logo

Empanada Cultural

Cinema, sèries, còmics, videojocs... I més! Dijous de 20 h a 22 h i dissabte de 14 a 16 h, arriba la bacanal radiofònica d'Empanada Cultural, amb Pol Diggler, Carles Martínez i Adriano Calero. Cinema, sèries, còmics, videojocs... I més! Dijous de 20 h a 22 h i dissabte de 14 a 16 h, arriba la bacanal radiofònica d'Empanada Cultural, amb Pol Diggler, Carles Martínez i Adriano Calero.

Transcribed podcasts: 148
Time transcribed: 7d 15h 43m 1s

Unknown channel type

This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.

Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501

Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501

Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501

Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501

Sous-titrage ST' 501

Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
Sous-titrage ST' 501
hablando de cómo tu origen
o tus primeros pasos hacia Japón
parten de lo profesional
de esta au pair
que fuiste durante 6 meses como mínimo
y ahora nos estamos ya
entregando a un
conocimiento y un dominio que evidentemente
supongo que has ido adquiriendo sobre la cultura japonesa
el hecho de estar conviviendo
¿cuántos años hace que estáis ya casados
con Shiori? 3 años
también eso entiendo que es un plus total
intensivo
japonés inmersivo
de hecho estar con ella lo que me ayudó fue
hablarlo más rápido
no aumentar tanto vocabulario ni maneras de decir
ni gramática pero sí hablarlo
más rápido, es decir
a pensar con menos tiempo
pero es cierto que entre este punto
actual que vemos que
es evidentemente un punto
de culminación y el origen
claro han pasado 7 años de aprendizaje
pero de vivencias ¿no?
también en Japón
Japón es mi segunda casa, yo en mi corazón tengo un espacio
para Japón siempre, es un lugar al que hasta que me muera
que revolver siempre
aunque lo dejase yo con mi pareja
es un lugar en el que estoy muy conectado
y el que me ha enseñado muchas cosas
me ha emocionado de muchas maneras
lo siento realmente como mi segunda casa
o sea que en este caso no es aquello de
si el puerto cambia
tú volverás a buscar no una en cada puerto
sino otra en el mismo puerto
bueno si es de mujeres o de chicas
o de personas
me da igual donde buscarlas
siempre y cuando
hombre
como para mí Japón es un lugar muy importante
sí que me gustaría que fuera una persona
que entendiera esa cultura
que pudiera compartir con ella
esa parte tan grande
que ha
que Japón se ha convertido en mí
¿y cuándo te capta ese nivel?
porque hostia
estamos hablando de un origen
casi anecdótico
a un desarrollo ya
pues esto
deliberado
sí, esto es una pregunta
que siempre me hacen
sobre todo japoneses
que me dicen
¿por qué te interesa tanto Japón?
yo creo que ellos
realmente no son conscientes
de lo único
que es su país
porque
en Japón
hay muchas cosas
trabajos
maneras de pensar
maneras de hacer
que sólo existen en Japón
y en ningún otro país del mundo
entonces
si te preguntas
¿por qué a mí me gusta Japón?
bueno
primeramente te diré
que a mí lo que me gusta
son las personas
y hablar con personas me gusta
entonces cuando yo
yo como guía
como tú Adriano
he hablado con muchas personas
de muchos países diferentes
y puedo ver
que más o menos
todos nos parecemos
en cierto nivel
¿verdad?
¿qué pasa cuando llegas
a Japón
y ves que
que los esquemas mentales
que tienen ellos ahí
que la manera de hablar
de comunicarse
es tan tan diferente
para lo bueno
y para lo malo
obvio
a lo que tenemos nosotros
y a lo que has visto hasta ahora
que me crea
una especie de atracción
muy fuerte
entonces
a mí cuando me dicen
a ti Japón
¿qué te gusta?
digo bueno
no es que me guste
o que no me guste
es que me atrae muchísimo
por esa gran diferencia
que hay
hostia por fin
es que no me extraño
somos a gran gemelas
os sabéis
os recordáis
cuando hablo de
cine asiático
lo que suelo decir
esa idea
de poder
salir de tu realidad
que claro
evidentemente
con este mundo
ya tan globalizado
y tan capitalista
pues a veces cuesta
pero si que es verdad
que casi todas las personas
que me han hablado de Japón
me han dicho
¿quieres ir en un lugar
que no tenga nada que ver
con lo que conoces?
aunque parezca muy similar
ves a Japón
¿no?
pero tú
te estás ahorrando algo
es que te estás ahorrando
de que en Japón eres
o sea
puede que en el canal de YouTube
hayas ido ganando cierta fama
pero es que tú en Japón
también eres bastante conocido
¿no?
o lo fuiste en una época
bueno
una época sí
una época de tu vida
¿eh?
¿qué pasó en esa época?
que este es un poco
lo que estaba intentando
este gap
de siete años
que evidentemente
ha dado mucho de sí
pero que me suena
que te dio al menos
una experiencia televisiva
alucinante
¿no?
cuéntanos
sí la verdad que sí
era la tercera vez
que venía a Japón
era en 2018
y estaba a punto de hacer
bueno
llevaba tres meses
haciendo lo que había hecho
en años anteriores
que era pues trabajar
en una especie de café
en donde
bueno tenía que hablar
con la gente en inglés
ese era el trabajo
que tenía que hacer
simplemente eso
ayudarles a practicar inglés
sí porque
representa que los japoneses
cuando quieren practicar inglés
¿qué haría una persona?
pues sería una quedada
con gente
¿qué pasa?
que si van a una quedada
esto implica que ellos
tendrán que empezar conversaciones
con otra gente
son
les da tanta vergüenza
hacer eso
que prefieren ir a un sitio
a pagar
y que les vengas a abrir
tú la conversación en inglés
grande
entonces este era mi trabajo
otro trabajo que tenía
era estar pues en una agencia
donde pues hacíamos de extra
para anuncios de Pokémon
una vez
otros pues para documentales
en donde hacía pues
de minero chileno
hostia
ya te buscaré un rol
búscale un rol
en el próximo corto
un día pues promocionando
también pues fideos
de estos instantáneos
y yo pues me vestía de pollo
y otro se vestía
pues de lechuga
y otro de zanahoria
es que es gracioso
porque
me hace también
Marco que antes
me has comentado
en un momento
pero no te creas
es decir
que tenemos este canal
de YouTube
donde podemos ser
exponernos
volviendo un poco
a la temática
exponernos de manera deliberada
y sin complejos
me dices que
a veces
cuando salís
de ese canal de YouTube
y te acercas más
a lo que es el concepto
televisivo japonés
hay cierta censura
como en toda televisión
pero que quizás
hostia
se miran más
algunos registros
y comentarios
desde una perspectiva moral
y a su vez
es lo que decimos
después te encuentras
estas realidades
totalmente
idas de la olla
en la calle
si querés
te acabo de explicar
el cómo
fue lo de la tele
el caso
que estaba haciendo
estos trabajos
y digo
y me acuerdo
que en Japón
cuando tú llegas
a Tokio
en el aeropuerto
de Narita
hay siempre
el equipo de televisión
del
que es
¿qué has venido
a hacer a Japón?
entonces ellos
lo que hacen
es ir con la cámara
y el micro
y la primera pregunta
la que abre el programa
también es
¿qué has venido
a hacer a Japón?
siempre a extranjeros
siempre a extranjeros
siempre
entonces
si tú has venido
a hacer algo interesante
digamos que
te van a seguir
y te van a hacer
algún programa
normalmente te hacen
un programa
y se acaba
a los tres meses
de estar en Japón
ya me habían entrevistado
en el aeropuerto
y les dije
que quería hacer
un viaje en bicicleta
de Tokio
hasta Okinawa
que son unos
2.500 kilómetros
menos 1.000 kilómetros
de mar
que hay entre medio
y lo iba a hacer
en bicicleta
iba a pedirle
a la gente
que me dejase
dormir en su casa
y así sería una excusa
para ir aprendiendo
y mejorando el japonés
aprendiendo
el nuevo vocabulario
decidieron hacer
tres episodios
de toda esta aventura
en bicicleta
hasta la fecha
llevamos 11 episodios
que me han hecho
ah porque has continuado
haciendo
pero ya no en bicicleta
¿no?
bueno
una vez me invitaron
a venir
para estar un mes
haciendo un viaje
que duraba una semana
abriendo un mapa
y poniendo el dedo
en cualquier parte
del mapa
y tenía que apañármela
sobre cómo ir allí
¿y quién ponía el dedo
en el mapa?
yo
vale vale
pero sin saber
sí me invitaron
a otro programa
que era para
creo que era para
como The First Dates
pero en versión japonesa
con una primera vista
creo que me pagaron
el viaje
pero para ir un fin de semana
y me fui un fin de semana
dos días a Tokio
solo por eso
que gran dir
que també entenc
que si hi ha
aquesta vessant
que a tu et pagaven
per obrir conversa
en la bateria
això t'ho donen al bar
no?
sí sí
no em refereixo
a un First Dates
ja deu ser
que a la gent
li deu costar
horrors
no?
connectar
o no
o no ho veies
a veure
va ser
el programa
més hortera
que vaig fer
en el sentit
que
o sigui
totes les cites
eren en un parc infantil
o que?
ostia
o sea
era mujeres
hombres
y viceversa
no pero

