logo

Arxiu/ARXIU 2012/ENTREVISTES 2012/


Transcribed podcasts: 1220
Time transcribed: 17d 4h 50m 41s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

I tot seguit, ràpidament, anem fent a previsió que ara el cap de setmana,
tot i que la proposta que us fem ara és per avui mateix.
Aquesta nit a les Golfes Club, això és al carrer Pau del Protectorat,
hi trobareu un espectacle de monòlegs.
I jo diria, no em voldria equivocar, però diria que feia temps
que no vèiem a Tarragona un espectacle de monòlegs.
Sota el títol de No Hay Huevos, el protagonitzen el Carlos Navarro,
potser és el més mediàtic de tots tres, el coneixereu per la seva participació
a Gran Hermano i pel seu renom, Elioias.
Però també hi intervenen, evidentment, Raül Pérez i Miguel Martín.
Per parlar d'aquest espectacle i convidar-vos a que aneu a les Golfes Club,
aquesta nit tenim el Miguel Martín a l'altre costat del fil telefònic.
Miguel, bon dia.
Hola, bon dia, què tal?
Bé, et parlo en català?
Sí, si quieres, te puedo contestar en castellano.
Como quieras, vamos cambiando, anem canviant.
Miguel, quina és la relació entre el Raül, tu i el Carlos?
Com és que, vaja, intueixo que gireu junts, no?
Sí, pero somos amigos porque los tres estábamos trabajando,
trabajando, yo acabé ya, ellos este año han seguido juntos en el programa Andaya de 40 principales.
Sí.
I de ahí, pues eso, la amistad y que surgís a hacer algo.
Estamos, Raül y yo, sí que estamos haciendo ya monólogos juntos desde hace un año o así,
y con Carlos surgió, pues eso, la oportunidad de empezar a hacer otra cosa distinta,
los tres, y ahí estamos, pues trabajando un poquillo, a ver qué tal, a ver si se nos da bien.
Us hem vist junts, jo crec que hi ha gent fins i tot que us ha seguit la pista per separat.
Què ens pots dir, però, d'aquest espectacle?
No sé si és una unitat, eh?
L'anomeneu no hay huevos, però no sé si té un fil conductor o, mira, cadascú fa la seva part i ja està.
Tenemos una parte que, o sea, hay una parte individual, obviamente, que cada uno hace un poco su monólogo.
Raül tira mucho de imitaciones, eso, porque Raül es el imitador de Andaya,
y es un imitador impresionante, y hace mucha parte de monólogo con voces, ¿no?
Entonces, luego Carlos y yo, pues sí que hacemos monólogo más convencional, por decir algo,
y bueno, cada uno, pues eso, aportando un poco su punto de vista, dándole un poco la vuelta, pues eso,
al tema de la actualidad o las dudas que nos surgen en torno a la situación que vivimos,
pues le das una vuelta para, eso, un giro cómico, ¿no?
Para que pase mejor, porque si no, tal y como está el panorama...
Que no se te atragante, ¿no?
Sí, claro, tal y como está el panorama, unas risas siempre vienen bien,
entonces, pues ahí está un poco, ese es un poco nuestro trabajo, ¿verdad?
El espectáculo, luego sí que hacemos unas partes conjuntas,
de presentación al final del espectáculo, y entre medias, ¿no?
O sea, estamos haciéndose alguna cosilla juntos y tal, y luego, pues, por separado,
estamos una hora y cuarto, hora y media de espectáculo,
para no hacernos muy pesados, porque a partir de la hora y cuarto
es cuando la gente empieza a perder ya la atención,
y no nos gusta hacerlo muy pesados, o sea que...
Pero bueno...
¿Vas a venir esta noche o qué?
Yo no lo sé, te lo digo, yo no lo sé, no te quiero engañar.
Me encanta cuando me entrevistan a hacer esta pregunta,
porque normalmente el entrevistador siempre hace un...
Bueno, sí, y yo creo que...
Es la vida de l'entrevistador.
No, de verdad, no, no et vull enredar.
Jo possiblement no pugui venir,
pero yo sé que...
Jo quan vaig dir, entrevisto el Miguel Martínez,
vas dir, ostres, venen?
Tenim monòlegs?
És que feia temps que a Tarragona no hi havia monòlegs.
De fet, va estar molt de moda, no, aquest gènere?
Fa uns anys, diria jo.
No, yo creo que nunca ha dejado.
No, no ha pasado.
No, yo no creo que haya dejado de estar de moda.
Lo que pasa es que al final la vida es cíclica
y ahí pues siempre hay más picos.
De repente este año ha vuelto a...
Con la vuelta del Club de la Comedia y tal
ha vuelto a tener ahí bastante tirón la historia.
O sea, yo creo que es un género que no desaparece,
porque es un género que no es caro de programar, ¿vale?
Y además, o sea, es que la gente por lo general
se va muy contenta, ¿sabes?
O sea, no hablo de nuestro espectáculo,
hablo de ir a ver un monologuista, ¿sabes?
