This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Fins demà!
Has vist que ja estàs aquí, tenim el disc, me falta fer la foto.
La foto, la foto.
La foto, la foto, mira, no me'n recordo mai, eh?
Mira que és fàcil, perquè a més a més ho tinc aquí com a molt avà.
Llevas retraso ja con la foto, eh?
No, no, no, lo tengo ya fatal, eh? Lo tengo ya fatal.
Hem de dir que aquest és el títol d'aquest treball escogràfic que tinc entre les meves mans
i que, si no recordo malament, me vas dir que són diferents mides.
Mides de què? De com mires tu segons quines coses?
Una interpretació del títol del disc seria una forma de medir de forma internacional.
Aquí en España medimos en palmos, de forma tradicional.
I a mí me suena que los pies se miden por ahí y los codos igual, eh?
O sea que serían medidas internacionales.
Serían medidas internacionales.
Una forma de interpretarlo, eh?
Sí, i si no, la que vas a interpretar tu es pot dir o no?
És esta?
Sí, exclusivament.
Medidas internacionales.
No et dona l'opció de donar molta idea més?
Eso es a gusto del consumidor.
A gusto del consumidor.
Muy bien, muy bien.
Són 11 les cançons que trobem en aquest treball discogràfic.
Alguna con una altra col·laboració magnífica.
Ja saps que te vaig comentar que vaig trobar molt sexy la cançó que està amb el José Galdrán.
Que la podrem, després la podrem escoltar.
Però anem per pams, perquè cada cançó segurament que deu tenir la seva història.
i aquesta que començàvem a escoltar, aquest altre assunto entre labios,
que m'assembla com una miqueta sense vergonya, no?, aquesta cançó.
Bueno, seguramente es una de las canciones del disco con el contexto más frívolo.
Sí.
Y seguramente es una ensoñación y es un texto de Paco Cano,
que sabes que es el pianista que colabora con nosotros en El Surco,
que además es un gran letrista, que es un tipo que tiene un talento brutal.
Y es una ensoñación que la primera vez que lo leí me pareció impresionante.
Sobre una idea musical que tenía ya hace un par de tres años, decidimos montarlo, ¿no?
Y de hecho se hizo incluso un book de fotos porque la historia está muy clarísima, ¿no?
Es imagínate alguien que se cruza con una chica impresionante en el hall de un hotel, etc.
Y a partir de ahí ya hasta donde llegue.
Que sàpigues, cuando la vaig escoltar, vaig apuntar.
L'aventura de lligar, així directament.
Es una ensoñación.
Es una aventura, ¿no?
Uno nunca sabe si realmente ha sido un sueño o ha sido una realidad.
No, no, però també m'agrada una miqueta lo de radiografía.
És casual, ho dic perquè tu ja saps que una de les emissores municipals que havia a Torreforta es deia radiografía.
Ah, sí, no, no, ni idea.
Ah, doncs jo deia, hi ha radiografía.
Dic, què tindrà a veure?
Dic, ja deixa'm-ho preguntar i ja verrà què.
No tenia ni idea de això.
Hi havia a l'emissora municipal de Torreforta es deia radiografía.
I com sé que estàs per allà a prop, tu.
Sí, sí, absolutament.
Dic, que no sigui d'això, que també jugui una miqueta maqueta doble vessant.
Dic, amb jo, amb algú...
A mi jo li haurem de preguntar al Paco, eh?
Bueno, entiendo que lo de radiografía se entiende por el tema de que él describe a una chica con un vestido...
Que sí, que sí, que sí.
Que es muy acostado, transparente, etc.
Fantástico, fantástico, no, no, no.
A més, a més, ens dona també una combinació letal.
Hi ha gin, bombay, que no sé el que és, i lo de la llimona ho tenim clar.
Què és, bombay?
Bueno, això és un gin tònic, clàssico.
A tota regla, no?
És el que pensava, dius, deixa'm-ho, a veure què és el que succeeix, eh?
És així, és així.
A veure què és el que passa.
Anem cap a la segona?
Uh-huh.
Té un saxo...
Escolta-ho, escolta-ho el saxo.
Escolta-ho, escolta-ho, escolta-ho.
Para saber que cuando encuentre ya el camino
Nadie escriba mi destino y por fin puedas ver
Todo es posible, no hay más de dudas
Si tengo tu ayuda me siento invencible
Un paraíso a orillas del Sena
Montar nuestro piso valió la pena
Poco a poco gozar del sabor de tus pies
Sé muy bien que me quiero perder
Y que es el teu viatge particular
Al trobar-te con aquella persona estimada
Comença a caminar juntos
La idea sería esta
Es un mensaje que yo pienso que es un mensaje de reafirmación
Y surgió hace un par de tres años en un viaje familiar a Asturias
Y yo pensaba, hostia, es la vida que yo quiero
Esto es lo que yo quiero
Estoy feliz, pleno, me siento pleno
Y pienso que por ahí van los tiros
Quiero que esto siga así, no quiero que cambie nada
Y el mensaje de la canción es por ahí
Estábamos en Asturias y aquello era fantástico
Imagínate, inspira cualquiera
Sí, que te van a arrossegar perquè vinguessis cap a Tarragona una altra vegada
Perquè si no et quedaves allà, no?