pero había también
chiquipar edition
no?

ostray
había

no
no fue la mejor experiencia
bien bien
nos vamos acercando
a la idea de la exposición
porque hemos visto
que Marco
se expone
de una manera deliberada
compuesta en escena
con su pareja
pero tocando
lo que hemos comentado
pero es verdad
que en estos episodios
de experiencias niponas
te has ido exponiendo
a veces de manera
sorprendentes
¿no?

de hecho
me acuerdo que
estrenaron el primer episodio
y yo estaba en Hiroshima
es decir
me quedaban dos meses
para llegar a Okinawa
y un día estaba comiendo
fuera
de un
un conbini
un conbini son tiendas
24 horas
donde hay absolutamente
de todo
y estaba comiendo fuera
sentado en el suelo
como un mendigo
y me vino
un señor
con
sin decirme nada
con un yogur
creo
con un helado
me lo dio
con una sonrisa
y se fue
sin decirme nada
miedo
lo primero
entonces claro
le dije
perdona
que puedo comer
gracias
bueno
era un gesto bonito
le digo
muchas gracias
lo primero
digo
pero
¿por qué?
y me dice
te he visto por la tele
ánimo
ánimo
ánimo

gambate
que es como una expresión
que se utiliza mucho
ánimo
es
gambate
significa ánimo
esfuérzate
y da lo mejor que puedas
vamos allá
dale todo
palmadita
exacto
y entonces
él me dijo esto
y yo estaba tan emocionado
que era la primera vez en mi vida
que alguien me reconocía de la tele
sabes que
yo antes de estudiar cine
también estuve en el instituto del teatro
ah vale
estuve
estuve allí
y a los actores pues
ya sabes que nos gusta un poco
todo el tema
de que nos reconocen
exponernos

