This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
Fins demà!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
!
Se hace en barro,
y después se vacía,
se hace un molde perdido y se vacía.
Y si es grande,
pues se compone de otros materiales para hacer el molde,
y después se desmonta,
pero bueno,
hay que tratarlo.
Esto es una profesional,
te lo aseguro ya,
porque hace unas obras muy grandes también,
aquí como Eva Marta,
lo mismo digo,
que ya hablará de su obra.
Sí,
ahora en esta exposición,
pues quizá nos hemos adaptado más bien al tema que teníamos,
que era sobre la dona, ¿no?
Y yo pues he puesto unas piezas que son de tamaño más pequeñito,
pero que está relacionado con figuras de mujer y tal,
no sé, con un estilo un poco cubista, en fin,
de estas formas.
y la Eva Marta,
¿com le va?
Muy bien.
Muy bien.
Muy bien.
Pues también he aprofitado por esta exposición,
pues para reivindicar principalmente el Día de la Dona Internacional,
con unas obras que tenía de ferro,
ya expresamente dedicadas a ella,
a este tema,
y haciendo lo que es una instalación, ¿no?,
referente al día en que se va cremar la fábrica
con las 140 dones que van morir,
y nens,
para reivindicar los nuestros derechos.
y entonces son obras de ferro,
cosas de donas, desestructuradas,
cremadas,
y el mejor elemento para hacerlo,
dentro de la época de la industrialización y demás,
para mí era el ferro en aquel momento, ¿no?
Sí, tú también trabajas fundamentalmente la escultura
o también tocas alguna otra disciplina?
Toco también pintura, algo de fotografía
y principalmente la escultura.
¿Qué es lo que más me va a agradar?
¿Y la Maita?
Yo me gusta más la escultura,
también he hecho, digamos, escultura y pintura,
pero bueno, quizás ahora estoy tratando,
estoy mezclando un poco lo que es los materiales
así un poco menos pesados,
como son las chapas de aluminio,
de las que se pasan por offset,
entonces pues cogí una y vi que podía tener posibilidades
de trabajar con ellas y entonces ahí está el resultado
que estoy ahora investigando con esas chapas,
que son recicladas,
que lo que me importa es reciclar el material
y aparte sí que puedo haber alguna que esté impresa,
como es la de Giorgio O'Keefe,
la cara de Giorgio O'Keefe,
que es la obra que tengo ahora,
pero he trabajado lo mismo,
o sea, en escultura que en pintura.
Y de las compañías que están a la mostra
porque no están hoy aquí,
por ejemplo, no sé, la Teresa Baena,
l'Ariadna Vicente, ¿no?
La Casina Plaza,
la Andrea Inehammer,
que es fotógrafa,
¿em dejo alguna o no?
Sí, sí.
La Fina Basiana, que es de Reus, ¿no?
¿Qué podríamos explicar de ellas?
¿Os conocéis, no?
Sí, sí, sí.
Bueno, por motivos de trabajo seguramente todas no podemos estar aquí.
Sí.
Pero bueno, también nos conocemos desde muchísimos años
y con la misma trayectoria.
Cada una ha ido trabajando por su cuenta, haciendo exposiciones.
O sea, que ahora ha sido un punto de unión entre un montón de gente
que nos conocíamos, pero que cada una ha llevado su propia trayectoria
de trabajo y dedicado al arte, sí.
Sí.
Por ejemplo, la Teresa Baena también, o sea, de toda la vida, o sea, es pintora,
ha hecho también, está graduada en pintura y es escultora.
O sea, hace también las dos...
Es que generalmente todas las que hemos salido, pienso yo,
de la escuela de diseño que hacen algún graduado,
casi la mayoría son un poco polifacéticas.
O sea, nos gusta investigar con diversos materiales
y la que hemos hecho a veces hemos probado...
Yo he probado, por ejemplo, en cerámica, en grabados...
O sea, casi la mayoría...
No, pienso que sí.
O sea, que casi...
Lo que nos gusta mucho o ens agrada mucho es investigar
las diferentes técnicas que tenía nada más.
Claro.
No només quedarnos en una metodología, en un sistema, ¿no?
Se agrada investigar mucho.
Sí, ya quizás luego tiras.
Yo he hecho también ilustración, ilustrar cuentos infantiles,
haciendo dibujitos en acuarelas...
En fin, son diferentes técnicas.
La Cristina Plaza, que de parís es grabadora,
pero también fa unas pinturas impresionantes
y han grabado unas técnicas que no se acaban nunca.
Sí, no se acaban mai.
En grabando, la Cristina Plaza tiene premios también a expuesto fuera.