Es increíble, es un sitio fantástico
I allí va ser on va néixer aquesta cançó?
Sí, sí, allí fue
Sí, quan l'enyoranza de dir, ostres, lo que me toca ahora o...
Pienso que es más un mensaje que reafirma el hecho de que tú estás feliz
Que estás con quien tienes que estar
Y que todo va bien, básicamente
Estás acompañado por quien tú quieres
Y que todo va bien, básicamente ese es el mensaje, no?
Es una reafirmación
Sí, sí, y a més el que deies, que dius
A més a més, amb la gent que avui està
Perquè si ho sentiu, ho dius, varias vegades a la cançó
És on quiero estar
Exacto
Lo que te necesito
Y te quieres perder, no?
Sí, sí, eso es
Es una de las frases, també
M'ho vull perdre allà
No hace falta nada más
No hace falta nada más
Doncs aquesta és la segona cançó
Qui és aquest saxo fantàstic?
El saxo lo ha hecho Alain Núñez
Que es un músico cubano que está instalado aquí en Tarragona
Que es un músico fantástico
Que además colabora y trabaja en un montón de proyectos
Está por la noche en una cosa que ahora mismo funciona mucho
Que es la música, cómo te lo diría?
La música de baile, en las salas de baile
Mezclado con instrumentistas
Con un saxo en este caso
Y la verdad es que fue una gozada
Vino a casa a grabarlo
Y fue increíble verlo, no?
Improvisar sobre la marcha
No había escuchado nada de esto
Y en cuanto él tuvo la referencia
Se puso a improvisar sobre lo que tenía
Y me parece fantástico
Doncs anem cap a la tercera cançó
Que si penseu que ens faltava una rombeta
Aquí arribar
Poquito, poquito, eh?
Ja veureu com sona la mar de bé
Por la noche
En la calle de San Blas
Baja cantando
Camina, camina
Tarde, noche o madruga
Vive soñando
Camisita blanca o bien pega
Con tres botones
Lucía en la playa
Con esa piel
De terciopelo
¿Quién quiere llorar?
Sigue en el mar
Tocando el cielo
Poquito a poco
Sigue el latido
Su corazón lleva un compás muy parecido
Y en la tormenta
Y en la tormenta
Suelta la risa
Esta subida de color
No tiene prisa
Y en la tormenta
Viviendo por vocación
Cada mañana
Canta el sol por la ventana, lejos se dicen que buena voz hay por seguir y aún
Que mata el levante, por donde socle, de donde venga ¿Quién quiere buscar a una morena que lo mantenga?
Poquito a poco, sigue el latino, su corazón lleva un compás muy parecido
Y la tormenta, suelta la risa, quita su vida, el color no tiene prisa
Abre la puerta, ya colchona el suelo, mirando al mar, tendrá ratito bueno
No hay día a día ni malas sensaciones, también con voz y condiciones
Han de dir que és una cançó d'aquestes enormes, però que no se't fa llarga, al contrari
Perquè de seguida són sis minuts de cançó, se't fan en no res
Com va ser que la vas criar aquesta cançó i una mica en què et vas inspirar?
Ja saps que fora d'entena t'he comentat del que m'havia semblat a mi
Però digam tu, Millo
Bueno, és una història que ha hablado sobre un personatge ficticio, no?
Esos personatges que tenim ahí en la memoria o en la mente
Cuando nos imaginamos un pueblo del sur o un pueblo costero, donde hay casas blancas
Un tipo que vive la vida sin problemas, sin prisas, que ama la música, que va cantando, que participa en fiestas...
De esto realmente existe
Hay unos cuantos, sí, te lo iba a decir, eh?
Sí, sí, esto existe realmente, ¿no?
Sí
Y que siempre lo he tenido ahí en mente
Y claro, lo de que dure seis minutos es porque realmente el groove que va, el ritmo y la energía que va desprendiendo la canción nos impedía acabarla tan pronto porque realmente transmite una cosa muy chula y no queríamos interrumpirlo, o sea, sigue de esa manera
Sí, pero te da mucha historia también, ¿no?
Pues así lo expliquemos toda sencera y no nos dejamos nada que quede en enigma, ¿no?
Sí, sí, va contando realmente que el tipo es un tipo feliz, que no se agobia por nada, que disfruta con la música, en fin, ese tipo de personajes ficticios que realmente a nosotros nos gustaría serlo, ¿no?
