This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Fins demà!
Fins demà!
I heu sentit que li he dit, no, no, no, continuïs perquè tindré els protagonistes de la festa que traix ara mateix aquí amb nosaltres.
I els saludem, tenim a Bogle Frey. Bogle, buenas tardes, bienvenido.
Buenas tardes.
Delicia, buenas tardes. Hola.
Y també tenim, tenim a Leo TCB. Leo, buenas tardes. Hola, buenas tardes.
I d'à telefònica saludamos a Mr. Majestic. Buenas tardes.
Hola, buenas tardes.
Os escucháis entre vosotros, ¿no?
Perfectamente.
Sí, total, sí.
Perfectamente.
Perfectamente. A ver, a ver, a ver. ¿Qué nos proponéis para la Sala del Cau en la calle Trinquet Bain número 2, esta festa trash?
Empezamos con Bogle Frey y con Delicia.
Explicarme, ¿qué es lo que encontraremos para la gente que se acerque este sábado, recuerdo, que es a las 12 de la noche?
Pues, bueno, en la Sala del Cau vamos a encontrar una propuesta de ocio diferente a lo que se venía ofreciendo aquí en Tarragona durante un montón de tiempo, que venía a ser siempre lo mismo, música house, tecno y demás.
Entonces, nosotros decidimos crear trash para ofrecer a la gente algo diferente.
¿Y cuándo fue esto? ¿Cuándo empezasteis a crear o a pensar esta idea de decir, vamos a tirarlo hacia adelante y quién lo compone? ¿Sois vosotros dos? ¿Sois Delicia y tú?
Exacto. La idea surgió un poco en una reunión de amigos hablando de, pues esto, ¿no? Lo típico, pues que dónde vamos hoy, qué hacemos, siempre lo mismo.
Y nosotros tenemos la gran suerte de contar con grandes amigos, buenos DJs y gente que está bastante en el ambiente de la noche.
Y así, por casualidad, un poco hablando, nos dijeron, oye, ¿por qué vosotros que no conocéis a tanta gente intentáis montar algo aquí en Tarragona?
Esto fue, la verdad es que a principios de año, más o menos, sería...
¿A principios de año? ¿Me estás diciendo?
Sí, sí.
¿Hace nada?
Hace nada, sí, creo que había pasado Navidad, puede ser, sería enero, febrero, más o menos, no recuerdo el día exacto.
Sé que empezamos a movernos más o menos sobre febrero hasta que conseguimos, pues hablar con Jaume de la Sala Alcao, le parecía una gran idea y confió en nosotros y nos dio esta gran oportunidad que por ahora, pues, la verdad es que está funcionando muy bien y estamos muy contentos con el resultado.
Y estáis ahí con los nervios a ver qué pasará, porque ya es que lo tenemos ya, de aquí a dos días, ¿no? Este sábado.
Sí, siempre, aparte de que llevamos muy poco tiempo, y es una cosa que nunca habíamos hecho, yo me dedico a otra cosa, Miguel también, no nos dedicamos al mundo de la noche, quizá Bogle sí que había trabajado antes, pero yo, esto es todo nuevo para mí, entonces, claro, siempre es un poco los nervios durante la semana de,
en los carteles, los flyers, ay, cómo lo hacemos, y ahora qué imponemos, y ahora qué, es un poco a contrarreloj todo, pero bueno, yo creo que vamos salvándolo.
Cada vez que lo hacemos, pues un poquito mejor, ¿no? Iremos aprendiendo, claro.
Y ahora viene la pregunta récord, ¿cómo fue que os pusisteis en contacto con Mr. Majestic? ¿Cómo es la relación con Leo? Explícame.
Pues bueno, yo había estado trabajando muchos años en Barcelona, entonces yo conocí a Mr. Majestic, entonces entablemos una gran amistad, entonces yo se lo propuse, cuando empecemos a fraguar esto un poquito,
él le comenté, oye, ¿qué te parecería venir a Tarragona? Que vamos a mirar de hacer una fiesta y me gustaría contar contigo, ya aparte por la amistad, por la calidad, o sea, porque su estilo a mí me gusta bastante, y bueno, a mí no, sino a todos, y vamos, sabíamos...
