This graph shows how many times the word ______ has been mentioned throughout the history of the program.
Música
Prepareu els pitets, que aquí comença l'empatx, l'embafada, el gran festí, la bacanal radiofònica.
Aquí comença Empanar Puntural, un programa cuinat per Pol Dígler, Perran Pujol, Adrià Nucalero, Carles Martínez, a Ràdio d'Esvern.
Ai, ai, nois.
La RAE defineix el terme tristesa com afligit, melancòlic, que denota rencança.
Bé, ho diu així amb un català amb tres cel·les jaminades, però ja ens entenem.
Però el que sí és que l'altra RAE, la que ens interessa, la Real Acadèmia d'Empanats,
diu, tristesa, aquell que no ha pogut anar al Festival de Sitges.
Sí, estimats oients i orientes, òbviament no estem parlant dels meus companys Adrià Nucalero,
i Carles que potser els haureu vist per les nostres xarxes fent alguna que altra crítica,
alguna crònica al festival.
A vegades una mica desincronitzats, però no, no, no.
La tristesa ve d'un servidor, que és aquest, el Pol,
que es va quedar sense entrades per aquesta voràgine que suposo que ens explicaran els meus companys,
d'entrades volant pertot arreu.
També degut a mil coses de la feina, i la presentació del nou curt que hem realitzat els de Fergat,
aquí ja deixo la primera falca de l'editorial.
Així que, per part meva, he passat d'assistir, aquesta és la segona falca,
he passat d'assistir al Festival Coma Competidor l'any passat amb el curt Horoscope,
aquest any ha sigut un mindundi que no he pogut ni veure,
ni el Joaquín Reyes fent de les seves al jurat.
Així que avui seré un simple espectador més,
i deixarem pas, per a bien o per a mal, els meus companys Adriano i Carles,
que sí que se n'han passat hores i hores i hores de cinema.
Sort, sort, que encara ens queden segones oportunitats amb mindundis com jo,
com el Terror Molins o el Cardo Terror,
on, per sort, podrem veure algunes de les grans pel·lis que han passat pel festival.
Així que, amics i amigues, avui sí, comencem l'especial Sitges 2021.
¡Dale, dale, la música es súper triste!
¡Vamos al flow, vamos al flow!
Buah, tío, eh, o sea, por un momento, por un momento he tenido ganas de volver al pasado
y empezar a regalarte mi acreditación.
Esto que se lleva tanto en Sitges, ¿no?
Gente que comparte acreditaciones y tal.
Oye, oye, oye, que extraña, que extraña.
Eso de compartir acreditaciones...
Esto se estimaba.
¿Esta año ha pasado alguna cosa?
No, no ha habido avalanchas este año, más allá de las propias de las colas, ¿no?
Y de gente que, como tú, pues hasta último momento estaba intentando alcanzar el visionado de una u otra película
y que, hey, en muchos casos lo han conseguido.
Porque eso es lo que tiene Sitges al final.
Que tienes que estar siempre disponible, siempre conectado a internet, esto lo digo como prensa,
para ver si se libera una de las entradas de aquella gran película que querías ver.
Y efectivamente, si estás conectado, mientras ves películas debes tener un ojo apuntando al móvil.
Sí, sí, como la Play 5.
Exacto.
Pues si ese es el caso, sí, o como el Trueba.
Como las vacunas.
O como el Trueba también.
Pero si tienes la capacidad de ver en dos direcciones como Trueba,
en ese caso quizás consigues ver todas las películas que te propones.
Que en este caso, Carlas, ¿cuántas han sido, tío?
¿Cuántas peles?
Pues treinta y...
¿Has llegado a contar?
Treinta y siete.
¿Estamos ahí?
¿Tantas?
¿Tantas?
Treinta y siete.
¿A Compatición?
Estamos, estaríamos...
Yo diría...
¿Qué hubies son?
No, no, no.
Están parlando lo que ya había a Compatición.
Lo que pasa es que ya habían un huevo de las películas.
Compatición, que dan ya un foot y medio de la pelis de Compatición.
Pero pelis que nosotras haguén visto.
Y estamos en la franja de las treinta, ¿eh?
Entre las treinta y las cuarenta películas en los diez días del siete al diecisiete
que duró el festival.
No, que no se preocupen los oyentes que vamos a hacer una cobertura de festival
como siempre basada en el palmarés, que es la mejor guía que hay.
Y no necesariamente, no necesariamente, la guía a la que debemos hacerle caso.
Es decir, nosotros vamos a repasar las películas ganadoras,
que en este caso creo que han sido bastante justas,
pero no penseis que ni mucho menos aquí están todas las que son
o todas las que os recomendamos.
Han sido justas, lo que pasa que ya lo veremos,
que ha habido cosas que deslucen también.
Ahora entraremos porque los exaequos, ha habido muchos exaequos
y eso yo creo que desluce cuando en un palmarés de repente ves
que se reparte en premio.
Eso te ha molestat, ¿eh?
Lo haig de veure.
No, bueno, no es que me hagi molestat, es que queda lleig.
Yo creo que això es una cosa puntual que tú fas,
de dir, hostia, pues en un festival aquest premi se el parteixen dos.
Però quan tu comences a embotir-ho,
jo crec que aquest jurat d'aquest any,
este Reyes, Estalasca...
Cuéntanos, cuéntanos, Antonio Trasorras...
Quines era el...
Quines componían el jurador d'aquest año?
Bueno, és perquè no primer donem pas a que,
bueno, òbviament avui és un especial,
fem una mica de xarxes mentre el Carles busca,
perquè el Carles, si no el coneixeu,
quan busca algú pica molt fort.
Molt, molt fort.
Agafa les mans del gorila de Sitges
i les estampa contra l'ordinador.
Sí que diré...
Si us sembla bé,
entenem a un moment a les xarxes socials...
Sisplau, perquè jo no puc més amb aquesta tristó, eh?
Ara seguim, ara seguim.
Vinga.
Ens podreu trobar a...
Facebook, Empanada Cultural.
Twitter, Empanada Cultura, sense L.
Instagram, Empanada Cultural.
Tots els podcasts a Spotify
i els videocasts a YouTube.
Cinema.
Que conste, que conste, que conste,
que falta el aullido.
Ya sé que te lo has currado mucho,
pero que sepan los oyentes
que este año, como el Leitmotiv,
era ese gran hombre lobo,
el recuerdo y la memoria de Licántropa,
en este sentido,
al rugido, diríamos,
o al gruñido del gorila,
le ha llegado el aullido del lobo continuamente.
Y había otra cosa,
que era esa musiquilla de...
Que ho trobem a la mítica peli aquella de Disney
dels Tres Porquets i el Llop,
es anava escoltant a les projeccions
aquesta musiqueta.
Faré un comunicat,
faré un petit comunicat.
De què?
Em sap molt de greu, espectadors,
perquè, clar,
jo no he estat aquest any,
llavors jo he intentat muntar,
com bonament he pogut,
els audios d'aquests.
E un ignorante.
E un ignorante.
Llavors, he sigut un ignorant,
em sap molt de greu,
demanant disculpes,
en el Sala,
sé que ens escoltes cada programa.
Em sap molt de greu, Diego.
O sigui, fins aquí al...
Tornem.
Tornem, sisplau.
Tornem.
Tornem a l'alegria amb aquesta cançó.
Lo importante es que el oyente tenga claro
que al gorila le acompañaba un lobo
y, por lo que parece ser,
también tres territos, ¿no?
Sí, tres territos, exactamente.
Pero vamos a meternos de lleno,
es verdad.
Pol nos ha tenido que frenar
en un par de ocasiones
porque las pasiones que nos impulsan
a ver 30 películas
también nos impulsan a no callar
en esta cobertura
y hay que darle un poquito de orden.
Y yo creo que la mejor manera de empezar
para ubicar al personal
es con la gran ganadora del festival, ¿no?
Ya entraremos en otros matices
y en esos exaequos que nos comentabas
que estoy contigo.
Sí, esto hay que comentarlo.
Estoy contigo, Carlas.
Al final, si un palmarés tiene sentido
es precisamente porque se toman decisiones firmes
y se toman decisiones incluso arriesgadas.
Oye, y los demás ya dirán.
Pero como tú estabas comentando,
es un palmarés decidido
por una serie de figuras
que no sé cuánto tienen que decir
sobre el cine, ¿no?