somos un poco
egocéntricos en este sentido
entonces yo me emocioné tanto
que le pedí yo una foto a él
el primero que me reconoció en mi vida
exacto
yo quería tenerlo como recuerdo
y fue desde Hiroshima
hasta Okinawa
en estos dos meses
donde cada día
me van a reconocer
como mínimo una persona
me va a reconocer
por la calle
iba con la bicicleta
y cuando veía un coche al lado
que empezaba a frenar
y miraba por la ventana
y yo digo vale
me han reconocido
y me decían
sí efectivamente
¿eres Marco?
¿o eres el chico que va a Okinawa en bicicleta?
te hemos visto por la tele
y te invitaban a comer
a veces te daban cosas
que se habían comprado para ellos
te daban agua
¿no?
eso no
no tanto
esta es mi familia
ven a casa por favor
pero sí, sí
y entonces me acostumbré tanto
y me gustaba tanto esto
que llegaban las 12
me entraba el hambre
y digo
ostras ¿qué?
no me para nadie
para que me invite a comer
o algo
por favor ¿qué pasa?
¿que en este pueblo
no ven la tele o qué?
o sea que en el fondo
progresivamente
te fuiste viendo
¿no?
expuesto
en una sociedad
eso sí
que de alguna manera
te facilitaba las cosas
entiendo que no debe ser lo mismo
exponerse ahora
¿no?
en territorio español
o en el barrio
donde te han visto crecer
que exponerse en una realidad
que como bien hemos comentado
en tu momento
es una realidad
muy diferente
es fuga de cerebros total
o sea es una fora a trabajar
sí, sí, sí
en ese sentido bien
o sea esa exposición
nunca te molestó
todo lo contrario
esa exposición nunca me molestó
tan bien
porque yo
tenía una relación muy buena
con el director del programa
y entonces digamos que
ellos cortaban solo
las mejores partes
vale
entonces sí
digamos que
la gente tenía una imagen de ti
de persona
no sé
no sé
como un ángel ¿no?
casi
o amigo mío
o sea que no
que no hacías nunca nada mal
o ni ningún
pero para ellos hacer cosas malas
también es hacer humor negro
que yo soy un gran fan
del humor negro
entonces ni se me pasaba
por la cabeza hacerlo
y se lo hacía el director
cortaba esa escena
pero sin miramientos
¿ves?
ah ok
o sea
de nuevo
esa exposición
sí que te la puedes permitir
en tu canal de YouTube
¿no?
ese humor negro
al tanto ¿no?
tampoco
tampoco tanto
es decir
lógicamente
tengo más libertad ahí
puedo hacer algunas bromas
un poquito más
mías
pero sé perfectamente
dónde está el límite
de la audiencia japonesa
y qué cosas yo no puedo decir
no sé si conocéis a David Suárez
no
yo no al menos
¿tú?
David Suárez
David Suárez es
uno de los cómicos
que utiliza el humor negro
de manera más bestia
que hay en España
¿vale?
es decir
incluso lo han censurado
aquí en España alguna vez
ha ido a juicio
¿no sería este tío
de las babas?

esto para ellos
es inimaginable
es prisión seguro
es que ni se imaginan
un humor así
de hecho
es que ni entenderían
que es humor
claro
esto dirían
¿por qué?
es porque se toman las bromas
de manera racional
la ironía no la cogen nunca
entonces
intentarían buscarle
la versión racional
a eso
pensarían
ostras pues tiene
bueno
le gustan cosas raras
que también pasa en Japón
¿no?

es curioso
es curioso
vamos a ir acabando Marco
pasa pero no lo exponen
vale

no lo utilizan
como un producto de mercado

es algo que esconden
es curioso
porque al final
es una línea muy fina
simplemente
antes de
no te despedimos
porque te quedas aquí
con nosotros
por favor
y ostras
y si tienes que meter
baza
así sea en japonés
sobre mi sección
y sobre la de Paul
encantados
pero para ir acabando
porque es algo
que me genera cierta duda
¿no?
como por un lado
nos comentas
que hay cierto control
cierta racionalidad
de la exposición en Japón
y por lo tanto
ostras
habrá pasos
que no habrá que dar
si uno se empieza
a ofrecer
como un producto
¿no?
al final
está claro que
nos volvemos producto
en el momento
que estamos
o que podemos ser consumidos
en el fondo
en Parada Cultural
también es un producto
¿no?
pero es un pelín diferente
cuando el producto
pues ya pasa a ser
tú, tu vida
¿no?
tu propia figura
tu propia imagen
tu realidad de pareja
¿no?
hosti
es verdad
todo esto de hecho
empieza porque me comentabas
que ahora habías estado en Japón
y que tu encuentro
con los suegros
había sido grabado
¿no?
y había salido en la televisión
sí, sí, sí
ahí hay una exposición
total
sí, aquí
claro
fue complicado
pedirle a los padres
de Siori
de hecho fue ella
quien se lo pidió
porque creíamos
que si salíamos
por la tele
en un momento
así tan importante
pues sería una buena exposición
para el canal de YouTube
de hecho ella
hizo unos jerseys
los cosió
con nuestros nombres
de YouTube ahí
me acuerdo
que el día
que salió
el primer episodio
estábamos mirando en YouTube
y nos subieron
en 10 minutos
mil seguidores
Pol ya sabes
ponte a hacer sudaderas
me cago en la hostia
sí, sí
con las nuestras caras
esto es lo que nos falta
a nosotros
unas sudaderas
con la empanada cultural
pero no
en este caso
era Shimaru no Daivoken
¿no?
exacto
las sudaderas de Shimaru no Daivoken
exacto
y bueno
pues nada
ahí estás expuesto
pero siempre con control
y siempre en el fondo
haciendo lo que te gusta
¿no Marco?
exacto