Es un máquina, Carles.
Creo que dijo que sí, de casualidad, ¿no? ¿Mr. Majestic?
Sí.
Ah, no, dime, dime, dime.
Ah, no, no.
No, que le iba a preguntar a él también, Mr. Majestic.
Dime.
Y cuando te dijeron a ti, oye, ¿te vienes para la fiesta atrás que tenemos que organizar en Tarragona? Tú, claro, dijiste, no, no quiero venir, ¿no? Fue lo primero.
Hombre, a ver, me hace mucho palo pasarme una hora y cuarto en el tren.
No, a ver, cuando me lo comentó Gogelfrey, ¿vale? Como ha dicho, aparte de profesional, entre comillas, hay una buena amistad.
Me dijo, mira, hay esto, hay tal, hay cual. Y a mí me pareció una idea genial. La primera vez que fui, al igual que ellos, pues la cosa estaba, uy, cómo va a ir, tal y cual.
Pero a ver, es el cuarto trash que van a montar y...
Y ya lo tienen bordado, ¿no? Ya lo tienen bordado.
Sí, sí, sí, no, o sea, se pone bien de gente. La gente en Tarragona es muy, muy receptiva.
Algo que me gustó, porque en Barcelona es como un poco más gueto. Si yo escucho indie, yo escucho indie. No me pongas un tema de los 80 porque no te lo voy a bailar.
¿Qué dices?
Ahí, o sea, les pones lo que sea y te lo bailan y la gente viene predispuesta a pasarlo guay. Y este rollo que da el KO es muy, muy, muy guapo.
Por cierto, que si tú tienes una hora y cuarto más o menos de tren, Leo, ya no te digo nada, porque viene desde Madrid. O sea, que todavía lo tiene un poquito más complicado, ¿eh?
Mejor me callo que si no la cago.
Leo, acércate, acércate un poquito más al micrófono. A ver, Leo TCB, que también eres un DJ y también estarás en esta fiesta trash.
Explícame cómo te enredaron a ti, cómo fue que un día sonó el teléfono tal vez o a través de las redes sociales te dijeron, oye, que tenemos organizado esto. ¿Te vienes? ¿Cuándo fue?
Bueno, fue a través de Delicia y, bueno, te lo explica ella porque es mucho...
¿Yo?
¿Sí? Venga, pues Delicia, te ha tocado, te ha tocado.
Yo siempre lo lío porque aquí también tenemos una amistad que llega más lejos todavía desde que éramos unos adolescentes prácticamente.
Y, bueno, pensando, pensando, yo sabía que él había hecho alguna cosita por Madrid, alguna fiesta. También Leo lo conoce mucha gente allí y tal.
Y yo siempre que puedo me escapo a Madrid y me voy con él a sitios y sé que la gente lo quiere mucho.
Entonces, pues, cuando surgió la idea de Thrash pensamos, vamos a encontrar a alguien.
Leo tiene que venir.
Exacto. Hay que traer a alguien que sea muy del rollo, que le guste el rock. Y pensé, bueno, vamos a llamar a Leo. Leo y Carles. Seguro que se compenetran 100%. Y la verdad es que estamos creando una pequeña gran familia.
Y así es, ¿no?
Y tú, ¿qué dices?
No lo pasamos bien.
Lo importante es darlo todo y realmente la gente... Yo el primer Thrash aluciné.
¿Cuándo fue? Porque, claro, yo pensaba...
17 de mayo.
¿El 17? O sea, a ver, a ver, déjame que ponga un poquito de orden en las fechas. ¿En febrero tuvisteis la idea?
Sí, más o menos.
Y empezó esto a caminar y a hacer su camino, nunca mejor dicho. Y en mayo ya tuvisteis el primer Thrash.
El primero, sí.
¿Y dónde fue?
En el CAO y la COBA.
En el CAO también.
Sí.
O sea, que se repite experiencia de tal y como ha ido.
Siempre.
Muy bien.
Nosotros estamos muy contentos con ellos. La verdad es que son una gente genial. Nos tratan como si estuviéramos en casa. Entonces, cuando encuentras un sitio en el que estás tan cómodo, ya no buscas otro sitio.
