monasterio
desde dentro del monasterio
llegan las informaciones
del mundo
de cómo está el mundo
y cómo ve el mundo
en general
en alternativa
Do you receive news of what's happening in the outside world, politics and society in general, or just local stuff from India?
Yes, in the monastery we are getting good information about what is happening around the world
through Tibetan newspapers being published on a weekly basis, on a monthly basis.
Yes, in the outside world we receive news of what is happening around the world, not only in India,
thanks to our Tibetan colonists produce a weekly basis.
What opinion do you have in general? Do you worry about what happens in certain aspects of the actuality?
And what sort of opinion does people have in general, monks have in general, about the world?
Are you worried about the world or are you worried about the state of the world?
Most do not worry about the world so much.
Most do not worry too much about the state of the world.
How can you talk about the situation in Tibet? How are you?
What is happening? What is happening?
Can you talk a bit about Tibet as a country, what is happening right now politically and socially?
Right now, as we all know, in 1959, Tibet was invaded by China.
And many Tibetans, including Dalai Lama, came to India to seek asylum.
And in India we have established a government in exile.
And in India we have established a government in exile.
Which tried to negotiate with China, Chinese government, to get, as by now, sort of fully autonomous region from Tibet.
So Dalai Lama has advocated a middle way approach for this.
Digamos, Dalai Lama ahora abiertamente dice que hay un camino de medio, que es lo mejor.
So middle way approach means not complete independence from China.
So this way in the middle means, let's say, let's say, not complete independence from China.
Or not complete under the domination of China.
It's like a autonomous, like Hong Kong or Taiwan.
Like Hong Kong or Taiwan, for example.
He's asking whether you think we've learnt a lot today.
I think so, yes.
You think so, yes.
Thank you very much.
Thank you very much.
Thank you very much.
Thank you very much.
Thank you very much.
Thank you.
Ricardo, qui vulgui venir a aquests cursos, què ha de fer?
S'ha de trucar primer, perquè n'hi ha tanta gent que truquen.
El 977-63-9088.
El 977-63-9088.
Sí.
I la Montse, meva esposa, contestarà i a veure si hi ha places.
Van una mica limitats.
Recordeu-me, és el 977-63-9088.
Parlareu amb Montse Bastús.
I està aquest curs, aquests cursos impartiran aquí al centre manantial de Santes Creusa,
fins al proper dia 13 de maig.
Avui hem vingut per poder parlar amb ells, per fer-vos una avançada,
per rebre aquesta classe magistral, per part d'aquest venerable l'hom-sang,
Don Di Rinpoche.
Ha estat un plaer.
Gràcies, Ricard, per aconseguir la casa vostra.
I també gràcies a ells.
Moltes gràcies.
25 anys de ràdio.
I abans de tancar aquest programa tan espiritual en el dia d'avui,
l'esperit de la Terra, l'esperit d'Amèrica per un costat,
l'esperit d'Àsia,
amb aquesta representació de monjos tibetans per una altra,
i ara la música de l'any 1990,
amb Joan Maria Bertran.
Doncs avui comencem amb Ombres G.
L'any 1990 traien aquesta cançó,
potser sortia fora dels cànons més normals d'aquesta banda,
d'Ombres G,
però era un èxit que va sonar molt i molt a l'any 1990.
Ombres G, esta es tu vida.
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
No se abraza más
¿Por qué queremos aparentar tanta fialdad?
Hay algo aquí lleno de odio
Hay algo que funciona mal
Y entre tú y yo
Es posible que también hay algo que cambiar
Y no sé por qué
No somos todos hermanos
Porque queremos aparentar tanta fialdad
Todos vemos la muerte
Y sentimos el dolor
Pasan todos los días por la televisión
Tiene ahí algo que decir
Que la idea crea en el amor
Esta es tu vida
Y así será
Pero no puedes luchar más
Ahora mira tu hijo a los ojos
Porque te preguntarán
No sé por qué
No nos abrazar
Porque queremos aparentar tanta fialdad
Y así será
Y así será
Y así será
Y así será
Y así será
Y así será
Y así será
Y así será
Jesús
Ellos esperan
Una palabra de tus labios
Jesús
Ellos no quieren que les enseñe a matar
Jesús
Ya no hay batallas
En las playas
Ya no hay gente que se calla
Aunque todavía se murieron con la libertad.
Avui hem començat amb Ombresque.
Aquest era un dels èxits que sonava l'any 1990 a Tarragona Ràdio.
I no ens quedem amb ell.
Tot un himne a la pau i a la llibertat dels Ombresque.
I ara un altre himne amb forma de sopa de cabra
i de llarga durada la roda.
Aquesta cançó que va crear tota una època.
Per no dir res, amb ell se'ns acomiadem.
Ja no diem res més.
Arribarem amb ell ja fins al final d'aquests 25 anys de ràdio,
25 anys de música amb sopa de cabra.
El vent està bufant fort,
les estrelles s'han apagat,
pels carrers corre el sol
i la gent amb els ulls tancats.
que no sap on va.
Que no sap on va.
Camí del lloc més alt.
Ja no tenim on trepitjat.
Paguem el preu més car
en nom de la felicitat.
Parlem per no dir res,
creiem que som eters.
És tot el que hem après
des que es va inventar el temps.
No hem volgut canviar.
El món hem desbocat,
diu encara s'està acabant,
però tot seguirà igual
quan el vent se'ns hauran portat.
Si no trobem la clau,
anirem aguantantant.
Quan estarem cansats,
fugirem prou endavant.
Mai no és tard.
Ja s'ha acabat el temps
de les promeses.
Ja s'ha acabat el temps
de les paraules.
mai no és tard.
Parlem per no dir res,
creiem que som eters.
Paguem el preu més car
en nom de la felicitat.
Ja s'ha acabat el temps
noves paraules,
noves paraules.
Fins demà!