de hecho
YouTube
tú muestras
una parte de ti
que es la parte graciosa
y hasta expones
muestras lo que quieres mostrar
y lo que no
pues te lo guardas
esa es la idea
esa es la idea
no
lo que pasa es que todos sabemos
donde hay veces que
se dan más pasos
en esa búsqueda
no hablaremos ahora
del sueño americano
en relación ni a Japón
ni a nuestra realidad
pero sí ¿no?
como ese gran sueño americano
como la búsqueda
ya sea del reconocimiento
como actor
o ya sea de
hostia
de un modus vivendi
que disfrutemos
y que nos lleve
más lejos
en esa búsqueda
muchas veces
pues se pierde la cabeza
y también se rompen
o se fracturan
un poco los límites
de esa exposición
donde el personaje
se come a la persona
o la persona
acaba
diciendo
me da igual
lo expongo todo
lo expongo todo
como mi propio cuerpo
como el porno
como un poco
lo que viene ahora
que es la sección
de Red Rocket
també et dic
si vols exposar
el teu humor negre
xutem el Carles
i et quedes aquí
al programa
perquè mira
que nosaltres
el fem servir
Pol es un grande
del humor negro
Pol es un grande
ya lo verás
ya lo verás
de hecho
ya lo verás
ya lo verás
pero vamos allá
vamos a
Red Rocket
¿no Oriol?
Cap a cinema
cinema
por favor
atentos a este
pedazo de tema
sí, sí, sí
así es chicos
así es
lo estáis escuchando bien
como he comentado
en el menú del día
hoy nos vamos
con Sim Baker
y su última película
que es Red Rocket
pero
pero es que también
como lo oís
hoy empezamos
esta sección de cine
con
¿os suenan?
¿no?
por favor
nada más y nada menos
que NSYNC
usted iba a decir
los Backstreet Boys
ahí estáis
ahí estáis
cómo se nota
que sois hijos
de los noventas
vosotros
mira
si os tengo que soltar
la retaila de Band Boys
con las que me machacaron
la infancia
pensar que esto
te machacabas
la vida
no, no
yo no me machaco
con esas cosas
soy más de Japón
pero
la cuestión es
que los que hemos nacido
en los 80
tuvimos que sufrir
los New Kids on the Block
New Kids on the Block
igual os suena
el hermano de Mark Wolbert
por ahí
después los que habéis somentado
pero no
esto solo es NSYNC
que por si no los ubicáis
estas siglas
¿no?
el Ricitos
el Ricitos de Oro
del Justin Timberlake
su grupo
vale, vale, vale
¿no?
y por qué narices
está sonando esto de fondo
si a mí me
bueno
no es que me la traiga floja
no, no
más bien
me irrita
me irrita este tipo de canción
bueno
pues sorprendentemente
Bye Bye Bye
es el leitmotiv musical
de la película
que hoy nos ocupa
de la película
de Sean Baker
bueno
no es que sea el leitmotiv
es que es casi un himno
es el himno musical
y bueno
si conocéis a Sean Baker
y te debe sonar por Florida Project
no es un director
que se las dé
de la pompa comercial
jodibudienso
no, más bien es al contrario
es un referente
del cine indioamericano
¿no?
que no tiene complejos
y es verdad
que maneja un cine naturalista
que intenta abordar realidades
muchas veces a la sombra
¿no?
de este capitalismo feroz
pero bueno
uno no lo esperaría
¿eh?
tirando de NSYNC
para su banda sonora
pero oye
lo ha hecho
y funciona
¿eh?
porque claro
el bueno de Sean Baker
no es que
no es que tenga
utilice esta canción
para mantener
el discurso
que ya
¿no?
proponía
bye bye bye
sino para darle
una relectura
estaríamos hablando
casi como de
de Kubrick
con cantando bajo la lluvia
en la naranja mecánica
¿no?
sí, sí, sí
que ya nunca
aquellos que vimos
la naranja mecánica
nunca pudimos escuchar
cantando bajo la lluvia
de la misma manera
lo mismo pasa ahora
con
de hecho ahora es mi canción
de
favorita
también te digo una cosa
es de estas canciones
que las escoltas
y yo me estoy cansando
¿sabes?
porque ya me imagino
los bailes allá
de cuatro tíos
va, te lo voy a poner fácil
te lo voy a poner fácil
Paul
porque la canción
tiene que sonar
he dicho que es el himno musical
de esta película
pero vamos a hacer
que te guste más
vamos a hacer
que esta canción
te guste mucho más
porque es posible
que te guste mucho más
sobre todo si le metes ahí
unas guitarrillas
y unos tupés
¿no?
¿te la imaginas
esta canción
en plan rockabilly?
vamos a escuchar
la versión 60s
de
de Palp
vamos a dejarla ahí
de fondo
porque en el fondo
NSYNC
da mucho de sí
estos tíos siguen
vendiendo derechos
pero vamos a la peli
en cuestión
que es Red Rocket
¿por qué os digo
que funciona
esta canción?
porque lo que te hace
es releer las imágenes
que estás
que estás de alguna manera
disfrutando
¿no?
¿cómo empieza la película?
pues con esta banda sonora
que os estaba comentando
no con la versión
Palp
sino como la anterior
y lo que vemos en pantalla
es un tío
un tal Mickey Sabor
Mickey el Sable
también podría ser
traducido como tal
que está viajando
de LA a Texas City
con lo puesto
en vaqueros
un tío
vale que hace buen tiempo
pero lo vemos ahí
con una camiseta de tirantes
y con una actitud
un poco de esto
de lo que os decía
una mano delante
y otra detrás
de hecho cara magullada
evidente pelea
y aunque el tío
es un guaperas
porque es un guaperas
puede ronda
los 40 y largos
pero se ve un tío
atlético
alto atlético
la sensación
a derrota simpática
que emana el personaje
es brutal
y esto lo entendemos
muy bien
cuando finalmente
sale del bus
se pone a caminar