Quizás sí que es verdad que hemos estado en Salou también, en la sala garaje.
Sí.
Estuvimos una vez y también genial. Además, Iván es un gran amigo mío. Pero quieras que no, estamos aquí en Tarragona. Tenemos fácil acceso. Es lo que te digo. Hemos creado una pequeña familia. Estamos muy bien. Muy cómodos. Es que no sé explicártelo de otra manera. Es familiar. Es que es así. Es como mi tete, mi primo.
No, no. Se entiende perfectamente.
Y que la gente ya está esperando la siguiente trash.
La recepción de la gente de Tarragona ha sido increíble. Yo estoy súper agradecida al público que tenemos porque la verdad es que se vuelcan con nosotros. Ahora llevamos los muñecos hinchables y ellos los cogen, bailan, se ríen, se lo pasan pipa y eso es súper importante.
A ver, a ver, a ver, explícame. Explícame esto de los muñecos. Ahora mismo he sentado en terreno pantanoso porque, claro, lo de la fiesta trash nos habíamos quedado en los DJs, que es un Mr. Majestic, que lo tenemos al teléfono y con Leo TCB, que también lo tenemos aquí, que son dos de los protagonistas.
Pero también, por lo que me estás diciendo, hay otros protagonistas que tienen vida propia o que cogen vida propia a partir del momento que empieza la fiesta.
A ver, Vogel Frey.
Esto, Vogel que lo conocía ya, el señor Rufus, te puede explicar de dónde viene este personaje.
Sí, pues el señor Rufus es un muñeco hinchable que tenemos, que lo hemos tatuado y él coge fiesta siempre para venir atrás. No se pierde ni una.
Entonces, lo soltamos por ahí y él hace una performance. Baila, se junta con la gente.
Él solo, ¿no?
Sí, sí.
Tiene vida propia ya.
¿Y cómo fue esto? ¿Cómo fue que un día os dio por coger un muñeco hinchable?
¿Tatuarlo?
Fuimos a buscar... Bueno, siempre sacamos, intentamos sacar alguna cosita, ¿no? Para entretener, bueno, entretener, para que la gente interactúe con nosotros.
Y crear un poco de espectáculo.
Exacto.
Tenemos una idea clara de lo que es Thrash. Pienso que más que ir a la típica discoteca a ver al DJ de moda, quizá, o bailar simplemente la música que ponen, nosotros queremos que sea un poco sentimiento de concierto, de rock and roll.
Vivirlo de esa manera, ¿no? Como si fueras a ver, pues eso, a tus ídolos.
Sí, ¿no? Que te ponemos una canción a lo mejor de Elvis y que parezca que esté allí. Es un poco el sentimiento de concierto, ¿no?
Yo creo que también lo bueno detrás es que yo, por ejemplo, yo estoy pinchando y pongo la canción y salgo ahí fuera, me bajo con la gente.
¿Qué dices?
Es el show, el espectáculo, el vivir realmente la música, la noche, la fiesta, ¿no? Ser todos uno y pasarlo bien.
¿Qué más da lo que puedan pensar de ti? Que estés haciendo... Da igual, o sea, yo estoy bailando...
La resaca se pasa al día siguiente.
Es importante liarla, o sea, liarse ahí a bailar, a sudar, a beber, a pasárselo bien, cantar y poco más.
También pensamos que gran parte del éxito de Thrash es que todos, más que trabajadores, somos amigos.
Somos un grupo de amigos. Es la gran amistad que tengo yo con Mr. Majestic, que viene de hace años.
Igual con Leo, que también hay mucho feeling y somos amigos.
Y también la amistad que hemos hecho en muy poco tiempo con el personal del KAU.
Entonces, quieras o no esto, cuando las cosas se hacen entre amigos, es muy difícil que salgan mal.
Y sobre todo, pienso yo, cuando hay mucho cariño también.
Porque lo que estoy viendo es mucho cariño y muchas ganas de pasárselo bien y olvidarse de historias, de malos rollos
y de tener una noche de aquellas que se dicen únicas, ¿no?
Por supuesto.
Mr. Majestic.