Bueno, la mayoría hemos expuesto...
una trayectoria, o sea, profesional, ¿no?
Es la verdad, es esta.
Ya tenemos una edad que dices, bueno...
Es fácil, bueno, hoy día, o fa unos años,
obrirse camino al mundo del arte.
Qué va.
Esto es lo que se llama amor al arte.
Nunca mejor dicho.
Yo el otro día cuando estaban reunidas,
unas cuantas estaban hablando,
y me recordaba de fa años, precisamente a la Escola d'Art,
que iba a venir Joan Brosa a hacernos una charla,
y me en recuerdo una pregunta que le iba a hacer un niño,
que era, ¿por qué las dones o las noies
no habían tenido tanta sorda al llarg de la historia,
ni actualmente ni al llarg de la historia encara menos,
con el mundo del arte?
¿Por qué no destacaban tanto?
y la su respuesta va a ser,
porque las dones son unas...
perdóname por el horario...
Espera, espera, espera, que pasen pitos.
Sí.
Ya se entiende, ya se entiende, ya se entiende.
Es que no es que te vi en canalla a aquesta hora.
I en el fons una mica de raó en tenia, no?
O sigui, las dones històricament,
pel que sigui, no han pogut destacar,
des de fa un, no sé, 100 anys, 150,
aproximadament ja ha començat a sortir gent com la Camille Clodel,
que va arribar, que va estar 40 anys...
els últims 40 anys de la seva vida tancada en un manicomi,
per exemple, la Georgia O'Keefe.
Sí, la Georgia O'Keefe, también.
O sea, era...
Pero a banda de tot això...
Hi ha habido también.
Hi ha moltes dones, muchísimas,
pero conegudes, 4.
No, y hay pintoras.
Y hay, por ejemplo,
hay pintoras, digamos, que no son conocidas,
que te quedarías...
O sea, ahora porque yo tengo muy mala memoria, la verdad.
Pero hay pintoras que no se conocen.
también.
O sea, desde hace, pues eso, 200 años o por ahí,
o ciento y pico años.
Sí, sí, sí, sí.
Y más, hay muchísimas pintoras que quizás hayan puesto pseudónimos
como hacían también las escritoras
y verdaderamente no se conocen sus obras.
O sea, que es una lástima.
Por eso hay que reivindicar el Día de la Mujer.
Y que, hombre, esto ya es como un poco de tradición,
porque yo creo que ya poco a poco las mujeres vamos cogiendo
un poco más de auge, ¿no?
No número uno, pero bueno, hay que igualarse.
Hay que trabajárselo mucho.
Mira, hay que trabajárselo.
A mí me da mucha rabia de que siempre estemos intentando, intentando,
pues ser igual que el hombre.
No es que iguales no se puede ser.
Cada uno es como es.
Yo pienso que no hay que igualar.
No igualar, no.
Por eso que me da rabia que tampoco se tiene que ser.
Pero sí que tener las mismas oportunidades
y que se le valore el trabajo de la misma manera.
Que no tengamos que luchar tanto para ser reconocidas.
De todas formas, yo creo que encara vivimos en general, ¿eh?
Sí.
En el món de l'art encara es veu un...
Potser més, ¿no?
Encara vivim en una època o en una tradició molt cristiano-judea,
per dir-ho d'alguna manera.
En la qual encara les dones estem compartint la feina de casa.
Un artista, un pintor, un escultor, un gravador
es pot dedicar amb allò al 100%, les dones encara no.
El mateix que passa amb altres oficis, per dir-ho d'alguna manera, ¿no?
Però amb això encara és molt més difícil.
Manca de temps, manca d'ajuda.
Sí, ara estàbamos hablando precisamente de esto.
Tradicions.
Además, a veces, yo me ha pasado alguna vez, bueno, es una anécdota, ¿no?
que un amigo que hacía tiempo que no le veia,
ah, ¿y qué haces?
Pues mira, hago escultura.
¿Y qué materiales utiliza?
Pues mira, pues de todo, pues hierro, pues madera, hormigón.
¿Hormigón?
Digo, pues sí.
Pero es que hay que ser muy artista para hacer hormigón.
Digo, yo así en plan, es que tú no sabes con quién estás hablando.
No, siempre sí.
A més, precisament amb l'escultura, a mi m'ha passat molt, no?
Suposo que a vosaltres també, el fet de quan es troben que diuen,
però tu fas això?
I tu pots fer llogar aquesta peça de, no sé, de pedra, hormigón.
Sí, sí, sí.
És que això pesa molt, això és com si fos una feina d'home, dius,
soc artista i empleo el que vull en aquell moment.
Tinc els materials que vull i els agafo i els tracto igual.
I ja està, és que és així de senzill.