y llega a casa
¿de quién?
de su ex mujer
y la ex mujer vive
con su ex suegra
con la madre de esta
y entonces
ahí lo empezamos
a entender todo
ahí lo empezamos
a entender todo
ahí ya vemos
que este tío
es un truán
que este tío
que es nuestro prota
el prota de la película
no es que se fuera
a comprar tabaco
y nunca volviera
pero parece
parece
de hecho
de nuevo
se va a perseguir
el sueño americano
o se fue a perseguir
el sueño americano
o sea es un loser
en todas las dudas
bueno
esto es algo
que vamos a ir entendiendo
a lo largo de la película
pero lo que está claro
lo que está claro
es que cuando se fue
a perseguir el sueño americano
bien no se tuvo que comportar
tal como la reciben en casa
¿no?
es decir
pues como se suele luchar
por el sueño americano
con mucho egoísmo
¿no?
y un poquito
arrollando a todos
pero es que además
en el caso de
de Mickey Saber
con este nombre artístico
que esperabais
es que saps a qué me suena
¿no?
se dedicó al porno
y saps a qué me suena
¿no?
a Dirk Diggler
a Dirk Diggler
a Boogie Nights
claro
es que después
de desarrollar un poquitito
la peli
retomaremos esta idea
de como
cuántos actores
y actrices
pues empezaron en el porno
como una búsqueda
de reconocimiento
y acabaron
donde tenía que acabar
que es en el cine
no siempre
con una buena crítica
por lo que habían dejado
a sus espaldas
¿no?
pero sí
Mickey Saber
se las ha dado
de actor porno
durante un tiempo
vuelve a su casa
un origen humilde
y ya nadie le espera
ya nadie lo quiere
de alguna manera
como la canción
que sonaba
está pasado de moda
de eso nos está hablando
esa intro de NSYNC
una bella gloria
una vieja gloria
pero sobre todo
un tío ya derrotado
que de alguna manera
ese bye bye bye
podemos entender
que es lo que le están diciendo
a este tío
nada más llegar
chaito
claro
pero es lo que necesita
es un welcome back
porque está empezando
la película
la peli no ha hecho
nada más
que empezar
y de la misma manera
que me parece
una presentación
de personaje acojonante
esta peli
la que ofrece
la de Sim Baker
no os olvidéis
no os olvidéis
estamos hablando
de Sim Baker
un cineasta
que quizás
a lo largo de la película
nos habla
o de una redención
o de la crónica
de una muerte anunciada
pero que en el devenir
de esta historia
de lo que sobre todo
nos va a hablar
es de una realidad
criticable
siempre con un cine
muy político
como se dice
siempre abordando
estos márgenes
a la sombra
de las realidades
del capitalismo
tan feroz
de hecho
el contexto histórico
es el 2017
es decir
Trump
en pleno apogeo
ya veréis que hay
evidentemente
mucho jueguecito
con la idea
de Trump
y es que Sim Baker
si tiene una gran capacidad
aparte de definir
muy bien a los personajes
de mezclar
actores profesionales
con actores
naturales
y hacer que todo
funcione muy bien
es también los retratos
que hace de los espacios
cuando vemos la película
iniciar
hostia
estamos entre Galveston
y Texas City
y yo al menos
no he estado en mi vida
ahí
pero puedes
tienes la sensación
de que conoces
esa ciudad
de que sientes su clima
de que puedes percibir
los aromas al alrededor
de esa naturaleza
que de nuevo
va salpicada
por las refinerías
que ocupan
el espacio de Texas
y aquel personaje
el pinta en rollo
red
no
es un guaperas
acabado
que viene de hacer porno
en Los Ángeles
y vuelve
porque necesita un lugar
donde caerse muerto
que ya veréis
que ese mano delante
y detrás
es que es literal
en muchos momentos
lo veremos que ni con ropa
pero bueno
no os quiero descubrir
mucho más
de lo que le
espera
a Mickey Sabour
en ese Texas natal
simplemente
antes de
que pasemos al trailer
y que pongamos
un poquito de imágenes
voz
sobre todo antes
de acabar hablando
de Simon Rex
que es el protagonista
y que junto a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
voz
y sobre
todo
imágenes
a esos
paisajes
salen penes
oye
y bien
bien
bailando
bailando
el son de
la maratón
que hace el tío
ya verás
ya
por favor
pero en el
en el
trailer
no
lo siento
siento
decepcionar
texas
you
y
y
no
no
no
nothing
with
yours
unexpected
your
last
job
is
over
17
years
ago
that's
quite
a
gap
well
you
know
i've
worked
almost
every
day
for
the
last
17
years
i moved
back
in
with
my
wife
last
week
i'm
calling
the
cops
we decided
to make
a run
of it
i
just
need
a
place
to
crash
for
a
couple
days
what's
the
big
deal
mikey
go
fuck
Pueden haber muchas versiones de esta canción.
¿Qué es tu nombre?
La gente se llama Mr. Barry.
Como un extraterrestre de aquí.
¿Y me haces?
No.
¿A dónde eres?
En esta ciudad de la ciudad de Núñez de Búsqueda.
No, no, no.
¡Ah!
Creo que es cool que te dijiste, ¿qué?
Me voy a pagar por hacer lo que me gusta.
Toma.
Toma.
What the fuck.
Sí, bueno, veis, va dando giros y de hecho habéis escuchado que hay otra posible versión,
que es la que nos va a acompañar a partir de ahora en la sección, que es la de una de
las protas, porque evidentemente nuestro Simon Rex haciendo de Mickey Sabour se rodea no
solo de su exmujer, de su exsuegra, sino de todo este conjunto de personajes secundarios
que navegan por Texas y entre ellos hay, pues como decía, el propio personaje, una