Sigo, sigo ahí.
¿Tú también haces como Leo TCB? ¿Tú también pinchas y de tanto en tanto te bajas y también bailas con la gente y te desmelenas? ¿Tú también?
No, es que cuando ven lo feo que soy se apartan.
¡No, hombre, no!
Tampoco quiero vaciar la sala, ¿me entiendes?
Hombre, no me hundas la entrevista, por amor de Dios. No digas eso, que no es verdad, hombre.
No, yo me quedo ahí arriba, me hago mi seccioncita y eso lo dejo para Leo, que es joven, guapetón, con tupé.
Y a mí ya me ha pasado el arroz para hacer estas cosas.
No, hombre, no. Nunca es tarde si la dicha es buena, ¿eh?
Eso dice.
Es que te veo con Rufus ahí desmelenándonos los dos. Bueno, los dos.
Sí, estamos entablando una amistad bastante potente, ¿eh?
Íntima, íntima sería, ¿no?
Sí, sí.
Hablamos de tatuajes, de música.
Hombre, hombre. Esas charlas, me imagino, largas y extensas. Donde las haya, ¿no?
Larguísimas. Nos vamos de after seguro este sábado y hoy Rufus.
Bueno, se empieza a las doce, pero no se sabe a qué hora acaba, ¿o sí?
Bueno, normalmente he estado hasta las cinco y media, seis, al no ser que sean festivos,
como el día de San Magí, estuvimos hasta las siete.
Siete y cuarto.
Sí, sí.
A ver, a ver.
Fue la última canción que puse.
Sí, ¿no?
Porque más o menos cómo va la fiesta. A ver, se empieza a las doce.
El primero en pinchar es Leo, me comenta, ¿sí?
Después entra Mr. Majestic. Explícame, Leo, ¿cómo va?
Realmente no tenemos, o sea, nos llevamos bastante bien a la hora de trabajar juntos
y no tenemos un horario exactamente cuadrado, ¿no?
Sí.
A lo mejor hasta la una y media. Oye, pues mira, pon otro tema, ahora subo yo, tal.
Y a lo mejor él, pues si está un poco cansado, a las tres y media, a las cuatro nos cambiamos,
que tampoco estipulamos un horario. Más o menos ese es el margen.
Yo empiezo primero, luego él sobre la una y media, dos menos cuarto entra,
a las cuatro y cuarto, cuatro entro yo, hasta cierre, más o menos.
Porque ya a última hora ponemos más música, pues, de última hora, ¿no?
Claro, de las que ya es alegre, ya es de desbandada.
El petardeo que le llamamos, ¿no? Pues, que a la gente también le gusta.
Hay que escuchar un poco de todo, ¿no?
No, no, nos encanta, ¿eh?
Y según la hora, pues, gusta un poco más o un poco menos que también.
Depende de las copas que lleve cada uno. Un Rafael Acarra a tiempo siempre es...
Hombre, hombre, ahí lo rompe todo, ¿eh? Lo rompe todo, ¿eh? Explota, explota, me explota.
Por supuesto.
De hecho, el último tras, la última canción a las siete de la mañana fue Lina Morgan.
El gracias por venir.
¿Qué dices?
Y la gente no quería irse.
Hombre, no me extraña, es que sois unos provocadores.
Claro.
Un poquito, un poquito.
Y eso me lo pones también a las doce de la noche y la gente te lo baila.
Pues nada, tenés que venir entonces.
Y el gracias por venir, bueno, y ahí salen todas las marujas que llevamos dentro.
Eso es.
Que yo creo que, de tanto en tanto, una fiesta trash, como comentáis vosotros, va muy bien.
Porque se debe desestresar la gente, Mr. Majestic.
Tú también lo debes notar, que la gente se quita todo el estrés y aparece de verdad la esencia de las personas, creo, incluso, ¿no?
Sí, y es lo que te digo, es que en Tarragona, o sea, es que lo he visto que las tres veces que he estado, de los cuatro trash he estado tres.
Sí.
Y es que la gente viene ahí a pasarlo bien.
Es como, no viene ahí a aparentar, he ido aquí, he ido ahí, como hace mucha gente.