¿Alaska, por un lado, has comentado?
Sí, es decir, a ver,
han integrado el jurado
de esta cincuagésima...
54...
Exacto.
Acá, es muy rápido.
¿Sí?
Jacket Sitges,
el jurado de la sección oficial,
estamos hablando,
que son Alia Bassi,
Alaska,
Antonio Trasorra,
Trasorra es el crítico de cine.
Este sí tiene mucho que decir, ¿no?
Luna María Lidón
i Joaquín Reyes.
Aquest seria el jurat
d'aquesta edició.
Muy cachondo
que el actor de...
Hòstia,
el director de Tarde para la ira...
Sí, el Raúl Arevalo.
Raúl Arevalo
estaba como jurado
de Brigadún.
Ese gran espacio
que aquí a casa...
Al Pol l'encanta, ¿no?
I a més,
lo veías cada día en el Meliá,
estaba siempre ahí
en la zona de la terraza,
tomándose algo,
hablándose con alguien...
No le digo mucho dinero,
si no recuerdo malament,
corregiu-me,
però crec que un altre
del jurat de Brigadún
és el Roger del Terror Molins.
Hosti.
És possible?
Por ahí estaba.
Un dels que...
Por ahí estaba,
pero no te lo podemos confiar.
Jo crec que sí,
perquè vaig veure una foto
que penjava.
Diria que sí.
Justament Brigadún
és la secció
que hem tocat menys.
És a dir,
hem estat al Meliá,
hem estat al Cinema Prado,
hem estat al Cinema Retiro,
al Tramuntana...
Pero el Brigadún
lo hemos visto en la distancia,
és cierto.
Ho hem vist com una mica...
És cierto,
estàvamos muy ocupados
viendo la selección oficial,
lo sentimos, Paul.
No, lo sentimos.
També us diré una cosa.
Jo sí que vaig veure
el mini-reportatge
que fan cada any TV3
i també és una cosa
que em rebenta
i jo entenc
que no tens temps
d'explicar
totes les seccions,
inclús aquestes paral·leles
o les,
entre cometes,
molt cometes,
minoritàries.
Però, hòstia,
no pots dir
ni de secció oficial
perquè em sembla,
home, tio,
de curs entenc que també...
És una secció oficial igual, eh?
Sí, sí,
i de cortos hablaremos
però vinculados
al Melies d'Argent,
que a eso sí que
les han dado bastante bombo,
al Melies d'Oro,
però sí que es cierto
que los cortos al final
quedan un poquito arrinconados
i ara ja sí, por favor,
por pel·lícules ganadoras
com l'AM, no?
És a dir,
la gran pel·lícula
que aquí todos los oyentes
quan escuchen el programa
segurament ja saben
que havia ganado
és este cordero, no?
Este cordero islandés.
Sí, tio.
És una pel·lera prima
de O, denomina su origen.
Sí, sí, sí.
Valdimar Johansson
és quien dirige,
que havia estat
trabajando, digamos,
en una parte más técnica
para pel·lícules de Hollywood
i que ara
nos brindà
su primer debut
en el largo
i havia pasado
també
por Kant.
O sea,
esta pel·lí
ja havia pasado
por ahí.
No havia generado,
com, digamos,
mucha...
Expectativa, no?
Sí,
no havia sido
muy aplaudida,
no havia sido
una pel·lí muy aplaudida.
Sí que s'havia llegado
el premio
a la originalidad
en Uncertain Regar,
pero no es una pel·lí
que, digamos,
havia destacado
especialmente en Kant.
Sin embargo,
en Sitges,
que yo creo que tiene
algo mucho
de pel·lí de Sitges,
por cómo aborda
el fantástico,
ahí sí que se ha
posicionado
con premios
y yo creo que
con una respuesta
por parte de la gente
muy satisfactoria.
Sí, o sea,
lo que quería decir
con esta expectativa
es que,
como muchas de las películas
que llegan a Sitges
siendo un festival
de reconocimiento
aquí en Cataluña
y en España,
pero quizás
no puede competir
con festivales
de primera categoría
como son
Cannes,
Berlín...
Ah, no,
pero a nivel de terror,
Asile Hardline,
Model X...
Sí, en ese sentido,
Sitges es Sitges,
eso es evidente,
pero yo lo digo
vinculando a los festivales
de primera línea europeos,
¿no?
¿Qué sucede?
Que muchas de estas películas
que acaban llegando a Sitges
han hecho su primera incursión
en Cannes,
en la Berlínade,
en Venecia,
¿no?,
en la mostra
y cuando llegan a Sitges
ya han generado
mucha expectativa,
ya son esas pelis
que todo Dios quiere ver
y no fue el caso de Lamb.
Lamb es una película
que te enteras
de que viene de Cannes
en el momento
que estás leyendo su sinopsis
y en el momento
que buscas,
ok,
¿vale la pena ver o no?
Y evidentemente
que valió mucho la pena verla.
Es una peli
que aborda
el tema
de la maternidad
con muchísima complejidad
y evidentemente
con ese paso
en el fantástico
que mencionaba Carles.
Així,
fem cinc cèntims,
¿no?
Això funciona més en català,
els cinc cèntims.
Sí, sí, sí,
anem a explicar una mica
breument,
en què consisteix
aquesta Lamb,
que jo crec que
tampoc s'ha de desvalar molt,
és una mica complicat
dir-ho perquè
tot juga
al voltant del títol
d'aquest
Cordero,
en qualsevol cas
anem a donar cinc cèntims,
com hem estat fent
en els vídeos
d'Instagram
que allà
durant el festival.
Que ahí siguen,
per al que quiera
volver a vernos los getos.
Lamb,
perquè us feu la idea,
és a dir,
és una pel·lícula
que comença ja
posant-nos
unes idees
que tenen
alguna cosa
de biogràfic
de Johansson,
perquè els seus avis
eren grangers,
grangers d'Islàndia.
Llavors ens explica
les rutines del camp
de la Maria
i de l'Invard,
una jove parella
interpretada
per Numi Rapaz,
la famosa actriu
que ja porteu veient,
de les pel·lícules
de Salander,
de Millennium,
que s'ha posicionat a Hollywood
amb alguna pel·lícula
del Guy Ritchie
de Sherlock Holmes,
crec que era la segona,
i l'altre actor
és menys conegut,
ojo el nom,
Hilmir
Sniar Gudnason.
I si no el feix així
no funciona.
No funciona,
vale.
Ara ja estan saliendo
aquí unes manos negras
de la mesa,
ojo que con ese nombre
puedes invocar al diablo
realmente.
Bueno,
en qualsevol cas,
aquests dos grangers,
vale,
tenen doncs
aquestes rutines
del camp
en una petita zona
de les muntanyes
d'Islàndia.
Fins que un bon dia,
què passa?
Doncs que els hi neix
una criatura
i amb això
us ho estic dient tot,
no revelaré res més,
deixem-ho en criatura.
No és una criaturita,
no és que tierna
la criatura,
és que tierna,
que tierna.
I què li passa,
què li passa
en les extremidades i tal.
Bueno,
en qualsevol cas,
deciden adoptar-la.
Però la criatura
que la granja
els hi està donant
decideixen adoptar-la.
Vale,
això m'està recordant
l'any passat de Sitges
30 monedes.
Vale,
els primers capítols
de la sèrie,
no?
La primera escena
de 30 monedes,
no l'heu vist,
no?
Bueno,
se puede comparar
argumentar-me
pero ni mucho menos
en el ton.
Es decir,
la sensación que uno tiene
cuando está presentando
esta película
es que nos está hablando
de una historia
casi costumbrista,
¿no?
De ese entorno irlandés
y una relación familiar
y de pareja
de la cual no sabemos mucho
y además esa criatura
que entendemos
que es un momento
muy importante
en esa pareja,
la llegada de esa criatura
siempre queda
en fuera de campo
o parcialmente
en fuera de campo.
De alguna manera
no se nos está presentando
la esencia
de ese hijo
o hija
y evidentemente
ahí se está jugando
con una sorpresa
a futuro
dentro de lo que es
el largo mitaje.
Exactamente.
I també és interessant
veure com això
que acabes de dir,
Adri,
es veu,
diguéssim,
matisat,
dimensionat
per tota una serena
de referències
al western
que jo crec que té molt.