No sé de reboscar més.
I hi ha potser que s'ha alimentar la politxa que pots, en fi,
moure un material que pesi, com puguis, com puguis i pots fer el que pugui.
Exacte, exacte.
Però sí que és, lo que deia Abelina, és molt ser, no?
Que et miren i diuen, però tu has fet això?
Bueno, això que igual que tu.
Sí, se piensa que no podemos coger el peso, o por la...
Pero bueno, és que el peso, si és una pieza de 100 kilos,
un hombre tampoco lo puede coger.
Tampoco lo puede coger.
O sea, que de la misma manera que tú necesitas ayuda,
un hombre necesita hacerlo también.
Bueno, parlem de les visions, eh?
Que si no, mira, es marxa el temps, eh?
Queden 4 minuts, eh?
Parlem de les visions perquè la gent pugui...
Engresquem-los perquè vagin al Pati de Jaume I a l'exposició.
Eso sí, no sé que vayan que...
Algui que trobo allà Maite, a mi em va agradar molt,
bueno, em van agradar unes quantes peses, eh?
Però n'hi ha algunes que destacin molt.
Totes, eh?
En general.
Tampoc no és qüestió destacar-ne unes més que altres.
Però vull dir que està bé, en conjunt, no?, la mostra?
Sí, no, la mostra yo creo que lo bonito que tiene
es que hay muchísima diversidad y mucha variedad
y todas las piezas, yo considero la fotografía,
el grabado, la pintura, la escultura,
son piezas propias para la mujer para ese día
y yo creo que merece la pena ir allí al Pati Jaume I,
que está hasta el día 17, Uber.
O sea, que espero que vaya la gente, que lo disfrute
y que vea pieza por pieza.
Si tienen alguna duda, que se pongan en contacto contigo.
Que truquen.
Que truquen.
Pero sí, eh?
Parlem d'alguna de las piezas, no sé, d'alguna.
Hi ha una que es un rostre femení molt conegut, no?
Sí, de la Georgia O'Keefe.
Bueno, a ver, esta pieza yo ahora estoy experimentando,
como te he dicho, con estos materiales
y es la primera, bueno, la segunda pieza que he hecho.
Entonces, la Georgia O'Keefe, pues, una pintora que me encanta,
o sea, que siempre me han gustado horrores,
que es, que es, a ver, se supone, es muy ambigua, no?
O sea, la historia de ella es total ambigua.
O sea, la edad que, en aquella época,
al decir que una mujer, pues, era lesbiana,
podía ser lesbiana o bisexual, como se supone,
o sea, y verdaderamente era ella en sus obras,
pues, ella, ¿qué hacía? Pues, para demostrar
o para reivindicar un poco su, su inclinación, no?
Pues, pintaba las flores.
Y esas flores, todas esas flores tan enormes,
tiene ya muchas expresiones, muchas citas sobre...
muy interesantes, muy interesantes.
Si te ves, es el sexo femenino, no?
Entonces, ella tiene una cita que es majísima,
que dice, odio las flores, pero es lo más barato,
lo más barato que se puede encontrar
y, al mismo tiempo, no se mueven, están quietas,
no es la modelo, ¿no?
O sea, que ya con eso ya te lo dice todo.
Y, entonces, cuando ella también se fue a Santa Fe,
allí, pues, dice, esta gente, esta gente,
que tengo que mostrarle estas flores, estas flores,
es una obsesión, porque la gente, digamos,
yo creo que es la represión de la mujer,
de estar tan reprimida, tan reprimida,
que a través de su obra, pues, quería canalizar,
pues, lo que ella verdaderamente era,
que era, pues, eso, era lesbiana, ¿no?
No, creo que lleva razón.
O sea, está interesada con este tema
y con este personaje e intenta trabajar sobre él.
Y yo creo que cada uno es, cada una tiene un momento
y cada momento te requiere trabajar sobre una cosa
o sobre un tema.
Entonces, si trabajas para algo muy concreto,
ya sabes a qué, pero si no tienes algo muy concreto,
te deja llevar la creatividad, la imaginación
y a veces te suelen salir cosas que no te esperas.
Y aquí está la grácia.
Sí, exactamente.
El arte es eso.
Bueno, pues, avui hem fet art,
però a través de les zones, a través de la ràdio,
i ja se'ns acaba el temps, eh?
Gràcies per acompanyar-nos a les tres
i també a les que no hi són,
que no estan aquí perquè també formen part
d'aquestes visions de dones.
Recordeu fins diumenge al Pati de Jaume I.
Gràcies per acompanyar-nos, Avelina,
també la Eva i la Maite.
Gràcies i fins la propera.
Gràcies a vosotros.