La gente viene ahí, le tiras un tema de Eurítmics, te lo baila, sigues con Rammstein y te lo bailan igual.
Y son dos cosas que no tienen nada que ver.
Totalmente diferentes.
Una que otra, o sea, sí, la gente viene a pasarlo bien.
Además, es lo que te decía antes, que la coba, el cau, tiene como un feeling especial.
La sala esta es muy chula, es como, y da ganas, da ganas de pinchar.
Yo ya te digo, yo me lo paso súper bien aquí en Tarragona cuando vengo, porque es que pincho lo que me sale de ahí.
Sí.
Y la gente te lo baila.
O sea, pinchas en algún otro sitio, tiras un par de temas que ya no, y vacías la sala.
Aquí no, aquí la gente se queda hasta tarde, te lo bailan todo, o sea, bien, súper bien, súper positivo todo.
Y además, teniendo en cuenta que estamos en fiesta de Santa Tecla, yo creo que más positivo, más positivo y más de cara, no lo vais a poder tener, ¿eh?
Miedo me da, miedo me da este sábado.
Miedo me da que no sea a las 8, 9, 10 de la mañana, que os tengan que decir, por favor, queréis bajar ya, que tenemos que cerrar.
Ahí estaremos.
Que tenemos que irnos a dormir, por favor, la gente ya pidiéndolo.
Esperemos que la gente se quede hasta tarde, que lo pasen bien como las otras veces.
Y ya te digo, yo he encantado de venir a Tarragona, porque lo que está sucediendo aquí es algo muy bueno, muy positivo, y como me ha dicho Vogel antes, pues tener una propuesta diferente a lo que suele haber en todas las ciudades, porque no solo en Tarragona, es en todos sitios.
Que house, reggaetón, etcétera, todo esto, o sea, está petado, pues hacer algo un poco así diferente, con un poco de calidad y marcando la diferencia, siempre se tiene que valorar.
Pues sí, pues sí.
Además, la fiesta trash es entrada gratuita, que la gente puede venir.
Que si a las 6 de la mañana no le gusta, que no pidan lo de la entrada, porque no se lo vamos a dar.
Exacto.
Exactamente.
¿Ves? Ahí también tiene el qué.
Que esto también es un plus, que puedas entrar gratis y eso, ¿te gusta? Te quedas. Que no, me tiras un vaso a la cabeza y te va.
No, no, no, Mr. Majest, no des ideas, no des ideas.
No, que no le gusta.
Bueno, si es de vidrio, no, que luego aún pasa un desastre ahí.
Que no le gusta, que salga un momento, se tome un aire.
No, si no le gusta, tenemos a nuestro Sergio, el encargado del CAO, que enseguida va con una botella de vodka o de Jägger o lo que sea y, vamos, se quedan, se quedan.
No, sino que salgan fuera, tomen el aire y luego vuelvan a entrar.
A lo mejor entran en otra canción y ya ahí los engancháis otra vez, ¿no?
Tiene que haber gustos para todos.
Exacto, exacto, exacto.
Hay canciones que atraerán más y vosotros como DJs también lo sabéis, ¿no?
Hay canciones que dices, ostras, es que esta canción sé que la pongo y es que se me revienta la sala.
Sí, hay el típico hit de las tres de la noche.
Por ejemplo.
Y hay alguna canción que sabes que esta es un poco para que la gente se acerque a la barra.
Que hay algunas que dicen, mira, estas son de relax, vete a tomar algo, coge respiro porque después volvemos otra vez a la carga.
Claro, porque si no hay barra no hay dinero y si no hay dinero la fiesta no se...
No acaba de hacer, claro, claro.
Es que todo lo va a beber.
Muy bien.
No se puede estar toda la sesión ahí arriba.
Tiene que haber bajones para que luego el subidón vuelva a ser para bailar un poquito.
Por cierto, hablando de bajones, es una cosa que como DJs, yo no sé si alguna lenta existe en Trash.
Ah, lenta.
Aquello de bailar pegados es bailar.
Sí, a las cinco de la mañana.
A las cinco de la mañana ya nos encargamos de ello.
Hombre, es que Sergio Dalma es muy genio.
No, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no, pero no que pinchéis a Sergio Dalma, sino una lenta de aquellas, de impaso, a lo mejor no es lenta, lenta, pero es aquello que dices, mira, esto es un poquito de relajar, iros a tomar algo, hay gente que siempre se queda bailando, aunque no sea para bailar, y no te digo Sergio Dalma, eh, no, te lo digo por el bailar pegados, más que otra cosa.
Es un clásico, eso sí.
Ya lo sé, ya lo sé, ya lo sé.
Es un referente, Sergio Dalma.
Sí, sí, sí, hay una sesión después.
No, a ver, tema lento, lento, lento, como se conoce balada, no, no te puede poner porque matas la sesión directamente.
Vale, vale.
Pero, evidentemente, si vienes de dos temas súper cañeros, que te pones una de Isidisi y una de Benicrabi, pues tampoco puedes estar ahí arriba y bajas un poquito, algo más chill, más tranquilo, porque es lo que te digo, o sea, si ya empiezas con la sesión arriba, no la puedes mantener toda la noche, o sea, tiene que haber un poco de subir y bajar.
Claro, pues.
Subir y bajar, y así no matas la sesión, y haces que la gente se quede, y que lo pase, o al menos lo intente pasar bien.
Claro, porque es aquello que decíamos hace un momento, ¿no? Tenéis que respirar, mirar un poco por vuestra salud y por la salud de la gente que está bailando, porque si no llega un momento que tal vez es demasiado apoteósico todo, ¿no?
Eso es, eso es, totalmente cierto.
Me imagino, me imagino.
Bueno, Boguel, a ver, explícame, a las doce, estos dos señores, ahí con su potencia hasta las tantas de la mañana, pero vosotros también estáis por ahí dando una mano.
Sí, por supuesto.
Porque vosotros también tenéis vuestro trabajo, como trash.
Bueno, yo me encargo de que todo esté bien, y Delicia se encarga de dar un poco de espectáculo.
A ver.
Te ha salido la Delicia.
Delicia, a ver, a ver, a ver, a ver, lo que se pueda explicar, ¿eh?
Sí, y no, no hay secretos.
La gente que haya venido a verlo ya lo sabe, yo estoy allí con ellos, lanzándome al público casi, casi a pie del cañón, dando de beber a la gente, pues eso, ¿no?
Cogemos botellas, les damos de beber, llevo...
¿Hacéis pequeños juegos también, o...?
Sí, bueno, llevo unas pistolas típicas de playa, de...
¿Sí?
Sí, de estas, así, de la playa, de plástico.
Sí, sí, las llenamos previamente, cuando llegamos a las once y media o sí, las llenamos, y bueno, pues le damos de beber a la gente, bailo con ellos...
Que la gente no quiere, que no quiero, que no, que no, que me estáis obligando.
¿Sabes qué pasa? Lo malo es que tengo un poquito de mala puntería, yo sé, y pido perdón desde aquí, porque me lo han dicho varias gente, que hay veces que los dejo un poco ciegos.
Porque el vodka directo a la cara, pues sueles cocer, me parece.
No, directo a los ojos, ahí sí que escuete.
Yo lo hago sin querer, de verdad, yo quiero que se lo pasen bien, y me emociono, y claro, pues pillo, claro, se me ponen delante, yo llego un momento que ya no veo, foco para arriba, foco para arriba, entonces es como, venga, vale todo.
Y claro, la gente luego me dice, oye, me has dejado un poquito ciego, no pasa nada, ven que te vuelvo a dar y ahora acierto.
Ahora ya, espérate que te voy a hacer hacia el otro ojo y lo hacemos, ya lo matamos de todo.
Sí, no pasa nada, bueno, es muy divertido porque cuando sales, yo por ejemplo que fumo, sales a la calle.
Eso es lo del aire, eso es lo del aire que te comentaba antes.
Sí, sí, sí, sales a la calle, vas a hablar con la gente, ¿no? El que están fuera fumando, pues tomando el aire, como dices tú.
Claro, es lo del aire.
Ves a todo el mundo con las camisetas llenas de llave, el pelo, porque la verdad es que ya te digo que hay una hora en que ya la puntería ya no está.