suerte de extraterrestre por su candidez, por su belleza, por su naturalidad, que es esta
actriz que canta, que es Susana Son, que es una primeriza en el mundo de la interpretación,
pero de un nido, el papelazo que se curra, ¿no?, no le ha, o sea, consigue dar la talla
con Simon Rex y sobre todo lo bien que canta esta tía, ¿no?, lo bien que canta.
No sé si...
Sí, te anava a dir una cosa.
Clar, com a peli estàs dient que són com una mica els estranys post-porno, és a dir,
aquí, a part de Booginage, però fa temps, fa bastant de temps, vam parlar d'aquella
sèrie Adult Material, ¿te acords?
que era com l'interior, ¿no?, de com es gesta tota la industria pornográfica,
¿no?
Però aquí és com l'aftermat, ¿no?, o sigui, què passa quan abandones aquest lloc
de treball, per dir-ho així, o no, o la pel·lícula també centra, hi ha algun moment
de centrar...
Clar, no és que hi ha una crítica al mundo del porno como tal o, no sé, ¿no?, o una
inmersión en la realidad del porno, sino más bien todo lo contrario, ¿no?, es
decir, lo que nos permite el porno en este caso es hablar de este tipo de personaje,
¿no?, un personaje que a la hora de la verdad, mira, de hecho, el propio Simon Rex, ¿no?,
cuando habla de él, dice, hay muchas de estas personas en todos los ámbitos de la vida,
¿verdad?, refiriéndose al carácter del protagonista, ¿no?, dice, no sé cómo diagnostaría
clínicamente el tipo de personalidad, ¿no?, de Mickey Saber, pero sería como una personalidad
delirante, sociópata, narcisista y sin conciencia de sí misma. Y él mismo dice, ¿no?, Simon
Rex, y ves a muchas de estas personas en Hollywood, en el porno y en el cine convencional, ¿eh?,
muchos soñadores, ¿no?, las personas que no se dan cuenta de lo que están diciendo,
que muchas veces son ridículas o son hirientes, ¿no?, pero en esa búsqueda ambiciosa del
sueño americano, pues son capaces, ¿no?, de arrasar con todo, ¿no?
Es de eso de lo que nos está hablando, porque la figura del porno no es que sea
una figura, como por ejemplo también se nos está mostrando últimamente, de empoderamiento,
¿no?, en esta aceptación del siglo XXI del porno, pues como otra herramienta más
de creación o de exposición, o sea, muchas veces hay discursos positivos al respecto,
pero no es que nos esté criticando el porno como tal, nos está criticando las personas
que muchas veces en ese entorno pornográfico, va a salir una expresión que no quiero desarrollar
porque si no os voy a ir jodiendo la peli, que es Sweetcase Pimp, Sweetcase Pimp, ¿sabéis
lo que es un pimp, no?, un pimp es un chulo, ¿no?, y Sweetcase, ¿no?, es decir, en el
mundo del porno también hay mucho buscador de talentos que o bien se meten en el propio
porno o bien se quedan solo fuera, ¿no?, comerciando con qué, pues comenzando con almas en pena
o con almas naives.
O en pene.
O en pene, exacto.
De hecho, quiero hacer un inciso en base a la peli porque, claro, no tiene absolutamente
nada que ver, ¿no?, y ahora dirá, este cabrón de siete, en serio.
Mira cómo lo falca, ¿no?, y dirá, ¿qué me estás contando?
No, porque a la hora de la verdad es lo que él mismo dice, ¿no?, hay una exposición
que muchas veces se te puede ir de las manos, ¿no?
Me acuerdo un día que comentándome sobre un programa que viviste en Japón, me decías
que uno de los otros invitados que llevaron, que también era un personaje en una situación
similar a la tuya, ¿no?, un occidental, no recuerdo de qué país.
O sea, el tío tenía muchísimo, como una actitud muy invasiva, ¿no?, continuamente
él quería ser la estrellita y tal, y esto es un poco el personaje.
O sea, en el fondo el personaje de Simon Rex, así utiliza además su cuerpo y el sexo,
es esto, ¿no?, es este personaje que por la búsqueda del sueño americano está dispuesto
a exponer lo que sea y a exponer a quienes sean, ¿no?
Sí, sí, exactamente igual.
Ese tío era así, ¿no?
Un poquito sí, la verdad.
No sacó el pen en ningún momento, pero...
Allà el pixelen ràpid, ¿no?
Sí, sí, exacte.
No, de fet, sí, sí, sí.
Ens van portar a un lugar de aguas termales.
Sí.
Y allà no pixelen, es decir, pixelen el porno, pero porque encara está prohibit
per llei ensenyar als membres y si ho fas, pues te'n vas a la presó.
La cogeran de...
Exacto.
Te vas a la cárcel también por beber una cerveza si ibas a conducir, ¿eh?
¿En serio?
Sí, no se andan con hósties ahí.
Ni se te ocurra beber una cerveza ni ensenyar...
Y si haces las dos, te ves una cerveza y ensenas el rabo, ya estás jodido, ¿no?
Exacto.
De hecho, hay algo muy curioso ahí.
Sí, la soukas.
Oye, pues Simon Rex, mira, se fumó unos petas con papel de la bandera americana en momento
Trump, ¿no?
Que tiene mucho de discurso deliberado, ¿no?
Eh, enseña el rabo continuamente y, vamos, birrasnos, que se...
No, no, ni te cuento.
O sea que no, en ese sentido, esto no puede pasar, ¿no?
Esto...
Ah, no.
No, no, no.
Pero en cambio sí que tengo entendido que hay mucha peña que ha acabado en Japón
aprovechando su imagen de occidental, ¿no?
De blanco, para el mundo de la interpretación, pero también para el mundo del porno, ¿no?
En el mundo del porno, tengo un amigo que me ha dicho que no, que ahí no hay blancos
en el mundo del porno.