Hi ha alguna cosa
de folk horror
realment
i després hi ha una referència
que jo també
volia aportar
que ja és més concreta
i més autoral
que és
Ote Sanec
de Jan Svanmayer.
És a dir,
és una obra
de stop motion
d'aquest mestre
xecoslovac
de l'stop motion
on justament
hi havia una parella
que davant de la tragèdia
d'una pèrdua
en aquest cas
era més
la tragèdia
de no poder
engendrar vida
decidien adoptar
una criatura
que era
com d'arbres
com rames
de árboles.
Un grut
de aguardianes
de la galaxia.
De grut
xecoslovaco.
Yo creo que ahí
también hay algo.
Sin embargo,
Lamb va en otra dirección.
Al final,
Lamb es cierto
que bebe entre
varias realidades
que estás apuntando aquí.
Incluso podríamos hablar
de la cabeza borradora
de Lynch
y de esa relación
tan especial
que se pueda tener
con la vida
que engendras
o la vida
que decides cuidar
y que de alguna manera
te viene dada.
Pero,
evidentemente,
con un tono
como decíamos
al principio,
que fluye,
que avanza.
Hay cierta pausa.
Evidentemente,
no podía ser de otro modo
si estamos en un territorio
perdido
de Islandia.
Y no es que juegue
tampoco
a la gran sorpresa final.
No os penséis
que es una película
que lo está basando todo
en ese gran giro de guión
cuando se descubra
la esencia de la criatura.
No.
Precisamente,
la gracia de la película
es no basarlo todo
en ese juego.
En esas trampas.
En esas trampas.
Yo creo que la calidad
de esa película
se basa en precisamente eso.
En una construcción
de personajes
muy cuidada
que además
de alguna manera
mutan ante la llegada
de un tercer personaje
que sería el hermano
y por lo tanto
el cuñado
de Nomi Ramad.
Petur.
Y ese triángulo
que nunca acaba siendo
un triángulo amoroso
pero que ya veréis
que se puede ir apuntando
y que de alguna manera
lo que nos está hablando
continuamente
es de la familia,
del sentimiento
de protección paternal,
también del sentimiento
de posesión,
de posesión paternal
y maternal evidentemente
y de cómo eso
al final se puede enfrentar
a la gran madre
que en este caso
es la gran madre naturaleza.
Exactamente.
Hay algo realmente ecológico
en esa película
y hay mucho simbolismo.
Es una peli realmente simbólica.
Podría entrar el año pasado
a Terror Molins, ¿no?
Perfectamente.
Esa obra...
Ecoterror,
la naturaleza se revela...
Porque he vuelto aquí
a venir a hablar de mi libro
La naturaleza se revela
de Editorial Hermenauten
Último capítulo
Que sigue a la venta
Compradla,
Compradla.
Exacto.
Para la oyente
que ande despistado
y pensando
vaya chalaos
aquí se está recuperando
la temática
o el leitmotiv
en este caso
del Festival de Terror Molins
del año pasado
que ya sabéis
que es un festival
que siempre recoge
de alguna manera
las faltas de Sitges
y acaba rematando
hacia el gol.
Uy, uy, uy, lo que ha dicho.
A modo de etiqueta
era el ecoterror.
Exacto.
Entonces, Slam,
película que como tú bien dices
podría estar en Molins
del año pasado
pero que está en este Sitges
y que gana
y que gana merecidamente
y no solo gana película
gana dirección.
En este caso
ese gran premio
es el premio Citizen Kane
a mejor dirección
o a dirección revelación
y por otro lado
tiene otro premio
también muy relevante
y sobre todo
para el gran público
que es la actuación femenina.
Aquí se ha mencionado
el nombre de la actriz protagonista
Nomi Rapaz
que por cierto
es una actriz
que evidentemente
no suena como se ha dicho
de Millennium
o de Sherlock Holmes
pero que es una actriz
que tiene una conexión
con nuestra tierra
o con una tierra más sureña
dentro de esta península ibérica
como es España
y lo hace a través
de una paternidad.
El padre de Nomi Rapaz
era un guitarrista
de flamenco.
Y por eso
Nomi Rapaz
tiene unos rasgos
que evidentemente
no parece que estén hablando
de esa tierra escandinava
donde suele trabajar
principalmente
ella trabaja en Suecia
pero acaba
haciendo papeles
para películas noruegas
películas escandinavas
de hecho
en este festival de Sitges
ella tuvo una participación
también muy importante
un protagónico
en otra película
no vamos a confundir al personal
pero simplemente
que se queden con ese título
que se llama
El viaje
The Trip
que es una película noruega
¿Cómo es una?
Y On The Dagger
Y On The Dagger
el título original
y ahí bueno
evidentemente
sería una peli más Sitges
en cuanto a
cafre caótica
violenta
y provocadora de risas
humor negro
por un tubo
recuperando lo que has dicho
del padre de Nomi Rapaz
Rogelio Durán
es el nombre
del padre de Rapaz
ese guitarrista
pues rapatista flamenco
cuando vaig ver
el trailer de Alhamb
me va a recordar
pero por versión
de autor
ovejas asesinas
bueno
es que el Pol y yo
comenta el Pol
esta película
es una de las asesinas
que fem constant
Black Sheep
una peli que yo creo
que era una especie
de Peter Jackson
de tu madre
se ha comido a mi perro
o Braindead
portada al terreny
australiana
no sé si a australiana
o no pas a l'Andesa
pero en cualsevol cas
oye
bienvenidas las ovejas
encocadas
de algún producto
que se convierten
en unos Mazingers
en unas ovejas
se convierten
en unos tios catxas
y empiezan a matar
la peña
hóstia pues mira
una invasión
pero no es curiosa
pero sabes porque
hay una escena
del trailer
si no lo recuerdo malament
de Alhamb
que hay un passadís fosc
y que
te recuerdas
a ovejas asesinas
Adriano
hay un momento
que es épic
que es como
un momento de terror
pero cómic
que están mirando
un passadís fosc
y son
quien hay allí
y la cámara
se va apropando
al passadís fosc
y se sent
claro
pero en aquel momento
te cagas vivo
es verdad
te imaginas
Dwayne y la Roca Johnson
en modo
ovejas asesina
no es el tono
de Lam
pero algo
hay en Lam
que puedas recordar
pero que os parece
si hablamos
de la otra gran película
porque al final
ha habido muchas
y muchas que no estarán
en este palmarés
que iremos repasando
pero hostia
cuando hablamos
de pelis
y mencionamos además
que esa película
pueda tener premio
a dirección revelación
eso me invita
y nos invita
a hablar ya
de la dirección
¿cuál es la película
que se haya llevado
la mejor dirección
en Sitges?
en este caso
es Nitram
de nuevo otra película
que no llegaba directamente
Palabras Mayores
es una película
que ahora
recuérdamelo
Carlas
¿por dónde había pasado?
¿por qué festival había pasado?