Pero la gente se lo está pasando tan bien que te viene y te dice, mira cómo me has puesto, riéndose, ahora vuelvo a ir, tal, es muy divertido.
Yo os doy una idea porque veo que tenéis el mechandais en detrás.
Sí, sí, aquí lo llevamos.
Podríamos comprar las camisetas, ¿tenéis camisetas también?
Tenemos camisetas a 10 euros, las podemos encontrar todos los sábados. Cuando vayáis al CAO, bueno, nosotros las llevamos todos puestos.
Vale.
Y en la barra pues tenemos la camiseta colgada y hay tallas, o sea que pueden...
No, no, ya he entendido por dónde va lo de la mala puntería, ¿eh?
Sí.
Yo no quería decirlo. Mira cómo me has puesto tú en la camiseta.
Se ha notado un poquito, ¿no?
No, lo bueno es que las hacemos de manga corta y me paso la noche cortando las camisetas porque, claro, hace calor y todo el mundo, claro, nosotros las llevamos cortadas o yo las llevo de tirantes y todo el mundo, ¡ay, córtamela!
Y todo el rato con las tijeras, que yo no sé, luego me sabe fatal también, pagan 10 euros y les hago unos destrozos a los pobres que las llevan, la manga más corta que la otra.
Ha sido voluntaria, ha sido voluntaria.
Sí, sí, sí.
O sea que yo creo que no hay queja, ¿eh?
Entre el Yagri y la camiseta mal cortada, tengo que tener una fama ya en Tarragón.
Hombre, si repiten, eso quiere decir que les gusta.
Eso es que se lo pasan bien.
O sea que no, no nos sirve, no nos sirve.
Hablamos del futuro tanto de Mr. Majestic como de Leo.
A partir de Trash, Mr. Majestic, ¿dónde podemos escucharte pinchando?
Bien, pues el booking a mí, o sea, el management, me lo lleva Nasty Garage, que es la promotora que se encarga de fiestas como Nasty Mondays, Crappy Tuesdays o ahora, recientemente han estrenado el Midnight Call.
Cada jueves en la Sala Polo.
Muy bien.
Si alguien necesita de mis servicios, debe contactar con ellos, como ha hecho Trash, que la contratación es vía Nasty Garage, ¿vale?
Sí.
Y a partir de ahí os pueden comunicar.
Las próximas sesiones fue la vista en Trash y luego el próximo lunes voy a estar en la Sala Polo de Barcelona, en los Nasty Mondays, junto a Mad Max y a Soren, que son los dos DJK residentes.
Y les hago el warm-up, que el warm-up se basa en abrir a las 12, luego hasta la 1.45 más o menos, y luego ya entran ellos y dejan el Apolo patas arriba.
Muy bien.
¿Y Leo, tú?
Pues, bueno, lo mismo no. Todavía no.
Aproximadamente.
Pero, bueno, yo estoy ahora mismo muy involucrado en tema Trash, la verdad.
Sí.
Estamos intentando a ver si salen, pues queremos irnos fuera de España, a ver si es posible.
Hombre, sería bestial, ¿eh?
De hecho, aquí, mi manager realmente es delicia.
Manager, hermana, prima.
Tete.
Tete, teta, todos, somos todos.
Y también, bueno, en Madrid he estado en lo típico, ¿no? Fiestas que se suelen hacer privadas, cumpleaños y tal.
Y luego, pues en el bar de un conocido mío, ahí en la zona de Lavapiés.
Lo que pasa es que ese bar es tan raro, porque Lavapiés es un mundo aparte a Madrid.
Sí, se sabe, se sabe.
Que cada día, pues es una sesión diferente.
O puede ser rock and roll, o puede ser surf, o puede ser metal, o puede...
Depende de la fiesta que quiera hacer esa persona, pues vamos por un camino u otro.
En cambio, en Trash es un conjunto global, ¿no?
Pero en Madrid es más un día de esto, un día del otro.
O sea, que son varias fiestas en un mismo sitio.
Muy bien, muy bien.
Cada día diferente.
A ver, a ver.
Delicia.