Home, fictici, fictici, jo sé que a una de l'Astúria això va passar molt bé, eh?
Jo no sé si encara això és una miqueta de lo que va venir, eh?
Bueno, no lo sé, pero va por ahí el tiro, va por ahí
No estic massa lluny, ¿no?
No, no, no
No estic massa lluny
Anem cap a, ara ja anem a posar en la part, no sé si vi més fosca, perquè s'ha de saber, diguem, que perdre per donar-nos compte de tot el que hem arribat a tenir
I potser seria aquí la idea d'aquesta cançó, la cançó número 4
4
dr.
5
Arturo
1
2
1
1
2
3
2
7
9
10
10
Fins demà!
Esas que hacen tanto daño
Solo abre los ojos, mira
Mi alma abierta y sin reparo
Y es tan fácil recordar
Cada aroma que desprende tu piel
Paso a paso imaginar
Un camino que vivo junto a ti
Yo he venido a declararme
De un amor que no se rompe
Tan fuerte como un silencio
Grande y que nunca se esconde
Y a la hora de las cuentas
Esas que tengo pendientes
No te importa lo que dejas
Coge tus cosas y vente
Y es tan fácil recordar
Cada aroma que desprende tu piel
Paso a paso imaginar
Un camino que vivo junto a ti
No te importa lo que dejas
No te importa lo que dejas
No te importa lo que dejas
No te importa lo que dejas
I és com aquesta cançó d'amor desesperada,
que jo pensava que, veus, jo m'havia enfocat des d'un altre punt de vista.
Ja m'ha dit que no, eh?
Ja m'ha dit que no, malca.
No, és un text que està escrit...
Mira, jo te explico, és molt fàcil.
D'acord.
Jo tinc...
Mi pareja...
Estamos casats des de fa 23 anys ja, vale?
Sí.
Somos pareja...
...mucho antes.
Ehm...
Jo estava enamorada de la que hoxe és mi senyora
des que tinc quizás 13 o 14 anys, vale?
Sí.
Sistemàticament me ignorou
hasta que tuve 18 anys.
O sea, desde los 13 o 14 años
hasta que tuve 18 años,
la que hoxe és mi senyora me ignorou sistemàticament.
Esta cançó està escrita
desde la perspectiva
del chico preadolescente
enamorado perdidamente
y que tiene que convencerla de que realmente
tienen que estar juntos.
Que es para mí, ¿no?
Exacto.
O sea, el contexto de esta canción es ese.
Es una canción escrita
desde ese punto de vista.
Desde el punto de vista
desde que ella no me hacía caso
y yo quería trasladarle
de qué forma y qué tan fuerte estaba yo enamorado de ella.
Entonces, te digo una cosa,
yo lo había agafado desde la perspectiva
de que ya había hubo una pequeña relación,
lo que pasa es que se había trencado
y es la ignorancia de decir
torna, que recuerda todo lo que tenías conmigo
de alguna manera.
Yo lo que te podré
continuar adonando
desde el momento
que te tornes conmigo, ¿no?
Pues era así.
Era un texto que yo tenía muchas ganas
ya hacía mucho tiempo de hacerlo así.
Pero veus, ya está bien
porque cada vez
cuando se escucha las canciones
se las hace de una manera, ¿no?
Diferente.
Sí, sí.
Es una interpretación.
Exacto.
Es van crear, ¿no?
Sí, sí, sí.
Es así.
Porque te pones en situación
del que has escuchado,
del que te han dado
y a partir de ese momento
te haces la idea,
te haces la propia película, ¿no?
De hecho, es así.
O sea, es una cosa...
Las canciones son
entes propios
que tienen su propia personalidad
y cada uno las interpreta
de una manera diferente.
En cualquier caso,
siempre es bueno explicar
el porqué y de dónde viene
la anécdota
porque cada canción
de este disco
tiene una historia,
tiene una anécdota,
tiene un porqué,
una causa
de porqué se ha escrito,
porqué ha generado
una emoción
que ha hecho
que se escriba esa canción
y demás.
Y en este caso
es así lo que te decía antes.
Espero que esta vez
haya agafado la idea buena, ¿eh?
Porque arriba la canción
que se dice
Puede soñar,
que es la número 5 del disc,
y aquí yo creo que es...
amics,
que es pot sortir.
Sí, sí, sí, sí.
La idea seria això, ¿no?
Exacto.
Que ens ho estan posant tot
molt negre,
però amb una mica d'il·lusió,
amb una mica de ganes,
potser podem veure
que sí que de veritat
hi ha llum
allà al final del túnel.
Nunca se han de bajar los brazos.
Nunca.
Molta.
throneca.
shows up
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit
Bona nit