pues mira
concretamente
Nitram había pasado
por el Festival de Cannes
donde se llevó un premio
de mejor actor
para el protagonista
Caleb Landry Jones
premio que repiten Sitges
porque hemos hablado
de la mejor interpretación femenina
no mi rapaz
pero es que de nuevo
la interpretación masculina
va para una película
que tiene doble premio
por un lado
de dirección
para Justin Carsel
el director de Nitram
que a su vez
es el director
de grandes películas
como la banda de Kelly
hostia
el tío tiene un Macbeth
por cierto
muy interesante
ofrece una visión
postraumática
de Lady Macbeth
que yo creo
que no se había visto tanto
y realmente
sienta
a ver
tampoco diremos
que sienta
catrea
pero es una peli
muy recomendable
es un director
muy recomendable
sí de hecho
yo creo que
Justin Carsel
es un director
para tener en cuenta
y de alguna manera
esto justifica su premio
pero como estábamos mencionando
en esa película
también rescatamos el premio
a mejor interpretación
ahí la has dado
y es que lo hemos comentado
en más de una ocasión
Carlas
como es una peli
que es potentísima
que cuando la acabas de ver
tienes una sensación
de wow
de que te ha atrapado
por dentro
y mucho
mucho de ello
no lo tiene solo la dirección
lo tiene de hecho
la interpretación
claro
es decir
en este caso
estos dos premios
son más que justificados
sí
pero como te decía
si se hubiese quedado
en este premio
a mejor dirección
dividido
te lo hubiese
te lo hubiese comprado
te hubiese dicho
pero el problema
es que hay demasiados
exaecos
como ya iremos viendo
un poco
en ese palmarés
en cualquier caso
de ese exaeco
que estás diciendo
de mejor actor
ahora entraremos
en esa otra parte
que es otra película
no sé si te estoy entendiendo
pero la sensación
que me está dando
es que al hablar
de estas interpretaciones
tú ya estás pensando
en el hecho
de que
tanto Naomi Rappard
como Caleb
mejor actriz
y mejor actor
comparten el premio
con otros dos actores
actor y actriz
que en este caso
ya que lo has comentado
yo creo que
no pasa nada
por mencionar la película
de la cual
han salido
estos otros dos ganadores
estamos hablando
de Lucifer
sí exactamente
la peli austríaca
Lucifer
producción de
Ulrich Seidel
ese director tan perturbador
de la trilogía
exactamente
la trilogía del amor
oye
está en su línea
perdona
del amor
la trilogía paraíso
que era
fe, amor
y felicidad
creo que eran estas
las tres propuestas
y ahora
no es él el que vuelve
no es Ulrich Seidel
el que está detrás de la cámara
sino un director austríaco
que por lo visto
tiene una trayectoria
como en cine
muy perturbador también
que se llama
Peter Brunner
y en ese caso
su película son
dos actores
un actor
y una actriz
que son justamente
como bien apuntabas
los que comparten
premio
en mejor interpretación masculina
y mejor interpretación femenina
en el caso de la masculina
es
Franz Rogowski
en un papel
como de esquizofrénico
muy torturado
con una visión del mundo
muy limitada
y en una zona
también montañosa
aquí también nos estamos
yendo a unas montañas
no islandesas
sino austríacas
y está viviendo
una especie de choza
en medio del frío
en medio de la montaña
y de la niebla
con su madre
una mujer rapada
tatuada
exalcohólica
que por cierto
también se ha llevado
este premio
la que comparte
con Numi Rapaz
ese gran premio
de interpretación femenina
y que se llama
Suzanne Jensen
unos premios
que yo creo
que eran los que
realmente se merecían
ocupar
esas posiciones
de mejor premio
masculino
y femenino
creo yo que
Caleb Blandry Jones
y Numi Rapaz
si que se merecen
un premio
pero
luce más
un palmarés
que piensa
en esos actores
de la película austríaca
de Lucifer
que no son conocidos
y que se dejan la piel
literalmente
yo tengo una cosa
de decir al respecto
que no compartir
y deslucir
yo lo que creo
o puedo imaginar
a través de esta elección
porque he de decir
de antemano
que yo no he podido
ver Lucifer
así que no puedo opinar
sobre estas interpretaciones
pero confío mucho
en tu mirada
Carlas
y de alguna manera
puedo entender
que como tú dices
en un festival de Sitges
tenga más sentido
acabar premiando
estas interpretaciones
que a veces quedan
un poquito al margen
de las líneas comerciales
del cine
pero claro
que luce más
también poder decir
en tu palmarés
que estás votando
a Numi Rapaz
que estás premiando
a Numi Rapaz
y que estás premiando
a Caleb
que en el fondo
son dos actores
de mucho más
reconocimiento internacional
que a su vez
están participando
en pelis
de mucho más peso internacional
porque aquí nos ha comentado
hemos hablado bastante
de Lam
que tuvo esa trayectoria
ese camino hacia Sitges
pasando por Cannes
pero es que hostia
Nitram hizo lo mismo
Nitram ganó
primera actuación
y es que Nitram
no solo es de Justin Cassiel
sino que Nitram
recuerda y recupera
una historia
desgraciadamente
recordada
aún en la actualidad
que nos muestra
como un personaje
un personaje
cercano
a la realidad
del monstruo
acabó matando
a 25 o 35 personas
ahora me baila el número
lo que sí recuerdo
es que fue
al finalmente
culpado
de ese gran asesinato
masivo
en la isla
de Tasmania
exactamente
es la matanza
de Port Arthur
de 1996
y que puede recordar
a otras matanzas
donde las armas
han tenido un papel
muy importante
que es el diablo
de Tasmania
seguramente es la etiqueta
que yo creo que
más le conviene
pero en cualquier caso
como digo
es decir
que creo que está muy bien
como recupera el tema
del comercio
con las armas
de lo fácil
que es adquirir
un rifle 22
en una tienda
y ir coleccionando
escopetas en casa
para luego
cargarte
esa es una
de las denuncias
no sé si lo sabeu
fa re
uns días
o abans d'ahir
va sortir
que el Walmart
aquella cadena
de supermercats
de Estats Units
prohibia
prohibia
que las pantallas
de tele
mostressin
imatges
de videojocs
violents
pero el costat
seguía envenenar
es genial
es genial
ya sabemos
que lo que mueve dinero
se permite
no nos engañemos
porque al final
sí que es cierto
que es una película
que agurda mucho
el tema de las armas
pero a mí me da la sensación
de que al final
Justin Carles
se siente muy cómodo
esta aproximación
al monstruo
en esta aproximación
a seres
que directamente
cuando entendemos
de dónde viene
su fama
entre comillas
la sociedad los aparta
es decir
no queremos saber nada
de un tipo
o que viola niños
o que asesina
de manera masiva
en un centro turístico
como es el de Paul Arthur
en el fondo
esto nos lleva
muchas veces
a sentirnos incómodos
ante una película
que nos muestra
la realidad humana
la realidad más tangible
y más cercana
incluso una realidad
que pueda generar empatía
en el espectador
de un auténtico asesino
entonces
el asesino lo humaniza
Carles está humanizando
al asesino
de la misma forma
que humanizaba
Lady Macbeth
hasta cierto punto
en esa versión
que entregó
no sé si en el 2015
o 2016
que salía Marion Cotillard
y el Fassbender
que estaba muy bien
yo creo que hay algo ahí
de línea
que atraviesa
discursiva
hablábamos de humanizar
hablábamos como ese
Carlesial muchas veces
aborda personajes
en conflicto
que acaban llevando a cabo
auténticas locuras
muchas veces en conflicto
con su relación maternal
esa relación maternofilial
que parece que apunte ya
a una hecatombe en vida
pero por otro lado
es un tío
que también acaba mostrando
todos aquellos factores
que llevan
a las acciones
de alguna manera
todo puede ser
leído
en detalle
y en el origen
se acaba encontrando
el motivo
muchas veces
del desenlace
y él lo que hace
es acabar responsabilizando
no
ni a la madre
ni al primo
ni al vecino
es decir
mostrarnos de manera
muy sutil
y de manera
diría también
casi indirecta
la posible responsabilidad
de todo el mundo
en una acción
como la de
como la de este tipo
que no recuerdo
la vamos a llamar
me parece bien
Paul
el diablo de Tasmania
porque al tractament
no tenés a ver
con el monstruo
de San Pauli
o sea
aquella destrucción
total
de personajes
enfermizos
no
tú te estás acercando
a un personaje
que perfectamente
podría acabar
teniendo una familia
al final de la película
es decir
a ti te está mostrando
un personaje
que es torsa
¿no?
no
un personaje
que ya viene torcido
pero que
en ese torcimiento
podría seguir
teniendo una vida pacífica
en amor
y en compañía
o no
o ir acabando
o ir enfocado
hacia el delirio
todo aquello
que no funciona
en sociedad
yo creo
y esto Carlin
lo está apuntando
es responsabilidad
de esa propia sociedad
es decir
el ser humano
funciona muy bien
anulando todo aquello
que no le satisface
y anulando todo aquello
también
que no hace posible
el funcionamiento
de nuestra estructura
bueno eso es una lacha mecánica
¿no?