Dígame.
Vogel, explicarme.
Eso de que Trash pueda salir fuera de fronteras, ¿cómo va?
Va bien.
En noviembre yo marcho a Berlín, una temporada, bueno, un tiempo.
Sí.
No demasiado largo, porque tengo mi trabajo, pero...
Y bueno, estoy en negociaciones a ver qué pasa.
Pero vaya, tengo que presentarme allí.
A ver los locales.
A ver los locales, físicamente.
Exacto, sí.
Vale.
Bueno, en Madrid también tenemos algún contacto, estamos ya también hablando.
Bueno, vamos probando.
Bueno, a ver qué pasa.
Tenemos nuestro vídeo promocional maravilloso que nos lo hizo Asier.
y la verdad es que, bueno, vamos a ver si nos abren las puertas más allá de las fronteras.
Bueno, una cosa, cuando ya tengáis algo ya cerrado, venid aquí a la radio y me lo explicáis.
Ah, perfecto, yo vengo y te lo cuento.
Tanto sea como para la entrada como para la salida.
Sí, claro.
Ya hemos vuelto con Trash de Berlín, estamos volviendo ahora en avión desde Nueva York.
¡Oh, ojalá!
Que también estaría muy bien, ¿no?
No puede ser, claro, nunca se sabe hasta dónde podemos llegar.
Ahora tenemos un proyecto nuevo que la verdad es que yo le tengo muchísimas ganas.
Empieza este sábado, se llamará Bizarre.
Sí.
Y es una fiesta más para el ambiente.
Gays, lesbianas, colectivas.
Y la verdad es que está bastante paradita la cosa en Tarragona y yo creo que hacía mucha falta poner algo así.
Entonces contamos...
¿Para cuándo?
Este sábado hacemos la presentación con DJ Lady Isa, que es una gran amiga nuestra también.
Ya te digo, todo queda un poco en familia.
Sí, sí, está bien.
Leo también formará parte de este proyecto de Bizarre.
Cuando él quiera y le apetezca y tenga ganas de venir desde Madrid, él sabe que es su casa.
Y el 5 de octubre tenemos un gran que, al menos para mí, que es en el mundo ambiente y un poco más famosillo.
Viene Juanpe, de las nazis rubias.
Rubias, sí.
Exacto.
Y vendrá a hacernos un DJ set para impulsar un poquito Bizarre.
También aquí en Tarragona.
Aquí en Tarragona, en Sal Alcao.
Este día sí que costará 10 euros la entrada, pero con una consumición.
Vale, vale.
Entonces hemos hecho así un poco precio especial.
Sabes que todo esto me lo voy a apuntar.
Apúntatelo.
Sabes que a través de Vogel o a través de tu móvil me pondré en contacto con vosotros.
Perfecto.
Y hablaremos un poquito más de cuando venga todo este movimiento que queréis hacer.
Esto será el 5 de octubre.
El 5 de octubre.
En la Sal Alcao.
Bueno, queda todavía un poquito.
Exacto.
Bueno, no mucho porque hemos cogido carrerilla y de aquí a nada ya el 5 de octubre lo tenemos a tocar.
Vamos bastante rápido y por buen camino, pienso.
Pues familia, muchas, muchas, muchísimas gracias por explicarme qué es lo que sucederá este sábado a partir de las 12 de la noche en el CAO con esta fiesta trash.
Gracias a Mr. Majestic que lo tenemos al teléfono.
Gracias, gracias.
A vosotros por vuestro tiempo y te esperamos el sábado en el CAO.
Con Rufus.
Con Rufus.
Bueno, si ves que me lo rapto, yo pillo carrerilla.
Yo te lo dejo un ratito si quieres.
No te vayas a mi mejor amigo de Tarragona, Rufus, que luego me siento solo ahí.
Está soltero, Rufus.
Está soltero y busca amor.
Busca cariño, busca roce.
Busca cariño.
Vogel, delicia, Leo, gracias, gracias también a vosotros y hasta la próxima.
Muchísimas gracias.
Hasta luego.
Un beso, gracias.
Adiós.
¡Gracias!
¡Gracias!
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil
Subtitulado por Jnkoil