O sea, pues habrá gente que te gustará más o menos,
pero yo creo que ese rato, esa hora, hora
y algo que te puedes echar es muy buena
y no necesitas tampoco demasiados medios, ¿sabes?
O sea, necesitas una persona que se haya preparado
un buen texto, que te haga disfrutar ese rato,
pero yo no creo que haya estado muy de moda antes
y ahora lo haya dejado de estar.
Yo creo que está...
O sea, pasa que también, por ejemplo,
si me dices que en Tarragona hacía tiempo que no teníais,
probablemente, pues a lo mejor en Tarragona
el circuito es menor y tampoco...
A lo mejor no ha tenido la acogida
que ha podido tener en otros sitios,
pero hay zonas del país que, joder, que...
Que no paran.
Pero sí, por la zona de Barcelona hay mucha cosa,
por la zona de Gerona y por ahí también se hace bastante, ¿sabes?
Y luego ya si te vas a Valencia, Murcia, ¿sabes?
Andalucía, Madrid mismo, hay circuitos muy buenos,
que al final está bien porque nos podemos comer todos.
Pues de eso se trata.
Oye, hablando de los textos, suposo que la actualitat,
si es que els monòlegs estan basats en això,
també us donen bastant de material, no?
Perquè de què va l'espectacle?
O sigui, quines temàtiques agafeu durant l'espectacle?
Més personals o això?
O més de qüestions d'actualitat?
Hombre, al final,
tiene una parte que es muy personal
de cómo ves tú las cosas,
pero obviamente también tiene un punto costumbrista, ¿no?
También te gusta que la gente de repente
se pueda reconocer o...
o se siente identificado con algunos temas que tratas,
o que incluso lo puedan ver así, ¿sabes?
O sea, ahí...
Claro, al final nosotros estamos pensando en comedia
y hay muchas veces que tú piensas,
estás escuchando a alguien hacer comedia
y dices, hostia, qué razón tiene, ¿no?
y al final es eso, nosotros lo expresamos así
porque también estamos ahí un tiempo pensando en el tema,
dándole vueltas, buscando una vuelta para tener un chiste
y... pero al final eso buscas parte de la parte personal,
buscas que tenga un... pues eso, una parte costumbrista.
Miguel, ¿qué es más fácil o más difícil?
Escriure el texto o posarlo en escena?
Porque me parece que aquí han de ser las dos cosas,
han d'estar ben depuradas, ¿no?
Ben aconseguidas, porque eso no lo cual.
Yo creo que lo más difícil es ponerlo en escena por primera vez.
Cuando pruebas un texto que tú has estado escribiendo,
dices, esto tiene que ser graciosísimo.
y de repente llegas así, no hace ni puta gracia, ¿sabes?
Eso pasa, ¿no? Eso pasa.
Sí, sí, pero eso está muy bien también porque dices,
pues no soy tan gracioso, tengo que escribir más,
tengo que trabajar un poco más.
Pero bueno, bien, para mí es la parte un poco más.
Pero al final tú puedes probar el texto de muchas maneras,
lo puedes probar así en una escena con amigos o la...
Tampoco, lo tienes que hacer de una manera sutil,
si no parece que estás haciendo tres graciosos todo el rato.
Y tampoco es eso, ¿no?
En las escenas con colegas.
Porque si no, somos un coñazo.
Pero bueno.
Escribes tus propios textos.
Sí, sí.
Perquè series capaç d'interpretar textos en plan monòleg, eh?
Però escrits per algun altre o ja ho has fet?
Sí, hombre, claro, cuando trabajamos con guiones,
pues al final te aprendes el texto.
No per aprender, sinó per, no ho sé,
perquè a vegades aquests textos és això, no?
S'impliquen, parlen d'opinions i, bueno, no ho he escrit jo.
No, no, no, hombre, ya, pero...
Pero sí, yo, o sea, nosotros tres, por ejemplo,
trabajamos cada uno con su material
y ya te decís que es una cosa como bastante personal, ¿sabes?
O sea, luego tú obviamente lo enseñas,
si lo enseñas a un compañero de profesión
y de repente te dice, oye, pues, ostras,
¿y ahí por qué no has pensado poner esto aquí?
Pues a veces dices, ostras, pues mira, buena idea,
o no te sirve, lo que sea, pero sí nos gusta.
Es mejor trabajarlo.
Aparte yo creo que es más bonito,
no somos las anarrosas del humor.
Estás, vaya frase, vaya frase.
Entonces, siempre está bien hacer tus cosillas.
Vale.
Pues ya veieu el nivel d'aquesta nit a les Golfes Club.
Miguel, acabem l'entrevista aquí que no tenim més temps.
Escolta, t'ho agraïm moltíssim i ens veiem,
bueno, a mi ja et dic que segurament no,
però moltíssima gent de Tarragona
que ja s'ha interessat pel tema sí, eh?
Aquesta nit monòlegs a les Golfes Club
amb el Miguel Martín, el Raúl Pérez i el Carlos Navarro.
Bueno, un abrazo grande, eh?
Un abrazo, Miguel.
Hasta luego.