sí
lo que pasa que
en una lacha mecánica
ti pots veure ressonàncies
lo que pasa que
suporta més a un terreny
no tan psicodélic
no tan únic
no tan únic
amb la forma
no no
però està bé
l'aportació
a nivell guió
a nivell història
sí que té això
lo que pasa que
hi ha un tractament
molt interessant
també hi ha coses
en el cas de Nitra
en aquesta pel·li
que estem comentant
on ell es grava
en una càmera
hi ha moltes imatges
d'ell veient-se a si mateix
a través d'una camareta
que s'emporta de viatge
i aquí jo crec
que hi ha motius
de reflexió
no obstant això
crec que és una pel·li
que tampoc és que
senti una càtedra especial
sobre la figura
del boig
del psicòpata
i tot això
sinó que hi ha
petits apunts
de molt interès
a la pel·lícula
però tot sempre
sembla com que
estigui aterrant
en aquesta visió
d'humanitzar
el monstre
però jo crec que
tampoc lo pretende
no pretende
sentar una càtedra
no pretende
perquè jo crec que
cada monstre
té una realitat
per així dir-lo
i al final
se pot parlar
del monstre
en termins generales
però cada un
i el que fa
cada un ofrece
una realitat distinta
o te muestra
un mundo
tras el distinto
i jo crec que en aquest cas
el que fa Cargill
és centrarse concretament
en el diablo
de Tazmania
centrarse directamente
en este personaje
i per tant
això no se pot extrapolar
hacia el resto del mundo
o hacia el resto
de sociedades
dentro de aquest planeta
tan torcido
en el fondo
Benvis, Adrià
Benvis
pero avancemos
porque si no
no tengaremos jamás
al final
aquí se comentaba
en otros momentos
como es un festival
donde los premios
están muy repartidos
y donde aunque
hayamos hablado
de mejor dirección
y mejor película
inevitablemente
tenemos que volver
a hablar de términos
como mejor película
a partir de menciones especiales
porque por ejemplo
se le ha dado
una mención
a la película
The Innocence
una película
que si no me equivoco
es de producción noruega
y es una película
dirigida por
Skillvok
¿de acuerdo?
y esta la veuré
molins
¿sí?
sí, sí
es el que tengo
l'entrada
Skillvok
que recordem
va ser guionista
de Telma
una película
que va passar
per Sitges
que va guanyar Sitges
diria
millor guió
aquesta no era
ecoterror
sí, tenia bastant
d'això
a través de la bruixeria
no hi havia
una connexió
amb la natura
clarament
hi havia una connexió
amb la natura
i amb certa bruixeria
sobretot
en els poders
sobrenaturals
que pugui tenir
una jove
que li comença
a passar una cosa
que estaria
casi podríamos decir
ya como que
las palabras salen
un poco
como en las críticas
que hemos ido escribiendo
Adri
como a medio camino
entre la locura
y la bendición
o entre la locura
y los superpoderes
del arquetipo femenino
en tanto que bruja
en tanto que joven
o sea
es decir
había muchas posibilidades
de esa figura femenina
en su adolescencia
y aquí estamos hablando
de la película
¿no?
Telma
que ganó en su momento
mejor John
en Sitges
y que de alguna manera
está conectada
con The Innocence
simplemente por
por la figura
de este personaje
de Skilfok
ese director noruego
muy joven
que estuvo ahí
también dando
ruedas de prensa
hablando de su
de sus referencias
hablo de Hitchcock
sobre cómo construye
la intriga
cualquier caso
muy rápidamente
es el director
de una primera peli
que se llama Blind
sobre una chica ciega
y que era interesante
cómo trabajaba
el montaje
sobre lo que ella
cree estar viendo
y lo que finalmente
ve a través del tacto
o sea
era una peli
donde había un trabajo
de montaje
muy interesante
donde la ceguera
influía en el lenguaje
y después esa
The Innocence
que ha llegado a Sitges
que ha ganado
en Sitges
la mención especial
y que yo creo
que él ya da
un paso más allá
porque yo no la he podido
ver tampoco
esta peli
Carla
es una historia
muy interesante
donde nos sitúa
en una zona
residencial
de Noruega
de una clase media
podríamos decir
familias de procedencia
inmigrante
o locales
de Noruega
que conviven
en esos bloques
de cemento
de no sé cuántos pisos
y ahí los niños
pues en las tardes
y las mañanas
de verano
salen al patio
que hay debajo
al bosque
y se van a jugar
pero que pasa
pues que de repente
uno de esos niños
empieza a demostrar
pero como quien se saca
el yo-yo
y empieza a jugar
con el yo-yo
que el tío
tiene poderes telequinésicos
entonces la protagonista
una chiquilla
que pues ha mudado
en ese bloque de pisos
de residencial
de Noruega
empieza a entablar
amistad con el chaval
y ahí empieza a surgir
todo un tratamiento
diría
de el tema
super heroico
de los poderes sobrenaturales
que se trata
como si fuera
un juego de niños
alejado
de la visión
de los mayores
o sea
todos esos juegos
se quedan
pues entre las escaleritas
lo que pasa en el patio
lo que pasa en el bosque
y los adultos
vienen un poco
al margen de eso
pero que pasa
que hay niños
que no controlan
ahí está el tema
no es para hacer el bien
como un superman
sino es para hacer el mal
pero tampoco
podríamos hablar
de hacer el mal
cuando son niños
que en el fondo
tampoco saben
ni lo que están haciendo
no controlan
sus poderes
que era como
l'anti superman
que es deia
el niño
o el hijo
es que no me recuerdo
como es deia
lo que pasa
es que es interesante
que traguis
aquesta película
que creo que era
el hijo
o el niño
una peli que va pasar
sense pena ni gloria
que era el superheroi
era como un superman pequeño
pero ahí sí que ejercía
como niño de terror
el hijo
aquí no
a The Innocents
yo creo que
hay un dilema
muy interesante
entre si estos nens
son tan nens
como se vuelan
o si que hay algo
de adulto
es decir
¿fins a quién punto
los podemos jutjar
a la hora
de utilizar
sus poderes
sobrenaturales
para hacer mal?
hay algo muy interesante
lo que estás comentando
que conecta además
con la película
de la cual venimos
que es Nitram
donde yo
en todo momento
sentía que era un personaje
que tampoco había ido
esperando
las etapas de madurez
y por lo tanto
no había sabido llegar
a la edad adulta
aunque es un tío
que ya luce
con apariencia
de 30 o 40 tacos
pero al final
siempre hay una reflexión
sobre
que te exculpa
del mal
y muchas veces
no es aquello
de que desconozcas
las leyes
no te exime
de tu culpa
esto te lo suelen recordar
todos los agentes
y las fuerzas policiales
pero en el fondo
siempre suele haber
reflexiones
en Sitges
sobre todo
que se habla tanto
del mal
y que además
yo creo que
esto que se ha comentado
aquí sobre
locoterror
tiene siempre presencia
da igual que cojas
ese tema
como leitmotiv
un año
porque al año siguiente
va a volver a ver
numerosas películas
que aborden
ya no es el tema
de la madre naturaleza
y de nuestra relación
tan conflictiva
con ella
sino esto
el espacio
perfecto
para una velada
terrorífica
pues muchas veces
es ese espacio
de Lucifer
esa cabaña
perdida en la montaña
o esa cabaña
en un entorno
irlandés
en época veraniega
donde las noches
nunca llegan
y donde esas luces
esa clariana
que siempre tendríamos
acaba provocando
también una serie
de una suerte
de perturbación mental
aprovechando lo que has dicho
yo creo que hay
una pequeña alusión
digo pequeña
porque tampoco
la desarrolla
pero hay una pequeña alusión
a lo mitológico
en Lam
porque esas
tardes
noches
donde
la luz del sol
noches blancas
hasta todas horas
es decir
realmente
van como medio dormidos
y contaba el director
en una entrevista
Johansson
que es en esta época
donde vas dormido
todo el día
donde a veces
esas cosas
que ves en la lejanía
pueden pasar por
extrañas criaturas
yo creo que Lam
es el perfecto ejemplo
para jugar con ese simbolismo
con todas esas imágenes
es cierto
está bien
oye
que os parece
si comentamos rápidamente
tres premios
que suelen ser siempre importantes
como son
mejor guion
mejor fotografía
y mejor música
porque joder
llevamos mucho rato
escuchando
una pedazo de playlist
de banda sonora
en el fondo
que es la que se ha llevado
el premio
y que además conecta de nuevo
al final las empanadas
ya sabéis que
tienen siempre
ingredientes pegaditos
y suculentos
que van de la mano
y es que
joder