Yo nunca me he metido en eso, así que no lo sé, pero...
¿Y negros hay por eso o no?
Tampoco, menos.
Yo que también tengo un amigo...
Es curioso, pero siguen dando miedo en Japón, ¿eh?
¿En serio?
Sí.
Yo me acuerdo que hablaba con... porque se ha dicho que tenía el trabajo este de hablar
con la gente, cuatro horas al día.
Qué gran trabajo, ¿eh, tío?
Sí, y había un japo que me decía que él iba un día por la calle y vio a un negro
pues muy alto y muy fuerte y pasó por al lado y tenía tanto miedo y se iba imaginando
tantas cosas que cuando pasó por al lado el negro le dijo él al negro, le dijo, por
favor, no me pegues, que no he hecho nada.
Oye, pero no son racistas, ¿eh?
Muy importante.
No, no, se asustó tanto y mientras lo veía venir se imaginó tantas cosas en su cabeza
que cuando se cruzaron fue él quien, de hecho...
Y el otro...
¿What?
Sí, sí, están desquiciados ahí ellos porque es que...
L'altro le iba a cridar, cancelado.
Sí, sí, sí.
¡Bam!
Yo flipé tanto con esto.
Fue un poco como el de Dave Chappelle, igual es el tío que le ha saltado el de Dave Chappelle.
Ah, mira, potser el que ha fotut el de Dave Chappelle avui.
No, es que no soy súper enterado, pero el humorista Dave Chappelle, que no tiene pelos
en la lengua, en un show, ni en la calva tampoco, ¿no?
Es negro y calvo como yo.
El tío pues ha sido atacado en medio de un show, ¿eh?
Pero un tío que ha hecho una suerte de...
Sí, sí.
Ell és el rei, ell, potser el trident que sempre hem portat aquí a Empanada, que és
Louis Siquei, Ricky Gervé i Dave Chappelle, que són tres humoristes que són màxims
en quant a humor negre, doncs aquest cop li ha tocat el de Dave Chappelle ahir a la nit
que el van embestir, un tio del públic va saltar, que es veu que portava una pistola.
Mentida?
O sigui, de mentida, però sí que portava una navalla també el tio.
Però només va ser un placaje que si veieu el vídeo...
Per alguna broma que va fer, que no...
Bueno, a veure, és que clar, és que el show de Chappelle, qui s'atreveixi a mirar-lo
a Netflix, bueno, reparteix i dur.
Ell sempre ho diu, eh? Això sí, ell no és ni racista, ni sexista, ni res.
Ni homòfob, ni...
Jo odio a los blancos. Ja està, ell ho té molt clar.
A partir d'aquí, que cada uno haga su comparativa.
Ho diu amb tot humor.
Home, és un comedia, el que passa és que és un tio que està molt vinculat a la lluita
pels drets de les persones afroamericanes, sobretot allà a Estats Units.
I seria un poco l'antítesis de ese, lo que comentábamos, de la moral políticamente correcta.
ell va a muerte.
Oye, porque nos estamos exactos, hay que cortar.
Sí, sí, hay que cortar.
Pero, pero, no sin antes daros un par de claves sobre esta peli.
Pero, si es verdad, yo estoy hasta las narices ya de esta melodía.
Así sea por Susana Son o por el pulp de la versión anterior,
vamos a escuchar a Susana Son, que es una cantante que es alucinante,
y vamos a escucharla con un tono mucho más agradable
para acabar lanzando una serie de curiosidades sobre la peli.
Una que nos encanta, A24, A24.
Sam Baker, además, se las hace venir siempre con mucha gracia,
no necesita que el sello salga impreso, sino directamente el tío en bicicleta,
porque ya veréis como Simon Rex, como Vicky Saber,
se dedica a recorrer todos los territorios de Texas, industriales y naturales
con una bicicletilla, pasa al lado de un mural, pedazo de mural de A24, ¿no?
Es interesante cómo va integrando Sim Baker todo aquello que quiere comentar,
como aquello que os comentaba de los petas, ¿no?
Después, Susana Son, en la ficción, es Strawberry.
Strawberry.
Ya nos está apuntando en muchas direcciones a una fruta muy fresca y muy dulce y muy rica, ¿no?
Que en un concepto bíblico nos habrá de la pureza,
pero ya sabéis que al menos en LA Strawberry es una prostituta.
Entonces, el terreno, exacto.
Sí, no sería como hay fresita de aquí, sino un concepto un poquito más fuerte
que iría de la mano con este suitcase pimp, ¿eh?
Suitcase pimp.
Y sobre todo, si esto se llama Red Rocket,
no es porque haya un cohete rojo que va a despegar en la película,
ni que sea una alusión.
Sí, sería más bien una alusión a Garganta Profunda,
porque Red Rocket es la manera coloquial en la que se habla del pen erecto del perro.
Porque cuando el perro...
Sí, también pintalabios.
También puede ser un pintalabio rojo.
Muy cierto.
O sea, que Red Rocket ya nos está hablando de esa sexualidad, ¿no?
Y esa sexualidad está en pantalla, no explícitamente, no solo así,
sino también, ¿no?, de manera porosa en las imágenes.
Oye, y gracias a las interpretaciones, el discurso tan interesante
y la reflexión tan potente que hace sobre esas imágenes, ¿no?,
y personas seductoras, carismáticas,
que bien podrían tener un canal de YouTube y en japonés,
la cuestión es que estos tíos a veces pueden ser ciertamente peligrosos, ¿no?,
porque están dispuestos a exponerlos todo.
Y con esto acabaríamos.
Yo recomiendo encarecidamente que la veáis,
porque no solo yo, el Festival de Cannes la llevó a su sección oficial.
Simon Rex ha ganado el premio Independent Spirit como mejor actor,
ha sido reconocido también por la crítica de Los Ángeles.
