logo

Arxiu/ARXIU 2012/PROGRAMES 2012/


Transcribed podcasts: 150
Time transcribed: 4d 18h 12m 48s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

Des de Tarragona Ràdio comencem un programa més, el número 460, no?
Habaneras desde el balcón.
No tuve anhelos, alegrías y sin sabores.
Y al dejarlos algún día, me decían así llorando.
No te olvides, vida mía, de lo que te estoy cantando.
Que un viejo amor ni se olvida ni se deja.
Que un viejo amor de nuestra alma sí se aleja, pero nunca dice adiós.
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
¡Gracias!
Ha pasado mucho tiempo
y otra vez vi aquellos ojos
me miraron con despego
fríamente y sin enojos
y al notar ese desprecio
de ojos que por mí lloraron
pregunté si con el tiempo
sus recuerdos olvidaron
que un viejo amor
ni se olvida ni se deja
que un viejo amor
de nuestra alma si se aleja
pero nunca dice adiós
que un viejo amor
que un viejo amor
que un viejo amor
Ana Gabriel ha obert
l'espai amb la seva veu
interpretant aquesta manera
pero en esta ocasión
una mica de ranchera
un viejo amor
desde México
y ahora será la veu
de Marina Rosel
que exporta
la música en concreto
la habanera de la película
Los últimos de Filipinas
es de Halper
y de Llobet
música en letra
y el título
yo te diré
yo te diré
¿Por qué?
¿Por qué mi canción
te llamas?
te llamas sin cesar?
me falta tu risa
me falta tu risa
me faltan tus besos
me faltan tus besos
me falta tu despertar
yo te diré
yo te diré
¿Por qué en mi canción
se siente sin cesar?
mi sangre latiendo
mi vida perdiendo
que tú no te alejes más
cada vez que el viento pasa
se llevo una flor
pienso que nunca más
volverás mi amor
no me abandones
nunca anochecer
que la luna sale tarde
y me puedo perder
y así sabrás
porque mi canción
te llama sin cesar
me falta tu risa
me faltan tus besos
me falta tu despertar
cada vez que el viento pasa
se lleva una flor
pienso que nunca más
volverás mi amor
no me abandones
nunca anochecer
que la luna sale tarde
y me puedo perder
y así sabrás
y así sabrás
porque mi canción
me falta tu risa
me faltan tus besos
me falta tu despertar
me falta tu risa
me faltan tus besos
me falta tu despertar
la veo ahora
de Mili Bermejo
y desde Máxim
nos porta
a esta versión
a mola letra diferent
preste una mica
de atención
de la habanera
de Sebastián Iradier
La Paloma
Cuando salí del Congreso
Válgame Dios
Nadie me ha visto salir
si no fui yo
y unos pocos diputados
de oposición
que han seguido
tras de mí
que sí señor
si a tus estados
llega un hijo pródigo
trátalo con cariño
que ese es el código
cuéntale mis pesares
bien de mi vida
coronalo de azares
que es cosa mía
ay benito que sí
ay que dame tu amor
ay que vente conmigo
venito
a donde impero yo
no te he enseñado
no te he enseñado
no te he enseñado
todo este código
tan decantado
que los austriacos
abandonaron
al amor mío
muy dibujado
y el papel íntico
y el papel íntico
certificado
de que la guerra
ha terminado
con cien nobleas
me lo han pegado
muy repegado
muy repegado
bueno
pues ahí ha estado
esta versión
de la paloma
cárrec
de mili
vermejo
ahora una veu
que
a muchos de vosotros
os sonará
hace unos cuantos
esta y la siguiente
las dos
y está claro
que estamos dedicando
el programa
una vez más
una semana más
a veus de mujeres
veus femeninas
a las sabaneras
que pocas veces
se escucha
la veu femenina
estén dedicando
a algunos programas
de aquí estas
semanas
concretamente
la veu de Gloria Lasso
y de Nilo Meléndez
y de Alfonso Utrera
aquellos ojos verdes
de mirada serena
dejaron en mi alma
en mi alma
eternas
en mi alma
eternas
sed de amar
anhelos y caricias
de besos y ternuras
de todas
de todas las dulzuras
que sabían brindar
aquellos ojos verdes
serenos como un lago
en cuyas quietas
en cuyas quietas aguas
un día miraré
no saben
no saben las tristezas
que me han dejado
aquellos ojos verdes
que yo nunca pesaré
no saben las tristezas
no saben las tristezas
que mi alma han dejado
aquellos ojos verdes
que yo nunca olvidaré
o aquellos ojos verdes
que yo nunca olvidaré
y como os deia que esta veo
y la que veo ahora también
muy conocida
de muchos de vosotros
se lleva Siboney
de Ernesto Lecuona
Habanera
que muchas veces
no lleva el ritmo de Habanera
sino muchos ritmos diferentes
y una de las habaneras
o de las canciones
que más grabaciones
y más interpretaciones diferentes
tienen
esta concreta
es la veo
de Connie Francis
Siboney
Siboney
Siboney
yo te quiero
yo me muero
por tu amor
Siboney
en tu boca
la me puso
su dulzor
ven aquí
que te quiero
y que todo tesoro
eres tú para mí
Siboney
al amor
de tu alma
pienso en ti
Siboney
de mi sueño
si no hay
es la tierra
de mi voz
Siboney
Siboney
si no vienes
me moriré
de amor
si
si
si
se
me
se
se
se
se
se
se
se
se
se
se
se
se
se
se
Fins demà!
Continuem, doncs continuem, aquí amb la veu des de Castella al Lleó, Maria Salgado i una vanera mexicana de Miguel María Ponce, autor també d'algunes peces clàssiques i alguns concerts, música tradicional també i arranjaments de música tradicional, a la sombra d'un palmar.
Fins demà!

Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!




Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!

!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!!
!
Creí morir.
Después de un año de novenciera,
porque la guerra me lo impidió.
Me fui al puerto donde se hallaba
el que adoraba mi corazón.
¡Ay, qué placer!
Sentía yo cuando en la playa
saco el pañuelo y me saludo.
Pero después llegó hasta mí.
Me di un abrazo y en aquel acto
creí morir.
Me di un abrazo y en aquel acto
i la veu meravillosa de Joana Pons
acompanyat amb ses guitarres
acaba aquest programa d'avui
dedicat a veus de dones
amb la habanera de Ramon Carreras,
Calamongo.
El cel molt blau per taulada,
parets de penyes segats,
ses gavines fan niuada
en un recorredo sol.
Veuen com passen ses barques
plenes de braus pescadors,
veuen la mà sense onades,
ses barques aparellades,
sembra de dos en dos.
Calamongo,
recor de pau i d'anyor.
Calamongo,
recor de pau i per fort.
Calamongo,
recor de pau i per fort.
Calamongo,
recor de pau i per fort.
Calamongo,
retor des més vell en cils,
Calamongo,
un trosset
de paradís.
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
フins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Mulataé, la cubanita, que allá en La Habana me habló de sueños, de caña dulce y de buen café.
Mulataé, la cubanita, que allá en La Habana, con su sonrisa, medio galana, tabaco y ron.
Sentados en la bahía, contemplando el mar azul, yo le cante esta manera, con la brisa caribeña, que acarició nuestra piel.
Ella me habló en La Habana, con el viento en libertad, de callos y de manglares, de guajiros y palmares, boíos y de su amor.
Mulataé, la cubanita, que allá en La Habana me habló de sueños, de caña dulce y de buen café.
Mulataé, la cubanita, que allá en La Habana, con su sonrisa, medio galana, tabaco y ron.
Tabaco y ron, tabaco y ron.