si hablabas de poderes
telequinéticos
si nos estabas hablando
de como en The Innocence
estos niños
o un niño al menos
si varios
esa capacidad
si hablamos del premio
a mejor música
hablamos de
Mona Lisa
and the Blood Moon
de la nueva película
de Amir Pour
una cineasta
iraní
bueno de origen iraní
que en su momento
ya nos abordó
ah si si
aquí Paul nos está apuntando
un momento muy especial
desde una perspectiva sonora
exacto
esa gran
canción
titulada Mona Lisa
en boca
en voz
de Dean Martin
el gran crooner
de esos años
50-60
a ver a ver
pues así empieza la película
pues chicos
que sepáis
que así empieza la película
con esta
con esta banda sonora
que mutará
en cuestión de minutos
hacia la electrónica
que nos venía acompañando
y es una banda sonora
que ha sido premiada
y no solo
por lo que pueda parecer
de que es la perfecta playlist
para ponerse en una velada
de fiesta
porque tiene estas entradas
de músicas clásicas
o incluso
bueno
de músicas populares
de corte más clásico
o directamente
de compositores
de música clásica
y es que en el fondo
Amir Pour
siempre lo deja muy claro
que cuando ella compone
sus películas
y utilizo el término componer
porque dice que cuando ella
piensa en sus personajes
en las escenas
que quiere rodar
muchas veces llega a ellas
primero de todo
por una canción
por una música
como Lynch
y creo que es además
una de las virtudes
de algunos cineastas
y traballa
a ver la posada
no sé
no sé
esto por otro lado
como comentábamos
Mir Pour ya tuvo presencia
en Sitges
en el año
si no me equivoco
2014
exactamente
con una chica
vuelve a casa sola de noche
que parece un título
de película
de Hong San So
una chica
vuelve sola a casa de noche
y de hecho
era una historia
muy particular
donde mezclaba mil géneros
donde las costuras
de esa hibridación
sí que se notaban
un poco más
sí un poquito
pero oye
acababa funcionando
y nos hablaba
de una vampira
que en el fondo
era una justiciera
en una ciudad inventada
de Irán
porque como os comentaba
también
ella tiene origen iraní
filmada en Detroit
por eso
la peli
de una chica
ella está criada
en Estados Unidos
nació en el Reino Unido
de origen iraní
y criada en Estados Unidos
y eso es algo
que se nota mucho
en esta nueva película
que por cierto
no solo se ha llevado
mejor banda sonora
sino que también
se ha llevado
el premio
de la crítica joven
el que era
Carmen Jovan
y también
abría el festival
fue la inauguración
del festival
porque
esos poderes telequinéticos
de alguna manera
surgían
ante esa gran
luna de sol
de sangre
de sangre
exacto
y de alguna manera
eso ya apunta
a un detalle
sobre lunas de sangre
hay una película
de hombres lobo
que es en compañía
de lobos
de Neil Jordan
que en el fondo
lo que te hace
es reescribirte
la historia
de la caperucita roja
en clave
de una noche
de regla
una noche
donde se sufre
la regla
digamos
se sufre a través
de presencias
de hombres lobo
que tiene un punto seductor
pero también
tiene un punto maligno
esto era en compañía
de lobos
y ahora justamente
la película
que inaugura
Sitges este año
está en Mona Lisa
de Blood Moon
de Amir Pour
yo creo que también
podría tener
un poco de
como una especie
de noche
no sé si de regla
pero pasan cosas chungas
ha habido varios errores
en relación a esta película
una que la gente
se atrevió a decir
los periodistas
se atrevieron a decir
que era la primera película
dirigida por una mujer
que inauguraba a Sitges
entonces yo no me he ido
al almaraque
de todas las 50 o 60 ediciones
que llevábamos
no, 54
¿no?
¿se han comentado?
sí, sí
pero sí que recuerdo claramente
y yo estaba presente
como en el 2001
o 2000 o 2001
no recuerdo exactamente
la película que inauguró
el Festival de Cine de Sitges
era precisamente
American Psycho
el año 2000
esa adaptación
de la novela
de Bret Eastonnelli
que no recuerdo
la cineasta
que dirigía
que dirigía
y guionizaba
la Sagona Park
no sé
no, no
la Sagona Park
no
muy buena referencia
Adri
que vi en muchos periódicos
como la primera película
que inaugura
de hecho yo pensaba
que era la primera mujer
en inaugurar
porque hay muchas ganas
de que eso sea así
porque hay muchas ganas
de que eso sea así
o sea al final
y era
la misma Amirpour
tiene varias declaraciones
y en una de ellas
dice que está muy contenta
¿no?
evidentemente
de inaugurar
Ana Lili Amirpour
Ana Lili Amirpour
bueno
semblaba la canchoquilla
de Ana Belén
de Agamipú
bueno, bueno
es que había gente
que le llamaba
la película
de la Amirpour
que ha entrenado aquí
un peliculón
para mí
un peliculón
pero un peliculón
festivo
es decir
de nuevo
si lo que estáis buscando
es una película
que si en Tecátreda
no la vais a encontrar
es una película
que juega
pues como ya hacía
en esa primera película
que apareció en Chiches
de título infinito
jugar con muchos géneros
y por un lado
pues te toca
las pelis de aventura
de los 80
por otro lado
te toca todo ese pulp
y esa cultura pop previa
que tanto se iba
hacia el romance
como hacia
la versión más sangrienta
del cine
y todo eso lo hace
pues como tú bien comentabas
en unas noches de delirio
ese era el otro gran error
que se ha cometido
y es que hay varias noches
en la película
aunque es cierto
que da la sensación
de estar presenciando
una única noche
una única realidad
un microcosmos
un microcosmos
exacto
y siempre con esa luna
que yo creo que sí
que tienen algo de luna de regla
la luna al final
es un símbolo
que se puede llevar a esto
es muy femenino
dentro del imaginario
pues de Gilbert Durán
o de todos los que
divagaron
y sentaron cátedra
sobre el tema del imaginario
y el simbolismo
y siempre está como
como que
todo el relato
de Mona Lisa
que como decías
es este pequeño microcosmos
donde
hay cosas que pasan
y que de repente
quedan en esa callejuela
esa violencia
que ha caído
en esa callejuela
y que se retoma
al final
y todo parece
de una forma orgánica
pero siempre
como te quería decir Adri
con esta luna de sangre
que casi un poco
como que
es como un testigo
es como un demiurgo
la luna casi es como
un demiurgo
en esa película
hay una participación
coral
de personajes
que empezaría
con el protagónico
que es esta Mona Lisa
que de hecho
se llama Mona Lisa Lee
porque es de origen
coreano
y en la película
aparece
a ciertos kilómetros
de la ciudad
de Nova Reans
encerrada en un manicomio
a partir de allí
ante esa luna
y sus poderes telequinéticos
le ayudan a salir
y acaba cometiendo
una serie de fechorías
aceptadas por el espectador
porque en todo momento
está simpatizando
con la posibilidad
de su libertad
es una libertad merecida
puede haber ahí
también una lectura
más críptica
sobre el merecimiento
de una libertad
luchada y ansiada
desde hace mucho tiempo
y entra en contacto
con toda una serie
de personajes
un poco los deseredaros
de la noche
que tanto son
el Ed Skrine
que salía Deadpool
el villano de Deadpool
haciendo de rapero cool
que escucha música
tecno
y luce su ropa
fulosforescente
y con esa realidad
también húmeda
nocturna
totalmente matizada
por los neones
que van encontrando
en el camino
y después también
se encuentra
la Kate Hudson
una stripper
que resulta ser
una muy buena tía
simpática
cercana
pero como buena
superviviente
de la noche
pues también
acaba buscando
la rentabilidad
y el interés
de todo aquello
que le llega
y en este caso
los poderes telequinéticos
y no acabaríamos
¿no?
Hemos dicho el nombre
de la actriz
de la de Mona Lisa
Jung Jung Seo
Jung Jung Seo
Jung Jung Seo
coreana
protagonista
en Barney
en Barney
que la habíamos visto
en Barney
un peliculón
Lee Chandong
en la dirección
y una peli de carácter
muy instinto
una peli muy profunda
que adaptaba
un relato de Murakami
y lo adaptaba
desde la mirada
de Lee Chandong
¿no?
el cineasta coreano
estuvo en Sitges
en su momento
ahora no recuerdo
si llevó algún premio
pero se los merecía
porque era
una gran obra maestra
pero chicos
hablar de la música
y este premio joven
y esa gran inauguración
¿qué os parece
si hacemos lo que hemos prometido?