O sea, es decir, es una peli que se estrena este fin de semana
y que va a dar que hablar, pero, perdona, Paul, lo siento,
tengo que acabar con Simon Rex y su bagaje pornográfico,
porque aquellos que hayáis visto las imágenes y digáis,
me suena este tío, no por guaperas,
sino por todas las Scari en las que ha participado, Scari Movies,
peliculillas de cuarta,
pero es que este buen hombre empezó en la MTV,
buscando también el sueño americano.
¿Es el que lleva el peine en el pelo?
No, no, no, no, no.
Es un tío con una...
Bueno, también se ha llevado antes, ¿no?,
un tío con un perfil griego muy interesante.
Pero es que el tío, mientras se buscaba la vida,
estaba dispuesto a hacer ciertas cosas, pero no todas.
Y una de las que hizo fue masturbarse delante de la cámara
unas cuantas veces para el cine pornográfico gay.
Para lubricar la lente, me pensaba que era.
Sí, también, también.
Para darle un poco de...
Para lubricar un poquitito.
¿Qué pasó?
Los flares.
Que por suerte, por desgracia,
este tío lo manejó todo en la época tape, los 90.
Aún.
Pero claro, los 2000 llegaban enseguida con fuerza en internet
y todo esto ha vuelto a salir.
Así que si queréis ver a Simon Rex en vez de actuar
dándole a la manivela, pues seguro que podréis.
Pero es que es interesante, como en este caso,
ese bagaje del pasado acaba cobrando forma
y justifica casi su protagonismo,
que evidentemente viene ya desarrollado
por su labor interpretativa, ¿no?
Pero como muchas veces, como comentábamos,
Stallone o otra serie de actores...
Pamela Anderson.
Pamela Anderson, pero a posteriori, ¿no?
Sí, claro.
Es decir, y esto siempre dialoga en positivo.
Cuando uno airea sus miserias,
así sean sexuales y bonitas,
o sean miserias como cagarse en la cama,
en plan Amber Heard,
todo eso funciona.
Ya veréis como esta peña,
si van a estar cancelados un tiempito,
pero esto da que hablar y sobre todo da dinero.
Allá cada uno con las exposiciones que quiera hacer.
Així que tots a fer caques,
tots a fotre bufetades en directe...
Bueno, eso, Will Smith.
Ya arribarem, ya.
Molt bé, doncs acabem ja el programa.
Las exposiciones de verdad, ¿no?
Vamos allá.
Videojocs.
No s'haiguesat.
No, és la banda sonora d'un videojoc
que crec que hem parlat algun cop aquí,
però és potser el gran exponent de videojocs catalans,
que és Gris.
Pones lírico, eh?
Conrad Roset.
Sí, sí.
Però avui no estem per parlar d'aquests grans jocs,
estem parlant d'aquest joc,
ja després el trauré,
però és un videojoc que ha anat als grans premis.
Com es deien?
Sí, sí, los Oscars.
Los Oscars, no.
Los MTV Awards de...
Vale, els Game Awards,
que ja sabeu que els Oscars
són els Game Awards del cinema.
Vamos a preguntar,
¿Tú qué tal de videojocs?
Yo perfecto.
¿Sí?
Perfecte.
Soy un gran fan de Hitman,
Red Dead Redemption 2.
Perfecte.
Hòstia, tots catalans.
Sí.
Bueno, a ver,
te lo puedo hacer en catalán.
No, no.
Pero ellos no.
Pero ellos seguro que no.
La gran Redemption vermella.
Exacte.
Ui, això ha sonat a equip dins de secció de Bola de Drac, eh?
La Cinta Roja.
Exacte.
Doncs bé, estem avui aquí per parlar també d'aquesta nova exposició que han obert a Palau Robert,
que és Nova Pantalla, no?
I a més, una nova pantalla que aboca bastant a un títol que és curiós, no?
Perquè és nova pantalla no només pel contingut del videojoc, sinó, perquè al final, òbviament,
una nova pantalla sempre, no?
Aquests nivells que has d'anar sobrepassant, sinó també pel futur, no?
I jo crec que aquesta exposició remarca moltíssim què ens depara aquest futur del videojoc,
no només com a indústria.
Sabem que el videojoc sempre es diu, no?, que crec que és tipus el cinema més música,
i potser el videojoc en quant a beneficis, o sigui, estem parlant d'uns beneficis brutals,
i el confinament el que ha portat de la gent jugant a casa, no ho veus.
Però sí que és veritat que parla també a nivell nacional, a nivell local, a nivell català,
que és el que ens interessa sempre.
Estem parlant d'una exposició que està feta pels comissaris Joan Galí,
que és d'Azucac i Lúdica, que són dues publicacions dedicades al gènere del videojoc,
Marc Angrill, que també és de Lúdica, i Albert García, que és de generació digital,
d'ICAT i de RAC1, estem parlant també de periodistes centrats en això,
però investigues una mica, i els dos primers noms, hòstia, són del 92, tio,
Clar, al final...
Què cabrons...
Hòstia, són més joves que jo, tio.
Tu te puedes permitir ser el mayor.
Em sembla que són del mateix any.
Ah, vale, són del 91.
91, sí.
Mira, ell és més jove.
Tots aquests noms que has dit em sonaven associacions...
Esta gente no es va eixar, lo sabes, no?
Em sonaven associacions independentistes.
També, segurament, segurament.
És probable, és molt probable.
No, no, no, però estem parlant de qui ha creat aquesta exposició,
o sigui, al final també, no només, òbviament, és gent dedicada,
sinó també són les noves generacions, aquestes noves pantalles, no?,
que també agafen els continguts.
Quan acaba la setmana, tot el que vols fer és desconnectar.
O no.
El Club Alternatiu, amb paus verd.
Diverndres a les 9 tenim tota la música que has de conèixer.