¿mejor guión?
Carlos
Silent Night
Silent Night
Silent Night
de Camille Griffin
¿qué podemos comentar?
que es retrobar-nos
amb la Kira Knight
o al mínim
per molts de nosaltres
que jo no recordo
l'últim cop
que la vaig veure
sincerament en cines
o sigui
Kira Knight
per qui no la recordi
pel nom
a part de Pirates del Caribe
és la d'orgullo
i prejuicio
Cronenberg
tiene una para Cronenberg
aquella peli
sí claro
aquella peli
que
aquella peli
la que reflexionaba
sobre la psicologia
sobre Freud
una terapia
arriesgada
un método peligroso
mucho peligroso
que salen sobre Freud
es brutal
exacto
y June
vaya peliculón
no me entran
que sí
a Cronenberg
está mal
pero no nos perdamos
bueno pues centrémonos
vamos a hablar un poco
de Silent Night
de Camille Griffin
aquí también estamos hablando
de una directora
y guionista
que hace su primera película
¿vale?
entonces ¿qué nos cuenta?
nos cuenta
la historia
como medio de comedia romántica
de la Kira Knight
su marido
la colega del cole
y sus niños
que se reúnen
en una casa
super majestuosa
así como de campiña inglesa
y ahí van a celebrar
una cena de navidad
pero ¿qué pasa?
que bueno
es la última noche
de la humanidad
porque una nube tóxica
que parece salida
como de
el increíble hombre menguante
de Jack Arnold
está a punto de
intoxicar
los pulmones
de toda la humanidad
y esto
es melancolía
sin la carga simbólica
sin la carga simbólica
que tendría
la melancolía
de Bontrier
Silent Night
te cuenta algo
muy concreto
porque realmente
no indaga mucho
en las posibilidades
de
por ejemplo
mediáticas
que pueda tener
todo el tema
del apocalipsis
de esa catástrofe mundial
toda la parte política
de pullitas
al gobierno
sí que hay cositas
sí que hay detalles
sí que lo voy a revelar
esto
hay un app ministerial
que te dice
cómo suicidarte
es decir
la eutanasia
se vuelve
algo recomendable
por el gobierno
en la película
Silent Night
tengo una pregunta
¿es una peli
guionizada
o escrita
en plena pandemia?
porque estamos hablando
de una pera primo
¿verdad?
de la dirección
se ha cocinado
durante la pandemia
que yo creo que
evidentemente
también podemos
vernos reflejados
en ese confinamiento
de familias
en una misma casa
que aunque tengan
todos unos lujos
como de clase media
tirando alta
no me la imagino
la Kiranayla
y haciendo de poco
exactamente
pero sí que tiene
algo yo creo
de pandémico
en cualquier caso
como destacar
así como detallito
aparece un niño
que yo creo
que se come un poco
a todo el reparto
que es
Roman Griffin Davis
el chaval
que aparecía
en Jojo Rapid
de Taika
Waikiki
Waikiki
Waikiki
Waikiki
el amor se hace
exactamente
Waikiki
el amor se hace
come al cugnón
porque no me está saliendo
ahora
Waikiki
esto
Taika Waikiki
director de Jojo Rabbit
pues ese niño
hace un papelón
en esta peli
y de hecho
es el único
que en la película
como que se posiciona
en un lugar
de duda
y de escepticismo
hacia lo que nos dice
el gobierno
y lo que está pasando
fuera
es el único
que lo pone en duda
eso es interesante
yo creo que aquí
la peli también
tiene una vía
de reflexión
sobre en la era
de la desinformación
que estamos viviendo
pues de realmente
de no dar por bueno
todo lo que nos llega
y de hecho al final
la mirada de un niño
siempre se ha utilizado
como una mirada renovada
¿no?
¿cuántos finales de película
acaban con un niño
hablándonos de
las posibilidades del futuro
y en muchos casos
es el niño
o la niña ¿no?
sí
aquel que posee
la mirada más lúcida
menos infectada
menos afectada
precisamente por las
por el exceso
de información
no lo hemos mencionado
pero en Mona Lisa
precisamente
en muchos momentos
alguien que parece
tener la cabeza
mejor
¿no?
mejor establecida
es precisamente
el niño
el niño
el hijo de Kate Hudson
¿no?
exactamente
el que interpreta
al hijo de Kate Hudson
en Mona Lisa
exactamente
ya nos hablabas
de como el niño
¿no?
de esta familia
de Silent Night
pues también aporta
una mirada necesaria
¿no?
al final
el otro detalle
solo muy brevemente
el otro detalle
es que los otros hermanos
de ese personaje
de Art
que es el niño
que os estoy comentando
de Silent Night
Roman Griffin Davis
los hermanos
que aparecen en la película
que son dos gemelos
son sus gemelos
en la vida real
pero es que lo más divertido
es que los tres hijos
son los hijos
de la directora y guionista
Camille Griffin
lo entiendo todo
lo entiendo todo
oye pero
salían en Jojo Rapid
los tres niños salían
en Jojo Rapid
que puedas hacer
de tu estructura familiar
la base
para el mejor guion
de Sitges
y poca broma
la película
que el premio
que el público
ha decidido que sea
la mejor película
es decir
el gran premio del público
que este año
ha ido en paralelo
este año como Sitges
se ha alargado un poquitito más
para poder dar cabida
a toda esa programación
en formato del 70%
de ocupación
eso ha provocado
que el domingo
que era el gran día
de las maratones
que era el día de despedida
donde la prensa
ya no aparecía
pero daban posibilidad
a todo ese gran público
a consumir
en sesiones de 5
cine
tiene a rabiar
que pasaba
que este año
han alargado
la programación
y eso ha provocado
que el gran premio
del público
no haya salido
en sábado
ha salido en domingo
y por lo tanto
es un premio
que ha salido
en paralelo
a este gran palmarés
pero sí
la película ganaroda
ha sido Silent Night
que no sé si creéis
que se lo tiene merecido
o no
porque aquí hemos mencionado
The Trip
que es la segunda película
más votada
yo se lo hubiese dado
a The Trip
The Trip de Tommy Wirkola
el famoso director
o Paul
creo que la venguera junts
The Zombies Nazis
sí
vale
pues ahora
fa que está The Trip
exactament
The Death Snow
no
The Death Snow
exacte
ya te puedes imaginar
un poco el tonito
de la película
sin entrar en realidad
zombie
no
pel que esteu dient
abans
que era una macarrada
digna
d'aquestes
de l'extreme
midnight extreme
potser
o no
no tant
no es tan gore
se mantiene más
en la comedia negra
pero no llega
a ese punto gore
festivo
oye
ya que estamos
así para que el personal
no esté perdido
muy rápido
The Trip
va del viaje
de una pareja
recuerdo
no mi rapaz
y en este caso
no recuerdo
el nombre del actor
aquí ahora
Carlos nos lo apuntará
son una pareja
que parece estar
en horas
en horas muy flojas
¿no?
y deciden
para recuperar
un poco
esa sensación
de amor
esa complicidad
irse a la cabañita
que el padre de él
había construido
años atrás
fuera de la gran urbe
¿no?
y que sucede
que nos enteramos
y con esto
no estoy destripando
la película
porque es el punto
de partida
nos enteramos
que lo que tienen
previsto hacer
en esa cabaña
es matarse
recíprocamente
ambos
los dos
quieren cobrar
el seguro
el costoso seguro
de vida
que les haría millonarios
tras la muerte
del respectivo cónyuge
¿no?
pero ahí se encuentran
con una gran sorpresa
porque el bosque
como hemos dicho aquí
amaga muchas sorpresas
y entre ellas
la posibilidad
de que tres presidiarios
hayan huido de la cárcel
y se estén escondiendo
en tu cabaña
aquí lo dejamos todo
súper divertida
no dejéis
de ver
una mica
hateful hate
y siguiendo
la duda
que ha quedado
que era
ese reparto
que como has dicho
no me rapaz
vuelve a estar presente
el otro
su marido
en la película
es Axel Hennig
que algunos
y algunas
recordaréis
por la película
también noruega
Headhunters
que era una peli
una comedia
de atracos
así como un punto noir
muy ida de olla
con mucha violencia
y muchas cabezas cortadas
y que ahora vuelve
pues en una peli
también muy velenta
y muy pasada rosca
como es de trip
de hecho este tío
tiene una serie en filming
que me suena que
que aquí el colega
ha querido decir
ah bueno bueno
que nos estamos
vale vale
que no tenemos a Ferran
pero si su sombra
entonces siempre hay
la posibilidad
de que aunque
en nuestras pasiones
de ponerle yugo
exacto
entonces pues simplemente
mencionemos cuál es
la mejor fotografía
e iríamos acabando
porque la mejor fotografía
recupera algo
que en Sitges
siempre ha tenido cabida
que es ese gran cine asiático
al final Sitges
llegó a tener
una sección específica
de cine asiático
se llamaba Focus Asia
y aún siguen premiando
es decir
aún Focus Asia
no está como sección
pero sí como sello
de premio
por así decirlo
y Limbo
en ese sentido
es la gran premiada
porque por un lado
tiene una fotografía
espectacular
que es también
lo que le ha dado
el premio
en este caso
es la fotografía
de Cheng Siu Keung
y es una película
que aborda
una realidad
muy oscura
a modo de thriller
a modo de género
una realidad
muy oscura
de esa gran miseria
que pueda ocurrir
también
a las sombras
de los rascacielos
de Hong Kong
nos muestra
a través de un blanco
y negro plano
es decir
que no estamos
ante ese blanco
y negro contrastado
del típico
noir del pasado
sino estamos
hacia un blanco
y negro
más propio
del digital
que aplana la imagen
y que llega un momento
que lo que te ofrece
es una información
tan caótica
donde el humano
acaba totalmente
mimetizado
con la propia basura
que le rodea
de un ido
también
lo contrastado
que está
el plano digital
pero sí que
citando
obras del noir clásico
donde yo creo
que el carácter
expresionista
que siempre había
expresionista
de expresionismo alemán
que siempre había
acompañado
esas películas
pues aquí
el digital
como que
ya apunta
hacia otra dirección
pero muy interesante
eso que comentas
esos planos
inundados
de basura
en una Hong Kong
de suburbios
de mucha sordidez
de ese asesino
en serie
que dos policías
tienen que buscar
y de repente
uno pierde la pistola
como si fuera
el perro rabioso
de Akira Kurosawa
es decir
hay algo realmente
muy oriental
y también te diré
Adri
que esa limbo
de por cierto
director
Soi Chang
recupera
eres Chao
yo soy Chao
este soy yo
mi amigo
esa película
limbo
yo creo que recupera
o incluso diré
que resucita
un género
que estaba muy muerto
como era el thriller
de Hong Kong
o sea
el limbo realmente
nos devuelve
esas glorias pasadas
pero más que acción
y más que acción
y nombres que me vienen
a la cabeza
como el de Johnny To
y el Action
y todo un tipo de cine
que es cierto
que cada vez
tiene menos presencia
en el festival de Sitges
yo a limbo
lo vincularía más
precisamente
a lo que nos estabas comentando
a ese estereotipo
del género policial
y a través de esa fotografía
en blanco y negro
ante la posibilidad
de un neo-noir
aquí no estamos
ante el noir
de nuestro amigo Refn
ese noir de neones
sino todo lo contrario
hay una vuelta
a través de la modernidad
a ese blanco y negro
que en este caso
no está en contrastado
pero que sí que es cierto
que aporta muchísimo
en la película
y vamos
para muestra un botón
es decir
se gana el premio
a la mejor fotografía
y creo que ofrece
mucho más allá
de la propia estética
es una película
que recupera el género
que aporta
aunque tenga
pequeños momentos
de lágrima
buscada
a través de unas musiquitas
esa banda sonora
que dices
oye no le pongas
tanta banda sonora
porque tienes un peliculón
hay unas secuencias
unas secuencias
de persecución
en Limbo
absolutamente
maravillosas
o sea un dominio
de la puesta en escena
del montaje
que tú no puedes dejar
de ver
y decir
es que están
pisándole los talones
a ese asesino
y no hay manera
y no hay manera
y no hay manera
y es que es
hostias
es una maravilla
trabaja la imagen
aprovechando esta mención
al cine asiático
que nos da Limbo
que además
nos viene de perlas
porque es que
el protagonista de Limbo
se llama Gordon Lamb
y es un actor
que seguramente
pues quizás
no recordáis su nombre
pero habéis visto
si habéis consumido
otro tipo de cine
de Hong Kong
presentaba en Sitges
dos películas
así como No Mi Rapaz
estaba en The Trip
ya su vez estaba
en el premio ganador
de Lamb
Gordon Lamb
protagonizaba Limbo
como ese policía
obsesionado
con encontrar a la presa
evidentemente también
con un trauma
del pasado
es decir
siempre estamos
en el noir
o en el neo-noir
y en el thriller policial
siempre estamos
ante estos personajes
torturados
y tan torturados
o más
que el propio asesino
Hammett, Sportel
ese detective
oscuro
es decir
es el típico
cine orgiástico
para depende
de qué perfil
de consumidor
y de espectador
es ese cine
de ¡buah!
sí, por fin
pero es que este tío
tiene otra película
muy interesante
también haciendo
de un poco
de abandonado
de la sociedad
pero en este caso
no con un rol policial
sino con un
como ex militar
en ese Hong Kong
ocupado por el Reino Unido
ese Hong Kong
abandonado precisamente
por el Reino Unido
a su suerte
esto daría
hostia
daría discurso
para otro programa
pero simplemente que sepáis
que Gordon Lamb
también tuvo presencia
en Sitges
a partir de una película
que se llamaba
Hand Rolled Cigarette
que no solo nos hablaba
de ese contexto histórico
ya desde el presente
de esos abandonados
no sé si lo sabéis
pero por ejemplo
en Estados Unidos
hablan de un número
de suicidios elevadísimo
de todo lo que fueron
excombatientes
de las guerras pasadas
es decir
como al final
los militares
siempre son
abandonados
a su suerte
tras el interés
y el objetivo
obtenido por parte
del gobierno
y en este caso
Hand Rolled Cigarette
toma eso
como punto de partida
pero sobre todo
nos habla de una relación
muy interesante
entre dos buscavidas
en este caso
el protagonista
de Gordon Lamb
un Hong Kong
es de pura cepa
y un paqui
y un pakistaniz
los nuevos buscavidas
de esa realidad
Hong Kong
es bastante interesante
pero que os parece
si acabamos
y acabaríamos
simplemente
yo creo que
este año
o este programa
perdonad
no habrá agenda
pero si hablar
no hablar
más bien
mencionar
los títulos
que han quedado
fuera de este palmarés
y que vale la pena
tener en cuenta
por un lado
aquí nuestro amigo
Carlos además
le dedicó una crítica
y yo creo que
demasiado
poniéndola en demasiado valor
pero estamos hablando
de Last Night in Soho
la nueva película
de Edward Wright
muy esperada
esta sí que había generado
mucha expectativa
yo soy de los que
salí con el ñe propio
de Paul
yo he visto de tot
de crítiques
y a més
la película aquesta
creo que la estrenen
si no recuerdo mal
o aquest divendres
o el següent
Last Night in Soho
sí claro
porque estamos ante pelis
que todas
se van a ver en breve
muchas de ellas
tant de bo
doncs dintre dos setmanes
ens veiem
amb una mica més
d'aquests sitges
que s'ha deixat
una mica del tintero
bueno
bàsicament
tornem al cine
que parece ser
bueno
ahora toca
ahora que sabéis
que es Sitges al final
y cualquier festival
y penseu que
el següent
serà Molins
el següent
el dintre de dos programes
serà la cobertura de Molins
al final ya veo
que será
el fin de año de cine
sabéis que ahora mismo
Ferran está en su casa
escuchándonos
i apartando los dedos
y dos
y con esto
y con esto
tanquemos la cobertura
del festival de Sitges
un lloc
que está ple de gente
amb boina
una pel matí
una pel matí
y una pel la tarda
y una pel la tarda
y tothom de negra
esta es broma interna
como os imaginareis
muy bien chicos
fin la semana que ve
no l'altra
visca Sitges
Betonets
Betonets
Betonets